Έζησα στην ξενιτιά γιατί είμαι πούστης

Έζησα στην ξενιτιά γιατί είμαι πούστης Facebook Twitter
23

Στο σημερινό μου άρθρο, δεν θα με κακίσουν, ελπίζω, οι αγαπητοί αναγνώστες του reporter, εάν αναφερθώ αυτοβιογραφικά σε δύο, για μένα, αλληλένδετα θέματα, που σημάδεψαν τον 67χρονο βίο μου, όσο, ίσως, κανένα άλλο.

Το πρώτο θέμα, το ότι είμαι ομοφυλόφιλος, το αναφέρω προς την τιμή της παγκόσμιας ημέρας εναντίον της ομοφοβίας, που η υφήλιος «γιόρτασε» την περασμένη Παρασκευή. Το δεύτερο θέμα, η μετανάστευση στην ξενιτιά, είναι τραγικά, πάλι, μετά από μία ολόκληρη γενιά, το κύριο θέμα και πρόβλημα στην σημερινή Ελλάδα. 


Γεννήθηκα, ή πλάστηκα, ένα παιδί με περιπεπλεγμένη ταυτότητα γένους. Από τα δύο μου χρόνια, όταν άρχισα να μιλάω, χρησιμοποιούσα για τον εαυτό μου, το θηλυκό γένος, και έπρεπε η οικογένειά μου, με αρχηγό το τρομερά τρομοκρατημένο πατέρα μου, να πέσει επάνω μου και να με «διατάξει», με ποινή θανάτου, ότι είμαι αγόρι, και σαν αγόρι πρέπει να φέρομαι και να ζω. Εκ των υστέρων, είμαι σίγουρος, ότι εάν η οικογένειά μου δεν ήταν τόσο συντηρητική, και εάν ίσως είχα γεννηθεί σε μία άλλη κοινωνία, ή σε μία άλλη εποχή, θα είχα οπωσδήποτε αλλάξει το φύλο μου, με την ενηλικίωση μου. Αλλά, στην δικά μου περίπτωση, από παιδάκι, μου έδωσαν και κατάλαβα, ότι ή συμμορφώνομαι με τις κοινωνικές προδιαγραφές, είτε παύω να υπάρχω. 


Αντί αυτού, πέρασα την προσχολική μου ηλικία αποζητώντας μοναχικές κρυφές στιγμές, μακριά από τα βλέμματα της οικογένειάς μου, παίζοντας μόνος μου με την χειροποίητη κούκλα μου, (γιατί οι αγοραστές κούκλες ήταν για μένα απαγορευμένες), και τα φορέματά της που μόνος μου, με την βοήθεια της μητέρας μου, τα έκοβα και τα έραβα, και βυθιζόμενος σε φαντασίες ότι ήμουνα κορίτσι, η πριγκίπισσα του παιδικού παραμυθιού, που περιμένει πάντα τον ιππότη να έρθει να την σώσει, και να την κάνει ευτυχισμένη. 


Αλλά ο τρόμος που μου είχε εμφυσήσει η οικογένειά μου περί της διχοτομίας αρσενικού και θηλυκού γένους ήταν τόσο σκληρός και εκφοβιστικός, ώστε, έως ότου να αρχίσω σχολείο, είχα κατακτήσει όλα τις προκλήσεις της μοντέρνας υποκριτικής, σαν τόσα άλλα ομοφυλόφιλα άτομα στον κόσμο, ώστε να μπορώ πολύ επιτυχημένα, αποτελεσματικά, και χωρίς μεγάλη προσπάθεια, να συμπεριφέρομαι σαν ένα καθημερινό «κανονικό» αγοράκι. Κράτησα αυτό το μυστικό για πάρα πολλά χρόνια. Στις έξι τάξεις του δημοτικού, κάθε χρονιά που περνούσε, το μυστηριώδες μπλέξιμο του γένους μου, περνούσε όλο και περισσότερο στο περιθώριο, τόσο, ώστε, όταν η σεξουαλική μου ορμή έσκασε στην επιφάνεια μεταξύ της Πέμπτης και της Έκτης τάξης του Δημοτικού, και μου παρουσίασε, πέραν πάσης προσωπικής αμφιβολίας, ότι το μόνο και πανίσχυρο, σεξουαλικό αντικείμενο για την δικιά μου την ορμή, ήταν οι ενήλικες άντρες, και χωρίς να έχω καμία άλλη πληροφόρηση στο μοναχικό μου μυστικό, από οικογένεια και κοινωνία, αποφάσισα ότι ήμουνα πούστης, δηλαδή ομοφυλόφιλος. Τον καιρό εκείνο, μιλάμε το 1956, η μόνη διάχυτη κοινωνική ταυτότητα για τα ομοφυλόφιλα άτομα ήταν η τερατώδης, για αυτό και η προσωνυμία «πούστης» μου είναι ακόμα προσφιλής, αφού και την κοινωνική αλήθεια ζωγραφίζει επακριβώς, αλλά και την κοινωνική καταδίκη αποδυναμώνει, με την πλήρη αποδοχή του όρου. 


