Ο κανιβαλισμός της ποίησης του Κ. Μπογδάνου - και το ιντερνετικό λιντσάρισμα

Facebook Twitter
50

Ο Θωμάς Τσαλαπάτης που έγραψε την χλευαστική, πολιτική, κριτική για την ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου (δείτε την πρώτα, εδώ) είναι και ο ίδιος ποιητής - εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα με την ποιητική του συλλογή,"Το ξημέρωμα είναι σφαγή κύριε Κρακ".

Ως ποιητής, άνθρωπος που έχει διαβάσει, μελετήσει, συγκρίνει, θεωρώ πως έχει κάθε δικαίωμα να κρίνει. Έχει δηλαδή τα φόντα να διαβάσει ποίηση και να αρθρώσει λόγο σχετικά μ' αυτό που διάβασε. 

Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, αν την κριτική την είχα γράψει εγώ ή κάποιος άλλος άσχετος με την ποίηση. Και δεν αντιλέγω πως μπορεί οι ποιητικές προσπάθειες του Κ.Μ. να είναι αξιογέλαστες, τελικά.

Παρ' όλα αυτά, είμαι 100% σίγουρος ότι η κριτική -και, σε μικρότερο σίγουρα βαθμό, ο επακόλουθος ιντερνετικός κανιβαλισμός- είχαν στόχο κυρίως να τονίσουν άσχετα με την ποίηση πράγματα. Η αντιπάθεια κάποιων για τον Μπογδάνο -σεβαστή- οδήγησε σε κριτική, μεταξύ των άλλων, της εμφάνισης, της δημόσιας περσόνας αλλά και το "λάθος" των απόψεων του Μπογδάνου (λέει σ' ένα σημείο ο Τσαλαπάτης: "Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος [...] καταδικάζει τη βία από όπου και αν προέρχεται, ταυτίζει τον ΣΥΡΙΖΑ με την Χρυσή Αυγή, καταγγέλλει το παρακράτος των συνδικάτων, το χάλι του ελληνικού δημοσίου, το αίσχος του κλειστού αθηναϊκού κέντρου από τις πορείες."). 

Αν κάνω λάθος, θα χαρώ πάρα πολύ να διαβάσω σύντομα την κριτική του κυρίου Τσαλαπάτη για τα ποιητικά πονήματα του βουλευτή του Σύριζα Τάσου Κουράκη. Είμαι σίγουρος πως θα γελάσουμε το ίδιο - ή μάλλον ακόμα περισσότερο. 

Επίσης, πλάκα θα είχε να έγραφε και ο ίδιος ο Κ. Μπογδάνος μια παρόμοια, ιδεολογικά φορτισμένη κριτική για τα ποιήματα του κυρίου Τσαλαπάτη.

Είμαι σίγουρος πως, έξυπνος άνθρωπος είναι, θα κατόρθωνε άνετα να απομονώσει ποιήματα και τίτλους απ' την ποιητική συλλογή του Θωμά Τσαλαπάτη "Το ξημέρωμα είναι σφαγή κύριε Κρακ" και να προσφέρει σ' όλους εμάς τους άσχετους με την ποίηση λίγα λεπτά πρόχειρης, ανθρωποφαγικής διασκεδάσης.

Όλοι θέλουμε να σπάσουμε λίγη πλάκα, τα βαρετά απογεύματα της Κυριακής - και δεν μπορώ να μας κατηγορήσω...

Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος μας έστειλε το παρακάτω ημέιλ:

Εν σχέσει με το κείμενο (μη-)κριτικής του κου Τσαλαπάτη σε μέρη του ΟΝ (εκδ. Γαβριηλίδης), που αναδημοσιεύσατε, επιτρέψτε μου, παρακαλώ, μιαν αναγκαία διόρθωση:

Ουδέποτε εξίσωσα τον ΣΥΡΙΖΑ με τη ΧΑ. Θα μου ήταν αδύνατο. Ο ναζιστικών καταβολών νεοελληνικός φασισμός δεν επιτρέπεται να εξισώνεται με τη ριζοσπαστική αριστερά - όσο ακραία στοιχεία κι αν αυτή ανέχεται.

Προτιμώ, δε, να πιστέψω ότι ο κος Τσαλαπάτης, ένεκα εμπάθειας, προκατάληψης ή ευήθειας, δεν αντιλαμβάνεται, ή δεν παρακολουθεί το λόγο μου, παρά ότι εσκεμμένα επιχειρεί να διαβάλει τις απόψεις μου, στοχοποιώντας με ελαφρά τη καρδία.

Κατά τα άλλα, αναγνωρίζω στον συντάκτη την ελευθερία να γράφει ό,τι νιώθει - κι ας μην έχει καμία ιδέα για την προσωπική ζωή που κρίνει, διότι κρίνει κυρίως ζωή, όχι γραφή. Είναι δικαίωμά του. Του το πιστώνουν οι δημοκρατικές αντιλήψεις και αρχές, που δεν κλαδεύονται από ιδεολογικές φορτίσεις - κατανοητές, πάντως, σε καιρό φτωχοποίησης, κοινωνικής αδικίας και βίας.

