Ο Αθηναίος της εβδομάδας: Άγγελος Φραντζής

Ο Αθηναίος της εβδομάδας: Άγγελος Φραντζής Facebook Twitter
0
Ο Αθηναίος της εβδομάδας: Άγγελος Φραντζής Facebook Twitter
Ζω κάνοντας πράγματα σχετικά με τον χώρο μου, αλλά άλλα. Σίγουρα κανένας μας δεν ζει από τις ταινίες.... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Όταν ήμουν μικρός, έκανα κόμικς. Η ταινία που με έναν τρόπο με έκανε να στραφώ στον κινηματογράφο ήταν το Σατυρικόν του Φελίνι. Όταν την είδα ήμουν έφηβος και ήθελα να μάθω πώς γίνεται αυτό. Το φανταστικό με έλκει και με κάποιον τρόπο τρυπώνει στις ταινίες μου. Τελείωσα τη σχολή κινηματογράφου το 1993 στις Βρυξέλλες. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μου είναι η Πολαρόιντ. To Σύμπτωμα, η τέταρτη.


Όταν έκανα την Πολαρόιντ, τα πράγματα ήταν πολύ πιο οριοθετημένα, με έναν τρόπο πολύ πιο αρτηριοσκληρωτικό. Υπήρχε μια συγκεκριμένη επετηρίδα χρηματοδότησης, δύσκολα ένας νέος άνθρωπος ξεκινούσε να κάνει μια μεγάλου μήκους ταινία. Όταν έκανα την πρώτη μεγάλου μήκους, στα 28, ήμουν ο πιο πιτσιρικάς. Τώρα, ευτυχώς, ξεκινούν πολύ πιο νέα παιδιά. Έπρεπε να φτάσεις 40 για να είσαι νέος σκηνοθέτης με την πρώτη σου ταινία και στα 50 ήσουν ακόμα νέος, γιατί έκανες τη δεύτερη. Μέσα σε μια τέτοια κατάσταση έχει σημασία να μην είσαι σκληρός και άκαμπτος. Αυτού του είδους τα πράγματα τα αντιμετώπιζα με μεγαλύτερη αισιοδοξία και ελαφρότητα. Και με μια πίστη του τύπου «πάμε να το κάνουμε». Δεν είχαμε μία, τίποτα, και ξαφνικά βρίσκαμε κάποια χρήματα και κάναμε την ταινία. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και σε αυτή την ταινία, την τέταρτη. Γι' αυτό λέω ότι δεν έχουν αλλάξει πολλά. Κάνοντας πολλά πράγματα ενδιαμέσως μέχρι να φτιάξεις την τέταρτη ταινία σου, έχει τρομερό ενδιαφέρον το γεγονός ότι τελικά γίνεται όπως η πρώτη.

Κάποτε δεν πίστευε κανείς στις ταινίες που κάναμε. Το κράξιμο ήταν αδιανόητο. Το ελληνικό σινεμά δεν υπήρχε στον παγκόσμιο χάρτη.


Αυτό που δεν έχει αλλάξει καθόλου, και είναι το πιο απογοητευτικό όλα αυτά τα χρόνια, είναι ότι δεν υπάρχει καμία συνέχεια στα πράγματα. Καταρχάς, δεν υπάρχει πολιτιστική πολιτική. Όταν κάποιες στιγμές γίνεται κάτι καλό, δεν έχει καμία συνέχεια. Αλλάζουν οι υπουργοί και χάνονται τα πάντα, όλο το πακέτο, πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή. Και χρειάζεται πάλι χρόνος, να τα πάρουμε όλα από την αρχή, μέχρι να καταλάβει ο καθένας τι είναι αυτό που κάνει – μιλάμε για την καλή περίπτωση, που ο υπουργός καταλαβαίνει.