Να μου επιτρέψουν οι αγαπητοί αναγνώστες, και η διεύθυνση του reporter, να χρησιμοποιώ ελεύθερα αυτήν την λέξη, «πούστης», η οποία είναι μία από τις πιο δημοφιλείς λέξεις της ελληνικής κοινωνίας, και την οποία την ακούω από άλλους, σχεδόν καθημερινά, εάν όχι πολλές φορές την ίδια μέρα. Εάν υπάρχει μία ατράνταχτη απόδειξη ότι υπάρχει αυτό το κοινωνικό θέμα της ομοφοβίας, και ειδικά σε υψηλό βαθμό στην ελληνική κοινωνία, είναι η ύπαρξη, η κοινωνική σημασία, η κοινωνική ταυτότητα, και ο ειδικό τρόπος που χρησιμοποιείται η ελληνική λέξη «πούστης». 


Εάν ένας εξωγήινος έπεφτε σήμερα στην Ελλάδα, και σαν ένας άλλος Σούπερμαν, είχε την ικανότητα να ακούει υπερήχους, και από μεγάλες αποστάσεις, όλες τις συνομιλίες των 5 εκατομμυρίων Αθηναίων, σε μία μέρα, θα έβγαζε σίγουρα το συμπέρασμα ότι για όλα τα κακώς κείμενα στην ζωή, φταίει πάντα ένας «πούστης», ο οποίος είναι δόλιος, κακός, καταφερτζής, ύπουλος, διαόλου κάλτσα, καταστροφέας, και, απίστευτα, βγαίνει πάντα νικητής, διότι πάντα δουλεύει μυστικά, εκτός της νομιμότητας, και πάντα επιφέρει χασούρα ή καταστροφή στον πλησίον του. Τέτοια διαβολική υπερδύναμη κανένας άλλος δεν κατέχει στην ελληνική κοινωνία, παρά μόνο ο «πούστης», και όλοι οι πούστηδες. Τέτοιο είναι το επίπεδο της ομοφοβίας στην ελληνική κοινωνία. 


Για να μη μακρηγορώ περί της ζωής μου, να αναφέρω ότι συνέχισα να προσποιούμαι με απόλυτη επιτυχία ότι ήμουνα «κανονικός» έως τα 23 μου χρόνια, κρύβοντας το μυστικό από όλον τον κόσμο. Μετά, άρχισα να έχω σεξουαλικές σχέσεις με άντρες, σαν ομοφυλόφιλος, κρατώντας τους δύο κόσμους ξέχωρους, τον κανονικό και τον πούστικο, όπως κάνουν ακόμα, μία γενεά αργότερα και τραγικά οι περισσότεροι Έλληνες. Πήγα δύο φορές σε ψυχοθεραπεία για να μετατραπώ, ανεπιτυχώς, σε ετεροφυλόφιλο, και σαν τελευταία προσπάθεια, στα τριάντα μου να φτιάξω μία οικογένεια και να γίνω πατέρας, παντρεύτηκα μία θαυμάσια Σουηδέζα, στην Αμερική όπου ζούσα ήδη τότε, και έζησα μαζί της τέσσερα εξαίρετα χρόνια ευτυχισμένου συζυγικού βίου, ακόμα και στον σεξουαλικό τομέα. Η σχέση, τελικά, δεν κράτησε, διότι η ανάγκη μου για σχέσεις με άντρες δεν μπορούσε να εξαλειφθεί, και μετά το διαζύγιο μου, και έως τώρα, έχω ζήσει σαν ένας ομοφυλόφιλος άντρας. 


Μετά από μία ζωή, το θέμα του αρσενικού και θηλυκού έχει, για μένα προσωπικά, μετατραπεί, σχεδόν, σε ιστορία, σε ανάμνηση. Έχοντας ζήσει σαν αρσενικός, πάνω από μισό αιώνα, με επιτυχία, και με ευχαρίστηση, και έχοντας απολαύσει και επωφεληθεί από τα αναρίθμητα κέρδη που αποκομίζουν τα άτομα αρσενικού γένους στον απόλυτα πατριαρχικό μας πλανήτη, δεν έχω πλέον ουδεμία επιθυμία να αλλάξω φύλο, ή να ζήσω σαν γυναίκα. Αλλά, ας σημειωθεί από τους αναγνώστες, το γεγονός, ότι στην Καλιφόρνια της Αμερικής, όπου έχω ζήσει τα τελευταία 40 χρόνια, έχει ξεκινήσει ένα μεγάλο κοινωνικό κύμα, ατόμων προχωρημένης ηλικίας, που αποφασίζουν, στα 40 τους, στα 50, και ακόμα πιο αργά, να αλλάξουν το φύλο τους, και την κοινωνική τους ταυτότητα, από άντρα σε γυναίκα, ή από γυναίκα σε άντρα, είτε δια πλήρης χειρουργικής επέμβασης, είτε άνευ. 


