Ακόμη μια φορά πριν πεις αντίο...

Ακόμη μια φορά πριν πεις αντίο... Facebook Twitter
"Πριν από έξι χρόνια, είπα αντίο.Η απόφαση ήταν σωστή, αλλά μου κόστισε πολύ. Ημουν κάθε μέρα στον γιατρό, ένιωθα ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι κανείς δεν με αγαπάει... Ενιωθα απελπισία" ( Νάνα Μούσχουρη στην Καθημερινή, 12 Ιουλίου 2014)
18

Δεν είμαι της άποψης ότι σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν. Οι άνθρωποι. Διότι η φύση, τα σκοτώνει. Η φύση θέλει να ξεμπερδεύει με ότιδήποτε δεν είναι πια ακμαίο, γρήγορο, δροσερό. Η φύση αγαπάει ότιδήποτε την βοηθάει να αναπαραχθεί και να προχωρήσει. Τα μαραμένα πράγματα την απωθούν. Τα θεωρεί χάσιμο χρόνου κι επικίνδυνο βάρος. Τα σκοτώνει και τα θάβει, δίχως έλεος. Απερίσκεπτα.

Αλλά εμείς είμαστε άνθρωποι. Είμαστε φύση, συν κάτι άκομη: νόηση. Μέσω της νόησης, το ένα κομμάτι του εαυτού μας, παρατηρεί το άλλο μισό και το ερμηνεύει. Ό,τι ερμηνεύεται. Ερμηνεύει τα πάθη, ερμηνεύει τα ένστικτα, ερμηνεύει τους φόβους και προσπαθεί να ερμηνεύσει (ματαίως) το θάνατο. Και συνακόλουθα, το γήρας.

Έχω υπερήλικες φίλους, ευφυείς, που δεν μπορούν να διανοηθούν πώς έφτασαν και κυρίως γιατί έφτασαν στο τελευταίο σκαλί της βιολογικής βαθμίδας. Γιατί πρέπει να πεθάνουν; Δεν υπάρχει, φυσικά, απάντηση. Σχετικά αναπάντητο είναι και το ερώτημα, γιατί πρέπει να γεράσει ένα πλάσμα πανέμορφο, να ζαρώσει η δροσερή επιδερμίδα, να σπάσει μια ουράνια φωνή. Αλλά συμβαίνει- από τη πρώτη μέρα που οι πίθηκοι γινήκαν άνθρωποι.

Φυσικά, δεν αποτελούν εξαίρεση οι καλλιτέχνες. Κι αυτό φαίνεται πιο γρήγορα, σε όσους το μέσο τους απαιτεί δίπλα στη νόηση, την έντονη σωματική δεξιότητα: χορευτές, τραγουδιστές, κυρίως. Αν και υπάρχουν δείγματα αειθαλούς διάρκειας (η Πίνα Μπάους!), οι περισσότεροι υποφέρουν κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη του χρόνου. Και πράττουν ανάλογα με το χαρακτήρα τους: άλλοι προσπαθούν να κρύψουν κάτω από το χαλάκι τον ελέφαντα της ανημπόριας τους, άλλοι αποχωρούν χορτασμένοι και περήφανοι (ο Σαββόπουλος), άλλοι εξακολουθούν να περιφέρονται μέχρι να τους πέταξαν τομάτες. Άλλοι θαμπώνουν, αλλά το ξέρουν και δεν λένε τίποτα (ο "Χειμωνιάτικος Ήλιος" του Χατζιδάκι).  Άλλοι, είναι τόσο ιδιοφυείς (η Billie Holiday), που το ράγισμα της φωνής τους (και του χρόνου) το κάνουν υλικό της τέχνης τους –αλλά εδώ μιλάμε για πραγματικά σπάνιες περιπτώσεις. Ο κανόνας είναι, για να το θέσουμε κομψά: μόλις γερνάει ο άνθρωπος, δυσκολεύεται πολύ!

