Το τσιγάρο, ουσιαστικά δεν κόβεται ποτέ. Από τον Κωστή Παπαγιώργη

Facebook Twitter
27

Δεν χρειάζεται να έχει διαβάσει κανείς τη Συνείδηση του Ζήνωνα του Ζβέβο για να γνωρίζει το δράμα με το «τελευταίο τσιγάρο» του επαγγελματία καπνιστή. Το βιώνει καθημερινά από προσωπική πείρα και από τους αναστεναγμούς φίλων και γνωστών. «Δεν πάει άλλο, όλα σαρακώσανε μέσα στο στήθος μου. Θα το πετάξω!». «Καπνίζεις όμως...» «Καπνίζω τα τελευταία μου τσιγάρα, σε λίγο θα με δεις και δεν θα με γνωρίζεις...»

«Το καλοκαίρι», γράφει ο Ζβέβο, «ο πατέρας μου άφηνε πάνω σε μια καρέκλα της τραπεζαρίας το γιλέκο του, που όλο και κάποια ψιλά είχε μέσα στο τσεπάκι. Από κει προμηθευόμουν τις δέκα πεντάρες που χρειαζόμουν για να αγοράσω το πολύτιμο πακέτο και κάπνιζα απανωτά τα δέκα τσιγάρα που περιείχε για να εξαφανίσω το ενοχοποιητικό στοιχείο της κλοπής». Η λέξη «απανωτά» τα λέει όλα. Οι καπνιστές ξέρουν ότι το τσιγάρο που έχουν στα χείλη δεν μετράει - το επόμενο κάνει παιχνίδι. Τα επόμενα για την ακρίβεια. Η φυσική ροπή του ανθρώπου είναι να καπνίζει συνέχεια, χωρίς σταματημό, να συνδυάζει κάθε σκέψη με φύσα-ρούφα, κάθε μετακίνηση και κάθε εργασία με το άναμμα ενός νέου τσιγάρου.

Συζητήσεις χωρίς τσιγάρο γίνονται; Εργασία; Συγκέντρωση; Ταξίδι; Ο γιατρός που στο «κόβει» ουσιαστικά αφαιρεί από τη ζωή το νόημά της, την ασυναίσθητη γοητεία της. Είναι σαν να κόβει τα μουστάκια της γάτας και να κάνει λοβοτομή στον ίδιο το χρόνο.

Το πρωί, με τον καφέ, δέκα τσιγάρα στη σειρά είναι καλή σερμαγιά. Βρίσκεις το μυαλό σου, ανοίγεις νέα σελίδα, συναντάς το βαθύτερο ρεύμα της χθεσινής μέρας· βάζεις σε τάξη τα σπλάχνα σου, τα ξυπνάς από την καλή μεριά. Ίσαμε το βράδυ ο καπνιστής -παρ' ότι τρέχει στο περίπτερο όπως στο φαρμακείο- δεν έχει την αίσθηση της ποσότητας· πάντα αγοράζει το «ένα» τσιγάρο, όπως πάντα παίρνει την ίδια ανάσα. Ουσιαστικά αγοράζει το χρονομετρητή του, την αόρατη σύνδεσή του με τα πράγματα και με το βαθύτερο εγώ του. Πολλοί συγγραφείς αναρωτιούνται: πώς είναι δυνατόν έργα σαν τη Θεία κωμωδία ή την Ανθρώπινη κωμωδία να γράφτηκαν από ανθρώπους που δεν κάπνιζαν; Ειδικά ο Μπαλζάκ ήταν εχθρός του τσιγάρου και μανιώδης του καφέ - πήγε λοιπόν από τους πολλούς καφέδες...

