Στο σημερινό «Α μπα»: αυτές οι οικογένειες…

Στο σημερινό «Α μπα»: αυτές οι οικογένειες… Facebook Twitter
56

 

__________________
1.

Είχαμε 6 χρόνια σχέσης. Για να καταλάβεις, ήταν σαν να ήμασταν soulmates, πολλή αγάπη, σεβασμός, φιλία, θαυμασμός... Ήταν ο μόνος άνθρωπος που με έκανε να θέλω οικογένεια, τον φανταζόμουν πατέρα των παιδιών μου. Όμως, τον πλήγωσα πολύ λόγω δικών μου προβλημάτων. Περνούσα κατάθλιψη και φέρθηκα αλλοπρόσαλλα και ανώριμα στο τέλος, νόμιζα ότι αν τον χώριζα θα μπορέσω να ξεπεράσω τα προβλήματά μου, επειδή αυτός με προστάτευε πάντα και ήθελα να δω αν μπορώ μόνη μου. Μετά κάναμε κ οι 2 άλλες σχέσεις, οι οποίες κράτησαν 4,5 χρόνια η δική μου και η δική του συνεχίζει ακόμη (4
χρόνια). Το θέμα είναι ότι δεν θεωρώ φυσιολογικό ενώ έχουμε χωρίσει εδώ και 5 χρόνια, να τον σκέφτομαι κάθε μέρα-όχι να κλαίω κιόλας, αλλά κάθε μέρα περνάει από την σκέψη μου αυτός ο άνθρωπος- και να με ενοχλεί τόσο πολύ όταν μαθαίνω τι κάνει με την κοπέλα του-τυχαία από γνωστούς. Και ενώ μάλιστα έχω κι εγώ σχέση, άσχετα που χώρισα πρόσφατα, γιατί τελικά δεν υπήρχε ούτε αγάπη ούτε μέλλον με τον δεύτερο. Και το θέμα είναι ότι πάντα έλεγα ότι δεν ξέρω αν θα αγαπήσω ποτέ μου άλλον άνθρωπο όσο αυτόν. Χτες έμαθα ότι είπε το ίδιο πράγμα αυτός για εμένα σε κοινό φίλο μας, πριν λίγο καιρό. Είπε δηλαδή ότι η κοπέλα του είναι καλή αλλά δεν πρόκειται ποτέ να την αγαπήσει όσο εμένα. Αυτός όμως ακόμη τα έχει
μαζί της και δεν έχουμε καμία επικοινωνία από τότε που χωρίσαμε -5 χρόνια τώρα- από δική του επιθυμία, επειδή τον πλήγωσα πολύ. Δεν ξέρω, με έχει τσακίσει όλο αυτό, πονάει η καρδιά μου τόσο πολύ να νιώθω ότι χάνουμε τον χρόνο μας ενώ ίσως τελικά θα έπρεπε να ήμασταν μαζί. Αλλά από την άλλη λέω, αν ήθελε να είναι μαζί μου δεν θα ήταν; Ή μήπως δεν έκανε κίνηση επειδή ήξερε ότι είμαι με άλλον;
Να επικοινωνήσω μαζί του; Τι λες;
Κάποτε του είχα πει ότι δεν θέλω να γίνουμε σαν την ταινία shopgirl στο τέλος , ο επίλογος ήταν "Some nights alone he thinks of her, and some nights alone she thinks of him. Some nights these thoughts occur at the same moment and Ray and Mirabelle are connected without ever knowing it." Αλλά τελικά μάλλον έτσι γίναμε.- the_cake

Φυσικά και να επικοινωνήσεις. Το συντομότερο. Μόνο μην κάνεις προεκτάσεις που οδηγούν στη μυθική χώρα της επιβεβαίωσης. Ότι δεν θα αγαπήσει αυτή όσο εσένα δεν σημαίνει ότι θέλει να είναι μαζί σου, ούτε ότι αποκλείεται να αγαπήσει στο μέλλον κάποια άλλη περισσότερο από σένα.

__________________
2.

Αγαπητή Α, μπα
έχω δυο γιους, ο μικρός 9 και ο μεγάλος 15. Για τους γιους μου είμαι πάνω απ' όλα μάνα αλλά και φίλη. Μπορούν να μου μιλούν για τα πάντα, συζητάμε ό,τι τους προβληματίζει, είμαι πάντα εκεί για τις απορίες τους και όχι μόνο, γελούμε μαζί, χορεύουμε, παίζουμε, διασκεδάζουμε. Ακόμα και εργασία έψαξα και βρήκα με μόνο κριτήριο το ωράριο, έτσι ώστε να είμαι μαζί τους όσο το δυνατό περισσότερες ώρες. Με το μεγάλο έχουμε 20 χρόνια διαφορά οπόταν θεωρώ ότι δεν μας χωρίζει κάποιο χάσμα, ότι καταλαβαίνω τι περνά εφόσον τα έζησα μόλις...χτες.
Στην εφηβεία μου δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να σπουδάσω, λόγω οικονομικών και άλλων θεμάτων αν και δεν ήθελα τίποτα περισσότερο στον κόσμο. Γνωριστήκατε με τον άντρα, κάναμε δυο υπέροχους γιους και από τότε προσπαθώ να τους δώσω όλα τα εφόδια που πιστεύω ότι χρειάζονται για να βγουν έξω στον κόσμο προετοιμασμένοι.
Τους διαβάζω βιβλία, τους μαθαίνω να αγαπάνε τον κόσμο, τα ζώα, τη μάθηση, να σέβονται το συνάνθρωπο τους, ότι σεβόμαστε τη διαφορετικότητα, ότι όλοι έχουμε ίσα δικαιώματα, και πολλά άλλα. Θέλω να γίνουν ολοκληρωμένοι άνθρωποι, να έχουν κριτική σκέψη, να έχουν καλοσύνη μέσα τους και συμπόνια. Αν και όπως όλοι μας, στριμωχνόμαστε οικονομικά, ό,τι λεφτά βάλουμε στην άκρη, πηγαίνουμε ταξίδια γιατί θεωρώ ότι είναι από τα σπουδαιότερα δώρα για τα παιδιά, να γνωρίζουν νέες χώρες, κουλτούρες, να βγαίνουν από το μικρόκοσμο που ζούμε και να βλέπουν τι υπάρχει εκεί έξω.
Θέλω να φύγουν για σπουδές μετά το σχολείο, και για το ακαδημαϊκό κομμάτι αλλά και για να γνωρίσουν τον κόσμο (ζούμε σε χωριό της επαρχίας), να μάθουν πως σκέφτονται, πως λειτουργούν οι άλλοι λαοί, την κουλτούρα τους, τα έθιμα τους. Να γίνουν ανεξάρτητοι, να παλέψουν όπως όλοι οι φοιτητές, να ωριμάσουν μέσα από αυτή τη διαδικασία.
Ο μεγάλος μέχρι πριν δυο χρόνια διάβαζε, αγαπούσε τα βιβλία, είχε καλές επιδόσεις στο σχολείο και ποτέ δεν είχαν πρόβλημα μαζί του οι καθηγητές.
Όταν μπήκε στην εφηβεία (και αντιλαμβάνομαι ότι παίζει μεγάλο ρόλο) όλα άλλαξαν. Δεν θέλει να διαβάζει, λέει ότι θέλει απλώς να τελειώσει το σχολείο και να δουλέψει στις οικοδομές ή στα mcdonalds χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι και για αυτές τις δουλειές απαιτούνται δεξιότητες και σκληρά ωράρια. Κάθεται όλη μέρα χωρίς να κάνει τίποτα και πρότυπο του πλέον είναι κάτι τυπάκια στο youtube που κάνουν βιντεάκια και βγάζουν λεφτά (εκεί που το πρότυπο του ήταν ο Μέλιος από το Ένα παιδί μετράει τ' άστρα). Κι όσο κι αν του εξηγώ ότι ακόμα και αυτοί, για κάθε ένα που τα έχει καταφέρει υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που έχουν αποτύχει και ο μόνος τρόπος να πετύχουμε (όπως ορίζει ο καθένας μας την επιτυχία) είναι να σπουδάσει, να αποκτήσει βάσεις και εφόδια, τίποτα. Απλά, βαριέται... Του αρέσει ο χορός, κάνει χρόνια break-dance και του έχω πει ότι αν αυτό θέλει να κάνει, να το κάνει, να το παλέψει, να δουλέψει και εγώ τον στηρίζω. Αλλά και πάλι, απάθεια... Νομίζει ότι θα του έρθουν όλα εύκολα και δεν βρίσκω τον τρόπο να τον κάνω να καταλάβει.

Του μιλώ, τον φοβερίζω, του εξηγώ, κάθε μέρα, έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου δεν έχω τι άλλο να πω... Έχω δοκιμάσει τα πάντα, τίποτα δεν βρίσκει ανταπόκριση. Έχω πάει σε ψυχολόγο να τον συμβουλευτώ αλλά με λίγα λόγια μου είπε ότι προβάλλω τα δικά μου όνειρα που δεν έζησα στο γιο μου και να τον αφήσω ήσυχο, ότι περνά μια φάση και θα τη ξεπεράσει και δεν είμαστε φτιαγμένοι όλοι για να σπουδάζουμε.

