Στο σημερινό «Α μπα»: Ομ

Στο σημερινό «Α μπα»: Ομ Facebook Twitter
71


__________________
1.

Αγαπητη Α, μπα:

Σε περιπτωση που κάποιος ενηλικας είναι θυμα παρενόχλησης απο πρωην συνεργατη του (παρακολουθησεις, τηλεφωνα -φαρσες, συκοφαντιες κα) που μπορει να απευθυνθει?Επισης υπάρχει καποια υπηρεσια ψυχολογικης υποστηριξης? Ευχαριστω- target

Ρώτα έναν δικηγόρο για το τι μπορείς να κάνεις και τι πρέπει να κάνεις ώστε να ξέρεις τι αποδείξεις να δώσεις στην αστυνομία. Μας διαβάζουν πολλοί δικηγόροι, και ελπίζω κάποιος να μας πει ποια είναι η σχετική νομοθεσία.
Υπηρεσία ψυχολογικής υποστήριξης για θύματα παρενόχλησης, ή γενικά; Δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι τόσο συγκεκριμένο. Για γενικά θέματα, εδώ.
 

__________________
2.

Γεια σου Α, μπα! Έχω σοκαριστεί από ένα πρόσφατο περιστατικό με φίλη μου (γνωριζόμαστε από το Γυμνάσιο, τώρα οδεύουμε στα 25). Η συγκεκριμένη κοπέλα είναι πανέξυπνη και ικανότατη, τελείωσε ακριβώς σε 4 χρόνια τις σπουδές της στη φιλολογία, και γενικά είναι ο τύπος ανθρώπου που φαντάζεσαι ότι θα τα πάει καλά στη ζωή της... Όμως, εδώ και 3 χρόνια (και όσο σπούδαζε, φυσικά) δεν έχει καταφέρει να δουλέψει. Στην αρχή έψαχνε στο αντικείμενό της (αυστηρά), αποφεύγοντας όμως, για παράδειγμα, ιδιαίτερα ή δουλειές μακρινές από το σπίτι της. Περνάει λοιπόν ο καιρός, από δουλειά τίποτα, και αραιώνει σιγά σιγά η αναζήτηση, αρχίζει να σκέφτεται πως όσο και να ψάξει θα είναι μάταιο. Κάνει αίτηση για ένα μάστερ, διαβάζει για τις εξετάσεις, αποτυγχάνει, λέγοντας εκ των υστέρων ότι δεν είχε όρεξη να διαβάσει οπότε δεν έβαλε τα δυνατά της. Δεν ξαναπροσπαθεί για κανένα μάστερ. Έχει πάει κατά καιρούς σε κάποιες συνεντεύξεις άσχετες του αντικειμένου, αλλά είναι σαν να σαμποτάρει τον εαυτό της (π.χ. έχει αναφέρει ότι δεν θέλει να βρει άσχετη δουλειά για να μη «βγει από το στόχο της»). Ζει με χαρτζιλίκι από τους γονείς της, πολύ περιορισμένα, και υπακούοντας σε κάθε τους θέληση, όπως να μην κοιμάται με τον επί 5 χρόνια φίλο της. Το αποκορύφωμα όμως, αυτό που δεν μπορώ ακόμα να συνειδητοποιήσω, είναι το εξής: ο φίλος της δουλεύει χρόνια σαν σερβιτόρος σε τουριστικό μέρος, με καλές σχέσεις με τα αφεντικά του. Το καλοκαίρι λοιπόν της είπε να πάει στη δουλειά επειδή χρειάζονται κόσμο. Εκείνη αρνήθηκε. Εγώ προσπαθώ με ήπιο τρόπο να της πω να πάει (είμαι εξωτερικό και επικοινωνούμε μέσω social media κυρίως), γιατί ξέρω πως αν επιμείνω πολύ έντονα θα το γυρίσει στην άμυνα (έχει ξανασυμβεί). Την τελευταία φορά που έθιξα το θέμα (αφού μου είπε ότι αντί να πάει στη δουλειά θα συνεχίσει τις διακοπές της), ειπώθηκε ο εξής διάλογος: «Πήγαινε για μια μέρα, τι έχεις να χάσεις;» «Ε, το καθισιό!». ΤΟ ΚΑΘΙΣΙΟ! Δεν μπορώ ακόμα να το συνειδητοποιήσω! Δεν ξέρω πώς να το χειριστώ, μπλόκαρα τελείως, δεν περίμενα τέτοια απάντηση. Ο δε φίλος της μάζευε για αρκετούς μήνες χρήματα από τη δουλειά του με σκοπό να πάρουν μια φτηνή γκαρσονιέρα για να μείνουν μαζί, αλλά πρόσφατα του συνέβη οικογενειακή τραγωδία με αποτέλεσμα να μείνει στον άσσο. Το αποτέλεσμα; Δουλεύει σαν το σκυλί χωρίς καθόλου διακοπές, χωρίς καλά καλά ρεπό. Έχω ξαφνιαστεί και ταυτόχρονα έχω θυμώσει! Πώς να της δώσω να καταλάβει ότι πρέπει να πάρει τη ζωή στα χέρια της γιατί δεν είμαστε πια παιδιά;- Nancy

Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που μπορείς να κάνεις και απολύτως τίποτα που μπορείς να πεις για να αλλάξεις κάποιον που δεν βλέπει κάποιο πρόβλημα με τη συμπεριφορά του. Το επιχείρημα «το καθισιό» σε έπεισε; Άλλο τόσο θα πειστεί και αυτή με τα δικά σου επιχειρήματα. Μη σπαταλάς ενέργεια για χαμένες μάχες, κράτα την για την περίπτωση που στο μέλλον ζητήσει τη βοήθεια σου. Μάλλον θα αργήσει όμως να γίνει αυτό, κι αν γίνει ποτέ, γιατί για τη δικά της κριτήρια, η μέθοδος της είναι επιτυχημένη: κάθεται και έχει στέγη, φαγητό, και σχέση. Ανεξαρτησία δεν έχει, αλλά αυτό το παραχωρεί, γιατί καταλαβαίνει ότι όλα έχουν αντίτιμο. Τι μπορείς να της πεις για να της αλλάξεις τη γνώμη; Λες να υπάρχουν λέξεις αρκετά ισχυρές ώστε να αλλάξουν το χαρακτήρα κάποιου;