Κάποτε δεν πίστευε κανείς στις ταινίες που κάναμε. Το κράξιμο ήταν αδιανόητο. Το ελληνικό σινεμά δεν υπήρχε στον παγκόσμιο χάρτη. Υπήρχε μόνο ο Αγγελόπουλος και τίποτε άλλο. Αυτό αναποδογύρισε. Μέσα σε λίγα χρόνια, και κυρίως λόγω του Λάνθιμου και κάποιων άλλων, οι ταινίες μας έκαναν ένα «μπαμ» και φύγαν έξω. Και από κει που είχες μια ταινία και πουθενά να τη δώσεις, ξαφνικά είχες όλα τα φεστιβάλ να σε κοιτάζουν και να σου λένε «φέρ' την». Αυτό είχε να κάνει με πάρα πολλά πράγματα. Με το ότι κάποιοι άνθρωποι επέμειναν και μπόρεσαν να κάνουν τις ταινίες τους με ελάχιστα μέσα και έναν τρόπο τελείως δικό τους, που δεν ήταν καθόλου αποδεκτός εξαρχής. Αυτό το «έξω πάμε καλά» το αντιμετωπίσαμε με επαρχιωτισμό, δεν το προχωρήσαμε. Σε αυτό το περιβάλλον σπάνια μπορούν οι αποδέκτες να δουν με καθαρότητα το αποτέλεσμα, βγάζοντάς του το περιτύλιγμα. Χωρίς να αναρωτιούνται ποιανού είναι και τι έχει κάνει πριν. Στις αίθουσες, μια-δυο ταινίες αυτού του χώρου θα καταφέρουν να κάνουν κάτι καλύτερο. Η επαφή μέσω των εισιτηρίων έχει χαθεί κατά ένα μεγάλο κομμάτι και είναι αλήθεια ότι τα εισιτήρια που κάνει μια ταινία arthouse εδώ στην Ελλάδα είναι δύο προβολές σε ένα φεστιβάλ με γεμάτη αίθουσα.

Ο Αθηναίος της εβδομάδας: Άγγελος Φραντζής Facebook Twitter
Οι ταινίες που κάνω είναι πολύ διαφορετικές γιατί βαριέμαι και μου αρέσει να βουτάω σε διαφορετικό κάθε φορά σύμπαν... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO


Ζω κάνοντας πράγματα σχετικά με τον χώρο μου, αλλά άλλα. Σίγουρα κανένας μας δεν ζει από τις ταινίες. Αυτό με πιέζει, γιατί είναι πολύ δύσκολο. Γιατί πρέπει να δουλεύεις πάρα πολύ ώστε να βγάλεις κάποια χρήματα για να σταματήσεις και να μπορέσεις να δουλέψεις την ταινία σου. Είναι εξοντωτικό και εννοείται πως αν δεν ήταν έτσι η πραγματικότητα, θα είχα κάνει τις διπλάσιες ταινίες – όχι τέσσερις, οκτώ. Αλλά αυτό είναι το τοπίο. Δεν είναι όμως μόνο εδώ έτσι. Μιλώ με φίλους μου σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης, και κάπως έτσι είναι όταν κάνεις μια ταινία σε ένα τέτοιο περιβάλλον.


Υπάρχει μια μεταστροφή τα τελευταία χρόνια στην παραγωγή, προς το καλύτερο. Αυτό που έχει συμβεί είναι ότι υπάρχει μια γενιά παραγωγών που έχει αποκτήσει επαφή με το εξωτερικό, πράγμα που δεν υπήρχε πριν. Έχω μια άλλη ταινία, το Virus, που προετοίμαζα πριν αρχίσω το Σύμπτωμα και τελικά βρήκε χρηματοδότηση. Θα πάει για γύρισμα τον Φεβρουάριο, αλλά τη δουλεύω τέσσερα χρόνια. Το Σύμπτωμα το έκανα ενδιαμέσως γιατί δεν μπορούσα να περιμένω άλλο. Ένιωθα ορμή και ήθελα να μπω στη δουλειά, δεν άντεχα άλλο. Έτσι είναι οι αναμονές των χρηματοδοτήσεων, δυστυχώς, και το ίδιο ισχύει για άπειρα παραδείγματα ταινιών που μπορώ να σου αναφέρω.


Οι ταινίες που κάνω είναι πολύ διαφορετικές γιατί βαριέμαι και μου αρέσει να βουτάω σε διαφορετικό κάθε φορά σύμπαν. Είναι το δικό μου βλέμμα βέβαια, αλλά είναι τελείως διαφορετικό. Θέμα και ύφος για μένα είναι το ίδιο. Το ένα είναι προϊόν του άλλου για να μπορέσεις να αρθρώσεις ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που να έχει μια αξία. Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει και το να κάνω μια ταινία πολύ γρήγορα. Σε αντίθεση με το Virus, για το Σύμπτωμα, από την αρχική σύλληψη μέχρι το γύρισμα, πέρασαν μόνο 4 μήνες.