Η κυρία Μούσχουρη  και η κυρία Αλεξίου είναι δύο τραγουδίστριες με μεγάλη ιστορία και μικρή φωνή -πια. Το ξέρουν και οι ίδιες. Και τις πειράζει πολύ. Δικαίως. Δεν χωνεύεται καμμία έκλειψη, καμμία φθορά. Όταν έχεις ζήσει το θρίαμβο των σταδίων, πώς να βολευτείς σε μια στενή κουζίνα; Αλλά θα έπρεπε να το εχουν φιλοσοφήσει (και το έχουν, όπως θα δούμε παρακάτω!). Έχουν εισπράξει αχανή χειροκροτήματα, μεγάλη αγάπη, τεράστιο πλούτο. Έχουν αποθεωθεί. Θα έπρεπε να συνθηκολογήσουν με το ασυνθηκολόγητο και τουλάχιστον να μη ζητούν από το κοινό τους αυτό που ξέρουν και οι ίδιες ότι δεν ισχύει πια.

Έχουν ασφαλώς δικαίωμα να δίνουν όσες συναυλίες θέλουν. Ένα μεγάλο μέρος του κοινού θα πηγαίνει (ιδίως οι συνομίληκοι), και στον απόηχο της φωνής τους, θα ψάχνει την παλιά του νεότητα –και θα τις αγαπάει, όπως αγαπάει κανείς τα είκοσί του χρόνια. Και έχουν δικαίωμα να βγάζουν όσα καινούρια άλμπουμ επιθυμούν -αυτό έλειπε!

 Όμως και το κοινό έχει  τα δικαιώματά του:  είτε να τις ακολουθεί, είτε να αδιαφορεί, είτε να τις κρίνει. Ακόμη περισσότερο, έχουν δικαίωμα να κρίνουν τους δίσκους και τις συναυλίες τους οι κριτικοί. Καλοί και κακοί.

Το λέω αυτό, διότι παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες μια έντονη, χαμηλού επιπέδου δημόσια συζήτηση σχετική με το θέμα, την οποία, όπως πάντα υποκινούν όχι οι ίδιες οι καλλιτέχνιδες, αλλά ένας εσμός εριστικών, ημιμαθών ανθρώπων που κινείται γύρω τους και βγάζει λεφτά είτε βρίζοντάς τις, είτε αποθεώνοντάς τις (άλλη μια τεράστια και χρόνια ελληνική παθογένεια).

Η συζήτηση αυτή αδικεί τους πάντες. Αδικεί το κοινό, αδικεί τους κριτικούς, αδικεί κυρίως τις ίδιες τις τραγουδίστριες. Οι οποίες ξέρουν πολύ καλά τι συμβαίνει: και δεν χρειάζονται ούτε τέτοια χυδαία «προστασία», ούτε τέτοιο κράξιμο.

Η Νάνα Μούσχουρη (που προσωπικά, τη θεωρώ την μεγαλύτερη Ελληνίδα τραγουδίστρια για την πρώτη της περίοδο με τον Χατζιδάκι και μέχρι το δίσκο με τον Κουίνσι Τζόουνς –μεγαλύτερη κι από την Φλέρυ Νταντωνάκη) είχε δώσει προ ημερών μια εξαιρετικά ειλικρινή συνέντευξη στην Γιώτα Συκκά της Καθημερινής, όπου είχε πει: «Θέλω να το ξεκαθαρίσω: Πριν από έξι χρόνια, στο Ηρώδειο, είπα αντίο. Ηταν μια εποχή που ένιωθα ότι μεγάλωνα, ότι δεν ήμουν πλέον σε έναν κόσμο όπου ανήκα. Σταμάτησα, γιατί είπα δεν είναι πια της ηλικίας μου, οι νέοι έπρεπε να προχωρήσουν. Η απόφαση ήταν σωστή, αλλά μου κόστισε πολύ. Ημουν κάθε μέρα στον γιατρό, ένιωθα ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι κανείς δεν με αγαπάει... Ενιωθα απελπισία. Οσο πλησίαζε, όμως, το 2014, έλεγα, να η ευκαιρία να τραγουδήσω πάλι: τον Οκτώβριο γίνομαι 80 χρονών!»

 

Συμπέρασμα: εδώ, δεν χρειάζεται κριτική οξύνοια, αλλά σοβαρότητα. Πρέπει το βιαστικό κοινό (κι οι κριτικοί) να μη ξεχνούν ποιός είναι αυτός που τραγουδά. Και πρέπει κι οι τραγουδίστριες να μη ζητούν από το βιαστικό κοινό, να μείνει ακίνητο πολύ ώρα.

Η ζωή τρέχει.

