To Γκραφίτι στο Πολυτεχνείο είναι πιο κλασικό από ένα νεο-κλασικό Κτιρίο

To Γκραφίτι στο Πολυτεχνείο είναι πιο κλασικό από ένα νεο-κλασικό Κτιρίο Facebook Twitter
Παρά τις όποιες ατέλειες στην εκτέλεση (σαν μια κίνηση φλας μέσα στη νύχτα)– η κεντρική ιδέα δείχνει ωρίμανση: την ωρίμανση ενός τρόπου να ζεις και να εκφράζεσαι μέσα στον πανικό. Φωτ.: Achilleas Zavallis / SOOC
14

Οι θεωρίες συνωμοσίας που περιγράφουν τους αρχαίους ναούς σαν διαστημόπλοια και τις πυραμίδες σαν προϊόντα εξωγήινων πολιτισμών – απηχούν (μέσα στην τρέλα τους) μια βαθιά αντίληψη του ''κλασικού''. Η γεωμετρική κομψότητα και συμμετρία – οι ελλειπτικές κολώνες, οι ευθείες, οι γωνίες – μετουσιώνουν τα μαθηματικά σε ένα θέαμα και την 'επιστήμη' σε μια περιπέτεια για τις αισθήσεις. Από αυτήν την άποψη οι αρχαίοι ναοί ενσαρκώνουν ένα πρώιμο είδος επιστημονικής φαντασίας. Κτίρια που φτιάχτηκαν για τη λατρεία παραδοσιακών θεών εγκαινιάζουν μια αλλόκοτη όραση για το σύμπαν –ένα μυστικιστικό ορθολογισμό . Το αρχιτεκτονικό τους σενάριο ξεναγεί το βλέμμα στην άλγεβρα όπως μια κινηματογραφική αποστολή στο υπερπέραν. Μια επιστημονική ονειρογραφία σε κτίριο.
Όπως και στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας – όπου φυλές του διαστήματος ανακατεύονται μεταξύ τους μέσα σε ένα υπερ-γαλαξιακό αλαλούμ – έτσι και τα κλασικά κτίρια στήνουν ένα πολυφωνικό τουρλού – πάνω στην πίστα τους τους συναντιέται η μπούκλα της Μεσοποταμίας με τη πυραμίδα της Αιγύπτου – η σφίγγα με το ανθρώπινο σώμα – η τσαχπινιά με την δωρικότητα, η μητρόπολη με την αποικία – και πάνω απ' όλα, ένας υπέρ-σύνθετος συλλογισμός με μια σχεδιαστική λιτότητα. Είναι σαν να συμπυκνώνεις ένα οχετό σκέψης σε μια ευθεία γραμμή ή σαν φτιάχνεις σήματα μορς από μάρμαρο. Όπως και στις ταινίες – έτσι και στους ναούς –παλιοί θεοί, τελετουργικά φαινόμενα, παραδοσιακές θρησκείες – ανακατεύονται με ριζοσπαστικές μορφές γνώσης, νέα πολιτικά αξιώματα και καινοτόμες ιδέες. Το παλιό αναμιγνύεται με το καινούριο, η πολιτική με την πόζα και το τοπικό με το υπερ-τοπικό.


Στο Σολάρις του Ταρκόφσκι ή στην Οδύσσεια του Διαστήματος του Κιούμπρικ – διαστημόπλοια και μηχανές – ψιθυρίζουν ιστορίες τρόμου και τρέλας: τεχνολογική καινοτομία συμπεριφέρεται σα διαταραγμένη αλληγορία ψυχικού χάους. Έτσι και στην 'κλασική' αρχιτεκτονική – η γεωμετρία στήνει ένα ψυχο-διανοητικό δράμα. Ρωτήσαμε το σύμπαν ''τι σημαίνεις'' – πήραμε ως απάντηση την ηχώ της φωνής μας -- και αρχειοθετήσαμε αυτό το διάλογο μέσα σαν ένα ιερογλυφικό αρχιτεκτονικό γρίφο. Από αυτήν την άποψη, οι συμμετρικές – κάθετες γραμμές – του κλασικού κτιρίου συνιστούν ταυτόχρονα μια απάντηση και μια ερώτηση.. μια ρυθμική περιδίνηση στο κενό – και πάνω απ΄ όλα μια πτήση: Είναι το σημείο που οι ευθείες γραμμές συναντιούνται με το φύλλο πορείας του μυαλού μας.

