Στο σημερινό ‘Α, μπα’: δεν αντέχω άλλο

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: δεν αντέχω άλλο Facebook Twitter
43


________________
1.


Πως θα αντιδρουσες αν η απεναντι σου στο γραφειο μασαγε τσιχλα καθολη τη διαρκεια της ημερας, μετα καραμελα κοκ.με αυτον τον περιεργο σιχαμενο ηχο
Θελω να τη δολοφονησω! Δεν το αντεχω
Tης εχω πει οτι εχω θεμα και δεν μπορω να το αντεξω, ειτε ευγενικα ειτε πιο αυστηρα.. αλλα τιποτα!
Αληθεια πες τι θα εκανες εσυ? (εκτος απο φονο)- bigbabol

Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να «μην αντέχει» τέτοια πράγματα. Όταν βάζεις τον πήχη τόσο χαμηλά πας γυρεύοντας.


________________
2.


τι κάνεις αν διακρίνεις ότι ένας πολύ αγαπημένος σου φίλος έχει αρχίσει να δείχνει σημάδια ψυχικής νόσου, έχει εμμονές, νομίζει ότι τον παρακολουθούν χωρίς όμως αυτό να γίνεται αντιληπτό από την οικογένειά του καθώς δεν εκδηλώνεται σε εκείνους? Επέλεξα προς το παρόν να τον έχω από κοντά και να παρακολουθώ χωρίς να του δείχνω πως ανησυχώ ότι αυτά που λέει είναι παρανοϊκά για να μην τον απομακρύνω και έτσι χάσω την επαφή με την κατάστασή του και το πως εξελίσσεται. Αν μιλήσω για τις ανησυχίες μου στους γονείς του, δεν υπάρχει περίπτωση να πειστούν, δε δείχνει σε κανέναν άλλωστε σημάδια της αστάθειας που διακρίνω εγώ. Και να του το πουν, πάει τον έχασα διαπαντός. Μήπως υπάρχει κάποια άλλος δρόμος να προσεγγίσω το πρόβλημα που εγώ δεν έχω σκεφτεί?- m.


Να γίνεις ψυχίατρος, αλλά δε νομίζω ότι προλαβαίνεις.


Να το πεις στους γονείς του. Δεν ξέρεις τι ξέρουν, μην κάνεις υποθέσεις για το τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες ενός σπιτιού. Κινδυνεύεις να τον χάσεις από αλλά δεν είσαι εσύ το σημαντικό πρόσωπο της ιστορίας, αν είναι να τον χάσεις για να κερδίσει κάτι άλλο, δεν πειράζει, και αυτό που πρέπει να κερδίσει είναι οι γονείς του. Ακόμα και αν δεν σε πιστέψουν δεν πειράζει, θα τους έχεις υποψιάσει. Αν χρειαστεί να πάει με το ζόρι στο γιατρό, μόνο αυτοί μπορούν να το κάνουν.


________________
3.


Καλησπέρα :)

Είμαι 24, έχω, 4-5 πολύ καλούς φίλους και ελάχιστες παρέες - τις περισσότερες φορές μέσω κάποιου φίλου. Πριν ένα χρόνο ξεκαθάρισα τη θέση μου απέναντι σε σχέσεις (ερωτικές & φιλικές) στις οποίες δεν υπήρχε ισοτιμία στις προθέσεις (εγώ ήθελα πράγματα που δεν μπορούσαν να μου προσφέρουν σε κάθε περίπτωση σχέσης), γεγονός όχι εύκολο αλλά απαραίτητο για να διαμορφώσω γύρω μου έναν πυρήνα ανθρώπων που να με εκτιμούν όπως τους εκτιμώ και για να νιώθω καλύτερα με τον εαυτό μου και τις επιλογές μου. Το μεγάλο μου απωθημένο είναι να είμαι μέλος μιας παρέας που θα μεγαλώνουμε μαζί, κάτι σαν δεύτερη οικογένεια, κάτι που δεν είχα ποτέ, πάντα είχα σκόρπιους φίλους. Είναι μεγάλη αφέλεια να θέλω κάτι τέτοιο και να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα γίνει όταν δεν δέχομαι να συμβιβαστώ με ανθρώπους που δεν είμαι τόσο σημαντική για εκείνους όσο είναι εκείνοι για μένα; Φταίει το γεγονός ότι διακόπτω σχέσεις με όποιον δεν ταιριάζω ή πιστεύεις ότι αυτά τα πράγματα είναι κατά κύριο λόγο θέμα τύχης;- κ.π.

