Στο σημερινό Α,μπα: Ιστορίες τρόμου

Στο σημερινό Α,μπα: Ιστορίες τρόμου Facebook Twitter
34

_____________

1.

Αγαπητή Α, μπούλα,

Άρχισα να τον ερωτεύομαι πριν 3 χρόνια. Σε κάθε δραστηριότητα, τυχαία ή όχι ήμασταν μαζί. Ώσπου, εκεί που έβλεπα ότι ίσως γίνει κάτι, μπαίνει σε σχέση. Άρχισα να τον αγαπώ και ακόμη το νιώθω. Μετά από μήνες του το λέω πραγματικά μόνο για να το βγάλω από μέσα μου. Εκείνος μετά από αυτό φτάνει σχεδόν στο χωρισμό, δε χωρίζει όμως και ακόμη είναι μαζί της...  Πριν 1 χρόνο χαθήκαμε σχεδόν εντελώς λόγω απόστασης. Είχα αρκετούς θαυμαστές από τότε αλλά τίποτα δεν εξελίχθηκε σε κάτι σοβαρό.. Νόμιζα ότι το είχα ξεπεράσει, όμως διαπίστωσα ότι όταν αρχίζω να το ξανασκέφτομαι βουρκώνω. ΟΙ ερωτήσεις είναι: Υφίσταται ο όρος "ανεκπλήρωτος έρωτας"? Αφού ΣΥΝΗΘΩΣ όταν κάτι μένει ανεκπλήρωτο μετά από -λίγο ή πολύ- καιρό παύει να είναι έρωτας. Κλαίω γιατί όντως τον αγαπώ τόσο ή γιατί δεν συμβαίνει τίποτα άλλο στη ζωή μου; Αν συμβεί κάτι άλλο θα τον ξεχάσω; Ξεχνιούνται άραγε τόσο εύκολα τόσο δυνατά συναισθήματα, όταν δεν βρίσκουν ανταπόκριση; Και τελικά, μήπως υπάρχει κάτι που θα μπορούσα να κάνω για να μην πιέζεται τόσο η ψυχή μου; Γιατί έτσι νιώθω.

Συγνώμη για τη φλυαρία! Συνέχισε τη στήλη σου γιατί είναι φοβερή

-chem.girl

Ναι, φυσικά ο ανεκπλήρωτος έρωτας, και είναι πάνω κάτω ακριβώς αυτό που περιγράφεις. Όπως λες, μετά από λίγο ή πολύ καιρό, παύει να είναι έρωτας. Εσύ είσαι προς το 'πολύ'. Είσαι ακριβώς μέσα στην περιγραφή που δίνεις, οπότε γιατί η ερώτηση;

Κλαις επειδή δεν κάποιος δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά σου και πονάει η απόρριψη, και κλαις επειδή εν τω μεταξύ δεν προέκυψε κάποιος άλλος έρωτας, δηλαδή κλαις και για τα δύο.

Δεν μπήκε σε σχέση έτσι ξαφνικά όταν πίστευες ότι θα γίνει κάτι. Το πίστευες, αλλά αφού μπήκε σε σχέση, έκανες λάθος. Η άλλη σχέση δεν ήταν μια ατυχία που σου χάλασε τα σχέδια, ήταν μια απόφαση που πήρε αυτός, πολύ συνειδητά. Αυτό να το έχεις υπόψη σου όταν κλαις.

Αυτό που θα σε βοηθήσει να το ξεπεράσεις είναι να από-ρομαντικοποιήσεις αυτό που έγινε και να μη βλέπεις τον εαυτό σου σαν δραματική ηρωίδα ερωτικής ιστορίας, αλλά ως ένα κορίτσι που ερωτεύτηκε ένα αγόρι και το αγόρι προτίμησε κάποια άλλη. Τσούζει, τσούζει πάρα πολύ, αλλά αυτό ξεπερνιέται. Κι έτσι, θα εμφανιστεί το επόμενο αγόρι που θα σε ερωτευτεί και όλα θα περάσουν.

_____________

2.

Τι εννοουμε οταν λεμε ζηλεια;   Ζηλεια ειναι η ελλειψη εμπιστοσυνης; Η σκεψη οτι το ατομο με το οποιο ειμαστε μαζι μπορει να μας απατησει; Αν ειναι ετσι τοτε πως μπορουμε να θεωρουμε ενα ατομο αξιο της αγαπης μας , να του λεμε σ αγαπω και την ιδια στιγμη να το ζηλευουμε , δηλαδη να θεωρουμε οτι ειναι ενας εν δυναμει απατεωνας , ενας ανηθικος ανθρωπος; Αν αυτη την εννοια εχει η ζηλεια τοτε ειλικρινα δεν θεωρω οτι ζηλευω. Δεν θα εμπαινα ή τουλαχιστον δεν  θα διατηρουσα μια σχεση στην οποια εχω σκεψεις οτι μπορει ο ανθρωπος μου μπορει να με απατησει. Γιατι αν το πιστευα αυτο γι αυτόν, μοιραια δεν θα μπορουσα να τον εχω ψηλα στην εκτιμηση μου, να τον θαυμαζω και να τον αγαπω. Το ταιρι μου εχει αλλη αποψη. Λεει οτι ζηλευω και πολυ μαλιστα. Δεν μπορει λεει να καταλαβει πως λεω οτι δεν νιωθω ζηλεια αφου εκδηλωνω τον εκνευρισμο μου οταν τριτο ατομο προσπαθει να μπει αναμεσα μας. Να πω εδω οτι οταν υπαρχουν εκδηλωσεις θαυμασμου για τον ανθρωπο μου απο αλλους οχι μονο δεν με ενοχλει αλλα καμαρωνω κιολας, Οταν ομως τριτο ατομο ενω ξερει την υπαρξη μου, επιμενει να "χωνεται" στη σχεση μου ελπιζοντας να  χωρισουμε ε τοτε εκνευριζομαι. Ειναι ζηλεια αυτο; Η ενοχληση μου που καποιος τριτος θελει να καταστρεψει τη σχεση μου με κανει ζηλιαρη ανθρωπο; Εγω ζηλιαρη ανθρωπο θα ελεγα καποιον που δεν αφηνει το ταιρι του να βγει, η να παει καπου μονος του και αρα του καταπιεζει την καθημερινοτητα, ή δυσαρεστείται οταν εχει κατακτησεις ο ανθρωπος του κτλ.

 

Καλά τα λες, σε πρώτη ανάγνωση. Η ζήλια μπορεί να έχει πολλά πρόσωπα. Θα σου πω όμως πού βρίσκω εγώ ότι υπάρχει ένα αδύναμο σημείο: θεωρείς δεδομένο ότι μπορείς πέρα από κάθε αμφιβολία να διακρίνεις πότε κάποιος μόνο 'θαυμάζει' το αγόρι σου και πότε 'επιμένει να χώνεται ελπίζοντας να χωρίσετε'. Πιστεύεις δηλαδή ότι όχι μόνο είσαι σε θέση να κάνεις αυτόν τον ξεκάθαρο διαχωρισμό μεταξύ αθώου φλερτ και κάτι πιο οργανωμένου, αλλά ότι μπορείς να διακρίνεις και τις πιο κρυφές επιθυμίες κάποιου άλλου, που 'ελπίζει να χωρίσετε'.

Εκεί είναι το πρόβλημα. Όταν κάνεις λάθος, τότε ζηλεύεις.

_____________

3.

Βρε συ Αμπα, εσύ που ξέρεις τα πολλά και ο νους σου κατεβάζει, μήπως θα μπορούσες να μου πεις, όταν τελειώνει το πλυντήριο πιάτων θα πρέπει (είναι πιο υγιεινό) να ανοίγουμε την πόρτα ώστε να φεύγει ο ατμός ή να την αφήνουμε κλειστή εως ότου στεγνώσουν τα πιάτα μας με τη βοήθειά του (ατμού); (παίδες σορρυ που κάνω κατάχρηση μιας ερώτησης αλλά εψαξα στο γούγλη και δε βρήκα κάτι που να με ικανοποιεί) Thanks in advance- first world problems

Είμαι οπωσδήποτε υπέρ του να ανοίγει κανείς την πόρτα για να φεύγει ο ατμός. Ο ατμός αυτός είναι υπεύθυνος για την άσχημη μυρωδιά στα πλυντήρια πιάτων. Δεν βασίζω πουθενά αυτή τη θεωρία παρά σε προσωπικές παρατηρήσεις.

_____________

4.

