Γιατί ο Νταλάρας δεν πουλάει πια;

Γιατί ο Νταλάρας δεν πουλάει πια; Facebook Twitter
Τι έχει αλλάξει μέσα σε μία δεκαετία και οι πωλήσεις του Νταλάρα έπεσαν τόσο πολύ;
27

 

Κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει διάφορες συλλογές του Γιώργου Νταλάρα σε μία προσπάθεια εκ μέρους των εταιρειών για ανακύκλωση ενός υλικού που αγαπήθηκε και που έφερε τον τραγουδιστή στην πρώτη γραμμή.

Σήμερα, από τη MINOS EMI, την εταιρεία που ανέδειξε τον Νταλάρα, αλλά και που θησαύρισε από τον ίδιο (αυτή είναι η αλήθεια) τα τελευταία 40 χρόνια, κυκλοφορεί μία καλόγουστη κασετίνα με τέσσερα CD: Τραγούδια άλλων εταιρειών ως επί το πλείστον, αφού πρόκειται για τις συμμετοχές του Νταλάρα σε δουλειές συναδέλφων του.

Το καλόγουστον της υπόθεσης έγκειται κατ' αρχάς στο εξώφυλλο της έκδοσης: Λεπτομέρεια από ένα ινδικό μπατίκ και, μέσα, ένα booklet με τα credits των ηχογραφήσεων και με ένα εισαγωγικό σημείωμα του τραγουδιστή.

Η πιο παλιά ηχογράφηση είναι αυτή που κλείνει το δεύτερο CD. Έρχεται από τα 1969 και το άλμπουμ ''Συνάντηση'', όπου ο Νταλάρας ερμήνευσε τη ''Σιωπή'' σε μουσική Άγγελου Σέμπου και στίχους Κώστα Κινδύνη. Ομοίως, τα πιο πρόσφατα τραγούδια που βρίσκονται στο τέταρτο CD είναι η ''Εικόνα Αχειροποίητη'', μελοποίηση του Ανδρέα Κατσιγιάννη της Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας Μαγνησίας στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και τα ''Παιδιά ενός κατώτερου θεού'' των Λάκη Ορφανίδη - Πάρη Μήτσου, αμφότερα του 2013. Ενδιαμέσως, απουσιάζουν κάποια κομμάτια, σαν τον ''Πρίγκηπα'' - συμμετοχή του Νταλάρα στην ''Τρίτη Πόρτα'' της Λένας Πλάτωνος και του Θόδωρου Ποάλα από το 2000. Το 2014, τέλος, ''εκπροσωπείται'' από τον Νταλάρα κυρίως με τις καινούργιες επεξεργασίες και μίξεις παλαιότερων ηχογραφήσεων του.

Πού μπορούσε να τα βρει μέχρι πρότινος τα συγκεκριμένα τραγούδια ο ακροατής που είχε μείνει στον Νταλάρα του ΄90; Πουθενά μάλλον, γι'αυτό νομίζω πως ''Οι Συμμετοχές'' του, στον ερχομό του 2015, την έχουν την αξία τους!

Αυτό που προξενεί εντύπωση, έτσι όπως έχουν κατανεμηθεί τα τραγούδια στα τέσσερα CD, είναι η συνειδητοποίηση των αλλαγών που επήλθαν στο λεγόμενο έντεχνο - λαϊκό τραγούδι. Διότι, αφενός ακούει κανείς μεγάλα τραγούδια με τη φωνή του Νταλάρα (από το ''Τι πάθος'' του Δημήτρη Λάγιου και το ''Ταξίδι στα Κύθηρα'' της Ελένης Καραΐνδρου μέχρι ''Τα βεγγαλικά σου μάτια'' των Στάμου Σέμση - Μιχάλη Μπουρμπούλη και τις συμμετοχές του στις ''Γραμμές των Οριζόντων'' των Νίκου Καββαδία - Θάνου Μικρούτσικου), αφετέρου όμως τη μερίδα του λέοντος καταλαμβάνουν κομμάτια νεότερων δημιουργών που δεν ευτύχησαν της αποδοχής των προαναφερόμενων για διάφορους λόγους που δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε με ακρίβεια.