Εν κατακλείδι, και για να μη δημιουργήσω εσφαλμένες εντυπώσεις, να πω ότι στο σημερινό επίπεδο της κοινωνικής και επιστημονικής γνώσης και φαντασίας που υπάρχει την σημερινή εποχή στα θέματα του γένους/φύλου, και του σεξουαλικού προσανατολισμού, δεν υπάρχει καμία ατράνταχτη γνώση. Είναι γενικώς πιστευτό ότι το θέμα του γένους, το πόσο κανείς αισθάνεται το ίδιο γένος με το φυσικό του σώμα ή όχι, είναι ξέχωρο, διάφορο, από τον σεξουαλικό προσανατολισμό, και τα δύο θέματα μπορεί να συνυπάρχουν, ή και όχι. Τα δύο αυτά θέματα είναι τόσο πολύ αγκιστρωμένα σε ιστορικά, κοινωνικά αλλά και θεολογικά δεδομένα, που η επιστήμη, πάνω σε αυτά δεν μπορεί εύκολα να είναι καθαρή και ανεξάρτητη, παρά παραμένει εξαρτημένη και άρα μπερδεμένη. 


Αλλά θέλω να έρθω τώρα στο δεύτερο, και τουλάχιστον εξίσου σημαντικό θέμα του βίου μου και του σημερινού άρθρου. Στην μετανάστευση και στην ξενιτιά. Εγώ προσωπικά, αποφάσισα, ή αναγκάστηκα, να ζήσω στο εξωτερικό γιατί δεν είχα το προσωπικό σθένος να αντιμετωπίσω την οικογένεια μου, τους πάμπολλους και λίαν αγαπητούς μου παιδικούς φίλους, και την ελληνική κοινωνία, σαν πούστης. Είχα την τύχη, αντίθετα με το τεράστιο κύμα των ελλήνων οικονομικών μεταναστών την εποχή εκείνη, να έχω την οικονομική υποστήριξη της οικογένειας μου για να σπουδάσω στην Ελβετία, και στα 28 μου, έχοντας με μεγάλο κόπο πάρει το δίπλωμα του πολιτικού μηχανικού, (μία άκρως αποτυχημένη για μένα επαγγελματική επιλογή), και όντας αναγκασμένος να γυρίσω στην Ελλάδα για να πάω στρατιωτικό για δυόμιση χρόνια, δεν άντεξα την αντιπαράθεση μεταξύ της σεξουαλικής μου ταυτότητας, και της ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας, και μετανάστευσα στην Αμερική, όπου και ακόμα έχω το σπίτι μου. 


Ο πόνος της μετανάστευσης δεν περιγράφεται! Και εγώ, όπως είπα, είχα την καλή τύχη, να μη πάω στην ξενιτιά άφραγκος και χωρίς δουλειά ή οικογενειακή υποστήριξη. Αφενός δεν είχα την τρομακτική πίεση που πρέπει να αισθάνεται ο οικονομικός μετανάστης. Από την άλλη πλευρά, είχα την δηλητηριώδη γεύση του κοινωνικού αποβράσματος, που ήταν τα συναισθήματα που είναι πιο κοντά στην εμπειρία μου εκείνη την εποχή, το σωτήριο έτος 1973. Τα χρόνια της Χούντας, από Ελβετία σε Αμερική, και βασανιζόμενος με τα προσωπικά μου προβλήματα, τα πέρασα από πολιτικής άποψης, στο τζάμπα, δεν κατάλαβα, σχεδόν τίποτα. 


Ο ομοφυλόφιλος κοινωνικός μετανάστης, τον οποίο νομίζω αντιπροσωπεύω, γιατί έφυγα επειδή η κοινωνία δεν με χώραγε, και ο οικονομικός μετανάστης, ειδικά ο μετανάστης που φεύγει από την Ελλάδα γιατί δεν έχει να φάει, (εν συγκρίσει με αυτόν που επιλέγει να πάει στο εξωτερικό για μία καλύτερη καριέρα), συμμερίζονται μία θανάσιμη εμπειρία, και ένα ισόβιο ψυχικό και εθνικό τραύμα. Φεύγουν στο εξωτερικό γιατί η ελληνική κοινωνία, η πατρίδα τους, τους έχει προδώσει. Αισθάνονται, σε διάφορα επίπεδα, ανάλογα με τις προσωπικές διαφορές όλων μας, σαν απόκληροι της κοινωνίας. Η ελληνική λαϊκή μουσική, ένα πολιτισμικό στοιχείο της πατρίδας μας, τουλάχιστον του κοινωνικού επιπέδου ενός Πλάτωνα και ενός Σωκράτη, τραγουδάει, υμνεί, αυτόν το πανάρχαιο πόνο, με ακρίβεια, με δύναμη, με αίσθημα, και με εθνική υπερηφάνεια, και δίνει φωνή, δίνει ήχο, δίνει υπόσταση, σε αυτό το ισόβιο δράμα του μετανάστη, του ξενιτεμένου, του εθνικού απόκληρου. 