Ο καπνιστής δεν αρνιέται ότι ο καπνός έχει βλαβερές συνέπειες, ότι «το τσιγάρο μπορεί να σκοτώσει» και ότι σκοτώνει καθημερινά. Η απορία του είναι εκλεπτυσμένη: αφού «έζησα μια ζωή άρρωστος πώς θέλω τώρα να ζήσω και να πεθάνω υγιής;» Συζητήσεις χωρίς τσιγάρο γίνονται; Εργασία; Συγκέντρωση; Ταξίδι; Ο γιατρός που στο «κόβει» ουσιαστικά αφαιρεί από τη ζωή το νόημά της, την ασυναίσθητη γοητεία της. Είναι σαν να κόβει τα μουστάκια της γάτας και να κάνει λοβοτομή στον ίδιο το χρόνο. Ο καπνός φαίνεται πώς δεν εισπνέεται με τα πνευμόνια, ο δρόμος του είναι μυστικός: πάει στα βάθη της ίδιας της ψυχής, διαποτίζει ό,τι πιο μύχιο υπάρχει στον άνθρωπο. Η σκέψη καπνίζει, τα μάτια καπνίζουν, το δέρμα εκπνέει τούφες τούφες, η ίδια η ατμόσφαιρα είναι διακριτή μόνο μέσα από τον καπνό. Η εικόνα του εβδομηντάρη και του ογδοντάρη πού περνάει σιγοπερπατώντας στο δρόμο με ένα τσιγάρο στα χείλη είναι αρχετυπική για τους καπνιστές: μακάρια αταραξία, αντοχή και περίσκεψη. Έκανε τον κύκλο του με ένα τσιγάρο στο στόμα - τι άλλο θέλει;

Φοβερός καπνιστής -και πότης βέβαια- ήταν ο ναυμάχος Ανδρέας Μιαούλης που παρά ταύτα αναγκάστηκε να το κόψει. Πιστός στον καπνό ήταν και ο Παπαδιαμάντης, που έκαιγε τα χύμα τσιγάρα της εποχής και τα ξέχναγε αναμμένα πάνω στο γραφείο του, γι' αυτό η άκρη του τραπεζιού ήταν μαύρη πέρα για πέρα. Ένας άλλος τρομερός καπνιστής ήταν ο Λεκατσάς, που είχε μέσα στο γραφείο του ένα ταψί νερό και κάθε λίγο ακουγόταν το τσίριγμα της γόπας που την πέταγε για να ανάψει στη στιγμή άλλο τσιγάρο.

Πάντως οι γυναίκες των καπνιστών λαμβάνουν ειδικά μέτρα. Δεν τους αρκεί η υπόσχεση ότι «θα το κόψουν», μυρίζουν τα ρούχα του άνδρα, τα γένια του, κοιτάζουν τα ακροδάχτυλα, κάνουν ειδικές έρευνες στα ρούχα του όταν κοιμάται.

Τότε, θέλοντας και μη, αρχίζουν να κατανοούν τη διαφορά της βούλησης από την εξάρτηση. Η απόφαση είναι εύκολη. «Ναι, ορκίζομαι ότι θα το κόψω». Μάλιστα, όταν παίρνει όρκο το πιστεύει. Φαντάζεται τον εαυτό του «καθαρό», με άλλες συνήθειες, απελευθερωμένο, ανάλαφρο. Μόνο που η απόφαση δεν λαμβάνει υπόψη της την παλιατσαρία του παρελθόντος. Καθένας σέρνει πίσω του το σακατεμένο χρόνο του, πρόκειται για το «ναι» που δεν αλλάζει και χαμπάρι δεν παίρνει από το «όχι» που αφορά το μέλλον. Ο καπνιστής κρύβεται στο παρελθόν του κι από κει παρακολουθεί τα τεκταινόμενα. Δεν θέλει να ξαναγεννηθεί, να γίνει «άλλος», να αλλαξοπιστήσει· αν του κόψουν αυτό το σημειωτόν τού άναψε-σβήσε, είναι σαν να τον κλέβουν από τον εαυτό του για να του φορέσουν άλλο κεφάλι.

Στα τελευταία του, ο Σαρτρ, τυφλωμένος πια, με δύο εγκεφαλικά, ανήμπορος να περπατά και να τρώει χωρίς να πασαλείβεται, παρ' ότι συνέχιζε το ουίσκι, κατάφερε να πετάξει το τσιγάρο. Η υγεία σε αυτές τις περιπτώσεις μοιάζει με νέα ασθένεια. Αλλά και σε οργανισμούς πιο ισχυρούς, η ακαπνία δύσκολα ταυτίζεται με τη φυσική ζωή. Σαν μια ηρωίδα του Μπαλζάκ που διαρκώς αρρώσταινε και όταν επιτέλους έγινε καλά νόμισε ότι κάποια νέα ασθένεια την είχε προσβάλει, ο πρώην καπνιστής δεν ξέρει την αίσθηση του φυσιολογικού. Παίρνει μαθήματα από τους γύρω του, χαίρεται το νερό και κάποια ποτά, παιδεύει στο χέρι του κάποιο κομπολογάκι, αλλά η απώλεια τον στοιχειώνει.