Η κασετίνα αυτή μου θύμισε ένα φαινόμενο που είχε παρατηρηθεί με τον Γιώργο Νταλάρα και το περιοδικό ''Δίφωνο'': Στα πρώτα χρόνια κυκλοφορίας του περιοδικού, τότε που τα premium CD ήταν ακόμη νέα συνθήκη, το τεύχος μαζί με μία συλλογή με τραγούδια του Νταλάρα - νομίζω το 1997 ήτανε -, είχε πουλήσει 120.000 αντίτυπα, νούμερο παρανοϊκό για τα σημερινά δεδομένα. Μία δεκαετία μετά, επί των ημερών της καλής δημοσιογράφου Στέλλας Βλαχογιάννη στη διεύθυνση του ''Διφώνου'', πάλι μία συλλογή με τραγούδια του Νταλάρα μετά βίας ξεπέρασε τα 12.000 τεύχη! Τι είχε αλλάξει, λοιπόν, μέσα σε μία δεκαετία και οι πωλήσεις του Νταλάρα (διότι περί αυτού επρόκειτο) έπεσαν τόσο πολύ;

Η επέλαση του διαδικτύου; Η εμφάνιση νέων καλλιτεχνών, συγκροτημάτων κλπ μαζί με την προώθηση τους από τα ραδιόφωνα; Το λαϊκό τραγούδι αυτό καθ'αυτό που ως ξέφραγο αμπέλι - όπως μου το χαρακτήρισε ευφυώς κάποτε η Δήμητρα Γαλάνη - είχε μαζέψει στις τάξεις του αμφιβόλου ποιότητας ''καλλιτέχνες''; Οι δραματικές μειώσεις των budgets των εταιρειών που έστειλαν σπουδαίους τραγουδιστές να δουλεύουν σε home studios πια; Ο κορεσμός του ''νέου'' έντεχνου που κυριάρχησε καθ'όλη τη δεκαετία του 1990; Ή μήπως ο ευτελισμός του δισκογραφικού προϊόντος που κρεμάστηκε στα περίπτερα και στην περίπτωση αρκετών άμουσων ή εν πάση περιπτώσει άσχετων ακροατών, έγνε...σουβέρ για το ουισκάκι τους;

Γιατί, οφείλουμε να το πούμε κι αυτό, ο Νταλάρας δεν άλλαξε καθόλου σε ότι αφορά τουλάχιστον την επαγγελματική ευσυνειδησία και την όρεξη του να λέει καλά τραγούδια. Επειδή μιλάω εκ των έσω επίσης - θα μου επιτρέψετε -, είναι σχεδόν τραγελαφικό για την ιστορία αυτού του τόπου, που παράγει μαζικά ποιοτικό τραγούδι, να έχει γράψει αυτή τη στιγμή ο Νταλάρας καινούργια τραγούδια σε μουσική Στέλιου Βαμβακάρη σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη και να μη μπορούν να τα εκδώσουν! Εδώ θα πει κάποιος ''ε, ας τα βγάλουν μόνοι τους'' κι εγώ θα απαντήσω ότι δεν συνάδει με την πορεία κανενός από τους μεγάλους αυτούς δημιουργούς να δρουν καλλιτεχνικά σαν πρωτοεμφανιζόμενοι. Και την ίδια στιγμή να λουζόμαστε κυριολεκτικά δίσκους που η μοίρα τους θά'ναι τα συρτάρια, για να μην πω τα μικρομάγαζα στο Μοναστηράκι.