__________________
3.

Αγαπητή συνονόματη γεια σου!
Θα ήθελα και εγώ να μοιραστώ απορίες "οποιασδήποτε άλλης φύσης" και να ακούσω τη γνώση σου. Από παιδί με θυμάμαι να ρέπω προς την απαισιοδοξία με μικρές καταθλιπτικές τάσεις, ups & downs κοκ. Μετά από σοβαρή κατάθλιψη περί τα 30 που μπλόκαρε τη ζωή μου συνολικά και φαρμακευτική αγωγή, άρχισα τις προσπάθειες για ψυχοθεραπεία. Αρχικά, είχα κάποιου είδους τηλεφωνική υποστήριξη από ψυχίατρο στην Ελλάδα που έβλεπα μόνο από κοντά στις γιορτές. Δεν με βοηθούσε ιδιαίτερα να ανοιχτώ και να μιλήσω πολύ, γιατί υπήρχε μακρινή συγγένεια, αλλά λόγω του έκτακτου της κατάστασης δέχθηκα την μη συστηματική και καλοπροαίρετη βοήθεια (να με παροτρύνει να πάρω αφενός αγωγή και αφετέρου να ψάξω για θεραπεία). Στη Γαλλία όπου και ζω από τα 27 μου είχα πρόβλημα να βρω αγγλόφωνο θεραπευτή (δουλεύω σε πολυ-εθνική εταιρία με τα αγγλικά ως πρώτη μου γλώσσα), καθότι τα γαλλικά μου είναι για να δω γαλλικό σινεμά, αλλά σίγουρα δεν επαρκούν για ψυχοθεραπεία. Κάποια στιγμή βρήκα αγγλόφωνο θεραπευτή (ήδη είχα κάπως βελτιωθεί με την φαρμακευτική αγωγή) και έκανα 15 περίπου συνεδρίες, επιφανειακές θα έλεγα. Όταν πλέον αισθάνθηκα καλύτερα, είτε από τα χάπια, είτε από την ψυχοθεραπεία (δεν ξέρω) ένιωσα λιγότερη τη δέσμευση να πηγαίνω στο εβδομαδιαίο ραντεβού μου (έπρεπε να καλύψω και το χαμένο έδαφος εργασιακά) που ελάχιστο ενδιαφέρον μου προκαλούσε, ενώ ο θεραπευτής μου ήταν αν όχι αντιπαθητικός, βαρετός. Κύλησαν τα χρόνια και σε 3 χρόνια υποτροπίασα, σαφώς ελαφρύτερα. Έψαξα βοήθεια αρχικά στα ελληνικά και έκανα περιπου 10 συνεδρίες με Ελληνα θεραπευτή μέσω skype (δοκίμασα 2 διαφορετικούς και για οικονομικούς, πρακτικούς και επικοινωνιακούς λόγους έμεινα με τον 2ο). Πάλι όμως ένιωθα ότι όταν είμαι χάλια κάπως βάζω σε μια τάξη τις σκέψεις μου και "αραιώνω" την απελπισία, αλλά ουσιαστική αλλαγή στον πεσιμιστικό τρόπο σκέψης μου, αναζήτηση αιτιών και μια πιο βαθειά θεραπευτική προσέγγιση δεν είδα/δεν μπόρεσα εγώ να φτάσω. Σταματάω την online θεραπεία και ψάχνω για αγγλόφωνο θεραπευτή, πλέον στην μεγαλύτερη πόλη που εν τω μεταξύ μετακόμισα. Βρίσκω μια κατά γενική ομολογία συμπαθητική και επιστημονικά (όσο μπορώ να το κρίνω) σοβαρή θεραπεύτρια. Τη δε θεραπεία έχω πλέον την πολυτέλεια να την πληρώνει κατά 75% η ασφάλειά μου, οπότε το είδα και ως ευκαιρία. Η θεραπεία συνεχίζετε εδώ και ένα χρόνο και το τελευταίο εξάμηνο με 2 συνεδρίες την εβδομάδα. Την κατάθλιψή μου θα την χαρακτήριζα ήπια, αλλά ωστόσο με δυσκολεύει στην καθημερινότητά μου και είναι σαν να φεύγει η ζωή μέσα από τα χέρια μου και να μην με ενδιαφέρει. Δυσκολεύομαι να χαρώ και να απολαύσω και απλά προσποιούμαι ή πιέζω τον εαυτό μου να ζω φυσιολογικά ενιότε για τους γύρω μου και για να μην κατρακυλύσω στον πάτο της κατάθλιψης. Ωστόσο, αυτό που με ανησυχεί είναι ότι και πάλι η ψυχοθεραπεία βλέπω να έχει μια επιφανειακή επίδραση. Είναι σαν να πηγαίνω κάπου, σε μια φίλη, να γκρινιάζω, να αναφέρω πως νιώθω, τι παρατήρησα, να ανακουφίζομαι προσωρινά, αλλά να μην μπαίνω στο ζουμί της υπόθεσης. Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό, και δεν είμαι σίγουρη ότι το πρόβλημα είναι απαραίτητα από την πλευρά του θεραπευτή ή αν με κάποιο τρόπο υπεκφεύγω και σαμποτάρω μόνη μου την διαδικασία, δεν συνδέομαι με τον θεραπευτή και τα παρατάω... Αν και έχεις πει πολλές φορές ότι αυτά τα θέματα είναι για να τα συζητάμε με τον θεραπευτή μας, και προφανώς αυτό πρέπει να κάνω στην επόμενη συνεδρία (αν πάλι η επιφανειακότητα δεν υπερισχύσει και δεν αναλωθώ στην γκρίνια για τα υπαρκτά προβλήματα και τις καταθλιπτικές μου τάσεις) για μένα είναι πιο εύκολο να εκφραστώ γραπτώς εδώ και να ρωτήσω τη γνώμη σου και τη γνώμη των αναγνωστών σου. Τι τελικά είναι η θεραπεία; Μήπως έχω υπερβολικά υψηλές προσδοκίες; Δεν μου ταιριάζουν οι θεραπευτές και δεν ανοίγομαι ή είναι ένα βήμα που ούτως ή άλλως δύσκολα γίνεται; Υπάρχει τρόπος ή έχετε εμπειρία όπου ένας πεσιμιστής, καταθλιπτικός έκανε στροφή στην ζωή του και την έζησε ως amita-motionίστας, positive energy represantive και δεν ξέρω εγώ τι άλλο ή αυτοί οι άνθρωποι: 1) ντοπάρονται και το κρύβουν 2) έτσι γεννήθηκαν/μεγάλωσαν σε αντίστοιχο περιβάλλον; Λ.Χ.

Η θεραπεία είναι μεταξύ άλλων, όλες αυτές οι ερωτήσεις. Αυτή η συζήτηση, που ξαναλέω, πρέπει να κάνεις με τη θεραπεύτρια σου, και νομίζω ότι είναι ένα σημείο καμπής για σένα, που απέφευγες να συζητήσεις με αυτόν που πρέπει, και εξακολουθείς να το αποφεύγεις.


Είναι πολύ σοβαρά ζητήματα αυτά για να συζητιούνται δημοσίως, μεταξύ αγνώστων, στο ίντερνετ. Κανείς δεν μπορεί να σου απαντήσει χωρίς να έχει τα εργαλεία και χωρίς να έχει συζητήσει μαζί σου. Μην ψάχνεις γενικές συμβουλές για θέματα που είναι αυστηρά προσωπικά και διαφορετικά για κάθε περίπτωση. Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που άλλαξαν πολύ, άλλες περιπτώσεις ανθρώπων που δεν άλλαξαν καθόλου, άλλοι άλλαξαν μέτρια, καλά, άσχημα, γρήγορα, καλά – όλοι οι συνδυασμοί που μπορείς να βάλεις με το μυαλό σου, υπάρχουν, και άλλοι τόσοι που δεν μπορείς να φανταστείς. Καταλαβαίνω ότι νιώθεις μοναξιά και θέλεις κάποιος να σε ενθαρρύνει και να σου κρατήσει το χέρι. Αυτός ο κάποιος είναι η θεραπεύτρια σου. Κανένας άλλος.

__________________
4.

Γεια σου Α, μπα;,

Έχω κάνει κάνε κάποιες σχέσεις οι οποίες δεν προχώρησαν. Οδηγούμαι λοιπόν, εδώ και κάποιους μήνες (είμαι 30), να επεξεργάζομαι στο μυαλό μου μελλοντικά σενάρια δημιουργίας μονογονεϊκής οικογένειας, δηλαδή να γίνω μητέρα μέσω α/υιοθεσίας, ή β/τράπεζας σπέρματος.

Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν ψυχολογικές προεκτάσεις σε αυτό το θέμα -πάνω απ' ό,τιδήποτε άλλο - και έχω σκοπό να το θέσω προς συζήτηση στις ατομικές συνεδρίες μου (μπαίνω στον 3ο χρόνο συμβουλευτικής).

Οι ερωτήσεις μου λοιπόν προς εσένα και που με απασχολούν προς το παρόν είναι "φιλοσοφικο-κοινωνικής" φύσης: Τι πιστεύεις για τη τράπεζα σπέρματος στην δική μου προκειμένη ("single mum"); Ασφαλώς η υιοθεσία έχει μια κοινωνική αποστολή, αλλά είναι μεμπτό να υποκύπτω στον εγωισμό να θέλω να είναι και βιολογικά δικό μυ παιδί;

Να συμπληρώσω ότι είμαι εργαζόμενη με σχεδόν υγιή οικονομικά και ότι θα με υποστηρίξει η μητέρα μου σε αυτό.

Εν τέλει - πριν απαντήσεις "δούλεψε πρώτα το θέμα των σχέσεων στις συνεδρίες σου - πιστεύεις ότι το είδος "συμβουλευτική" είναι ενδεδειγμένος; Η προσέγγιση της θεραπείας μας είναι συστημική.

Σε ευχαριστώ!- απαστράπτουσα

Δεν θα απαντούσα αυτό που αναφέρεις. Αυτό που θέλω να πω, και το γράφω με τεράστια έκπληξη, είναι πώς είναι δυνατόν να πιστεύεις από τόσο νωρίς ότι πρέπει να προσανατολιστείς σε σενάριο μονογονεϊκής οικογένειας. Μιλάμε για τεράστια έκπληξη. Δε μπορώ να πιστέψω ότι έχω καταλάβει σωστά. Οι τρεις σχέσεις που δεν πέτυχαν πριν τα τριάντα σε έκαναν να πιστέψεις ότι αυτό ήταν, δεν θα βρεθεί άντρας με τον οποίον θα θέλεις να κάνεις παιδί;


Εντάξει, ισχύει ότι οι γυναίκες έχουν περιορισμένο χρόνο για να κάνουν παιδιά, αλλά τα τριάντα είναι έξω φρενών ως όριο για να σκέφτεσαι να κάνεις παιδί μόνη σου. Εκτός και αν θέλεις να κάνεις μόνη σου παιδί για κάποιον άλλο λόγο, που δεν αναφέρεις, (τίθεται κάποιο θέμα υγείας;) αλλά αν είναι έτσι, γιατί ξεκινάς με τις σχέσεις που δεν πέτυχαν; Παντρεύτηκαν όλες σου οι φίλες στα 21 και πιστεύεις ότι έτσι είναι η ζωή; Ειλικρινά έχω σοκαριστεί, και έχουμε διαβάσει πολλά σοκαριστικά στο 'α μπα' ως τώρα.


Είμαι απολύτως υποστηρικτική σε όσες γυναίκες αποφασίζουν να κάνουν παιδί μόνες τους, και υποστηρίζω την καθεμία για όποια απόφαση πάρει για τους δικούς τους λόγους, είτε τράπεζα σπέρματος, είτε υιοθεσία, είτε ό,τι αποφασίσει. Επίσης είμαι εντελώς αντίθετη σε ιεραρχίες καλύτερης και χειρότερης μεθόδου για να γίνει κάποια γυναίκα μητέρα. Η καθεμία αποφασίζει σύμφωνα με τις αντοχές της, τα όνειρα της, και με τα δικά της δεδομένα υγείας, οικονομικής/κοινωνικής κατάστασης, και άλλα. Ενθαρρύνω εσένα, και όποια άλλη γυναίκα αναρωτιέται, να μη ζητάει τη γνώμη κανενός για αυτό το θέμα. Απολύτως κανενός. Είναι το σώμα της, και είναι η ζωή της, και μόνο η καθεμία για τον εαυτό της ξέρει τι πρέπει να κάνει.

__________________
5.

Γεια Αμπα και αναγνώστες!