"Αγαπητή μου Λένα,

Είμαι 40 παντρεμένη 10 χρόνια. Με τον άντρα μου είχαμε μία ωραία σχέση κ μία ζωή εύκολη. Υπήρχε οικονομική άνεση, σταθερές δουλειές, κοινωνική ζωή, υγεία κ κοινά ενδιαφέροντα. Εγώ από την πλευρά μου ήμουν η ""ψυχή"" του πάρτυ στη σχέση μας, εκείνος πιο εσωστρεφής κ λιγότερο κοινωνικός αλλά ενθουσιώδης και πρόθυμος να συμμετέχει στα πάντα. Πρίν δύο χρόνια έχασα τον πατέρα μου και ενώ στην αρχή δεν το κατάλαβα (φάνηκα πολύ δυνατή κυρίως για να συμπαρασταθώ στη μητέρα μου) αργότερα άρχισε να μου βγαίνει : δεν ήθελα κόσμο σπίτι πια, ήμουν θλιμμένη, έχανα βάρος, δεν ενδιαφερόμουν για την υγεία μου, δεν ήθελα πια να ταξιδεύω. Ταυτόχρονα άρχισα να έχω και κάποια οικονομικά και εργασιακά προβλήματα. Οχι τεράστια αλλά μαζεύτηκαν πολλά μικρά κ κατέρρευσα. Σε όλο αυτό λοιπόν δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί ο άντρας μου. Ήταν ψυχρός, αδιαφόρησε, δεν προσπάθησε να με πλησιάσει, δεν τον είδα να προσπαθεί ιδιαίτερα να με καταλάβει δηλαδή η προσπάθειά ήταν πολύ επιδερμική πχ άρχιζε και τελείωνε σε ένα "θελεις να πάμε ένα τριήμερο να ξεκουραστούμε ?". Αυτό κράτησε πάνω κάτω δύο χρόνια. Όταν ηρέμησα λίγο (πήγα και σε ψυχολόγο) κ του άνοιξα τη συζήτηση μου είπε πως όταν με έβλεπε χάλια ήθελε να το βάλει στα πόδια. Πως το πολύ συναίσθημα τον τρομάζει. Πως εγώ έτσι τον τρομάζω και τον κάνω να θέλει να φύγει. Και ερωτώ... μόνο στα καλά ? ή μήπως ζητάω πολλά ? είναι μια αδυναμία του που πρέπει να αγαπήσω ? ή μια ένδειξη πως πρέπει να το βάλω εγώ στα πόδια γιατί στα δύσκολα δεν θα τα βγάλουμε πέρα ? αλλάζει ? ή θα είναι πάντα ο ίδιος στις δυσκολίες? Με έκανε να αισθανθώ πολύ μόνη αυτό το διάστημα κ μέσα μου δεν το έχω ξεπεράσει."-ΜΑΤΙΝΑ

Ματίνα, όλοι μόνοι μας είμαστε.

Αυτή είναι η αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, και η κοινή μας μοίρα. Αυτό πρέπει να ξεπεράσεις, ή να τιθασεύσεις, γιατί μάλλον δεν ξεπερνιέται. Ίσως να ήταν η πρώτη φορά που το κατάλαβες στο πετσί σου. Είναι κάτι που θα ζούσες, αργά ή γρήγορα.

Τα παρακάτω που θα γράψω δεν είναι για να δικαιολογήσω τον άντρα σου. Τα γράφω γιατί έτσι πιστεύω ότι είναι – το τι θα κάνεις με αυτό, και πώς θέλεις να το αντιμετωπίσεις, είναι δικό σου θέμα.

Ο άντρας σου σε παντρεύτηκε επειδή ο ίδιος είναι λιγότερο κοινωνικός κι εσύ η ψυχή του πάρτι. Ανέλαβες να οδηγείς, και αυτός να συμμετέχει υποστηρικτικά. Αυτή η συμφωνία σας έκανε πετυχημένο ζευγάρι. Όταν εσύ άλλαξες, αυτός έχασε την πυξίδα του. Δεν κατάφερε να μεταφέρει αυτό που αισθανόταν, δηλαδή τον πανικό, ότι χάνει ό,τι ξέρει, τον πανικό που τον έκανε να θέλει να φύγει για να μην χρειαστεί να το αντιμετωπίσει. Ο λόγος που δεν μπόρεσε να εκφράσει το συναίσθημα του και αντ' αυτού να φανεί ψυχρός ήταν μια αντίδραση που εξηγείται με δύο τρόπους: α) είναι έτσι κι αλλιώς ο χαρακτήρας του και β) είναι άντρας. Το α) είναι προφανές. Το β) επειδή οι άντρες έχουν διδαχτεί να μην εκφράζουν συναισθήματα αδυναμίας, και να τα καμουφλάρουν με 'επιθετικά', 'αντρικά' συναισθήματα, όπως είναι η ψυχρότητα.

Το α) και το β) βέβαια συνδέονται.

Συνεχίστε τη συζήτηση. Θα δυσκολευτεί πολύ να παραδεχτεί ότι ξέρει ότι σε απογοήτευσε. Εκτός κι αν δεν σε ενδιαφέρει να συνεχίσεις τη συζήτηση, εσύ ξέρεις. Εσύ ξέρεις γιατί τον παντρεύτηκες, και αν θέλεις να τον πλησιάσεις περισσότερο ή όχι. Αυτή είναι μια ευκαιρία να καταλάβει αυτός τον εαυτό του, να παραδεχτεί τον μηχανισμό συμπεριφοράς του, και ελπίζω να προχωρήσετε μαζί προς τα μπροστά, σε μια ακόμη πιο ανοιχτή και ειλικρινή σχέση.

_____________

5.

Σου γραφω γιατι μολις συνεβη κατι που δεν περιμενα και με αφησε καγγελο. ΕΙμαι σε σχεση εδω και 1.5 και χρονο με ενα παιδι και μενουμε στο εξωτερικο γιατι κανουμε διδακτορικες σπουδες. Σπουδαζουμε και οι 2 με υποτροφιες και ο φιλος μου τελειωσε προσφατα. Σε προσφατη επισκεψη του πατερα του εδω σπιτι μας, μου τεθηκε μια ερωτηση του τι σκεφτομαι να κανω μετα τις σπουδες (γιατι εχω 1 χρονο ακομα) και απαντησα φυσιολογικοτατα οτι μην εχοντας ακομη τελειωσει δεν γνωριζω αλλα αν παρουσιαζοταν κατι καλο ειτε στην Ελλαδα ειτε στην Ευρωπη θα το ακολουθουσα αλλα και οτι η προοπτικη της Ελλαδας δε με τρομαζει ιδιαιτερα. Ε νομιζω αυτο ηταν και το λαθος μου! Μετα κανα 2 μερες αυτος τα μετεφερε στη μανα του φιλου μου  και αυτη τον πηρε τηλεφωνο. Ο φιλος μου απαντησε σε ανοιχτη ακροαση προφανως μη περιμενοντας το τι θα πει αυτη και για να μη τα πολυλογω η μητερα του μιλησε χωρις να γνωριζει οτι ακουω: και τι δεν ειπε! Οτι δεν της αρεσε που σκεφτομαι το ενδεχομενο να γυρισω Ελλαδα, και οτι ο φιλος μου πρεπει να βαζει πρωτα τον εαυτο του μπροστα και επειδη τελειωσε το διδακτορικο του και ψαχνει για δουλεια δεν πρεπει εγω να ειμαι το βαριδιο (το ακουσα κι αυτο!) και να σκεφτεται μονο να βρει κατι για να ειμαστε κοντα (και ας υπαρχει τεραστια ευρωπαικη πρωτευουσα 50 λεπτα απο εδω οπου ερχεται τοσος κοσμος!), να μη βαζει εμενα πιο πανω και να μη χανει ευκαιριες εξαιτιας μου γιατι σκεφτεται οτι θα αφησει εμενα πισω. Οτι αυτος φαινεται να ειναι πιο ερωτευμενος και προσκολλημενος σε μενα απ ο,τι εγω, οτι οι σχεσεις ερχονται και παρερχονται οποτε να κοιταξει αυτος τι θα κανει πρωτα και οτι αν αξιζει η σχεση τοτε θα κρατησει αν οχι τοτε παει να πει οτι δεν αξιζε, οτι αν εγω ημουνα σε παρομοια θεση θα κοιταζα το τι θα κανω εγω (οταν ο φιλος μου ειπε οτι θελουμε να ψαξουμε απο κοινου και να ακολουθησει η ο ενας η ο αλλος αυτη του ελεγε που το ξερεις οτι αυτη θα εκανε κατι τετοιο στη θεση σου?) Αν σου παρουσιαστει μια θεση στο ΜΙΤ δηλαση δε θα πας και θα σκεφτεις την Χ? (αυτο ηταν οντως παραδειγμα!) Οτι αυτος ειναι πολυ καλο παιδι (και ο φιλος μου συμπληρωσε και η Χ ειναι καλο παιδι) και η μητερα του απαντησε οτι δεν τη νοιαζει γιατι δε με ξερει, 1-2 φορες με γνωρισε και οτι δεν εχει να κανει με εμενα αλλα με εκεινον. επισης οτι πρεπει να κατσει και να συζητησει σοβαρα μαζι μου και να μου πει οτι ειναι ελευθερος να κανει ο,τι θελει και οτι αν παρουσιαστει κατι αυτος θα ακολουθησει το ονειρο του, δεν θυμαμαι και εγω τι αλλο γιατι το κεφαλι μου βουιζει...ολα εγιναν πριν λιγο...Το πρωτο σοκ ειναι οτι ο φιλος μου ελεγε τοσο καιρο οτι η μητερα του με συμπαθουσε, το δευτερο οτι αμεσως μετα απο αυτο το... λογυδριο ο φιλος μου δεν σχολιασε απολυτως τιποτα (λιγο πριν του ανοιξει αυτη την κουβεντα η μητερα του του ειχε πει οτι ενας θειος του εχει καρκινο) και μου ειπε οτι ηταν λυπημενος γι αυτο το λογο. Μεσα σε ολο αυτο το διαλογο της ειπε οτι θα ηθελε να ζησει μαζι μου και να κανει κατι σοβαρο με μενα και αυτη το μονο που του ειπε ηταν οτι πρεπει να κοιταξει το τι θα κανει αυτος πρωτα. Δεν ειχε τελειως αδικο η μητερα του αλλα σκεφτομαι οτι σε παλαιοτερη αντιστοιχη περιπτωση κανενας δικος μου δεν ειχε παρεμβει ποτε με τετοιο εντονο τροπο. Και το χειροτερο? Εγω βαριδιο? Που εχω κανει τοσα, χρηματοδοτησα τις σπουδες μου διδασκω σα βοηθος, ημουν παντα ανεξαρτητη?Βαριδιο? ΕΓΩ δε σταματαω ΚΑΝΕΝΑ"