Αυτές τις σκέψεις κάνω, ακούγοντας την καινούργια περιποιημένη συλλογή του Γιώργου Νταλάρα, η οποία μου δίνει την ευκαιρία να ανακαλύψω ορισμένα εξαιρετικά απ' όλες τις απόψεις κομμάτια, σαν τη μελοποίηση του μπουζουξή και συνθέτη Νίκου Καρανικόλα (1929 - 2003) στο ''Νυχτερινό ΙΙ'' του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, το κινηματογραφικό ''Ζεϊμπέκικο του Νότου'' των Κύπριων Βάσου Αργυρίδη - Ανδρέα Πάντζη ή το ''Φίλτρο'' των Μιχάλη Κουμπιού - Άλκη Αλκαίου.

Που μπορούσε να τα βρει μέχρι πρότινος τα συγκεκριμένα τραγούδια ο ακροατής που είχε μείνει στον Νταλάρα του ΄90; Πουθενά μάλλον, γι'αυτό νομίζω πως ''Οι Συμμετοχές'' του, στον ερχομό του 2015, την έχουν την αξία τους!

Μουσική
27

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

30 χρόνια μετά τον θάνατό του Κερτ Κόμπειν, δημοσιεύονται για πρώτη φορά ανέκδοτες οικογενειακές φωτογραφίες του

Μουσική / 30 χρόνια μετά: Ο Κερτ, η Κόρτνεϊ και η κόρη τους σε ανέκδοτες οικογενειακές φωτογραφίες

Πριν από τριάντα χρόνια ξεκίνησε η μεταθανάτια ζωή του αυτόχειρα ροκ σταρ, κατά την οποία η φήμη, η επιρροή και το νόημα των τραγουδιών του αποκτούν όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις.
THE LIFO TEAM
Μαουρίτσιο Πολίνι (1942-2024): Οι μεγάλες ηχογραφήσεις ενός θρυλικού πιανίστα της εποχής μας

Απώλειες / Μαουρίτσιο Πολίνι (1942-2024): Οι μεγάλες ηχογραφήσεις ενός θρυλικού πιανίστα της εποχής μας

Ο Ιταλός πιανίστας που καθόρισε τον μοντερνισμό, με σειρά ηχογραφήσεων έργων των Μπετόβεν και Σοπέν που σήμερα θεωρούνται κλασικές, πέθανε στα 82 του χρόνια.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το Μυστήριο 100 –Τα Ιερά Τραγούδια: Μια μουσική παράσταση για την Εαρινή Ισημερία

LiFO X 2023 ΕΛΕVΣΙΣ / Μυστήριο 100 – Τα Ιερά Τραγούδια: Μια μουσική παράσταση για την Εαρινή Ισημερία

Το «Μυστήριο 100 – Τα Ιερά Τραγούδια» εστιάζει στα παραδοσιακά δρώμενα και τις τελετουργίες στην ελληνική μουσική και χορευτική παράδοση. Την επιστημονική και καλλιτεχνική επιμέλεια έχει ο Λάμπρος Λιάβας, καθηγητής Εθνομουσικολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
THE LIFO TEAM
Μια βραδιά με τα τραγούδια της Σωτηρίας Μπέλλου

Μουσική / Τα τραγούδια της Σωτηρίας συγκινούν ένα νέο κοινό

Μικρές ιστορίες που κυλάνε σαν νερό, μια φωνή που πατάει στη Μπέλλου χωρίς να τη μιμείται, κόσμος που δακρύζει ή κρατάει τον ρυθμό με το πόδι του. Ένας θρύλος είναι ζωντανός μπροστά μας χάρη στη Χριστίνα Μαξούρη, στη σκηνή του ΠΛΥΦΑ.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Cutthroat

Μουσική / Το νοσταλγικό ραπ των Θεσσαλονικιών Cutthroat

Μια κολεκτίβα νέων καλλιτεχνών που πιστεύει πως η προώθηση της μουσικής ήταν πιο αποτελεσματική μέσω του Myspace και όταν τα CD μοιράζονταν χέρι με χέρι μόλις κυκλοφόρησε το «Perfect Blue», ένα ραπ άλμπουμ εμπνευσμένο από τα καρτούν και τα παιχνίδια των '90s και των '00s.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΤΑΤΣΗΣ
CHECK 10 χρόνια σκοτεινών και χορευτικών ηλεκτρονικών ήχων από την Bedouin Records

