Από τον Νικόλα - Νταμόν Παπαδημητρίου
Ποιος Έλληνας και ποια Ελληνίδα δεν λατρεύει τις ελληνικές θάλασσες και τις παραλίες μας; Τα καλοκαίρια μας είναι απόλυτα συνυφασμένα με τις αμμουδιές ή τις βοτσαλωτές ακτογραμμές. Πόσα ποιήματα γράφτηκαν εμφορούμενα από την αγάπη για τα πελάγη μας και την πανδαισία των νησιών μας; Πόσοι καμβάδες γέμισαν με χρώμα και απεικόνισαν το αιώνιο μπλε, το χρυσαφί της άμμου και το λευκό αφρισμένο κύμα;
Υπάρχουν Έλληνες και ξένοι που ο σπόρος της υπαρξής τους, κατατέθηκε εκεί. Στο μεγαλείο των χειλιών της Ελλάδας. Ίσως για αυτό να έχουμε έναν τόσο όμορφο τόπο, δίχως να υποτιμάμε συγχρόνως και την εκπληκτική ενδοχώρα.
Θέλουν να περάσουν ένα νόμο που έχει εξοργίσει τον κόσμο. Είναι ασαφής. Ποιές και πόσες παραλίες θα δοθούν στους ιδιώτες; Οι ιδιώτες θα υπόκεινται σε αυστηρό έλεγχο των εποπτικών ελέγχων του κράτους; Οι τοποθεσίες απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς θα θωρακιστούν από την οικοδομική δραστηριότητα; Θα απομείνει κάποια παραλία ελεύθερη για όσων το γούστο δε συνηγορεί με ξαπλώστρες, καντίνες και beach bar;
Προσωπικά, αισθάνομαι ενδόμυχα πολύ έντονα τον τρόμο του αποκλεισμού.
Αποκλεισμός και αναθεώρηση όλων όσων ξέραμε και είχαμε συνηθίσει. Αποστρέφομαι το νόμο περί ελληνικού αιγιαλού στον ίδιο βαθμό που αποστρέφομαι τον απλό λουόμενο που δεν σέβεται το κάλλος της παραλίας που τον φιλοξενεί. Εκείνον που ρυπαίνει με τα απορρίμματά του και τη συνολική οχλοβοή που παράγει. Κάποτε μας είχαν αμολήσει ως φαντάρους στην παραλία του Λουτρακίου, μας έδωσαν μαύρες σακούλες και γάντια και μας είπαν, μαζέψτε τα σκουπίδια. Και μαζέψαμε αναρίθμητα μπουκαλάκια και καπάκια εμφυαλωμένου νερού, αναρίθμητα πακέτα τσιγάρων, γόπες, σπασμένες ρακέτες, σκισμένες σαγιονάρες, σπασμένα πόδια κούκλων Barbie και κουτάκια αναψυκτικών.
Οι ευθύνες ξεκινούν πάντοτε ως ατομικές και κατ’ επέκταση καταλήγουν συλλογικές. Δε πρέπει να μας πανικοβάλλει αποκλειστικά ένας νόμος αλλά κάθε συμπεριφορά αυθαιρεσίας.
Αλλά στην παρούσα δημοσίευση θέλω να θίξω τον αρχικό μου φόβο, αυτόν του αποκλεισμού. Δηλαδή, θα διατηρηθούν κάποιες παραλίες που θα είναι αξιοπρόσεκτες από πλευράς καθαριότητας και φροντίδας και χωρίς αντίτιμο εισόδου για ολόκληρο τον λαό;
Είναι φρίκη να σε αποκλείουν. Όπως έκαναν με τους Ιρανούς της Ανατολής.
Το βόρειο Ιράν είναι πραγματικά ευλογημένο. Δεν έχει πετρελαιοπηγές αλλά ανυπόφορη, οργιώδη βλάστηση. Δεν θα πετύχεις ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο δίχως πράσινο. Η υγρασία εξίσου πληθωρική. Αποκτάς φυσική περμανάντ.
Οι επαρχίες του βορείου Ιράν που κοιτάνε στην Κασπία Θάλασσα καταλαμβάνονται από τον ορεινό όγκο της οροσειράς Αλμπόρζ που αποτελεί συνέχεια του Καυκάσου. Στις παρυφές των βουνών του Αλμπόρζ οι Ιρανοί έχουν ορυζώνες με ρύζι και καλλιεργούν τσάι.
Στη δεκαετία του ΄70 οι ιρανικές ακτές αξιοποιήθηκαν τουριστικά. Οι εύποροι Ιρανοί απέκτησαν βίλες με μεγάλους κήπους, κατασκευάστηκαν σύγχρονες ξενοδοχειακές μονάδες και οι Ιρανοί λουόμενοι γνώρισαν τα θαλάσσια σπορ όπως το θαλάσσιο σκι. Η περιοχή προβλήθηκε σημαντικά από τη διεθνή συνθήκη Ραμσάρ για την προστασία των υδροβιότοπων που υπεγράφη στην παραλιακή πόλη Ραμσάρ το 1971.
Η ελευθερία των Ιρανών να κολυμπάνε μικτά, άντρες και γυναίκες ανατράπηκε μετά την Ισλαμική Επανάσταση του 1979. Οι παραλίες διαχωρίστηκαν σε παραλίες αντρών και γυναικών. Συγκεκριμένα, ένα τοίχος χωρίζει την παραλία στη μέση και εκτείνεται μέσα στη θάλασσα μέχρι 60 μέτρα σε απόσταση από την αμμουδιά. Η γυναίκα μπορεί να κολυμπήσει με μπικίνι κανονικά αλλά μόνο ανάμεσα σε άλλες γυναίκες ενώ ο άντρας της θα κολυμπήσει στο τμήμα των αντρών. Στην περίπτωση που το ζευγάρι θελήσει να κολυμπήσει μαζί, η γυναίκα απαγορεύεται να αφαιρέσει το τσαντόρ της και αναγκαστικά θα μπει στη θάλασσα με αυτό. Το ίδιο ισχύει ακόμη και αν θέλουν να απολαύσουν τα θαλάσσια σπορ από κοινού.
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πως και οι Ιρανοί βιώνουν έναν ασυνήθιστο αποκλεισμό που σίγουρα εμείς δεν θα ζήσουμε με το νέο νόμο, εάν και όποτε υπερψηφιστεί.
Ωστόσο, υποπτεύομαι ότι για μεγάλο ποσοστό Ελλήνων και τουριστών ο νέος νόμος ταυτίζεται με τον αποκλεισμό της ανεμελιάς. Όπως μοιραία αποκλείστηκε και για τους Ιρανούς.
σχόλια