Κι όμως ενδιαφέρει, και πολύ μάλιστα, αν ο τάδε διάσημος είναι γκέι.

Κι όμως ενδιαφέρει, και πολύ μάλιστα, αν ο τάδε διάσημος είναι γκέι. Facebook Twitter
O Tim Cook (αριστερά) με τον Steve Jobs τον οποίο διαδέχτηκε μετά το θάνατό του στο τιμόνι της Apple.
26

 

"Γιατί μας νοιάζει αν ο τάδε διάσημος ή πρόεδρος της τάδε εταιρίας είναι γκέι;" διαβάζω συχνά. Εάν γραφόταν με μια προσπάθεια υπεράσπισης του ατόμου απ' τις ύβρεις, θα το δεχόμουν. Όμως ενώ είναι αποδεκτό από μεγάλο μέρος της κοινωνίας να κουτσομπολεύει, να εικάζει και να κοροϊδεύει, όταν κάποτε κάποιος διάσημος ή ισχυρός μιλά από μόνος του γι' αυτό και μάλιστα χωρίς καμία απολογητική διάθεση, τότε ξαφνικά αρχίζουν τα "μα τι μας νοιάζει".

 

Δεν είναι τυχαίο. Πολλοί κλείνουν τα αυτιά τους όταν το ζήτημα συζητείται σοβαρά, ή όταν κάποιος δεν δραματοποιεί τη ζωή του αλλά αντίθετα την παρουσιάζει ως καλή και αποδεκτή.

Η αρνητική παρουσίαση της ομοφυλοφιλίας είναι συνηθισμένη, η θετική όμως (η ουδέτερη μάλλον στην ουσία) ξαφνικά θεωρείται προπαγάνδα και όλοι θυμούνται με όψιμη μεγαλοψυχία ότι καμία σημασία δεν έχει τι κάνει ο άλλος "στο κρεβάτι του" άρα ας αλλάξουμε κουβέντα.

Το ότι ένας ανοικτά γκέι μπορεί να είναι επιτυχημένος, να είναι και ο αρχηγός της Apple ας πούμε, είναι ένα τεράστιο, σημαντικό μήνυμα σε όσους τρέμουν για το μέλλον τους.

Η δημόσια συζήτηση για την ομοφυλοφιλία ανθρώπων-προτύπων δεν απευθύνεται όμως τόσο σε αυτούς. Πολύ σωστά το εξήγησε ο Tim Cook: "Aκούγοντας κάποιοι ότι ο CEO της Apple είναι gay, μπορεί να τους βοηθήσει να αντεπεξέλθουν σε ζητήματα ταυτότητας που μπορεί να τους απασχολούν ή να τους κάνει να νιώσουν καλύτερα, ή να τους εμπνεύσει ώστε να εμμείνουν σε ζητήματα ισότητας".

Κάτω απ' την είδηση, διάβασα κι ένα ενδιαφέρον σχόλιο του just a guy: "Το άρθρο μου φέρνει αναπόφευκτα στο νου έναν άσχετο αναγνώστη, που σε κάποιο άρθρο άλλης ιστοσελίδας, παλιότερα, για ένα θέμα σχετικό με τους ομοφυλόφιλους είχε σχολιάσει, μεταξύ άλλων, ότι 'είναι αδύνατον να κάνουν επιτυχημένη καριέρα, γιατί η ομοφυλοφιλία τους είναι τρομερό εμπόδιο στο να δημιουργήσουν κανονικές σχέσεις με τους συναδέλφους τους. Δεν το συζητώ'.... Δεν το συζητούσε κιόλας, ο πανίβλακας..."

Όταν μεγαλώνεις καταλαβαίνοντας ότι είσαι γκέι συχνά κοιτάς γύρω σου, πριν αποφασίσεις πώς πρέπει να αισθανθείς. (Προσωπικά πίστευα ότι δεν υπήρχαν άλλοι γκέι στην πόλη μου σχεδόν μέχρι τα 17 μου!) 

Να το πω σχηματικά: Άλλο να ξέρεις πως ανοικτά γκέι σημαίνει αναγκαστικά και μόνο 'περιθωριοποιημένος γελωτοποιός μεσημεριανών εκπομπών' κι άλλο ότι μπορεί να σημαίνει και Πρόεδρος της μεγαλύτερης εταιρίας του κόσμου.