Αλλά δεν είναι έτσι. Θέλω να σπουδάσει για τους λόγους που είπα και μετά να κάνει ότι θέλει στη ζωή του, αν θέλει να γίνει οικοδόμος να γίνει, αλλά να έχει κάποια εφόδια. Και αυτός με κοιτάζει και μου απαντά με απάθεια, δεν θυμώνει, δεν αντιδρά. Απλά βαριέται...
Ξέρω ότι είναι δύσκολη η εφηβεία αλλά φοβάμαι ότι όταν περάσει θα είναι πολύ αργά και θα έχει χάσει σημαντικά πράγματα στο σχολείο, τόσα που δεν θα μπορεί να τα αναπληρώσει.
Οι καθηγητές του είναι θυμωμένοι μαζί του, βλέπουν ότι έχει δυνατότητες και δεν τις εκμεταλλεύεται γιατί... βαριέται. Ο μόνος λόγος που δεν τον αφήνουν στην ίδια τάξη είναι γιατί είναι καλό παιδί, φιλότιμο, δεν τους δημιουργεί προβλήματα.
Ο πατέρας του χειρίζεται το όλο θέμα με θυμό και φωνές οπόταν έχω σταματήσει να το συζητώ μαζί του γιατί ξέρω ότι δεν είναι αυτή η λύση (αν και το έχω δοκιμάσει και εγώ).
Ειδικά αυτό το καλοκαίρι, έχει απομακρυνθεί από τους φίλους του, τον πιέζω εγώ για να τους πάρει τηλέφωνο να συναντηθούν αλλιώς δεν ενδιαφέρεται από μόνος του.
Σκεφτήκαμε να τον στείλουμε να δουλέψει για το καλοκαίρι, να δει πως βγαίνει η δουλειά και τα λεφτά, να συνειδητοποιήσει ότι είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα εκεί έξω αλλά δεν είναι στο νόμιμο όριο ηλικίας και δεν τον δέχονται ούτε στα mcdonalds!
Απολογούμαι για το μεγάλο μήνυμα, προσπάθησα να σου δώσω όλη την εικόνα. Μόνο τι συμβαίνει στο μυαλό του δεν ξέρω να σου πω...
Τι να κάνω ρε α,μπα, μη μου πεις υπομονή, τι θα έκανες εσύ στη θέση μου; - Τσαλαπετεινός

Είναι πολύ δύσκολο το θέμα. Μιλάμε για έναν τρίτο άνθρωπο που δεν έχει την ευκαιρία να εξηγήσει τα πράγματα από τη μεριά του. Ακούμε μόνο την δική σου πλευρά, και πώς να το κάνουμε, ως μονόπλευρη θέαση, είναι περιορισμένη, και ας είσαι ο κηδεμόνας ενός ανήλικου παιδιού. Από αυτά που λες μόνο εσένα μπορούμε να ακούσουμε, και όχι το παιδί, όχι επειδή αποκλείεται – θα μπορούσες να είσαι σχετικά ακριβείς οι παρατηρήσεις σου– αλλά επειδή αυτό είναι το σωστό.


Ακόμη και αν προσπαθούσα να πω κάτι σε σένα όμως, θα δυσκολευόμουν πάρα πολύ. Οι μανάδες είναι συνεχώς υπό κρίση από τους άλλους. Αν τα παιδιά τα καταφέρνουν, είναι τυχερές, αν δεν τα καταφέρνουν, αυτές φταίνε. Οι συμβουλές πέφτουν βροχή με κάθε ευκαιρία και κρίνονται υπερβολικά αυστηρά, ενώ οι πατεράδες ξεμπερδεύουν με την πρώτη λάθος προσέγγιση – οι ίδιες τους οι γυναίκες δίνουν το συγχωροχάρτι και παίρνουν όλη την ευθύνη πάνω τους, όπως ακριβώς κάνεις τώρα εσύ.


Οπότε τα λίγα που έχω να πω είναι τα εξής: δεν είσαι μόνη σου, και δεν έχεις μόνο ένα παιδί. Είσαστε μια οικογένεια, και με τον άντρα σου μοιραζόσαστε τις ευθύνες της ανατροφής. Αν πιστεύεις ότι ο άντρας σου κάνει κάτι λάθος, πες του το, και σχεδιάστε από κοινού μια αντιμετώπιση. Μην ξεχνάτε ότι έχετε κι άλλο γιο, και ό,τι κάνετε είναι και γι' αυτόν τεράστιο μάθημα.

Ίσως θα ήταν χρήσιμο να δοκίμαζες άλλη προσέγγιση: μην μιλάς μέχρι να μαλλιάσει η γλώσσα σου, έτσι κι αλλιώς, ό,τι είχες να πεις, το έχει ακούσει, δεν πρόκειται να πεις κάτι καινούριο. Για δες αν μπορείς να τον αφήσεις να μιλήσει. Έχεις πολύ συγκεκριμένη άποψη για το μέλλον τους, και δεν λέω ότι είναι λάθος, για μένα σωστά τα λες, αλλά ακόμα και το καλό, αν το πάρεις σε μεγάλες δόσεις, μπορεί να σε πνίξει. Μπορεί να μην μιλάει γιατί πιστεύει ότι δεν θα καταλάβεις. Σίγουρα κάτι έχει στο μυαλό του. Προσπαθήστε να δημιουργήσετε προϋποθέσεις ώστε να νιώσει το κίνητρο για να το πει.

__________________
3.

Διαβάζεις τα αγγλόφωνα βιβλία στα αγγλικά ή μεταφρασμένα?- Ελλη


Και τα μη αγγλόφωνα τα διαβάζω στα αγγλικά, μεταφρασμένα. Γενικά διαβάζω στα αγγλικά γιατί θέλω να τα μάθω καλύτερα (τα αγγλικά) και γιατί πλέον διαβάζω αποκλειστικά στο kindle.


__________________
4.

Αγαπητή Α, μπα!
Είμαι 20 χρονών και δεν έχω κάνει ποτέ σχέση. Ανησυχώ αν ''φταίω'' εγώ ή απλά τυχαίνει αυτό γενικά στον κόσμο. Είμαι συμπαθητική, έξυπνη και σχετικά όμορφη (φυσιολογική δηλαδή, μη φανταστείς καμιά γκομενάρα ή θεά.) και δε μπορώ να βρω τον λόγο για τον οποίο είμαι μπακούρι έως τα 20 μου. Δεν είναι ότι κανένας δεν εκδηλώνει το ενδιαφέρον του για μένα αλλά γενικά δε μπορώ να πω πως έχω και πολλές κατακτήσεις. Μήπως φταίει που δεν βγαίνω σχετικά συχνά και έτσι δε γνωρίζω πολύ κόσμο;; ή λες να υπάρχει κάποιος άλλος λόγος;; Γενικά το θεωρείς φυσιολογικό;;;
Τι να κάνω;;; -σε απόγνωση

Δεν χρειάζονται πολλές κατακτήσεις για να κάνεις μια σχέση. Στατιστικά, μια κατάκτηση αρκεί, αλλά αν θέλεις να βοηθήσεις τα στατιστικά σου, σε γενικές γραμμές οι πιθανότητες σχέσης αυξάνονται όσο αυξάνονται και οι κατακτήσεις (αλλά μην το δένεις και κόμπο αυτό, γιατί μπορεί να ελκύεις αγόρια που δεν σου ταιριάζουν, επειδή νομίζεις ότι σου ταιριάζουν). Αυτό βελτιώνεται όσο περισσότερο ανοιχτή είσαι σε νέες γνωριμίες.


Αυτό που είναι εντελώς φυσιολογικό είναι να έχει ο καθένας το δικό του ρυθμό σε αυτά τα πράγματα και να μην έχει άγχος ότι έχασε κάποιο τραίνο. Μιλάμε για το σώμα σου, και μιλάμε για τον συναισθηματικό σου κόσμο. Όταν θελήσεις να κάνεις σχέση, θα το καταλάβεις, δεν θα έχεις καμία αμφιβολία, και θα γίνει από μόνο του. Μέχρι τότε, μην ασχολείσαι με τον αριθμό κατακτήσεων. Ασχολήσου με τον εαυτό σου και την καλλιέργεια του. Διάβασε, δες ταινίες, μίλα με άλλους και με άλλες, μάθε καινούρια πράγματα, αμφισβήτησε αυτά που θεωρείς δεδομένα. Τα υπόλοιπα θα έρθουν φυσικά.

__________________
5.

Σε διαβαζω και μου αρεσει που εισαι αντικειμενικη. Γι'αυτο θα ηθελα τη γνωμη σ γ ενα θεμα αισθηματικου προβληματισμου κυριως... εχω γνωρισει ενα παιδι εδω και 4 χρονια περιπου και εκεινος ειναι μυστηριος...δεν λεει πολλα...εχει σχεση... παρ'ολα αυτα υπαρχει κατι αναμεσα μας χωρις να μπορω να προσδιορισω το τι...εχουν παιχτει αρκετα μυνηνατα και στιγμες.. απο κει που μ δειχνει οτι δεν με βλεπει ερωτικα ξαφνικα επανερχεται απο το πουθενα και με ενα βλεμμα, ενα δαγκωμα..καποιο υπονοουμενο... με θελει κ δεν με θελει... και οταν χανομαστε μολις το παρω αποφαση τοτε αμεσως μου στελνει μυνημα... ξερει τι σκεφτομαι..ποτε τον σκεφτομαι, τι κανω...με ξερει καλυτερα και απο χρονια φιλους μ και απο αλλες σχεσεις μ... γιατι ομως να μπει καποιος στον κοπο να με μαθει τοσο καλα και να μου δειχνει αδιαφορια κ ενδιαφερον παραλληλα ενω εχει σχεση?? και μου εχει ξεκαθαρισει πως γιαυτον ειναι αλλο ερωτας και αλλο σεξ... δηλαδη με λιγα λογια για να καταλαβεις... αμα τον ακους λες τελος καμια επαφη...αν κρινεις απο αυτα που κανει λες εδω υπαρχει ενας ερωτας μεγαλος...μυστηρια πραγματα!!! Τι σταση να κρατησω κ εγω δεν ξερω... Αν μπορεις πες μ την γνωμη σου!!- Καραμελα

Αν σκέφτεσαι κάποιον συνέχεια, όποτε και να σου στείλει μήνυμα, μέσα πέφτει. Έφτιαξες έναν μύθο μέσα στο κεφάλι σου, του άναψες φωτιά, και τώρα του βάζεις ξύλα. Δεν τον ξέρεις, δε μιλάει, οπότε μπορείς να αποδώσεις ό,τι θέλεις σε αυτά που κάνει και σε αυτά που δεν λέει. Είσαι ελεύθερη να γοητεύεσαι και να φτιάχνεις κάστρα στα σύννεφα, αλλά μην πείθεις τον εαυτό σου ότι γνωρίζεστε σε κάποιο βαθύτερο επίπεδο. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο.


