Άκουσα τον πρώτο δίσκο των Παιδιών της Παλαιότητας, και γράφω τη γνώμη μου

Άκουσα τον πρώτο δίσκο των Παιδιών της Παλαιότητας, και γράφω τη γνώμη μου Facebook Twitter
4

 

«Η αίρεση του σήμερα είναι η θρησκεία του αύριο»

Βύρων Πολύδωρας

 

 
Δελτίο Τύπου:

Μέσα σε ένα σκοτεινό πρωτοχριστιανικό συγκείμενο γεννήθηκε ο πρώτος δίσκος των Παιδιών της Παλαιότητας, με τον εύγλωττο τίτλο «12 Τραγούδια Από Τις Κατακόμβες». Με μοναδικά όπλα την πίστη και τον φορητό εξοπλισμό του «Αν Όλα Τέλειωναν Εδώ», ο Π.Ε. Δημητριάδης των Κόρε.Ύδρο. με το νέο του σχήμα επιστρέφει στις μηδενικού budget παραγωγές και στον μουντό, κατά βάση κιθαριστικό, ήχο.

Δώδεκα τραγούδια για τον Πόνο και το θείο, ηχογραφημένα σε διάφορα σημεία της πόλης που στον αέρα της υπάρχει πάντα «κάτι που τρέμει να αρθρωθεί», σηματοδοτούν «το πρώτο comeback πρωτοεμφανιζόμενου συγκροτήματος στην ιστορία της μουσικής» (Μάριος Μαγιολαδίτης).

==

Το καλοκαίρι του 2013 πίσω από τα Ενετικά τείχη της Κέρκυρας πραγματοποιήθηκαν οι ζυμώσεις που θα έθεταν τη βάση για τη δημιουργία του σχήματος που έμελλε να αποτελέσει τη μετεξέλιξη των Κόρε.Ύδρο.

 Με οδηγό έναν κύκλο ανέκδοτων τραγουδιών του, o Π.Ε. Δημητριάδης μαζί με τους μουσικούς που είχαν αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά του τραγουδιού «Η Παλαιότητα» από τον τελευταίο δίσκο των ΚΥ, τον πολυοργανίστα Μάριο Πλασκασοβίτη και τον κιθαρίστα Νίκο Ραράκο, και με τη συνεπικουρία του πολυοργανίστα Ντέλου Πέτρου και της τσελίστριας Χριστίνας Παπαλίτσα, στενών συνεργατών της τελευταίας φάσης του άρτι διαλυθέντος συγκροτήματος, διαμόρφωσαν την καλλιτεχνική ιδέα μέσα από την οποία προέκυψε ο πρώτος δίσκος των Παιδιών της Παλαιότητας, που θα κυκλοφορήσει από την Inner Ear.

 

Άκουσα τον πρώτο δίσκο των Παιδιών της Παλαιότητας, και γράφω τη γνώμη μου Facebook Twitter

Σε κάθε νέο άλμπουμ των Κόρε Ύδρο, τη στιγμή που τον πρωτάκουγα, είχα ένα και μοναδικό άγχος: Ότι δεν θα μοιάζει με τα προηγούμενά τους. Ότι θα έχουν αλλάξει τα πάντα (ψαγμένοι και καλά, που δε θέλουν να επαναλαμβάνονται). 

Έτσι και τώρα, στον πρώτο δίσκο των Παιδιών της Παλαιότητας.

 

Τον άκουσα χτες, γύρω στις 10 φορές, απ' το bandcamp της Inner Ear. [Πληροφορίες: Τα Παιδιά Της Παλαιότητας "12 Τραγούδια Από Τις Κατακόμβες" - Κυκλοφορεί σε βινύλιο με bonus cd και σε digital album στις 23 Ιουνίου / Είναι ήδη διαθέσιμο για προ-παραγγελίες στο online store της Inner Ear και για streaming/download στο Bandcamp.]

Φοβόμουν ότι θα τα είχαν αλλάξει όλα, ότι οι μελωδίες θα είχαν τσαλακωθεί για εφέ, ότι οι στίχοι δεν θα είχαν σχέση με την πικρή ειρωνεία, την διεστραμμένη θρησκευτικότητα και το υπόγειο χιούμορ των παλιών τραγουδιών, ότι η φωνή θα πατούσε με σιγουριά στις νότες, ότι οι ενορχηστρώσεις θα ήταν τελείως διαφορετικές. Κι όλα αυτά θα είχαν γίνει για να μην πει κάποιος ότι ο Π.Ε. Δημητριάδης αντιγράφει τον εαυτό του. 