Ένας φίλος που το έχει κόψει δεκαοχτώ χρόνια τώρα, όταν του λένε ότι το «έκοψε» και γλίτωσε, δυσανασχετεί. «Δεν καπνίζω, αλλά ποτέ δεν είπα ότι δεν θα ξανακαπνίσω». Ο πατέρας του, που απεβίωσε στα ενενήντα πέντε του, συνέχιζε να είναι κρυφοτσιγαράκιας όπως άλλοι είναι κρυφοποτηράκηδες.

27

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

11 σχόλια
Όσοι δεν καπνίζουν μου δίνουν την εντύπωση ανθρώπων που δεν έχουν ποτέ καθίσει μόνοι τους να στοχαστούν τη μελαγχολία τους και τον κόσμο τους μέσα σ' αυτήν. Ότι δεν έχουν δει ποτέ το σκοτάδι τους να στιγματίζεται από τις λευκές πιτσιλιές του καπνού που σαν νερό διαλύεται στα δευτερόλεπτα - διαλύοντας τα δευτερόλεπτα. Αυτός ο τεμαχισμός και το ολόκληρο που συνάμα συναντά το βλέμμα σου, αυτό το εκλεκτό διφορούμενο, νομίζω δεν το έχουν δει. Γελοία σκέψη, βέβαια! Αλλά ακόμα κι αυτή η γελοιότητά της μ' αρέσει. Ναι, μου αρέσει πολύ.
Συμφωνώ μαζί σου. Μια επισήμανση μόνο :Δεν είναι καθόλου φτηνό το να μην καταλαβαίνεις λογοτεχνία. Φτηνό είναι να απαντάς σαν να μην την καταλαβαίνει και κανείς άλλος μόνο και μόνο επειδή δεν την καταλαβαίνεις εσύ.
Άραξε ρε Νίνα, όλοι φίλες είμαστε εδώ μέσα :P . Εμένα αισθητικά με άρεσε το σχόλιό σου, έστω και αν δε συμφωνώ με την ουσία του. Απλά έχω μια αλλεργία στους ανθρώπους που συγχέουν τη λογοτεχνία με τις εξεζητημένες λέξεις και τις μπερδεμένες φράσεις (βλ. "Με λένε Αρτέμη"). Προσωπική προτίμηση, βέβαια! αλλά προτιμώ τη γλώσσα και το νόημα καθαρά σαν κρύσταλλα (ή κρούσταλλα που θα έλεγα αν ήμανε έντεχνος). Ο βερμπαλισμός είναι ο φερετζές αυτού που δεν έχει πολλά να πει, και πιστεύω εδώ δε θα διαφωνήσεις.Από την άλλη μη μας λες ότι είσαι λογοτέχνης, έχει περισσότερη αξία άμα το πούμε εμείς.Πάντα φιλικά και ΑΓΑΠΗ ΜΟΝΟ!!!1!!11
Τελικά, δεν κατάλαβα : Λες ότι σου άρεσε το σχόλιό μου αλλά... τελικά δεν σου άρεσε και πολύ; Σου αρέσει αισθητικά αλλά δεν το θεωρείς λογοτεχνία; Anyway, θεμιτά όλα.Περί αισθητικής προτίμησης φίλη, ουδείς λόγος ούτως ή άλλως. Εδώ κάπου σε πιάνω για ακόμα μια φορά άκυρη όμως. Βεβαίως εγώ θα πω αν είμαι λογοτέχνις, ακριβώς όπως ένας ζωγράφος μόνος του θα πει ότι είναι ζωγράφος και όχι βαφιάς. Τί δεν καταλαβαίνεις; Ακριβώς όπως θα πεις εσύ τί είσαι και τί δεν είσαι. Το αν συμφωνείς με αυτό ή διαφωνείς με αυτό που δηλώνω, έχεις δικαίωμα να το κρίνεις και να εκφράσεις γνώμη/άποψη Αλλά ΦΥΣΙΚΑ και θα το δηλώσω και εγώ. Εάν επιθυμώ.Άλλωστε, είναι κάτι για το οποίο παινεύομαι. Όχι κομπορρημονώ, αλλά οπωσδήποτε το παινεύομαι. Κάθε άλλο δηλαδή παρά ντρέπομαι για αυτό, τούτο εννοώ.Ευχαρίστως να συζητήσουμε για τον βερμπαλισμό, όποτε θες. Τυγχάνω μέγιστη λεξιλάγνος. Αλλά καθόλου βερμπαλίστρια, εδώ και πολλά πολλά χρόνια.Cheers.