Τι φαντάζεσαι; Μια παρέα όπως στο Friends ή όπως στο Sex and the City; Αυτού του είδους οι παρέες που φαντάζεσαι δημιουργούνται σε νεαρές ηλικίες, πριν μπουν οι ανταγωνισμοί της ζωής στη μέση, όπως το ποιος βγάζει τα περισσότερα λεφτά και ποιος έκανε πρώτος οικογένεια. Αν επιβιώσουν από όλες αυτές τις μικροπρέπειες, συνεχίζουν. Δεν αποκλείεται να δημιουργηθούν και πιο μετά, αλλά είναι πιο δύσκολο.


Για μένα, το να νοσταλγείς κάτι που δεν είχες ποτέ είναι χάσιμο χρόνου και ακόμα χειρότερα, αποσύνδεση από το εδώ και τώρα, για τους εξής λόγους: α) δεν είναι τυχαίο ότι δεν το είχες ποτέ (δεν μιλάμε για τα δεδομένα μέσα στα οποία γεννηθήκαμε ή για απώλειες λόγω θανάτου) και β) επειδή δεν το είχες, το εξιδανικεύεις. Οι παρέες δεν είναι μόνο brunch και μεθυσμένες εξομολογήσεις στο ξημέρωμα. Έχουν και ζήλειες, ανατροπές ισορροπιών, ματαιώσεις, προσβολές, απογοητεύσεις... η δυναμική μιας παρέας είναι πιο περίπλοκη από τη δυναμική μιας δυάδας. Χρειάζεται δουλειά. Αν ήσουν διατεθειμένη να την κάνεις, πιστεύεις ότι δεν θα είχες βρει την ευκαιρία μέχρι σήμερα;


________________

4.


Ρε συ α μπα, όλοι μου γκρινιάζουν. Καταλαβαίνω ότι και εκείνοι θέλουν κάπου να πουν τα προβλήματά τους, αλλά δεν αντέχω άλλη γκρίνια (και εγώ τώρα γκρινιάζω σε μια άγνωστη στο ίντερνετ). Προσπαθώ να μην γκρινιάζω στους άλλους γιατί μισώ τη γκρίνια (και κατά ειρωνικό τρόπο την μαγνητίζω). Βάζεις εύκολα όρια σε κάτι τέτοιο; είναι φοβερά εγωιστικό να μην θέλω να ακούω την γκρίνια των κοντινών μου;- γκρινιομαζώχτρα

Σου γκρινιάζουν επειδή δεν γκρινιάζεις και νομίζουν ότι εσύ τα έχεις όλα λυμένα. Ή θα αρχίσεις να μιλάς για τον εαυτό σου και όποιον πάρει ο χάρος, ή αλλάζεις θέμα με κάθε ευκαιρία. Θα ξανακυλήσει η συζήτηση στη γκρίνια, θα την ξαναλλάξεις με την επόμενη ευκαιρία. Και πάει λέγοντας.


Σίγουρα δεν είναι «όλοι». Αν είναι όλοι, κάπου θα σου αρέσει κι εσένα. Μια συμβουλή είναι η εξής: με τους γκρινιάρηδες δεν βγαίνουμε τετ-α-τετ γιατί μας κολλάνε στο τοίχο. Καλούμε κι άλλους για να δημιουργηθούν βάρδιες.

________________
5.


Ξεκίνησε μια ιστορία τον Νοέμβριο του '13 και συνεχίζετε ακόμα, αλλά δυστύχως από εδώ και πέρα θα υπάρξει απόσταση ανάμεσα μας. Τι προτείνεις; Πως να αντιδράσω?


Πάντα συστήνεται η ψυχραιμία. Δεν χρειάζονται μεγάλα λόγια, δηλώσεις και σχέδια. Δεν γίνεται να ξέρετε τι θα κάνετε, όσες προθέσεις και να έχετε, διότι πρόκειται για απάτητη περιοχή. Χαιρετηθείτε σα να πηγαίνει ο καθένας σπίτι του, και όταν απομακρυνθείτε, θα καταλάβετε τι πρέπει να κάνετε.