Έχω βρεθεί σε "τελμα" στην εργασία μου : Η προιστάμενη μου αναχωρεί με άδεια μητρότητας για 1 χρόνο σε ένα μήνα και πριν λίγους μήνες μας ανακοίνωσαν αυτή την εξέλιξη με το επίσης χαρμόσυνο νέο ότι θα ΄ρθει στο τμήμα μας κάποια από άλλο τμήμα για να αναλάβει κάποια από τα καθήκοντα της προιστάμενής μας. Μόλις το άκουσα σοκαρίστηκα γιατί εγώ είμαι η πιο παλιά και έμπειρη στο τμήμα μου (είμαι εκεί 2 χρόνια), ενώ η άλλη κοπέλα είναι απλά λίγο πιο παλιά στην εταιρία, και επίσης έχω αποδεδειγμένα συνεισφέρει στην εταιρία με αυξημένα κέρδη (είμαι στις πωλήσεις), και ποιότητα.
Βεβαίως υπάρχει ένας παράγοντας που ενδεχομένως οδήγησε σε αυτή την απόφαση της προισταμένης και του CEΟ μας: η άλλη κοπέλα δεν τα πάει καθόλου καλά στο τμήμα της και επίσης έχει υψηλότερο μισθό από μένα. Επίσης, εγώ αναλαμβάνω χρονοβόρες και ειδικες περιπτώσεις και έχω υπερβολικό φόρτο εργασίας.
Αλλά, βρε Αμπά, αισθάνομαι ότι μπορώ να αναλάβω και άλλου είδους καθήκοντα, ευθύνες, λήψη αποφάσεων και συντονισμό. Δεν θέλω να είμαι μόνο "στρατιώτης"!

Δυστυχώς, στην εταιρία αυτή δεν "λειτουργεί" το να επικοινωνήσεις φιλοδοξίες, "θέλω" και σκέψεις και το έχω ανακαλύψει μέσα από απολύσεις / παραιτήσεις αυτό και η σιωπή είναι κάτι που "πιάνει" περισσότερο. Άρα, δεν μπορώ να πάω στον εργοδότη μου με αυτό το παράπονο, και καταλήγω νευριασμένη, απογοητευμένη και αγχωμένη.- Νευριασμένη

Είσαι η πιο παλιά και η πιο έμπειρη, μόνο που η άλλη κοπέλα είναι λίγο πιο παλιά; Γιατί έχει μεγαλύτερο μισθό; Μήπως είναι και λίγο πιο έμπειρη;


Δεν εξηγούνται όλα λίγο καλύτερα έτσι;


Και πώς κατέληξες στο συμπέρασμα ότι η σιωπή πετυχαίνει περισσότερο; Έχετε κάποιο σύστημα τηλεπάθειας εκεί; Δεν είναι απαραίτητο να παραπονεθείς για να διεκδικήσεις κάτι. Υπάρχει και ο θετικός, ενεργητικός τρόπος. Για παράδειγμα: «Κύριε Τάδε μου, τώρα που θα λείπει η προϊσταμένη θέλω να δηλώσω ότι είμαι έτοιμη να αναλάβω και άλλου είδους καθήκοντα. Έχω μεγάλο φόρτο εργασίας αλλά ξέρω ότι μπορώ να ανταπεξέλθω.»


Είδες; Χωρίς παράπονο. Χωρίς «θέλω». Απλή δήλωση πρόθεσης. Με ευγένεια. Αν δημιουργεί και αυτό προβλήματα, δουλεύεις στην κόλαση, και δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να πεις.

__________________
6.


Αγαπητή Α,μπα,
μετά την γέννηση της κορούλας μου κι αφού επουλώθηκαν όλες οι πληγές εκεί κάτω δεν έχω ξαναφτάσει σε οργασμό. Δεν είχα ποτέ πριν πρόβλημα και με τον άντρα μου είμαστε πολύ καλά. Να σημειώσω ότι πέρασαν 9 μήνες από την γέννα. Φταίει ο θηλασμός, φταίνε οι πληγές, οι νέες υποχρεώσεις;
Συγχαρητήρια για την στήλη, είναι εθιστική.

Οι ιατρικής φύσης ερωτήσεις, παιδιά, μόνο σε γιατρούς πρέπει να γίνονται, και συγκεκριμένα σε γιατρούς που σας παρακολουθούν και σας εξετάζουν. Αλλιώς θα ακούσετε για γιατροσόφια, προσευχές, ρέικι και γκότζι μπέρις. Αυτή δεν είναι απαραίτητα αμιγώς ιατρική ερώτηση, αλλά δεν το ξέρουμε αυτό ακόμα. Από κει πρέπει να ξεκινήσεις, και ο γιατρός θα σε καθοδηγήσει παρακάτω.

__________________
7.


Γεια σου Α,μπα μου!
Είμαι 23 και εδώ και 5-6 χρόνια έχω παρατηρήσει ότι όταν περνάει ένας μήνας (κάποιο χρονικό διάστημα, μπορεί κ παραπάνω σε κάποιες περιπτώσεις) από μία εκδρομή, μία έξοδο, μία ευχάριστη μέρα με φίλους, γενικά μία όμορφη εμπειρία και την σκέφτομαι στο παρών τότε καταλαβαίνω πόσο όμορφα ήταν και πόσο πολύ θα ήθελα να την ξαναζήσω για να την ευχαριστηθώ πιο πολύ. Δηλαδή αισθάνομαι ότι η εμπειρία αυτή είναι πολύ πιο όμορφη και διασκεδαστική απ'ότι την ένιωθα εγώ την στιγμή που την ζούσα. Γιατί συμβαίνει αυτό? Γιατί δεν το ευχαριστιέμαι την στιγμή που το ζω? Τι νομίζεις ότι πρέπει να κάνω για να απολαύσω την στιγμή? Ευχαριστώ!!- ΗκολλημένημετιςΑναμνησεις

Είναι σα να ρωτάς γιατί δεν μπορείς να τραγουδήσεις σαν την Μαρία Κάλας.


Ολόκληρες θρησκείες είναι οργανωμένες γύρω από αυτή την προσπάθεια. Το να ζεις στο παρόν, να απολαμβάνεις αυτό που σου συμβαίνει την ώρα που σου συμβαίνει, είναι μια ικανότητα που έρχεται μετά από πολλή προσπάθεια, σε ανθρώπους με μεγάλη ευφυία, που έχουν εξασκηθεί πάρα πολύ. Εκτός από την εξυπνάδα και την προσπάθεια, χρειάζεται και εσωτερική ισορροπία, αυτοπεποίθηση, σιγουριά. Ο δυνατός άνθρωπος μόνο μπορεί να αφεθεί στο παρόν. Η τάση μας είναι να ανησυχούμε για το μέλλον, να τρέμουμε συνεχώς μήπως συμβεί Αυτό Που Δεν Θέλουμε να Σκεφτούμε (ο θάνατος) και η τεράστια αυτή αγωνία μας κάνει να σκεφτόμαστε συνεχώς το παρελθόν, μήπως και έτσι καταφέρουμε να ελέγξουμε το μέλλον. Έτσι, δεν ζούμε ποτέ στο παρόν, αλλά σε μια μόνιμη κατάσταση ψευδαίσθησης, σε μια χρονική στιγμή που δεν υπάρχει, που τη δημιουργούμε εμείς μέσα στο μυαλό μας. Οι καλές αναμνήσεις ξεπηδούν όταν έχουν μπει οριστικά στο παρελθόν και πλέον είναι βέβαιο ότι δεν οδήγησαν σε κάτι κακό. Ο φόβος, με λίγα λόγια, είναι αυτός που μας εμποδίζει να ζούμε στο παρόν. Φοβόμαστε ότι αν επικεντρωθούμε σε αυτό, είμαστε ευάλωτοι.


Αν έχεις το μυαλό, τη θέληση και τα φόντα, η εξάσκηση έρχεται μέσα από τον διαλογισμό, τη γιόγκα και τον Βουδισμό. Αν έχεις το υπόβαθρο να δεις αυτές τις ασκήσεις ως αυτό που είναι, και δεν πιστέψεις ότι ανακάλυψες την πυρίτιδα και την απάντηση στο Σύμπαν και στα Πάντα, θα σε βοηθήσουν να επιστρέφεις στο τώρα, έστω και για μερικές στιγμές. Μην περιμένεις να αλλάξει η ζωή σου, η συνήθεια είναι πολύ ισχυρή, και ο φόβος του μέλλοντος γραμμένη στα γονίδια μας. Είναι σα να κολυμπάς ανάποδα σε ένα τεράστιο ποτάμι. Αξίζει όμως η προσπάθεια, και μόνο για το άνοιγμα της χαραμάδας.