Οι πιο πολλοί έλληνες, εάν όχι όλοι, που μεταναστεύουν, προοδεύουν στην ζωή τους, διότι όπως όλοι ξέρουμε το ελληνικό δαιμόνιο ζει και βασιλεύει, οπωσδήποτε στο εξωτερικό. Το δράμα είναι που στο εσωτερικό, το ελληνικό δαιμόνιο παίρνει πολλές φορές αυτοκαταστροφική μορφή, και χαλάει την κοινωνία για όλους. Και στην δικιά μου την περίπτωση, ο τεράστιος πόνος της απώλειας των αγαπημένων μου προσώπων, και της Ελλάδας, της ελληνικής γλώσσας, της Αθήνας, όπου είχα μεγαλώσει στο κέντρο, (στην γωνία Αμερικής και Βαλαωρίτου, ακριβώς απέναντι σε ένα σπιτάκι στο οποίο στεγαζότανε ολόκληρη η αστυνομία πόλεως την εποχή εκείνη), αυτή η τεράστια απώλεια βοηθήθηκε πολύ από το γεγονός ότι η ξενιτιά καρποφόρησε τρομερά στην επαγγελματική μου καριέρα. Μπόρεσα και σπούδασα ψυχολογία, (μία εποχή που στην Ελλάδα υπήρχαν μία ντουζίνα νευροψυχίατροι, πολλαπλές σελίδες τηλεφωνικού καταλόγου με αστρολόγους, και κανένας ψυχολόγος), και δούλεψα έως την σύνταξή μου, σαν ψυχοθεραπευτής και σαν καθηγητής ψυχοθεραπείας. 


Και το κυριότερο. Η μεγαλούπολη του Λος Άντζελες, μου επέτρεψε από την πρώτη στιγμή, το 1973, και όλα αυτά τα 40 χρόνια, να ζω σαν άνθρωπος, σαν ομοφυλόφιλος, ανοικτά με την πλήρη ανοχή και αποδοχή της κοινωνίας αυτής της αμερικανικής πόλης. Τα κέρδη της μετανάστευσης μου ήταν και είναι σημαντικά. Κοινωνικά, έζησα με τον σεβασμό των άλλων. Επαγγελματικά, είχα την τρομερή τύχη να εργαστώ στο αντικείμενο που με ενθουσίαζε και στο οποίο μπόρεσα και είχα επιτυχία. Και μία σχετική οικονομική ασφάλεια. 


Αλλά το μαράζι της ξενιτιάς δεν με άφησε ποτέ μου, και παρέμεινε ακόμα πιο δυνατό, γιατί, αντίθετα με την πλειοψηφία των άλλων μεταναστών, από επιλογή, ή από τύχη, δεν έφτιαξα οικογένεια με γηγενείς ανθρώπους, και ακόμα πιο σημαντικό, δεν έκανα παιδιά, που να γίνουν ντόπια αμερικανάκια. Ο αδελφός μου, όμως, ο οποίος μετανάστευσε στην Αμερική πριν από μένα, σαν κατ επιλογήν οικονομικός μετανάστης, παντρεμένος με μία Αμερικανίδα, και ο οποίος μεγάλωσε τον μοναχογιό του σαν βέρο Αμερικανό, δεν ξεφορτώθηκε το μαράζι της ξενιτιάς, ούτε και αυτός. Και έως τα τελευταία του, πριν πεθάνει, οι παιδικοί του φίλοι, από την Ελλάδα, παρέμειναν ο κλειστότερος του κοινωνικός κύκλος, και του συμπαραστάθηκαν πιο πολύ καθώς και τα ξαδέλφια του. 


Προσπάθησα με το σημερινό άρθρο να δώσω φωνή, να ζωγραφίσω, δύο μεγάλα θέματα της ελληνικής κοινωνίας. Στο θέμα της ομοφυλοφιλίας, η Ελλάδα δεν έχει κάνει καθόλου αρκετή πρόοδο, στις δύο γενεές του βίου μου. Ακόμα, οι δύο κόσμοι, ο πούστικος και ο κανονικός, ζούνε βασικά χωριστά. Στον δικό μου κοινωνικό κύκλο, στην Αθήνα, ανάμεσα σε 40 – 50 ετεροφυλόφιλα ζευγάρια, που συναναστρέφομαι, σε παρέες, φιλικά σπίτια, γάμους, κηδείες, κτλ. εδώ και μία ζωή, είμαι ο μόνος και μοναχικός πούστης, που ζει ανοικτά, και που όλοι το ξέρουν ότι είναι «τέτοιος». Και όλοι οι κολλητοί μου και οι κολλητές μου, με αγαπούνε σαν αδελφό τους. Αλλά που είναι οι άλλοι πούστηδες; Που είναι οι άλλες λεσβίες; Τίποτα, μηδέν. 


Και στο θέμα της ξενιτιάς, όπως όλοι γνωρίζουμε, μία ακόμα φορά, το έθνος πρόδωσε την νέα γενεά, και την εξορίζει, προς τεράστιο πόνο ψυχικό, αυτών που θα φύγουν, και προς μεγάλη απώλεια της πατρίδας που θα μείνει μικρότερη από ότι της αξίζει.