18

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

11 σχόλια
Το γεγονός οτι μερικοί τραγουδιστες μετά απο χρόνια πορείας χάνουν ενα μέρος της φωνή τους δεν σημαινει οτι πρεπει να αποσυρθούν.Ειναι δύσκολο για εκεινους να βλεπουν την φθορά τους, σαφως και γνωριζουν οτι δεν τραγουδούν οπως στα 30 ή στα 40 ή στα 50 τους. Το κοινό όμως δεν τους εγκατελειπει. Ο κόσμος της εκανε πρώτα ονοματα και το κοινό θα τους κατεβασει κατω απο τη σκηνη. Όσο η Αλεξιου θα γεμίζει θεατρα . σταδια, πιστες (ελληνικα και ευρωπαικά) θα συνέχίζει να τραγουδα έστω και με αυτη την σπασμένη φωνη γιατί συνεχίζει και ταξιδεύει και μαγευει. Αν δεν αρεσε δεν θα γεμιζε περσι τα θεατρα της ελλαδας ουτε φετος την Ανοδο. Τελός η Αλεξιου ειναι Η ΑΛΕΞΙΟΥ θα τραγουδά οσο θελει.(καταλαβαινετε πως το λεω)
Συγκρίνετε μία γυναίκα κοντά στα 80 που ποτέ δεν έγινε διάσημη εξαιτίας μόνο τη=ου εύρους της φωνής της και η οποία σταμάτησε να παρουσιάζει κάποιο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον εδώ και πάνω από μία δεκαετία, με την Αλεξίου, 60 κάτι χρόνων και ενεργή όσο ποτέ? Επειδή έτυχε να βρεθώ στο μαγαζί που τραγουδούσε φέτος η Αλεξίου με την Τσανακλίδου, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι όχι μόνο δεν ξόφλησε/αν αλλά τραγουδούσαν επί 4 ώρες περίπου με φωνές που θα ζήλευαν πολλοί. Πραγματικά δεν είστε σοβαρή να τσουβαλιάζεται κατά το δοκούν καλλιτέχνες που γεμίζουν στάδια. Θα ήθελα πολύ σε μια συνέντευξη μαζί της να της πείτε ότι ''κάνουμε χάζι μαζί σου πλέον γιατί δεν έχεις φωνή''. Υ.γ. δεν είμαι συνομήλικος της Αλεξίου ούτε ιδιαίτερος θαυμαστής
Επετρεψε μου να σου πω οτι είσαι άσχετος τότε,αν δεν διέκρινες το πόσο πολυ έχει αλλοιωθεί η φωνη της Αλεξίου, Εγω με θυμάμαι να περιμένω να την δώ απο την τηλεόραση στον Λαζόπουλο πριν 5-6 χρόνια, και μόλις την ακουσα ένιωσα θλιψη! Δυστυχώς Τα τελευταια χρόνια την εχει χάσει την φωνή της και μάλιστα σε πολυ μεγάλο βαθμό,σχεδόν απαγορευτικο!
H ουσία του άρθρου που προσπαθεί να στρογγυλέψει την απτή εν προκειμένω (ακουστική συγκεκριμένα) πραγματικότητα και να εξωραΐσει τις κακές επιλογές ορισμένων ατόμων με βρίσκει τόσο αντίθετη! Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να χαϊδεύουμε τη ματαιοδοξία κάποιων μόνο και μόνο επειδή έχουν υπάρξει μεγάλοι καλλιτέχνες στο παρελθόν ενώ για διάφορους λόγους (όποιοι κι αν είναι αυτοί) στέκονται ανάξιοι του προγενέστερου ταλέντου τους στο παρόν. Διότι περί αυτού πρόκειται. Εάν αυτοί/ές, που εν τω μεταξύ μόνοι/ες τους καταλαβαίνουν ότι δεν τιμούν το πάλαι ποτέ ταλέντο τους (!), επιδίδονται σε παρουσιάσεις του και εσκεμμένα επιδεικνύουν τη θαμπάδα και την παρακμή του, στο όνομα της δόξας τους και της παράτασής της επειδή είναι ψυχολογικά εθισμένοι/ες σ' αυτήν, για ποιόν