Στο σημερινό ‘Α, μπα’: γιατί επιμένω να κάνω κακό στον εαυτό μου;

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: γιατί επιμένω να κάνω κακό στον εαυτό μου; Facebook Twitter
21


________________
1.

Αγαπητή Α μπα,
μετά από έναν πολύ δύσκολο χρόνο με πολλές απώλειες στην ζωή μου, μετά από βιβλία του Γιάλομ και του Μπουκάι και μετά από ένα χρόνο ψυχανάλυση, νιώθω 0 χρονών. Ούτε γριά, ούτε έφηβη αλλά 0! Είμαι 22 και φοβάμαι να σκεφτώ το παρελθόν και το μέλλον. Και στα δύο υπάρχει τόσος θάνατος. Ναι έτσι είναι η ζωή, μια αρχή και ένα τέλος, ναι πρέπει να ζούμε την ζωή μας γιατί είναι μικρή, ναι πρέπει να χαιρόμαστε τις στιγμές. Απλά δεν μπορώ να διαχειριστώ οτι κάθε λεπτό που περνάει μπορεί να συμβεί κάτι αναπάντεχο. Δεν μπορώ να διαχειριστώ οτι πρέπει να επιλέξω ανάμεσα σε στιγμές, εμπειρίες και ανθρώπους, δεν μπορώ να διαχειριστώ τις τύψεις όταν αφήνω κάτι για κάτι άλλο και όλο το άγχος του να τα ρουφήξω όλα βιαστικά και γρήγορα. Ζω με έναν συνεχές φόβο για το απρόοπτο της απώλειας. Από αγαπημένα πρόσωπα μέχρι το καινουργιο μου μολύβι. Η παροδικότητα είναι η χειρότερη μου λέξη. Όλα αυτά δεν είναι που πρέπει να μας κάνουν να προσπαθήσουμε για να είμαστε χαρούμενοι; Γιατί ο φόβος σε άλλους βάζει φτερά και σε άλλους κάθεται στον σβέρκο; Popopolareti

Πρώτα, κάψε όλα τα βιβλία του Μπουκάι. Εντάξει, μην τα κάψεις, μπορείς να χρησιμοποιήσεις το χαρτί για να καθαρίζεις σαρδέλες, ή μπορείς να ξεκινήσεις ένα νέο χόμπι, όπως το οριγκάμι.


Μετά, συνέχισε την ψυχανάλυση.


Το ότι καταλαβαίνεις κάτι με τη λογική σου δε σημαίνει ότι μπορείς να ελέγξεις και τις αυθόρμητες, εσωτερικές σου αντιδράσεις. Όλοι φοβόμαστε τον θάνατο και την απώλεια, δεν γίνεται να σταματήσεις να τον φοβάσαι, ούτε είναι αυτός ο στόχος. Σε κανέναν δεν δίνει φτερά ο φόβος της απώλειας και του θανάτου. Αν δεν φοβόσουν τον θάνατο θα έχανες την ανθρώπινη σου διάσταση, θα γινόσουν κάτι άλλο, πολύ τρομαχτικό. Ο στόχος είναι να μην σε παραλύει αυτός ο φόβος, να μην σου βάζει τρικλοποδιές στη ζωή, και να μπορείς μερικές φορές να τον ξεγελάς και να τον ξεχνάς.


Συνέχισε την ψυχανάλυση. Μην βιάζεσαι να φτάσεις κάπου, να λύσεις κάτι, να περάσεις σε ένα άλλο στάδιο. Η ζωή όσο είναι μικρή, άλλο τόσο είναι και μεγάλη. Η ανυπομονησία σου φαίνεται στο πόσο τονίζεις το «έναν χρόνο». Τίποτα δεν είναι ο ένας χρόνος. Και είσαι μόλις 22.

________________
2.


Το συναισθημα "τα χω κανει ολα λαθος στη ζωη μου" , "τι κακος δυσαρεστος ανθρωπος που ειμαι" , "τσακωνομαι μεχρι και με τις πετρες" πως φευγει? Πώς διαπιστώνω αν όντως φταίω και πώς το αλλάζω για να τα πηγαινω καλα με οικογενεια φιλους? no-name


Πολύ εύκολο. Είναι βέβαιο ότι φταις κι εσύ. Ξεκίνα από εκεί, και μετά βρες σε τι φταις. Αν το παραδεχτείς είναι πολύ πιο εύκολο να το βρεις.


________________
3.


4,5 χρόνια μαζί, 7 μήνες χωρισμένοι (με μια επανασύνδεση 1 μήνα πριν 3 μήνες). Λίγες μέρες πριν τον 1ο χωρισμό συζητούσαμε ημ/νια γάμου κ ξαφνικά...μπάμ!Αουτ οφ δε μπλου!Πάνω στην ευτυχία! Ακόμη δεν ξέρω γιατί χωρίσαμε. Κ το κυριότερο, ούτε αυτός ξέρει, παρόλο που ήταν δική του απόφαση. Το συναισθηματικό δεν είχε τελειώσει από καμία πλευρά, όπως επίσης ούτε το σεξουαλικό (αυτό παρά τα τόσα χρόνια είχε ανοδική πορεία). Ακόμη θεωρώ ότι η σχέση ήταν πολύ πολύ ευτυχισμένη, ακόμη κ η συγκατοίκηση, η οποία βγήκε αβίαστα κ εύκολα. Πότε ακριβώς φεύγει η ελπίδα? Πόσο καιρό ακόμη θα αναρωτιέμαι αυτο το γ@%νο γιατί? Άσε ξέρω...ποίος σου είπε κοπελιά να μπλέξεις με καταθλιπτικό???- Pixie Dust