Ευτυχώς τον αντιγράφει, για άλλη μια φορά. Και, επίσης, τον ξεπερνά. 

Νομίζω πως αν έχεις πετύχει κάτι τόσο καλό, αξίζει να το επαναλάβεις, να το πειράξεις, να το μετουσιώσεις, να το εμπλουτίσεις, να το επανεκτελέσεις άπειρες φορές, για πάντα. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τα συγκροτήματα που αφού έφτιαξαν ένα αριστουργηματικό στυλ μετά το αλλάζουν. Άρμεξε το αριστούργημά σου άνθρωπε!

Υπάρχουν διαφορετικές πινελιές φυσικά, οι Μνήμες του '85 ας πούμε, ένα τραγούδι για διαδήλωση του Πασόκ στην οποία ο τραγουδιστής πήγε όταν ήταν 7 ετών έχει ενορχήστρωση ρετρό, πινελιές σαν της Γιάνκα που χόρευε η Άννα Μαρία αλλά κι χορεύαμε ακόμα κι εμείς όταν ήμασταν 7 ετών το 1985. Ή τραγούδια όπως το Τα Μάτια του Ρασοφόρου, που είναι πιο χύμα και πιο ροκ απ' τα συνηθισμένα. 

Γενικά όμως, το ένα τραγούδι είναι πιο προβλέψιμο μουσικά απ' το άλλο - και άρα, το ένα είναι καλύτερο απ' το άλλο. Μελωδίες που αέναα επανέρχονται και συντροφεύουν τα ποιήματα του Παντελή και είναι γεμάτα εμμονές και χειμώνες που τελειώνουν, και παρθένες στα 33 τους, και 'ανάπαυλη', και την Αννούλα του Χιονιά, και την αναλογική τηλεόραση, και τις πλαστικές σημαίες του Αντρέα Παπανδρέου, και το σίκουελ του Σατανά της Γειτονιάς, και την παιδική ηλικία με όλους τους μύθους και τα ψέματα που μας είπαν, και το καλοκαίρι να έρχεται και να μας φέρνει κοντά μας αυτούς που θέλουμε. 

"Τον αγαπούσαμε, κι ας ήταν αστυφύλακας", τραγουδά ο Π.Ε.Δ. στο Προετοιμασία Για Την Κηδεία, ένα απ' τα πιο δυνατά τραγούδια του άλμπουμ. "Στη βέσπα του χωρούσε όλος ο κόσμος..." συμπληρώνει, πριν αρχίσει να αφηγείται την ιστορία του... 

*LISTEN/DOWNLOAD: >> εδώ

4

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

2 σχόλια
Εννοείται,ότι στον καθέναν μπορεί να αρέσει η μεταμοντέρνα θρησκοληψία.Προσωπικώς,θα το αποφύγω επιμελώς λόγω στίχων.Η γλυκειά αποχαύνωση τού ρωμέικου στην συνέχειά τη.Αυτό τού σούπερ προοδευτικού Πολύδωρα,τού μαγνήτη τής Χ.Α.,τι ρόλο παίζει; Είναι μότο τού δίσκου;Μην ανησυχούμε όμως,η νεολαία είναι κατά βάση αθωράκιστη,οπότε είναι δεδομένη η επιτυχία.Όπως είναι και τής άλλης όψης.Των σκυλάδων.
Μπα, η νεολαία (όπως κι εσείς) είναι δυστυχώς θωρακισμένη τόσο που δεν ξεχωρίζει την ειρωνεία -και στη ρήση Πολύδωρα, και στην θρησκευτική παράνοια-, που καθόλου δεδομένη δεν είναι η επιτυχία...
Να έπεσα τόσο έξω; Και πώς, αφού το όλον εγχείρημα στηρίχτηκε σε ένα πρωτοχριστιανικό συγκείμενο,όπως λέγεται; Π.χ. "είναι λανθασμένες οι θέσεις τής εκκλησίας,των λειτουργών της,των πιστών κ.λπ.,αλλά στην ουσία του ο χριστιανισμός μια χαρά είναι".Δεν λέω ότι το λένε τα τραγούδια καθαυτά,αλλά κάτι τέτοιο οσμίζομαι.Με βάλατε όμως σε σκέψη,κε Δημοκίδη...Θα το επανελέγξω.