Μουσική / 10 χρόνια σκοτεινών και χορευτικών ηλεκτρονικών ήχων από την Bedouin Records

Μια κουβέντα με τον Salem Rashid Skourlis, τον ιδρυτή της ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρείας ακραίου και ambient ηλεκτρονικού ήχου, έναν Έλληνα που ζει μεταξύ Τόκιο και Μπανγκόκ και διαπρέπει στο εξωτερικό.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Κ.atou: «Kάποιοι χαλάνε λεφτά για να βγουν έξω ένα βράδυ, μην τους το χαλάς»

Οι Αθηναίοι / Κ.atou: «Kάποιοι ξοδεύουν λεφτά για να βγουν έξω ένα βράδυ, μην τους το χαλάς»

Η DJ που έχει δει στο Ντιτρόιτ να ακούνε το set της δυο κουνέλια έμαθε πρόσφατα τι πάει να πει «τέκνο με κ», ενώ η πόλη που πιστεύει ότι έχει την καλύτερη ηλεκτρονική σκηνή τώρα δεν είναι το Βερολίνο. Έχοντας ταξιδέψει σε τόσα μέρη, είναι χαρούμενη που ζει στην Αθήνα, αλλά δεν μπορεί να μείνει στο κέντρο της.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ

σχόλια

12 σχόλια
Κύριε Μποσκοΐτη, Συγχαρητήρια για το κείμενο, το οποίο είναι πέρα για πέρα αληθινό. Σε αντίθεση με άλλους, εγώ δε θα διαφωνήσω ούτε με τον τίτλο, γιατί ο Γιώργος Νταλάρας μετά τα εκατομμύρια δίσκων που έχει πουλήσει, είναι λογικό να χρησιμοποιείται πάλι σαν κορυφαίο παράδειγμα γι’ αυτό που συμβαίνει σήμερα σε όλη τη δισκογραφία. Τουλάχιστον ο Γιώργος Νταλάρας με εκατοντάδες χιλιάδες πωλήσεις δίσκων, κατάφεραν μαζί με άλλους άξιους συναδέλφους του να κρατήσουν συντροφιά όπως γινόταν παλιά με το καλό τραγούδι, για πάρα πολλά χρόνια στον κόσμο μέσα από τους δίσκους τους. Δυστυχώς σήμερα το φαινόμενο είναι γενικευμένο, να πουλάνε οι συναυλίες των άξιων καλλιτεχνών και πολύ λιγότερο οι δίσκοι τους. Αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να απασχολεί κυρίως τις δισκογραφικές εταιρείες, ή ό,τι τέλος πάντων απέμεινε απ’ αυτές, και ν’ αναρωτηθούν γιατί πέρα από την αναπόφευκτη παρέμβαση του διαδικτύου, που και σ’ αυτό δεν έχουν μπει όροι, μέσα από τις εκατοντάδες εκδόσεις στις εφημερίδες, έκαναν το τραγούδι, τη λαϊκότερη και δυνατότερη μορφή τέχνης, ευτελές συμπλήρωμα στην καλύτερη περίπτωση. Και όπως είχε πει σε μια συνέντευξη ο ίδιος ο Γιώργος Νταλάρας "οι τραγουδιστές και οι τραγουδοποιοί, έχουν ευτυχώς και το live. Όμως το τραγούδι για να γεννηθεί, είναι μια ολόκληρη τελετουργία. Έχει το συνθέτη, το στιχουργό, τους μουσικούς στο στούντιο και όλοι αυτοί οι άνθρωποι υποβαθμίζονται μέσα στην καθημερινή αναμπουμπούλα και συνάφεια". Σας ευχαριστώ και πάλι που εντοπίσατε τη θαυμάσια αυτή έκδοση, η οποία με τον τρόπο που έχουν υποτιμηθεί πια οι δίσκοι μπορεί και να περνούσε απαρατήρητη.