71

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
Φίλε της #3, μια στις χίλιες θα σε βοηθήσει αυτό, αλλά θα το γράψω να υπάρχει. Λακανικός ψυχαναλυτής, ελληνόφωνος, νομίζω δραστηριοποιήται στην Τουλούζ, Σακελλαρίου Δημήτρης, τα στοιχεία του βρίσκονται στο γουγλ.
#7Πώς χάνεται η στιγμή λοιπόν.....Συμφωνώ με την αναφορά της Α.μπα στις φοβίες, με μια προϋπόθεση: το άτομο να μην αντιδράει ενεργητικά, δηλαδή να μη κάνει κάτι για να αντιμετωπίσει τους φόβους του. Γεγονός που με οδηγεί στη δεύτερη σκέψη, ότι το σημαντικό εδώ είναι η καθήλωση, η παθητική (χωρίς δράση) ενεργοποίηση του μυαλού για να "αντιμετωπίσει" τις φοβίες. Γεγονός που με οδηγεί στην τρίτη σκέψη, ότι όχι μόνο οι φοβίες αλλά και οι επιθυμίες για τις οποίες δεν κάνουμε τίποτα να τις ικανοποιήσουμε, παρά μονάχα ενεργοποιούν εγκεφαλικές λειτουργίς (τις καταχωνιάζουμε ή αναβάλουμε ή ονειροβατούμε ή κάνουμε κατασκευές ή ακόμα και τις πολεμάμε!!!), δημιουργούν αυτή την αίσθηση της "απόστασής" μας από το τώρα. Συμπερασματικά, επικεντρώνομαι περισσότερο στις συνέπειες της παθητικότητας.
"Είναι και ένα καλό βοηθητικό για τις μη μητέρες που θέλουν να προσαρμοστούν στο package του συντρόφου."Μόνο αν το package είναι extra small.Αν είναι XXL, ένας δύσκολος κολπικός τοκετός και η επακόλουθη χαλάρωση είναι ό,τι πρέπει...Μπορεί να φταίει και ο θηλασμός (προκαλεί κολπική ξηρότητα), και οι πληγές (ήταν σοβαρές; αλλά και χωρίς πληγές όλη η περιοχή επιβαρύνεται από τη διαδικασία του τοκετού) και οι υποχρεώσεις κλπ. δηλαδή το ψυχολογικό κομμάτι. Μόνη σου, με τη γνωστή χειρωνακτική μέθοδο τα καταφέρνεις δηλαδή;Θηλάζεις ακόμη; Έχει επιστρέψει η περίοδος σου; Αν επανέλθει η γονιμότητά σου θα δεις βελτίωση στο θέμα της ξηρότητας.Σε Γαλλία, Βέλγιο και αλλού, μετά από κολπικό τοκετό σου γράφουν μερικές επισκέψεις σε φυσιοθεραπευτή. Εγώ ντράπηκα να πάω αλλά σε βάζει να κάνεις ασκήσεις σαν αυτές που λέει παραπάνω (τύπου κέγκελ) και χρησιμοποιεί και κάποια -ας πούμε- βοηθήματα.Δεν είναι μόνο για καλύτερους οργασμούς, από τη χαλάρωση επηρεάζονται και οι 3 δίοδοι για να θυμηθώ και το άσμα.Γενικά ωστόσο, ακόμη και αν αλλάζει η γενικότερη αίσθηση νομίζω ότι δύσκολα χάνεις τη δυνατότητα να έχεις οργασμό για ιατρικούς λόγους. Εδώ χρειάζεται η γνώμη του γιατρού.
#6 Αν δεν υπάρχει κάποιο ιατρικό πρόβλημα οφείλετε συνήθως στους μυς του πυελικού εδάφους και βοηθάνε οι ασκήσεις του Kegel:https://en.wikipedia.org/wiki/Kegel_exerciseΥπάρχουν και Ben Wa balls που είναι εξίσου αποτελεσματικές:https://en.wikipedia.org/wiki/Ben_Wa_ballsΟυσιαστικά δυναμώνουν την κάτω περιοχή γιατί είναι ένας μυς που έχει χαλαρώσει και αφού μεγαλώσει (ο συγκεκριμένος μυς) η αίσθηση είναι πιο έντονη. Είναι και ένα καλό βοηθητικό για τις μη μητέρες που θέλουν να προσαρμοστούν στο package του συντρόφου.
#3 Θα ρισκάρω να πω τη γνώμη μου. Από τη μια είναι σαφές ότι θες να βοηθηθείς. Δεν θα έμπαινες σε όλη αυτή τη διαδικασία αν δεν ήθελες. Έχεις περάσει σοβαρή κατάθλιψη, ξέρεις πως είναι και δεν θες να σου ξανασυμβεί. Από την άλλη νομίζω ότι φοβάσαι να βγεις τελείως από αυτή την κατάσταση. Έχεις τις καταθλιπτικές τάσεις από παιδί, όπως λες. Έχεις μάθει να ζεις έτσι. Αν φύγουν εντελώς, τι; Πώς θα είναι η ζωή; Το άγνωστο, ακόμα και για καλύτερο, είναι τρομακτικό. Νομίζω λοιπόν ότι όντως σαμποτάρεις σε κάποιο βαθμό την θεραπεία σου. Και θα ρισκάρω περισσότερο υποθέτοντας ότι η στιγμή που "αποχωρείς" κάθε φορά από την ψυχοθεραπεία δεν είναι τυχαία. Νομίζω ότι φεύγεις σε κομβικά σημεία της θεραπείας, εκεί που αρχίζει να γίνεται πιο ουσιαστική δουλειά. Ίσως. Μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω.Δεν είναι εύκολη υπόθεση η ψυχοθεραπεία. Θέλει και τόλμη εκτός των άλλων. Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο!
#4Είναι κάτι που το ακούω συχνά για κοπέλες που φοβούνται οτι δεν θα βρουν σύντροφο για να κάνουν οικογένεια και καταλήγουν σε αυτές τις μεθόδους, δεν ξέρω τι είναι αυτό που τις οδηγεί εκεί, φόβος; ανασφάλεια;. Είχα μια φίλη που χώρισε μετά από τριετή σχέση και έναν αρραβώνα γιατί ο φίλος της δεν ηθελε να παντρευτούν ακόμη και εκείνη μου είπε οτι δεν ήθελε να φτάσει 40 για να κάνει παιδί!!! η ίδια ήταν 31!!!της λέω βρε τα 40 είναι σε 10 χρόνια, γιατί το λες αυτό; ποτέ δεν πήρα απάντηση; τα θέλω και οι ανάγκες μας δεν είναι ίσως αποδεκτές από όλους....Ειλικρινά εύχομαι η κοπέλα να γίνει μητέρα, αλλά χρειάζεται και η παρουσία του πατέρα για μένα!!προσωπική εκτίμηση πάντα, no offence!
Για να χωρίσει η φίλη σου προφανώς εκτίμησε πως ο αρραβωνιαστικός δεν είχε στ'αλήθεια σκοπό να την παντρευτεί και να κάνουν παιδί.Το να θέτεις ξεκάθαρους στόχους και να μη φοβάσαι να πάρεις ρηξικέλευθες αποφάσεις στη ζωή ειναι απαραίτητο για να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου.όπως έχει πει και η Λένα πολύ σωστά, τη μια μέρα είσαι 31 και μικρή για να βιαστείς αφού έχεις άπλετο χρόνο μπροστά σου, και την άλλη μέρα ξυπνάς και έχεις χάσει το τρένο. Λοιπόν ας σταματήσουμε να πατρονάρουμε τις κοπέλες που θέλουν να κάνουν παιδιά όσο είναι νεες και το κυνηγάνε. ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ!
Η φίλη μου πράγματι καλώς χώρισε γιατί ήθελε άλλα πράγματα, όμως ο άνθρωπος αυτός είχε πολλά θέματα που δεν της πήγαιναν από την αρχή δλδ δεν είχε πτυχίο αλλά δούλευε σε χειρωνακτικη εργασία, μου το χε πει ότι την χάλαγε αν και το παιδί ήταν πανέξυπνος και του άρεσε το σινεμά και το θέατρο, χαρτζιλίκωνε τον αδερφό του γιατί είχαν χάσει τους δικούς τους από μικροί κ.τλ. Για να μην μακρηγορώ, όταν της έκανε πρόταση με μονοπετρο δύο χρόνια πριν χωρίσουν και μου το πε ήταν με τα μούτρα κατεβασμένα και έμεινε στη σχέση γιανα μην μείνει μόνη της και γιατί πίστευε ότι θα αλλάξει.... έτσι δεν κάνεις οικογένεια!Μακάρι να βρει ο καθένας ότι επιθυμεί, ο έρωτας και η αγάπη είναι πιθανά όσο υπάρχει σφυγμός όπως είπε η ΑΜΠΑ!Λυπάμαι για τις αρνητικές, ίσως δεν έγινα κατανοητή!
Η 4θα έπρεπε να μοιραστεί τις σκέψεις της με το συμβουλο και το γυναικολόγο της. Απο τα λίγα που ξέρω υπάρχει και το γ/ κατάψυξη ωαρίων για μελλοντική χρήση. Ο γιατρός θα σου προτείνει τι είναι καλύτερο για να φτάσεις στο στόχο σου.Η υιοθεσία είναι μια μπερδεμένη υπόθεση και με σχετικά υγιή οικονομικά ίσως να μη σου δώσουν παιδί ή να καθυστερήσει η διαδικασία κι έτσι να "αναγκαστείς" να κάνεις δικό σου παιδί. Δεν υφίσταται ηθικό ή φιλοσοφικό ζήτημα σε ένα θέμα που εσύ θα αναλάβεις την ευθύνη των αποφάσεων σου.Καλή τύχη ότι και να κάνεις!