Πηγή: www.reporter.gr




23

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Από το Μπανγκλαντές ως τη Μόρια και την Αθήνα: Η απίστευτη ιστορία της τρανς πρόσφυγα Oliveya Myrah

Οι Αθηναίοι / Μπανγκλαντές / Μόρια / Αθήνα: Η απίστευτη ιστορία της τρανς πρόσφυγα Ovileya Myrah

«Για πολύ καιρό ο κόσμος μόνο έπαιρνε από μένα. Τώρα προσπαθώ κι εγώ να κερδίσω πράγματα, να νιώσω ότι έχω μια θέση»: Η διερμηνέας και ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και σερβιτόρα στο Shamone είναι η Αθηναία της εβδομάδας. (Προσοχή: Το κείμενο περιλαμβάνει περιγραφές σεξουαλικής κακοποίησης και αυτοτραυματισμού.)
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Proud Seniors: Η πρώτη φιλοξενία ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμου σε πρόγραμμα Στέγασης και Υποστήριξης

Ελλάδα / Proud Seniors: Η πρώτη φιλοξενία ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμου σε πρόγραμμα Στέγασης και Υποστήριξης

«Με την αναστολή των ενεργειών για τη λειτουργία του πρώτου Ξενώνα Φιλοξενίας ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων από τη νέα δημοτική αρχή της Αθήνας, η κοινότητα μας παραμένει χωρίς κανένα δίκτυ στοιχειώδους προστασίας»
NEWSROOM