Η έλλειψη άλλων προτύπων πέρα απ' τις στερεοτυπικές καρικατούρες των ταινιών του Παράβα, δημιούργησε (λόγω υποσυνείδητου μιμητισμού) άπειρους κλώνους-καρικατούρες, από ανθρώπους που πίστεψαν ότι 'έτσι είναι οι γκέι, άρα κι εγώ έτσι θα φέρομαι'.

Μέχρι σχετικά πρόσφατα, και με τη γενναία εξαίρεση του Γρηγόρη Βαλλιανάτου, οι μόνοι διάσημοι ανοικτά γκέι ήταν πάντα κάποιοι ατιμασμένοι, ή κάποιοι που απλώς δεν μπορούσαν να το κρύψουν γιατί φαινόταν κάργα. Το μήνυμα που έπαιρνε ένας γκέι άνθρωπος μεγαλώνοντας ήταν ότι στην καλύτερη περίπτωση θα μπει σε μια κλίκα χαζοχαρούμενων στυλιστών και θα διασκεδάζει τους γύρω του σα σκυλάκι του καναπέ.

Στην πραγματικότητα, και στην Ελλάδα όπως και παντού, υπήρχαν άπειροι άντρες και γυναίκες ομοφυλόφιλοι που διοικούσαν, που τραγουδούσαν, που έφτιαχναν επιχειρήσεις, που γιάτρευαν τους άλλους. Σχεδόν κανένας και καμία τους φυσικά δεν μιλούσε γι' αυτό (μερικοί επινοούσαν κι επινοούν και δεσμούς με το άλλο φύλο) με αποτέλεσμα η αντίληψη της κοινωνίας για τους γκέι να είναι μάλλον στρεβλή.

Κι όσο για τα παιδιά που ανακαλύπτουν την ομοφυλοφιλία τους (την οποία φυσικά δεν μπορούν να αλλάξουν); Η απογοήτευση, η κατάθλιψη ακόμα και οι τυχόν απόπειρες αυτοκτονίας τους οφείλονται συχνά στην απελπισία της επερχόμενης ζωής τους ως ενήλικοι γκέι. Δεν γνωρίζουν, δεν το βλέπουν πουθενά γύρω τους, ότι μια χαρά θα ζήσουν μεγαλώνοντας, κάνοντας όποια δουλειά θέλουν κι ότι αυτό κάνουν εκατομμύρια άνθρωποι διάσημοι και μη, και οραματίζονται το μέλλον τους γεμάτο πόνο και κοροϊδία και αποτυχία.

Κι όμως. Το ότι ένας ανοικτά γκέι (που αντί να νιώθει ντροπή για τον εαυτό του αποφασίζει να νιώσει περηφάνια) μπορεί να είναι επιτυχημένος, να είναι και ο αρχηγός της Apple ας πούμε, είναι ένα τεράστιο, σημαντικό μήνυμα σε όσους τρέμουν για το μέλλον τους.

Δε σημαίνει ότι απαραίτητα θα γίνουν κι αυτοί δισεκατομμυριούχοι, ή διάσημοι τραγουδιστές, ή πρωθυπουργοί ευρωπαϊκών χωρών. Σίγουρα όμως το κουράγιο που θα πάρουν είναι αρκετό, και καλοδεχούμενο.

Κι έτσι, την επόμενη φορά που θα αναρωτηθεί κάποιος "και τι μας νοιάζει τι κάνει στο κρεβάτι του ο τάδε και μας το λέει;" (λες και όλα αφορούν το κρεβάτι!), ας σκεφτεί και όλα τα παραπάνω...

26

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών - Μικροπράγματα

Mικροπράγματα / Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών

«Υστερικές» όσες μιλούν συνεχώς για τα γυναικεία δικαιώματα και «τα θέλουν» όσες είναι θύματα καταπίεσης και δεν το καταγγέλλουν, μάς ενημερώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Δημήτρης Παπανώτας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ

σχόλια

11 σχόλια
Αν και δεν ειμαι γκέι εκτιμώ πολυ την δήλωση με την ένοια της δυσκολίας που έχει η διαφορετικότητα. Και αναρωτιέμαι πόσο εύκολο θα ήταν στην Ελλάδα να βγεί και να πεί κάτι αντίστοιχο όντας διοικητής μιας τράπεζας πχ. Δείτε τι τραβάει ακόμα ο Μπουτάρης λόγω του ότι δήλωσε πρώην αλκοολικός.Τελικά δεν είμαστε και η πιο ανοιχτή δημοκρατική κοινωνία εδω στην Ελλαδίτσα.Επειδη στον γραπτό λόγο υπάρχουν παρεξηγήσεις δεν συγκρίνω το αλκοολίκι με την ομοφυλοφιλία - αναφέρομαι στην οποια διαφορετικότητα-
Θερμά συγχαρητήρια στον Τιμ Κουκ, που δίνει μια ηλιαχτίδα ελπίδας σε εκατομμύρια νέους ομοφυλόφιλους, από τους οποίους όλο το μηντιακό κατεστημένο, το σχολείο, η οικογένεια, η κοινωνία, αποστερεί σκόπιμα κάθε θετικό πρότυπο. Και επιτρέπει μόνο τις τραγωδίες και τις καρικατούρες. Το τελευταίο το λέω, διότι καρικατούρες μπορείς να δεις και στα Ελληνικά παρηκμασμένα ΜΜΕ, αλλά ένας σοβαρός άνθρωπος, όπως ο Πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, έπρεπε να τον βρίσει αισχρά και ανόητα ο κ. Νικολόπουλος, που εκπροσωπεί το χρεοκοπημένο σύστημα, για να μάθουν πολλοί Έλληνες ότι είναι παντρεμένος με άντρα.
Εαν συνυπολογισουμε το γεγονος οτι ο πατερας της πληροφορικης Αλαν Τουρινγκ αυτοκτονησε δαγκωνοντας ενα μηλο με κυανιο, γιατι κατηγορήθηκε για σεξουαλική διαστροφή, επειδή ήταν ομοφυλόφιλος... νομιζω οτι αυτο το αρθρο και η δημοσια παραδοχη του Τιμ Κουκ απο τη θεση της apple (δαγκωμενο μηλο) ηταν υποχρεωτικα.
"με τη γενναία εξαίρεση του Γρηγόρη Βαλλιανάτου, οι μόνοι διάσημοι ανοικτά γκέι ήταν πάντα κάποιοι ατιμασμένοι, ή κάποιοι που απλώς δεν μπορούσαν να το κρύψουν"Ο Καβάφης, ο Χατζιδάκης, ο Τσαρούχης, ο Λαπαθιώτης, ο Ιωάννου, ο Ταχτσής, ο Μαρίνος, ο Χριστιανόπουλος κτλ. σε ποια από αυτές τις κατηγορίες να ανήκουν άραγε; Στους ατιμασμένους ή σε εκείνους που "δεν μπορούσαν να το κρύψουν"; Και η "γενναιότητα" του κ. Βαλλιανάτου που έγκειται ακριβώς; Στις αποκαλύψεις για το παρελθόν του ως escort και τη χρήση ουσιών; Στα outing που κάνει κατά καιρούς σε βάρος τρίτων; Ή μήπως στις διάφορες κρατικοδίαιτες ΜΚΟ που τιμάει αδιαλείπτως με την παρουσία του εδώ και 30 χρόνια;Το πρόβλημα κ. Δημοκίδη δεν είναι η κατασκευή μιας μυθολογίας ερήμην των πραγματικών γεγονότων. Είναι ότι τόσοι πολλοί σπεύδουν να την αποδεχτούν. Εν μέρει για να καλύψουν τη δική τους ενοχικότητα που "δεν βγαίνουν μπροστά", "δεν σηκώνουν την παντιέρα" κτλ. Ενοχικότητα την οποία καλλιεργούν συστηματικά για τους δικούς τους προφανείς λόγους ο κ. Βαλλιανάτος και "τα παιδιά του".
Ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν ο πιο σωστός, θαρραλέος και 'λεβέντης' ομοφυλόφιλος στην Ελλάδα - πολύ περισσότερο από ότι ο κος Βαλιανάτος.Συγχαρητήρια για το άρθρο.
Ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν σπουδαίος αλλά μόνο ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος πάλεψε εντελώς στα ίσα τρίβοντας στη μούρη των άλλων την ομοφυλοφιλία του και τα διακαιώματα του πάνω σε αυτήν, με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν και οι ετεροφυλόφιλοι απέναντι στους γκέι ή την κοινωνία γενικότερα. Απλά το δεύτερο δεν το αντιλαμβανόμαστε γιατί έχουμε μάθει να το θεωρούμε δεδομένο.
Προφανώς δε μπορώ να μιλήσω για την πλειοψηφία των straight, αλλά εγώ προσωπικά όταν λέω "και τι με ενδιαφέρει;" δεν το λέω αρνητικά.Διαβάζοντας το άρθρο, καταλαβαίνω απόλυτα την ανάγκη ενός gay παιδιού να αποκτήσει πρότυπα που να ξεφεύγουν από το Φίφη του Παράβα, γιατί και εγώ ως παιδί έψαχνα (υποσυνείδητα) πρότυπα straight που να ξεφεύγουν από τον Γκλέτσο. Είμαι straight, αλλά δεν είμαι αυτό το είδος straight.Κανένας μας δε θα 'πρεπε να μπαίνει στα καλούπια που θέλουν να μας επιβάλλουν, ανεξαρτήτως σεξουαλικότητας.Ωστόσο, για να επανέλθω στο "τι με ενδιαφέρει;", για εμένα πηγάζει περισσότερο από το ότι θέλω να πιστεύω πως είμαι ένας προοδευτικός άνθρωπος που το τι κάνει καθένας στο κρεβάτι και γενικότερα στη ζωή του δε με αφορά, όσο φυσικά αυτό που κάνει είναι μέσα στα πλαίσια του νόμου και δεν επηρεάζει αρνητικά τη ζωή των άλλων. Μου φαίνεται, άλλωστε αλλόκοτο να λέω πως αγαπάω τους φίλους μου από τη μία, αλλά από την άλλη να τους αρνούμαι το δικαίωμα να ζήσουν ευτυχισμένοι.Και ίσως - ίσως - και από ένα μικρό κομμάτι ντροπής που εν έτει 2014, το γεγονός πως έτυχε να γεννηθώ λευκός, straight και άντρας μου δίνει από τη στιγμή της γέννησής μου προνόμια και δικαιώματα που άλλοι πασχίζουν να αποκτήσουν.
Σκέφτηκες ποτέ ότι το μεγαλύτερο δικαίωμα που αρνούνται οι straight στους gay είναι οι ίδιοι;Τρέφω την άποψη ότι και οι μεν και οι δε, όσο επιμένουμε στο labeling, αδικούμε τους εαυτούς μας και την ζωή μας, από την άποψη ότι υπάρχουν άπειρες μορφές έρωτος και ζητούμενων ώστε με το ακμαίο σεξουλικώς του σώμα ο καθένας και με την αποδοχή της φαντασίας ως μια γεννήτρια απεριόριστων σεναρίων και ιδεών, θα είχαμε καταστεί ικανοί για σεξ πολύ ανώτερων και πολυποίκιλων προδιαγραφών. Για έναν περίεργο λόγο, η μορφή του σεξ κλείνει από πολύ νωρίς ως ζητούμενο. Αυτό, στο βαθμό που η σεξουαλική συμπεριφορά των ατόμων σκοντάφτει στον καταπνιγμό φαντασιώσεων και των ενοχών οδηγεί στο αντιφατικό σχήμα, ας πούμε, οι "straight" να αποκλείουν τους άντρες ως σεξουαλικά πλάσματα εκεί που οι "gay" δεν το κατάφεραν ενώ έχουν αποκλείσει το ίδιο και αυτοί τις γυναίκες ως μη καταφέρνοντας να εντοπίσουν-να αποδεχτούν θα λεγα εγώ-το σεξουαλικό τους φορτίο. Κακά τα ψέμματα, και οι μεν και οι δε κάτι δεν αποδέχονται στους εαυτούς τους. Έχουν υποστεί ψυχαναγκασμούς και από ότι φαίνεται το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να ζήσει κάποια χρόνια με φετιχοποιημένα ερωτικά ζητούμενα. Αμ αυτό είναι το θέμα; Όχι. Το θέμα είναι ότι ακριβώς γι αυτό δεν θα αποδεχτούν ποτέ τα γκει παιδιά τους, ή, όπως συμβαίνει πλέον στην Αγγλία, τα στρέιτ παιδιά τους να κοιμούνται