Παιδιά μη δίνετε τέτοιες συμβουλές, δεν υπαρχει καμία εγγύηση ότι τα κατεψυγμένα ωάρια θα οδηγήσουν σε εγκυμοσύνη που θα φέρει ένα υγιές παιδάκι. Εϊναι απλά κάτι έξτρα που μπορείς να δοκιμάσεις αν έχεις λεφτά να διαθέσεις και η υγεία σου σηκώνει τη διαδικασία της διέγερσης ωοθηκών. Δεν υποκαθιστά ΤΟ ΧΡΟΝΟ. Αν χαθεί ο χρόνος τελείωσε μετά.
Βασικά απο τη 2η γραμμή έγραψα οτι ο γιατρός που θα εξετάσει την περίπτωση της θα προτείνει την λύση. Δε καταλαβαίνω τι εννοείς με το χρόνο (και μάλιστα με κεφαλαία).
H ερώτηση σου με κάνει να αναρωτιέμαι κατά πόσο πρόκειται για μια απλώς ενοχλητική συμπεριφορά η περίπτωση που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί bullying, δεδομένου ότι ζητάς και ψυχολογική στήριξη. Δεν υπάρχει συγκεκριμένος νόμος για το φαινόμενο αυτό στο ελληνικό δίκαιο, δεν πάυεις να έχεις όμως πολλές επιλογές.Μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα άρθρα 57,59 αστικού κώδικα ( προσβολή προσωπικότητας, ικανοποίηση ηθικής βλάβης) και 363 ποινικού κώδικα ( συκοφαντική δυσφήμιση). Αν πιστεύεις ότι ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και χρειάζεσαι κάτι πιο άμεσο, μπορείς να κάνεις αίτηση ασφαλιστικών μέτρων η οποία εάν γίνει δεκτή τον υποχρεώνει να σταματήσει αν δε θέλει να έρθει αντιμέτωπος με φυλάκιση και πρόστιμα. Αυτά με μια πρόχειρη ματιά και από μια ταπείνη ασκούμενη. Θα πρότεινα face to face συμβουλές και επίσκεψη σε δικηγόρο. Εύχομαι να πάνε όλα καλά και να ηρεμήσεις.
#7 Να προσθέσω ότι το μυαλό μας έχει μια καταπληκτική ικανότητα να μην θυμάται τις δυσάρεσετες στιγμές του παρελθόντος και να εξιδανικεύει καταστάσεις. Προσπάθησε να ξαναζήσεις λεπτό προς λεπτό μια στιγμή της εκδρομής σου σαν πείραμα. Ως εκ τούτου, η ανικανότητα να αφεθούμε στο παρόν δεν αποτελεί τη μόνη αιτία του 'συμπτώματος' σου. Cheers!
Σωστό αυτό που λες αλλά λιγάκι εκτός θέματος. Το κύριο θέμα νομίζω είναι ότι χάνεται η στιγμή, ενώ αυτό που λες συμπληρώνει την εικόνα γιατί μας φαίνονται όμορφες οι στιγμές που ζήσαμε στο παρελθόν.
#3 Αγαπητή Λ.Χ.Εχε στο νου σου επίσης ότι η ψυχανάλυση δεν είναι η μόνη λύση θεραπείας της κατάθλιψης σου. Δηλαδή, μην ρίχνεις όλες τις ελπίδες σου στον ψυχοθεραπευτή διότι μπορεί να μην έχεις βρει το σωστό άτομο ακόμα. Μέχρι τότε και παράλληλα με τις συνεδρίες προσπάθησε να ασχοληθείς και με κάτι άλλο. Αποδεδειγμένες ψυχοθεραπευτικές μέθοδοι είναι και η γιόγκα, επαφή με τη φύση ή η τέχνη. Just try it.
#4 είμαι σε ηλικία που τέτοια θέματα προκύπτουν στις καθημερινές συζητήσεις. Έχω γνωστή που έχει αποκτήσει παιδί με ανώνυμο δότη, αλλά δυστυχώς όχι με την πρώτη φορά. Η ψυχολογική επιβάρυνση από όσο καταλαβαίνω μπορεί να είναι αντίστοιχη μιας εξωσωματικής γονιμοποίησης και η οικονομική επιβάρυνση μικρότερη, αλλά όχι αμελητέα.Το πως αντιλαμβάνεται κανείς την φιλοσοφικο-κοινωνική διάσταση του θέματος είναι κάτι τελείως υποκειμενικό και δεν μπορεί να απαντηθεί από αγνώστους στο διαδίκτυο. Αυτό που είναι σίγουρο όμως είναι ότι αν δεν το λύσεις εσύ μέσα σου δεν θα μπορέσει να το λύσει και το παιδί σου αργότερα.Η φίλη μου πριν αποφασίσει υιοθέτησε 3 αδέσποτα σκυλιά με προβλήματα υγείας και δήλωσε εθελόντρια στο Παίδων Πεντέλης. Δεν σου κάνω πλάκα, σου δίνει μια ιδέα για το πόσο έτοιμη είσαι για τα δύσκολα.
#4 Βρε παιδί μου! 30 είσαι, όχι 50! Να σου πω την άποψη μου(την προσωπική μου, μην αρπαχτεί κανένας!). Εγώ έκανα παιδί στα 24, τσακ μπαμ. Το ήθελα πολύ, πάντα ήθελα παιδί και γρήγορα-γρήγορα μάλιστα! Αλλά είναι στιγμές που βλέπω τις συνομήλικες φίλες μου να βγαίνουν, να είναι πιο ελεύθερες απο άποψη χρόνου, πιο ξέγνιαστες και ώρες ώρες σκέφτομαι "βιάστηκα να κάνω παιδί"! Δεν το μετανιώνω φυσικά, αλλά είναι φορές που ψιλοζηλεύω τις φίλες μου που είναι πιο φλού και στις βόλτες ακι στον ύπνο και σε όλα! Απλά θα σου πω αυτό που λέω και στην μεγαλύτερη μου αδερφή που δεν έχει παντρευτί και πετάει κάτι "εγώ, έτσι όπως πάω δεν θα ξάνω παιδιά" και είναι μόλις 28 και με εκνευρίζει απίστευτα: ζήσε την ζωή σου χωρίς αυτό το άγχος! Είσαι πολύ νέα ακόμη! Και άντρα θα βρείς όπως όοοοολες και παιδιά θα κάνεις! Χαλάρωσε και πέρασε λίγο χρόνο με τον εαυτούλη σου γιατί κακά τα ψέματα, μετά απο ένα παιδί τρέχεις και δεν προλαβαίνεις. Αυτό απο μένα και εύχομαι να κάνεις αυτό που θεωρείς εσύ καλύτερο για σένα και για το παιδί σου(αναποφάσισες να κάνεις με δωρητή σπέρματος!) Good luck :)
καλή μου piripiri δεν βρίσκουν όλες άντρα και δεν κάνουν όλες παιδιά. Πώς το ξέρεις αυτο; Αυτή η φράση "Και άντρα θα βρείς όπως όοοοολες και παιδιά θα κάνεις! Πηγή: www.lifo.gr"που περνά από γενιά σε γενιά είναι που αγχώνει και καλουπώνει τους ανθρώπους. Όχι, μπορεί να μην κάνει τίποτα από αυτά αν απλά χαλαρώσει και αφήσει την ζωή να κυλά. Για κάποιους δεν έρχονται όλα στο πιάτο, εκεί που δεν το περιμένουν, όπως συνηθίζεται να λέγεται.
Συννεφια, ξέρω. Και μόλις κάνεις το δεύτερο χαλαρώνουν κανα 2-3 χρονάκια και μετά ασχολούνται με τις επιδόσεις τους ως μαθητές, ποιο είναι πιο ψηλό και γιατί, κλπ.Μετά, έρχεται το πανεπιστήμιο. Μετά, η δουλειά. Μετά, αν θα παντρευτούν. Μετά, αν θα καταφέρεις να γίνεις γιαγιά (γιατί είναι δικό σου θέμα). Μετά, κάπως χαλαρώνουν, γιατί μπορεί να πεθάνεις, ή να πεθάνουν αυτοί.
Συμφωνώ με Maggie και προσθέτω, επειδή είπες "30 είναι και όχι 50": μα αν ήταν 50 γλυκεια μου δε θα συζητάγαμε για να κάνει παιδί αλλά να υιοθετήσει γάτα.Τα 30 είναι μια πολύ καλή ηλικία για να αρίσει να σκέφτεται και να ψάχνεται γύρω από το θέμα της τεκνοποίησης με δότη. Μην ξεχνάτε ότι στα 30 η ιδανική ηλικία τεκνοποίησης έχει ήδη περάσει. Το ότι πολλές γυναίκες είναι ακόμα γόνιμες στα 33-35 δε σημαίνει ότι είναι όλες. Κάποιες έχουν πρόβλημα και πριν τα 30.Και επειδή αυτά δεν τα ξέρεις από πριν, αν θέλετε να κάνετε παιδιά ο κανόνας είναι: όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο, και οι μαγκιές του στυλ ότι όλα γίνονται με εξωσωματική, να λείπουν γιατί δεν είναι καθόλου έτσι.
