Πόσο σύντομα θα αντιληφθεί ο ΣΥΡΙΖΑ πως πίσω έχει η αχλάδα την ουρά;

Πόσο σύντομα θα αντιληφθεί ο ΣΥΡΙΖΑ πως πίσω έχει η αχλάδα την ουρά; Facebook Twitter
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τακτική που ακολουθεί την τελευταία τετραετία ο Σύριζα αποτελεί χρυσή συνταγή επιτυχίας. Έχει άλλωστε δοκιμαστεί κατ'επανάληψιν στο μεταπολιτευτικό παρελθόν...Eικονογράφιση: Aτελιέ/ LIFO
15




Από πέντε ή έξι άσχετες μεταξύ τους πηγές μου έχει μεταφερθεί το παρακάτω περιστατικό:


Ήταν, που λέτε, άνοιξη του 2009 όταν ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής δέχθηκε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργο Παπανδρέου στο Μέγαρο Μαξίμου. Κι ενώ ο Αλογοσκούφης ως αρμόδιος τσάρος είχε πρόσφατα διαβεβαιώσει πως η Ελλάδα δεν κινδυνεύει από την διεθνή κρίση διότι διαθέτει ελαφρά οικονομία, ο Κώστας μίλησε στον Γιώργο καθαρά και ξάστερα: «Η χώρα πάει ολοταχώς στα βράχια» τον ενημέρωσε. «Εγώ δεν πρόκειται να ξαναεκλεγώ, εσύ θα κερδίσεις τις εκλογές όποτε και αν γίνουν. Βάλε όμως τώρα πλάτη, δείξε ανοχή, ώστε να λάβω ορισμένα επώδυνα μέτρα, τα οποία θα μας γλυτώσουν αν όχι από την ανώμαλη προσγείωση, τουλάχιστον από την συντριβή...» «Τι μέτρα;» ρώτησε ο ΓΑΠ. «Πάγωμα σε μισθούς και σε συντάξεις, περιστολή των δημοσίων εξόδων, αναμόρφωση –επί το αυστηρότερο- του φορολογικού συστήματος...» «Και τι ακριβώς εννοείς να βάλω πλάτη;» «Να με αφήσεις να κυβερνήσω χωρίς να με υπονομεύεις διακηρύσσοντας πως πολύ σύντομα θα ακυρώσεις όλες μου τις αποφάσεις. Χωρίς να δηλώνεις ότι θα καταψηφίσεις όποιον και αν προτείνω για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ώστε να στηθούν οι κάλπες. Χωρίς να με κάνεις να δείχνω πρωθυπουργός υπό προθεσμία....»


Σύμφωνα με τις μισές απ'τις πηγές μου, ο ΓΑΠ συμφώνησε και έδωσε τα χέρια με τον Καραμανλή στην κατ'ιδίαν συνάντησή τους. Βγαίνοντας όμως από το Μαξίμου, δήλωσε λαύρος στους δημοσιογράφους ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει φάει τα ψωμιά της και κάλλιο να παραιτηθεί μιαν ώρα αρχύτερα.

Εάν η αποτυχία του Γιώργου Παπανδρέου άνοιξε το δρόμο για τον Αντώνη Σαμαρά, τυχόν αποτυχία του Σύριζα θα ξαναφέρει πιθανότατα ορμητικό στο προσκήνιο κάτι το αληθινά εφιαλτικό.

 

Ο Γιώργος Παπανδρέου πέτυχε τον άμεσο στόχο του. Σε λίγους μήνες, το φθινόπωρο του 2009, συγκέντρωσε ένα θριαμβευτικό 44% και είδε τα πλήθη να τον αποθεώνουν αλαλάζοντας «σήκω Ανδρέα για να δεις το παιδί της Αλλαγής.» Την άνοιξη όμως του 2010, μπροστά στην επικείμενη κατάρρευση –στην οποίαν και ο ίδιος με την κυβερνητική αστοχία, ανεμελιά και υπεραισιοδοξία του είχε συμβάλει-, μπροστά στον κίνδυνο να κατεβάσει η χώρα ρολλά, υποχρεώθηκε να υπογράψει το Μνημόνιο και να πάρει ασύγκριτα πιο επώδυνες αποφάσεις από εκείνες που του πρότεινε ο Κώστας Καραμανλής ένα χρόνο νωρίτερα.