Ο Αθηναίος της εβδομάδας: Άγγελος Φραντζής Facebook Twitter
Αν μια ταινία μπορείς να την περιγράψεις, αυτό θα συμβεί σε επίπεδο διανοητικό. Μια ταινία είναι αυτά που δεν μπορείς να γράψεις, δεν μπορείς να πεις... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO


Με το Σύμπτωμα ένιωσα να είμαι ξανά στην αρχή. Η ταινία γεννήθηκε από κάποια παράξενα όνειρα που είδα το καλοκαίρι, που με βούτηξαν σε μια περιοχή που δεν είχα ξαναβουτήξει. Ήταν μια κατάδυση σε μια πολύ σκοτεινή περιοχή της ύπαρξης η οποία αφορά αυτό το αιώνιο θέμα –προϊόν του δυτικού πολιτισμού και άπειρων έργων τέχνης–, που έχει να κάνει με τη σύγκρουση ανάμεσα στην ενόρμηση και στην ηθική, με τα διπολικά στερεότυπα. Από τη μία είναι τα πρέπει και τα θέλω και από την άλλη το ότι είμαστε συνεχώς σε έναν κόσμο διπόλων: ο άντρας και η γυναίκα, το καλό και το κακό. Στην ταινία αυτό είναι ένας βασικός παράγοντας. Με μια φράση θα μπορούσα να πω ότι είναι μια ταινία για όλα όσα νομίζουμε ότι είναι ο διάβολος. Είναι μια ιστορία φανταστικού κινηματογράφου με μια καρδιά μελοδράματος.


Αν μια ταινία μπορείς να την περιγράψεις, αυτό θα συμβεί σε επίπεδο διανοητικό. Μια ταινία είναι αυτά που δεν μπορείς να γράψεις, δεν μπορείς να πεις. Γιατί υπάρχουν πράγματα απέναντι στα οποία πρέπει να είσαι πάντα ανοιχτός. Που δεν λέγονται και, ακόμα περισσότερο, δεν σχεδιάζονται. Το ζήτημα είναι πόσο ανοιχτός είσαι εσύ να δεις αυτό που μπορεί να συμβεί στο σινεμά και πουθενά αλλού: να σου επιτρέψει ένας ηθοποιός να διαγνώσεις –χωρίς να έχει μια δραματική σκηνή ή να μιλά– στο πρόσωπό του σαράντα διαφορετικά πράγματα που έχουν συμβεί. Να σου πει μια ολόκληρη ιστορία, χωρίς να σου μιλήσει καθόλου. Αυτό είναι το πιο γοητευτικό, κάτι για το οποίο είμαι ευγνώμων που έχει συμβεί.


Η ταινία Σύμπτωμα του Άγγελου Φραντζή θα προβληθεί στις Νύχτες Πρεμιέρας.

Ευχαριστούμε το μπαρ kolokotroni 9 για την ευγενική παραχώρηση του χώρου της φωτογράφισης

Οθόνες
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Οθόνες / Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Διάσημος ανά τον πλανήτη από το «Σογκούν» και «Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας», ο Αμερικανός ηθοποιός αποφάσισε πριν από είκοσι χρόνια να αποκαλύψει την σεξουαλική του ταυτότητα και να κερδίσει την ελευθερία του
THE LIFO TEAM
Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Οθόνες / Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Ο εμιγκρές που κατάφερε να δει διεισδυτικά και βαθιά στην ελληνική ψυχή, ο «μοναχικός αναρχικός» με την πολύ μικρή σε μέγεθος φιλμογραφία αλλά την τεράστια σε καλλιτεχνική αξία. Από τον Παπατάκη μέχρι τον Λάνθιμο, η απόσταση είναι μικρότερη απ' όσο φανταζόμαστε.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
10 σπουδαίες κινηματογραφικές ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Οθόνες / Από τα ζόμπι του Ντάνι Μπόιλ ως τον Κεν Λόουτς: Δέκα σπουδαίες ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Ο φετινός νικητής του Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου είναι ένας αυθεντικός καρατερίστας, αλλιώτικος και απόκοσμος, συγκινητικός στα όρια της συντριβής. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Οθόνες / Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Ο τεχνολογικός γίγαντας έχει την πολυτέλεια να ξοδεύει μυθικά ποσά για περιεχόμενο υψηλού κύρους αλλά χαμηλής ανταπόκρισης. Είναι αυτό μέρος μιας στρατηγικής ή απλά έχει λεφτά για πέταμα;
THE LIFO TEAM
Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Οθόνες / Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Ένα πικρό φινάλε σε μια λαμπερή ζωή, με ιστορίες μίσους μεταξύ των παιδιών του, μια περιουσία που έχει διανεμηθεί «άδικα» και κατηγορίες για χειραγώγηση και κακοποίηση.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