Ενώ καταλαβαίνω με ποιό πνεύμα το λες και την καλή σου πρόθεση, θα ήθελα να διαφωνήσω με το όολες θα βρουν άντρα και όολες θα κάνουν παιδιά. Κάποιες δεν στέκονται τυχερές ακόμα και αν το θέλουν. Απλά το αναφέρω γιατί δεν μου αρέσει να αισθάνονται μόνες ή αποτυχημένες όσες τελικά δεν το κατάφεραν (όχι από επιλογή). Μέσα στη ζωή είναι και οι ατυχίες και όλα. Δεν μας έρχονται όλα όπως τα υπολογίζουμε. Καλό είναι να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι ίσως δεν συμβεί. Σε κάποιους δεν συμβαίνει και είναι ένα σενάριο υπαρκτο.
Κορίτσια μου!! Μην πιάνεστε απο τις λέξεις! Θάρρος θέλω να της δώσω να μην αγχώνεται η κοπέλα! Φυσικά δεν βρίσκουν όοοολες μα όλες, αλλα οι περισσότερες! Και, εννοείται, δεν εννοώ οτι ντε και καλά το επιδιώκουν απλά προκύπτει ίσως! Εύχομαι τα καλύτερα στην φίλη μου! Ας κάνει παιδάκι βρεί δεν βρεί σύντροφο, αρκεί να το σκεφτεί καλά( το έσωσα καθόλου κορίτσια?) :)
Εγώ καταλαβαίνω πώς το λέει η piriri!Θα μείνω όμως σε κάτι άλλο: Είναι τελικά αυτοσκοπός το παιδί ; Γιατπί σώνει και ντε να είναι αυτός ο σκοπός στη ζωή μιας γυναίκας και όχι ενός άντρα; Ποιο είναι αυτό το ΄καμπανάκι που όλοι μιλάνε γ αυτό και εγώ δεν το έχω ακούσει; Πώς γίνεται να ζητάς κάτι τόσο πολύ όταν δεν έχεις ιδέα πώς είναι; Και κάτι το οποίο θα σε μετατράψει από ανέμελο άνθρωπο σε τρελαμένο control freak; Και άλλα πολλα..
PiripiriΕ μα, από πού να πιαστούμε εδω μεσα, αν οχι απο τις λεξεις? Όταν λέμε οοοολες, με πολλά ο ειναι σιγουρα ολες, κι οχι περισσοτερες εσυ αν λεει σε μια συνταγη βαλε ολο το σακουλακι αλευρι, βαζεις το περισσοτερο? Anyway.
@ ΒαράωμυγεςΕγώ έχω γνωρίσει΄2 άντρες που τους έχει χτυπήσει το καμπανάκι. Έβλεπαν μωρό και αμέσως χαμογελούσαν. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί δεν είναι δικιά μου υπόθεση, πάντως ο ένας δε μπόρεσε να βρει σύντροφο μέχρι το ηλικιακό όριο που είχε βάλει στον εαυτό του και πραγματικά έπαθε κατάθλιψη. Όταν του έλεγες μα οι άντρες κάνετε παιδί όποτε θέλετε, σου απαντούσε πως δεν είναι υπεύθυνο αυτό και πως δε γίνεται εσύ να είσαι 70 και το παιδί σου 20. Ένιωθε πως θα ήταν ανεπαρκής σα πατέρας αν έκανε παιδί τόσο μεγάλος.Ο άλλος βρήκε το άλλο του μισό, λατρεύει τα παιδιά και θα ήθελε κι άλλα.Οπότε ας μην είμαστε άδικες, όπως υπάρχουν διαφορετικοί τύποι γυναικών έτσι υπάρχουν και διαφορετικοί τύποι ανδρών. Ο καθένας κάνει αυτό που θεωρεί σωστό για τον ίδιο.
εσυ αν λεει σε μια συνταγη βαλε ολο το σακουλακι αλευρι, βαζεις το περισσοτερο Πηγή: www.lifo.grρε Maggie όλα τα καλά του κόσμου σου εύχομαι. πάνω που πήγα να κλάψω με την ξενιτιά έκλαψα από τα γέλια
Βρε maggie για καλό το είπα! Το ξαναλέω όχι, ΟΧΙ όλεες! Εννοείται οτι κάθε άνθρωπος δεν κάνει τα ίδια πράγματα στη ζωή του με όλους τους άλλους! Συγνώμη κορίτσια! Ούτε φυσικά είναι αυτοσκοπός...
#6 Στην περίπτωση που οφείλεται σε σωματικά αίτια, όπως αναφέρει και η Λένα, μόνο σε γιατρό θα απευθυνθείς. Έχε κατά νου όμως οτι μπορεί να είναι και ψυχολογικής φύσης. Κατά τη διάρκεια της εκγυμοσύνης οι ορμόνες κάνουν πάρτυ, το οποίο συνεχίζεται και για αρκετό καιρό μετά.Εκτός αυτού, καθώς πλέον οι υποχρεώσεις σου έχουν αυξηθεί -ενδεχομένως να αγχώνεσαι κιόλας- η ψυχολογία σου να μην είναι και στα φόρτε της, οπότε δεν είναι παράλογο να μην μπορείς να φτάσεις σε οργασμό.
Βασικά οι ορμόνες κάνουν πάρτυ κυρίως όσο διαρκεί ο θηλασμός. Πώς αλλιώς να κατεβάσεις γάλα.. Αλλά χειρότερο απ'όλα είναι η σκέψη "τώρα πως νιώθω? νιώθω όμορφα? θα φτάσω αυτή τη φορά?" Αν υπήρχε ανατομικό θέμα από την τομή θα μίλαγες για πόνο (δυσπανεύρια) οπότε απλά ριλάξ.
5* Συμφωνώ με την προσέγγισή σου Αγαπητή Α, μπα εκτός από την 1η πρόταση. Η Νευριασμένη λέει πως αυτή είναι η πιο παλιά στο τμήμα της, ενώ αυτή που της έφαγε τη θέση είναι πιο παλιά στην εταιρεία, μα από άλλο τμήμα.Επίσης, καλή μου Νευριασμένη δε δίνεις πολλή σημασία για μια αντικατάσταση που λογικά θα είναι μόνο τον ένα χρόνο που θα είναι σε άδεια μητρότητας η προϊσταμένη; Καταλαβαίνω πως είναι πρόκληση-challenge να αναλάβεις πιο πολλά καθήκοντα, μα ως ένα βαθμό ξεσηκώνεσαι απλά για ένα χρόνο. Ο,τι ταιριάζει φυσικά στον καθένα…. φιλικά
Εγώ δεν συμφωνώ με την συμβουλή της Αμπά. η κοπέλα δεν ψάχνεται να αυξήσει το φόρτο εργασίας αλλά να αλλάξει πόστο σε κάτι πιο υπεύθυνο. Είναι λογικό μετά από 2 χρόνιασε μια θέση να θέλει να αλλάξει. Εγώ προτείνω να μιλήσει στον υπεύθυνο και να προτείνει να το κάνει αυτό για ένα χρόνο και να ετοιμαστεί για μεγάλη κουβέντα όπου θα εξηγεί γιατί και πώς είναι κατάλληλη κλπ. Το ότι μεταφέρανε την αλλη επειδή είναι πιο senior το βρίσκω αρκετά λογικό και ας είναι σε άλλο τμήμα. Επίσης έτσι δεν θα χρειαστεί να αλλάξουν τη δομή της ομάδας. Γενικά κανένας δεν νοιάζεται για την προοδό μας εκτός από εμάς τους ίδιους. Εγώ οτιδήποτε κ αν έχω κάνει γενικώς το ζήταγα. Τα αφεντικά τα νοιάζει να βγαίνει η δουλειά σωστά και αν την κάνεις και πολύ καλα, τόσο το καλύτερο. Θα μείνεις για πάντα στρατιωτάκι.
varaw myges συμφωνώ με αυτά που λες. Επίσης, αγαπητή #5 μήπως επειδή είσαι τόσο καλή στη δουλειά σου δε θέλουν να σου αλλάξουν πόστο;Ίσως με το να σου αναθέσουν άλλα καθήκοντα θα πρέπει να βρουν κάποιον να αντικαταστήσει εσένα ισάξια και αυτό να είναι δύσκολο στην παρούσα φάση.
Eπίσης θα είναι καλύτερο και για το βιογραφικό της αν γίνει έστω και για έναν χρόνο προϊσταμένη καθώς μετά μπορεί να διεκδικήσει παρόμοιες θέσεις σε άλλες εταιρείες ή πιο υψηλά στην ιεραρχία. Να το κυνηγήσει, μην το αφήσει!
#4 Δε μου φαίνεται και τόσο ακραίο. Το κορίτσι θέλει να γίνει μαμά, νιωθει έτοιμη και θέλει να έχει ένα πλάνο για το άμεσο μέλλον και όχι σε 10 χρόνια. Δε θέλει να έχει το "άγχος" του πότε θα βρει τον κατάλληλο σύντροφο με σκοπό να γίνουν γονείς μαζί, ξέρει τι θέλει και έχει την πρόθεση να το κάνει μόνη της. Τι πειράζει αν είναι 30, και θέλει να γίνει μαμά τώρα και όχι στα 40; Εξάλλου, υπάρχει το βιολογικό όριο πέραν του οποίου είναι δύσκολο να τεκνοποιήσεις. Στα 30 μπορεί το όριο αυτό να αργεί ακόμη, αλλά δεν είναι και τόσο μακριά που να μην το βλέπεις.Νομίζω πως την ηλικία την αναφέρει γιατί η απάντηση θα ήταν διαφορετική αν έλεγε "είμαι 19 πέρσι τελείωσα το σχολείο και θέλω να γίνω μάνα", όπως θα ήταν διαφορετική αν έλεγε "είμαι 45 και μπαίνω στην κλιμακτήριο και θέλω να γίνω μάνα".