Τελικά ξέρεις ή δεν ξέρεις; Γράφεις μια παράγραφο γεμάτη απορίες – ότι δεν έχεις την παραμικρή ιδέα, αφού όλα ήταν τέλεια, καταπληκτικά - και στο τέλος μας ξεφουρνίζεις κι ένα «καταθλιπτικός». Πόσο καλή ήσουν στο να αγνοείς τα προβλήματα;


________________
4.


Α, μπα! με ποιο κριτήριο επιλέγονται τα εξώφυλλα βιβλίων;- Gande Gratto


Είναι ζήτημα της αισθητικής του εκδοτικού οίκου κυρίως, σε συνεργασία με τον συγγραφέα κάποιες φορές. Όποιος ξέρει περισσότερα διορθώνει. Τα κριτήρια είναι να είναι ωραίο στο μάτι και να τραβάει την προσοχή, αλλά αυτό είναι πολύ φλου και ερμηνεύεται ανάλογα με την αισθητική του καθενός, οπότε ξαναπάμε στην αρχική πρόταση.


________________
5.

Γεια σ Λένα,
Διαβάζω αρκετό καιρό τη στυλ σου και μου φαίνεται ενδιαφέρουσα, καθώς εντόπισα στις ερωτήσεις των άλλων κάποια κομμάτια και δικών μ προβληματισμών. Μέσα από τις απαντήσεις σ και τα σχόλια των υπολοίπων είδα και άλλες πτυχές. Επίσης θαύμαζα την αντικειμενική και λογική κρίση σ, άσχετα με τα αν συμφωνούσα πάντα η όχι. Αποφάσισα να σ εκθέσω και το δικό πρόβλημα. Χρειάζομαι μια άλλη οπτική αντικειμενική και στη προκειμένη περίπτωση δεν καταφέρνω μόνη. (εκ των προτέρων ζητώ συγγνώμη για τα μεγάλο κείμενο)
Τα γεγονότα έχουν ως εξής: πρόσφατα στον ευρύτερο οικογενειακό κύκλο βίωσα ένα καβγά μητέρας – γιου. Με αφορμή λίγες κουβέντες (δεν γνωρίζω και πολλά δεν ήμουν παρούσα εκείνη τ στιγμή), ξέσπασε ένας απερίγραπτος θυμός με ύβρεις του γιου προς τα μητέρα με μια απίστευτη χυδαιότητα. Ακούγοντας από μακριά αυτές τις φωνές, άκουσα μετά από λίγο να χτυπά η πόρτα τ δικού μ σπιτιού και η ηλικιωμένη γυναίκα κλαίγοντας να λέει κρύψτε με θα με σκοτώσει.... Τα πράγματα μετά από επέμβαση πολλών ηρέμησαν, δεν είπαμε στον έξαλλο γιο ότι η μητέρα τ είναι σπίτι μας μέχρι που έφυγε.. πάνω στο πανικό της και την ταραχή της η γυναίκα ξέσπασε και είπε πολλά ... και άσχημα... ο γιος της, την είχε χτυπήσει στο παρελθόν και αν δεν επενέβαιναν άλλοι θα τα έκανε πάλι. Το γνωρίζω αυτό το κοινωνικό φαινόμενο αλλά όταν παίρνει σάρκα και οστά μπροστά σ , με άτομα οικεία σ η αλήθεια έχει άλλη όψη (τουλάχιστον έτσι τα βίωσα).
Το θέμα μ είναι ότι αυτός (ο γιος) θα έρθει σπίτι μας , εγώ όπως τα σκέφτομαι τώρα μπορώ να τα κλείσω άνετα τα πόρτα στη μούρη να τα φτύσω να τα δείξω την αηδία μ (όχι ότι θα τον αλλάξει, αλλά...). Η οικογένεια μ όμως ,μ είπε ότι καλώς η κακώς πρέπει ν διατηρήσουμε τα στάση που μας είπε η ηλικιωμένη γυναίκα , σαν να μην ξέρουμε..
Τι να κάνω; Δεν μπορώ να τς αλλάξω μυαλό, δεν παίρνουν θέση και σαν μην φτάνουν όλα αυτά θα τον βάλουμε και πάλι σπίτι μας? Πως πρέπει να τα διαχειριστώ? η αλήθεια είναι ότι δεν ξέραμε όμως τ είπε την είχε χτυπήσει, τωρα ξέρουμε.... δεν με αφορά τ δίκιο ή τ άδικό του, δεν θέλω να έχω επαφές μαζί του και περισσότερο δε θέλω να μείνει έτσι και να τ κάνει πάλι... τι να κάνω... χρειάζεται να δράσω και θέλω..αλλά πώς?
Ευχαριστώ εκ των προτέρων
Amy


Νομίζω το θέμα πρέπει να απαντηθεί από δικηγόρο, δεν αρκεί να λέμε τις γνώμες μας.


«Στο πλαίσιο της παροχής υπηρεσιών στήριξης των γυναικών θυμάτων βίας λειτουργεί και η τηλεφωνική γραμμή SOS 15900, η οποία είναι πανελλαδικής εμβέλειας, 24ωρης λειτουργίας - 365 μέρες το χρόνο. Η τηλεφωνική γραμμή SOS στελεχώνεται από ψυχολόγους και κοινωνικούς επιστήμονες που παρέχουν άμεση βοήθεια σε έκτακτα και επείγοντα περιστατικά βίας και υπηρεσίες ενημέρωσης και τηλεφωνικής συμβουλευτικής σε θύματα όλων των μορφών βίας λόγω φύλου.»