Maro Chr., εγώ σας ευχαριστώ. Ο Γιώργος Νταλάρας επικοινώνησε μαζί μου και περιμένω μία επιστολή του προς δημοσίευση στο LIFO.gr, καθώς θέλησε να τοποθετηθεί και ο ίδιος. Χαίρομαι που επισημαίνετε το ότι εντόπισα τη συλλογή αυτή και έγραψα, αφού το θεωρώ υποχρέωση μου και ήδη περιμένουν αρκετοί ελληνικοί δίσκοι για ακρόαση και κριτική-παρουσίαση.
Θα ηθελα να επισημανω κατι Κύριε Μποσκοΐτη, το εν λογω εξωφυλλο απεικονιζει ενα ινδικο patchwork (πιθανον λεπτομερεια ενος κεντημενου quilt) και οχι ενος μπατικ υφασματος.. για να ειμαστε ακριβεις.
Χωρίς αμφιβολία ο Νταλάρας παραμένει ένας από τους 2-3 σημαντικότερους τραγουδιστές της γενιάς του, είναι το ίδιο εργατικός και φιλομαθής όπως και στα νιάτα του και πάντοτε βγάζει δουλειές υψηλών προδιαγραφών - τουλάχιστον με βάση το προσωπικό του κριτήριο. Ταυτόχρονα, κλείνει φέτος τα 66 χρόνια του, έχει ξεπεράσει τα 11 εκατομμύρια αντίτυπα συνολικών πωλήσεων και είναι ο μοναδικός καλλιτέχνης της γενιάς του που προσπάθησε τόσο πολύ και τόσο επίμονα να γίνει αντιπαθής σε μεγάλη (πολύ μεγάλη) μερίδα των Ελλήνων μουσικόφιλων και γενικώς ακροατών. Ο Νταλάρας ήταν νεοσσός τη δεκαετία του '60, trendy τη δεκαετία του '70, καθεστώς τη δεκαετία του '80, εθνικός σταρ τη δεκαετία του '90 και πάει λέγοντας. Μετά από τόσα πολλά χρόνια παρουσίας και (υπερ)προβολής έχει ΠΕΘΑΝΕΙ η όποια περιέργεια μπορούσε να έχει γι' αυτόν το κοινό. Όσο και να προσπαθεί (φιλότιμα), είναι αδύνατον να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων.
Η κατάσταση της ελληνικής δισκογραφίας και γενικότερα του ελληνικού τραγουδιού αφορά τους πάντες, όχι μόνο τον Γιώργο Νταλάρα.Ανύπαρκτες εταιρείες, ελάχιστες νέες παραγωγές, φτωχό επίπεδο, μηδενικές πωλήσεις, καλά τραγούδια που δεν φτάνουν ποτέ στο φως κλπ. Η πλειοψηφία του κόσμου, φαίνεται να μην ενδιαφέρεται καν για το τραγούδι.Ακόμα και των αμφιβόλου ποιότητας δίσκων που στηρίζονται έντονα από τα ΜΜΕ (διαφημιστικά σποτ κλπ), το μοναδικό κέρδος είναι μερικά παραπάνω views στο YouTube.Μία παρατήρηση. Οι πωλήσεις του περιοδικού "Δίφωνο" είχαν πέσει αισθητά ήδη από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας, ανεξάρτητα από τον Γιώργο Νταλάρα.Πάντως το "Δίφωνο" έκανε τις περισσότερες πωλήσεις του, όταν φιλοξένησε στο εξώφυλλό του τον Γιώργο Νταλάρα. Τόσο τη δεκαετία του '90, όσο και (με διαφορετικά μέτρα & σταθμά) τη δεκαετία του '00.