Ούτε σε μένα φαίνεται ακραίο το #4. Επίσης η κοπέλα λέει ότι το επεξεργάζεται στο μυαλό της ως μελλοντικό σχέδιο, δηλαδή ούτε καν για τώρα άμεσα, στα 30. Μου έκανε εντύπωση που η Λένα έγραψε ότι σοκαρίστηκε κιόλας. Από την πεποίθηση ότι η μητρότητα δεν χρειάζεται να είναι αυτοσκοπός στη ζωή της γυναίκας, φτάσαμε στο να θεωρούμε «σοκαριστικό» ότι μια τριαντάρα σκέφτεται έντονα τη μητρότητα και θέλει να την επιδιώξει; Γιατί θέλει; Γιατί έτσι.Τέσπα, η αποψάρα μου είναι ότι η δημιουργία μονογονεϊκής οικογένειας ας είναι καλύτερα η ύστατη λύση. Είναι και πιο πλούσιο συναισθηματικά να έρχεται ένα παιδί μέσα σε μία ζεστή συντροφική σχέση και απείρως πιο εύκολο πρακτικά στο μεγάλωμα του παιδιού. Τώρα, αν δεν της προκύπτει η ανάλογη σχέση ή αν δεν έχει σκοπό να ψάχνεται επί τούτου, ας το κάνει μόνη της - αρκεί να αισθάνεται ότι μπορεί και πρακτικά και ψυχικά να ανταπεξέλθει σε αυτή την ομολογουμένως δύσκολη συνθήκη. Τριάντα χρονών γυναίκα είναι, δεν τη λες και κοριτσάκι.
Τα λες πολύ σωστά και συμφωνώ απόλυτα, αλλά πρέπει να είμαστε δίκαιιοι προς τη Λένα γιατί δεν είπε πως σοκαρίστηκε επιεδή η κοπέλα θέλει να κάνει παιδί στα 30. Εϊπε πως τη σοκάρει ότι ήδη από τα 30 έχει χάσει την ελπίδα να βρει το ταίρι της με το οποίο θα ταιριάξουν θα αγαπηθούν και θα κάνουν παιδιά. Είναι διαφορετικό, ελπίζω να το καταλαβαίνεις. Τώρα η δική μου αποψάρα ως προς αυτό είναι ότι ναι μεν μπορεί όντως να βιάζεται και να στερεί από τον εαυτό της τη μαγεία της ζωής, την έκπληξη, όμως από την άλλη σκέφτομαι ότι για να το βλέπει έτσι η κοπέλα κάτι θα ξέρει, σίγουρα γνωρίζει καλύτερα τον εαυτό της απ'ότι εμείς. Κι επίσης επικροτώ το να κυνηγάμε το όνειρό μας σήμερα αντί να το αφήσουμε για αύριο. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία είναι που βρίσκουμε και το δρόμο μς στη ζωή. Τίποτα δεν αποκλείει ότι μια κοπέλα με παιδί από δότη θα βρει το ταίρι της λίγο αργότερα. Ας μην κολλάμε σε στερότυπα του στυλ "ποιος θα τη θέλει με ένα παιδί" κλπ. Δεν είναι έτσι. Όλα υπάρχουν στη ζωή, όλες οι καταστάσεις και η αγάπη δεν έχει τέτοια όρια κ περιορισμούς.
Ισχύει και αυτό που λες. Αλλά και πάλι, εγώ λογικό το βρίσκω όσο μεγαλώνεις (και είσαι σίγουρη ότι θέλεις να αποκτήσεις ένα παιδί), η αναζήτηση ενός ανθρώπου με τον οποίο θέλεις να το μοιραστείς να γίνεται μια διαδικασία όλο και πιο αγχώδης, πράγμα που δεν είναι καλό. Μπορώ να καταλάβω τι νιώθει η κοπέλα, ίσως τα 30 είναι νωρίς για αυτό το άγχος, αλλά όχι και σοκαριστικό. Αν δε μας πίεζε τις γυναίκες το βιολογικό θέμα, η επιλογή του συντρόφου θα γινόταν με πολύ πιο καθαρό μυαλό, χωρίς άγχος και "απελπισία". Θα είχαμε το χρόνο μπροστά μας να βρούμε τον άνθρωπο που πραγματικά μας ταιριάζει, χωρίς να υπεισέρχεται η σκέψη "είναι αυτός κατάλληλος για να γίνει πατέρας στο μέλλον- αν όχι, μη σπαταλάω το χρόνο μου μαζί του". Δυστυχώς, δεν εχουμε αυτή την ευχέρεια.Από αυτή την άποψη, και παρ' όλο που θεωρώ πως σε κάθε περίπτωση δύο γονείς είναι καλύτερα από έναν, είναι καλύτερο να κυνηγήσει αυτό που θέλει και όπως λες, η ζωή είναι μπροστά της για να βρει τον άνθρωπό της, χωρίς την πίεση να προλάβει να βρει το ταίρι της άμεσα, πριν χάσει τη δυνατότητα να κάνει παιδί. ΥΓ. Μιας και ρωτάει για υιοθεσία, νομίζω στην Ελλάδα δε μπορεί μια γυναίκα μόνη της να υιοθετήσει, ή κάνω λάθος;
#1 δυσκολίες πολλές με τα κέντρα ψυχολογικής στήριξης που λειτουργούν στους δήμους, από τα οποία τα μισά δεν ανήκουν καν στο ΠΕΔΥ. Εξυπηρετούνται στα περισσότερα μόνο οι κάτοικοι των συγκεκριμένων περιοχών (όπως στα κολυμβητήρια και τους παιδικούς σταθμούς) και στην Αθήνα που υπάγονται πάνω από 10 δήμοι δεν λειτουργούν απογευματινά ιατρεία. Η μόνη λύση είναι να είσαι άνεργος/η ή να πάρεις άδεια από την εργασία σου η οποία δικαιολογείται (σου δίνουν βεβαίωση παρακολούθησης συνεδριών ψυχολογικής στήριξης).Κάλεσε δικηγόρο και με την ευκαιρία, μπορείς να μηνύσεις και το σύστημα υγείας. Μπορούμε αν θέλεις να τη συνυποβάλλουμε.
Ισχύει πως δεν λειτουργούν απογευματινά ιατρεία τυπικά αλλά γίνονται συνεδρίες και όταν η υπηρεσία είναι κλειστή. Τα ωράρια εργασίας του θεραπευόμενου λαμβάνονται υπόψιν δηλαδή από όσο γνωρίζω.
μιλάω από προσωπική πείρα. Μέχρι και τη διοίκηση του ΕΠΙΨΥ έφτασα. η απάντηση εμμέσως πλην σαφώς; ότι ήταν αδύνατο, ιδιαίτερα για μια ιδιωτική υπάλληλο χωρίς ευελιξία ωραρίου. Φυσικά το κέντρο ψυχικής υγείας που εξυπηρετεί Χαλάνδρι, Ψυχικό, Φιλοθέη και όμορους δήμους κηφισίας και μεσογείων είναι ανοιχτό το απόγευμα. εκεί βλέπεις επιτρέπεται να εργάζονται.
#3 Έχοντας μπει σε αυτο "τρενάκι" συμφωνώ με την απάντηση της Λένας αλλά διαφωνώ στις 2 τελευταίες της λέξεις. Δεν είναι Κανένας Άλλος. Αν ο ψυχοθεραπευτής των 26 μου χρόνων μου είχε συστήσει ορμονολογικές εξετάσεις μαζί με εξετάσεις αντισωμάτων θυρεοειδούς θα ήξερα από τότε την ρίζα των καταθλίψεων που πολεμούσα από μικρή και δεν θα είχα ταλαιπωρηθεί άλλα 7 χρόνια μέχρι να το βρω και να το λύσω. Επίσης θα ήθελα να μου έχει συστήσει την συστηματική σωματική άσκηση η οποία κάνει θαύματα στην κατάθλιψη, την σωστή διατροφή, συμπληρώματα βιταμινών, ιχνοστοιχείων σε σχέση με αυτά που έλειπαν από τον οργανισμό μου. Η θεραπεία σίγουρα βοηθάει και μην την αφήσεις. Χρειάζεται όμως ο συνδυασμός μυαλό και σώμα. Δεν είναι πως η ζωή μετά γίνεται disneyland αλλά ξυπνάς και κρατάς με χαρά το εισιτήριο στο χέρι για την κάθε της μέρα.
Νο.3 Επίσης να μην υποτιμούμε παράγοντες τις καθημερινότητας που μπορεί να οδηγήσουν στην κατάθλιψη. Κατά τη γνώμη μου μια ζωή που δεν μας γεμίζει μπορεί να μας ρίξει πολύ. Οπότε γιατί δεν βλέπω πουθενά την προτροπή : Αν δεν σ αρέσει κάτι στη ζωή σου άλλαξέ το; Ας πούμε παρατηρεί κανείς ότι κυρίως πάσχουν άνθρωποι στα μεγάλα αστικά κέντρα ή/ και άνθρωποι που βιώνουν τη μοναξιά. Δεν πιστεύω ότι αυτό είναι τυχαίο.
#2 Πραγματικά, μη μπαίνεις στη διαδικασία να την "σώσεις". Αν σου ανάβει τα λαμπάκια, αραίωσε τις επαφές, ή αλλιώς δέξου την όπως είναι. Υπάρχει μια μικρή ελπίδα να ξυπνήσει αν πχ. κάποια στιγμή την ξαποστείλει ο γκόμενος-είλωτας. Σε θέση να την ταρακουνήσουν αρκετά είναι και οι γονείς της, αλλά δε νομίζω να θέλουν. Ζουν το όνειρο μιας υπολογίσιμης μερίδας ελλήνων γονιών: έχουν το παιδί (και μάλιστα) που δεν ενηλικιώνεται ποτέ, και μπορούν για πάντα να φαντασιώνονται ότι είναι το κοριτσάκι τους που δεν έχει σεξουαλικές σχέσεις και θα τους φέρνει εφ' όρου ζωής "ένα ποτήρι νερό".