Η ζωγραφική που αγκάλιασε μέσα σε μια νύχτα τους εξωτερικούς τοίχους πολυτεχνείου έδωσε υλική μορφή σε μια άυλη μορφή ψυχικού πολιτισμού.


Για όλους αυτούς τους λόγους – εύκολα μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι οι τεχνο-αισθηματικες μουσικές του γερμανικού συγκροτήματος Kraftwerk – δηλαδή οι ρυθμικοί αναστεναγμοί ρομπότ που λιώνουν απο μελαγχολία -- 'διασώζουν΄ καλύτερα την 'κλασική' κληρονομιά – απ' ότι τα γερμανικά νεο-κλασικά που καρφώθηκαν στο κέντρο της Αθήνας – σαν μνημειώδεις λευκές κάλτσες σε πέδιλο – ή σαν τρισδιάστατες καρτ-ποστάλ. Το κλασικό είναι ο συντονισμός με μια ψυχο-αισθητική συχνότητα – ένας παλμός που σου επιτρέπει να κολυμπάς μέσα στην χαοτική δομή του κόσμου. Η παπαγαλία ενός αισθητικού τρόπου δεν συνιστά 'κλασική' χειρονομία, αλλά κλασικισμό, δηλαδή δογματισμό, αντιγραφή, e-κομφορμισμό, ακινησία. Θυμίζει τα σκοτεινά στερεότυπα της γερμανικής νοοτροπίας – δηλαδή τη σχεδόν μαζοχιστική υποταγή στο γράμμα του νόμου – το φετιχισμό του κανόνα – το θρίαμβο του καθωσπρεπισμού. Αναγγέλλει την άτεγκτη υποταγή σ' ένα σύστημα καλών τρόπων. Διατηρεί (σ' επίπεδο εντυπώσεων) κάτι από το ρομαντισμό που θαυμάζει – αλλά δεν το ζωντανεύει – γιατί ζωντανό είναι μόνο αυτό που κινείται και παίζει – αυτό που παράγει πρωτότυπα νοήματα – αυτό που συντονίζεται με τις δονήσεις του χωροχρονικού μάτριξ.

To Γκραφίτι στο Πολυτεχνείο είναι πιο κλασικό από ένα νεο-κλασικό Κτιρίο Facebook Twitter
Φωτ.: Achilleas Zavallis / SOOC


Το ζωντανό κλασικό δεν είναι ένα μνημείο -- είναι η ακατάσχετη παραγωγή μνημειακών γεγονότων – ή αλλιώς, η συγκινησιακή ευλυγισία που ξέρει να συντονίζεται με νέες μορφές μνημειακότητας.


Αν ένα νεοκλασικό κτίριο είναι ένα ρομπότ – τότε ένα νεοκλασικό κτίριο με γκραφίτι – είναι ένα ρομπότ με ψυχή. Η ζωγραφική που αγκάλιασε μέσα σε μια νύχτα τους εξωτερικούς τοίχους πολυτεχνείου έδωσε υλική μορφή σε μια άυλη μορφή ψυχικού πολιτισμού. Τα αφηρημένα – ασπρόμαυρα κυματοειδή σχήματα της σύνθεσης – παραπέμπουν σε ένα πλήθος από υπερ-ιστορικές γλώσσες. Οι κυματώσεις του σχεδίου μοιάζουν σαν αρνητικά αντίγραφα των βιτρίνων της Στουρνάρη – σαν τατουάζ που απεικονίζουν οάσεις φαντασιακής απόλαυσης. Παραπέμπουν στις γραφικές ύλες, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τα role-playing games, τα συναξάρια κβαντικής φυσικής και τις βίβλους επιστημονικής φαντασίας – που δεσπόζουν στην περιβάλλουσα εμπορική ζώνη. Στις βιτρίνες αυτές και ειδικά στο θρυλικό κατάστημα κόμιξ Solaris στη Μπόταση – το δράμα της επιστημονικής όρασης του σύμπαντος – οι ήρωες της μάρβελ και των διαστημικών βαβέλ – μετατρέπουν ακατάπαυστα την τεχνο-μηχανικά πειράματα σε ψυχικά τοπία. Από αυτήν την άποψη, το γκραφίτι έκανε το πολυτεχνείο να μοιάζει με το εξώφυλλο ενός εικαστικού μυθιστορήματος.