________________
6.


Ένα πρωί όπως σηκώθηκα νωρίς και ο καλός μου ακόμη κοιμόταν, χρειαζόμουν ψιλά για τσιγάρα κι άνοιξα το πορτοφόλι του να δανειστώ. Σας ορκίζομαι μην πέσετε να με φάτε, δεν είχα σκοπό να ψαχουλέψω. Δεν ξέρω πώς με έπιασε κι άρχισα να κοιτάω τις φωτογραφίες του από ταυτότητα και δίπλωμα και να γελάω μόνη μου. Και ξαφνικά, πέφτει ένα μικρό χαρτάκι διπλωμένο εκατό φορές κρυμμένο σε μια θήκη. Και τι ήθελα και το άνοιξα, και έγραφε μέσα, ένα γυναικείο όνομα κι ένα τηλ κι από κάτω "θα είμαι στην πόλη ως το Σάββατο".

Δεν το είπα σε κανέναν και δεν ξέρω τι να κάνω, Δεν τολμώ να τον ρωτήσω γιατί είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν ήταν τίποτα και πως θα ντραπώ πολύ χειρότερα που έψαξα τα πράγματά του. Είμαστε κοντά ένα χρόνο μαζί και δε μου έχει δώσει ποτέ το παραμικρό πάτημα να μην του έχω εμπιστοσύνη. Σκέφτομαι πως, επειδή δεν καθαρίζει ποτέ το πορτοφόλι του κι έχει την αρτα και τα γιάνεννα μέσα, μπορεί να τη γνώρισε πριν από εμένα, ή ακόμα κι αν κάποια του πάσαρε ένα ραβασάκι με το τηλέφωνό της πρόσφατα, πιστεύω πως δεν ανταποκρίθηκε.

Όμως και πάλι, με τρώει από τη στιγμή που το είδα. Κι αν είμαι βούρλο και βαράνε τα καμπανάκια δίπλα στα αυτιά μου και δεν τα ακούω; Δε μπορώ να μάθω τι είναι χωρίς να τον ρωτήσω. Δε θέλω να τον ρωτήσω όμως! Γιατί πιθανότατα δεν ήταν τίποτα κι έπειτα θα χάσει εκείνος την εμπιστοσύνη του σε εμένα. Μπορεί να ακούγεται αστείο όλο το σκηνικό αλλά βασανίζομαι Αμπα μου... βοήθησέ με σε παρακαλώ!- ουφ

Θα σε βοηθούσα μόνο αν έβλεπα την κρυστάλλινη μου σφαίρα, σου έλεγα τι έγινε τότε και μετά θα μπορούσες να πράξεις χωρίς να εκτεθείς. Τώρα, πώς να βοηθήσω; Αν μπορείς να το ξεχάσεις, ξέχνα το. Αν μπορείς να ισχυριστείς ότι πέρα από κάθε αμφιβολία και κάτω από την εξέταση και του πιο αυστηρού παρατηρητή όσο είσαι με τον φίλο σου δεν έχεις ποτέ ενδώσει στο φλερτ κάποιου άλλου, ρώτα.

________________
7.


Πότε ο άνθρωπος συμβιβάζεται με το θάνατο? Αν συμβαίνει αυτό. Εγώ είμαι το ακριβώς αντίθετο όταν συμβαίνει σε κοντινά μου πρόσωπα (ευτυχώς αραιά) ανεξάρτητα από την ηλικία και τις συνθήκες θανάτου κλαίω πολύ, επηρεάζομαι υπερβολικά και μου παίρνει κάμποσο καιρό να το ξεπεράσω. Παίζει να το πάρω ποτέ απόφαση και να είμαι πιο ήρεμη ή μια ζωή λες να είμαι χάλια ψυχολογικά κάθε όποτε συμβαίνει...?

Αν δεν σε βοηθάει η θρησκεία ή η φιλοσοφία ή η λογοτεχνία και η τέχνη γενικότερα, συστήνω ψυχολόγο. Όλοι φοβούνται το θάνατο, κανείς δεν συμβιβάζεται. Αυτοί που καταφέρνουν να το χειριστούν καλύτερα είναι αυτοί που το αρνούνται πιο αποτελεσματικά, όσοι καταφέρνουν να αποσπούν το μυαλό τους με μεγαλύτερη επιτυχία. Μπορεί και να μην ξεφεύγεις από τον συνηθισμένο πανικό, μπορεί να είσαι και στην κατάλληλη ηλικία – οι νέοι φοβούνται τον θάνατο περισσότερο από τους γέρους – αλλά αν πιστεύεις ότι πρέπει να κάνεις κάτι για να το αντιμετωπίσεις, κάνε! Είναι από τις πιο ουσιώδεις σκέψεις που πρόκειται να κάνεις όσο ζεις. Συγνώμη για το τελευταίο.