αγκαλιά με τους στρέιτ φίλους τους(προφανώς και θα την έχει παίξει ο ένας στον άλλον, αυτό είναι το γαμάτο. Γκεί όμως δεν αυτοποροσδιορίζονται.) Ένα το κρατούμενο λοιπόν, που θα το επαναφέρω στο conclusion. Επειδή η μορφή που πήραν οι σεξουαλικότητες μέχρι σήμερα επιβάλλει να αγωνιστούμε για την αποδοχή τους στην ίδια αυτήν την μορφή που έχουν και αυτήν που παίρνουν ίσως μέσα από την αποδοχή τους πλέον ως μοντέλα-σημαίες νέας σεξουαλικής κανονικότητας, αφήνει απ έξω εντελώς το ποια είναι η πραγματική τους μορφή αν στην ιστορία της η ανθρωπότητα δεν τις είχε καταπιέσει και κακοποιήσει. Δεν είναι τυχαίο ότι "γκει" σήμερα δεν σημαίνει ο ομοφυλόφιλος ξεκάθαρα, αλλά εκείνος ο ομοφυλόφιλος που αρέσκεται στο να κάνει "γκει ζωή": να πηγαίνει σε γκει μπαρ, σε σάουνες, σε γκει παραλίες, να αγοράζει γκει εσώρουχα, γκει αποχυμωτή κτλ κτλ. Αμφίβολο στο αν αποτελεί την καθαρή μορφή μιας σεξουαλικής ταυτότητας και της έκφρασής της, ο ¨γκει" έχει πλέον παρηγμένα και τυποποιημένα αντικείμενα να γατζωθεί για να ζήσει ανοιχτά ως "γκει", μέσα στο περιθώριο που του δίνει η κοινωνία και που αυτός πέραν του ότι το υιοθετεί, άλλωστε διεκδίκισε κιόλας-μην το ξεχνάμε. ΠΡΟΣΟΧΗ: ΩΣ ΓΚΕΙ. Από αυτήν την άποψη πλέον, πολύ ομοφυλόφιλοι δεν είναι γκει, και ευτυχώς. Και ευτυχώς ακριβώς διότι πρόκειται για περιθώριο για να σε ανέχονται, ένα γκέι μονοπάτι που δεν αφορά κανέναν άλλο αφού η υπόλοιπη κοινωνία έιναι αρκετή για τους μη γκει, ένα μοναδικό μονοπάτι χαμένο στα χιλιάδες που έχει μια πόλη και από αυτήν την άποψη ςξωβελισμένο από την πολιτική διάσταση της ατομικότητας και της σεξουαλικότητάς του. Μηυν γελιόμαστε λοιπόν. Coming out δεν σημαίνει διανύω το γκέι μονοπάτι που μου χαρίσατε και βγαίνω και το λέω. Coming OUT σημαίνει ζω και απολαμβάνω ελεύθερα την σεξουαλικότητά μου εκεί που δικαιούνται να το κάνουν όλοι. Και όπως το κάνουν αυτοί κατα πώς αρέσκονται, έτσι κάνω και γω. Και άρα, ο μόνος λόγος που οι δημόσιοι γκέι είναι αυτοί που υιοθέτησαν την γκέι καρικατούρα, το σκυλιάκι στο σαλόνι που λες πολύ ωραία και εσύ Άρη, είναι γιατί αυτύς αποδέχτηκε η straigt αυτοαποκαλούμενη κοινωνία ως αποτροπιαστική εκδοχή, ως αυτή που πληρεί την εικόνα του να μην θέλει κανείς να είναι, άρα και που δεν θα γίνει ποτέ. Γι αυτό και ο αρρενωπός ή στρειτοφανής γκέι σε μια στρειτ παρέα προκαλεί αμηχανία και υπόγεια εχθρότητα αντί του πειράγματος και του μονιμου χαμόγελου που εισπράττει ο γυναικωτός καρικατουρίσιος. Γιατί άραγε; Σκέφτηκε κανείς; Μα γιατί αποδέχονται το σεξ απίλ του ενώ αισθάνονται και οι ίδιοι αντικείμενα της σεξουαλικότητάς του. Με λίγα λόγια, δεν μπορούν να τον αποκλείσουν, να τον απομωνόσουν, ούτε και να τον γελοιοποιήσουν ως αντάλαγμα της αποδοχής!