Εγώ από το «άλλο έρωτας και άλλο σεξ» που σου είπε, ας πούμε, άλλο κατάλαβα: ότι θέλει να σε ρίξει στο κρεβάτι χωρίς άλλες δεσμεύσεις. Είδες τι εύκολο είναι να καταλάβει ο καθένας κάτι άλλο από τους χρησμούς; Έτσι έκανε καριέρα η Πυθία, έτσι κάνουν καριέρα και οι γόηδες υψηλού επαρχιωτισμού που θέλουν και την Κική και την Κοκό χωρίς να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους.

__________________
6.


Αγαπητη Α μπα διαβαζω τη στηλη σου και ομολογω οτι εχω προβληματιστει, εχω ταυτιστει, εχω στεναχωρηθει αλλα εχω γελασει και πολυ οχι απο κακια φυσικα... γιαυτο λοιπον αποφασισα να σ πω και τα δικα μου για να γελασουν κ αλλοι μαζι μου οπως γελαω κ εγω... εχω σχεση 7 χρονια (βλεπε 7 χρονια φαγουρα) και οπως ειναι "λογικο" εχουν μπλεχτει οι οικογενειες μας ενας κακος χαμος... εχουμε μεγαλωσει κ οι δυο σε καλες οικογενειες ..εμενα δεν με λες και ανθρωπο της πολυκοσμιας... και πηγα και επεσα πανω στον ανθρωπο με τα 5 αδερφια και τα 500 ατομα σοι...και καλα να ναι οι ανθρωποι δεν με ενοχλουν... αλλα η επαφη η στενη μ ανοιγει το στομα..αλλα αναγκαστικα πρεπει αν πηγαινω σπιτι τ.. καμια επαφη με τα αδερφια του (4 αγορια και 1 κοριτσι).. τα θεωρουν ολα δεδομενα...με τη μαμα του ας μη σχολιασω... τον ψιλοχοντροεκμεταλλευονται ολοι και εγω ενοχλουμαι πιο πολυ κ απο εκεινον... κ οταν μ λεει να παμε κ παρακατω σκεφτομαι ολους αυτους τους παρτακιδες μεσα στο σπιτι μας και τρομοκρατουμαι...ισως να με πεις υπερβολικη αλλα αν εβλεπες και ζουσες αυτες τις καταστασεις που ζω θα ειχες παθει παρακρουση...βεβαια το μωρο μ καμια επαφη με αυτους...τελειως διαφορετικος... αμα ομως γινει κ αυτος ετσι?? Και κλαιγεται και χρωσταει σε ολο τον κοσμο και και και... μηπως εχει δικιο η μανουλα μ τελικα??? που μου λεει οτι θα κακοπερασω με ολους αυτους και θαμ κανουν κουμαντο??? βοηθειαααα παθαινω κριση πανικου...- παναγια βοηθα

Τα λες μπλεγμένα επειδή τα έχεις μπλεγμένα και στο μυαλό σου, και όσο πιο πολύ τα μπλέκεις, τόσο θα παθαίνεις πανικό.


Ένα θέμα είναι ο σύντροφος. Και ένα θέμα είναι η οικογένεια του. Και ένα τρίτο θέμα είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει ο σύντροφος την οικογένεια του.


Γενικά ισχύει ότι όταν παντρεύεσαι κάποιον κληρονομείς μαζί και τη σχέση που έχει με το σόι του. Αν είναι μακριά και αγαπημένοι, ωραία, αν είναι συνέταιροι ή μοιράζονται σπίτια, οικόπεδα, μαγαζιά, είσαστε μαζί σε αυτό, και η ζωή σου θα επηρεαστεί οπωσδήποτε. Το πόσο, εξαρτάται από την σχέση που έχει ο άντρας σου με την οικογένεια, και από την Ιδέα που έχει μέσα του για το κατά πόσο είναι υπεύθυνος για τις ζωές των γονιών του και των αδερφών του.


Εσύ μιλάς αόριστα για «καταστάσεις», μια λέξη που δεν λέει τίποτα. Μπορεί να είναι για τα σίδερα, μπορεί να είναι κάτι συνηθισμένο, ποιος ξέρει. Η μανούλα σου δεν ξέρουμε αν έχει δίκιο, γιατί δεν ξέρουμε το πιο βασικό: κατά πόσο επιτρέπει ο φίλος σου σε άλλους να ανακατεύονται στη ζωή σας.


Και ερχόμαστε στο πιο βασικό από όλα: το «χρωστάει σε όλο τον κόσμο και κλαίγεται και και και...» Για τον φίλο σου μιλάς; Αν ναι, τα αδέρφια του σε πείραξαν; Δε νομίζεις ότι αυτά είναι πολύ βασικά θέματα που πρέπει να λάβεις υπόψη σου, πριν αποφασίσεις ότι για ό,τι συμβαίνει φταίει η μεγάλη του οικογένεια;

__________________
7.


Αγαπητή Α, μπα, είμαι μπερδεμένη τα τελευταία 2 χρόνια και δεν ξέρω ποιον δρόμο να ακολουθήσω. Πάντα ήμουν η καλή κόρη, η καλή μαθήτρια, το καλό παιδί που δεν έφερνε ποτέ αντίρρηση στους γονείς της. Σπούδασα κάτι που δεν μου αρέσει μόνο και μόνο γιατί είχαν τρέλα οι γονείς μου να πάω πανεπιστήμιο, τώρα αποφοίτησα και δουλεύω σε κάτι εντελώς άσχετο για να τους συντηρήσω αφού γεμίσαμε χρέη λόγω κακής τους οικονομικής διαχείρισης και στα 24 μου ζητούν ακόμη να έχουν τον έλεγχο της ζωής μου. Είμαι με ένα πολύ καλό παιδί τα τελευταία 2 χρόνια, το οποίο με αγαπάει και με προσέχει σαν τα μάτια του, δεν είναι όμως του πανεπιστημίου...Κακό μεγάλο για τους δικούς μου. Είναι ένα παιδί που εργάζεται από τα 16 του, πράγμα που δεν είναι αντάξιο μου κατά τα λεγόμενα τους. Περιμένω απλά 1.5 χρόνο να τελειώσουν τα χρέη και απλά να εξαφανιστώ. Εσύ τι λες;- Μπερδεμένη

Λέω ότι αν περάσεις από την πλήρη υπακοή στην εξαφάνιση θα χάσεις το δίκιο σου και θα βάλεις μια επιπλέον πίεση στον εαυτό σου. Από εκεί που δεν έχεις πει ούτε ένα όχι, πιστεύεις ότι θα σου είναι εύκολο να εξαφανιστείς; Μπορεί να σου φαίνεται σαν λύτρωση, αλλά είσαι έτοιμη να αντέξεις το μοιραίο κύμα τύψεων και αμφισβήτησης που θα ακολουθήσει; Νομίζεις ότι θα σε αφήσουν έτσι, να φύγεις ήρεμα, χωρίς αντιδράσεις;


Μην κάνεις την επανάσταση μέσα από την επιλογή άντρα. Μην κάνεις ό,τι δεν τολμούσες να κάνεις ως τώρα χρησιμοποιώντας κάποιον άλλον. Δεν λέω ότι δεν είναι κατάλληλο το αγόρι. Ακόμη και αν είναι ο τέλειος για σένα, χίλια τοις εκατό, μην ταυτίσεις την μεγάλη σου έξοδο με την είσοδο σε ένα άλλο σπίτι. Δεν ανήκεις σε κανέναν παρά στον εαυτό σου. Πες το «όχι» συνολικά, αποδεικνύοντας ότι αναλαμβάνεις τον έλεγχο της ζωής σου με ό,τι συνεπάγεται. Το ποιον διαλέγεις για σύντροφο πρέπει να είναι αποτέλεσμα αυτού, όχι η απόδειξη του.