________________
6.


Αγαπητή Λένα,
Εδώ και 2 χρόνια έχει μπεί στη ζωή μου μια κοπέλα,με την οποία δουλεύαμε μαζί..ήταν και είναι ακόμα σε μια σχέση με την οποία τότε δεν ήταν και στα καλύτερα της.Δεν μπορώ να πω οτι αρχίσαμε φιλίκα,γιατί της είχα πει τα αισθήματα μου για εκείνη.Με τον καιρό η σχέση της έφτιαξε,αλλα είχαμε καθημερινή επικοινωνία και λεγαμε ποσο αγαπάει ο ένας τον αλλον και τέτοια.Γενικά δεν είναι και πολύ φιλικό αυτό το μεταξύ μας.Όταν εγω έκανα μια σχέση για ξεχαστώ απο εκείνη,ζήλεψε..πολύ σε σημείο που μου είπε."σταμάτα να μιλάς για αυτή,ζηλεύω"Τελικά εγω χώρισα με τη σχέση αυτή γιατί δεν ένιωθα τίποτα και κόλλησα ακομα πιο πολύ σε εκείνη.Ακόμα και τώρα,2 χρονια μετά μου δείχνει πολύ ενδιαφέρον,μου λέει όμορφα λογια,μου αφιερώνει τραγούδια και ζηλεύει οταν ακούει για άλλες κοπέλες στη ζωή μου.Πρίν λίγες μου είπε οτι πόσο ακόμα θα αντέξω να μένω έτσι πίσω και να τη αγαπάω και οτι εκείνη δεν θα άντεχε..Επιμένω όμως γιατί ειναι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει περάσει απο τη ζωή μου και με έχει κάνει να εχω τόσο δυνατό και ζωντανό το συναίσθημα της αγάπης.Ποτέ δεν ξέρουμε πως θα τα φέρει η ζωή,σωστά?Εσυ τι λες?

Φυσικά και είναι ο μοναδικός άνθρωπος, αφού δεν έχεις αφήσει περιθώριο για άλλον. Λέω ότι σε εκμεταλλεύεται, ότι είσαι θύμα, και ότι θα μουντζώσεις πολλές φορές τον εαυτό σου στο μέλλον για το κακό που κάνεις στον εαυτό σου τώρα.

