[όλο το κόμικ εδώ]
Μικρό ποστ του Vam33 για την προηγούμενή τους εμφάνιση στην Ελλάδα. Δημοσιεύτηκε στο Lifo.gr το 2008.
Pulp
Φρεαττύδα/ ηλιοβασίλεμα/ Jarvis θα πέσεις!/Do you remember the first time ?/ Decadence/ παλιό κασετόφωνο σε κάποιο στρατόπεδο/ μασημένες κασέτες με επιτυχίες τους / 2-4 στην σκοπιά /common people / MTV/Να το ξαναβάλω άλλη μία ;/ μπαλκόνι στα Κάτω Πατήσια / Σκιάθος / Στο beach bar ακούγεται το Disco 2000/ έρημοι δρόμοι /χωματόδρομος / παραλία με φύκια στην Αντίπαρο / αδιέξοδο / φωνές / σκηνές /φακοί / Τα ήπιες ;/Πάρτι / μελαγχολία /φρίκες /δήθεν μελαγχολία / «ΟCocker έκανε στα 19 του απόπειρα αυτοκτονίας για ένα κορίτσι. Το πιστεύεις ;» / μυρωδιά από καμένο λάστιχο / Ζεστές καλοκαιρινές νύχτες στην Αθήνα/ Κρύα πρωινά στην επαρχία/ Τhis is Hardcore/Κόκκινο παντού / Γιατί τα «έσπασαν» ;/ Τουλάχιστον δεν θα τους δούμε γέρους και χοντρούς / O jarvis μόνος / Οδηγός σε ένα ταξί / Μόνο μπροστά κοίτα /cut
....................................................................................................................
Απόσπασμα από το Κορίτσι στην Πόλη της Δέσποινας Τριβόλη, καλοκαίρι 2009.
Παρασκευή βράδυ, περιμένοντας τον Jarvis
Από μέσα ακούγονται οι Echo and the Bunnymen, αλλά εμείς έχουμε κάτσει έξω και περιμένουμε. Μιλάμε κοιτώντας την άδεια σκηνή και κλοτσάμε πλαστικά μπουκάλια. Όταν πια ξεπροβάλλει ο Jarvis, με τυλίγει μια απίστευτη ανακούφιση. Δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο. Είναι πάντα o βασιλιάς των geek - ψηλός, με αυτά τα πελώρια τετράγωνα γυαλιά. Όταν πια αρχίζει να τραγουδάει, θυμίζω Αμερικάνα σε εκκλησία στη Λουιζιάνα που ανακάλυψε τον Kύριο. Κάποια στιγμή όμως που τραγουδάει «Don't let him waste your time» κρατώντας μια τιρκουάζ κιθάρα η οποία μοιάζει με παιδική κοιτάω γύρω μου: τον κοιτάμε όλες και χαμογελάμε σαν χαζές.
Με πιάνει μελαγχολία. Θυμάμαι ακόμα το συναίσθημα που ένιωσα όταν πρωτοάκουσα το «Different Class». Αισθάνθηκα σαν να είχε εκραγεί πυροτέχνημα μες στο κεφάλι μου. Όταν μεγάλωνα θα με έλεγαν Ντέμπορα. Ο Jarvis θα με ερωτευόταν και θα πηγαίναμε μαζί σε υπαίθρια πάρτι, ακολουθώντας οδηγίες από πειρατικούς ραδιοσταθμούς. Το επόμενο πρωί θα συνειδητοποιούσαμε ότι είχαμε αφήσει ένα σημαντικό μέρος του εγκεφάλου μας σε ένα καταπράσινο λιβάδι στο Hampshire. Χρόνια μετά θα ζούσαμε σε ένα σπίτι με επένδυση ξύλου, όπου έφηβοι θα κλείνονταν μέσα στις ντουλάπες για να δουν την κόρη μας να βγάζει τα ροζ λίκρα της εσώρουχα.
Ξαναθυμάμαι το «Happy Endings» των Pulp. «Ξέρω ότι κανείς δεν μπορεί πάντα να ξέρει προς τα πού να πάει, αλλά δεν θυμάσαι πως κάποτε είπες ότι σου αρέσει το ευτυχισμένο τέλος; Και κανείς δεν ξέρει αν θα δουλέψει όλο αυτό, αλλά, αν προσπαθήσεις, μπορεί να αποκτήσεις το ευτυχισμένο σου τέλος».
....................................................................................................................
Από μίνι-συνέντευξη του Jarvis Cocker στη Λάιφο, Μάιος 2009:
Το ακαταμάχητο βρετανικό μαύρο χιούμορ του είναι διάχυτο πάλι σε κάποια από τα κομμάτια, στους στίχους, στους τίτλους μέχρι και στο εξώφυλλο, στο οποίο ποζάρει με το κεφάλι στο πάτωμα και μ' εμφάνιση μουσάτου καθηγητή! «Μεγάλωσα το μούσι μου για να είναι το πρόσωπό μου ζεστό στην Αρκτική», λέει, «και μετά το συνήθισα. Οι άσπρες τρίχες με τρομοκράτησαν στην αρχή, αλλά νομίζω ότι είναι μια χαρά, μου θυμίζουν τη θνητότητά μου».
....................................................................................................................
Από την φετινή ανταπόκριση του Σταύρου Διοσκουρίδη στο Πριμαβέρα. Είδε τους Pulp στην πρώτη συναυλία τους μετά την επανένωσή τους.
Ο Jarvis, ωραίος, με πλαστικές κινήσεις, την φωνή που ορισμένες φορές νομίζεις ότι προέρχεται από ταινία τρόμου, τραγούδησε όλα μα όλα τα άσματα που περιμέναμε. Και γινόταν το πανδαιμόνιο. Ειδικά στο Common People που το αφιέρωσε στους Ισπανούς επαναστάτες και στο Razzmatazz που είναι το τραγούδι της πόλης.
Στα στιγμιότυπα της βραδιά η πρόταση γάμου που έκανε ένας μακρυμάλλης από την Athens της Georgia σε μια μακρυμαλλούσα από την Athens της Georgia πάλι.
....................................................................................................................
Και τέλος, ένα υπέροχο (σχετικό με τους Pulp) κείμενο της Δέσποινας Τριβόλη απ' το περσινό καλοκαίρι, που υποστηρίζει πως πέρα από τα κλισέ με τα αρμυρίκια και τις διακοπές της κολεκτίβας, το ιδανικό καλοκαίρι δεν είναι παρά μια στιγμή. Τίποτα παραπάνω.
Όλο εδώ: Something changed...
σχόλια