56

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#2 Ως άνθρωπος που από την εφηβεία πορεύομαι με το μαύρο μου σκύλο, το παρακάτω με φοβίζει πιο πολύ απ' όλα: "Ειδικά αυτό το καλοκαίρι, έχει απομακρυνθεί από τους φίλους του, τον πιέζω εγώ για να τους πάρει τηλέφωνο να συναντηθούν αλλιώς δεν ενδιαφέρεται από μόνος του." Μήπως το παιδί μπαίνει σε φάση κατάθλιψης και γι' αυτό δεν έχει όρεξη για τίποτα? Βέβαια και το εκπαιδευτικό σύστημα δε βοηθάει και ιδιαίτερα να κάνει κανείς ευχάριστα και δημιουργικά πράγματα σε αυτλή την ηλικία. Είναι πάντως πολύ σημαντικό να βρει ασχολίες που να τον ευχαριστούν και σ' αυτό θα μπορούσατε ίσως να βοηθήσετε οι γονείς.Το να κάτσει έφηβος να διαβάσει μόνο και μόνο για να μπορέσει να σπουδάσει και να έχει περισσότερες πιθανότητες να βρει δουλειά στο μέλλον είναι μάλλον αδύνατον. Ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι μαυρίλα μου προκαλεί. Πρέπει είτε να βρει κάποιο ενδιαφέρον σε αυτά που διαβάζει (όχι και πολύ πιθανό με αυτά τα βιβλία) είτε να ντρέπεται να πηγαίνει αδιάβαστος...
Χωρίς να έχω παιδιά, είδα μια μαμά που αγωνιά για το παιδί της γιατί καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά και αναρωτιέμαι αν ο ψυχολόγος της μίλησε για το ενδεχόμενο που λες @konst. Ξέρει τον γιό της από τη στιγμή που γεννήθηκε αλλά θέλει μεγάλη δύναμη για το δει μόνη της. Η περιγραφή της είναι πολύ λεπτομερής και γι'αυτό προκαλεί ασφυξία. Ειδικά όμως όσοι μεγάλωσαν σε χωριό της επαρχίας ίσως μπορούν να καταλάβουν την αγωνία της. Διαφωνώ με τη μαμά σ'ένα σημείο: Δεν είναι σαν να τα έζησε μόλις χθες. Είναι εντελώς άλλη η σημερινή πραγματικότητα και αυτό που προσωπικά με τρόμαξε είναι ότι η μαμά δεν δείχνει να το καταλαβαίνει. Το παιδί που μετράει τ'άστρα δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα ενός 15χρονου το 2015. Μίλα του θετικά, προς Θεού μην του φωνάζεις, το παιδί είναι στεναχωρημένο με κάτι. Τόνωσε την αυτοεκτίμηση του, αυτό έχει ανάγκη. Να νιώσει ότι αξίζει, και ο ίδιος και ο κόπος του. Και όπως πολύ σωστά είπε μια φίλη εδώ, πίστεψε στην καλή δουλειά που έχεις κάνει ως τώρα, στη βάση. Και ενθάρρυνε τον να πάτε σε ψυχολόγο. Παραδέξου μπροστά του ότι επειδή εσύ δεν μπορείς να είσαι αντικειμενική επειδή είσαι μανούλα, θα τον απελευθερώσει να τον ακούσει κάποιος που ξέρει να το κάνει καλά, όπως εκείνος χορεύει καλά.Και μην του δείχνεις τον ήλιο των πανελλαδικών. Για σένα είναι φως, για εκείνον ίσως είναι κάτι που τον τυφλώνει και τον καίει. Πιο μικροί στόχοι, πιο κοντινοί, φαίνονται πιο εφικτοί και όταν πετυχαίνουμε έναν, ο επόμενος φαίνεται πιο εύκολος επειδή εμείς νιώθουμε πιο δυνατοί. Παρ'το μέρα με την ημέρα και μην πιέζεις το παιδί σου σ'αυτή τη φάση. Καλή δύναμη και εύχομαι να διαβάζεις, πολλές φορές, ό,τι έγραψε ο/η konst παραπάνω.
#2 Δε συνηθίζω να σχολιάζω, γιατί οι υπόλοιποι συνήθεις ύποπτοι σχολιαστές τα λένε καλύτερα από μένα, ωστόσο σήμερα δεν κρατιέμαι, το λυπήθηκα το παιδί. Διαβάζοντας το μήνυμα της σούπερ-μαμάς, βγαλμένης από μυθιστόρημα, μπούκωνα. Πόσο μάλλον ο γιός της. Το παιδί αντιλαμβάνεται ότι καλείται να εκπληρώσει απωθημένα της ίδιας και έτσι δεν βαριέται, αλλά αρνείται. Αρνείται να συνεχίσει να κάνει ότι έκανε, γιατί προφανώς τίποτα από όλα αυτά δεν γινόταν για τη χαρά και την ευχαρίστηση, αλλά για να καμαρώνουμε το πόσο ωραίοι, σωστοί και σπουδαίοι είμαστε. Όλες οι δραστηριότητες τελούνταν ως παρακαταθήκη για ένα μέλλον όπως το φαντάζεται η μαμά (και ο μπαμπάς) για το παιδί και όχι για να ανακαλύψει το παιδί τι πραγματικά το ευχαριστεί. Ως έφηβος αρνείται να συνεχίσει αυτό το παιχνίδι που δεν είναι δικό του. Και όσο δεν του επιτρέπεις να βρει το δικό του παιχνίδι, αποθαρρύνοντάς τον ακόμα και να σκεφτεί να κάνει κάτι που ξεφεύγει από τα δικά σου στεγανά, θα τον βλέπεις απαθή και απόμακρο. Τα παιδιά από τη φύση τους είναι ευγενικά, για αυτό δεν τα έχεις ακούσει ακόμη χοντρά από τον πιτσιρικά. Αν δε χαλαρώσεις με τις προσδοκίες, τις απαιτήσεις και τα απωθημένα σου, κάτι μου λέει ότι θα σου τα κάνει λιανά στο μέλλον με τρόπο ξεκάθαρο και απολύτως δυσάρεστο. Τέλος, αν δεν σε είχε φάει το μαράζι για το ότι δε σπούδασες, θα είχες ίσως κατανοήσει ότι τα βιβλία, τα ταξίδια και οι ιδέες είναι κομμάτι της ζωής μας επειδή μας ευχαριστούν και όχι επειδή μας εξασφαλίζουν κοινωνική προαγωγή.
#7 Θεωρώ οτι η απάντηση της Λένας είναι εξαιρετική. Η περίπτωσή σου μου θυμίζει ΣΕ ΟΛΑ την περίπτωση μιας φίλης μου, η οποία εν τελει έμεινε και ακόμη μένει με τους γονείς της και τελικώς χώρισε το αγόρι της -ενα εξαιρετικό παλικάρι- ακρίβώς επειδη με τόση πλυση εγκεφάλου τελικά και η ίδια υποτίμησε το αγόρι της στο μυαλό της. 5 χρον μετά, όλη μέρα γκρινίαζει για το πόση ψυχολογική πίεση της ασκείται απο την οικογένεια -χωρίς στην πράξη να κανει κάτι δραστικό για να το αλλάξει-, και είναι πλέον στα όρια της κατάθλιψης. Να σημειώσω εδώ πως χρέη πια δεν υπάρχουν αλλα οι γονείς της πάντα βρίσκουν εναν νέο τρόπο να την κρατούν εκεί, είτε τρομάζοντας την με το πόσο "σκληρη είναι η ζωή εξω απ τη φωλιά", είτε με το να την υποτιμούν τεχνιέντως κάνοντα την να κυνηγά ατέρμονα σαν νεος συσσιφος την επιβεβαίωση και αποδοχή τους, είτε δημιουργόντα της τύψεις για το αν τους αφήσει στην -πάντα- δύσκολη στιγμή. Τώρα είναι με κάποιον άλλον, ο οποίος πληρεί της προδιαγραφές των γονιών της και απο τον οποίο όμως έχει αγκυστρωθεί, αφενός γιατι φοβάται μην τυχών και χασεί το "κελεπούρι" πάντα σύμφωνα με το κριτήριο των γονιών, και αφετέρου επειδη ε έξοδος μαζί του και η αποδοχή που της δείχνει είναι το βασικό της αντίδοτο και η βασική της διέξοδος απο το σπίτι. Ολα αυτά δεν αφορούν εμενα και ισως δε θα πρεπε να τα γραψω αλλα τα γραφω ελπίζοντας να τα διαβασεις γιατι θελω να αποφυγεις να πέσεις στις ιδιες παγίδες. Οι περιτωση άλλωστε όπως την έγραψες μοιάζει πάρα πολυ με αυτην που γνωρίζω.
#5 Αυτά που κάνει για να συμπεραίνεις ότι υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος μπορώ να τα ακούσω παρακαλώ; Γιατί μέχρι στιγμής κάτι δαγκώματα, βλέμματα, μερικά υπονοούμενα και αρκετά μηνύματα sms(;) διαβάζω μόνο.#6 Ευτυχώς που οι άνθρωποι δεν σε ενοχλούν και μόνο κατατρομοκρατείσαι μόλις πατάς το πόδι σου στο σπίτι τους και παθαίνεις κρίση πανικού. Σκέψου τώρα τί θα πάθαινες αν σε ενοχλούσαν και λίγο.. λέεμε τώρα. Δεν θέλω καν να σου υπενθυμίσω το ενδεχόμενο η οικογένειά του να μην ήταν και τόσο καλή που να αδιαφορεί, να κοιτάζει μόνο να τον ψιλοεκμεταλλεύεται, να είναι παρτάκηδες, να τα θεωρούν όλα δεδομένα αλλά να σας υπέβαλε σε σωματικά βασανιστήρια κιόλας. Αλλά δόξα τω Θεώ απέφυγες αυτόν τον σκόπελο και τώρα όλα καλά.