σχόλια

14 σχόλια
Προσωπικά πιστεύω ότι αν γεννιόταν σήμερα ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος δεν έφευγε από την Ελλάδα (καλά μπορεί να έφευγε για οικονομικούς λόγους βέβαια). Απλά θα ήταν ένας ακόμη gay. Όχι ότι δεν υπάρχει ομοφοβία και σήμερα απλά δεν έχει σχέση με αυτό που υπήρχε πριν 67 συναπτά έτη.
Το έχει περιγράψει ιδανικά η ταινία I LOVE YOU PHILIP MORRIS του 2009 .http://www.imdb.com/title/tt1045772/Εξαιρετικό άρθρο !Και σε συνέχεια του σχολίου του κου Σταύρου Σίνα, να προσθέσω ότι ο ίδιος ο αρθρογράφος που είναι και ψυχοθεραπευτής και βάσει εμπειριών σίγουρα το έχει ψάξει περισσότερο, δεν έχει απάντησει στο πως διαμορφώνεται ο γενετικός προσανατολισμός ενός ατόμου !Προσωπικά, πιστεύω ότι είναι ένα συνονθύλλευμα καταστάσεων, αγωγής, επιρροών οικογενειακών και κοινωνικών, σοκ στα οποία έχει υποβληθεί άθελά του ο εγκέφαλος κατά τη διαμόρφωση της προσωπικότητας κ.ο.κ.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχει γενετική προδιάθεση, όπως έχει δειχθεί από μελέτες υιοθετημένων διδύμων, που σημαίνει ότι είναι γενετικά όμοιοι, αλλά μεγάλωσαν σε άλλο περιβάλλον, ότι έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να είναι ομοφυλόφιλος ο ένας, όταν και ο άλλος είναι ομοφυλόφιλος. Όμως και οι μονο-ωγενείς δίδυμοι, δεν είναι γενετικά όμοιοι κατ' ανάγκην. Υπάρχει ένα πλήθος παραγόντων, που ενεργοποιούν και απενεργοποιούν γονίδια, με αποτέλεσμα η παλιά βεβαιότητα του γενετικά όμοιου, να μην είναι πια βεβαιότητα. Μπορεί δηλαδή άλλα γονίδια να δουλεύουν στον ένα και άλλα στον άλλο. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε περιβαλλοντικούς, αν και προγενετικούς παράγοντες, πχ την ενδομήτριο ζωή. Υπάρχουν μελέτες που δείχνουν ισχυρή συσχέτιση του χαμηλού επιπέδου τεστοστερόνης κατά το δεύτερο παρακαλώ τρίμηνο της κύησης, που διαμορφώνονται στον εγκέφαλο σχετικές με τη σεξουαλικότητα περιοχές, με την ομοφυλοφιλία. Κάπου επανέρχονται δηλαδή ορμονικές θεωρίες, αλλά για την ενδομήτριο ζωή. Το θέμα αν το προσεγγίσεις επιστημονικά είναι ατελείωτο. Εγώ, ως ομοφυλόφιλος θεωρώ ότι μεγαλύτερη αξία σε άρθρα όπως αυτό έχει να δούμε γιατί επί τέλους ο άνθρωπος που προσελκύεται από το ίδιο φύλο υποχρεώνεται να υφίσταται από την απαρχή της ζωής του και μετά μια δυσμενή μεταχείριση, συχνά ιταμή έως εγκληματική, από το περιβάλλον του και τί μπορεί να γίνει για να αλλάξει αυτό.
@ ΠενταγιώτισσαΤο αρθρο γραφτηκε στο reporter.gr και αναδημοσιευθηκε σε αρκετα άλλα σάιτ. Οπότε σαφως δε μιλαμε για τους "προχωρημενους" αναγνωστες της lifo, μονο.Απ την αλλη δεν ειμαι καθολου σιγουρος οτι ο μεσος αναγνωστης και εδω, ειναι τοσο ενημερωμενος οσο υποστηριζεις. Ακομα και οι ιδιοι οι γκέι εχουν μαθει να σκεφτονται με στερεότυπα επι του θέματος, πόσο μαλλον οι στρέιτ.Ξερω κοπελα φανατικη της lifo, με πολλους γκέι φιλους, που εκπλησσεται απιστευτα καθε φορα που θα γνωρισει γκέι αντρες χωρις στοιχειο θηλυπρεπειας (και φυσικα το θεωρει εξαιρεση στον κανονα). Και ΔΕΝ ειναι η μόνη.Μιλαω σε γκέι φίλους για τους γκέι αστυνομικους που συμμετεχουν στο pride στο εξωτερικο με τις στολες τους ή για το πόσες γκέι ποδοσφαιρικες ομαδες υπαρχουν και μενουν αναυδοι...τα στερεοτυπα ειναι ισχυροτατα.
tktkΦίλε μου τα έχουμε πει, επανειλημμένως, και σ' άλλο τόπο του διαδικτύου. Αυτά που γράφεις ισχύουν και τα ξέρω, αποδεικνύεται -άλλωστε- απ' τις ίδιες και τις ίδιες διατυπωμένες ερωτήσεις αλλά και τις αβού-αβά (aka back to the basics) θέσεις - προκαταλήψεις (τρίτων). Βέβαια για να είμαστε ειλικρινείς στα σχόλια του παρόντος θέματος δεν τέθηκε ζήτημα - δεν υπήρξε προβληματική ως προς την θηλυπρέπεια ή την ταυτότητα φύλου, με την έννοια ότι: "α, ναι ο πολύ gay είναι trans" ή ότι "gay και trans είναι περίπου το ίδιο" ή "αφού σας έλεγα ότι gay = γυναίκα" κ.λπ..Η προβληματική ήταν κυρίως στο: «Να ένας gay που κοροϊδεύει τις γυναίκες και τον εαυτό του και δεν έχει το θάρρος να ζήσει τη ζωή του» (bleurgh!).Καλώς, κακώς η ειδική επισήμανση: «μη ξεχνιόμαστε, δεν θέλουν οι gay να γίνουν γυναίκες», μου φάνηκε κάπως.Καλημέρα
Ωραιο το αρθρο του Κου Κουτσολιούτσου. Δυστυχως δεν ειναι ο πρωτος κι ουτε και ο τελευταιος. Οι τελευταιες γραμμες (και οχι μονο) τοσο πικρες αλλα και τοσο αληθινες... "Και στο θέμα της ξενιτιάς, όπως όλοι γνωρίζουμε, μία ακόμα φορά, το έθνος πρόδωσε την νέα γενεά, και την εξορίζει, προς τεράστιο πόνο ψυχικό, αυτών που θα φύγουν, και προς μεγάλη απώλεια της πατρίδας που θα μείνει μικρότερη από ότι της αξίζει."