Θα ήθελα πολύ να μου πεις ποιό σημείο της φράσης μου "Γελοία σκέψη βέβαια!" δεν κατάλαβες.Για όσους δεν καταλαβαίνουν την συγκεκριμένη χμ περίπλοκη αυτή φράση μου, ας εξηγήσω λοιπόν (πού φτάσαμε!) πως σημαίνει ότι δεν πρόκειται για ιδέα/συμπέρασμα ώστε να μου απαντάτε με επιχειρήματα και λογικές εξηγήσεις, αλλά για βιωματικό αίσθημα. Δηλαδή αυτά που έγραψα δηλώνουν αυτά που εγώ για εμένα έχω συνδέσει με το κάπνισμα. Δεν σημαίνει τίποτα για όλους τους άλλους - καπνιστές ή μη. Εκτός κι αν το αίσθημά τους για το δικό τους κάπνισμα τυχαίνει να ταυτίζεται με το δικό μου. Ή έστω μπορούν να το καταλάβουν διαβάζοντας το και να το ταυτίσουν παραπλεύρως με κάποιο αντίστοιχο δικό τους.That's all folks.
Αχ Osaka ... Αχ ... δε μας καταλαβαίνεις ... το τσιγάρο δεν είναι απλά μια κακιά και βρώμικη συνήθεια ... είναι χειρότερο. Δυστυχώς είναι ΑΡΩΣΤΙΑ ... αλλά είναι ωραία, πολύ ωραία αρώστια που δεν ξεχνιέται. Κάτι σαν τη μπάλα ένα πράμα αν σε βοηθάει να καταλάβεις ... https://www.youtube.com/watch?v=xtesziBz0jw&index=222&list=LLDgG7LWXbz9t2jH7cFpp5Yg
Χαχαχ οκ, αλλά και εσύ μου άλλαξες το φύλο. Το "όλοι φίλες" είναι αντιφατικό και χάριν αστεϊσμού.Ε, μη μου πεις ότι θα αντικρούσεις και αυτό :P Το πως γίνεται να σου αρέσει ένα πράγμα και να απεχθάνεσαι την ουσία του δες το με ένα απλό παράδειγμα: ο Ζορμπάς είναι από τα πολύ σημαντικά (περί ορέξεως βέβαια αλλά έτσι νομίζω) βιβλία της νεότερης λογοτεχνίας και προσωπικό μου αγαπημένο. Βέβαια ο ίδιος ο Ζορμπάς όσο και ο αφηγητής/Καζαντζάκης είναι παραδείγματα προς αποφυγή (δε λέω τίποτα άλλο γιατί πέφτει λογοκρισία), ο δε Ζορμπάς συγκαλύπτει φόνο για να εξοικονομήσει λεφτά που προηγουμένως καταχράστηκε, είναι δηλαδή ένας κοινός, αισχρός εγκληματίας. Πολύ καλό το βιβλίο μεν, έχει όμως να διδάξει κυρίως μέσω της αποστροφής που σου (μου, τουλάχιστον) προκαλούν οι χαρακτήρες δε. Αλλά έτσι είναι στη λογοτεχνία...