________________
7.

Αγαπητή Α μπά,
Κατ' αρχάς θα ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη που θα σε κουράσω, αν όμως μπεις στον κόπο να μου πεις τη γνώμη σου, καλό είναι να γνωρίζεις πώς έχουν τα πράγματα. Εδώ και χρόνια αντιμετωπίζω πρόβλημα με τους γονείς μου. Θεωρώ οτι δεν έχουν σταθεί ισότιμα δίπλα στα παιδιά τους, προσφέροντας στην αδερφή μου πράγματα, εις βάρος μου. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, ενώ φρόντισαν να εξασφαλίσουν στην αδερφή μου ένα σπίτι, εμένα με άφησαν στο δρόμο. Δεν παραπονιέμαι που επέλεξαν να φτιάξουν για τους εαυτούς τους όσα έχουν φτιάξει, άλλωστε δικά τους ήταν τα χρήματα, δικό τους και το δικαίωμα να τα απολαύσουν. Όμως ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ενώ ενδιαφέρθηκαν να προσφέρουν στην αδερφή μου και την οικογένειά της ένα σπίτι, δεν ένιωσαν την ίδια ανάγκη και για το άλλο τους παιδί. Άλλωστε η αδερφή μου ήταν ανέκαθεν σε λίγο καλύτερη οικονομική κατάσταση απο μένα. Παρόλα αυτά οι γονείς μου εδώ και δέκα χρόνια φρόντισαν να της εξασφαλίσουν μια ευκολότερη ζωή. Εγώ τους είχα εκφράσει την ενόχλησή μου για τις πράξεις τους, εκείνοι όμως απέφευγαν πάντα τη συζήτηση. Μέχρι που τα περασμένα Χριστούγεννα, και ενώ εγώ βρισκόμουν σε άσχημη οικονομική κατάσταση και ετοιμαζόμουν να φύγω στο εξωτερικό, με πήραν τηλέφωνο για να μου πουν οτι και η αδερφή μου δεν είναι καλύτερα, γιατί το σπίτι που τους έχουν παραχωρήσει είναι μικρό και δεν τους χωράει τώρα που έγιναν γονείς. Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τους είπα οτι εγώ μια ζωή δουλεύω σαν σκλάβος για να ζήσω τα παιδία μου, αναγκάζομαι και τα αφήνω εβδομάδες ολόκληρες για να πάω να δουλέψω και σκέφτομαι να φύγω μετανάστης και αυτοί κάθονται και ασχολούνται με... Τους ζήτησα να φερθούν δίκαια απέναντι στα παιδιά τους προτείνοντάς τους, να βρουν έναν δίκαιο τρόπο να μοιράσουν αυτό που έχουν (ποτέ δεν τους ζήτησα να μου αγοράσουν σπίτι, πόσο μάλλον εν μέσω κρίσης) και κυρίως να μη μου μεταφέρουν τέτοιου είδους αστειότητες ως πρόβλημα που δήθεν αντιμετωπίζει η αδερφή μου. Τους εξήγησα οτι μια δίκαιη μοιρασία ενός σπιτιού ανάμεσα σε δυο αδέρφια θα ήταν να μένει το ένα μέσα και να δίνει μισό ενοίκιο στο άλλο, ή να το νοικιάσουν αλλού και να μοιράζουν ένα ποσό των ενοικίων ισότιμα, αν θέλουν να βοηθήσουν. Έκτοτε βέβαια επήλθε ρήξη στις σχέσεις μας. Κάποια στιγμή, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τους εξηγήσω πώς αισθάνομαι χωρίς εντάσεις, τους έγραψα ένα γράμμα, αναλύοντάς τους για μια ακόμη φορά τα παραπάνω. Δυστυχώς όμως ποτέ δεν πήρα απάντηση ως προς το γιατί γίνονται όλα αυτά. Μου τηλεφώνησαν και μου είπαν οτι κάποια στιγμή που θα είμαι πιο ήρεμη θα μου εξηγήσουν το γιατί (αυτή τη στιγμή ακόμα την περιμένω), και επιπλέον έκριναν απαραίτητο να πάρουν τηλέφωνο τον άντρα μου και να του πουν οτι πρέπει να μάθει να στηρίζεται στις δικές του πλάτες. Ο άνθρωπος έμεινε με το στόμα ανοιχτό, πρώτον γιατί δεν ήξερε με λεπτομέριες τι είχε ειπωθεί ανάμεσα σε μένα και τους γονείς μου και δεύτερον γιατί ποτέ δεν πήρε ούτε μια καραμέλα, ούτε από τους δικούς του ούτε από τους δικούς μου. Πάντα ολομόναχοι κάναμε ότι κάναμε, με μοναδική υποστήριξη την πεθερά μου, που ήταν πάντα διατεθειμένη κα κρατήσει τα παιδιά μας, προκειμένου να πάμε εμείς για δουλειά.
Έκτοτε εμείς φύγαμε το εξωτερικό, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, την οποία ευτυχώς βρήκαμε. Οι σχέσεις μου με τους δικούς μου παραμένουν τυπικές (τους τηλεφωνώ περίπου μια φορά την εβδομάδα να δω τι κάνουν και ουδέποτε ξανασυζητήσαμε για τις διαφωνίες μας). Απάντηση σε όλα όσα τους είχα πει εννοείται πως δεν πήρα ποτέ, αλλά τουλάχιστον έβγαλα από μέσα μου όσα με έπνιγαν και μπόρεσα να προχωρήσω.
Το πρόβλημα που δημιουργήθηκε τώρα είναι οτι εκείνοι έχουν αρχίσει να διεκδικούν όλο και περισσότερα, ενώ εγώ προτιμώ να κρατήσω τις αποστάσεις μου, θεωρώντας τη συμπεριφορά τους άδικη και προκλητική. Αναγκάστηκα ως και να καταργήσω το skype μου, επειδή δεν ήθελα να έχω πολλά πολλά μαζί τους. Εκείνοι από την άλλη, όταν μιλάμε στο τηλέφωνο μου φέρονται λες και δεν έχει συμβεί τίποτα.
Το θέμα είναι οτι με την οικογένειά μου, θέλουμε κάποια στιγμή να πάμε στην Ελλάδα για διακοπές, αλλά εγώ δε νιώθω έτοιμη να πάω να τους δω. Δεν μπορώ να πάρω τα παιδιά μου και να τα πάω σε ένα μέρος όπου θα πρέπε να προσποιούμαστε όλοι πως όλα είναι μια χαρά. Εκείνοι όμως, όταν μάθουν οτι ερχόμαστε θα αρχίσουν να ζητάνε να πάμε να τους δούμε και ασφαλώς αν τους αρνηθώ θα αρχίσει ο ψυχολογικός πόλεμος, του τύπου, " δεν πειράζει, εσείς να είστε καλά, εμείς θα το αντέξουμε και αυτό και άλλα τέτοια".
Ρε Α μπα, συγγνώμη που σε ζάλισα αλλά ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω. Νιώθω οτι δεν έχω γονείς, απλά μακρινούς συγγενείς και δε θέλω να περάσω τις λίγες μέρες στην πατρίδα μου παίζοντας θέατρο οτι τάχα όλα είναι καλά. Από την άλλη όσες φορές τους ζήτησα να καθήσουμε ειλικρινά να συζητήσουμε τα προβλήματά μας, το αρνήθηκαν με τον τρόπο τους. Εσύ τι θα έκανες στη θέση μου???


Διάβασα την ερώτηση πολλές φορές κι έχω να κάνω τις εξής παρατηρήσεις/ερωτήσεις. Δεν έχω απαντήσεις, μόνο ερωτήσεις. Ποιος είναι ο ρόλος της αδερφής σου στη ζωή σου; οι γονείς κάνουν λάθη και αποξενώνουν τα παιδιά. Όμως η αδελφική σχέση είναι η πιο κοντινή σχέση που μπορείς να έχεις μετά τους γονείς. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει την προσωπική σου ιστορία όπως η αδερφή σου. Τι λέει για όλα αυτά; Βλέπει την αδικία; Επικοινωνείτε;


Μιλάς σα να είναι το επόμενο βήμα μόνο στο χέρι των γονιών σου. Σα να μπορούν να αποφασίσουν ή να μην αποφασίσουν να μιλήσουν. Όμως δεν είναι μόνο στο χέρι τους το τι θα γίνει. Αν θέλεις απαντήσεις, μπορείς – ίσως πρέπει – να πιέσεις.