Νομίζω οτι οι περισσότεροι είστε τόσο μακριά από αυτό που θέλει να πει ο ανθρωπος... Προσωπικά διαφωνώ με το να προσπαθήσεις να γίνεις "κανονικός" γιατί στην τελική ποιός είναι ο κανονικός και τι είναι η κανονικότητα και η φυσιολογικότητα - τον 20ο αιώνα αρχισε να υφίσταται ως έννοια και θεωρώ οτι και πριν και μετά μια χαρά φυσιολογικοί ειμαστε ολοι. Τεσπα, εγω προσωπικά διαφωνώ με το να παντρευτεις μία γυναίκα ενώ δεν ήταν αυτό που πραγματικά ήθελες, δεν το θεωρώ ηθικό (ουσιαστικά οχι θρησκευτικά) για την ακριβεια αν δεν της έχεις μιλήσει για τις σεξουαλικές σου επιλογες γιατί θα ήταν καλό να ξέρει γιατί ίσως πληγωνόταν στη συνέχεια. Ωστόσο καταλαβαίνω πόσο δυσκολο είναι να προσπαθήσεις να επιβιώσεις σε μία ελληνική κοινωνία που δε μπορεί να συνειδητοποιήσει κάποια ουσιαστικά πραγματα που στην τελική δεν πιστευω οτι σε σοβαρό επίπεδο αφορούσαν κάποιον άλλον πέρα από εσένα. Οι περισσότεροι θέλουν να έχουν αποψη για την ερωτική ζωη του καθένα πολλοι μαλιστα τη ντυνουν και με ενα " δε με ενοχλει...." όταν από τη μία δε δινουν δεκάρα για κανεναν αλλον πέραν της πάρτης τους και όταν από την άλλη δεν τους αφορά η ζωή σου ή του οποιουδήποτε άλλου. Πίστεψέ με (και συγγνωμη για τον ενικο απο την αρχη του σχολίου μου) ξέρω πως ειναι να σε κάνουν να νιώθεις διαφορετικός, ιδιαιτερος, περιεργος, αν σε αποφευγουν γιατί είσαι τέτοιος και οχι άλλος. Ευχομαι να είχες ζήσει όμορφα παρά την πίεση των άλλων. Καλώς η κακώς η ξενιτιά ήταν μία επιλογή που όμως σκέψου πόσο διαφορετικά σε έμαθε να σκέφτεσαι και πόσα κέρδισες από αυτο ίσως αυτο να ήταν για το καλό σου γιατί σκέψου πως ηταν η Ελλάδα τότε εδώ, εξάλλου απο ολο αυτό βγηκες δυνατότερος. :) το μόνο που θα σου επισημάνω ξανα είναι οτι δεν υπάρχει κάτι μη φυσιολογικό το οποίο να πρέπει να φτιάξεις, η φυσιολογικότητα ειναι ένα κάτι που απλά δεν χωράει σε μερικά μυαλά εσύ δεν έχεις να αλλάξεις τίποτα από τον καλό σου εαυτό. Να είσαι καλα!
Εγώ κατ' αρχήν να πω ότι έγραψα χθες δύο post στο reporter.gr το ένα το μεσημέρι κατά τις 1 και το άλλο το βραδάκι κατά τις 8 τα οποία βλέπω ότι δεν έχουν αναρτηθεί, παρ' όλο που ήταν κοσμιότατα. Συνέχεια το ένα του άλλου. Ο τόπος και ο χρόνος που τα έγραψα δεν μου επέτρεψαν να έχω αντίγραφα και αυτό είναι που με ενοχλεί πιο πολύ. Όταν κάθεσαι και γράφεις κάτι που έχει ένα κομμάτι σου, με λογικό ειρμό και αποδεικτική διάθεση, αλλά και τη φυσική συναισθηματική φόρτιση, που και αυτή χλευάζεται πολλές φορές. Τί να κάνουμε, δεν είμαστε όλοι σωματοφύλακες στο ιντερνέτ, από το υστέρημα του χρόνου και της αντοχής μας γράφουμε.
Προτείνω κάτι πολύ πούστικο. Να ονομαστείτε όλοι Χαρούμενοι και να διαδηλώνετε για τα δικαιώματα των Χαρούμενων (θα τους κομπλάρετε όλους) . Και μην ξεχνάτε it’s all about aesthetics.
Πάντως για να μην θεωρούμε πια το εξωτερικό σαν τη μόνη λύση σε αυτό το θέμα, ρατσιστικές εκδηλώσεις υπάρχουν παντού. Ακόμα και στο Άμστερνταμ αν δουν δύο άντρες να περπατάνε χέρι-χέρι όλο και κάποιος θα κοροιδεύσει. Το έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια να συμβαίνει. Για να μη μιλήσω για τον ρατσισμό απέναντι στους ομοφυλόφιλους εκτός Άμστερνταμ, στην υπόλοιπη Ολλανδία. Νομοθεσία δεν σημαίνει απαραίτητα και αποδοχή. Όσο για τις ΗΠΑ ακόμα και πολύ πρόσφατα είχαμε δολοφονία νεαρού ομοφυλόφιλου. Γενικά το άρθρο αυτό δε μου άρεσε καθόλου και δεν το θεωρώ γενναίο. Από πότε είναι γενναίο να τρέχεις και να κρύβεσαι αποδεχόμενος την ιδιαιτερότητά σου ως πρόβλημα αντί να μείνεις και να παλέψεις; Τέτοια πρότυπα, συγγνώμη κιόλας, αλλά να τα χέσω!
Κατ αρχην το αρθρο ειναι πολυ γενναιο γιατι το εγραψε εκει που δουλευει.Επισης ειναι ευκολο στα λογια να λες φανερωσου και παλεψε...η πραξη ειναι δυσκολη. Θα ηθελες να κινδυνευεις, ή να πρεπει να εξηγεις και να πειθεις παντού και παντα? Ειναι ψυχοφθορο, κουραστικο και βαρος μεγαλο....τα λογια ειναι ευκολα...
Ζήσε τη ζωή σου όπως θέλεις, γιατί όπως είπε ο ποιητής Αγγελάκας "Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι"
Επισης αυτο το "ηθελα να ειμαι γυναικα" δεν ταιριαζει απαραιτητα σε καθε γκέι αντρα ...στην πλειοψηφια τους δε, καθολου. Σεβαστη η περιπτωση του, οπως ολες , αλλα γκέι αντρας δε σημαινει αυτο. Γι αυτο εχουμε και πολλους σεξουαλικους προσανατολισμους. Εχει ζησει ο ανθρωπος σε αλλη εποχη...Σημερα δεν ειμαστε τοσο απομονωμενοι. Και φυσικα δεν κανουμε παρεα με ατομα που μας θεωρουν ενα ειδος pet....