Aγαπητέ φίλε, σε ποιό σημείο σου άλλαξα το φύλο;;!!Την κατεύθυνση φύλου σου πάνω στην συζήτηση την έδωσες πρώτος ΕΣΥ, μιλώντας σε α' πληθυντικό και λέγοντας "είμαστε όλοι φίλΕΣ!". Ξαναδιάβασε τα σχόλια με την χρονολογική τους σειρά και θα το διαπιστώσεις.Αν το έκανα σε άλλο ποστ παλαιότερα, δεν το θυμάμαι. Και οπωσδήποτε θα ήταν εκ παραδρομής - εάν συνέβη πράγματι δηλαδή κάτι τέτοιο.Το point σου περί λογοτεχνίας δεν βλέπω πώς μπορεί να συνδέεται με τα αμέσως προλεγόμενα. Αν και υποθέτω αναφέρεσαι στην ανθυγιεινή συνήθεια και τον εθισμό του καπνίσματος. Παρά ταύτα, ΠΡΟΦΑΝΩΣ συμφωνώ με την κεντρική ιδέα του point σου. Δεν είναι αυταπόδεικτο; Μόνο που βρίσκεσαι σε μια σύγχυση αναφορικά με την ουσία και το περιτύλιγμα. Πρόσεξε λοιπόν : Η λογοτεχνία δεν υπάρχει για να μας δίνει ηθικές κατευθύνσεις ούτε για να μας διδάξει όπως λες (Θεός φυλάξει!), αλλά για να μας εξασκεί αισθητικά. Ο Oscar Wilde στον πρόλογο του στο "Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ" έγραφε ότι "οι ηθικές συμπάθειες ενός καλλιτέχνη είναι η πιο ασυγχώρητη στυλιστική μανιέρα. Δεν χωράνε τέτοια στοιχεία στον καλλιτέχνη δημιουργό. Όλο το στυλ του οφείλει να παραμένει απαλλαγμένο από την ηθική του υπόσταση".Άλλωστε, είναι πολύ γνωστή και η φράση της τεράστιας Highsmith που έλεγε ότι "Η Ηθική δεν έχει τίποτα να κάνει με την Τέχνη". Μόνο άτομο με πλήρη άγνοια περί της βαθιάς ουσίας της Τέχνης θα μπορούσε να αντιστέκεται σε αυτές τις δηλώσεις. Γιατί ΑΥΤΗ είναι η ουσία της - αυτό που τίποτα μα τίποτα δεν έχει να κάνει με την ηθική. Διαφορετικά η Τέχνη δεν θα ήταν ποτέ ελεύθερη!!! Θα την όριζε πάντα η κυρίαρχη ηθική της εκάστοτε κοινωνίας του εκάστοτε χωροχρονικού σημείου της ανθρωπότητας. Μα το νόημα είναι ότι την Τέχνη δεν την ορίζει κανείς... Αυτο-ορίζεται με κάθε έργο της κάθε φορά κάθε στιγμή από την αρχή.
Νανά για πρώτη φορά θα συμφωνήσω μαζί σου. Η τέχνη δεν έχει απαραίτητα ηθικό δίδαγμα. Μια πάλη του καλού και του κακού γίνεται στην τέχνη όπως και στη ζωή την ίδια. Κι όταν κερδίζει το καλό είναι το δίδαγμα ηθικό κι όταν κερδίζει το κακό είναι το δίδαγμα ανήθικο. Εκεί βέβαια που είναι εύκολο να διακρίνει κανείς ξεκάθαρα τι είναι καλό και τι κακό. Αχ Mastak μια χαρά σε καταλαβαίνω, είμαι καπνίστρια. Κάπνιζα για πάνω από δεκαετία και πολύ μάλιστα. Δεν έχω καπνίσει όμως τα τελευταία 2 χρόνια και νιώθω πολύ πιο όμορφα. Έχεις δει το επεισόδιο του Sex and the City με τη φωτογράφιση της Κάρυ; Που την βγάζουν χωρίς μακιγιάζ με τους μαύρους κύκλους να καπνίζει; Αν όχι, δες το οπωσδήποτε. Όποτε νιώσω urge για τσιγάρο (πολύ πολύ σπάνια πλέον και όπως παρατήρησα σε φάση που κάνω σκέψεις απελπισίας) φέρνω στο νου μου αυτή την εικόνα της μίζερης, ψιλογερασμένης, ταλαιπωρημένης, ξεπεσμένης Κάρυ που ρουφάει τον καπνό σαν καμένο τζάνκι λες και θα χαθούν μέσα στην ομίχλη του όλα της τα προβλήματα και οι ανασφάλειες, και ως δια μαγείας χάνει μεμιάς όλη τη δήθεν γοητεία και την επιρροή του αυτό το placebo.