Που, ναι, την καταδικάζω από όπου κι αν προέρχεται - του κράτους συμπεριλαμβανομένου.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

ΚΜ

ΥΓ - Άνθρωπος που γράφει για την ποίηση και δεν σέβεται τα διαστήματα ανάμεσα στις στροφές, καθώς και συνενώνει διακριτούς στίχους, ανήκει μάλλον στο καθεστώς του πεζού.

(Επί τη ευκαιρία, κουσούρι της μεταπολιτευτικής μας ποίησης είναι ότι βρίθει πεζού που ποζάρει για ποίημα. Αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση, που γίνεται με ανθρώπους που μιλούν για λογοτεχνία.)

50

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών - Μικροπράγματα

Mικροπράγματα / Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών

«Υστερικές» όσες μιλούν συνεχώς για τα γυναικεία δικαιώματα και «τα θέλουν» όσες είναι θύματα καταπίεσης και δεν το καταγγέλλουν, μάς ενημερώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Δημήτρης Παπανώτας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ

σχόλια

20 σχόλια
"όταν έκλασε ο Νερούντα"Ο Νερούντα για το έργο του : "Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ο,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου δεν με ενδιαφέρει. Όσον αφορά την ποίηση, στην πραγματικότητα καταλαβαίνω πολύ λίγα πράγματα. Γι' αυτό συνεχίζω με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Ίσως απ' αυτά τα φυτά, τη μοναξιά, τη σκληρή ζωή, βγαίνουν οι μυστικές, αληθινά βαθιές "Ποιητικές Πραμάτειες" που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει, γιατί κανείς δεν τις έγραψε. Η ποίηση διδάσκεται βήμα βήμα ανάμεσα στα πράγματα και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντάς τα με την ανιδιοτελή απλωσιά της αγάπης."
"Άνθρωπος που γράφει για την ποίηση και δεν σέβεται τα διαστήματα ανάμεσα στις στροφές, καθώς και συνενώνει διακριτούς στίχους, ανήκει μάλλον στο καθεστώς του πεζού" γράφει ο Κ. Μ. Η απορία μου είναι αν ο Κ.Μ. θεωρεί τη γραφή του έμμετρη. Κι αν ναι, ποιο μέτρο χαρακτηρίζει τα αποσπάσματα που αναφέρει ο κριτής του;
ΤΩΡΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΕΑΝ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ Ο ΚΑΤΣΑΡΟΣ ΠΧ Ή Ο ΒΑΡΒΕΡΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΣΟΜΠΑΝΗΔΕΣΚΑΙ ΠΟΣΩΣ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙΑΛΛΑ ΟΝΤΩΣ ΕΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΜΗ Η ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΘΑ ΕΚΔΙΔΕΤΟ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ?
Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο.Ο Τσαλαπάτης είναι 28 χρονών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (απειρία, αγκυλώσεις κλπ). Είναι προφανής η προκατάληψη, τα περί απεργιών, ΧΑ κλπ δεν έχουν καμία δουλειά σε κριτική ποίησης. Ξεφτιλίστηκε ο νεαρός.
Πεζά πράγματα όταν μαλώνουν ποιητές με\για άλλους ποιητές... ιδιαίτερα δε όταν θέλουν να μαλώσουν για άλλα, "κοινά" θέματα, αλλά επικαλούνται την ποίηση που -στο φινάλε φινάλε- μια προσωπική υπόθεση είναι, ακόμη και εάν "εκδίδεται". Απλά δεν ξέρω εάν η κρίση μας έκανε μπουρδέλο ή έαν ήρθε η κρίση επειδή είμασταν και αναγκαζόμαστε να διαβάζουμε αυτές τις ποιητικές διαμάχες... Εξαιρετικό το κείμενο εδώ. Συγχαρητήρια.