43

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#7 Λέει η Α μπα ότι οι νέοι φοβούνται τον θάνατο περισσότερο από τους γέρους. Θα διαφωνήσω. Νομίζω ότι οι νέοι άνθρωποι είναι αυτοί που νοιώθουν αθάνατοι, ότι δε θα γεράσουν ποτέ, ότι τίποτα κακό δεν θα τους συμβεί. Πειραματίζονται με ουσίες, καπνίζουν και πίνουν, ξενυχτάνε, ρισκάρουν την υγεία τους και την σωματική τους ακεραιότητα γιατί τα έχουν δεδομένα! Όταν όμως η ζωή δείχνει αργά η γρήγορα πόσο σκληρή μπορεί να γίνει, αρχίζουν και την εκτιμούν περισσότερο. Κάτι οι πρώτες ρυτίδες, κάτι οι μειωμένες σωματικές αντοχές, και πολύ περισσότερο θέματα υγείας. Οι νέοι έχουν άγνοια κινδύνου. Μεγαλώνοντας οι άνθρωποι συνειδητοποιούν πόσο εύθραυστοι είναι.Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία. Ας αγκαλιαστούμε κι ας είμαστε καλοί ο ένας με τον άλλον!
#1Ποσο σε νιωθω να ξερες. Σε αυτη την περιπτωση η πιεση μου βαραει κοκκινο απο το πουθενα εστω και απολυτα ηρεμος. Ακριβως το ιδιο προ μηνων αντιμετωπισα. Σε αποσταση αναπνοης, κολλημενα αντικρυστα γραφεια, ακουγα συνεχεια το εξης:Ανοιγμα τσανταςΧαρχαλεμα σακουλαςΜασημα τσιχλας με ανοιχτο το στομα και πλαταγισμα γλωσσαςΑνοιγμα τσαντας ξανα Χαρχαλεμα σακουλαςΜασημα τραγανου σνακ με μισανοιχτο το στομα και πλαταγισμα γλωσσαςεπαναληψη μεχρι το τελος του 8ωρου.Λοιπον το επαιξα μιστερ misophonia, με πολυ χιουμορ και με τη συνδρομη προισταμενου, πλεον η κοπελα κατανοησε και ειναι πολυ προσεκτικη.
Κι εγώ το ίδιο μ'εσένα έλεγα, ώσπου χάσαμε ένα πρόσωπο της οικογένειας, μεσήλικα, μετά από ολιγόμηνη ασθένεια. O πόνος ο δικός μας, και o τρόμος μπροστά στο αναπόφευκτο που πλησίαζε, δεν ήταν τίποτα μπροστά σ' αυτό που βιώνει εκείνος που ξέρει ότι η ζωή του τελειώνει. Εμείς, μερικά χρόνια μετά συνεχίζουμε, αλλά για εκείνον παραμένει ένα μεγάλο "κρίμα" για όσα δεν πρόλαβε να ζήσει.
#6 Είμαι λίγο σοκαρισμένη με τα σχόλια που διαβάζω. Μια σχέση πρεπει να βασίζεται στην εμπιστοσύνη και στην ειλικρίνεια. Τωρα βέβαια η κοπέλα εχει ήδη γράψει και μας εχει πει οτι το χαρτάκι ειναι ακομα εκεί. Αλλά θα μπορούσε κάλλιστα, όταν το είχε βρει, να τον ρωτήσει. Αν δεν τον ρωτούσε με κατηγορηματικό ύφος και απλά του έλεγε πώς το βρήκε, πού το κακό;
#4 Υπάρχουν άνθρωποι, λες και ειναι γεννημένοι γκρινιάρηδες. Και για κάποιο λόγο, φαίνεται οτι καθώς μεγαλώνουν, γκρινιάζουν και πιο πολύ. Εχω φτάσει στο σημείο να αποφεύγω φίλους καλούς, γιατι δεν αντέχω αλλο την γκρίνια. Αισθάνομαι οτι με χρησιμοποιούν. Ολοι εχουν προβλήματα, αλλά δεν κάνουν έτσι.