Κατά τη γνώμη μου έχεις εκνευριστεί για λάθος λόγο. Η μητέρα του φίλου σου μπορεί να σε συμπαθεί, μπορεί να σε αντιπαθεί, και αυτό μπορεί να αποδειχτεί –ή να είναι- πρόβλημα, μπορεί και όχι. Μπορεί να αλλάξει, στο κάτω κάτω. Εσύ έχεις σχέση με το γιο της όμως, όχι με αυτή. Και δύο πράγματα δεν μου άρεσαν, και πιστεύω ότι θα έπρεπε να σε προβληματίσουν περισσότερο.

Ας πούμε, δεν ξέρω πώς να χαρακτηρίσω το ότι σου έχει πει ξεκάθαρα ότι δεν σε συμπαθεί η μητέρα του. Δεν ξέρω υπό ποιες συνθήκες και με ποιο τρόπο το είπε, μπορεί να εξηγείται με  λογικό τρόπο. Αν το είπε επειδή πιστεύει ότι αυτή η πληροφορία σε βοηθάει κάπως, ή για να δηλώσει την αντίθεση του, ίσως. Αλλά αν το είπε ως θέσφατο, ως κάτι που πρέπει να λάβεις υπόψη του (για να κάνεις τι ακριβώς;) υπονοώντας ότι έτσι είναι και πρέπει κατά κάποιο τρόπο να το δεχτεί, τότε αλλάζει το πράγμα. Τα συμφραζόμενα εδώ έχουν μεγάλη σημασία.

Και δεύτερον: δεν μπορώ να καταλάβω υπό ποιες συνθήκες μπορεί κάποιος να απαντάει στη  μαμά του σε ανοιχτή ακρόαση, χωρίς να της λέει ότι είναι σε ανοιχτή ακρόαση, και να εξηγείται αυτό με ικανοποιητικό τρόπο. Ο πρώτος κανόνας της ανοιχτής ακρόασης είναι ότι ενημερώνουμε όλους όσους είναι παρόντες ότι είναι σε ανοιχτή ακρόαση. Δεν ξέρω αν ο φίλος σου πάσχει από πολύ βασικούς κανόνες στοιχειώδους ευγένειας ή αν ήθελε να κάνει έτσι κάποια δήλωση προς κάποια πλευρά. Μου φαίνεται χειριστικό, και μου φαίνεται ότι αυτός είναι ο τρόπος του για να βγάλει απ'έξω την ουρά του και να αντιμετωπίσετε η μια την άλλη ως αντίπαλοι, κάτι που είναι και λάθος, και άδικο, και ανέντιμο, και δειλό.

Κατά τα άλλα, αυτό που έχει σημασία είναι τι πιστεύει ο φίλος σου για τα επόμενα βήματά σας, και όχι η μαμά του. Αυτός τι θέλει να κάνετε; Έγραψες ένα κατεβατό, αλλά τις δικές του προθέσεις δεν τις μάθαμε. Αν τα βρίσκετε μεταξύ σας, η μαμά του είναι δευτερεύον θέμα.

_____________

6.

Αγαπητή Α, μπα;,

σου γράφω λίγο εν βρασμώ ψυχής οπότε σε παρακαλώ δείξε λίγη επιείκεια σε τυχόν γενικεύσεις, αφορισμούς και άλλα συναφή που δεν ταιριάζουν σε πολιτισμένο διάλογο. Η κατάσταση έχει ως εξής. Σήμερα που σου γράφω είμαστε μία εβδομάδα πριν το πολυσυζητημένο δημοψήφισμα που το πιλαλάει όλος ο ντουνιάς. Ότι και να σκοπεύει να ψηφίσει ο καθένας, όλοι βλέπουμε στο fb και στο δρόμο τόση συγκεντρωμένη ηλιθιότητα στην ευκολία με την οποία κάποιοι άνθρωποι χαρίζουν με το ζόρι τις απόψεις τους που θέλουμε να τους κοπανήσουμε στον τοίχο. Είναι τρομακτικό γιατί υπάρχουν 2 επιλογές και υπάρχουν πανηλίθιοι υποστηρικτές και στις δύο. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου, ούτε καν οι εκλογές, παρά μόνο η αφορμή. Το πρόβλημα είναι ότι εγώ, το μικρότερο παιδί της οικογένειας, ψηφίζω στο χωριό του πατέρα μου μαζί με αυτόν, όπερ έστι στου διαόλου τη μάνα. Ο πατέρας μου ούτε να ακούσει την ιδέα να τα μεταφέρει στον τόπο διαμονής μας. Τώρα όμως ήθελα να ψηφίσω. Συγκοινωνία για το χωριό δεν υπάρχει και εγώ δεν έχω κάποιο μέσο να πάω. Επίσης οικονομικά είναι σχεδόν αδύνατο να κάνω το ταξίδι, οπότε κατηγορώ τον εαυτό μου που δεν έχω ακόμα κάτσει να κάνω τις διαδικασίες, έστω να φέρω τα δικά μου δικαιώματα εδώ που μένω. Ναι, δεν θα κάνω καμία διαφορά αλλά και πάλι, θέλω να ψηφίζω. Η αφορμή λοιπόν ήταν ότι λόγω δικής μου τεμπελιάς τώρα την έχω πατήσει. Να σημειώσω βέβαια ότι με το που έμαθα για το δημοψήφισμα κίνησα τις διαδικασίες αλλά δεν γίνεται σε τόσο λίγο χρόνο. Όπως είναι φυσικό λοιπόν (εδώ γελάνε) πήρα τηλέφωνο την αδερφή μου να γκρινιάξω. Και λέω: "Το ξέρω ότι εγώ φταίω που την πάτησα, αλλά και αυτός (ο πατέρας μας) μας έχει πρήξει με το χωριό! Αφού δεν πηγαίνει ποτέ σε εκλογές! Αν θέλει ας πάει διακοπές!" Η αδερφή μου τσατίστηκε που τον κατηγόρησα, μου λέει είναι δικαίωμά του και ό,τι θέλει θα κάνει. Ναι, καλή μου, το ξέρω, αλλά θέλω και εγώ κάπου να τα πω! Αυτή μια χαρά μεταφέρθηκε με τη μάνα μου στην πόλη μας και δεν χρειάστηκε να κάνει τίποτα! Είναι αδικία, η ζωή είναι γεμάτη από τέτοιες, και μακάρι η χειρότερη αδικία της ζωής για τους ανθρώπους να ήταν σαν αυτήν, αλλά και πάλι, εμένα μου την έδωσε. Οπότε (plot twist! sorry) καταλαβαίνεις ότι το πρόβλημά μου είναι ότι ΜΙΑ ρημάδα φορά θέλησα να γκρινιάξω (πίστεψέ με, δεν το'χω συνήθεια) για μια βλακεία μου, αλλά από ότι φαίνεται δεν έχω το δικαίωμα γιατί επιτρέπεται να γκρινιάζει μόνο όποιος έχει διεκδικήσει το δικαίωμα από την αρχή της συμβίωσης. Και ερώτηση στο τέλος γιατί ήδη σας κούρασα: πώς να υπερασπιστώ το δικαίωμά μου στη γκρίνια; Ή το έχασα για πάντα;

Μα νομίζω ότι είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Πρώτα είναι το δικαίωμα στη γκρίνια, το οποίο φυσικά και έχεις, και μάλιστα άσκησες. Κανείς δεν μπορεί να σου το αφαιρέσει. Μετά είναι η αντίδραση των άλλων στη γκρίνια σου. Όπως είπαμε, διαφορετικά πράγματα. Όπως εσύ έχεις δικαίωμα να γκρινιάξεις, έτσι και οι άλλοι έχουν δικαίωμα να φέρουν αντιρρήσεις, να μην σε δικαιώνουν, ή να αδιαφορούν και να λιμάρουν τα νύχια τους.

Οι επαγγελματίες γκρινιάρηδες (αν ήσουν θα το ήξερες) δεν περιμένουν απάντηση. Διενεργούν Blitzkrieg. Οι άλλοι δεν έχουν άλλη διέξοδο παρά τη σιωπή, κι έτσι νομίζουν ότι δικαιώνονται. Τώρα πολύ λυπάμαι που έχασες την ευκαιρία να ψηφίσεις, και αυτό είναι μια από τις πολλές παρενέργειες ενός δημοψηφίσματος που ανακοινώθηκε μέσα σε μια νύχτα για την επόμενη εβδομάδα.