#2 Πάλι καλά που έχεις διαφορά μόνο είκοσι χρόνια από το παιδί σου, σκέψου να είχες σαρανταπέντε χρόνια διαφορά τί αντιλήψεις θα είχες δηλαδή! Τί χάσμα θα σε χώριζε από την πραγματικότητα τότε ούτε που θα ήθελα να το υποπτευτώ."Να γίνουν ανεξάρτητοι, να παλέψουν όπως όλοι οι φοιτητές, να ωριμάσουν μέσα από αυτή τη διαδικασία" Μόνο μέσα από τις σπουδές ανεξαρτητοποιείται, ωριμάζει και παλεύει ένας άνθρωπος;; ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ; Άσε που δεν έχω δει κανέναν φοιτητή να παλεύει, εκτός κι αν εννοείς με τις εργασίες. That is a laugh, my dear. Αν εννοείς εκείνους που δουλεύουν για να έχουν το προνόμιο να σπουδάσουν επειδή είναι το όνειρό τους - το δικό τους όνειρο, όχι της μάνας και του πατέρα τους -, εκείνοι παλεύουν με τη δουλειά και τα ωράρια λόγω κούρασης και έλλειψης χρόνου να τα συνδυάσουν και να σου πω την αλήθεια δεν βλέπω αρκετούς να παραπονιούνται. Ξέρεις γιατί; Eπειδή το θέλουν πολύ να σπουδάσουν. "όταν περάσει η εφηβεία θα είναι πολύ αργά και θα έχει χάσει σημαντικά πράγματα στο σχολείο, τόσα που δεν θα μπορεί να τα αναπληρώσει."ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ;;; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΠΛΗΡΩΣΕΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΑΠΑΞ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΛΗΣΕΙ;;"Ο πατέρας του χειρίζεται το όλο θέμα με θυμό και φωνές οπόταν έχω σταματήσει να το συζητώ μαζί του γιατί ξέρω ότι δεν είναι αυτή η λύση (αν και το έχω δοκιμάσει και εγώ)."Ωραία διαπαιδαγώγηση. Αλήθεια, με τέτοιους τρόπους και τέτοια επιχειρήματα περιμένετε να σας πάρει στα σοβαρά; Ούτε εμείς δεν σε παίρνουμε στα σοβαρά... - "στις οικοδομές ή στα mcdonalds χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι και για αυτές τις δουλειές απαιτούνται δεξιότητες και σκληρά ωράρια."Ε, ναι, είσαι troll... Eγώ γέλασα εδώ πάντως.Καταλήγω ότι και λίγα σου είπε ο ψυχολόγος! Και πολύ ευπρεπή τον βρίσκω.
#6αχ τώρα που το ξαναείδα και είναι από καλές οικογένειες:Πες ας πούμε ότι σ'αυτή τη δυναστεία θα είσαι δούκισσα, όχι πριγκίπισσα. Αν όμως ήσασταν τσίρκο, θα ήσουν θηριοδαμαστής, με τα δερμάτινα σου, με τα όλα σου.
#6Λαμβάνοντας υπόψη την ατάκα της μανούλας που μου λεει οτι θα κακοπερασω με ολους αυτους και θαμ κανουν κουμαντο??? Πηγή: www.lifo.grκαι τον τρόπο έκφρασης της κορούλας, νομίζω ότι πρόκειται απλώς για μια συνηθισμένη περίπτωση πολυμελούς οικογένιεας και, μιας υποψήφιας νύφης που θεωρεί ανήκουστο να μη βασιλεύει, έστω ως πριγκίπισσα, στην οικογένεια. Σε μια πολυμελή οικογένεια δεν βασιλεύει κανείς. Ο καθένας νιώθει ότι οι άλλοι πάντα ήταν πιο ευνοούμενοι, όλοι λένε τους υπόλοιπους παρτάκηδες και όλοι έχουν δίκιο. Έχεις μια αρνητική προδιάθεση που είναι πολύ γνώριμη. Το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι να σου κάνουν τη χάρη που θες. Να σε αφήσουν ήσυχη. Ή αλλιώς, στο περιθώριο. Σημασία έχει πόσο αγαπάς το αγόρι σου και πόσο θέλεις να τον κάνεις ζογκλέρ.
#5 "απο κει που μ δειχνει οτι δεν με βλεπει ερωτικα ξαφνικα επανερχεται απο το πουθενα και με ενα βλεμμα, ενα δαγκωμα..καποιο υπονοουμενο... " Μόνο εμένα μου φάνηκε περίεργη η τόσο φυσιολογικά εκφρασμένη εξίσωση μεταξύ βλέμματος/υπονοούμενου και δαγκώματος ή είμαι πολύ πίσω ρε παιδιά????
Τα θεματάκια των παιδιών με κέντρισαν σήμερα...#2Δεν έχω παιδιά αλλά είχα μια πολύ δύσκολη εφηβεία. Ξέρω πόσο τραγικά δύσκολο είναι να κρύψεις τις αντιρρήσεις σου ή να τις μετριάσεις αλλά καν΄το. Ακόμα και με τον καλύτερο τρόπο να του το δείχνεις είναι δεδομένο ότι θα αντιδράσει έστω και ασυνείδητα σε αυτό. Συμφωνώ με τον ψυχολόγο στη βάση. Άφησε τον και αν το κάνει από αντίδραση θα επανέλθει αν όχι θα βρει αλλού το δρόμο του. Και αυτό πρέπει να το πιστέψεις γιατί αν τον μεγαλώνεις όπως λες, τότε να του έχεις εμπιστοσύνη :DΝομίζω ότι το ρεζουμέ για όλους τους γονείς είναι εκεί, εμπιστευτείτε τη δουλειά που κάνατε για την ανατροφή των παιδιών σας και αφήστε τα να κάνουν τα λάθη τους. Αν η βάση είναι σωστή μη φοβάσαι :D#7Η πρώτη φορά που στάθηκα σαν ενήλικας μπροστά στους γονείς μου ήταν όταν ανακοίνωσα μια σοβαρή απόφαση για τη ζωή μου. Είχα σχεδιάσει όλα τα ενδεχόμενα και ήμουν απόλυτα έτοιμη και αποφασισμένη. Ακόμα και στην περίπτωση αποτυχίας είχα σχέδιο. Δεν τους άφησα περιθώριο αμφισβήτησης και αμφιβολίας. Δεν τους άφησα και περιθώριο συζήτησης δίνοντάς τους να καταλάβουν ότι τους αγαπώ αλλά μέχρι ενός ορίου. Απο κει και πέρα θα ήταν κατάχρηση και εκμετάλλευση από την πλευρά τους. Και αυτό έπρεπε να το πιστέψω πρώτα εγώ.Δεν ήταν καθόλου εύκολο, ήθελε χρόνο και κόπο και πολύ βάσανο. Αποφάσισα πως προτιμώ τις ενοχές για τα λάθη μου παρά τις ενοχές που μου φόρτωναν οι άλλοι. Οι γονείς μου είχαν δύο επιλογές - να το δεχτούν και να με κρατήσουν στη ζωή τους, ή να αρχίσουν το παιχνίδι των ενοχών και να με απομακρύνουν οριστικά. Ευτυχώς διάλεξαν το πρώτο, πιστεύω γιατί κατάλαβαν τις βλακείες που κάνανε και δεν θέλαν να με χάσουν. Αλλά κυρίως γιατί κατάλαβαν ότι τέλειωσαν τα ψέματα δεν μπορούσαν πια να με ελέγχουν με κανένα τρόπο.Κάνε το πλάνο σου αργά και με προσοχή. Κράτα τη σχέση σου αλλά για σένα και μόνο. Όταν θα έρθει η ώρα και θα έχεις νιώσει μέσα σου πως είσαι εντάξει στις υποχρεώσεις σου απέναντι τους, πως έκανες τα πάντα και πως απο κει και πέρα αυτοί το εκμεταλλεύονται φύγε. Χωρίς συναισθηματισμούς και εξάρσεις πες ψύχραιμα τι πιστεύεις και γιατί αποχωρείς. Αν το έχεις κάνει κτήμα σου πίστεψε με θα το νιώσουν και θα υπολογίσουν τις κινήσεις τους. Αν η επιλογή τους είναι να συνεχίσουν να επεμβαίνουν τότε... λυπάμαι αλλά οι γονείς σου είναι σκάρτοι. Είναι σκληρό αλλά πρέπει να συνυπολογίσεις και αυτή την εκδοχή. Αν είσαι έτοιμη ακόμα και για αυτό τότε θα είσαι έτοιμη να φύγεις ουσιαστικά.