Έχουν περάσει οχτώ χρόνια από κείνη τη μέρα. Μέτα από είκοσι χρόνια και γύρω στα 200,000 τσιγάρα κατάφερα να το κόψω και δεν το έχω ξανακουμπήσει. Δυστυχώς μου λείπει πάρα πολύ. Πιο πολύ σαν ιδέα αλλά στην τελική η μαγεία πάντα στην ιδέα βρίσκεται. Το σχέδιο είναι να το ξαναρχίσω στα 65 με τη σύνταξη (λέμε τώρα). Το πρώτο τσιγάρο που θα κάνω θα ναι μια Μαλμποριά για το ξεμπούκωμα, μέτα θα το γυρίσω και πάλι στο καπνό για το μυστήριο ... άντε 23 χρονάκια μου μέιναν ακόμη και the party begins :)
Τι κοινό μπορεί να έχουν άραγε τιτανοτεράστιες προσωπικότητες όπως ο Σαρτρ, ο Μιαούλης ή ο Παπαδιαμάντης με τον μέσο αναγνώστη; τον οποιονδήποτε από εμάς; Υιοθετώντας βέβαια αυτή τη βρωμερή τους συνήθεια είναι εύκολο να τους μοιάσουμε λίγο, θα έχουμε αν μη τι άλλο βρε αδερφέ το ίδιο σαπισμένα πνευμόνια. Μόνο που αυτοί μεγαλούργησαν με το μυαλό και την καρδιά. Και το ίδιο θα είχαν ξεχωρίσει από τη μάζα και χωρίς τσιγάρο. Άσε που μας χωρίζουν αιώνες διανόησης και εξέλιξης. Μέχρι και πριν από λίγες δεκαετίες οι γιατροί έγραφαν με το ένα χέρι συνταγή και με το άλλο τράβαγαν τζούρα. Το κάπνισμα δεν είχε συνδεθεί ακόμη επιστημονικά και πέραν πάσης αμφιβολίας με καρκίνους, καρδιοπάθειες κι ένα σωρό άλλα δεινά. Οι άνθρωποι αυτοί οι σπουδαίοι που αναφέρεις ως παραδείγματα είχαν πλήρη άγνοια κινδύνου.
Αχ αυτή η κουλτούρα της παρακμής, αχ.. Πόσοι αφελείς έχουν αρχίσει αυτή την αποκρουστική συνήθεια για να αποδείξουν μπούρδες, να παρουσιάσουν εμετικά μίγματα ψευτοκουλτούρας και διανόησης, να αναδείξουν το κατ' αυτούς μονάχα "κουλ στυλ" τους.. Προσωπικά δεν καπνίζω πλέον, 9 χρόνια τώρα, και χαίρομαι που η διάρκεια της σχέσης μου με το τσιγάρο ήταν μόλις ενός έτους. Αλλά ακόμα και τότε, θυμάμαι πως ντρεπόμουν να καπνίζω μπροστά σε ανθρώπους που δεν καπνίζουν, το θεωρώ τουλάχιστον αγένεια. Κρίμα, πολύ κρίμα, ντροπιαστική πρωτιά για τους πολίτες της χώρας μας..
Αυτό που πάντα θα με ενοχλεί είναι ότι το τσιγάρο ποτέ δεν το κόβεις γιατί στην Ελλάδα δεν σεβόμαστε ούτε αυτούς που επιλέγουν να μην καπνίζουν, ούτε αυτούς που το έκοψαν.Στην Ελλάδα ακόμα και αυτοί που ωρύονται, όταν είναι τα παιδιά τους μπροστά-μάλλον τα πριγκιπόπουλα-να μην καπνίσει κανείς ή κάνουν σκηνές σε μαγαζιά, αν δεν είναι τα παιδιά τους καπνίζουν , λες και εμείς είμαστε φαντάσματα.