Στο δια ταύτα ο Γ. Νταλάρας τους τελευταίους μήνες, εκτός από τις προσωπικές του συναυλίες σε θέατρα της Ελλάδος... κυκλοφόρησε στη δισκογραφία τη συνεργασία του με τη συμφωνική ορχήστρα της Βιέννης, σε μελοποιημένα έργα του Καβάφη ("The Kavafis Project"). Συνεργάστηκε με τις Dulce Pontes και Noa σε μουσικές της Μεσογείου. Έκανε διεθνή περιοδεία με Ρεμπέτικα τραγούδια, σε περίφημα θέατρα/συναυλιακούς χώρους της Ευρώπης, Αμερικής κλπ ("Rembetiko Unplugged"). Και τώρα... Βιτάλη & Γλυκερία στην καλύτερη μουσική σκηνή της Αθήνας.Με λίγα λόγια (και λίγη υπερβολή), ο Γιώργος Νταλάρας εξακολουθεί να κάνει μόνος του, όσα κάνουν όλοι οι υπόλοιποι εκπρόσωποι του ελληνικού τραγουδιού μαζί.
Θα διαφωνήσω, Mentalist. Οι πωλήσεις του ''Διφώνου'' άρχισαν όντως να πέφτουν αισθητά στα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 2000, όταν ανέλαβε ο ''ρομαντικός'' Κουμπιός, ο οποίος έκανε κάτι τρομερά ρηξικέλευθο: Πήγε κόντρα στις μεγάλες εταιρείες κι εκεί που το περιοδικό επί Βλαβιανού, στα πρώτα του βήματα, ήταν παράρτημα της MINOS και της Universal (ίσως να μη γινόταν κι αλλιώς), αυτός έκανε εξώφυλλα ολότελα άγνωστες φάτσες καλλιτεχνών: θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνο το τεύχος στα περίπτερα με τον Μανώλη Πάππο και τη Βάσω Αλλαγιάννη. Κι επειδή ήμουν συντάκτης του ''Διφώνου'' από το 2002 μέχρι το κλείσιμο του, για την ιστορία λέω πως δύο τεύχη κατάφεραν να του δώσουν το φιλί της ζωής: το ένα ήταν με το αφιέρωμα στη Φλέρυ Νταντωνάκη, που από τις 9.000 πήγε σχεδόν στις 30.000 πωλήσεις, και το άλλο ήταν, στα τελευταία χρόνια του, με εξώφυλλο την Αρβανιτάκη και CD Μαρία Δημητριάδη. Αντιθέτως, το τεύχος με εξώφυλλο και CD Νταλάρα είχε πάει απλά συμπαθητικά το 2007. Σε όλα τα άλλα, αναφορικά με την πορεία και τις συνεργασίες του Νταλάρα, συμφωνώ 100%. Τό'γραψα κι εγώ, άλλωστε, ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης σε τίποτα δεν άλλαξε από επαγγελματικής - αισθητικής άποψης.
ότι δεν συνάδει με την πορεία κανενός από τους μεγάλους αυτούς δημιουργούς να δρουν καλλιτεχνικά σαν πρωτοεμφανιζόμενοι. Δηλαδη οι Radiohead οταν εβγαλαν αλμπουμ στο διαδυκτιο και ειπαν δωστε ο,τι πιστευετε οτι αξιζει ξεπεσαν; Απλα μπηκαν με τις μπαντες στη νεα εποχη. Αυτα ειναι κομπλεξ.
Τι συγκρίνετε, Maggie, την Αγγλία που έχει τη μεγαλύτερη - μαζί με τις ΗΠΑ - μουσική βιομηχανία; Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν να χειρίζονται καλά - καλά το διαδίκτυο. Πόσω μάλλον αυτοί πού'ναι της γενιάς του Νταλάρα.