Επίσης: δεν χρειάζεται να υποκρινόσαστε ότι όλα είναι μια χαρά. Έχετε τη σχέση που έχετε. Μπορείς να πας να τους δεις, μπορείς να μην πας, μπορείς να κρατήσεις την απόσταση που θεωρείς κατάλληλη. Γιατί – και πάλι – πιστεύεις ότι οι όροι είναι μόνο στη δική τους ευχέρεια;

21

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

12 σχόλια
#7Έχω δει συχνά να συμβαίνει, γονείς να ξεχωρίζουν τα παιδιά τους χωρίς να υπάρχει δόλος ή οποιαδήποτε σκοπιμότητα. Και πιστεύω πραγματικά πως σ'αυτές τις περιπτώσεις, οι ίδιοι οι γονείς βασανίζονται περισσότερο από το αδικημένο παιδί. Η μόνη τους παρηγοριά είναι η σκέψη ότι το δυνατό παιδί μπορεί να τα καταφέρει. Δεν αναλογίζονται τις συναισθηματικές του ανάγκες και τις επιπτώσεις στην ψυχολογία του, όχι επειδή δεν τους νοιάζει αλλά επειδή (θεωρούν ότι) έχουν χρέος να καλύψουν πρακτικές ανάγκες του αδύναμου παιδιού. Δυστυχώς σήμερα που τα γράφω αυτά, πολλά αδύναμα παιδιά (κατά την ταπεινή μου γνώμη κατά βάθος κακομαθημένα), έχοντας κάνει απανωτές όχι σωστές επιλογές, βρέθηκαν να κοιμούνται όπως έστρωσαν, και είναι ξεσκέπαστα. Οι περισσότεροι γονείς, ενστικτωδώς, τα σκεπάζουν.Εσύ, ούσα κατά τα λεγόμενα σου προνοητική εξασφάλισες κουβέρτες, οπότε οι γονείς σου δεν έχουν την έγνοια σου. Υποθέτω πως και ο σύζυγος σου είναι εξίσου προνοητικός και έχει δυνατές πλάτες. Μήπως η αδερφή σου δε στάθηκε τόσο τυχερή στο γάμο της και αυτό οι γονείς σας το είδαν από την αρχή και φρόντισαν να την εξασφαλίσουν; Το ότι επικοινώνησαν με τον άντρα σου, δείχνει νομίζω πως του έχουν εμπιστοσύνη και αναγνωρίζουν ότι μπορεί ν'ανταποκριθεί στις ευθύνες της οικογένειας του, χωρίς να υπολογίζει σε βοήθεια τρίτων. Αν ισχύουν αυτά (που το απεύχομαι και μακάρι η αδερφή σου να είναι απλά χαϊδεμένη) η δική σου στάση τούς δυσκολεύει πιστεύω. Σπάνια οι γονείς σε τέτοιες περιπτώσεις εξηγούν τη συμπεριφορά τους, φοβούμενοι μήπως καταλήξουν να κατηγορούν το ένα παιδί στο άλλο, ειδικά όταν το πρώτο τα έκανε μαντάρα, παρά την αμέριστη βοήθεια, ενώ το άλλο νοικοκυρεύτηκε και συνεχίζει να το κάνει. Έχεις πάρα πολύ δίκιο να αισθάνεσαι έτσι, όμως αν οι εικασίες μου έχουν μια μικρή σχέση με την πραγματικότητα, είναι πολύ λογικό οι γονείς σου να αποφεύγουν τη συζήτηση γιατί πιθανόν να είναι μεγαλύτερη απ'όσο φαντάζεσαι και δεν τους βοηθάει καθόλου η επιθετικότητα και οι ανταγωνιστικές διαθέσεις.Σε κάθε περίπτωση πάντως, αυτού του είδους τα ζητήματα, αν υπάρχει διάθεση απ'όλους, λύνονται με αγάπη και προσωπική επαφή. Κι αν, για οποιονδήποτε λόγο όχι αγάπη, τότε θετική προσέγγιση. Είχα κι άλλα σενάρια αλλά προτίμησα αυτό, όπου οι γονείς δεν είναι ανεκδιήγητοι κι εσύ έχεις όλα τα δίκια και τα σωστά.
Το γεγονός οτι πηραν τον άντρα σου και του είπαν αυτο δείχνει την πεποιθησή τους οτι αυτός σε υποκινει και σου υποβάλλει αυτές τις σκέψεις γιατι αποσκοπεί να "αρπάξει" περιουσία. Επίσεις παίζει να είχαν αδυναμία στην άλλη σου αδερφη. Απλα! Πολλές φορες αυτα τα δυο συνύπάρχουν. Θα εντυποσιαστείς με το ΠΟΣΟΙ ΠΟΛΛΟΙ γονείς συμπεριφέρονται με τον ίδιο τροπο. Μιλα μονη σου μαζι τους... Κανε ερωτήσεις... επέμεινε για απαντήσεις!(Γιατι την βοηθήσατε περισσοτερο; γιατι το είπατε αυτο στον άντρα μου;)...Μετα μπορεις να τους εκθέσεις τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου και να ζητήσεις ιση μεταχείρηση. Αν δεν την λάβεις... την κανεις με αλαφρα!Υ.Γ.: σχεσεις καλές θέλουν να έχετε γιατι κανείς δεν θέλει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεων του, γιατι σε αγαπάνε έστω και λιγοτερο, γιατι σκεφτονται "τι θα λέει ο κοσμος" κ.λ.π.
