Για τη ζωή και τον θάνατο του Γερμανού εκατομμυριούχου που ζούσε σαν φτωχός

Για τη ζωή και τον θάνατο του Γερμανού εκατομμυριούχου που ζούσε σαν φτωχός Facebook Twitter
11

O ανταποκριτής του BBC, που είχε γνωρίσει τον Klaus Zapf είπε ότι όχι μόνο δε σου γέμιζε το μάτι για επιχειρηματίας (που όμως ήταν, και είχε μία απ' τις μεγαλύτερες μεταφορικές εταιρίες της Ευρώπης) αλλά σκεφτόσουν ότι στην τεράστια και μακριά γενειάδα του o Zapf θα μπορούσε να κρύψει και κανα ποντίκι. 

Ο Τσαπφ -που είχε γεννηθεί το 1952, και πέθανε χτες στα 62 του- ήταν οπαδός του Λένιν και πίστευε πως τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία. Στα νεανικά του χρόνια ήταν σε διάφορες σοσιαλιστικές φοιτητικές ομάδες και το 1975 παράτησε τις σπουδές του (σπούδαζε Νομικά) για να φτιάξει τη μεταφορική του εταιρία στο Δυτικό Βερολίνο - και να γλιτώσει και τον στρατό. 

Για άνθρωπο που δεν νοιαζόταν για τα λεφτά, τα κατάφερε εξαιρετικά καλά. Δημιούργησε μια αυτοκρατορία και υποστήριζε πως ήταν χαρούμενος που έδινε ψωμί σε εκατοντάδες ανθρώπους. Λειτουργούσε την εταιρία του 'σοσιαλιστικά', και δεν ένιωθε την ανάγκη να παίρνει ο ίδιος τα αστρονομικά κέρδη που καταγράφονταν κάθε χρόνο. 

Για τη ζωή και τον θάνατο του Γερμανού εκατομμυριούχου που ζούσε σαν φτωχός Facebook Twitter

Ένας αστικός μύθος λέει ότι "ο 62χρονος Τσαπφ έβγαινε στους δρόμους τα βράδια και συνέλεγε άδεια ανακυκλώσιμα μπουκάλια με σκοπό να πάρει το αντίτιμο για την επιστροφή τους. Ψώνιζε από φθηνά σουπερμάρκετ και όποιος τον αντίκριζε δεν θα μπορούσε να πιστέψει ότι επρόκειτο για έναν άνθρωπο με ατομική περιουσία 12 εκατομμυρίων ευρώ. 

Από την Αριστερά στον πλουτισμό, επομένως, φάνηκε πως δεν έχασε την αρχική του ταυτότητα, καθώς έγινε γνωστός για την ικανότητά του να ζει με περίπου 300 ευρώ το μήνα σε ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα, καλύπτοντας μονάχα τις βασικές ανάγκες του. «Τα πολλά λεφτά φέρνουν την κοινωνική ανισότητα», έλεγε.

Ένα άγαλμα του «εμβληματικού» Ρώσου κομμουνιστή επαναστάτη Βλαντίμιρ Λένιν έξω από μία από τις επιχειρήσεις του συμβολίζει την διττή πορεία του, κράμα σοσιαλιστικής ιδεολογίας και καπιταλιστικής επιχειρηματικής δράσης.

Για τη ζωή και τον θάνατο του Γερμανού εκατομμυριούχου που ζούσε σαν φτωχός Facebook Twitter

«Μετακομίσεις Τσαπφ - Ιδιοκτησία των Υπαλλήλων» καυχιόταν ο ίδιος. Καθώς δεν έβγαλε ποτέ δίπλωμα οδήγησης, βασιζόταν σε άλλους για την οδήγηση των φορτηγών που έκαναν τις μεταφορές, ενώ συχνά ο ίδιος συνέπρατε στο κουβάλημα των επίπλων. Αργότερα ωστόσο, εγκατέλειψε την ενεργό δράση και ασχολούνταν μόνο με τη διοίκηση της επιχείρησής του.

Χρέωνε περισσότερα τους πελάτες στις πλούσιες συνοικίες του Βερολίνου και λιγότερο στις φτωχές, ενώ μοίραζε στους υπαλλήλους τα περισσότερα από τα κέρδη. Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ο Τσαπφ επέκτεινε την επιχείρησή του και στην υπόλοιπη Γερμανία. Η εταιρία του υπολογίζεται πως απασχολεί περίπου 600 εργαζομένους, ενώ ο αριθμός των πελατών της ανά χρόνο ξεπερνά τους 60.000 σε 14 διαφορετικά μέρη.