Ενα μερος της αληθειας ισωσ ειναι οτι και οι ιδεολογικες και μη τοποθετησεις του Νταλαρα την συγκεκριμενη περιοδο ηταν ακρως πενυχρες..Και η εποχη εν τω μεταξυ μαζι με το πολιτικο σκηνικο μεταλλαχθηκε...Το πολιτικο τραγουδι δεν πουλαγε πλεον..και τελος για να μην ξεχνιομαστε....οι δωρεαν συναυλιες για την Κυπρο , τα φραγκα που βγαλε απο αυτες , η διαμαχη με τον Πανουση ... Και τελικα πριν τρια χρονια παραμονεν μνημονιου ξανα δωρεαν συναυλιες ανα την ελλαδα κατοπιν δηλωσεων υπερ της εκχωρησης εθνικης κυριαρχιας...
Μα ο Νταλάρας, aryah, για πολύ λίγο συνδέθηκε με το αμιγώς πολιτικό τραγούδι. Παραμένει λαϊκός τραγουδιστής και καλλιτέχνης. Τα άλλα που λέτε ισχύουν, μα και πάλι δε νομίζω να δικαιολογούν την πτώση των πωλήσεων του. Είναι γενικευμένο το φαινόμενο.
Μπορεί να παίζει ρόλο και το στυλ των τραγουδιών του, που έκανε συναυλίες στήριξης και το έτερον ήμισυ ψήφιζε μνημόνια...Ίσως το γεγονός αυτό να είναι ορόσημο στην καριέρα του. Έχασε μέρος του κοινού του.
Δεν το πιστεύω αυτό που λέτε, patatasc. Οι άνθρωποι αυτοί που πετούσαν καρέκλες στον Νταλάρα είναι οι ίδιοι που μούτζωναν τη Βουλή, απαξιώνοντας τον πολιτικό βίο της χώρας. Παίζει να είναι κι οι ίδιοι που έβαλαν τους Ναζί στη Βουλή, επίσης. Αυτό, μια και αναφέρεστε στο πολύ κοντινό παρελθόν.
Αρα ενδιαφερον θα εχει να δουμε τις πωλησεις της κασετινας.Παω ενα, light, στοιχημα για 3-4.000 μαξ.Αν δεχεστε απαντηστε.υγ. Λετε οτι "θησαυρισε" η δισκογραφικη με τον Νταλαρα.Α) ξερετε νουμερα;Β) αρα και ο ιδιος επι 100 βασει συναυλιων, δικαιωματων κλπ, σωστα;
Νομίζω απάντησε όπως πρέπει ο S_Pablo από κάτω. Δεν γνωρίζω με ακρίβεια τα νούμερα, αλλά μπορώ να σας πω ότι προ δεκαετίας πάλι είχα παρευρεθεί σε μία εορταστική εκδήλωση της MINOS για τον Νταλάρα με μία τεράστια τούρτα που απάνω έγραφε 11.000.000! Ναι, έντεκα εκατομμύρια δίσκοι ως σύνολο πωλήσεων από τότε που μπήκε στη δισκογραφία. Κοινώς, σε κάθε Έλληνα αντιστοιχεί κι ένας δίσκος Νταλάρα!
Προφανέστατα και δεν είναι θέμα Νταλάρα. Το τραγούδι πλέον, από μέρος του δίσκου, είτε βινυλίου είτε CD, έχει γίνει μερικά megabyte, που μπορούν να βρεθούν παντού. Η ίδια η Minos EMI έχει βγάλει τα μισά σχεδόν στο youtube. Χώρια όσα υπάρχουν παράνομα δεξιά και αριστερά. Κανείς πλέον δεν αντιμετωπίζει το CD ως ένα ολοκληρωμένο έργο με αρχή μέση και τέλος, ως σύνολο που έχει κάτι να πει. 25 € δεν τα δίνεις πλέον εύκολα για τραγούδια που ήδη ξέρεις και που μπορείς να τα βρεις παντού, ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική τους αξία.
Καλά τα λέτε, αλλά εσείς μιλάτε για τώρα, ωστόσο. Εγώ αναφέρθηκα σε σχεδόν 20 και 10 χρόνια πίσω. Για την ακρίβεια, δεν πάνε 10 χρόνια που το εμπορικό ''εύρημα'' των premiun CD άρχισε να ξεφτίζει.