Εμένα πάντως Iris μου φαίνεται τόσο επικριτική η #2 που δυσκολεύομαι να πιστέψω στο φιλικό ενδιαφέρον της. Πες με καχύποπτη αλλά πιστεύω ότι δεν μας τα λεει όλα για τη ... "φίλη" της. Ή δεν τα ξέρει καν!
Βρε συ #2 κανείς δεν ξέρει τι γίνεται πίσω από κλειστές πόρτες. Εσύ πάλι, γιατί πιστεύεις ότι το δικό σου σύστημα αξιών είναι το σωστό? Γιατί επιμένεις να προσπαθείς να συνετίσεις έναν άλλο άνθρωπο (και να εκνευρίζεσαι από πάνω που δεν γίνεται το δικό σου)? Τι νομίζεις ότι σου δίνει το δικαίωμα να απαιτείς ο άλλος να υποκύψει στις απόψεις σου και να αλλάξει χαρακτήρα? Γιατί? Επειδή ντύνεις την παράλογη επιμονή σου με το ένδυμα του φιλικού ενδιαφέροντος?? Και ποιος σου είπε ότι εσύ γνωρίζεις την απόλυτη αλήθεια? Ποιος σου είπε ότι η δική σου αλήθεια είναι η σωστή? Σιγά που είστε φίλες, επειδή επικοινωνείτε που και που μέσα από κάποιο social medium. Ακόμα και σε αυτό λάθος κάνεις. Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι δεν ξέρεις όλη την πραγματικότητα της "φίλης" σου? Σου έχει περάσει από το μυαλό ότι δεν θέλει να τη μοιραστεί μαζί σου και ότι πιθανώς να την κουράζουν τόσο οι κουνοδαχτυλισμοί σου που σου λέει ότι μπαρούφα της κατέβει, για να σε ξεφορτωθεί (ή να σε εκνευρίσει όσο την εκνευρίζεις)?Επιτέλους αυτό το πράγμα που όλοι νομίζουν ότι η δική τους αλήθεια είναι η μόνη αλήθεια, πρέπει να σταματήσει κάπως! Μου τη δίνει στα νεύρα.
Σιγά που είστε φίλες, επειδή επικοινωνείτε που και που μέσα από κάποιο social medium. Πηγή: www.lifo.grΜόνο με αυτό διαφωνώ. Ο τρόπος επικοινωνίας (ειδικά όταν δεν υπάρχει εναλλακτική) δεν υποβιβάζει τη σχέση. Αν ήταν έτσι όλοι οι του εξωτερικού δεν θα είχαμε πια φίλους κ οικογένεια στην Ελλάδα. Και ναι δεν είναι το ίδιο να πίνεις καφέ με την κολλητή σου μέσω skype αλλά κάτι είναι...Εδώ κρατήσαμε ρομαντικές σχέσεις κ αγάπες με απόσταση :)
Δεν θέλω να σε στενοχωρήσω αλλά η προσωπική επαφή παίζει πολύ μεγάλο ρόλο σε μια σχέση. Φιλική, ερωτική, whatever. Δυστυχώς η αμείλικτη πραγματικότητα της καθημερινότητας μας ξεπερνάει όλους. Εσείς όλοι οι του εξωτερικού έχετε βασικά τεράστια νοσταλγία για την Ελλάδα (για την ζωή σας εδώ, τους ανθρώπους σας και τους φίλους σας..το οποίο είναι απόλυτα λογικό και κατανοητό) και αυτό είναι που σας εμποδίζει να δείτε το πράγμα ρεαλιστικά!
Δεν νομίζω ότι πρόκειται για "παράλογη εμμονή" ντυμένη με μανδύα ενδιαφέροντος. Το ενδιαφέρον πραγματικά υπάρχει και στην ηλικία των 25, πολλοί άνθρωποι παρατηρούν τους γύρω τους κοντινούς ανθρώπους να "αλλάζουν". Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για αλλαγή του χαρακτήρα, αλλά για αλλαγή συνθηκών επειδή απομακρυνόμαστε από το προστατευμένο περιβάλλον της οικογένειας ή έχουμε λιγότερες δικαιολογίες να προσκολληθούμε σε αυτό. Η φίλη της #2 βλέπει τη φίλη της από δραστήρια φοιτήτρια να εξελίσσεται σε ένα παθητικό άτομο και την ξενίζει. Ναι μεν δεν μπορεί να βοηθήσει να λυθεί το πρόβλημα που βλέπει, γιατί πρόβλημα είναι μόνο για εκείνη, αλλά αυτή είναι μια συνειδητοποίηση που γίνεται σιγά σιγά. Στα 25 είμαστε πιο ιδεαλιστές.
Στα 45 να δεις τι είμαστε!Το ότι η #2 " βλέπει τη φίλη της από δραστήρια φοιτήτρια να εξελίσσεται σε ένα παθητικό άτομο", δεν σημαίνει ότι η άλλη όντως εξελίσσεται σε ένα παθητικό άτομο. Σημαίνει μόνο ότι η #2 το βλέπει έτσι. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να "βλέπει" ότι θέλει. Το να κάνει την άποψή του σημαία και να προσπαθεί να επιβάλει την κοσμοθεωρία του στους άλλους, είναι πολύ εγωπαθές και ιδιαιτέρως ενοχλητικό.Be and let be.
Είναι γεγονός ότι πολλές φορες συμβαινει κάτι στη ζωη καποιου το οποίο, δεν θελει να το εκμυστηρευτεί ή να το αναλύσει ακόμη και στους φιλους του. Δεν μου φαινεται καθολου παραλογο η φιλη να θελει να σταματήσει να ασχοληται η #2 με το προβλημα και για αυτό της μιλάει ετσι. Επιπλεον καποιες φορές μετα απο συνεχιζομενες αποτυχιες, καποιοι το παιρνουν κατακαρδα, χανουν τον στοχο τους, παθαινουν καταθλιψη και ακόμη η πιο απλή "λογική" για τους υπολοιπους εξηγηση, τους φαινεται βουνο.Θα προτεινα στην #2 να σταματησει να ασχοληται με αυτό το θεμα οταν μιλαει με την φιλη της.
Ακριβώς και εγώ αυτό σκέφτηκα: ότι μπορεί να έχει πάθει κατάθλιψη. Μια σωστή φίλη οφείλει να της συμπαρασταθεί για να τη βγάλει από το καβούκι της. Αρχικά με το παράδειγμά της αλλά και προτείνοντάς της να συμμετάσχουν σε διάφορες δραστηριότητες. Σκεφτείτε αν στη θέση της φίλης ήταν η αδερφή σας, θα σας άρεσε να τη βλέπετε να χαραμίζεται; Εγώ με τίποτα.
Ωπ τώρα το είδα και εγώ! Εσείς όλοι της Ελλάδας έχετε την άποψη ότι εμείς όλοι του εξωτερικού δεν έχουμε βασικά δικαίωμα να έχουμε άποψη για τη ζωή των δικών μας ανθρώπων γιατί ζούμε σε μια ουτοπία; Οπότε θα πω και στη μάνα μου που είναι της Ελλάδας να μη με πρήζει κάθε τρεις και λίγο με τις συμβουλές της. Δεν ξέρει αυτή, ζει αλλού, σταμάτησε να είναι μάνα μου αφού μένει μακρυά. Δεν βγάζω νόημα καλέ!
Εμένα να δεις, παρόλο που ζω απλώς σε άλλη πόλη. Κι εμένα με πιάνει νοσταλγία και νεύρα που μερικές βλαμμένες φίλες μου δεν έχουν σκάιπ και θα ξεχάσω τα μουτράκια τους έτσι όπως πάμε. Αλλά δεν κατάλαβα να χάνουμε την επαφή, βριζόμαστε το ίδιο φανατικά όπως και από κοντά. Άσε το λιώσιμο όταν σηκώνουν το τηλέφωνο τα παιδάκια τους και αναγνωρίζουν τη φωνή μου.
Η κοπέλες είναι φίλες από μικρές. Είναι ξεκάθαρο ότι η Nancy έχει πάθει σοκ που βλέπει τη φίλη της να φλερτάρει με την οκνηρία, πάνω στο άνθος της. Δεν νομίζω πως είναι παράλογο που πρώτα σκέφτηκε την τεμπελιά και όχι οτιδήποτε άλλο. Και ο ψυχίατρος ακόμα, υποψιάζεται κάποιο πρόβλημα μετά από εξέταση. Εδώ έχουμε μια κοπέλα που μιλάει για την παιδική της φίλη και που προφανώς δεν είναι ψυχίατρος. Σωστό μπορεί να μην είναι, αλλά δεν είναι και εξωπραγματικό να χώνουμε τη μύτη μας στις επιλογές/ζωές των ανθρώπων που ξέρουμε τη μισή μας ζωή και αγαπάμε. Στα 45 της και η Nancy θα ξέρει ότι είναι μάταιο ή ενοχλητικό ή αγενές να το κάνουμε. Σήμερα πάντως σίγουρα δεν μπορούμε να το χώσουμε εμείς στο κεφάλι της, μαστιγώνοντας την.