_____________

7.

Χαίρε Αγαπητή Α,μπα!

Σε διαβάζω πολύ καιρό, θαυμάζω και εκτιμώ τις απαντήσεις σου! Ιδού η δική ερώτηση: ποιά η γνώμη σου για τα βιβλία του Stephen King? Εχεις διαβάσει κάποιο? Αγαπώ πολύ το διάβασμα, διαβάζω τα πάντα και ο συγκεκριμένος είναι από τους αγαπημένους μου.

Ευχαριστώ.

Θα ήθελα να μπορώ να πω ότι τα έχω διαβάσει όλα, αλλά είναι ιδιαίτερα πολυγραφότατος και είναι δύσκολο να τον καταφέρεις ολόκληρο.  Ξεκίνησα να τον διαβάζω στην εφηβεία και από τότε έχω διαβάσει πολλά, και είτε μου αρέσουν, είτε μου αρέσουν πάρα πολύ. Γενικά δεν είμαι φανατική των θρίλερ σε ταινίες και βιβλία. Θεωρώ τον Στίβεν Κινγκ θαυμάσιο συγγραφέα, βρίσκεται πέρα από τις κατηγορίες στις οποίες βάζουν βιβλία με το ζόρι για να πουλήσουν ακόμη περισσότερα βιβλία. Πιστεύω ότι έχει τεράστιο συγγραφικό ταλέντο. Είναι μεγάλος μάστορας του 'τι θα γίνει μετά', είναι αδύνατον να αφήσεις μια ιστορία στη μέση. Κυρίως όμως τον θαυμάζω και τον παρακολουθώ γιατί έχει την ικανότητα να απευθύνεται στο υποσυνείδητο του αναγνώστη, ταράζοντας την 'κανονικότητα' και δημιουργώντας ρωγμές στην (ψευδ)αίσθηση ασφάλειας που έχει, δείχνοντας του το χάος που υπάρχει από κάτω. Ξέρουμε ότι πάντα μας χωρίζει ένα πολύ αδύναμο πέπλο από την καταστροφή (από τον θάνατο) και αποφεύγουμε να το σκεφτούμε. Τα βιβλία του σχολιάζουν αυτό τον υπόκωφο τρόμο που έχουμε μέσα μας, με διάφορες παραβολές και παρομοιώσεις. Είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που το ταλέντο του δεν τον αφήνει να εξαντλήσει, και η επανάληψη για μένα είναι μια μορφή ομοιοπαθητικής, κι έτσι πάντα περιμένω τα επόμενα βιβλία του με αγωνία.

Ένα πολύ καλό παράδειγμα είναι ένα μυθιστόρημα του, αδύνατον να θυμηθώ λεπτομέρειες, για ένα κορίτσι (;) που ξεκινάει με τον πατέρα της (;) μια πεζοπορία σε ένα σχεδιασμένο μονοπάτι, μέσα σε ένα πυκνό δάσος. Είναι όλα πολύ κανονικά – έχει καλό καιρό, έχουν νερό και τα λοιπά, αλλά κάτι γίνεται και το κορίτσι χάνεται. Νομίζω ότι τσακώνεται με τον πατέρα της και γυρνάει προς τα πίσω, ή εγκαταλείπει το μονοπάτι, δε θυμάμαι. Μια μέρα που ξεκινάει εντελώς κανονικά, μετατρέπεται σε ατυχία. Σταδιακά όμως τα πράγματα σοβαρεύουν πολύ, γιατί χάνεται εντελώς, ολοκληρωτικά, και το νερό τελειώνει, και τελειώνει η μπαταρία του κινητού, και αρχίζει η νύχτα, και αρχίζει το κρύο, και πέφτει και χτυπάει άσχημα το πόδι της... Μια μέρα που ξεκινάει εντελώς συνηθισμένα. Αυτή είναι η κοινή περιγραφή όσων έχουν ζήσει ξαφνικές καταστροφές: «Ήταν μια κανονική μέρα...» Είναι κάτι που δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε. Οι καταστροφές δεν προειδοποιούν. Γίνονται μέσα σε πολύ κανονικές, ηλιόλουστες μέρες. Και ο πρωταγωνιστής τη γλιτώνει την τελευταία στιγμή μόνο στο Χόλιγουντ. Στην πραγματική ζωή όμως...

Για όποιον δεν αντέχει αυτού του είδους την αγωνία – καταλαβαίνω ότι δεν είναι για όλους – προτείνω το 11/22/63, ένα από τα σχετικά πρόσφατα βιβλία του που ανήκει περισσότερο στην κατηγορία 'επιστημονική φαντασία'. Είναι καταπληκτικό. Δε λέω άλλα για να μην κάνω spoilers.

ΥΓ. Θυμήθηκα ποιο είναι το βιβλίο με το κορίτσι και την πεζοπορία, και τα έχω γράψει κάπως μπερδεμένα, αλλά η κεντρική ιδέα παραμένει. Πρόκειται για το «The Girl Who Loved Tom Gordon», το οποίο νομίζω ότι δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά.