λόγο να τους/τις χειροκροτάμε γι' αυτό; Εξάλλου, η ίδια η υστεροφημία και η λάμψη τους (στις οποίες υποκλίνονται οι ίδιοι/ες) βλάπτεται από αυτό και στην τέχνη (την οποία υποτίθεται πως υπηρετούν) δεν έχουν να προσφέρουν πλέον (με αυτόν τον τρόπο τουλάχιστον). Συνεπώς; Ποίο το νόημα όλου αυτού; Ένα μνημόσυνο στα περασμένα; Υπάρχουν αρκετοί καλύτεροι τρόποι ακόμα και γι' αυτό. Να αφήσεις να ερμηνεύσουν φρέσκοι και νέοι καλλιτέχνες τα τραγούδια σου σε μια βραδιά αφιερωμένη στο έργο σου, φέρ' ειπείν, και εσύ να είσαι από κάτω παρών/ούσα να τους θαυμάζεις και να αναπολείς με νοσταλγία και χαρά τη δική σου φωτεινή εποχή, παραχωρώντας ταυτόχρονα την ευκαιρία αλλά και τη σκυτάλη (συμβολικά) στους επόμενους πια που έχουνε να δώσουνε και μπορούν. Δυστυχώς, εγώ δε βλέπω σε αυτές τις άνοες σπασμωδικές κινήσεις (που αναφέρεται το άρθρο με αφορμή τη στάση δύο διάσημων καταξιωμένων τραγουδιστριών) παρά μόνο αυτο-εξευτελισμό και δεν προτίθεμαι να επαινέσω κανέναν γι' αυτόν. Το πολύ πολύ να τους/τις λυπηθώ.
Η Αλεξίου δεν ειναι μια απλη τραγουδίστρια.Ειναι η συνισταμένη της φωνής και της έκφρασης του Νεοέλληνα οπως σοφά εχει πει ο Θάνος Μικρούτσικος.Η τραγουδίστρια που με την ειλικρινή και τίμια στάση της όλα αυτα τα χρόνια αποτελεί μια καθάρια αποτύπωση της ψυχής και της βούλησης του Έλληνα,μια προσωπικότητα τελευταία εκφραστής της "ελληνικότητας" απο τις ελάχιστες που μας έχουν απομείνει.Μια προσωπικότητα διεθνούς ακτινοβολίας και σημείο αναφοράς για τον Ελληνικό πολιτισμό που συνεχίζει να παράγει νέο ήχο να καιτομεί να ψάχνεται καλλιτεχνικά.Μια προσωπικότητα της οποιας και μονο η ανάσα θέτει έναν μέγιστο υψηλό πύχη αισθητικής και καλλιτεχνίας μέσα απο το τεράστιο καλλιτεχνικό έργο και την οργανική σύνδεση της με έναν ολόκληρο λαό μιας και πρόκειται για μια βιωματική τραγουδίστρια της οποίας η αξία δεν εξαντλείται στην ορθότητα της φωνητικής τεχνικής της και οποιος το υποστηριζει αυτο αθέλητα εχει πλήρη μεσάνυχτα και δεν απαιτεί περαιτέρω σχολιασμό.Οποιος το κάνει παλι ηθελημένα και προβοκατόρικα θα πάρει την απάντηση που του αρμόζει και πάλι απο τον ίδιο τον κόσμο τον οποίο δεν μπορεις να τον αποκόψεις -όσο λάσπη και να ρίξεις-απο τον εσωτερικό του καθρέφτη ο οποιος του θυμίζει πάντα ποιος ειναι πραγματικά και που θελει να φτάσει.Αυτο που λενε εκφραση της γνησιας ελληνικης ψυχης.
Πού είδατε τη λάσπη; Το άρθρο θα μπορούσε να είναι πολύ σκληρότερο. Ο τελευταίος δίσκος της Μούσχουρη με τα νησιώτικα ήταν σαν τραγούδια για κινούμενα σχέδια. Η φωνή της ήταν τόσο στριγγή και τσιριχτή που έσπαγε τα γυαλικά. Η κυρία Κόκλα λέει ότι ασφαλώς πάει και θα πηγαίνει κόσμος στος συναυλίες τους. Αλλά για λόγους νοσταλγίας των ΚΑΠΗκαι όχι για μουσική απόλαυση.Όποιος άκουσε τα ακατανόητα κρωξίματα του Μπομπ Ντύλαν στο επίσης κλιμακτηριακό Terra Vibe θα ξέρει τι εννοώ.Κλάφτα Χαράλαμπε...