Κύριέ μου πόσο με προσβάλλει να ξέρατε το σχόλιο σας και η άποψη που έχετε για την κριτική. Κάνω μουσικοκριτικές από το 2009 και δεν γνώριζα ότι είναι κάτι πεζό και ότι οι κριτικοί κάθε είδους (μουσικοκριτικοί, ταινιοκριτικοί) έχουμε όλοι προσωπικά και τα λύνουμε μεταξύ μας απλά τα εκδίδει και κάποιος γραφικός τρελός εκδότης. Αλήθεια εκεί έφτασε η κριτική; Έτσι εκλαμβάνεται πλέον από το κοινό; Αναρωτιέμαι πόσο ποσοστό ευθύνης έχουμε και οι ίδιοι οι κριτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι εκδότες (το ότι έχουμε είναι δεδομένο) στην δημιουργία αυτής της άποψης που εκφράζετε. Ελπίζω να αλλάξει σύντομα. Αλλά επειδή έχετε και εσείς ευθύνη για την άποψή σας σας προτρέπω να διαβάσετε καμία κριτική από τον ελληνικό και ξένο Τύπο και να καταλάβετε πως δεν είναι όλα προσωπικές κόντρες και ότι μέσα από την κριτική μπορείτε να εμπλουτίσετε τις γνώσεις σας για τη μουσική, το σινεμά, το θέατρο, τα βιβλία. Αν δεν υπήρχαν οι κριτικοί ένα μεγάλο και σημαντικό κομμάτι της παγκόσμιας βιβλιογραφίας για μουσικά/κινηματογραφικά/ζωγραφικά ρεύματα πως προήρθαν, την εξέλιξη τους, κουλτούρες, πολιτισμούς δεν θα υπήρχε. Δεν θα είχαν καταγραφεί και αναλυθεί τέτοια πράγματα ποτέ. Τέτοια πονήματα διδάσκονται ακόμα και σε πανεπιστήμια (από Πάντειο μέχρι Yale). Τέλοσπάντων. Με τα τόσα σχόλια θα μείνει στο τέλος πως 1) έχει προσωπικά ο Τσαλαπάτης και 2) είναι κόντρα ποιητών. Ότι τώρα πάει έγινε ο Μπογδάνος ποιητής και έχει και κόντρες μέσα στο χώρο. E μα τις χίλιες μπανανιές...
Ολοι μας διαβάζουμε κριτικές και όλοι μας γίναμε καλύτεροι από πολλές από αυτές. Πολλές από αυτές μας διαμόρφωσαν και μάθαμε και ορισμένα πράγματα για τις τέχνες που αφορούσαν... προσωπικά θα είμαι ευγνώμων για τις μουσικο-κριτικές του Α. Ζήλου στον Ηχο, τις ταινειοκριτικές του Δ. Δανίκα στον Ριζοσπάστη (την εποχή του 80) και πολλών άλλων. Και εδώ που τα λέμε, ποιό αξιόλογο κείμενο δεν έχει κρίση; Αυτό που με ενόχλησε όμως με αυτήν την κριτική ήταν το ότι κάποιος προσπάθησε να ξεφτυλίσει τις απόψεις του Μπογδάνου επικαλούμενος την ποίησή του. Υπαινισόμενος μάλιστα ότι τάχα μου όσοι ασχολούνται με την υψηλή ποίηση πρέπει να είναι αντιμνημονιακοί. Δηλαδή, φανταστείτε, είναι σαν να προσβάλει κάποιον ποιητή του 50-60 επειδή δεν ήταν αριστερός... (θα μπορούσε να ήταν και ο Ελύτης). Και άσε τον Μπογδάνο. Θα μπορούσε να ήταν κάποιος αθλητικογράφος και να κάνει κριτική σε μια ενδεχόμενη ζωγραφική ενός ποδοσφαιριστή για να μειώσει το έργο του στο γήπεδο. Η το ανάποδο (εάν ένας ζωγράφος έπαιζε μπάλα κλπ). Αυτό προσωπικά με ενοχλεί. Είναι μια κατάλυση της τάξης. Της όποιας τάξης. Και δεν είναι και δίκαιο. Θέλεις να κάνεις κριτική στην πολιτική του Μπογδάνου; Κάντη στα ίσια. Μην επικαλείσαι την ποίηση του. Θες να κάνεις κριτική στην ποίηση του; Βάλε τις προσωπικές σου απόψεις στην άκρη για το πως ασκεί το επάγγελμά του ως δημοσιογράφος. Σε όρους του 1900 το ανάλογο θα ήταν ας πούμε να επιτίθεται κάποιος στον Καβάφη ως βιβλιοθηκάριος επειδή η ποίησή του είχε ομοφυλοφιλικούς υπαινιγμούς ή και το ανάποδο (και τότε η Ομοφυλοφυλία ήταν και έγκλημα... ποινικά κολάσιμο κλπ... αν μη τι άλλο σήμερα η κακή ποίηση, η έλλειψη γούστου, μέτρου κλπ τουλάχιστον δεν διώκεται ποινικά). Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω για να κάνω κατανοητή τη δυσφορία μου. Συγνώμη για την λέξη μπουρδέλο που χρησιμοποιήσα πιο πριν, μπορεί να ενόχλησε όμως μου ήρθε στον νου από αυτό το μπλέξιμο "κοινών" και "εκδιδόμενων". Γενικά καλό θα ήταν οι ποιητές να παρέμεναν ποιητές και οι κριτικοί κριτικοί. Απ ότι φαίνεται όμως αυτό δεν είναι εφικτό. Είναι τραγικό όμως όταν ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα ασκώντας την τέχνη του και καταλήγει κριτικός της τέχνης αυτής και να επιτίθεται σε άλλους καλλιτέχνες, που ίσως να είναι και πιο προβεβλημένοι (σε άλλο αντικείμενο, για άλλο λόγο κλπ). Υπάρχουν πιο έντιμοι τρόποι για να βγάλει κανείς το μεροκάματό του. Πως να σας το πω διαφορετικά. Είναι σαν εγώ να μην μπορώ να κάνω τη δουλειά μου, να βρω δουλειά ως κριτικός προγραμμάτων ας πούμε, και να αρχίζω να παίρνω αμπάριζα ότι κώδικα βλέπω μπροστά μου (με το αζημίωτο φυσικά). Δεν το θεωρώ ούτε έντιμο ούτε καν κομψό. Και κλείνω και με το θέμα της ταυτότητας... Ο καθένας μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι ότι θέλει... σήμερα βγάζει ποιητική συλλογή και διεκδικεί την ταυτότητα του ποιητή, αύριο κάποιος του κάνει κριτική για την συλλογή που έβγαλε (και ουδείς είχε πάρει χαμπάρι) οπότε ίσως να νοιώθει ότι εδραιώνεται και ως ποιητής αλλά το θέμα είναι τι θα πει η ιστορία. Ξέρετε μου θυμίζει η όλη αυτή κατάσταση μια κριτική που είχα διαβάσει πρόσφατα για την Αγγλική μετάφραση του έργου του Αμπραχαμ Μολς αναφορικά με την αγγλική μετάφραση του έργου του για Αισθητική της Πληροφορίας. Ο κύριος που έκανε την ιδιαίτερα αρνητική κριτική (στο περιοδικό του Χαρβαρντ) και για την μετάφραση και για το αρχικό κείμενο είναι ανύπαρκτός... ο κύριος που έκανε, ως φοιτητής την μετάφραση, έστω με τα λαθάκια της, είναι ένας από του κορυφαίους επιστήμονες στον τομέα τους. Συγνώμη εάν σας κούρασα απλά δεν είχα τον χρόνο να είμαι περιεκτικός.
Συμφωνώ με αυτά που λες Nick Vertigο, αλλά θα ψιλοσκάσω άμα δεν το πω:και πόσα καλλιτεχνικά ρεύματα θα είχαν ανθήσει πιο νωρίς, με περισσότερη ελευθερία ή και σε μεγαλύτερη έκταση αν δεν υπήρχαν οι διάφοροι "κριτικοί". Είτε αυτοί ήταν τίποτα βασιλιάδες και παπάδες, ή διάφοροι τύποι (απ' αυτούς με τα μουστάκια) που η μία ή άλλη έκθεση τους ξίνιζε.
@qpetros Άδικο δεν έχεις. @Dimitris Vayenas. Νταξ πάω πάσο. Έχουμε διαβάσει διαφορετικές κριτικές. Εγω δεν διάβασα τίποτα από αυτά που αναφέρετε. Είστε σίγουρος ότι τα διαβάσατε ή μήπως προσθέτατε δικές σας σκέψεις και αναγνώσεις;
Το λιντσαρισμα δεν καταλαβαινω ακριβως σε τι αναφερεται. Το να ασκεις εμπεριστατωμενη κριτικη, πολυπλευρη κ πολυδιαστατη, στη συνολικη πορεια ενος τυπου ο οποιος εχει σοβαρο βημα στο δημοσιο λογο παρα τις κατω του μετριου δημοσιογραφικες(βλ. Συνεντευξη Μιχαλολιακου κα) και καλλιτεχνικες του ικανοτητες-βημα που του εχει εξασφαλισει η προθυμια του να αναπαραγει τη ρυπαρη προπαγανδα των διαπλεκομενων μεσων στα οποια δουλευει-, ειναι τουλαχιστον επιβεβλημενο. Οποιος νοιωθει την αναγκη να υπερασπιστει τον συγκεκριμενο τυπο κ την κενοτητα που αυτος σηματοδοτει σε ολες του τις εκφανσεις, ειναι δικο του θεμα. Παντα θα υπαρχουν και Καρυωτακηδες κ Μαλακασηδες(Μικρη Ασυμφωνια εις Αλφα Μειζον, καρυωτακικο ποιημα με το οποιο ο δημιουργος του την πεφτει σ'εναν φελο-"ποιητη" της εποχης του), το θεμα ειναι με ποιον επιλεγεις να ταυτιστεις τελικα...