Το παρόν θεωρώ πως αποτελεί μία σφαιρική και ειλικρινή ανασκόπηση ζωής ενός ατόμου (παλαιότερης κόπιας, indeed), που έχει αντιμετωπίσει/αντιμετωπίζει θέματα ταυτότητας φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού και μετανάστευσης. Με τα πάνω και τα κάτω τους, όλα αυτά. Μακάρι(;) όλα και πάντοτε να ερχόντουσαν «δεξιά»/αβίαστα και πλήρως ξεδιαλυμένα, πλην όμως τα αρνητικά συναισθήματα, το μπέρδεμα, ο φόβος, τα σύνδρομα των ενοχών, οι αποτυχημένες προσπάθειες και η νοσταλγία (προς πραγματικές ή/και επίπλαστες εικόνες) εμπίπτουν στον πραγματισμό, είτε μας αρέσει, είτε όχι.@TktkΥπάρχουν άτομα των οποίων η ταυτότητα φύλου και σεξουαλικός προσανατολισμός δεν είναι 100% ανεξάρτητα αλλά αλληλοσυνδεόμενα ως ένα βαθμό (σε αρκετές άλλες-ους, φυσικά, δύνανται/και είναι πολύ πιο ανεξάρτητοι τομείς).Ο συνεντευξιαζόμενος ΔΕΝ ευαγγελίζεται την αλήθεια για λογαριασμό όλων των ομοφυλόφιλων, παρά μόνο για τον εαυτό του ...κι αυτό με μία α' επιφύλαξη. Οπότε γιατί να επιρρίπτεις το: «Επισης αυτο το "ηθελα να ειμαι γυναικα" δεν ταιριαζει απαραιτητα σε καθε γκέι αντρα» στον εν λόγω; Ουδέποτε υποστήριξε κάτι τέτοιο. Το αν ο/η ετεροφυλόφιλος-η σκεφτεί έτσι, σε μεγάλο βαθμό, είναι δικό του/της πρόβλημα άγνοιας, σεξισμού-ομοφοβίας κ.λπ.. Αλλά το θέμα -επίσης- είναι πως δεν σκέφτεται έτσι μόνο ο/η έτερο.Τώρα η άποψή του για την κατάσταση στην Ελλάδα, πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα είναι μάλλον σχετική. Ίσως -και συγκρίνοντας με τα έξω- θα επιθυμούσε να έχει υπάρξει ακόμη περισσότερη πρόοδος.
Το σχολιο μου δεν ηταν επικριτικο προς την περιπτωση, και φυσικα η ιστορια του καθενος ειναι ξεχωριστη. Απλως ηθελα να ξεκαθαρισω καποια πραγματα, επειδη μας διαβαζουν και στρειτ αναγνωστες που δεν εχουν σχεδον καμια πληροφορηση γυρω απ το θεμα και η γνωμη τους διαμορφωνεται μονο απο στερεοτυπα. Και δεν ειναι προβλημα τους και εμεις θα συνεχισουμε τη ζωη μας και τους εχουμε γραμμενους....στην ιδια κοινωνια ζουμε και οσο καλυτερη πληροφορηση εχουν, τοσο καλυτερη και σφαιρικοτερη αποψη θα σχηματισουν. Ειναι χαρακτηριστικο οτι συνηθως ακουν για γκέι, οταν παρουσιαζονται παιδεραστικα εγκληματα, ή οταν διαβαζουν για τραβεστι και αντρες που θελουν να ειναι γυναικες (καλως ή κακώς αυτη ειναι η αποψη του ΜΕΣΟΥ στρειτ στην Ελλαδα για τους γκέι).Πραγμα που απεχει ΜΑΚΡΑΝ απο τον μεσο γκέι. Αν δε τα δουν /διαβασουν , πως ποτέ θα καταλαβουν?
"Ειναι χαρακτηριστικο οτι συνηθως ακουν για γκέι, οταν παρουσιαζονται παιδεραστικα εγκληματα, ή οταν διαβαζουν για τραβεστι και αντρες που θελουν να ειναι γυναικες (καλως ή κακώς αυτη ειναι η αποψη του ΜΕΣΟΥ στρειτ στην Ελλαδα για τους γκέι)."Διαφωνώ καθώς το άρθρο βρίσκεται στη LIFO και όχι στην "πριονοκορδέλα" ή στα "παραπολιτικά", ξέρω γω. Η εν λόγω αφενώς, μεν, διαθέτει την παρούσα gay& lesbian στήλη και αφετέρου ασχολείται τακτικά μ' αυτά τα θέματα (χωρίς διάθεση κιτρινισμού θεωρώ) στις ειδήσεις/ λοιπές στήλες. Γιατί, λοιπόν, να χρήζει ΕΙΔΙΚΗΣ διεκρινίσεως ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος ως ομοφυλόφυλος δεν έχει υπάρξει ο κανόνας; (εντός και εκτός εισαγωγικών η λέξη κανόνας).
Στον κόσμο, που μέχρι πέρσι είχε ένα “σκασμό” ανώτερα και ανώτατα ιδρύματα, συγγράμματα και επιστημονικό προσωπικό. Στον κόσμο της Δωρεάν Πληροφορίας του Internet μέσα από την ADSL των 50Mbps ή την 4G. Στον κόσμο των fora, των blogs, των social media, των ebooks και των πολυμέσων. Στον κόσμο της επικοινωνίας και της συναναστροφής με κάθε συνδεδεμένο χρήστη αυτού του πλανήτη. Σε αυτόν τον κόσμο, που αλλάζει μέρα με τη μέρα με ρυθμούς, που δεν έχει καταγράψει ξανά η παγκόσμια ιστορία.more: http://allemaos.blogspot.com/2013/05/diaspora-u-never-left-pst.htmlχρόνια ομορφα ντινε!
Γραψτε και ενα αρθρο για αυτους που ζουνε/ζησανε στην ξενιτια για να ταισουνε της οικογενειες τους, νομιζω ο ομοφοβισμος που βγαζετε συγκινει ελαχιστους πλεον
"Από τα δύο μου χρόνια, όταν άρχισα να μιλάω, χρησιμοποιούσα για τον εαυτό μου, το θηλυκό γένος"Οι μισοι Ελληνες ετσι ξεκιναν, ακουν "η Γιανν'ς, η Κωστας, το Μαρικακ', το Ελενακ'". Σοβαρα, εγω το βρηκα ωραιο το κειμενο, αληθινο, απεριττο. Ευχαριστω.