The Review / Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Τίνα Μανδηλαρά αναλύουν την ταινία που συζητήθηκε περισσότερο από όλες στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, τα «Αδέσποτα Κορμιά» της Ελίνας Ψύκου, με αφορμή την κυκλοφορία της στις αίθουσες από 28 Μαρτίου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Αποκλειστική συνέντευξη / Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Με αφορμή το «Νέο Αγόρι», μια ταινία του συμπατριώτη της Γουόρικ Θόρντον στην οποία ανέλαβε την παραγωγή και πρωταγωνιστεί, η σπουδαία ηθοποιός συζητά με τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο. Αποκαλύπτει ένα δύσκολο παιδικό βίωμα, μιλά για τις έννοιες του θαύματος και του σωτήρα, θυμάται πώς γνώρισε τον Χρήστο Νίκου και τι την έλκει στο σινεμά που αυτός οραματίζεται. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Daily / Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Το ντοκιμαντέρ «In Restless Dreams: The Music of Paul Simon» αποτελεί μια συναρπαστική αναδρομή στη μακρά πορεία του σπουδαίου δημιουργού, από τους Simon and Garfunkel μέχρι σήμερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Οθόνες / Έρωτας και μνήμη: Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Η δημοφιλής ρομαντική ταινία με τον Τζιμ Κάρεϊ και την Κέιτ Γουίνσλετ συμπλήρωσε μια εικοσαετία από την αμερικανική της πρεμιέρα. Με αφορμή αυτή την επέτειο, την επισκεπτόμαστε ξανά και εξετάζουμε γιατί παραμένει αγαπητή μέχρι σήμερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τρία ελληνικά ντοκιμαντέρ του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε

Οθόνες / Γιατί τα ελληνικά ντοκιμαντέρ είναι στο σύνολό τους καλύτερα από τις ταινίες μυθοπλασίας - Τρία παραδείγματα

Τα πολυσυζητημένα «Αδέσποτα Κορμιά», ένα ερωτικό προσκύνημα στη Σαπφώ και ένα στοιχειωμένο σκακιστικό καφενείο στην καρδιά του αθηναϊκού κέντρου: Τρεις ταινίες που ξεχώρισαν στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

The Review / Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Ναταλία Πετρίτη συζητούν για τα συν και τα πλην της παραγωγής του Netflix, για τους λόγους που δέθηκαν οι θεατές μαζί της και για άλλες πρόσφατες παραγωγές που θα έκαναν ακόμα και μια πέτρα να κλάψει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πάθη, μίση, ανταλλαγή εραστών και ατέλειωτοι καβγάδες: Το μυστικό παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Οθόνες / Πάθη, μίση, ατέλειωτοι καβγάδες: Το παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Ένα νέο ντοκιμαντέρ για το ντουέτο του παραγωγού Ισμαήλ Μέρτσαντ και του σκηνοθέτη Τζέιμς Άιβορι καθιστά σαφές ότι τα υποβόσκοντα πάθη στις ταινίες τους δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με ό,τι συνέβαινε πίσω από την κάμερα.
THE LIFO TEAM
Lee Grant: «Η εξορία μου από το Χόλιγουντ ήταν η καλύτερη εκπαίδευση που θα μπορούσα να φανταστώ»

Οθόνες / Λι Γκραντ: Μια «ακυρωμένη» ηθοποιός, μια ακόμα ενεργή και αξιόλογη σκηνοθέτιδα

To τρομερό ταλέντο που έκανε μπαμ από μακριά και το Χόλιγουντ κατέστρεψε χωρίς αιτία βρίσκεται πια στην κορυφή της λίστας με τους μεγαλύτερους (σε ηλικία) εν ζωή σκηνοθέτες. Η ιστορία της ζωής και της καριέρας του κοριτσιού με την κλεμμένη νεότητα είναι συγκλονιστική.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