[Aπ. Άρη: Το λιντσάρισμα δεν αναφέρεται σε καμία πολύπλευρη και πολυδιάστατη εμπεριστατωμένη κριτική. Αν διαβάσατε το κείμενό μου βιαστικά, δεν πειράζει, θα σας είχε λυθεί όμως η απορία.Έγραψα πως ο εν λόγω κριτικός είναι και ποιητής, άρα γνώστης, άρα δικαιολογείται πλήρως και για να κρίνει και να δημοσιεύσει την κριτική του. Το ίδιο και όσοι εξέφρασαν παρόμοιες γνώμες.Ο αναπόφευκτος κανιβαλισμός έγινε στο ίντερνετ από ανώνυμους - και κυρίως αυτούς που αδιαφορούν έτσι κι αλλιώς για την ποίηση, και έβγαλαν απωθημένα τους εναντίον του δημοσιογράφου.]
έλα μωρέ, ήθελε ο μπογδάνος να ρίξει καμιά γκόμενα και έγραψε κάτι στιχάκια εδώ και εκεί και τον πήρε πολύ σοβαρά ο άλλος, ο τσαλαπάτης, έριξε στο μπλέντερ και λίγο πολιτική εμπάθεια και τον "τσαλαπάτησε"...άσε, ρε τσαλαπάτη το παιδί να κάνει παιχνίδι, ήμαρτον λέμε
Τολμησα να γραψω ενα σχετικα θερικο σχολιο για τον Μπογδανο στο σχετικο αρθρο της Λαιφο και χορτασα "Οχι". Ειναι θεμα συνθεσης σχολιαστων, δεν αλλαζει...
"Όλα είναι σχετικά". Αυτή η φράση μπορεί να φαίνεται λογική όταν μιλάμε για την τέχνη, η οποία σηκώνει μπόλικη δόση υποκειμενισμού, αλλά παραμένει μεταμοντέρνα αρλούμπα. Τι θα πει "έγραψε ο Τσαλαπάτης για τον Μπογδάνο, μπορεί κάλλιστα να γράψει κι ο Μπογδάνος για τον Τσαλαπάτη και θα ρθει το σκορ ισοπαλία"; Δεν πάει έτσι. Δεν είναι όλα σχετικά στην τέχνη, υπάρχει κι εκεί αντικειμενική πραγματικότητα. Ο Πικάσο είναι ανώτερος ζωγράφος από τον random πρωτοετή της Καλών Τεχνών. Και η ποίηση του Μπογδάνου είναι αντικειμενικά άθλια. [Απ.Άρη: Αν τη διαβάσουμε μόνοι μας, χωρίς μεσάζοντες, και κρίνουμε ότι είναι άθλια η ποίηση κάποιου, καλώς. Αν κάποιος μας μεταφέρει τίτλους και επιλέξει το πιο γελοίο απόσπασμα που θα βρει, τότε ναι, θα μπορούσε κι ο Μπογδάνος να εξευτελίσει την ποίηση του Τσαλαπάτη σ' ένα άρθρο. Αυτό βέβαια δεν θα είχε σχέση με την πραγματική καλλιτεχνική αξία ή μη της ποίησης. Μη μπερδεύεσαι - μιλάω για το πώς παρουσιάζεται κάτι, εκεί τα πράγματα είναι σχετικά και χειραγωγήσιμα. :)]
Ο Τσαλαπάτης έκανε μια ποιητική κριτική μεγάλης ουσίας. Βούτηξε κατευθείαν στη πηγή. Τυγχάνει να είναι ποιητής για αυτό και το κατάφερε. Προκαλώ τον οποιονδήποτε να το προσπαθήσει. Η κριτική (γενικά σαν δημοσιογραφικό είδος) δεν είναι εύκολο πράγμα. Άσχετο αν έχει περαστεί έτσι στην Ελλάδα επειδή ο κάθε γκάγκανος γράφει ότι μαλακισμένη άποψη έχει και την ονοματίζει κριτική. Κριτικός είναι και ο Κοσμάς Βίδος (μπουχαχαχαχαχαχα), κριτικός και ο Roger Ebert που έχει πούλιτζερ. Δεν είναι το ίδιο. Η κριτική του Τσαλαπάτη δεν είχε πολιτικά κίνητρα και κριτήρια. Καμία σχέση. Το ότι υπάρχει μια πολιτική μπηχτή (ΜΙΑ), εκεί για το συμψηφισμό ΣΥΡΙΖΑ/Χ.Α. είναι σε μια ενότητα που σκιαγραφεί το ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΡΟΦΙΛ του Μπογδάνου και ήταν μπηχτή στην δημοσιογραφική του προσέγγιση. Δεν έχει να κάνει με το τι ψηφίζει ο Τσαλαπάτης και τι ψηφίζει ο Μπογδάνος (που ομολογώ δεν ξέρω τι ψηφίζει και λίγο με νοιάζει). Πιχι αν πει κάποιος ότι η πιο αποτυχημένη συνέντευξη του αιώνα ήταν αυτή του Μιχαλολιάκου στον Μπογδάνο χτυπάει πολιτικά τον Μπογδάνο ή απλά του αποδίδει τις δημοσιογραφικές ευθύνες