34

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

13 σχόλια
#6Πληροφοριακά, οι κατάλογοι που χρησιμοποιούνται στις εκλογές (εκλογικοί κατάλογοι) εκδίδονται από τα δημοτολόγια των δήμων κάθε τρεις μήνες. Όταν προκηρύσσονται εκλογές αναφέρεται και ποια έκδοση των καταλόγων θα χρησιμοποιηθεί. Οπότε η μεταδημότευση κάνει και κάποιο χρόνο να γίνει θα εμφανιστεί στην επόμενη έκδοση.
Λατρεύω Στίβεν Κινγκ.Το βιβλλιο που λέει η Λένα σίγουρα δεν έχει μεταφραστεί γιατί θα το είχα ξετρυπώσει,ό,τι έχει μεταφραστεί στα ελληνικά το έχω διαβάσει. Προσπαθούσα να ξεχωρισω κάποοιο βιβλίο του αλλά πραγματικά αδυνατώ,εκτός απο ένα που εξέδωσε με ψευδώνυμο και δε μου άρεσε καθόλου(έργα οδοποιίας λεγόταν) και ένα ακόμα που μου φάνηκε απλά καλούτσικο(με μια γυναίκα που μένει δεμένει με χειροπέδες στο κρεβάτι αφού ο άντρας της πάθει ανακοπή κατα τη διάρκεια του σεξ) όλα τα υπόλοιπα που διάβασα τα λάτρεψα από την αρχή μέχρι το τέλος.
# ΜατίναΥπάρχει κάποιος λόγος που λένε ότι "οι σχέσεις και οι άνθρωποι δοκιμάζονται στα δύσκολα".Πριν το θάνατο του πατέρα σου, εκείνος δεν ήξερε πώς είναι να μην έχεις μία γυναίκα "ψυχή του πάρτυ", αλλά έναν άνθρωπο που είναι σε πένθος.Εσύ με τη σειρά σου, δεν ήξερες πώς είναι να νιώθεις τόσο μόνη, χωρίς καμία συμπαράσταση.Τα δεδομένα άλλαξαν, η σχέση άλλαξε, και τώρα αναγκάζεστε να βρείτε έναν τρόπο να σχετίζεστε αλλιώς. Αν τα καταφέρετε, μέσα από κατανόηση ο ένας της πλευράς του άλλου, αλλά κυρίως του εαυτού του, το γεγονός μπορεί να σας δέσει ακόμα βαθύτερα: Αλλά αυτό χρειάζεται προθυμία και ειλικρινή θέληση και από τους δύο.Μπορείς να αποδόσεις τη συμπεριφορά του/και σου σε ερμηνείες "οι άντρες πενθούν έτσι, οι γυναίκες πενθούν αλλιώς...", όχι ότι είναι και τελείως άχρηστο, σε κάποιο βαθμό μπορεί και να ισχύει.Αλλά εγώ θα πρότεινα (εκτός από την ψυχοθεραπεία, που είναι πολύ καλή αρχή), να ξεκινήσεις από το "όταν είμαι λυπημένη χρειάζομαι..." και το "εσύ πώς νιώθεις όταν....;" με διάθεση κατανόησης, και όχι κριτικής.
Αγαπητή Ματίνα, νομίζω ότι ήδη ο άντρας σου σου έδωσε κάποιες απαντήσεις για τη στάση του. Δυσκολεύεται να διαχειριστεί το συναίσθημα τόσο το δικό του όσο και το δικό σου. Άν μπορέσεις να το εξετάσεις ψύχραιμα, νομίζω ότι θα διαπιστώσεις ότι αυτό ισχύει και σε άλλες εκφάνσεις της ζωής του. Έλλειψη ενσυναίσθησης νομίζω ότι το λένε : ) Νομίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουν πως να δείξουν το συναίσθημά τους και γι'αυτό το εκδηλώνουν με "αψυχολόγητες"κουβέντες του στυλ "θέλεις να πάμε ένα τριήμερο....". Αυτό νόμίζω ότι είναι μια ένδειξη ότι ενδιαφέρονται για τον άλλον αλλά δεν ξέρουν και πιθανόν δεν έχουν μάθει και πώς να το δείξουν. Με αποτέλεσμα να σε κάνουν να αισθάνεσαι μόνη. Η συζήτηση όπως λέει η Α μπα είναι απαραίτητη. Αν είσαι σίγουρη ότι ο άνδρας σου όντως ενδιαφέρεται για σένα (και αν δεν ενδιαφέρεται λογικά θα πρέπει να έχεις ενδείξεις), θα πρέπει να του μάθεις εσύ τί θα ήθελες να δεις εκ μέρους του. Το ξέρω δεν είναι το ίδιο με το να ξέρει αμέσως τι πρέπει να πει και πότε αλλά τουλάχιστον δεν θα τον αισθάνεσαι σαν ένα ξένο. Μπορεί αυτό να είναι το τελευταίο πράγμα που θέλει να αισθάνεσαι ξέρεις......
#1-7 (-6)χαίρομαι που γυρίσαμε στην κανονική μας ροή, όχι γτ δεν πρέπει να ακούγονται πολιτικά ζητήματα εδώ (βλ.χθες), αλλά γτ χθες έγινε κ γραπτώς ό, τι βιώνουμε καθημερινά. Διαχασμός.
#7 Λένα σ αγαπώ, ένας είναι ο θεός και είναι ο SK. Νο7 Προτείνω επίσης το "Under the Dome" (ΜΗΝ ΔΕΙΣ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ). Το "Στασου Πλάϊ μου" το "Ροουζ Μαντερ" και ΝΑΙ έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του (Και το "The girl who loved Tom Gordon") ακόμα και κάτι βλακείες που έγραψε όπως η "Ονειροπαγίδα". Επίσης το "περί Συγγραφής" είναι ένα πολύ αξιοπρεπές εγχειρίδιο για νεόκοπους επίδοξους συγγραφείς.
Μμμμμ όχι τόσο, είναι περισσότερο πολιτικό θρίλερ και λιγότερο ΕΦ. Στα τελευταια του βιβλία ασχολείται περισσότερο με την πολιτική, τη θρησκεία και τις κοινωνικές ανισότητες και λιγότερο με το μεταφυσικο (Φυσικά ΠΑΝΤΑ υπάρχει μεταφυσικό) Πολύ έντονο ήταν αυτό το στοιχείο και στο Revival που διάβασα πρόσφατα. Με το tommyknockers το μόνο κοινο στοιχειο που βρήκα ήταν η απομόνωση του χωριού. Τον "Θόλο" τον έχω προτείνει σε άτομα που δεν διαβάζουν τη θεματολογία του SK και ενθουσιάστηκαν.
#2 Μήπως αυτό που αισθάνεσαι δεν είναι ακριβώς ζήλια, αλλά θυμός με το ταίρι σου γιατί δεν βάζει όρια, τα οποία πιστεύεις ότι θα έπρεπε να βάζει;Ρωτώ γιατί είχα παρόμοια εμπειρία με το δικό μου ταίρι, ο οποίος είχε φίλες πριν τη δική μας γνωριμία, με τις οποίες είχε οικειότητα παραπάνω από όσο θεωρούσα εγώ λογικό. Το πρόβλημά μου βέβαια αφορούσε συγκεκριμένα πρόσωπα. Όταν έδειχνα ενόχληση, εκείνος νόμιζε ότι ζηλεύω. Εμένα όμως με ενοχλούσε ότι δεν τους έβαζε όρια αλλά δεν μπορούσα να του το πω με τρόπο που να το καταλάβει.Στο δια ταύτα: αν έχεις εμπιστοσύνη στον άνθρωπό σου δε θα έπρεπε να σε απασχολεί η κακή πρόθεση οποιουδήποτε τρίτου. Αν σε απασχολεί, μάλλον ζηλεύεις.
Για κάποιο λόγο, αισθάνομαι πως μάλλον έχεις δίκιο.Αλλά, ποιά είσαι εσύ να αποφασίσεις τί είδους όρια θα βάλει κάποιος άλλος και πού;Κάποια της οποίας τα όρια καταπατούνται από αυτού του είδους τη συμπεριφορά, μάλλον.Και με ποιό τρόπο καταπατούνται, αν όχι επειδή νιώθεις ανασφάλεια; Οπότε, νά που ξαναγυρίζουμε στη ζήλεια.Η υπερβολή της ζήλειας είναι σίγουρα πολύ άσχημη, όμως σε κάποιες περιπτώσεις είναι αναπόφευκτη.Εσύ, ερωτώντα, ξέρεις την κατάσταση που περιγράφεις, και αν τα όσα λες περί "χώνεται στη σχέση" και "θέλει να χωρίσουμε" στηρίζονται από γεγονότα ή υπάρχουν μόνο σα σενάρια, τραβηγμένα από καταστάσεις που *θέλεις* και τις βλέπεις ετσι.Στη δεύτερη περίπτωση, σε παραπέμπω στους υπόλοιπους σχολιαστές.Στην πρώτη περίπτωση, όμως, φυσικά και θα απειληθείς, και θα νιώσεις και ζήλεια και ανασφάλεια, ειδικά δε αν το ταίρι σου κοιμάται τον ύπνο του "δικαίου", η αν επιλέγει να κολακεύεται αντί να προστατεύεται. Με άλλα λόγια, ναι ζηλεύεις, αλλά, όχι έτσι απλά επειδή "είσαι ζηλιάρης".Οπότε καταφεύγεις στη λογική: Περιγράφεις ουδέτερα τις καταστάσεις στο έτερον ήμισυ, και εξηγείς τους λόγους που έχεις πρόβλημα με αυτές, και όχι με το ζευγάρι σου. Παραδέχεσαι τη ζήλεια σου, ναι, αλλά ως κομμάτι που αναδύθηκε σε συγκεκριμένες συνθήκες, και για κάποιο λόγο, και όχι ως κάτι φιλοσοφικό, γενικό και αόριστο...Στη χειρότερη περίπτωση, έχεις άδικο, όμως εδώ μπορείς να δεις τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία, αν έκανες λάθος ή παρανόησες να το καταλάβεις, ενώ στη καλύτερη περίπτωση, το έτερον ήμισυ θα πάρει στα σοβαρά και όχι ως προσωπικό σου συναισθηματικό πρόβλημα τη φάση, και θα αλλάξει τη στάση του/της...