Ευτυχώς όμως, όσο αρχίζει να κατακερματίζεται ο χάρτης της ανθρώπινης σεξουαλικότητας σε "ειδικότερες" κατηγορίες, τόσο σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος είναι πιο υπαρκτός σε ότι έχει να κάνει με το σεξ. Σε ότι έχει να κάνει με την αποδοχή των φαντασιώσεων και των υποκειμένων σεξουαλικής διέγερσης. Όταν το μουνί, η πούτσα, οι πρωκτοί και τα στήθια εκληφθούν ως παιχνίδια, εργαλεία και αγωγοί ηδονής, ούτε οι θιασώτες τους ούτε οι φορείς τους θα μπορούν-γιατί άλλωστε δεν θα θέλουν- να τα παραβλέψουν. Και δεν πάει να εκλήψει και η έννοια γκέι...Φαλλοκρατικός προσδιορισμός είναι για να έχουν να λένε οι στρέιτ ότι αυτοί δεν είναι. Ότι το γκέι είναι το αντίθετο του αρρενωπού και ότι το τελευταίο είναι το καλό.... Είναι αξιοσημείωτα τα παραδείγματα πατεράδων που ξέρω ή βλέπω ή διαβάζω στο ίντερνετ, που στα 50 τους γουστάρουν πλέον καβλιά στο στόμα και τον κώλο τους, κάτι που είχαν την ευκαιρία να κάνουν στα 15 και 16 τους αλλά "ευτυχώς δεν το έκαναν" ή και αν το είχαν κάνει, "ευτυχώς το μετάνιωσαν"...LOL)Free your arse and then your mind will follow.
έχεις δίκαιο μέχρι κάποιο σημείο αλλά ο καθένας έχει τα γούστα του ακόμα και στα παιχνίδια με τα οποία γουστάρει να παίζει.υπάρχουν και πολλοί που κακώς καταπιέζουν τον εαυτό τους αλλά δεν γίνεται να κάνεις τέτοιο τσουβάλιασμα.εμένα το μυαλό μου ελευθερώθηκε από τα συναισθήματα που ένιωσα για μία και συγκεκριμένη γυναίκα νωρίς στη ζωή μου και πλέον δεν γουστάρω να παίζω με άλλα παιχνίδια. όχι επειδή με καταπιέζει η κοινωνία αλλά επειδή μόνο αυτό εγώ προσωπικά ήθελα.ακόμα και όταν το έχασα για λίγο ,προτιμούσα να κοιτώ το ταβάνι παρά να παίξω με άλλο παιχνίδι . για μένα δεν γίνεται να βγάλεις τον έρωτα από την εξίσωση αν θες να φτάσεις το πράγμα σε άλλα επίπεδα. τέλος πάντων κάθε άνθρωπος πηγαίνει με τους δικούς του ρυθμούς , πρέπει να κάνει αυτό που γουστάρει και δεν θα πρέπει να τον καταπιέζει κανείς ούτε να κάνει τον μοναχό ,αλλά ούτε και τον τζάγκερ αν δεν θέλει.
Αμφιμονοσήμαντε, δεν τσουβάλιασα τίποτα. "Ευτυχώς όμως, όσο αρχίζει να κατακερματίζεται ο χάρτης της ανθρώπινης σεξουαλικότητας σε "ειδικότερες" κατηγορίες, τόσο σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος είναι πιο υπαρκτός σε ότι έχει να κάνει με το σεξ Πηγή: www.lifo.gr" Η προσωπική σου εμπειρία που παραθέτεις είναι δικό σου θέμα. Εγώ δεν δικαιούμαι ούτε να την κρίνω αλλά ούτε είμαι υποχρεωμένος να την αποδεχτώ ως αληθινή. Ούτως ή άλλως δεν λέω τίποτε άλλο από το ότι στο σεξ καλό είναι να είμαστε ειλικρινείς στους εαυτούς μας, όχι στους άλλους. Οι άλλοι ακολουθούν φυσικά, είτε ως partners αναλόγως με το ποιοι ομολογούμε στους εαυτούς μας ότι μας αφορούν, είτε ως "θεατές, αναλόγως με το πόσο αφήνουμε ελεύθερο να κοινωνηθεί το τί μας αρέσει να κάνουμε... Πάντα δηλαδή, από μας εξαρτάται. Συνεπώς ότι περιγράφεις εγγράφεται σε ότι λέω: οδηγείσαι από τα ειλικρινή σου θέλω. Δεν πάω να δημιουργήσω θέσφατο: όλοι να πηγαίνουν με τα πάντα...