#6 Την επόμενη φορά που θα θίξει το μεταξύ σας δέσιμο έμεσα ή άμεσα, σταμάτα ότι κάνεις και ζήτα της να χωρίσει και να είστε μαζί. Το θέμα δεν είναι αν της αρέσεις κάπως, αλλά αν τις αρέσεις αρκετά.
#3 «Καταθλιπτικέ,ποιος σου είπε να μπλέξεις με την κοπελιά»; Συγνώμη αλλά εγώ έτσι το βλέπω. Ο άνθρωπος έχει την κατάθλιψή του (φαντάζομαι είναι επίσημη διάγνωση) και έχει και σένα να του το χτυπάς. Δηλαδή μας λες ότι όποιος έχει θέματα ψυχολογικής φύσης πρέπει να μένει μόνος; Τι ρατσισμός!#6 Διαβάζοντας τέτοιου τύπου ερωτήσεις δεν ξέρω με ποιον να θυμώσω, με αυτόν που το προκαλεί ή με αυτόν που το υφίσταται;#7 Τις ίδιες ακριβώς απορίες έχω με τη Λένα. Πώς είναι η σχέση με την αδερφή σου; Μπορεί να κάνω και λάθος αλλά σε τέτοιες καταστάσεις κλονίζεται και η σχέση με τα αδέρφια μας.Είναι ένα καλό επιχείρημα για να τους δώσεις να καταλάβουν ότι εκείνοι μια μέρα θα φύγουν και θα μείνεις μόνη με την αδερφή σου. Από την άλλη κατέβα Ελλάδα και μην τους το πεις, σιγά το πράγμα. Αν νοιάζονταν τόσο τα παιδιά σου θα φρόντιζαν να είναι δίκαιοι απέναντι σε όλα τα εγγόνια.
Νο 1Απ΄αυτά που έχω καταλάβει,συνήθως ο φόβος είναι αυτός που φοβόμαστε και όχι αυτό καθ΄αυτό που μπορεί να συμβεί.Φαίνεται να ζητάς την απόλυτη διαχείριση του χρόνου και μάλιστα πριν ουσιαστικά πράξεις κάτι.Ξέρεις τί;Χάσε το μολύβι.Δεν πειράζει.Διάλεξε κάποιον για παρέα,αντί για κάποιον τρίτο.Μπορείς να τον ξαναβρείς αργότερα.Δεν πειράζει,μπορούμε να ερχόμαστε και να επανερχόμαστε αν κάτι υποψιαζόμαστε ότι αδίκως (ή και δικαίως) το αφήσαμε πίσω.Μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε.Εντελώς ό,τι θέλουμε.Ας το πω ευθέως : μπορείς να κάνεις αυτό που γουστάρεις!Υπάρχει χρόνος.Η ευθύνη που έχουμε για τις πράξεις μας δεν έγκειται σ΄αυτά που δε διαλέξαμε,αλλά στο πώς διαχειριζόμαστε αυτά που όντως πράττουμε.Για παράδειγμα,αν επιλέξεις κάποιον για φίλο έχει σημασία το πώς θα του φερθείς (με αξιοπρέπεια λόγου χάρη) και όχι αν ίσως θα ήταν καλύτερα να έπαιρνες ένα κουτάβι.Φοβάσαι να επενδύσεις σε κάτι μη και το χάσεις;Ωραία,πολύ ωραία.Όμως,θα το πω,δεν αντέχω,όλα τελειώνουν αργά ή γρήγορα.Εγώ,εσύ,όλοι μας.Στο μεταξύ,δυστυχώς,θα έχεις απομονωθεί,απομακρύνοντας τους υπόλοιπους.Αυτό είναι το άσχημο και όχι το γεγονός ότι σκέφτεσαι διάφορα.Όλοι σκεφτόμαστε διάφορα.Και όταν λέω διάφορα,εννοώ ό,τι μπορείς να φανταστείς.Είναι σκληρή περιπέτεια η απώλεια και το καταλαβαίνω.Οι υπόλοιποι στεκόμαστε ζωντανοί όμως.Αλίμονο αν ακυρώνονταν οι ζωές μας επειδή έφυγαν αγαπημένα πρόσωπα!Ο πόνος θολώνει την κρίση,αλλά έχει την τάση να περνάει με τον καιρό.Δώσε λίγο χρόνο κάνοντας υπομονή και θα φθίνει η τωρινή έντασή του.Πάνω κάτω,οι περισσότεροι έχουμε βρεθεί σ΄αυτή τη θέση και πιεστήκαμε έτσι.Είναι ισχυρή η πίεση,περνάει όμως.Δεν μπορώ να γράψω πιο συγκροτημένα αυτή τη στιγμή,είναι δύσκολο το θέμα.Βασικά,αν υπάρχει κάτι που πραγματικά σου αρέσει,κάνε αυτό.Επίσης,αν έχεις την ευχέρεια,συνέχισε την ψυχοθεραπεία.Και να κάνεις αυτό που σου αρέσει.Κάτι θα υπάρχει,δεν μπορεί.Καν΄το.
#7 μηπως δεν συμπαθουν τον αντρα σου; η την οικογενεια του; σε καθε περιπτωση μετα το γραμμα σου το γεγονος πως πηραν τηλεφωνο τον αντρα σου μαλλον αυτο δειχνει... καλυτερα να τους ξεγραψεις μια και καλη, δεν μπορω να καταλαβω τι ακριβως περιμενεις απο αυτους και επιμενεις να τους παιρνεις τηλεφωνο (σε κατι αποβλεπεις ετσι δεν ειναι;) Και οντως πρεπει να μιλησεις με την αδελφη σου αφου πρωτα της ξεκαθαρισεις πως δεν της ζητας τιποτα. Ουτε η ιδια επελεξε να ειναι στη θεση που ειναι οποτε μη πας στη συζητηση με προσδοκιες για να κανετε μια πιο δικαιη μοιρασια αλλα ζητα τη γνωμη της και μονο.