Στο ιδιο ψυχο-γεωγραφικό σημείο, η επιστημονική απόδραση συναντιόταν με μια με μια πολιτική κουλτούρα φυγής. Οι διπολικές αποχρώσεις του γκραφίτι παραπέμπουν στα πολυπληθή ασπρόμαυρα φανζίν και τις μπροσούρες , τα ψυχεδελικά κοντομάνικα πλυμένα σε χλωρίνη, τους dark-punk ύμνους , τη σκοτοδίνη, το λαβύρινθο και το χάος – την μετατροπή της αστικής παρακμής σαν νεανικό γλέντι. Είναι η πεμπτουσίας της υπαρξιακής πόζας των Εξαρχείων. Μια ποπ της ανατροπής – γεμάτη από ποιητικές αναφορές στο μηδενισμό, τη φωτιά, τις μυθολογίες ηρωικότητας, τα νεο-ασκητικά μανιφέστα άρνησης του πραγματικού – τους σκοτεινούς πίτερ παν της εφηβικής ηλικίας – την πρέζα, τα ναρκωτικά, τους ασφαλίτες – τις βαρβαρότητες, τις κραυγές και τις εκρήξεις αισιοδοξίας μέσα στη μιζέρια. Να ένα ιδίωμα νεολαϊστικής φαντασίας – που άνοιγε μια πύλη σε μια άλλη διάσταση – άλλαζε τους όρους βαρύτητας στο μικροαστικό τοπίο – λύγιζε τις πολυκατοικίες – και παραβίαζε φυσικούς νόμους της ελληνικής ζωής, πυροβολώντας τη ζωή του διαμερίσματος – με μια σειρά από ποιητικά μοτίβα και... κλισέ.

To Γκραφίτι στο Πολυτεχνείο είναι πιο κλασικό από ένα νεο-κλασικό Κτιρίο Facebook Twitter
Φωτ.: Achilleas Zavallis / SOOC


Αναφερόμενη σε αυτήν την ρουτίνα νοήματος– η ευφυής τρολ-artist περσόνα Καλυψω Λάρα περιέγραψε – σε μια διαδικτυακή μας αψιμαχία -- αυτό το γκραφίτι σαν μια παρέμβαση ατενίστας από την ανάποδη: η αισθητική εκπλήρωση ενός επαναστατικού καθωσπρεπισμού. Ένας εικαστικός και ιδεολογικός πουριτανισμός που αυτο-συστήνεται ως εικαστική παρέμβαση. Όμως πραγματικά συντηρητικές -- ήταν οι αναγνώσεις που το εκθείαζαν γι αυτόν ακριβώς το λόγο – αυτές δηλαδή που το διάβαζαν μόνο ως ένα νεαρό ιδίωμα 'στρατευμενης' τέχνης – το διαταραγμένο έργο μιας ''επαναστατικής'' αγωνίας. Μέσα από αυτόν το βαθύτατα συντηρητικό λυρισμό το είδε και ο υφυπουργός πολιτισμού, ο Ξυδάκης -- χαρακτηρίζοντας το ως ένα εύγλωττο ντοκουμέντο της κρίσης – που δεν παύει να βεβηλώνει τη μνημειακότητα του νεο-κλασικού κτιρίου. Ακόμη πιο ακραία συντηρητικές ήταν οι απόψεις που αναθεμάτιζαν οποιαδήποτε αισθητική ανάγνωση ενός καθόλα ''παράνομου'' έργου. Για τους κήνσορες του ακραίου κέντρου, το σκάνδαλο εδώ είναι η ίδια η μεταστροφή μιας παράνομης χειρονομίας σε υπόθεση 'γούστου'.