που έχει; Με όλο τον σεβασμό, νομίζω πως όσοι κάνουν αναφορά σε πολιτική κριτική απλά έχουν βγάλει ένα αυθαίρετο συμπέρασμα επειδή η κριτική φιλοξενήθηκε σε αριστερό site και αναπαράχθηκε από αριστερά sites. Αλλά με την κριτική ασχολήθηκαν και συμφώνησαν και μη αριστεροί. Την πόσταραν και λογοτεχνικά sites που κρατάνε ουδέτερη στάση στα πολιτικά και δεν τοποθετούνται. Αν ήταν μια ξεκάθαρη πολιτική κριτική δεν νομίζω να την πόσταραν. Εγω δεν ανάγνωσα καμία πολιτική κριτική πάντως. Κρατάω μια περίπτωση να έχω κάνω λάθος εγώ και περιμένω να διαβάσω και άλλες γνώμες.ΥΓ. Ο Τσαλαπάτης υπήρξε ειρωνικός στην κριτική (εκεί στα περί hipster - αλλά που να με πάρει θεωρώ ταίριαζε, ο Μπογδάνος έγραφε για gangsta μέσα, δηλαδή... GANGSTA! YO) αλλά δεν νομίζω πως πέρασε σε χλευασμό. Ο χλευασμός είναι διαφορετική έννοια από την ειρωνία. ΥΓ 2 Συγνώμη για τη γλώσσα μου
Ένα από τα βασικά επιχειρήματα αυτής της κριτικής στον Μπογδάνο (με αφορμή την ποιητική συλλογή του), είναι πως δεν είναι δυνατό να απομονώσει κανείς το έργο κάποιου από τη στάση ζωής του. Άλλωστε ο Μπογδάνος δεν είναι πρωτίστως ποιητής. Το άρθρο στην πραγματικότητα χρησιμοποιεί την ποιητική συλλογή για να μιλήσει για τον Μπογδάνο ως "σημείο, πρόσωπο που συμπυκνώνει νοήματα, τάσεις και διαθέσεις πέρα από το προσωπικό, σε ένα ρευστό καιρό." Με λίγα λόγια δεν είναι πρωτίστως κριτική ποίησης.Δεν καταλαβαίνω λοιπόν πως η κριτική στην κριτική μπορεί να γίνεται -για ακόμη μία φορα- στη βάση ενός αντεπιχειρήματος ίσων αποστάσεων. Ή -ακόμη χειρότερα- στη βάση ενός αντεπιχειρήματος ιδεολογικής προκατάληψης. (Βαρέθηκα! Πραγματικά βαρέθηκα αυτό το απλοϊκό επιχείρημα σ' αυτή τη στήλη!).Επιτέλους πρέπει να καταλάβουμε ότι όλες οι τοποθετήσεις, είναι θέλοντας κ μη "ιδεολογικά φορτισμένες". Τόσο τα εισαγωγικά της Λήδας στη λέξη 'κριτική' (κακόγουστο κλισέ παρεμπιπτόντως, όσο τα αποσιωπητικά με νόημα...), όσο και ο δήθεν αποστασιοποιημένος - ακομμάτιστος - μετριοπαθής - ανεξάρτητος - ψύχραιμος κλπ. κλπ. δημοσιογραφικός λόγος του Δημοκίδη, είναι υποκειμενικές οπτικές, πάντα με μια ιδεολογική ταυτότητα ως σημείο εκκίνησης. Άλλωστε, η ίδια η έννοια της μετριοπάθειας, προσδιοριζόμενη σε αντιδιαστολή με την αρνητική έννοια των "άκρων" είναι μια κατ’εξοχήν ιδεολογική κατασκευή. Με λίγα λόγια: Το παραπάνω άρθρο (συνήθως κι η ίδια η στήλη) όσο κι αν ασκεί κριτική στη λογική της ιδεολογικής στράτευσης, είναι κι αυτό τόσο στρατευμένο όσο η κριτική του Θωμά Τσαλαπάτη. Το μόνο που αλλάζει είναι το ιδεολογικό στρατόπεδο.[Απ. Άρη: Το πρόβλημα με την " ιδεολογική προκατάληψη" γεννάται μόνο αν πας να κρίνεις, δήθεν, κάτι πέρα απ' την ιδεολογία, πχ. ένα ποίημα που είναι γελοίο, και δεν κρατιέσαι εκεί, μόνο και μόνο επειδή θέλεις να κράξεις τον αντίπαλο - και βρίσκεις πρόσχημα. Επίσης, ο λόγος μου δεν είναι πάντα μετριοπαθής ή ψύχραιμος: αρκεί να υπάρχει λόγος, πχ. σε σχέση με το ρατσισμό, τη χρυσή αυγή, την ομοφοβία, το bullying. Σε θέματα για τα οποία έχω κάθετη άποψη την εκφράζω χωρίς να φοβάμαι ή να θέλω να το παίξω "στη μέση". Όταν όμως μιλάμε είτε για πιο ασήμαντα θέματα (μια ποιητική συλλογή) είτε για κάποιες απόψεις που θεωρώ ακραίες, δεν νιώθω καμία ανάγκη να το παίξω απόλυτος. Σε τέτοιες περιπτώσεις προτιμώ να παρατηρώ, χωρίς ποτέ βέβαια να είμαι τελείως αμέτοχος. Εξάλλου υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις στο (τι θεωρεί ο καθένας ότι) είναι το Δίκιο.Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο.]]