Πέρα από γενικά, κοινότοπα διδάγματα -«όποιος βιάζεται σκοντάφτει», «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας» το περιστατικό της άνοιξης του 2009 έχει εξόφθαλμες αναλογίες με τη σημερινή κατάσταση: Και τώρα, όπως και τότε, έχουμε μια κυβέρνηση η οποία παραπαίει, έχει σχεδόν χάσει τον μπούσουλα και προσπαθεί να τον ξαναβρεί με σπασμωδικές ενέργειες. Και τώρα, όπως και τότε, έχουμε μιαν αντιπολίτευση που καλπάζει – ακόμα και οι μεγαλύτερες γκάφες της ποσώς τής στοιχίζουν δημοσκοπικά. Και τώρα, όπως και τότε, το κλίμα ανάκαμψης που καλλιεργείται δεν υποστηρίζεται από το πραγματικά δεδομένα της οικονομίας. Και τώρα, όπως και τότε, η εκλογή καινούργιου Προέδρου Δημοκρατίας μπορεί να γίνει ο καταλύτης για την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού.


Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τακτική που ακολουθεί την τελευταία τετραετία ο Σύριζα αποτελεί χρυσή συνταγή επιτυχίας. Έχει άλλωστε δοκιμαστεί κατ'επανάληψιν στο μεταπολιτευτικό παρελθόν. Το να αποκαλείς τους αντιπάλους σου «σκοτάδι», αυταναγορευόμενος σε «φως». Το να υπόσχεσαι λαγούς με πετραχήλια μόλις έρθεις στα πράγματα και να μετριάζεις –στην τελική ευθεία- την άκρατη παροχολογία σου με γράμματα τόσο μικροσκοπικά, όσο εκείνα με τα οποία τυπώνουν οι τράπεζες τούς επώδυνους όρους για την παροχή στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων. Το να προαναγγέλεις πως θα παραλάβεις «καμμένη γη», δικαιολογώντας εκ των προτέρων την απογοήτευση των ψηφοφόρων σου από τα κυβερνητικά σου έργα...


Μια εναλλακτική τακτική που θα αποσκοπούσε στην στοιχειώδη συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, που θα υπερέβαινε τον αφελή διαχωρισμό σε καλούς και σε κακούς, σε μερκελιστές και πατριώτες ή –σύμφωνα με την αντίθετη πλευρά- σε αναρχοκομμουνιστές και πατριώτες, μια τακτική που θα εγκαινίαζε τον ιστορικό συμβιβασμό, μπορεί να χειροκροτούνταν από μια ευάριθμη μερίδα της κοινωνίας, θα έκοβε όμως τη φόρα του Σύριζα. Ο Αλέξης Τσίπρας, ως βετεράνος ήδη στα σαράντα του της διεκδικητικής πολιτικής, το ξέρει πολύ καλά. Για αυτό και όταν -στο συμβούλιο των αρχηγών μετά τις πρώτες εκλογές του 2012- τον είχαν προσκαλέσει να αναλάβει συγκυβερνώντας το τμήμα των ευθυνών που αναλογούσε στο ποσοστό του, είχε αρνηθεί διαρρήδην.

Ο Σύριζα θέλει υπό οποιεσδήποτε συνθήκες να κυβερνήσει μόνος του.

Προσωπικά δεν έχω αμφιβολία πως με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο τελικά θα τα καταφέρει.


Το ερώτημα είναι πόσο σύντομα θα αντιληφθεί ότι πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Και με ποιόν τρόπο θα αντιμετωπίσει τους «κοψοχέρηδες» και τους «σταλεγάκηδες» της επόμενης μέρας. Εφόσον βέβαια η επόμενη μέρα δεν θα σημάνει την επέλαση της πιο σκληροπυρηνικής, της πιο ακραίας Δεξιάς. Σ'αυτήν την αποφράδα περίπτωση, όλοι εμείς οι «σταλεγάκηδες» δεν θα'χουμε άλλη επιλογή απ'το να σταθούμε στο πλευρό του. Διότι εάν η αποτυχία του Γιώργου Παπανδρέου άνοιξε το δρόμο για τον Αντώνη Σαμαρά, τυχόν αποτυχία του Σύριζα θα ξαναφέρει πιθανότατα ορμητικό στο προσκήνιο κάτι το αληθινά εφιαλτικό.