Κάθε καινοτομία είναι μια παρασπονδία – και εδώ το γκραφίτι είναι ευφυές ακριβώς επειδή αναδεικνύει την παρασπονδία του κλασικού – το σπάσιμο των κανόνων – το συνδυασμό των α-συνδυάστων – την έκρηξη της ομορφιάς σε μια παρθένα εμπειρία του κόσμου και των σπαραγμάτων του.

Το έκτακτο της νομιμότητας απονομιμοποιεί οποιαδήποτε συζήτηση επί του αισθητικού. Αυτό που σοκάρει, αυτούς τους σχολιαστές, δεν είναι η αισθητική αλλά η διοικητική και θεσμική ανεπάρκεια που επέτρεψε ένα τέτοιο έγκλημα (του οποίου ο αισθητικός χαρακτήρας είναι ''υποκειμενικό'' ζήτημα – και πάντως άσχετο με την ουσία του προβλήματος)

Αυτός ο νεο-πουριτανικός φετιχισμός της νομιμότητας – αγνοεί και επαυξάνει το νομικό βανδαλισμό και την πολιτισμική κάκωση. Να μια βαρβαρότητα με βαθιά παράδοση: ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ, ο Ζαν Ζενέ – αλλά αλλά και το αρχαίο δράμα – δεν θα υπήρχαν καν αν σεβόμασταν τους κανόνες και τους νόμους. Η αρχαία τραγωδία ξεκίνησε από μια ασέβεια σε μια διονυσιακή τελετουργία – ένας άνθρωπός βγήκε από το χορό και άρχισε να μιλάει – κάποιος του απάντησε – και ο διάλογος οδήγησε την πλοκή. Η ασέβεια στο τυπικό γέννησε νέα μια μορφή 'ιερότητας'. Ο νόμος και η αισθητική είναι σε διαρκή αγώνα δρόμου μεταξύ τους – νέα βιώματα, νέες μορφές γνώσης και εμπειρίας – αλλάζουν την ηθική υπόσταση του αισθητικού. Οι κοινωνικές, ψυχολογικές και ανθρωπολογικές αναφορές που μας επιτρέπουν να διαβάσουμε το γκραφίτι ως θρίαμβο -- είναι απτές και διαπιστωμένες.

Η σχέση του με τα πολιτισμικά επιτεύγματα του τόπου δεν είναι 'υπόθεση υποκειμενικού γούστου.' Ο πολιτισμός που κουβαλάει πάνω του είναι ορατός, υλικός και διάχυτος – στο χώρο, τον χρόνο και στα σώματα που το περιβάλλουν.
Το γκραφίτι δεν είναι απλώς σπουδαίο επειδή παραπέμπει σε μια ''καινοφανή'' εμπειρία της κρίσης – αλλά επειδή ακριβώς συμπυκνώνει μέσα του μια παράδοση διαπροσωπικής εμπειρίας και αισθητικής έκφρασης – ενώνει μοντέρνες και αρχαίες μορφές επιστημονικής και κοινωνικής φαντασίας. Το σχέδιο του παραπέμπει στα φράκταλ – στην οπτικοποίηση της μαθηματικής θεωρίας του χάους. Η κβαντική απροσδιοριστία του σχεδίου αγκαλιάζει την ευκλείδεια γεωμετρία του κτιρίου – μετουσώνει μια πεπερασμένη ''μορφή'' σε μνημείο ενός νέου τρόπου ζωής. Χαρτογραφεί μια φαντασιακή περιπλάνηση στις μαύρες τρύπες του σύμπαντος και της νεανικής ονειροπόλησης – αποτυπώνει ένα γνώριμο λεξιλόγιο -- την εξέγερση των αισθήσεων μέσα στο τσιμέντο, την πολυκατοικία και την ασυμμετρία.