@Άρης ΔημοκίδηςΚι εγώ για την απάντηση. Μια παρατήρηση μόνο: Αυτό που ουσιαστικά υποστηρίζω, είναι ότι τίποτα (ειδικά στο επίπεδο του γραπτού λόγου), δεν είναι "πέρα από την ιδεολογία". Τα υπόλοιπα είναι μια άλλη -μεγάλη- συζήτηση. Ιδεολογική πάντα. :)
Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Rossman έχει δίκιο. Η ψυχραιμία είναι πολιτικη θέση. Και παρότι συμφωνω με τη δικη σου θέση Άρη θα πρέπει κάποια στιγμη να αποφασίσετε σε ποιον απευθύνεται το site σας. Νοιώθω ότι η οπτική της θεματολογίας σας και κυρίως του x-press με την πολιτικοποιηση στα ορια της κομματικής γραμμής έχει αποτέλεσμα να έχετε βρει κοινο (πιθανόν μεγαλύτερο) σε φανατισμενους "επαναστατημενους". Προσπαθώντας κάποιοι να κρατήσετε τα προσχήματα το μόνο που θα καταφέρετε είναι κάποια στιγμη όλοι να είναι δυσαρεστημένοι. (Στην περίπτωση μου αυτο έχει ήδη συμβεί).[Απ. Άρη: Κι όμως, όχι, δεν θα πρέπει κάποια στιγμή "να αποφασίσουμε σε ποιον απευθύνεται το site". Σε όλους απευθύνεται. :)]
Τα πραγματα ειναι απλα γιατι τα μπερδευουμε;Μηπως ειναι ο πρωτος ποιητης Φανφαρας που εχει πεντε ακρες για να δημοσιευσει τα δημιουργηματα του;Και ο κυριος Γεωργουσοπουλος γιατι σας ενοχλει;Μηπως δεν διδασκε στην σχολη Μωραιτη προφανως και τον κυριο Μπογδανο ωστε να γραψει πεντε αραδες για το μεγαλειο της ποιησης του;Ετσι δε γινοταν παντα σ'αυτη την χωρα;Tο θεμα κυριε Δημοκιδη ειναι το εξης:Εαν αυτα τα ποιηματα αντι να υπογραφονται απο τον κυριο Κωνσταντινο Μπογδανο υπογραφονταν απο την κυρια Αντζελα Δημητριου θα λεγατε τα ιδια; [Απ. Άρη: Έχω διαβάσει πολύ αστειότερη ποίηση και φοβάμαι πως για να την χλευάσω, η Άντζελα θα έπρεπε να γράψει πραγματικά γελοία ποίηση. Κατά τα άλλα όλα επιστρέφουν στο ότι σχεδόν οποιοδήποτε ποίημα μπορεί να φανεί αστείο - ασχέτως με το ποιος το έγραψε, είτε ο Μανώλης Γλέζος είτε η Άντζελα Δημητρίου.Αν χρησιμοποιήσουμε το ποίημα ως ευκαιρία για να επιτεθούμε στον "αντίπαλο" -όπως κάνεις κι εσύ με τα υπονοούμενα περί Μωραϊτη- τότε τουλάχιστον ας το παραδεχόμαστε.]
Ειλικρινα δεν ειχα την προθεση να "χτυπησω κατω απο την ζωνη"αναφεροντας τη σχολη Μωραιτη.Ομως αυτη την χωρα δεν την εχουν κυβερνησει μονο"5 οικογενειες"οπως συνηθιζεται να λεγεται και να ακουγεται αλλα και καποια κυκλωματα που πηγαζουν απο σχολεια και γνωριμιες.Θα μου πεις,γινεται παντου.Ναι,γινεται.Μονο που εδω επειδη η χωρα ειναι μικρη,αυτη η κατασταση δημιουργησε τρομερη αναξιοκρατια με τα γνωστα αποτελεσματα.Δεν ξερω εαν ο κυριος Μπογδανος θα μπορουσε να εξελιχτει ετσι και να συζηταμε αυτη τη στιγμη για την ποιηση του σε μια αξιοκρατουμενη κοινωνια.
