Για τον αναγνώστη που με αποκάλεσε "χιπστερά μεινστριμοφοβικό"!

[εικόνες απ' την Ισπανία: Γ.Κ.]

Στο ποστ που είπα ότι δε με ξετρέλανε ο νέος δίσκος της Lady Gaga κάποιος έστειλε πολλά σχόλια εναντίον μου, το καλύτερο όμως ήταν αυτό που με αποκαλούσε "χιπστερά μεινστριμοφοβικό".

Είναι μια συνηθισμένη παρεξήγηση. Παρ' ό,τι δεν ξέρω κάποιον που να δουλεύει στη Λάιφο και να είναι χίπστερ, όλοι οι απέξω θεωρούν ότι όλες μας οι απόψεις και όλα τα πιστεύω μας καθορίζονται απ' τις αρχές της χιπστεροσύνης. [Ο Σταύρος Διοσκουρίδης παίζει μ' αυτή την αντίληψη αλλά και με τα θέματα των χίπστερ, στη web στήλη του Hipsteria, και ο τίτλος είναι ενδεικτικός.]

Όταν κάποιος θέλει να μας την πει λέει: "Βέβαια, εσείς με τις χιπστερικές απόψεις σας υπερασπίζεστε τους μετανάστες / τους ακροδεξιούς / το μαύρο / το άσπρο / το ναι / το όχι κλπ". Πράγμα διασκεδαστικό αν σκεφτείς ότι η κατηγορία του χιπστερά πιάνει σε όλα τα αντικρουόμενα θέματα που μπορείτε να σκεφτείτε!

Τέλος πάντων, είχε πολλή πλάκα που με είπαν "χιπστερά μεινστριμοφοβικό" γιατί συνήθως είχα συνηθίσει να με λένε "ξεφτυλισμένο φαν της ποπ και του trash". Κάποιος που δε με είχε διαβάσει ποτέ πρέπει να ήταν αυτός που το είπε, προφανώς χωρίς να καταλαβαίνει την υπόγεια ειρωνεία.

Μ' αυτή την ευκαιρία όμως θέλω να του αφιερώσω κάτι τέλειο που άκουσα σήμερα. Είναι το νέο single της Kylie Minogue. Το τραγούδι όπως υπάρχει στο δίσκο της είναι μάπα όπως και τα περισσότερα απ' τα τραγούδια της εδώ και καιρό.

ΟΜΩΣ είχε τη φαεινή ιδέα να το δώσει σε κάποιον να το κάνει ένα '80ς ρεμίξ. Είναι σα να ακούς παλιά Kylie, του 1988, σε παραγωγή (τότε) των Stock, Aitken & Waterman.

Με τα ίδια ακριβώς "όργανα", με τα ίδια εφέ, με τα ίδια κόλπα, τα ίδια ηλεκτρονικά παιχνιδίσματα φωνής προς το τέλος. Σα να μη πέρασε μια μέρα...