15

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

7 σχόλια
Εμένα πάλι από καμιά δεκαριά άσχετες μεταξύ τους πηγές, αλλά πολύ αξιόπιστες, που για ευνόητους λόγους δεν μπορώ να πω ποιές είναι (όπως κάνει και ο Χωμενίδης), μου έχει μεταφερθεί το παρακάτω περιστατικό: Μια μέρα της άνοιξης του 2009 κάλεσε ο τότε πρωθυπουργός ΚΚ ο μικρός τον αρχηγό της αξ.αντιπολίτευσης Γ.Παπανδρέου.Του ζήτησε να συμφωνήσουν να ψηφίσουν έναν Πρ.Δημοκρατίας προερχόμενο από το ΠΑΣΟΚ για να μη γίνουν σύντομα εκλογές, αφού έτσι και αλλιώς η οικονομία μας ήταν θωρακισμένη, η παγκόσμια κρίση δεν την άγγιζε (αυτό έλεγαν και οι διαφημίσεις με τα πράσινα παπαγαλάκια πριν τις ευρωεκλογές), το έλλειμμα δεν θα ανέβαινε πάνω από 5-6% και έπρεπε να προλάβει η Ν.Δ. να διορίσει γύρω στα χίλια άτομα στο Μετρό και μερικές χιλιάδες ακόμα όπου έβρισκε άδειο γραφείο.Δεν ζήτησε πλάτη για να πάρει νέα μέτρα.Άλλωστε, το 2007 είχε πάει σε πρόωρες εκλογές με πρόφαση ότι ήθελε να πάρει μέτρα για την οικονομία. Η συνέχεια γνωστή.Ο Γιώργος του είπε ότι δεν το δέχεται και συνέχισε να ζητάει εκλογές.Ο ΚΚ ενώ είχε περιθώριο μεχρι την άνοιξη του 2010 για να κυβερνήσει και να πάρει μέτρα, προτίμησε να προκυρήξει εκλογές ξέροντας το χάος που είχε προκαλέσει η πολιτική του και τις προθέσεις των δανειστών, που προφανώς τον ενημέρωσαν το καλοκαίρι του 2009 τι ετοίμαζαν για τη χώρα.Δραπέτευσε.Από τότε μην τον είδατε, μην τον ακούσατε....Κατά τα άλλα, ακόμα και οι πέτρες ξέρουν ότι τον Σαμαρά δεν τον έφερε ο Γ.Παπανδρέου αλλά ο συνωμότης Βενιζέλος και ο Τσίπρας με τους "αγανακτισμένους" του και την άρνηση να δεχτεί δημοψήφισμα.
Όσο ανεύθυνος κι αν ήταν ο Γιωργάκης ή τώρα ο Τσίπρας εννοείται δεν υπάρχει καμία δικαιολογία και κανένα ελαφρυντικό για τον Κωστάκη. Είπε ψέματα στον ελληνικό λαό για χρόνια και κυρίως γιατί έκανε τις εκλογές του 2009. Ας έπαιρνε μέτρα από το 07 που ξαναβγήκε κι ας έπεφτε. Δε λέω ότι μπορούσαμε να αποφύγουμε το μνημόνιο, αλλά μπορούσαμε να μειώσουμε τη σκληρότητά του αν είχε ξεκινήσει νωρίτερα. Τουλαχιστον έχει τη στοιχειώδη ντροπή να έχει εξαφανιστεί και να μην κάνει δηλώσεις.
Λογικό είναι. Βλέπει τα άλλα παιδάκια να παίζουν τόσο καιρό στις κούνιες και τώρα θέλει να κάνει κι αυτός. Το πρόβλημα είναι ότι οι κούνιες σκούριασαν και είναι ετοιμόρροπες, η ίδια η παιδική χαρά έχει γεμίσει σκουπίδια και ποντίκια αλλά αυτό δεν απασχολεί. Πιο σημαντικό είναι το παιχνίδι και η έννοια του ότι πρέπει να κάνω και γω αφού έκαναν οι άλλοι.
Να αναγκαστώ εκ των συνθηκών να κάνω πλάτη στον Τσίπρα για να μην πέσει με τον φόβο ότι θα μας βρουν χειρότερα? Δεν μπορώ να φανταστώ πιο εφιαλτικό μέλλον! Από την άλλη ποτέ μη λες ποτέ. Τα ίδια έλεγα κ για τον Σαμαρά και έφτασα σχεδόν να τον υπερασπίζομαι προκειμένου να πείσω άλλον έναν ελληναρα να μην το ρίξει στην Χ.Α η στους Αν.Ελ.Γεγονός είναι πως δεν μαθαίνουμε. Παραδίδουμε με μεγάλη ευκολία τα κλειδιά σε όποιον μας τάξει τα περισσότερα. Και μετά την πληρώνουμε μεγαλοπρεπως!