Έπειτα από δύο αποτυχημένους γάμους, δεν παρέλειψε να τολμήσει και έναν τρίτο, μόλις τον περασμένο Ιούνιο. Μάλιστα ο θάνατός του επήλθε ενώ βρισκόταν στο μήνα του μέλιτος. Έτσι, ο άνθρωπος με τον εναλλακτικό τρόπο ζωής, το ευρηματικό μυαλό και την παραπλανητική εμφάνιση, θα κηδευτεί - έπειτα από επιθυμία του - στην γενέτειρα του, την πόλη Έπινγκεν, παρουσία λίγων συγγενών και φίλων: της 13χρονης κόρης του, της χήρας του και των προηγούμενων συζύγων του, ορισμένων στενών του φίλων και πολιτικών της Αριστεράς."

--

Για τη ζωή και τον θάνατο του Γερμανού εκατομμυριούχου που ζούσε σαν φτωχός Facebook Twitter

Απεβίωσε σχετικά νέος μεν, αλλά μοιάζει να ήταν χορτάτος. Και θα ήταν, ακόμα κι ως πάμφτωχος.

Με τη ζωή του, ο Klaus Zapf απέδειξε ότι μερικές φορές η ευτυχία είναι στον άνθρωπο και όχι στα λεφτά.  

 

 