To Γκραφίτι στο Πολυτεχνείο είναι πιο κλασικό από ένα νεο-κλασικό Κτιρίο Facebook Twitter
Φωτ.: Achilleas Zavallis / SOOC

Τόσο ως σχέδιο – όσο και όσο ως χειρονομία – το γκραφίτι γεφυρώνει τη γεωμετρική καινοτομία του κλασικού – με σύγχρονες μορφές συναισθηματικής νοημοσύνης. Παρά τις όποιες ατέλειες στην εκτέλεση (σαν μια κίνηση φλας μέσα στη νύχτα)– η κεντρική ιδέα δείχνει ωρίμανση: την ωρίμανση ενός τρόπους να ζεις και να εκφράζεσαι μέσα στον πανικό. Κάθε καινοτομία είναι μια παρασπονδία – και εδώ το γκραφίτι είναι ευφυές ακριβώς επειδή αναδεικνύει την παρασπονδία του κλασικού – το σπάσιμο των κανόνων – το συνδυασμό των α-συνδυάστων – την έκρηξη της ομορφιάς σε μια παρθένα εμπειρία του κόσμου και των σπαραγμάτων του.


Ζούμε μια χώρα – και σε μια ήπειρο – όπου η τέχνη και λογοτεχνία – έχει αντικατασταθεί από τη φιλολογία και την αρχαιολογία --προπαγανδιστικοί λόγοι υποδύονται ότι ερμηνεύουν το κλασικό (ενώ στην ουσία αξιολογούν και επιβάλλουν την πρέπουσα σημασία του. ) Σε καμιά περίπτωση δεν ανα-δημιουργούν το κλασικό ως ιστορική εμπειρία. Σε μια τέτοια εποχή όλα τα παραπάνω δεν θα γίνουν ποτέ κατανοητά.

Η γλωσσική αφασία δεν περιορίζεται στην εικαστική ή την αρχιτεκτονική αισθητική. Οι θεατρικές κριτικές των ελίτ εφημερίδων κρίνουν τις παραστάσεις στην Επίδαυρο με βάση την ικανότητα τους να αναπαράγουν την 'πρόθεση' του αρχικού δημιουργού τους – το αρχικό κείμενο 'ειδωλοποιείται' . Το αρχαίο μετατρέπεται σε ένα φετίχ μαζοχιστικής υποταγής --ένα αξεπέραστο θέσφατο. Αυτή η ιδεολογική προσήλωση γεννά ένα αθεράπευτο τζιχαντισμό--τζιχαντισμό-- η μανία να διατηρήσουμε ανέπαφο το κέλυφος (και όχι την ουσία) μιας σκέψης – μας ωθεί στην καταστροφή των μνημείων σκέψης του παρόντος.

Οι Ελληνικές ελίτ αφομοίωσαν το νεοκλασικό παράδειγμα με το πλέον βάνδαλο τρόπο: έμαθαν να διαβάζουν το κλασικό όπως ακριβώς όπως οι γερμανικές ελίτ διαβάζουν σήμερα την οικονομία – σαν ένα κανόνα πειθάρχησης και ευνουχισμού. Η αυτο-αποικιακή δικτατορία είναι εδώ.