#5το είπαν οι άλλοι για την ανοιχτή ακρόαση, μην τα λέω κι εγώ. Απλά να δώσω και την άλλη εκδοχή που μπορεί να υφίσταται: μπορεί να άφησε την ανοιχτή ακρόαση γιατί ήξερε τι θα επακολουθήσει και ήθελε να τα ακούσεις από πρώτο χέρι, ώστε αν έχετε μια πολύ άβολη συζήτηση μετά για το τι θα κάνετε, να μην προσπαθεί να σε πείστε ότι δεν είναι ελέφαντας, αφήνοντας τη μαμά του να τα πει για να διαφωνήσει ανοιχτά μαζί της αργότερα σε σένα.Το θέμα μου, με όποια εκδοχή κι αν ισχύει, είναι ότι αυτά τα πράγματα δε χρειάζεται να ειπωθούν. Η μάνα του είναι μάνα του και λογικό είναι να θέλει να του τα πει ΟΛΑ αυτά, έτσι είναι οι μάνες (συνήθως η ελληνική βερσιόν της μαμάς δηλαδή). Αυτός γιατί δεν της είπε ένα "Μάνα δεν είναι δουλειά σου τι θα κάνω με τη Χ, είναι δική μας δουλειά, μην ανακατεύεσαι". Κι ας άκουγες κι ας μην άκουγες. Υποθέτω ότι αφού κάνετε διδακτορικά και οι δύο δεν είστε και 22χρονών, φαντάζομαι είστε πιο κοντά στα 30 παρά στα 20. Ο φίλος σου δεν έχει βάλει όρια στους γονείς του σε τέτοια ηλικία; (Εδώ εμένα, που έχω αγόρι Σκωτσέζικο, η μάνα μου με παίρνει να μου πει τα ίδια και της το κόβω μαχαίρι).Το ότι οι δικοί σου γονείς είναι πιο διακριτικοί ή πιο "εκπαιδευμένοι" σε τέτοια ή οτιδήποτε είναι αυτό που τους κάνει να μη φέρονται αντίστοιχα δυστυχώς δεν είναι δεδομένο για την άλλη πλευρά. Άλλωστε και οι γονείς σου τα ίδια θα σκέφτονται, μην κοιτάς που δεν τα λένε. Επίσης το ότι σε είπε κάποιος βαρίδιο (!) ποσώς σε ενδιαφέρει. Ακόμα κι αν αυτός ο κάποιος είναι η μάνα του φίλου σου. Εκτός αν αυτός είναι προσκολλημένος πάνω της οπότε και φεύγεις, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί της. Δε θέλω να γενικεύω, αλλά η ελληνίδα μάνα που έχει μοναχογιό είναι συνήθως παράξενη και ό,τι και να κάνεις, αν κάνεις ένα στραβοπάτημα την έκατσες.Κάτσε και μίλα με το φίλο σου :) Απλά μην του πεις "Δεν ειχε τελειως αδικο η μητερα σου αλλα σκεφτομαι οτι σε παλαιοτερη αντιστοιχη περιπτωση κανενας δικος μου δεν ειχε παρεμβει ποτε με τετοιο εντονο τροπο. Και το χειροτερο? Εγω βαριδιο? Που εχω κανει τοσα, χρηματοδοτησα τις σπουδες μου διδασκω σα βοηθος, ημουν παντα ανεξαρτητη?Βαριδιο?" γιατί μπορεί να το πάρει στραβά. Εδώ θέλει διπλωματία.
Αυτός γιατί δεν της είπε ένα "Μάνα δεν είναι δουλειά σου τι θα κάνω με τη Χ, είναι δική μας δουλειά, μην ανακατεύεσαι". Πηγή: www.lifo.grΑ γεια σου! Ισχύει παντού, για όλα τα πράγματα, σε όλες τις περιστάσεις, και για κόρες και για γιούς. Τους ακούμε τους γονείς μας, γιατί θέλουν το καλό μας, αλλά υπάρχει ένα όριο, ειδικά όταν αυτά που μας λένε αφορούν και τις ζωές άλλων ανθρώπων, που δεν είναι παιδιά τους και επί των οποίων δεν έχουν κανένα λόγο.
Ναι, έχεις δίκιο για τον πατέρα ΤΟΥ (δεν ξέρω, είναι κάπως κουραστικό το κείμενο, με μπέρδεψε πολύ η σύνταξη, η στίξη, όλα).Τελικά, το "βαρίδιο" πώς το εννοεί η μητέρα ΤΟΥ και πώς το εννοεί η γράφουσα; Με τις χρηματοδοτήσεις των σπουδών της και τα τοιαύτα δείχνει να το εννοεί ως οικονομικό βάρος, ενώ όταν αναπαράγει τα λόγια της μητέρας ΤΟΥ είναι προφανές πως το εκλαμβάνει ότι στέκεται εμπόδιο στην καριέρα του και στις τυχόν επαγγελματικές ευκαιρίες και μετακινήσεις του.Πιστεύω ότι είναι ευχής έργον που ξεκαθαρίζουν τα πράγματα από τώρα για όλους, έχουν μια βάση για να συζητήσουν οι δυο τους (ΟΙ ΔΥΟ ΤΟΥΣ).
Φαντάζομαι ότι η μάνα το εννοεί σε φάση "Μην τη σκεφτείς παιδί μου καθόλου, εσύ να κοιτάξεις μόνο το μέλλον σου, αφού δε σε σκέφτεται αυτή και θέλει να γυρίσει Ελλάδα", αλλά μπορεί και να έχει μια οικονομική χροιά που δεν την ξέρουμε. Μην ξεχνάς ότι μένουν στο εξωτερικό και κάνουν διδακτορικά. Εξαρτάται γενικά από τη χώρα που βρίσκονται, αλλά παίζει να είναι μερικώς χρηματοδοτούμενοι από τους γονείς τους. Φαντάζομαι πάντως ότι και η γράφουσα το βαρίδιο το καταλαβαίνει σαν εμπόδιο, απλά όταν ένας εξωτερικός παρατηρητής σε χαρακτηρίζει βαρίδι σου τη δίνει όσο να 'ναι και ειδικά αν είναι η μάνα του αγοριού σου και το αγόρι σου δεν την έκοψε στο τηλέφωνο όταν άρχισε και έλεγε αυτά τα απαράδεκτα..Καλό είναι που έγινε όπως λες, μπας και τα ξεκαθαρίσουν μόνοι τους, αν και το βλέπω δύσκολο.
«Ήταν μια κανονική μέρα...» Είναι κάτι που δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε. Οι καταστροφές δεν προειδοποιούν. Γίνονται μέσα σε πολύ κανονικές, ηλιόλουστες μέρες. Και ο πρωταγωνιστής τη γλιτώνει την τελευταία στιγμή μόνο στο Χόλιγουντ. Στην πραγματική ζωή όμως... Η ερώτηση ήταν: Ποια είναι η γνώμη σου για τα βιβλία του Stephen King.Αυτό που έγραψες? Που κολλάει?
"έχει την ικανότητα να απευθύνεται στο υποσυνείδητο του αναγνώστη, ταράζοντας την 'κανονικότητα' και δημιουργώντας ρωγμές στην (ψευδ)αίσθηση ασφάλειας που έχει, δείχνοντας του το χάος που υπάρχει από κάτω. Πηγή: www.lifo.gr"Εδώ κολλάει. Υποθέτω ότι δεν έχεις διαβάσει κανένα βιβλίο του γι' αυτό δεν μπορείς να κατανοήσεις τι εννοεί.
Λατρεύω Stephen King! Εμένα το αγαπημένο μου είναι Η Λάμψη. Και το 11/22/63 που προτείνει η Λένα πάρα πολύ καλό, αν και ξεφεύγει σχεδόν τελείως από το είδος του τρόμου. Είναι μάστορας ο άτιμος, τους χαρακτήρες του νομίζεις ότι τους ξέρεις από παλιά. Το μόνο που δε μου άρεσε είναι το Cell που διάβασα τελευταία - πολύ σπλατεριά.
5Το είπε και η Λένα, αλλά θα το υπογραμμίσω κι εγώ: Μα είναι δυνατόν να μην ενημερώνει αυτόν που μιλά ότι είναι σε ανοιχτή ακρόαση; Και δεν είναι αυτό, με το που είπε η μαμά την πρώτη πατάτα, δεν θα έπρεπε να την διακόψει και να της πει "σε ακουει και η κοπέλα μου"; Το ότι δεν τη διέκοψε αλλά την άφησε να αφιερώνει και να ρίχνει καντήλια είναι αυτό που δίνει βάση σε αυτό που είπε η Λένα ότι είναι χειριστικός και έβαλε τη μανουλα να τα πει για να μη βγει κακός αυτός. Μπορεί να το είχανε συννενοηθεί κίολας. Φυσικά, αν συνέβαινε σε μένα δε θα το ψηλιαζόμουν ποτέ ότι έγινε με δόλο. Καλά που διαβάζουμε και κανένα Αμπα και ανοίγει το μάτι μας ρε παιδί.
και όχι μόνο δεν ενημέρωσε τη μητέρα του μετά την πρώτη πατάτα όπως λες, αλλά επίσης ο φίλος, μέσα από την εικόνα που μας παρουσιάζεται εδώ, δε φαίνεται να απάντησε καθόλου στη μητέρα του, πέρα από το 'και η Χ είναι καλή'.αν όλα έγιναν όπως τα περιγράφεις (δηλαδή ο φίλος σου δεν έφερε αντίρρηση και δεν είπε την άποψή του), τότε το πρόβλημά σου είναι αυτός, αλλά το έχεις μετατοπίσει στη μητέρα του, για να μην χρειαστεί να το αντιμετωπίσεις.