#7 Υπάρχει περίπτωση να είσαι υιοθετημένη; Όπως και να'χει, δεν καταλαβαίνω γιατί ασχολείσαι μαζί τους και δεν τραβάς ένα μεγαλοπρεπέστατο Χ. Έχεις κάτι να χάσεις;
Όχι εσύ, η άλλη μήπως ειναι υιοθετημένη και γιαυτό της έχουν αδυναμία! Κάποιο μυστικό υπάρχει στην ιστορία αλλιώς όπως μας τα λες δεν εξηγείται η στάση τους. Ρώτα τους πάλι!
Βασικά, μήπως είναι η αδερφή υιοθετημένη και παίζει τόση αδυναμία; Γιατί αυτό το συνομωτικό " κάποια στιγμή που θα είσαι πιο ήρεμη θα σου εξηγήσουμε το γιατί " που της είπαν, εγήρει πολλά ερωτήματα. Δηλαδή, υπάρχει ΟΝΤΩΣ εξήγηση για τον διαχωρισμό δύο παιδιών και είναι τόσο σημαντική που χρειάζεται και ήρεμο κλίμα για να περιγραφεί; Δε θέλω να κάνω θεωρίες συνομωσίας αλλά οι γονείς μου φαίνεται κρύβουν ένα μεγάλο μυστικό. Εκτός και αν είναι απλά περίπτωση που θεωρούν το ένα παιδί πιο αδύναμο από το άλλο, λόγω χαρακτήρα και λανθασμένης ανατροφής, ενώ βλέπουν το δεύτερο να τα καταφέρνει μια χαρά στη ζωή του, χωρίς να έχει ζητήσει ποτέ βοήθεια και υποθέτουν ότι δε την χρειάζεται. Το ζω και γω εδώ και χρόνια, όντας το 2ο παιδί, αλλά κάπως το έχω αποδεχτεί και πλέον αποφάσισα ότι δε θα με ενοχλεί. Θα μου πεις, στο ίδιο σπίτι μεγαλώσατε, πως γίνεται το ένα παιδί να βγήκε μαχητικό και δυναμικό και το άλλο άβουλο και αδύναμο να πάρει αποφάσεις στη ζωή του; Σε μας, ρόλο έπαιξε μια παιδική παροδική ασθένεια που από τότε κατέστησε τον αδερφό μου το προστατευόμενο και αδύναμο της οικογένειας, παρόλα που μετά από αυτή είναι καθόλα υγιής και αισθάνομαι ότι εκμεταλεύεται πλέον και την κατάσταση (συνειδητά; ασυνείδητα; δε ξέρω... Άλλα μέλη του σογιού μας πάντως τον λένε "βολεψάκια" και εκείνον δε δείχνει να τον πειράξει, ενώ οι γονείς μου εξακολουθούν να τον στηρίζουν με κάθε τρόπο). Η μόνιμη προστασία και εμμονική ενασχόληση με αυτόν ώθησε εμένα να γίνω πιο ανεξάρτητη και δυναμική. Στην ενήλικη ζωή μου εξέλαβα την έλλειψη ιδιαίτερης βοήθειας ως έλλειψη αγάπης. Πλεόν μετά από πολύ δουλειά με τον εαυτό μου, κατάλαβα τον λόγο για τον οποίον συνέβει αυτό, συγχώρεσα τους γονείς μου μέσα μου και είμαι καλά με αυτό.Είναι δύσκολη η αποδοχή ότι έτσι έχουν τα πράματα, πρέπει να ξεπεράσεις την ενόχληση της έμμεσης απόρριψης που νιώθεις από τους γεννήτορές σου και μόνο με κατάλληλη ψυχολογική υποστήριξη μπόρεσα να το ξεπεράσω. Πλέον αισθάνομαι, μη σου πω και ευγνωμοσύνη για το ότι δε με βοήθησαν σε βαθμό υπερμεγέθη ώστε να μην μάθω να βρήσκω τις λύσεις μόνη μου. Μερικές φορές και η πολύ αγάπη κάνει κακό και δεν αφήνει τα παιδία να αναπτυχθούν ως σωστοί ανεξάρτητοι ενήλικες.Καταλαβαίνω ότι η γραφούσα νιώθει αδικία και ότι κατά κάποιο τρόπο μιλάει το πληγωμένο παιδί που δεν πήρε το χάδι και την επιβεβαίωση που περίμενε μέσω αυτού. ένας ειδικός θα την βοηθούσε να μην περιμένει επιβεβαίωση από κανέναν παρά μονο από τον εαυτό της. Εμένα τουλάχιστον με βοήθησε. Διότι δυστυχώς, όπως έχει πει και η Λένα, μόνοι γεννιόμαστε σε αυτό τον κόσμο, μόνοι τον διαβαίνουμε και μόνοι φεύγουμε από αυτόν, απλά κατά την διάρκεια τυχαίνει να βρίσκονται γύρω μας και άλλοι άνθρωποι. Ας φροντίσει η γραφούσα να είναι αυτοί που της ταιριάζουν ή αν δε μπορεί να το αποδεχτεί, να πιέσει να πάρει τις απαντήσεις που θέλει, για να ηρεμήσει η ψυχή της. Έχουν αν μη τι άλλο υποχρέωση να της εξηγήσουν.