Για να μπορέσεις να κόψεις το τσιγάρο, θα πρέπει να κόψεις πρώτα κάποια άλλα πράγματα.Ηη φυσική συστολή που φτάνει στα όρια της δειλίας, και την οποία έχουνε κάποιοι άνθρωποι όταν πρωτοβγαίνουν στην κοινωνία.Άρα δεν είναι μαγκιά, είναι δειλία.Η αμηχανία. Θα πρέπει να είσαι δημιουργικο άτομο για να έχεις να ασχοληθείς με κάτι, από το να ρουφάς αέρο κοπανιστό (ζεστό και με άρωμα).Τον καφέ. Αν δεν πίνεις καφέ, δεν πας στην καφετέρια και επομένως δεν εκτίθεσε στο "πειρασμό" του τσιγάρου.Οι γονείς.Αν καπνίζουν θα είναι πολύ πιο χαλαροί στο θέμα αυτό με τα παιδιά τους.Η χαλαρή αντίληψη της ζωής. Και ότι μια ζωή την έχουμε και τι πειράζει αν χάσουμε 5 χρόνια. Πεστο σ'αυτούς που έχουν μόνο 5 χρόνια ζωής.Η υγεία.Πολλοί λίγοι θα έμεναν αναίσθητοι στη θέα ενός 55 που βήχει αίμα.Αυτά από ένα άτομο που δεν κάπνισε ούτε τζούρα τσιγάρου στη ζωή του (και που πίνει 1-5 καφέδες το χρόνο), αλλά οι πνευμονολόγοι βρίσκαν πάντα ένα κάποιο ίχνος που οφείλονταν στο παθητικό κάπνισμα.
Καπνιστης απο τα δεκαπεντε μου,μεχρι τα τριανταπεντε.Με εξαρσεις,απο μερικα τσιγαρα,εως τρια με πεντε πακετα τα Σ/Κ της νιοτης.Δεν μετανοιωσα ποτε που ημουν καπνιστης,με συνοδευσε σε απειρες στιγμες,απειρα ξενυχτια,μεθυσια,κρεββατια,γλεντια,πιωματα μεχρι τελικης πτωσης.Πριν απο τεσσερα χρονια,ξανασμιξαν οι δρομοι μας.Οχι με τον ιδιο τροπο,ουτε με τον ιδιο ρυθμο.Τωρα πια ειναι το χαρμανι,παρα η χαρμανα,η γευση του καπνου στην ρακη,στην μπυρα.Κανω πια και χωρις αυτον τον κακο αλλα πολλες φορες στο παρελθον αναγκαιο φιλο.Αλλα το τσιγαρο ειναι σαν τις παλιες αγαπες,σαν τις παλιες φωτογραφιες,σαν τις παλιες αμαρτιες.Παντα θα επιστρεφεις για ενα κρεββατι,για ενα κρυφοκοιταγμα,για μια αμαρτια ακομα,στο ονομα του παλιου καλου καιρου.
Πω πω φίλε μου, τί έγραψες τώρα; Το σχόλιό σου αντήχησε μέσα μου πιο δυνατά κι από το κείμενο του Παπαγιώργη. Ο θαυμαστός τρόπος που ταυτίζομαι με τη βιωματική σου σχέση με το τσιγάρο ακριβώς όπως την περιγράφεις - ως ένα κομμάτι υπόγεια σφιχτοδεμένο στην πολυπρισματική σχέση απόλαυσης-αμαρτίας περισσότερο, και πολύ λιγότερο ως μια αδιάκοπη προέκταση του εαυτού όπως αποτυπώνεται στο κείμενο. Είναι αυτή η θέαση και η σχέση με το τσιγάρο που με αποτρέπει, έως τώρα τουλάχιστον, και από την ελάττωσή του. Γιατί ξέρω ότι μπορώ να το ελαττώσω - όχι εύκολα, αλλά μπορώ. Αλλά μου είναι απλά αδύνατον να διανοηθώ πως θα το κόψω οριστικά και δια παντός. Δηλαδή μια χαρά μπορώ και να το κόψω. Αλλά ξέροντας ότι θα ξαναεπιστρέψω... Πάντα θα επιστρέφω. Όχι στα κλεφτά και τα σκαστά Στα σκοτεινά μου. Στα φωτεινά μου. Στα σκοτεινά μου για να τα κάνω φωτεινά μου. Στο φως όλων αυτών που περιγράφεις, εκεί που η αναπόσπαστη ιεροτελεστική αυτή ανάγκη έχει το θρόνο της και την καρδιά μου.Γιατί, ας το ομολογήσουμε ανοιχτά και ωραία. Όλοι εμείς που "δεν μπορούμε να κόψουμε το κάπνισμα", στην πραγματικότητα δεν θέλουμε να το κόψουμε. Έχουμε τους λόγους μας που το αγαπάμε. Μόλις τον τελευταίο χρόνο μου έχει γίνει συνείδηση. Όταν κατάλαβα πως για εμένα η εξάρτηση αυτή δεν είναι καθόλου σαν τις άλλες. Είναι μια παρουσία χωρίς την οποία δεν μπορείς να σκεφτείς, δεν μπορείς να γευτείς τις πιο βαθιές στιγμές σου - όχι στο παρόν(!) αλλά αυτές που θα έρθουν. Όπως δεν μπορείς να σκίσεις μια κι έξω τις φωτογραφίες των αναμνήσεών σου, θα τις κοιτάξεις σίγουρα στο μέλλον. Δεν γίνεται μέλλον χωρίς αυτό. Το ξέρεις. Κάποια στιγμή στη ζωή σου αρχίζεις να ξέρεις ότι θα το χρειάζεσαι. Ότι αυτές θα σε συνοδεύουν... όχι διαρκώς, αλλά δεν φεύγουν ποτέ μόνιμα. Δεν φεύγουν· και δεν τις διώχνεις ποτέ για πάντα.