#2 Η ζήλια (γράφεται και "ζήλεια") μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα συναίσθημα που εμφανίζεται, όταν ένα άτομο υστερεί απέναντι σε κάποιο άλλο, από πλευράς πλούτου, ικανοτήτων, η ταλέντου, ή επιθυμεί διακαώς κάτι που κάποιος άλλος έχει στην κατοχή του. Σ´αυτή την περίπτωση η ζήλια εκδηλώνεται ως η επιμονή του ανθρώπου, να αποκτήσει κάτι που έχει ο συνάνθρωπος του, η αν δε μπορεί να το αποκτήσει ο ίδιος, εύχεται (και συνήθως προσπαθεί να καταφέρει) να μην το έχει ούτε ο συνάνθρωπος του. Το συναίσθημα αυτό αρκετά συχνά αγγίζει τα όρια της εμμονής.(απο βικιπαιδεια)Κατι που προβληματιζει εμενα προσωπικα ειναι η ζηλια στις ερωτικες μας σχεσεις.Πιστευω οτι ειναι υγιες να υπαρχει,κ απο την αλλη σκοπια σκεφτομαι αν υπαρχει διαθεση να διευρυνει ενα ζευγαρι την σεξουαλικη του σχεση αυτοματα θα εξαλειφθουν οι συγκεκριμενοι αντικτυποι της ζηλιας.Θαυμαζετε τον ανθρωπο μου?Εμενα?Ομορφος ο θαυμασμος,τι να κανω γι αυτο να κατσω να γκρινιαζω (με αγαπη ομως) νομιζοντας οτι με το ενδιαφερον μου προσθετω αλατοπιπερο στη σχεση?Θελω να καταληξω πως αλλο αγαπη κ αλλο σεξ κ πως η ζωη ειναι μικρη κ η αγαπη κ ο ερωτας μεγαλα συναισθηματα που δν πρεπει/αξιζει μεσα τους να μπολιαζει η ζηλια.(οσο τα γραφω σκεφτομαι τον Μιμη Χρυσομαλλη κ την Μιρκα Παπακωνσταντινου στο safe sex κανε π*ρτουζα μονη σου!)με αγαπη
#5 Απλώς να διευκρινίσω ότι, σύμφωνα με τη γράφουσα, ο φίλος της της είχε πει ότι η μητέρα του τη συμπαθεί, όχι ότι *δεν* τη συμπαθεί.Στην κοπέλα να πω ότι εν προκειμένω δεν δικαιολογείται "σοκ", ειδικά για μια επιφανειακή συμπάθεια που στηρίχθηκε σε μια-δυο συναντήσεις.Οι συμπάθειες, δυστυχώς, αντιστρέφονται πολύ συχνά όταν θεωρούμε ότι ο άλλος συγκρούεται με (αυτό που εκλαμβάνουμε ως) το συμφέρον μας, έστω και έμμεσα, έστω και χωρίς καθόλου να είναι αυτή η πρόθεσή του.Ακόμη και συμπάθειες που χτίζονται για χρόνια.Το έχω παρατηρήσει πολύ αυτό, τελευταία.
Η μητέρα έχει την προαιώνια και αρχέγονη συμπεριφορά "κλασική Ελληνίδα Μάνα". Τουτέστιν: "ανησυχώ μήπως τον κανακάρη μου τον σύρει ετούτη από τα @@ και του καταστρέψει τη ζωή, αναγκάζοντάς τον εκείνος να υπηρετήσει το δικό της εγωισμό, αντί αυτή τον δικό του." Εδώ είναι σχετικά απλή η διάγνωση. Είναι κάτι επιφανειακό, που θα αλλάξει όταν γνωρίσει περισσότερο την κοπέλα; Είναι βαθιά ριζωμένη προσκόλληση προς το γιό; Ένας Θεός ξέρει, μόνο ο χρόνος θα δείξει.Τώρα; γιατί ο γιός να την έβαλε στην ανοιχτή ακρόαση;Η προσωπική μου εκδοχή; Διότι του τα έχει κάνει τεράστια με κατά καιρούς αντίστοιχες συζητήσεις, και το παλλικάρι δε θέλει (η δε μπορεί, γιατί είναι συναισθηματικά ταυτισμένος) να το αντιμετωπίσει μόνος, όμως δυστυχώς είναι και αρκετά (μετά συγχωρήσεως) κότα ώστε να αναλάβει την ευθύνη και να μιλήσει ξεκάθαρα στην κοπέλα. Εξ'όύ και η στάση του της κλίμακας "έλα Αλέκο".Εσύ, ερωτώσα, νομίζεις ότι είπες κάτι λάθος, ή ίσως ότι κάνεις κάτι λάθος, αλλά όπως βαθύτερα αντιλαμβάνεσαι, προφανώς δεν είναι έτσι. Και η συζήτηση με τον πατέρα, αφορμή ήτανε.Το καλύτερο που θα σε συμβούλευα να κάνεις, θα ήταν να διαβεβαιώσεις το αγόρι σου πως από εσένα τουλάχιστον, δεν έχει να φοβάται ότι θα του σταθείς εμπόδιο στα όνειρά του, αντιθέτως, είσαι πρόθυμη να τον βοηθήσεις, έτσι ώστε να χτίσετε την καλύτερη και ευτυχέστερη δυνατή ζωή και για τους δύο σας, είτε την αποφασίσετε στην Ελλάδα, είτε στην Ιαπωνία είτε στο Τιμπουκτού. Αυτό άλλωστε δεν είναι που σας κάνει ζευγάρι, και όχι περιστασιακή σχέση;Και το αν η μάνα του σε συμπαθεί η όχι, είναι πρόβλημά της, και όχι δικό σου. Εσύ, αυτόν διάλεξες, και όχι εκείνη. Αυτονόητο, το ξέρω, αλλά καλό είναι πολλές φορές τα αυτονόητα να δηλώνονται ξεκάθαρα...
Κι εγώ μπερδεύτηκα με το "συμπαθεί/δεν συμπαθεί" - ξαναδιάβαζα την απάντηση της Λένας για να βεβαιωθώ.Εγώ έχω απορίες: 1) Όταν ο πατέρας της #5 την επισκέφθηκε και έκαναν την επίμαχη συζήτηση, ο φίλος ήταν παρών; Άκουσε την συζήτηση; 2) Γιατί "παγίδευσε" με την ανοιχτή ακρόαση την μητέρα του; Εκείνη πια δεν κατάλαβε ότι ήταν σε ανοιχτή ακρόαση; 3) Από πού και ως πού ο πατέρας της #5 κοινοποιεί στην μητέρα του φίλου την συζήτηση που έκανε με την κόρη του; Μεγάλη αδιακρισία και πολύ ύποπτη. Έχει και ο πατέρας βάλει ένα χεράκι στο μπέρδεμα.Και μια άλλη απορία;
Καλησπέρα παιδιά! Το σχόλιο μου αφορά το χτεσινό α,μπα και όσα διάβασα απο κάτω. Το γράφω εδώ γιατί δυστυχώς δεν πρόλαβα εχτές να γράψω.Ρε παιδιά τι σημασία έχει ποιος συντάσσεται με το ναι και το όχι? Δηλαδή ο Κασιδιάρης, ο Μιχαλολιάκος, ο Καμμένος, η Μακρή, η Σαμίου, ο Κουφοντίνας, ο Λαφαζάνης, και ο Τρακης Γιαννακόπουλος που λένε όχι θα πρέπει να επηρρεάσουν αυτούς του όχι να μην ψηφίσουν όχι? Γιατί αν το πάμε έτσι προτιμώ να συντάσσομαι με τον Ρουβά και τον Καραμανλή, σαφώς. Για να μην μιλήσω για τους Οικονομολόγους και τους Δικηγόρους μας που έχουν κάνει ανάλυση των γεγονότων και έχουν εκφέρει άποψη.Για σένα ψηφίζεις, τι θεωρείς ότι θα κάνει καλό στην χώρα σου, ή στην προκειμένη περίπτωση, τι θα κάνει το μικρότερο κακό?Εγώ θέλω να εξασφαλίσω ότι θα μείνουμε στην Ευρωπαική Ένωση. Γιατί όλα τα χρυσά χρόνια που πέρναμε τις επιδοτήσεις της Ένωσης δεν είχαμε κανένα παράπονο. Ξαφνικά μας φταίνε οι ξένοι, αντί να μας φταίνε οι κυβερνήσεις μας οι οποίες αρνήθηκαν (και κυρίως, ακόμα και τώρα αδιάντροπα αρνούνται) να τα βάλουν με την πελατεία τους και να πάρουν μέτρα μεταρρυθμιστικά και όχι υφεσιακά. Γιατί όποια νανουποψία τεχνολογικής προόδου έχουμε κάνει τα τελευταία 30 χρόνια (μετρό, αττικές και εγνατίες οδούς, μεγάλα έργα, μέχρι και τα λεωφορεία μας) το οφείλουμε εν μέρει ή καθολικά σε χρηματοδότηση απο την ΕΕ. Γιατί οι λαοί της ΕΕ μας έχουν στηρίξει και τους έχουμε στηρίξει κι εμείς απο την ανεξαρτησία μας και μέχρι σήμερα και είμαστε αδέρφια (εδώ αγγαλιαζόμαστε όλοι μαζί και κλαίμε).Έχει αρκετά προβλήματα η Ένωση, αδικίες σε πολλά μέτωπα, κακή μεταναστευτική πολιτική, αδιαλλαξία κάποιες φορές. Θέλει αγώνα και δουλειά για να αλλάξει η κατάσταση. Αλλά αν θέλεις να αλλάξεις κάτι, μπορείς να το κάνεις μόνο απο μέσα. Στο γήπεδο παίζεται ο αγώνας, όχι από τον πάγκο.Όσο για το δημοψήφισμα, όπως είπε κι ο Χρήστος Γραμματίδης, “σε κάθε μήνυμα που στέλνεται, δεν έχει τόση σημασία το τι ενδόμυχα εννοεί ο αποστολέας αλλά το τι καταλαβαίνει ο λήπτης, καλώς ή κακώς. Την Κυριακή στο δημοψήφισμα η Ευρώπη και ο κόσμος δεν περιμένουν από τους πολίτες να εγκρίνουν ή να απορρίψουν μια (ανύπαρκτη πλέον) πρόταση συμφωνίας. Είναι σαφές ότι όλοι οι εταίροι μας θα ερμηνεύσουν ένα ΝΑΙ ως επιστροφή στις διαπραγματεύσεις με σκοπό την σύναψη κάποιας συμφωνίας και θα εκλάβουν ένα ΟΧΙ ως απόρριψη κάθε συμφωνίας, ως άρνηση της χώρας να διαπραγματευθεί.”