Και γιατί δε μου μίλησες; :DHoly crap...Τραβάω τα μαλλιά μου! Χίμαιρα αν είχα καταλάβει εγκαίρως ότι κυκλοφορεί ανάμεσά μας θα σας έλεγα όχι ότι τα'πα αλλά ότι τα'πια με την Α,μπα.Έπινα χαλαρή κι ωραία το ποτάκι μου και είδα ένα σγουρομάλλικο κεφάλι να ξεχωρίζει (spoiler alert είναι πολύ ψηλή!) Σκέφτηκα "να κάπως έτσι θα είναι η Λένα". Πού να φανταστώ ότι ήταν στην Ελλάδα. Την επομένη συνδύασα τις καθυστερήσεις και τις "ξεπέτες" και λέω μπας και δεν ήταν κουραμπιέδες αλλά ταξίδι; Όμορφη Λένα να περάσεις όμορφα στις γιορτές και να σε ξαναδούμε σύντομα!
#5 Εγώ στην θέση σου θα τον καλωσόριζα στο σπίτι μου με την εξής κουβέντα: 'Καλώς το παλικάρι, αν ξαναπάρω χαμπάρι ότι κάνεις κακό στην μητέρα σου θα φωνάξω την αστυνομία.'Με ένα πλατύ χαμόγελο φυσικά για να δει ότι είσαι σίγουρη ότι θα το κάνεις. Χωρίς ανάλυση ή επέκταση του θέματος.
Ούτε για αστείο τέτοια τακτική. Μπράβο στην κοπέλα που νοιάζεται αλλά αν δεν πάρει μέτρα η μάνα του, η κοπέλα δε θα μπορεί να κάνει και πολλά. Όποιος είναι ειδικός επί του θέματος ας μας πει.
Δεν ξέρω αν γνωρίζω την λύση του προβλήματος. Προφανώς όχι! Αλλά αυτό που γνωρίζω από εμπειρία είναι πως το να κουκουλώνετε κάτι τέτοιο ή να γίνονται τα στραβά μάτια είναι ότι καλύτερο για τον δράστη να συνεχίσει. Ξαναδιάβασα αυτό που έγραψα και αναιρώ γιατί υποψιάζομαι πως δεν θα υπάρχει άνθρωπος που θα υπερασπιστεί αυτήν την κοπέλα αν στραφεί ο θυμός εναντίον της, έστω και αν κάνει ανώνυμη κλίση στην αστυνομία. Ενάρετη η προσπάθεια σου Amy αλλά δεν μπορείς να βοηθήσεις, μπορείς μόνο να καταλάβεις στην τελική με βοήθεια ψυχολόγου γιατί είσαι η μόνη που θέλει να βοηθήσει διότι τα αίτια κρύβονται σε παλιότερα βιώματα σου.
#7 μάλλον οι γονείς σου είχαν, έχουν και θα έχουν αδυναμία στην αδερφή σου και προφανώς το εκμεταλλεύεται για να κάνει τη ζωή της πιο εύκολη! Το θέμα είναι, όπως είπε και η Λένα, εσύ τι κάνεις; Μιλάς όταν σε τρώει το άδικο ή καταπίνεις τη γλώσσα σου; Καλό θα ήταν και μια κουβέντα με την αδερφή, δε λέω, μπορεί κάπου να βγάλει. Αλλά, επειδή τη βοήθεια την περιμένεις από εκείνους, με τη βοήθεια και της αδερφής όπως είπε και η Λένα, κάτι μπορεί να γίνει! Διαφορετικά δε θα'σαι το μόνο άτομο που θα πρέπει να κοιτάξει πώς θα "τα βγάλει πέρα" μόνο του, καλώς ή κακώς....
#5 Συμφωνώ απόλυτα με τη Λένα. Εκτός από το δικηγόρο είναι απαραίτητος και ψυχολόγος/ κοινωνικός λειτουργός που θα σας βοηθήσει να εξακριβώσετε αν πραγματικά πρόκειται για μία σχέση "μονόδρομης" κακοποίησης και θα κρίνουν αν χρίζει άμεσης παρέμβασης.Το λέω αυτό γιατί πριν λίγα χρόνια βρεθήκαμε σαν οικογένεια μάρτυρες σε αντίστοιχο περιστατικό με τους ιδιοκτήτες του διπλανού διαμερίσματος (μητέρα με δύο άνεργους γιους). Έκανα μία λανθασμένη παρέμβαση, απομάκρυνα τη μητέρα από το σπίτι, για να ανακαλύψω αργότερα ότι το πρόβλημα ήταν κυρίως της ίδιας, που κακοποιούσε ψυχολογικά τα παιδιά της για χρόνια.Σίγουρα πάντως κανείς δεν σας υποχρεώνει να παίρνετε καθημερινά μαζί το απογευματινό τσάι. Εσείς αποφασίζετε ποιον βάζετε στο σπίτι σας και στη ζωή σας.#6 Είναι εξαιρετικό το σχέδιο που έχει στήσει η κοπέλα για τη ζωή της και θα σου πρότεινα χωρίς να κουραστείς ή να γίνεις κακός/ κακιά να δοκιμάσεις λίγο από το ίδιο.Συνέχισε να δέχεσαι τα τραγούδια, τα παχιά γεμάτα λόγια, κούνα το κεφάλι γεμάτο υπονοούμενα, άφησε και ένα δάκρυ πότε πότε να κυλήσει έτσι για παραπάνω εφέ, αλλά μέσα σου σκούντηξε το κεφάλι σου να συνέλθει, βρες ένα καλό άνθρωπο, κάνε τρελό σεξ και τέλειωσε μια φορά το παραμύθι σου όπως εσύ θες.#7 Δεν μπορούμε με την οικογένειά μας να τα συζητάμε όλα ή να τα λύνουμε όλα. συμβαίνει. και η αλήθεια δεν λέγεται πολλές φορές, αλλά μία.Αυτό δεν εμποδίζει την οικογένεια να είναι οικογένεια. Κάποιος πάντα πρέπει να είναι πάνω την μικροοικονομία της. Αυτή είσαι εσύ. good luck.