Με την τελευταία σου παράγραφο, τα είπες όλα... Το 2009 ήταν ο Γιωργάκης που ενώ όλοι τον αποκαλούσαν "το ζαβό", την κρίσιμη ώρα τον ψήφισαν και οι πέτρες. Σήμερα είναι άλλος ένας αμόρφωτος, ανεπάγγελτος που σαγηνεύει τα πλήθη, μιμούμενος στο ύφος τον Ανδρέα και στην πολιτική τακτική, τον Γιωργάκη. Βρήκε τα απόλυτα πρότυπα επιτυχίας, ο άνθρωπος! Υ.Γ.: "Βλακεία δεν είναι να κάνεις λάθος, αλλά να κάνεις το ίδιο λάθος, δύο φορές."
Επιμένετε να συγκρίνετε στα άρθρα σας τον ΣΥΡΙΖΑ που παλεύει να φτάσει το 30%, τη μία με το ΠΑΣΟΚ του 44% του 2009, με πλειοψηφίες σε επιμελητήρια και συλλόγους κάθε είδους, την άλλη -αν είναι δυνατόν- ακόμη και με το ΠΑΣΟΚ του '81. Συμμερίζομαι τους φόβους σας για τη μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή, αλλά η λύση στο πρόβλημα αυτό περνά από την ανασύνταξη του κέντρου αντί νουθεσιών προς ένα κόμμα που για την πραγματική του δύναμη, τα έχει πάει καλά. Είναι υποκριτικό να του ζητάμε να κάνει όλα όσα η αστική τάξη της χώρας δεν κατάφερε δεκαετίες τώρα.
Ευτυχώς για τον Καραμανλή που ο ΓΑΠ αρνήθηκε ώστε να περισώσει έστω και ψήγματα υστεροφημίας. Γιατί τα μέτρα αυτά δεν θα πέρναγαν από την κοινοβουλευτκή του ομάδα (άντε να εξηγήσεις στον Μπούρα π.χ. τι είναι έλλειμα).
Συγγνώμη αλλά με ποιον να συνομιλήσει ή, και τρις χειρότερα, να συγκυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Με το κόμμα που γέμει Μπαλτάκων και Στύλιων—ο μεν σίγουρα φασίστας, ο δε ηλίθιος; Το κόμμα που όχι μόνο δεν έχει σχέδιο να βελτιώσει λίγο την ποιότητα ζωής των κατοίκων της Ελλάδας, αλλά και ό,τι λέει είναι εξ ορισμού εις βάρος των φτωχών και των μεσαίων; Δεν μιλάω για βραχυπρόθεσμα οικονομικά μέτρα, αλλά για την συγκεχυμένη άποψη περί φιλελευθερισμού βάσει της οποίας ενίοτε κυβερνούν άλλοτε όχι.
Ε πες τα YDG, γιατι οι ψηφοφοροί του ΣΥΡΙΖΑ θα μας τρελάνουν. Αμα η ΝΔ έχει ακροδεξιους θυλακες (που έχει και μαλιστα πολλους) οι ΑΝΕΛ τι έχουν; Αριστερους με δεξιο μανδυα;
Συμφωνώ 100%. Ο Τσίπρας όμως κάνει τη δουλειά του. Το λυπηρό λοιπόν συμπέρασμα είναι ότι ο Έλληνας δεν μαθαίνει από τα λάθη του και συνεχίζει να συμπεριφέρεται με την ίδια πολιτική ανωριμότητα του παρελθόντος. Αντί να θέσει στο περιθώριο τους λαϊκιστές της δήθεν αριστεράς και τους εθνοπατέρες της δεξιάς, προσυπογράφει εύκολες-ανέφικτες λύσεις. Και το παράξενο είναι ότι ταυτόχρονα αποδέχεται την άποψη ότι μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει τη διακυβέρνηση θα κάνει τα ίδια!!! Ωστόσο υπάρχουν και άλλες πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν, αν συνεργαστούν απελευθερωμένες από ιδεολογίες, να προσφέρουν μια εναλλακτική λύση, όπως το ΠΟΤΑΜΙ, η ευρύτερη αριστερά, ακόμα και το ΚΚΕ, που παρόλη την επιμονή του σε ιδέες και απόψεις που δε με βρίσκουν σύμφωνο, τουλάχιστον παρουσιάζει μια σταθερότητα σε αυτά που λέει.
Εσείς συμπεριλαμβάνετε το ΚΚΕ "στις πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν, αν συνεργαστούν απελευθερωμένες από ιδεολογίες, να προσφέρουν μια εναλλακτική λύση". Το ΚΚΕ το ρωτήσατε αν θέλει ν' απελευθερωθεί από την ιδεολογία του και να συνεργαστεί; Γιατί άλλα λέει ο Γ.Γ. όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. Με ευχολόγια πολιτική δεν γίνεται.