Καλησπέρα σε όλους σας ! # 2Διαβάζοντας όλο το κείμενο αυτής της μητέρας εγώ εισέπραξα - και της ζητώ συγνώμη αν διαβάσει το σχόλιο μου - μια αγωνιώδη παιδοκεντρική αφήγηση ενός γονιού που ζει μόνο μέσα από τα παιδιά του και βαθιά μετανιωμένος για τις δικές του επιλογές έχει εξωραίσει έναν τρόπο ζωής που φαντάζεται ιδεατό και προσπαθεί εμμονικά να τους τον επιβάλλει. Δεν λέω ότι τα ζητούμενα για τα παιδιά είναι λανθασμένα ή θα τα βλάψουν (μόρφωση, κριτική σκέψη, πολιτισμός) λέω ότι ο τρόπος για να κατακτηθεί ο στόχος είναι - κατά τη γνώμη μου - οριακός. Τις καλύτερες των προθέσεων να έχει ένα γονιός το παιδί θα επαναστατήσει όταν το μπουκώνεις συνεχώς με "πρέπει" και είναι μοιραίο να αντιδράσει στο συνεχή διδακτισμό και την ανελέητη αυστηρή καθοδήγηση για την επίτευξη της ιδεατής συμπεριφοράς. Ο γιός αυτής της μητέρας είναι στην εφηβεία και ζει σε ένα μοντέρνο σύμπαν με facebook, tablet, κινητά τηλέφωνα, instagram κλπ. Είναι ανθρωπίνως ανέφικτο να έχει σαν πρότυπο τον Μέλιο Καδρά και τραγικό να μην αντιλαμβάνεσαι ότι το παιδί επαναστατεί εναντίον όλων των πραγμάτων που του επιβλήθηκαν διακηρύσσοντας μια εντελώς αντίθετη κατεύθυνση ως επιθυμητή. Είναι έφηβος, είναι υποχρέωσή του να επαναστατήσει στη σύμβαση που ζει και να ανακαλύψει τον δικό του εαυτό, τα ταλέντα και τις δυνάμεις του. Σαν γονείς οφείλουμε να είμαστε παρών με υπομονή αλλά και κατανόηση. Με συζήτηση διαλογική και ωφέλιμη και όχι με καυγάδες γιατί δεν γίνεται το δικό μας. Τα παιδιά θα κοντραριστούν με τα πάντα και θα αποκηρύξουν τα πάντα για να διαφοροποιηθούν και κριτική σκέψη δεν σημαίνει να αναγνωρίζει το δίκιο της μαμάς αλλά να αντιπαραβάλει με επιχειρήματα τη δική του άποψη. Ειδικά κατά τη διάρκεια της εφηβείας το "μαμά και φίλη" δε δουλεύει τόσο αρμονικά όσο ελπίζουμε όλες οι μαμάδες. Χρειάζεται αποστασιοποίηση αλλά και σεβασμό ο έφηβος, προσοχή στο περιβάλλον και το φιλικό κύκλο που δραστηριοποιείται, μερική ανεξαρτητοποίηση για να καλλιεργηθεί η αμοιβαία εμπιστοσύνη και συνειδητό έλεγχο αλλά χωρίς παραβιασμό των ορίων που εκείνος θέτει και ανατρέπει καθημερινά. Το σημαντικό είναι το παιδί μας να είναι ψυχικά υγιές και να του δείχνουμε καθημερινά ότι το υπολογίζουμε και του συμπεριφερόμαστε όλο και πιο ενήλικα. Παράλληλα δεν μπορεί το πρόγραμμα του εννιάχρονου να συμβαδίζει με του δεκαπεντάχρονου και είναι ώρα να αποσχιστεί από ένα μέρος των οικογενειακών δραστηριοτήτων ο μεγάλος γιος. Αναρωτήθηκε άραγε ποτέ μήπως δεν χαίρεται πλέον ο πρωτότοκος γιος με την παρουσία της σε χορούς και δραστηριότητες που οι φίλοι του τον βλέπουν μαζί με τη μαμά του ? Δεν αντιλαμβάνεται ότι μπορεί πολύ εύκολα το παιδί της να στοχοποιηθεί και γελοιοποιηθεί από τα υπόλοιπα γιαυτό και να θέλει να απομακρυνθεί ? Οσο κι αν λυπάται αυτή είναι η καλύτερη στιγμή για να δείξει πόσο πραγματικά αγαπά το παιδί της δηλώνοντας αποδοχή και βρίσκοντας τρόπο να προσεγγίσει τον ψυχισμό του. Ας πάει και χάλια στις επιδόσεις του σε μια σχολική χρονιά, σκοπός είναι να επικοινωνήσει ουσιαστικά μαζί του και να ανακαλύψει τι μπορεί να περνάει από το μυαλό του.
Πέραν του ότι βρίσκω την τοποθέτηση σου άψογη θυμήθηκα κάτι σχετικά με το 'μαμά και φίλη'.Στην εφηβεία είχα μια συμμαθήτρια που μας έλεγε ότι και η δικιά της μητέρα είχε την πεποίθηση ότι είναι φίλες και ότι της λέει τα πάντα.
Ετσι είναι Santinity, όσο κι αν το επιθυμείς να αυτοπροσδιορίζεσαι ως "μαμά-φίλη" τις εποχές που πρέπει να υπάρχουν όρια και ειδικά στην εφηβεία είναι κατά την προσωπική μου άποψη ακατόρθωτο για τον ενσυνείδητο γονιό. Το ψέμα πηγαίνει σύννεφο και τις περισσότερες φορές καθυστερεί και η διαδικασία της ενηλικίωσης. Αργότερα τώρα και εφόσον τα παιδιά έχουν εκτιμήσει και αναγνωρίσει την ανθρώπινη υπόσταση του γονιού απομυθοποιώντας μας ως συνηθισμένους γεμάτους ελαττώματα θνητούς χωρίς όμως το υπερβολικό κάτοπτρο της εφηβείας, τότε υπάρχουν ελπίδες και για αληθινά φιλική προσέγγιση και αποδοχή. Αφού βέβαια καταπολεμηθεί αδυσώπητα κι η δική μας ανάγκη να τους ασκούμε κριτική ή να τα νουθετούμε και με τη σειρά μας τα αποδεχτούμε ως ενήλικες ξεχωριστές οντότητες.
Scarlet υποκλίνομαι! Ήθελα να σηκωθώ όρθια και να χειροκροτήσω αλλά είμαι στο γραφείο με κόσμο και δεν μπορώ!Είμαι κι εγώ μητέρα με παρόμοιες αγωνίες, με τη διαφορά ότι το παιδί μου είναι πολύ μικρότερο (είναι μόλις 5μιση ετών). Αυτό που είδα στη συγκεκριμένη μητέρα και που βλέπω και σε φίλες μου συχνά, είναι ότι βρίσκονται μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα σκέψεων-πεποιθήσεων-συναισθημάτων σχετικά με τα παιδιά τους και τον τρόπο που τα διαχειρίζονται, και ΔΕΝ μπορούν να δουν όλα αυτά που αναφέρεις και που είναι τόσο λογικά και ξεκάθαρα. Μόλις πρόσφατα μια φίλη μου έλεγε ότι βρίσκεται σε διαμάχη με τον σύζυγό της (ο οποίος πηγαίνει το παιδί τους σχολείο κάθε πρωί) γιατί αρνείται να "διαθέσει τον χρόνο του" και να βάζει το παιδάκι να κάνει επανάληψη τα μαθήματά του στο 20λεπτο που πίνει το γάλα του. Το παιδάκι πηγαίνει 2α Δημοτικού και ο σύζυγος της φίλης μου το θεωρεί τεράστια υπερβολή και δεν το κάνει. Η φίλη μου όμως το θεωρεί απολύτως απαραίτητο για την καλή επίδοση του παιδιού της στο σχολείο και στρεσάρεται που ο σύζυγός της δεν την υποστηρίζει. Και αυτό τους φέρνει σε έντονη αντιπαράθεση.Εκείνο που μου κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ότι η φίλη μου ειλικρινώς το πιστεύει ακράδαντα ότι η πρωινή επανάληψη είναι απαραίτητη και αισθάνεται μεγάλη δυσφορία που δεν γίνεται. Πραγματικά φοβάται ότι το παιδί δεν θα αποκτήσει σωστές συνήθειες και ότι αυτό θα είναι ολέθριο για την μετέπειτα πορεία του στο σχολείο. Και ότι και να της λέμε για να της το εκλογικεύσουμε κάπως, εκείνη δεν αλλάζει γνώμη.Και αναρωτιέμαι.. μήπως κι εγώ είμαι έτσι όταν πρόκειται για κάτι που αφορά στο παιδί μου? Μήπως κι εγώ δεν "βλέπω" ??? Πόσο εύκολο είναι να "βγεις έξω" από την κατάσταση και να κοιτάξεις από ψηλά για να δεις καλύτερα?