Η κα Κόκλα τα έχει μπερδεμένα. Η Μούσχουρη δεν τραγουδάει και είναι ανενεργή εδώ και χρόνια ουσιαστικά. Η Αλεξίου από την άλλη τραγουδάει, και δεν απευθύνεται προφανώς στα ''καπη'', γεμίζει όχι ''τιμητικές συναυλίες'' στο Ηρώδειο αλλά νυχτερινά μαγαζιά, και όπως οι συνομήλικοι της συνάδελφοι (Νταλάρας, Παπακωνσταντίνου, γαλάνη τσανακλίδου κτλ) παίζουν ενεργά. Δεν είναι δυνατόν και αν είναι δυνατόν, να βγαίνει ένα άρθρο που δε κάνει κριτική, ούτε σε δίσκο, ούτε σε εμφανίσεις αλλά έτσι επειδή του ήρθε του αρθρογράφου, λέει ''μάζευτα κυρά μου γιατί είσαι γραφική''. Ξαναλέω, σε καλλιτέχνες που γεμίζουν μαγαζιά και στάδια και όταν τραγουδάνε δεν ακούγεται κιχ από κάτω. Είναι τουλάχιστον προσβλητικό.
Στο τέλος, αμαύρωσε την ειλικρινή και τίμια στάση της όμως. Και εντάξει μη τρελαθούμε κιόλας, έχει τραγουδήσει και κάποιες μπούρδες στο παρελθόν...
"Άλλοι, είναι τόσο ιδιοφυείς (η Billie Holiday), που το ράγισμα της φωνής τους (και του χρόνου) το κάνουν υλικό της τέχνης τους"Γιατί να μη κάνουν το ίδιο και οι δυο αγαπημένες τραγουδίστριες? Ένα γύρισμα στη τζαζ για παράδειγμα, χωρίς ξεφωνητά και κορώνες ίσως να τους ταίριαζε απόλυτα. Την κουλτούρα την έχουν.
Αν ψαξετε τις τελευταιες της εμφανίσεις θα διαπιστώσετε αλλαγές στον ήχο της (διαφορετικες ενορχηστρωσεις μεσα απο την νεα μπαντα των nouveau sextete) καθως και διαφορετικες ερμηνειες οπως π.χ. στο βλεμμα σου το γκριζο.
Απο τα πιο ωραία άρθρα που εχω διαβάσει! Αληθινό και ισως για αυτο τόσο στεναχωρο σε κάποια σημεία! Το μονο σίγουρο ειναι πως τέτοιες φωνές και τέτοιες καριέρες δεν ειναι ευκολο να τις κρίνουμε! Σεβασμός.. Η τέχνη ειναι πνοή για τον καθένα.. Πόσο μαλλον για αυτές τις σπουδαίες γυναίκες!
Ε, τι να κάνουμε τώρα... Και ο Σαραβάκος θα ήθελε ίσως να παίζει ακόμη στον Παναθηναϊκό (ο Χ Σαραβάκος-δεν είπε ποτέ κάτι ο άνθρωπος) και ο Μπαρίσνικοφ να είναι ακόμη κορυφαίος στα Κίρωφ. Από το να κλαίνε για το "και άλλο" ας λένε ευχαριστώ για το "καλά ως εδώ" Το ζουμί του άρθρου είναι το τι κάνεις σαν άνθρωπος με την αντιμετώπιση του πεπερασμένου της ύπαρξης. Και σε αυτό ο καθένας είναι μόνος και σοφός όσο τον παίρνει ο χαρακτήρας του. Από κει και πέρα, αν έχεις να δώσεις σε αυτό που κάνεις και δεν έχει να κάνει με τη σωματική ρώμη, η ηλικία δεν είναι εμπόδιο. Ο Πορτογάλος Μανουέλ Ολιβέιρα γυρίζει αυτές τις ημέρες την καινούργια του ταινία σε ηλικία 107 ετών, ο μέγας αρχιτέκτονας Όσκαρ Νιεμάγιερ δούλευε καθημερινά στο γραφείο του σε ηλικία 104, μέχρι λίγο πριν πεθάνει, όπως συνεχίζει να δουλεύει στα 97 ο άλλος μέγας I. M. Pei. Εδώ ραδιουργεί και λασπώνει ακόμη στα 94 ο Μητσοτάκης. Άλλο το μυαλό άλλο το κορμί-τι να κάνουμε...