Η τρίτη παράγραφος όμως ίσχυε και πριν μια δεκαετία. Και ως ένα βαθμό και η δεύτερη. Και κάτι εντελώς μεταξύ μας, για να μην καταλάβει κανείς πως είμαι και άσχετος. Τι είναι τα premium CD ;;; :P
Ο τίτλος δεν στέκει. Πιάνεστε από τις πωλήσεις του πρώτου Διφώνου και τις συγκρίνετε με τις πωλήσεις της επανέκδοσης του περιοδικού. Άτοπο.Επιπλέον ή δεχόμαστε όταν ξεπούλησε το Δίφωνο με τον Νταλάρα πως πουλούσε ο Νταλάρας κι όχι το περιοδικό (γιατί όταν πουλούσε έλεγαν τότε πως πούλησε το περιοδικό κι όχι ο Νταλάρας γιατί έτσι βόλευε) ή το αντίστροφο. Χωρίς άλλα στοιχεία επίσημα ο τίτλος είναι μάλλον άτοπος. Το γιατί δεν πουλάνε οι δίσκοι γενικά είναι ένας τίτλος για έρευνα και καλό είναι να πάρετε απόψεις από πολλούς καλλιτέχνες κι εμπλεκόμενους με την δισκογραφία. Για το τι φταίει στην ύφεση της δισκογραφίας. Όσον αφορά στην ουσία του κειμένου με βρίσκει σύμφωνη γιατί πρόκειται για πολυσύνθετη και πολύ ωραία παραγωγή.
Και μένα, κυρία Κωστελέτου, με βρίσκει σύμφωνο το σχόλιο σας με όλες τις παραμέτρους του. Κακά τα ψέματα, τα μουσικά περιοδικά βασίστηκαν πολύ στα premium CD, μόνο που εγώ δε μίλησα για επανέκδοση CD Νταλάρα. Δηλαδή άλλη συλλογή είχε βγει το ΄97 και άλλη το 2007 - πιθανώς οι χρονιές να μη δίνονται με ακρίβεια, γιατί πραγματικά δεν έχω το χρόνο να ψάχνω το αρχείο μου. Σχετικά με την ύφεση της δισκογραφίας, έθεσα κάποια ερωτήματα κι εγώ στο κείμενο μου. Δεν είναι φοβερό όμως με διαφορά μιας δεκαετίας ένας καλλιτέχνης να πέφτει από τις 120.000 στις 12.000 πωλήσεις; Και σίγουρα, όπως έγραψα επίσης, μόνο ο ευσυνείδητος επαγγελματίας Νταλάρας δεν ευθύνεται γι'αυτό.
Ευχαριστώ για την απάντησή σας!Ακριβώς επειδή οι ευθύνες ανήκουν σε πολλούς και κυρίως στις εταιρίες που επένδυσαν στο εύκολο κέρδος, θα ήταν ενδιαφέρουσα μια έρευνα γενικότερα για την ελληνική δισκογραφία και στις στρεβλώσεις που την οδήγησαν στις μειωμένες πωλήσεις. Κι αυτό αφορά όλους τους καλλιτέχνες νομίζω.Τουλάχιστον ο Νταλάρας έσπασε όλα τα ρεκόρ πωλήσεων χωρίς να υποστείλει τη "σημαία" του καλού τραγουδιού. Αφού ευχηθώ καλή συνέχεια να διευκρινίσω πως δεν ανέφερα για επανέκδοση cd αλλά του Διφώνου.
Σίγουρα θα είχε ενδιαφέρον μια μεγάλη έρευνα για την κατάντια της ελληνικής δισκογραφίας, αλλά θα έπρεπε να καταναλωθεί πολύς χρόνος σε πάρα πολλά θέματα και παραμέτρους που θα ανοίγονταν. Το έχω εδώ και καιρό - μην πω εδώ και χρόνια - κατά νου και κάποια στιγμή θα κάνω κάτι, βάσει ήδη δημοσιευμένων άρθρων και δεδομένων που συναντάμε από εποχή σε εποχή.