Συννεφιά κανένας μας δεν γεννήθηκε έτοιμος γονιός, είμαστε όλοι και τυφλοί και κουφοί αλλά και τραγικά αλαζόνες θεωρώντας ότι εμείς κάνουμε οτιδήποτε καλύτερα από τους άλλους. Είναι φοιτητές πλέον τα δικά μου και τα πρώτα τους χρόνια έτρωγα τα μούτρα μου συνεχώς και αδιαλείπτως βλέποντας το δέντρο κι όχι το δάσος και είμαι απόλυτα σίγουρη ότι θα τα ξαναφάω στο μέλλον σε διαφορετικούς ρόλους. Προσπαθούσα και προσπαθώ όμως να κάνω διάλογο να διαβάζω ότι έπεφτε στα χέρια μου γύρω από τη συμπεριφορά και την ψυχολογία των παιδιών να πειραματίζομαι και να παρατηρώ συμπεριφορές πάνω σε δράση-αντίδραση κινήσεων και νομίζω με βοήθησε. Εκανα σκληρή αυτοκριτική, ζητούσα συγνώμη πολύ συχνά και το μάλωμα ή τη λογική τιμωρία ακολουθούσε συζήτηση. Με την πίεση, τις φωνές και την επιβολή "γιατί έτσι πρέπει" ή "γιατί το λέω εγώ" δεν πας πουθενά. Από την κατάσταση βγαίνεις μόνο όταν βάλεις τα πράγματα σε ρεαλιστικό υπόβαθρο. 1 χρόνος και 2 από τις ζωές τους δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Αλλά ούτε και οι βαθμοί στο σχολείο, πότε θα πάρει το lower, τα αριστεία ή οι επιθυμητές δυσπρόσιτες σχολές στις πανελλήνιες είναι σημαντικά εάν είναι προιόν ασφυκτικής πίεσης. Προσωπικά ευχόμουν να έχω υγιή, χαρούμενα και με ενδιαφέροντα παιδιά που θα μου επιτρέπουν και θα αποζητούν τον εποικοδομητικό διάλογο θα νιώθουν ασφαλή και θα με εμπιστεύονται. Πιστεύω πως το θέμα είναι να κεντρίσεις την προσοχή τους ώστε μόνα τους να επιθυμούν να ασχοληθούν με οτιδήποτε ανακαλύπτοντας έτσι την κλίση, τα ενδιαφέροντα και τις προτιμήσεις τους κι ανάλογα με την ηλικία μπορείς να χρησιμοποιήσεις διάφορες μεθόδους για να το πετύχεις. Μην αγχώνεσαι και κυρίως να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου. Γνωρίζεις τον τρόπο να προσεγγίσεις το παιδί σου καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. :)
#6 Εγώ νομίζω πως το γράφεις μόνη σου! Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα το μωρό σου να είναι όπως η υπόλοιπη οικογένεια του, πράγμα που αν δεν συμβιώσετε δεν θα διαπιστώσεις. Επίσης λες πως έχετε μεγαλώσει σε καλές οικογένειες και μετά θάβεις τη δική του... το κερασάκι της τούρτας το επεσήμανε η Α-Μπα...#7 Η τελευταία παράγραφος της απάντησης εκπληκτική για μια ακόμα φορά. Μάθημα για όλους τους νέους και όχι μόνο ανθρώπους!
#5 Αυτός σε σχέση ενώ παράλληλα την ψιλοπαίζει, λέει : "Άλλο έρωτας, άλλο σεξ." Αυτή καταλαβαίνει : "Είμαι τρελά ερωτευμένος μαζί σου!"Εντάξει, αν μη τι άλλο, σε τεστ κοινής λογικής θα έσκιζε η φίλη μας. No offence :)
Δεν γράφει και πολύ ξεκάθαρα η κοπέλα αλλά δεν κατάλαβα πως βγήκε το συμπέρασμα ότι νομιζει πως είναι ερωτευμένος μαζί της και με τη σχέση του κάνει μόνο σεξ...αντιθετα, δες τι λέει: "και μου εχει ξεκαθαρισει πως γιαυτον ειναι αλλο ερωτας και αλλο σεξ... δηλαδη με λιγα λογια για να καταλαβεις... αμα τον ακους λες τελος καμια επαφη"Παραδέχεται δηλαδή πως δε θα έπρεπε να θέλει καμιά επαφη μαζί του (αφού της λέει ανοιχτά ότι τη θέλει μόνο για σεξ)
Η κοπέλα πιστεύει πως οι πράξεις του,όμως, δείχνουν ένα μεγάλο έρωτα ( δες "αν κρινεις απο αυτα που κανει λες εδω υπαρχει ενας ερωτας μεγαλος"). Εγώ συμπεραίνω ότι η κοπελα τείνει να βάζει σε δεύτερη μοίρα όσο ξεκάθαρα της λέει αυτός ο άντρας και προτιμά να ερμηνέυει τις πράξεις του προς δικό της όφελος ώστε να καταλήγει πως όοοοχι δεν την παίζει αλλά την έχει καψουρευτεί αλλά δεν το παραδέχεται.
#2 - Αγαπητή συμπάσχουσαΕίμαστε περίπου στην ίδια κατάσταση, με την διαφορά ότι ο δικός μου έχει κακή συμπεριφορά, εκτός από κακή σχολική επίδοση, ωστόσο περνάει τις τάξεις χατιρικώς γιατί, κατά πως φαίνεται, οι καθηγητές θέλουν να τον βοηθήσουν. Η ψυχολόγος είπε πάνω κάτω τα ίδια, ότι δηλαδή πάσχει από βαρεμάρα, και ότι πρέπει να γεμίσει τον χρόνο του με δραστηριότητες για να νικήσει αυτήν την βαρεμάρα ώστε να μην εξελιχθεί σε κατάθλιψη. Η άλλη διαφορά είναι ότι ο δικός μου ο γιος δεν έχει πατέρα, οπότε πρέπει να καλυφθεί κάπως ΚΑΙ αυτό το κενό.Κατά την γνώμη μου, και κατά τον τρόπο που εγώ κρίνω πως θέλω να αντιμετωπίσω την κατάσταση, προέχει η ψυχική υγεία του παιδιού, δηλαδή να ξεπεράσει την τωρινή κατάσταση, είτε λέγεται εφηβεία, είτε βαρεμάρα, είτε ψιλοκατάθλιψη. Δεν αντιλέγω, το ιδανικό θα ήταν το παιδί (είτε το δικό σου είτε το δικό μου) να συνερχόταν αύριο και να πήγαινε σε όλα πρίμα, αλλά επειδή αυτό δεν γίνεται ως εκ θαύματος, είναι όμως υπερβολή να λέμε ότι αν δεν γίνουν όλα στην ώρα τους θα είναι πλέον αργά. Ποτέ δεν είναι αργά για κανέναν, απλά κάποιοι θέλουν τον χρόνο τους, άλλοι πρέπει να δοκιμάσουν κάποιες άλλες καταστάσεις σ' αυτήν την ηλικία, δεν μπορούν να μπουν όλα τα παιδιά στο ίδιο καλούπι.Ευελπιστώ ότι μέσα από αυτές τις δυσκολίες τα παιδιά μας θα βγουν πιο ώριμα, κι ας έχουν μείνει πίσω στα μαθήματα (έλεος!). Εγώ προς το παρόν πετάω αετό και τον παρακολουθώ διακριτικά, ακούω όλες τις σαχλαμάρες που μου λέει, απαντώ σε όσες απορίες του μπορώ και όταν του λέω να φτιάξει κι αυτός βιντεάκι στο youtube όπως αυτοί οι τύποι, να δούμε τι απήχηση θα έχει.Στα 16 του θα μπορείς να τον στείλεις σε κάποια προγράμματα εθελοντικής εργασίας όπου μαζεύονται από όλες τις χώρες παιδιά, δεν χρειάζεται να ξοδεύεσαι για ταξίδια.
Τυχαίνει τον τελευταίο καιρό να έχω ακούσει για 3-4 περιπτώσεις οικογενειών με αγόρια στα 17 που οι γονείς τους τα πίεσαν πολύ γιατί "είχαν δυνατότητες" και τώρα ,2 χρόνια μετά,είναι σε φάση κατάθλιψης ,με κρίσεις πανικού και αγοραφοβία.Δεν είμαι ειδική για να δώσω κάποια ερμηνεία στο φαινόμενο,τα παιδιά όντως πέτυχαν την εισαγωγή τους σε πολύ καλές σχολές,όμως η υπερβολική πίεση δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν.Το θέμα είναι να περάσει η δύσκολη φαση όσο πιο ανώδυνα γίνεται,και καταλαβαίνω τη δυσκολία αυτού που λέω έχοντας δυο κόρες στην εφηβεία.Χαλαρή συζήτηση,ηρεμία και ελπίζω να περάσει η φάση γρήγορα...
Συμφωνώ με όσα λες, έχοντας και το λαμπρό παράδειγμα του αδερφού μου. Ενώ από μικρός ήταν επιμελής μαθητής, γύρω στα 15 έσκασε η εφηβεία και τα διέλυσε όλα. Ήθελε να παίζει μόνο παιχνίδια στο PC και αδιαφορούσε για οτιδήποτε άλλο. Επικοί καυγάδες με τους γονείς χωρίς αποτέλεσμα.Πέρασε σε ένα ΤΕΙ τελικά (με ΜΟ κάτω από τη βάση) όπου απλά δεν πάτησε ποτέ. Ε κάποια στιγμή η εφηβεία πέρασε, ωρίμασε, συνειδητοποίησε ποιος είναι και τι θέλει και ξεκίνησε να σπουδάζει γύρω στα 24. Όταν τελείωσε συνέχισε με μεταπτυχιακό στο εξωτερικό το οποίο το χρηματοδότησε εν μέρει εκείνος καθώς παράλληλα εργαζόταν στο αντικείμενο. Πλέον είναι περιζήτητος, καλοπληρωμένος αλλά κυρίως καλός στη δουλειά του και ευτυχισμένος με αυτό που κάνει. Ίσως γιατί το διάλεξε πολύ συνειδητά και όχι γιατί έτυχε να περάσει σε μια σχολή όπως οι περισσότεροι με τις πανελλήνιες. Είμαι περήφανη για τον αδερφό μου και τους γονείς μου που του έδωσαν το χρόνο του. Δεν είναι όλοι έτοιμοι στα 18 να πάρουν αποφάσεις για το μέλλον τους.
Δεν είναι όλοι έτοιμοι στα 18 να πάρουν αποφάσεις για το μέλλον τους. Πηγή: www.lifo.grΑυτό ξανά πες το. Για την ακρίβεια όχι "δεν είναι όλοι" αλλά (πολύ) λίγοι.