Ο Σαββόπουλος έχει αποχωρήσει από δημιουργικής άποψης, δηλαδή έχει σταματήσει να γράφει τραγούδια. Ωστόσο, εξακολούθησε να ανακυκλώνει πανέξυπνα το υλικό του κι όταν είδε ότι κι αυτή η τακτική ''ξέφτισε'' ή μάλλον κούρασε και τον ίδιο, το γύρισε στον Χατζιδάκι και στον Αριστοφάνη - και με τους δύο είχε άριστη σχέση απ' τα νιάτα του. Έχω την αίσθηση πάντως πως ο Σαββόπουλος είναι χορτασμένος, όπως λέει και η κα Κόκλα, όχι τόσο ως καλλιτέχνης, αλλά όσο ως άνθρωπος, πατέρας, σύζυγος, οικογενειάρχης και όλα αυτά.
<<Η απόφαση ήταν σωστή, αλλά μου κόστισε πολύ. Ημουν κάθε μέρα στον γιατρό, ένιωθα ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι κανείς δεν με αγαπάει... Ενιωθα απελπισία.>>Αντιλαμβάνεστε νομίζω πως το πρόβλημα της ταλαιπωρημένης από το χρόνο φωνής,δεν είναι το πιό σοβαρό πρόβλημα αυτή τη στιγμή για αυτήν την εξαιρετικής ποιότητας καλλιτέχνιδα.Το άμεσο περιβάλλον της, οφείλει να την βοηθήσει.
Ναι, εχετε απολυτο δικιο κα Κοκλα. Αλλα ειναι και λυπηρο! Δεν ημουν στην αποθεωτικη συναυλια της Νανας Μουσχουρη στο Ηρωδειο το 1984 (ημουν μονο 17 χρονων, δεν ειχα χρηματα), οπου η φωνη της εφθανε στα ουρανια. Ημουν 24 χρονια αργοτερα στην αποχαιρετηστηρια της συναυλια, παλι στο Ηρωδειο, με μια Μουσχουρη σκια στου εαυτου της, εξακολουθουσε ομως να αποθεωνεται, για τους λογους που αναφερετε στο αρθρο σας. Ακομη ομως κι αν ημουν στην Ελλαδα, δε θα πηγαινα σε αυτη την τελευταισ της συναυλια του 2014, πολυ απλα για να μη μου βγει λυπηση για το τι ηταν και τι ειναι τωρα αυτη η φωνη. Καταλαβαινω, ισως, πως αισθανεται και γιατι. Αλλα η συνεχιζομενη παρουσια της προκαλει πλεον λυπη, που μετατρεπεται γρηγορα σε οικτο. Και κατι τετοιο, πρωτα απο ολους η ιδια δε θα επρεπε να το επιτρεπει να συμβαινει. Παρα το οποιο κοστος μπορει να εχει, πρεπει επιτελους να σταματησει. Αν μη τι αλλο, για τη υστεροφημια της...
Μόλις σας διάβασα. Ήμουν στην συναυλία του 1984, όπου ναι η φωνή ήταν στα γνωστά της ουράνια και τα δύο ιερά τέρατα πολιτικής και τραγουδιού Καραμανλής και Μούσχουρη "συνδιαλέγονταν" μπροστά στην ηλεκτρική παρουσία και την αγαπητική συγκατάβαση της Μελίνας (χαίτη, παράστημα,τσιγάρο και ανοιχτογάλανο Τζιανφράνκο Φερρέ).Στην συναυλία του 2008 έφυγα με λύπη και οργή στο διάλειμμα.Το 2014 πήγα συνειδητά ν'αποχαιρετίσω τη φωνή που από το ραδιόφωνο ένωνε τα παιδικά μου χρόνια με την Ελλάδα. Και ήταν (σχεδόν) ένα θαύμα : σε μεγάλες φόρμες και προσεκτικά ενορχηστρωμένη, τόλμησε "ν'ανέβει" ψηλά όπου μπορούσε, αλλά κυρίως έδωσε αισθαντικές ερμηνείες εκεί που μόνο η μεγάλη εμπειρία μπορεί να πλησιάσει. Amazing grace !Επίσης μίλησε, όπως μόνο εκείνη ξέρει γιά τον Γκάτσο, τον Μ.Χ. και την γνώση που της έφερε ο χρόνος. Ήταν μιά πολύ ωραία και αγαπητική βραδυά.