14

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

12 σχόλια
Δώσε υποκουλτούρα και ψευδαισθήσεις στον λαό... Δώσε πλαστά αισθήματα και υπόγεια ανύπαρκτα νοήματα... Μουτζουρωστε τη ζωή μας με το τεράστιο αλλά άδειο εγώ σας. Αλλά σας παρακαλώ, μην μας πουλάτε για Τέχνη την μάπα αυτή άλλο. Δεν πουλιέται με τίποτα...
μπλα μπλα μπλα, το οτι δεν πήρε την αρμόδια άδεια για να γίνει το καθιστά βεβήλωση, ακόμη και η Καπέλα Σιξτίνα να ήταν θα έπρεπε να είχε πάρει πρώτα την άδεια για να γίνει.Απο κει και πέρα το ίδιο το έργο είναι τόσο μαύρο και τόσο σκοτεινό που δεν αντικατοπτρίζει καν την κοινωνία μας, το περιβάλλον μας, αλλά αντίθετα έναν κόσμο καταθλιπτικό χωρίς φως, χωρίς ομορφιά.Εγώ προσωπικά που κινούμαι στο χώρο του graphic design, μου προκαλεί θλίψη βλέποντάς το, σε αντίθεση με άλλα πραγματικά όμορφα graffiti που μπορείς να δεί κανείς στην Αθήνα.
Η μεγαλυτερη τρολια ολων ειναι των "δημιουργων" του. Τους φανταζομαι να λενε ας κανουμε μια τυχαια σαχλαμαρα να δουμε τι θα εφευρουν για να μας υποστηριξουνε οσοι βγαζουνε φλυκταινες με τους συντηρικουληδες που στανταρ θα ειναι εναντιον. Μπα, περα απ την πλακα, πιο πολυ τους κοβω μετριους και ανυπομονους καλλιτεχνες απο αυτους που βλεπουνε εργα πρωτοπορων της τεχνης και βιαζονται να κανουν τα ιδια χωρις βεβαια να περασουνε απο τα γωνστα βηματα (πχ να εξαντλησουν τις βασεις τις φτιαχνοντας κατι συμβατικο ΣΩΣΤΑ μετα απο πολυ κοπο και μαθητεία) και βιαζονται να μας φορεσουν αρων αρων τα γυαλια με "πρωτοποριες" που στο κατω κατω δεν κατακτιουνται τοσο δυσκολα οσο ενα πορτραιτο και ψαρωνουν τους μπερδεμενους. Συνηθως προκειται για καλλιτεχνες που δεν ειναι τοσο ερωτευμενοι με την ζωγραφικη ως εκφραση, οσο με την ρομαντικη/δραματικη ιδεα του να ειναι ζωγραφοι (κατι διαφορετικο συμβαινει με καποιους υποψηφιους ηθοποιους που θελουν να γινουν σταρ κι οχι να υπηρετησουν το σανιδι γι αυτο κι αμα λαχει γινονται τηλεπαρουσιαστες).Περα απο την πλακα εαν το γκραφιτι ηταν καλο και οχι μια προχειρατζα απο κακους τεχνιτες ισως και να αξιζε υποστηριξης αν οχι στο φιλοσοφικο του σεβασμου ενος κτιριου εναντι καβλαντισματος, τουλαχιστον σαν καλλιτεχνικο αποτελεσμα. Εαν το προσεξει κανεις απο κοντα προκειται για κακη δουλεια. Σιγουρα εχει να κανει και η βιασυνη της παρανομιας αλλα εαν οι καλλιτεχνες θελανε τον σεβασμο μου (που οπως τους φανταζομαι πονταρω οτι τον απορριπτουν a priori) θα επρεπε να ειχανε τεχνικα μιλωντας, καλυτερη προετοιμασια τουλαχιστον, στο κατω κατω δεν ηταν υποχρεωμενοι να το κανουν, καθε αλλο.