Όταν η Lifo έθεσε τον κανόνα "σχόλια σε greeklish δεν θα δημοσιεύονται" έπραξε πολύ καλώς. Νομίζω ήρθε η ώρα να τεθεί και ένας ακόμα κανόνας : σχόλια με μισές λέξεις ή μόνο με σύμφωνα δε θα δημοσιεύονται" . Ε μα πια, μου έχουν βγει τα μάτια (και ο εγκέφαλος) γιατί μερικοί βαριούνται να γράψουν ολόκληρη τη λέξη!
Αχ πέστα γιατί κάθε φορά κάνω το ίδιο σχόλιο και θα καταντήσω γραφική! Αυτά τα σκέτα τα μ με εκνεύρισαν τόσο πολύ που ήθελα να πάω να τη βρω και να τη ρωτήσω τι στο καλό νομίζει ότι κέρδισε γράφοντας έτσι;
#6 απο οτι καταλαβαίνω το "χρωστάει σε όλο τον κόσμο" έχει να κάνει με το οτι τον εκμεταλλλεύεται οικονομικά η οικογένεια του. Ο ίδιος είναι υπεύθυνος για αυτό εννοείται,θα μπορούσε να μη δίνει αλλά όλοι ξέρουμε πόσο χειριστικοί μπορούν να γίνουν κάποιοι άνθρωποι και δη απο το οικογενειακό περιβάλλον. Έχω ζήσει παρόμοια κατάσταση με την μητέρα μου, βοήθησε οικονομικά αρκετές φορές δύο αδέρφια της που χρώσταγαν παντού με αποτέλεσμα τώρα να χρωστάει και η ίδια καθώς τα δανεικά ήταν αγύριστα. Άντε όμως να μην βοηθήσεις τον άλλο όταν κοντεύει να πάει φυλακή... Βάλε και έναν επιπλέον αδερφό που όλο μαγικά ξεμένει και την έχεις την εικόνα.
Πως γινεται όμως να έχουν παντα πρόβλημα οι γυναίκες με τους συντρόφους τους επειδη βοηθάνε την οικογένεια τους, δεν το καταλαβαίνω.... Δηλαδη εαν οι γονεις ή τα αδέρφια τους έχουν ανάγκη επειδη έχασαν τη δουλεια τους ή μειώθηκε η σύνταξη και δεν έχουν να πληρώσουν την εφορία ή καποιες υποχρεώσεις, θα τους αφήσουμε να πείνασαν εαν και εφόσον μπορούμε να βοηθήσουμε;;; Αυτοί δεν μας μεγάλωσαν; Αυτοί δεν στερήθηκαν για να μας σπουδάσουν; Και στη δικη τους ανάγκη θα τους παρατήσουμε σύξυλους;;;Θυμάμαι μια παλια μου γνωστή που συζούσε με ενα αγόρι που ειχε κανει πολυ καλές σπουδές στο εξωτερικό με τα λεφτα των γονιών του. Ειχε πιάσει μια παρα πολυ καλά πληρωμένη δουλεια και ξοδεύανε αλόγιστα σε πανάκριβα έπιπλα, τσάντες, ταξίδια και εστιατορεια. Σε κάποια φαση ο πατέρας του αγοριού έχασε τη δουλεια του 2 χρονια πριν βγει στη σύνταξη και επειδη λόγω ηλικίας δεν μπορούσε να βρει δουλεια, αποφάσισε ο γιος να του πληρώνει τα ένσημα για τα 2 αυτα χρονια κάνοντας μια εικονική πρόσληψη στην εταιρία κάποιου φίλου του. Συνέχιζαν να ζούνε πολυ καλά η φίλη με το αγόρι αλλα κόπηκαν τα τρέλα έξοδα. Να δείτε πως εκανε η γνωστή μου!!!Σαν αρπακτικό που της έπαιρναν το θήραμα. Του γκρίνιαζε κάθε εβδομαδα με πλάγιους τρόπους που δεν πήγαν για φαγητο στο πανάκριβο εστιατόριο ή που δεν της έπαιρνε μια ακόμη επώνυμη πανάκριβη τσάντα δωρο...Σε ολους εμάς έλεγε οτι τον εκμεταλλεύονται οι γονεις του και οτι ειναι δικό τους πρόβλημα που έχασε τη δουλεια ο πατέρα!!! Στο τέλος την χώρισε και την άφησε να πληρώσει μόνη της την πιστωτική της κάρτα. Εκεί να δείτε τι έγινε!!!! Έλεος!!! βαρέθηκα να ακούω γυναίκες να γκρινιάζουν για αυτο το θεμα. Οι ανδρες γιατι δεν γκρινιάζουν οταν οι κοπελες τους βοηθάνε τους γονεις τους;;; Εεεε;;;;
Iris, Δεν είπα οτι ολες οι γυναίκες είμαστε ετσι. Προς θεού δηλαδη. Όμως για ποιο λόγο ακούμε απο φιλες, γνωστές και εξομολουγουμενες γυναίκες στην α-μπα , παράπονα οτι ο καλός τους ειναι κολλημένος με την οικογένεια και οτι τους βοηθάει οικονομικά κατι το οποίο ξαφνικά αποτελεί πρόβλημα για τις γυναίκες-συντρόφους τους; Γιατι δεν έχουμε ποτε ακουσει αυτο το παράπονο απο ανδρες για τις κοπελες τους; Και για ποιο λόγο η οικονομικη βοήθεια τους γονεις ειναι κατακριτέα απο τον σύντροφο μας;
What about? συνήθως οι γυναίκες στέλνουν τις παντός φύσης ερωτήσεις στο α,μπα? για κάποιο λόγο, οπότε κι αυτές οι ερωτήσεις εκ των πραγμάτων θα ανήκουν σε γυναίκες. Αυτό δε σημαίνει ότι και οι άντρες δεν έχουν τα ίδια παράπονα. Αν και, πρέπει να πούμε, λόγω πατριαρχίας, είναι δύσκολο μια γυναίκα να πάει "κόντρα"' στο σύζυγο και πιο εύκολο στους άντρες να πουν ¨όχι δεν θα κάνουμε αυτό" στις συζύγους τους, ιδίως όσο μεγαλύτερη ηλικία έχουν.
7Είδες, τελικά που δεν ζούνε όλοι οι νέοι από τις συντάξεις του μπαμπα, ακούω ολοένα και πιο πολλά περιστατικά όπου ο νέος ζει όλη την οικογένεια. Κουράγιο καλή μου, αλλά ποιος είπε ότι πρέπει να εξαφανιστείς μόλις ξεχρεώσεις το δάνειο; Γιατί δεν μετακομίζεις με τον φίλο σου, η μετατόπιση αυτή είναι αρκετή για να απέχεις αρκετά. Λογικά, εφόσον δεν θα έχεις να συνεισφέρεις στους γονείς, θα μπορείς να το κάνεις, και μάλιστα σε μια ψιλομακρινή γειτονιά, αν γίνεται.
Κριμα που δεν μπορουμε να ανεβασουμε meme στα σχολια, ελπιζω να αλλάξει αυτο καποτε, θα εδινε αλλη δυναμικη στα σχολια. Αχ ειχα κατι τελεια meme για Θηβαίο που θα ανεβαζα ρε αμυριστο!
Πριν το Α,μπά έβγαινε στην κεντρική στήλη. Μετά πήγε στο κουτάκι αριστερά. Τώρα εχάθη και το αριστερό κουτάκι και πρέπει να πάμε συστημένοι πατώντας το "Αγαπητή Α,μπα" στην υπό-μπάρα. (Μην και διαβάσει κανείς τη στήλη κατά λάθος). Σε έξι μήνες προβλέπω ότι θα πρέπει να κάνουμε 1 έρευνα, 1 τεστ IQ και να λύνουμε ένα μαθηματικό γρίφο, η απάντηση του οποίου θα είναι ο αριθμός που θα πρέπει να συμπληρώσουμε στο "http://www.lifo.gr/team/ampa/........" για να βρούμε τη διεύθυνση της στήλης για τη συγκεκριμένη μέρα.
<<Δεν θέλει να διαβάζει, λέει ότι θέλει απλώς να τελειώσει το σχολείο και να δουλέψει στις οικοδομές ή στα mcdonalds χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι και για αυτές τις δουλειές απαιτούνται δεξιότητες και σκληρά ωράρια.>>Troll detected...
#5 Να γίνουν ανεξάρτητοι, να παλέψουν όπως όλοι οι φοιτητές, να ωριμάσουν μέσα από αυτή τη διαδικασία. Πηγή: www.lifo.grαπό αυτά που γράφεις εγώ καταλαβαίνω ότι έχεις λίγο εξιδανικεύσει στο μυαλό σου τη φοιτητική ζωή και σου έχει μείνει απωθημένο. δεν ξέρω γιατί δεν το σχολίασε καν η λένα αλλά εμένα αυτό που σου είπε ο ψυχολόγος μου φαίνεται σωστό.κατά τα άλλα να σου πω ότι δυστυχώς δεν ωριμάζουν όλοι οι φοιτητές μέσα από αυτή τη διαδικασία ούτε μαθαίνουν τον κόσμο... έχω γνωστούς που πήγαν να σπουδάσουν και γύρισαν στο χωριό τους ακριβώς όπως έφυγαν, χωρίς να έχουν αποκομίσει τίποτα απολύτως. και δεν μιλάω για το ακαδημαικό μόνο κομμάτι αλλά και σαν άνθρωποι.είσαι πολύ νέα και από αυτά που βλέπεις γύρω σου θα έπρεπε να έχεις καταλάβει ότι ένα πτυχίο δεν λέει απολύτως τίποτα. και ότι ποτέ δεν είναι αργά. αν μετανιώσει ο γιος σου για τις επιλογές του πάντα θα υπάρχουν τρόποι να τις αλλάξει... πχ να σπουδάσει αργότερα αφού θα έχει ίσως αρχίσει να δουλεύει...και το ίδιο ισχύει και για σένα