Τονίζω απλώς ότι δεν πάνε όλοι με ότι θέλουν να πάνε και να κάνουν ότι θα θελαν να κάνουν. Και με ενοχλεί όχι μόνο ότι όταν το κάνει τελικά κανείς επιλέγει να αποκρύπτεται ενώ μια ετεροσεξουαλική συνεύρεση δηλώνεται ανοιχτά, μου την σπάει και το outing στην μορφή που έχει πάρει. Αυτό που κανονικά θα έπρεπε να επιδιώκεται δεν είναι να μπορεί να είναι κανείς ότι είνια μόνο σε συγκεκριμένα μερη ούτε να αντιμετωπίζεται ειδικά μια μορφή σεξ ως πιο...ειδική. Συνεπώς γκει δεν είναι όλοι οι ομοφυλόφιλοι, αλλά μόνο αυτοί που έχουν αποδχτεί αυτήν την ειδικοποίηση αι που την έχουν υιοθετήσει παραδίδοντας την προσωπικότητά τους και την ελευθερία σε αυτήν την καταδυναστευτική έννοια.Σε ότι αφορά τον έρωτα, συμφωνώ και είναι μέσα στα λεγόμενά μου. Αυτό όμως που ήθελα να τονίσω σε αυτά είναι το αν μας επιτρέπουμε να ερωτευθούμε κάτι άλλο από αυτό που ως τώρα ορίζει η κοινωνία ότι επιτρέπεται, και αν το labeling με το οποίο έχει αυτή εξοπλιστεί περιττεύει. Το labeling συντηρεί τα ταμπού και τα ταμπού το labeling. Και όλο αυτό μαζί, τα απωθημένα.Η τελευταία σου φράση τα λέει όλα!
Όπως πάντοτε ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις ΤΝΚΣ. Νομίζω, όμως, ότι ο προσδιορισμός του θηλυπρεπούς είναι αρκετά περιορισμένος και φοβάμαι ότι για κάποιο λόγο πάντοτε, τελικώς, εκλαμβάνουμε ένα παραπάνω + πρόσημο για την αρρενωπότητα (ακόμη κι αν θέλουμε να την ψιλo-αποδομήσομε). ...Γενικώς αν θέλουμε να μιλήσουμε για απελευθέρωση των επιθυμιών, πέρα από τις ταμπέλες και μπαρούτιασμα του διπόλου, (και συμφωνώ ως ένα βαθμό στην περιχαράκωση πίσω από αυτές τις ταμπέλες) πρέπει και έτερες: αρρενωπός - θηλυπρεπής και έκφραση φύλου κ.λπ. να εξεταστούν με την πραγματική πολυμορφία απ’ την οποία δύνανται να διακρίνονται.
ΠενταγιώτισσαΟπωσδήποτε συμφωνώ, αλλά δεν έθιξα ζήτημα κάποιου -πρεπισμού. Δεν ταυτίζω την έννοια γκέι με κάποιο βαθμό αρρενοπώτητας θηλυπρέπειας. Ίσα ισα έκανα λόγο για τους θηλυπρεπείς όταν έπρεπε να μιλήσω για βαθμό ορατότητας της ομοφυλοφιλίας και την μεταχείρισή της από τους ετεροφυλόφιλους, η οποίοι συντηρούν τόσο τα μοντέλα της ετεροκανονικότητας από δική τους καταπίεση όσο και μια κατά συνέπεια ...ομοκανονικότητα που να τους βολεύει, αυτήν της περιγέλαστα αποδεκτής περσόνας του θηλυπρεπούς ομοφυλόφιλου και ένα περιορισμένο μονοπάτι βίωσης της ομοφυλοφιλίας μέσα σε μια πόλη, το οποίο λεγεται "γκει" υποκουλτούρα.Μιας και το έθιξες πάντως, και περί ετεροκανονικότητας/ομοκανονικότητας για τους αυτοπροσδιοριζόμενους ως ομοφυλόφιλους ή "γκει":http://www.10percent.gr/periodiko/teyxos23/267-2008-08-28-08-21-45.html
"Δεν ταυτίζω την έννοια γκέι με κάποιο βαθμό αρρενοπώτητας θηλυπρέπειας." Χμμ.. όχι, δεν ισχυρίστηκα ότι γίνεται τέτοια ταύτηση (δλδ ότι το gay lifestyle είναι συνώνυμο των "θηλυπρεπών") όμως με προβλημάτισε το κομμάτι που αναφέρεις: "Γι αυτό και ο αρρενωπός (...) ως αντάλαγμα της αποδοχής!". Αντιλαμβάνομαι μεν το σκεπτικό, απλά ήθελα να είναι σαφές ότι δύνανται να υπάρχουν "θηλυπρεπείς" που -επίσης- δεν μπορούν να μπουν στο "αποτροπιαστικό" κουτάκι της καρικατούρας και μπορούν να προκαλέσουν αν μη τι άλλο, υποδόρια, αμηχανία και σύγχυση (κομματιών ταυτότητας-έκφρασης-επιθυμίας).Και μιας που ανοίξαμε την συζήτηση τι θα αναγνωρίζαμε ως "αρρενωπή" gay καρικατούρα? (...Ναι, είχε τύχει να το διαβάσω, στον καιρό του, το εν λόγω που με παραπέμπεις).