Κατι ακομα, σε οσους δεν αρεσει πραγματικα δεν χρειαζεται να υποκρινομαστε για να την σπασουμε στον καθε μουχλα/κυρατσα που ουτως ή αλλως θα κατεκρινε το εργο ακομα και αν ηταν ενα αριστουργημα. Αλλιως φτανουμε σε εμμονες που αποδυναμωνουν την αποψη μας. Το αναφερω γιατι καποιοι νομιζουν οτι φαινονται αδυναμοι εαν υιοθετησουν μια αποψη που συμφωνει με αυτη του (σε άλλα καταπτυστου) υπερσυντηρητικου νοικοκυραιου. Ας μην ανησυχουν, θα βρουνε 1002 ουσιαστικοτερα να διαφωνησουν.Τελος, εαν ο αρθογραφος το εγραψε ειρωνικα μονο και μονο για να δει ποσοι θα τσιμπησουν και διακρινουν μια διεισδυτικη ματια, ΤΟΥ ΒΓΑΖΩ ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ. Εαν οχι - το καπελο αλλα και ολα του τα ρουχα τα εχει χασει ηδη ο βασιλιας των κουλτουριαρηδων και τριγυρνα στην Ελλαδα γυμνος...
Πως γίνεται να δικαιολογούμε ό,τι γίνεται στα περιπετειώδη Εξάρχεια. Θα δώσουμε το Εξαρχειοχάρτι σε όποιον εκσπερμάτισε την μανιχαϊστική αισθητική του στο πολυτεχνείο. Αν το έκανε στην Μαράσλειο? Στην ΑΣΟΕ? Στο Πάντειο? Καταλαβαίνω το πολιτικό βάρος της περιοχής καθώς ίσως και την ανικανότητα του ίδιου του κτιρίου ως προς το σκοπό που πλέον φιλοξενεί. Επόμενο βήμα η ΒτΕ?
Σε μια ΄χωρα που κατά παράδοση το τίποτα γίνεται κάτι Ευρωπαικές Χώρες που έχουν συγκλονιστική σύγχρονη τέχνη και έχουν γεννήσει καλλιτεχνικά ρεύματα, δεν πάνε να κάνουν μουτζούρες στο Λούβρο κ στο κάθε Λούβρο ..........αλλά όχι στην Ελλαδα ειμαστε οι πιο γαματοι παντακατάντια σε όλα μας ....ουτε τι ειναι μοντέρνο δεν μπορούμε να καταλάβουμε πια
Η τεχνη ειναι υποκειμενικη, αυτη ειναι η αποψη μου...Τεχνη ομως δεν ειναι να αλλοιωνεις κατι που ΔΕΝ σου ανηκει.Και τα πολλα λογια ειναι φτωχεια...Ειναι ενα κτιριο που η εμφανιση του εξεφραζε κατι.Καλως η' κακως εξεφραζε την αποψη του αρχιτεκτονα, το δικο του εργο τεχνης.Και αυτο το εργο τεχνης το αλλοιωσαν.Οσο προσπαθουν με λογο που κανει περικοκλαδες, να με πεισουν για το ορθο της κινησης να αλλοιωσουν τον τροπο εκφρασης του αρχιτεκτονα τοσο με βρισκουν αντιθετο.Και ενα ερωτημα προς ολους αυτους που θεωρουν τεχνη το συγκεκριμενο γκραφιτι:Εαν αυριο εγω παω και ζωγραφισω πορτοκαλι φατσουλες πανω στο γκραφιτι, θα εχω κανει τεχνη η' θα το εχω βεβηλωσει αλλοιωνοντας το;
Πες ότι η πραγματική σου πρόθεση είναι η αποδόμηση του κλασσικού και η αντικατάστασή του με ένα αχανές μαυρόασπρο "αισθητικό τίποτα".Γιατί "τίποτα" θέλεις τον άνθρωπο, σκοτεινό, ανισόρροπο, καθοδηγούμενο μαζάνθρωπο.Πάρε λοιπόν τη μαύρη μπογιά σου και βάψε τον ήλιο, τη θάλασσα, τα σοκάκια της Πλάκας, τον Παρθενώνα.Καθοδήγησέ μας λοιπόν στο απόλυτο τίποτά σου
Το ιδιο ακριβως γκραφιτι το είδα και σε μια μαρκιζα για γιγαντοαφισα, αλλου στην Αθηνα, δεν θυμαμαι το σημειο καθόλου.Κατι το οποιο αναπαράγεται το ιδιο σε ενα μιζερο σημειο μαζι με ενα εμβληματικο κτηριο δειχνει έλλειψη εμπνευσης και πρωτοτυπιας αν οχι κατι άλλο...