11

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

5 σχόλια
Συγγνώμη αλλά από που συμπεραίνουμε ότι ήταν ευτυχισμένος;Πρακτικά δούλευε με εντελώς καπιταλιστικό τρόπο, μάλιστα μάζεψε αρκετά μεγάλη περιουσία 12 εκατομμυρίων, ουσιαστικά τον σοσιαλισμό τον εφάρμοσε μόνο για τον εαυτό του και σε κανένα άλλο γύρω του.
Ενώ το να ζει κάποιος σαν τον "Λύκο της Wall Street" αποδεικνύει πόσο πολύ χαίρεται τα λεφτά του και ότι ξέρει να ζήσει;Στο κάτω κάτω, τα λεφτά τα έβγαλε δουλεύοντας. Προσωπικά θεωρώ ως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ιστορίας του τη σχέση του με τους εργαζομένους και κυρίως την έννοια του για αναδιανομή των κερδών. Ίσως ρομαντικός, αλλά στη δουλειά του το κατάφερε.
@Δον Ιδιώτης 23.8.2014 | 21:07Α.. μάλιστα... επειδή, ας πούμε, μόνο οι κομμουνιστές διακρίνονται για τον φανατισμό δογματισμό..., ..περίεργο που αρκετοί είναι εκείνοι που αυτόν τον "φανατισμό" και "δογματισμό" τον θεωρούν πίστη σε ιδεώδη ενώ πολλοί άλλοι βολεύονται να τα μεταφράζουν ως δογματισμό. Ένας από αυτούς τους "δογματικούς" ήταν και ο Γιάννης Ρίτσος, μαζί με πολλούς άλλους, ευρείας αποδοχής προσώπων. Υποθέτω ότι γνωρίζεις.Εν πάση περιπτώσει και επειδή δεν πρόκειται εσύ, πότε να κουβεντιάσεις με κάποιον πραγματικό κομμουνιστή, εφόσον διακρίνεσαι (από τα σχόλια σου) με μία κάποια προκατάληψη, το σίγουρο είναι ότι σήμερα βιώνουμε στο πετσί μας, για τα καλά, τον δογματισμό και φανατισμό εκείνων που κατά τα άλλα είναι πολιτισμένοι, με τίποτα κομμουνιστές (για να μη γράψω αντικομουνιστές και το χοντρύνω), πιστοί των δογμάτων, «ο θάνατος του ανίσχυρου, η ζωή του ισχυρού», «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό»...Να τους χαίρεσαι!...Και για να μη ξεφύγω από το θέμα του άρθρου, ο Klaus Zapf, σύμφωνα με το πως λειτουργούσε ως εργοδότης, σίγουρα ανήκε στη γενιά των αληθινών, των πραγματικών ιδεολόγων σοσιαλιστών. Φτωχός πάντως ΔΕΝ ήταν... (για να μη ξεφύγω, επίσης, από το αρχικό μου σχόλιο).Θέλει μεγάλη δύναμη για να είναι κάποιος ανώτερος άνθρωπος. Δύναμη να αντισταθεί σε αυτό το πρωτόγονο, άθλιο, άρρωστο συναίσθημα της κτητικότητας και απληστίας. Κτητικότητα απέναντι σε κάθε τι. Πόσο δε σε αναλώσιμα και τρωτά υλικά.
Δον Ιδιώτης 24.8.2014 | 12:26Σίγουρα ο Ρίτσος, όπως και πολλοί άλλοι την κλάσης του , θα σε άκουγε με προσοχή από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς να σε διακόψει. Το ίδιο και η Παπαρήγα. Να είσαι σίγουρος. Τώρα, το τι θα σου έλεγε ο καθένας τους (εννοώντας Παπαρήγα και του υπολοίπους), αυτό είναι άλλο θέμα. Αν και η Παπαρήγα είναι άριστη συνομιλήτρια.Αυτό που έγραψες ταιριάζει περισσότερο για τον Παφίλη, εφόσον αναφερόμαστε σε κομουνιστές και.... "κομουνιστές"... Μέχρι και των δικών του, των «συντρόφων» του, σπάει τα νεύρα.
Να σας πω κάτι; Τους βαρέθηκα όλους αυτούς τους πάμπλουτους τύπους που παίζουν τους φτωχούς (γιατί φτωχοί ΔΕΝ είναι). Ο συγκεκριμένος άνθρωπος, δεν αντιλέγω, μπορεί να ήταν σωστός και ωραίος, αλλά κακά τα ψέματα, όταν έχεις καβάτζα η ψυχολογία σου και μόνο είναι πολύ διαφορετική και έτσι μπορείς να παραστήσεις ό,τι και όποιον γουστάρεις. Και να στραβώσει κάτι στην πορεία, επανέρχεσαι πολύ άνετα ή σχετικά άνετα.Τον Ιούνιο είχα πετύχει ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ όπου ένας 65χρονος (μουρλοκούκου) Αμερικάνος, πρώην Golden Boy της American Express, τα βρόντηξε όλα -και καλά- στον αέρα, αγόρασε μία μεγάλη έκταση σε κάτι βάλτους και ζει εκεί σε μία καλύβα (πολυτελείας - με μπουκάλες υγραερίου), σιτιζόμενος αποκλειστικά με ό,τι του παρέχει η φύση. Αρκετά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ και ωραίος τύπος ο Αμερικάνος, αλλά απ' ότι κατάλαβα το απόθεμα των τραπεζικών του λογαριασμών καλά κρατεί και είναι και συνταξιούχος...Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία σε εκείνους που ενώ τα έχουν δεν ξέρουν να τα χαρούν. Πως το λέμε; Να τα γλεντήσουν. Έχω παραδείγματα γνωστών μου οι οποίοι έχουν λεφτά και είναι κακομοίρηδες. Μέχρι και τα πουρμπουάρ "ζυγίζουν" για να αφήσουν (αν αφήσουν) στο τραπέζι. Τραπεζικοί λογαριασμοί γεμάτοι και τα καλοκαίρια τους τα περνάνε στα μίζερα εξοχικά τους αντί να πάνε ταξίδια. Ψωνίζουν ρούχα μόνο στις εκπτώσεις και μάλιστα ποιές εκπτώσεις; Εκείνες του τέλους της σεζόν. Αρχές άνοιξης αγοράζουν τα εκπτωτικά χειμωνιάτικα για τον επόμενο χειμώνα... και πάει λέγοντας.Και επειδή, κακώς ή καλώς, οι κοινωνίες που ζούμε βασίζονται στην οικονομική κατανάλωση το χρήμα σίγουρα δεν φέρνει την ευτυχία αλλά οπωσδήποτε η έλλειψη χρημάτων φέρνει, αν όχι την δυστυχία, σίγουρα την γκρίνια. Όσο λιτά και απέριττα αν θέλει κάποιος να ζήσει, το χρήμα είναι απαραίτητο. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, αυτή η ελάχιστη ποσότητα χρήματος, που και πάλι χρειάζεται, όταν λείπει δημιουργεί πάλι τα ίδια προβλήματα με την ίδια ένταση.Μεγάλη κουβέντα το... χρήμα στο λαιμό μας...Υ.Γ.: Μη ξεχάσω και τον δικό μας. Έχουμε και εμείς έναν παρόμοιο πλούσιο τύπο ο οποίος ζει λιτά και απέριττα και κάνει κηρύγματα "φτωχολογίας"... σε όλους τους υπόλοιπους με ή χωρίς χρήματα... Είναι ο Παύλος Ευμορφίδης (βλέπε Coco - Mat).Υ.Γ.2: Προσωπικά αν μπορούσα να ζήσω χωρίς χρήματα θα το έκανα. Αλλά, ειλικρινά, δεν ξέρω αν είναι εφικτό τελικά.http://www.sevenart.gr/dynamicpics/movies/pics/1589_4_4.jpg Υ.Γ.3: Και για να αστειευτώ, εδώ και οι... απανταχού επαναστάτες οι οποίοι μάχονται τη χρηματοκρατία, μία τραπεζική ληστεία που και που την πράττουν. «Που πα ρε χωρίς χρήμα; Τα φισεκλίκια δε φυτρώνουν...».
έτσι όπως τα λες ειναι. Έτσι λένε και για τον ιδρυτή της ΙΚΕΑ και της WALMART. Mε προσωπικές περιουσίες τέτοιου μεγέθους το να ζεις με 300 Ε το μήνα ειναι ΕΠΙΛΟΓΗ και όχι αναγκαιότητα. Όταν θες απλώνεις το χέρι και γυρίζεις τον διακόπτη και κάνεις ότι θες. Αυτό το κάνεις ΟΤΙ ΘΕΣ ειναι που κάνει τη ΔΙΑΦΟΡΑ.