Όχι ότι θέλω να σου κάνω κριτική, αλλά θα σου κάνω κριτική :P Γιατί, βρε πουλάκι μου δεν το γράφεις στη χτεσινή σελίδα;Και από πότε ξεκινήσαμε συγκρίσεις μεταξύ Μιχαλολιάκου/Καμμένου/Σαμίου-Ρουβά/Καραμανλή;Σα να λέμε, τί προτιμάς για φαγητό; Ένα ρολό χαρτί υγείας, ή μία κιμωλία; Κανένα απο τα δύο δεν τρώγεται;;;Γενικά θα συμφωνήσω με το λυκίσκο, έχει σημασία ποιός είναι στη μία και στην άλλη πλευρά, αλλά στο παράδειγμα που φέρνεις, σαβούρα δείχνεις από τη μια, σαβούρα και από την άλλη.Ίσως καλύτερο να είναι να λάβεις υπόψιν την τρομοκρατία που συμβαίνει από τα ΜΜΕ: πόσες φορές δεν την χρησιμοποίησαν ως μέσο χειραγώγησης; Αυτό, ναι, λέει κάτι, αλλά με το χαμό που γίνεται, ας πάρουμε όλοι μαζί τις κρυστάλλινες σφαίρες μας να καταλάβουμε τί. Ψαρεύουν να γίνουν αρεστοί στην πλευρά που (ελπίζουν ότι) θα υποστηρίξει τα συμφέροντά τους; Μυρίστηκαν ως αρουραίοι υπονόμου το τυρί της τηλεθέασης; Υπάρχει οργανωμένη συνομωσία ανάμεσα σε αυτούς και σε εκείνους που (πάλι ελπίζουν) ότι θα βρεθούν Κυβέρνηση την επόμενη μέρα; Ελέγχονται από συγκεκριμένους παράγοντες; Όλα τα παραπάνω; Διάλεξε και πάρε...
@λυκίσκος Συμφωνώ μαζί σου σε γενικές γραμμές, αλλά πρέπει να εξετάζεις και τα συμφέροντα που έχει κάποιος να πει ναι ή όχι.@άρη Συμφωνώ απόλυτα, δεν γίνεται να εξισώνεις κάθε ψηφοφόρο του όχι με χρυσαυγίτη. Επομένως οι σχολιαστές εδω μέσα ας μην εξισώνουν τους ψηφοφόρους του ναι με την πασοκαρία.@ερωτευμένη τσούχτρα Ε, σκέφτηκα πως είχε τελειώσει η συζήτηση εκεί και ήθελα να ακούσω γνώμες.1) Οι συγκρίσεις άρχισαν εχτές όταν πολλοί είπαν "φτάνει να δεις ποιοι ψηφίζουν ναι, η Στεφανίδου, κτλ κτλ, για να μην το ψηφίσεις". Τώρα, σαβούρα τους νομπελίστες οικονομολόγους μας, τους δικηγόρους, τους δημάρχους αλλά και ανθρώπους του πολιτισμού (όπως η Αρβελέρ), δεν τους λες.2) Τηλεόραση δεν βλέπω, είμαι σίγουρη για την τρομολαγνεία που κυριαρχεί και δεν την χρειάζομαι. Την ξέρουμε δα την τηλεόραση τόσα χρόνια. Με ενοχλεί περισσότερο όμως η προπαγάνδα του όχι κυρίως γιατί απευθύνεται σε μια χαμένη αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια (δεν έχεις αξιοπρέπεια ούτε υπερηφάνεια όταν παρακαλάς την ΕΚΤ για χρήματα για να ανοίξουν οι τράπεζες σου) και γενικά στα κατώτερα συναισθήματα μας, προσπαθώντας να απομυζήσει μίσος για τους Γερμανούς και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Ιδίως όταν γίνεται απο κρατικούς φορείς, σε κτήρια του δημοσίου (το πανό στο υπουργείο οικονομικών, το site του δημοψηφίσματος, η φράση του Τσίπρα ότι όσοι ψηφίσουν ναι είναι συνένοχοι στα μνημόνια).3) Τελείως ορθολογικά σκεπτόμενη, βάζω τα πράγματα κάτω και βλέπω: Τον Ιανουάριο ο Τσίπρας κέρδισε εκλογές υποσχόμενος της Παναγιάς τα μάτια. Έσκιζε μνημόνια, διέγραφε χρέη μονομερώς (!), χόρευε τις αγορές στο ταψί. Είχε το 80% με το μέρος του μετά τις εκλογές. Βρήκε μια οικονομία πολύ εύθραυστη, που όμως μόλις έδειχνε σημάδια ανάκαμψης και θα μπορούσε αυτό να το εκμεταλλευτεί. Άρχισε διαπραγματεύσεις επί διαπραγματεύσεων και μας φλόμωσε στο ψέμα. Κάθε εβδομάδα καθαρογραφόταν κι απο μία συμφωνία. Και επι 5 μήνες τίποτα. Ξαφνικά, και ενώ έχει πει ότι δεν θα υπάρξει κανένα δημοψήφισμα και κανένα δίλημμα, πάνω που έχει προτείνει ο ίδιος υφεσιακά μέτρα 8 δις στους θεσμούς, κι αυτοί του έχουν αντιπροτείνει μέτρα 8.5 δις κηρύσσει δημοψήφισμα. Εκ των υστέρων μαθαίνουμε απο Τσακαλώτο και Λαφαζάνη πως αυτό έγινε για να μην διασπαστεί το κόμμα και χάσουν την διακυβέρνηση, οπότε προτίμησαν να κάνουν πειράματα στην πλάτη του λαού.Δεν θα πω τίποτα για το ερώτημα του δημοψηφίσματος αυτό καθ’αυτό. Θα θεωρήσω ότι είναι ξεκάθαρο (που δεν είναι): θέλεις αυτήν την συμφωνία, ή όχι? Θα θεωρήσω επίσης, ότι ο Τσίπρας πράγματι θέλει τώρα να επισυνάψει συμφωνία (πράγμα που δεν συνάδει με την ως τώρα συμπεριφορά του, αλλά ok). Θα θεωρήσω τα μικροκομματικά συμφέροντα αμελητέα.Πες μου τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα έχουμε καλύτερη συμφωνία με μια διαλυμμένη οικονομία, με την πλάτη στον τοίχο, με μόλις 500 εκ. αποθέματα στις τράπεζες (που φτάνουν δεν φτάνουν για μια εβδομάδα), και μάλιστα σε 48 ΩΡΕΣ!!! Πόσο εξώφθαλμο μπορεί να είναι ένα ψέμα?Αυτό που με στενοχωρεί πάνω απ’όλα είναι πως όσοι ψηφίσουν ναι περιγράφονται ως άνθρωποι που δεν έχουν ενσυναίσθηση του τι συμβαίνει γύρω τους. Πως τάχα δεν βλέπουμε τα συσσίτια, ή τους συνανθρώπους μας που περιμαζεύουν τροφές απο τα σκουπίδια, Λες και είμαστε από άλλο πλανήτη. Προσωπικά συντηρώ τον άντρα μου ο οποίος δεν βρίσκει δουλειά εδώ και δύο χρόνια, και βοηθάω όσο μπορώ και την μητέρα μου που είναι μόνη της, με μειωμένη σύνταξη. Βλέπω τι συμβαίνει γύρω μου και με πιάνει κατάθλιψη. Προσπαθώ όμως να σκεφτώ με την λογική και όχι με το συνάισθημα. Είναι πολύ φτηνό να δείχνετε τους συνανθρώπους μας στα συσσίτια και να λετε “γι’αυτόν δεν στενοχωρήθηκες, μόνο γι’αυτόν που είναι στην ουρά του ΑΤΜ στενοχωριέσαι”. Είναι φτηνό και τρισάθλιο. Δεν χρειάζεται να πεινάσουμε όλοι για να καταλάβουμε τον πόνο του άλλου. Οι συνάνθρωποί μας που βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση έχουν ανάγκη να σταθούμε στα πόδια μας και να αγωνιστούμε να αλλάξουμε την χώρα, όχι να πεινάσουμε κι οι ίδιοι και να αλληλοεξωντοθούμε.
Σωστά επιχειρηματολογείς και θα ήθελα απλά να σου πω ότι ο σαματάς που γίνετε τους τελευταίους μήνες δεν ήταν άσκοπος διότι αναγκάστηκε όλη η Ευρώπη να ασχοληθεί με το τι έχει γίνει πραγματικά στην Ελλάδα. Να παραδεχτεί το ΔΝΤ με αποδείξεις του ΟΗΕ ότι δεν λειτουργεί το φάρμακο για τον ασθενή Ελλάδα, με την ανθρωπιστική κρίση που βιώνεις κι εσύ στο πετσί σου. Κάτι που επιδείνωσε το ΔΝΤ και δεν παραδεχόταν. Παρόλαυτά δεν επιθυμούν καταλυτικές μεταρρυθμίσεις. Όλος αυτός ο σαματάς εξανάγκασε την ενημέρωση των Γερμανών πολιτών που επί το πλείστων πίστευαν αυτά που έγραφε η Bild. Προχτές στην Die Welt ή Die Zeit (δεν θυμάμαι) έγραφε ότι με όλο τον σαματά που έκανε η Ελληνική κυβέρνηση αποκόμισαν ότι η ο τρόπος που λειτουργεί η Ε.Ε. σίγουρα εμφάνισε αρκετές ερωτήσεις για ειδικούς και έφερε στην επιφάνεια ένα μηχανισμό που δεν είναι τόσο Δημοκρατικός όσο θεωρείται. Ο καθένας να ψηφίσει ότι θέλει και ότι τον συμφέρει, μόνο έτσι θα βγούνε σωστά συμπεράσματα κατά την γνώμη μου και αυτό που θα μπορούσε να φέρει την καλύτερη δυνατή λύση εδώ που τα έφτασε η κυβέρνηση.