Αν σταματουσανε ακομα και σημερα να θεωρουμε το τσιγαρο τροπο μαγκιας, ενηλικιωσης και απελευθερωσης και το αντιμετωπιζαμε ως αυτο που ειναι-πληρωμενος θανατος και μαλιστα με δυσοσμα μαλλια κ ρουχα-ισως να καταφερναμε να μειωσουμε τα ποσοστα παγκοσμιως. Ειναι γελοιο με το βασικο μισθο στα 500 ευρω να ειναι το 90% των Ελληνων καπνιζοντες με τα τσιγαρα σταθερα στα 4 ευρω το πακετο. Και τρισμεγιστα απαραδεκτο να καπνιζουν ακομα σε μπαρ και χωρους εστιασης. Το λεω εγω, μια πρωην καπνιστρια που το εκοψα οταν εκανα λειζερ στα ματια μου και για μηνες δεν μπορουσα να βγω σε μπαρ λογω...αιθαλομιχλης.
Εγώ καπνίζω, αλλά προσπαθώ να τρώω υγιεινά, να μην ξενυχτάω κ να γυμνάζομαι. Ωραία και να ζήσουμε κ 5 χρόνια λιγότερο τι έγινε? Όσο για το οικονομικό μέρος: υπάρχουν άπειρες άχρηστες μαλακίες που μπορείς να χαλάσεις τα λεφτά σου, πέρα απ' το τσιγάρο. Επίσης αν κάνεις στριφτά χαλάς λιγότερο από 1,5 ευρώ τη μέρα. Για μαγκιά καπνιζουν μόνο τα πιτσιρίκια, δε νομίζω να υπάρχει κάποιος 25ρης, 30ρης, 40ρης που να το θεωρεί μαγκιά. Όσο για τα μαγαζιά, αφού το λες και μόνος-η σου: το 90% καπνίζει! Γιατί να βγούμε έξω εμείς κ να μη βγει το υπόλοιπο 10%? Μου φαίνεται απλά γράφεις εδώ, επειδή σου αρέσει να δημιουργείς εντυπώσεις.
Αγαπητέ ανώριμε, που είσαι, σπίτι σου μπορείς να κάνεις ότι θέλεις. Όταν ΕΣΥ κάνεις κακό στην υγεία ενός ανθρώπου (χωρίς καν να του ζητήσεις την άδεια) καπνίζοντας σε ένα μπάρ ή οπουδήποτε τότε εσυ είσαι αυτός που πρέπει να βγεί εξω.Τι ωραία που ήταν τοτε που για ένα μικρο χρονικό διάστημα δεν αφήναν παρα μόνο έξω...Αλλά πάει και αυτό.Ένας καπνιστής
Όταν κάποιος θέλει να επιβάλλει στην πλειονότητα με το έτσι θέλω τα γούστα του, προσπαθεί να πείσει ότι εκείνος είναι η πλειονότητα. Αγαπημένες του φράσεις: το 90%... ή σε βαριές περιπτώσεις: το 99,9%...Η ιδέα όμως ότι ακόμα και η πλειονότητα μπορεί να τσαλαπατά τις μειονότητες, ανάξια σχολιασμού.