Αγαπητέ κε Δημοκίδη, το άρθρο σας είναι αντιφατικό. Από τη μία καυτηριάζετε τον διασυρμό του κου Μπογδάνου, από την άλλη όμως εγκαινιάζετε τον διασυρμό του κου Τσαλαπάτη. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο κος Τσαλαπάτης έκανε λάθος. Δεν πρέπει όμως να το πληρώσει με διαπόμπευση. Υποθέτω ότι, δίχως τις αναδημοσιεύσεις της κριτικής του, για τις οποίες βεβαίως δεν φέρει ευθύνη, το ατόπημά του θα είχε περάσει σχετικά απαρατήρητο, κάνοντας λίγο κακό. [Απάντηση Αρη: Εύχομαι μόνο εσείς να μην πιάσατε το χιούμορ, περί αντίστροφης κριτικής απ' τον Μπογδάνο. Φυσικά και δεν πιέζω τον Μπογδάνο να διαπομπεύσει κανέναν. Ήταν ειρωνική η πρότασή μου - και αυτή είναι η ουσία του άρθρου: Αν θελήσουμε να κοροϊδέψουμε κάτι, ακόμα και στην υψηλότερη, αριστουργηματικότερη ποίηση στην οποία δε συγκαταλέγεται προφανώς κανείς απ' τους εμπλεκόμενους, θα το βρούμε. Κι αυτό έχει να κάνει με την ίδια -άλλοτε σουρεαλιστική, άλλοτε ονειρική- μορφή της ποίησης που, στις περισσότερες περιπτώσεις μπορεί να βγάλει γέλιο, αν τη δεις απ' την λάθος πλευρά...]
Αγαπητέ Άρη, πάντοτε διαβάζω τις παρεμβάσεις σου και εκτιμώ ιδιαίτερα την προσπάθειά σου να διατηρείς αρχές και ισορροπίες, ακόμη κι όταν διαφωνώ μαζί σου, ειδικά όταν η λογική κλονίζεται από τα διάφορα παράλογα που από παντού μας βομβαρδίζουν.Εδώ όμως νομίζω ότι γίνεσαι ελαφρώς υπερβολικός. Στην "Εποχή" το έγραψε ο Τσαλαπάτης, τι ακριβώς περίμενες, ότι δεν θα έχει αφιερώσει μία παράγραφο ιδεολογικά φορτισμένη; Είναι σαν να περιμένεις από τον Ριζοσπάστη να καταγγείλει τον Σταλινισμό ή τον Πρετεντέρη να εμφανιστεί με μπλουζάκι "Tsipras power".Ο λόγος που διαδόθηκε τόσο πολύ το δημοσίευμα δεν είναι όμως ιδεολογικός, ούτε με διάθεση ιντερνετικού "λυντσαρίσματος": είναι εξαιτίας του λυντσαρίσματος της έννοιας "ποίηση" εκ μέρους του Μπογδάνου, που πραγματικά πρόσφερε μερικές στιγμές αγνού γέλιου (και διόλου ιδεολογικού, πίστεψέ με) όλο το απόγευμα στην παρέα μου και σ' εμένα. Δόξα τω Θεώ, έχουμε διαβάσει δυο-τρεις στίχους στη ζωή μας -άσε που ο Τσαλαπάτης χτυπάει το σωστό νεύρο με την επίκληση της ποίησης των Βόγκονς και του Σταμάτη Γαρδέλη.Τα υπόλοιπα που γράφει, εντάξει, είναι ελαφρώς βερεσέ. Εντάξει, κι ο ίδιος ο Μπογδάνος, λυπάμαι που το γράφω, αλλά αυτή είναι η εντύπωση που δίνει προς τα έξω, παραείναι επιφανειακός/τηλεοπτικός/ατσαλάκωτος για να περάσει σε κάτι βαθύτερο από το σερφάρισμα σε πομπώδεις λέξεις.Χωρίς καμία διάθεση αντιδικίας -ελπίζω να γίνεται κατανοητό...ΥΓ: Ναι, με Κουράκη έχουμε δακρύσει πολλάκις -έχουμε οργανώσει και βραδιά με απαγγελίες ποιημάτων του. Τον κατατάξαμε όμως σε άλλο ποιητικό είδος, πιο αρθρωμένο και εξίσου καταστροφικό για την ελληνική γραμματεία (δεν γράφω τον όρο στον οποίο καταλήξαμε, γιατί δεν περνάει ΕΣΡ). Ο δε Τσαλαπάτης ως ποιητής δεν είναι δα και τόσο τελευταίος (αν και αναμενόμενος, παλιοκαιρίσιος, υπόκωφα πομπώδης αυτός) ώστε να του επιφυλάσσεται μια τόσο κακή μοίρα όπως κριτική από τον ποιητικώς αναλφάβητο Μπογδάνο.
Κάτι δεν μου καθόταν καλά στο σχόλιό μου και επιστρέφω για να διευκρινίσω, γιατί δεν θέλω να γίνομαι ισοπεδωτικός.Ο Τσαλαπάτης είναι ποιητής. Που μπορεί να σου αρέσει ή να μην σου αρέσει.Ο Κουράκης υποδύεται τον ποιητή, αλλά ξέρει τουλάχιστον να πλέξει δυο αράδες. Στην τρίτη πιάνεις το υπονοούμενο και μένεις άλαλος.Ο Μπογδάνος είναι εγκεφαλικό επεισόδιο.
Ο Θωμάς Τσαλαπάτησ(ε) την ποίηση Μπογδάνου,"τον έσφαξε το ξημέρωμα" με τακτική ρουφιάνουδεν ξέρω καν αν τη θεώρησε σαν έργο τσαρλατάνουμου φάνηκαν όλα αυτά χαιρετίσματα πλατάνου Υ.Γ. Στον ποιητή λοιπόν αν θες να ασκήσεις κριτική σχολίασε το έργο του και όχι τί χρώμα έχει το βρακί.