Εάν δεν κάνω λάθος λάθος η δήλωση δεν αφορούσε την σεξουαλική του ταυτότητα αλλά την περηφάνια που την συνοδεύει. Κατά συνέπεια είσαι λίγο εκτός θέματος. Η δημόσια παραδοχή της σεξουαλικής ταυτότητας κάποιου ίσως και να έχει κάποιο νόημα δεδομένης της προκατάληψης που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο μέρος των συνανθρώπων μας.
Χαρηκα πολυ για το το coming out του Tim Cook και θα το ηθελα πολυ να ζουσα σε μια χωρα οπου ο καθενας θα μπορουσε ευκολα και χωρις δευτερη σκεψη να κανει το ιδιο εφοσον αισθανεται την αναγκη. Η πραγματικοτητα ειναι πως ουτε ευκολο ειναι, ουτε χωρις δευτερη σκεψη θα το εκανε καποιος στην Ελλαδα του 2014.Εκεινο που λιγακι με ξενισε ειναι αυτο που λεει "το θεωρώ ένα από τα πολυτιμότερα δώρα που μου χάρισε ο θεός". Μου κλωτσαει να θεωρεις πως εισαι "ευλογημενος" που εισαι γκει. Ακριβως τοσο οσο θα μου κλωτσαγε να δηλωνε καποιος "ευλογημενος" που ειναι στρειτ.
Το αντιλαμβάνομαι ως εξής από το βίντεο και την προσωπικότητα του: είμαι περήφανος συνολικά για όλα όσα είμαι, για το άτομο που έχω γίνει. Μεταξύ άλλων πραγμάτων είμαι γκει, (και σε όσους θα ήθελαν να ντρέπομαι γι' αυτό, απαντώ) είμαι περήφανος και για αυτό το κομμάτι, είμαι περήφανος που είμαι γκει. Κάτι σαν να λέμε "η εκδίκηση της γυφτιάς" όπως όλη η ζωή του. Ο Cook ήταν το απολυτό αουτσαίντερ: άτομο όχι ιδιαίτερα χαρισματικό, με πάρα πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας (στατιστικά του μένουν ελάχιστα χρόνια εξ' αιτιας τρομερής αρρώστια που σε καθηλώνει σε καρέκλα, χτυπάει ομιλία, ΚΝΣ), όχι τόσο όμορφος αλλά και γκει. Όλα εναντίον του. Με γιόγκα και απίστευτη θέληση, έφτιαξε ένα πέτρινο σώμα που μέχρι στιγμής φαίνεται να υπερέχει της αρρώστιας. Με μέθοδο και εργασία έγινε Νο2 στην Apple. Όταν πέθανε ο Τζόμπς, όλοι λέγανε ότι δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί. Κατάφερε να αυξήσει ακόμα περισσότερο την Apple και να αγαπηθεί απ τους εργαζόμενους περισσότερο και απ τον Τζομπς. Όπως όλοι οι άνθρωποι που παλεύουν τέτοιες αρρώστιες, έχει ένα ψιλό-σύνδρομο Σούπερμαν. Αυτά. @Poet_of_Silence Για το προηγούμενο σχόλιο σου, η Apple προσλάμβανε LGBT από φιλοσοφία εδώ και δεκαετίες, αλλά η πρόσφατη τάση των άλλων είναι όντως επειδή δεν κάνουν παιδιά και αυτό τους κάνει πολύ πιο κερδοφόρους. Ε, πολυεθνικές είναι δεν χωράνε και πολλά συναισθήματα....
@Sublime45 ¨Σωστά,κάνεις εκτός από τον ίδιο και όλη η διαδρομή του:http://www.mercurynews.com/michelle-quinn/ci_26832528/quinn-tim-cook-and-bottom-line-advantage-beinghttp://poy.time.com/2012/12/19/runner-up-tim-cook-the-technologist/print/