Καλησπέρα στην παρέα, η ερώτηση 6 είναι δικιά μου! Τώρα που τη διάβασα κι ενώ είχα ξεχάσει ότι την είχα στείλει, κατινίστικη μου φάνηκε και ντράπηκα που την έστειλα, αλλά έτσι για να ολοκληρώσω την ιστορία: Τελικά δεν είπα τίποτα και πολύ σύντομα το ξέχασα, η αναστάτωση κράτησε ελάχιστα. Το θυμήθηκα πριν κανένα μήνα πάλι, ξανακοίταξα και είδα ότι το χαρτάκι ήταν ακούνητο στην ίδια θέση από το καλοκαίρι. Δεν ανησυχώ. Για κάποιον που είπε περί δεδομένου: Δεν έχω ποτέ κανέναν δεδομένο. Η εμπιστοσύνη είναι διαφορετικό πράγμα. Δεν πιστεύω πως θα με εξαπατήσει/ πει ψέματα/ κερατώσει. Αυτό δε σημαίνει πως δε μπορεί να με βαρεθεί και να με χωρίσει ή να προτιμήσει κάποια άλλη, σημαίνει πως δε θα με κορϊδέψει, ή τουλάχιστον αυτό πιστεύω. ΥΓ. Δεν έχει σημασία που δε με πιστεύετε αλλά ορκίζομαι πως το χαρτάκι έπεσε μόνο του. Εξάλλου δεν είμαι υπέρ του να ψαχουλεύεις πράγματα, γιατί πέραν του ότι δεν είναι σωστό, οδηγεί σε τέτοια χαζά προβλήματα.
Χαίρομαι πολύ, δε σου λέω τίποτα!! Σοβαρά τώρα, κατινιά δεν είναι να το κάνεις ή να το πάθεις ή να ανησυχήσεις. Κατινιά είναι να ψάχνεις τα πράγματα του άλλου θεωρώντας πως έχεις το δικαίωμα, και πάλι, εξακολουθώντας πως έχεις το δικαίωμα, να κάνεις ιστορία γιατί ντύνεις το κάθε μικροπράγμα ως απιστία στο παρανοϊκό κεφαλάκι σου. Εσύ δεν έκανες τίποτα τέτοιο, οπότε στα δικά μου μάτια πάντως κατίνα δεν είσαι (όχι ότι σε νοιάζει, λέω τώρα, κιόλας, αλλά να, ήθελα να στο πω, να το βγάλω από μέσα μου).
#1 : Αχ πόσο σε νοιώθω !!!! Και Αμπα μου δεν νομίζω πως βάζουμε εμείς χαμηλά τον πήχη αλλά οι άλλοι που στα 30-40-50 δεν έχουν μάθει τι πάει να πει καλή συμπεριφορά !!! Είναι δυνατόν να μην ξέρει αυτος που μασάει τσίχλα σαν κατσίκα πως είναι αγένεια και εντελώς ηλίθιο ? Ε άμα με καλέσει για δείπνο η βασίλισσα Ελισάβετ θα μασήσω κι εγώ με ανοιχτό το στόμα και αν με κοιτάξει θα της πω .....Μα Ελισάβετ ανέβασε λίογο τον πήχη σου...πολύ χαμηλά τον έχεις . Ειναι πολύ σικ αυτό που κάνω ! Κάντο κι εσύ μαζί μου να σε ακούσει όλο το Μπακιγχαμ !
μια μικρή διόρθωση ....<<στο οτι εσένα που δεν μασάς τσίχλα σαν κατσίκα >> για τους υπόλοιπους που τους αρέσει να το κάνουν υπάρχει πρόταση για γεύμα σε σταυλο !! Το υπόλοιπο το αφήνω ασχολίαστο !
Συγγνώμη προκαταβολικά για το σεντόνι, αλλά μου αρέσουν τόσο πολύ οι σημερινές ερωτήσεις που θέλω να τις απαντήσω σχεδόν ΟΛΕΣ! Λοιπόν ξεκινάμε:#1 Ωτοασπίδες.#2 Είναι δύσκολο. Οι περισσότερες ψυχικές ασθένειες ξεκινούν από την οικογένεια, και αν δεν ξέρεις τους γονείς του, κανείς δε σου λέει ότι μπορεί να μην είναι αυτοί που τον έφεραν σε τέτοια κατάσταση. Το λέω αυτό γιατί το έχω δει να συμβαίνει, ειδικά με περιπτώσεις κατάθλιψης. Αν πράγματι θέλεις να τον βοηθήσεις, θα σου προτείνω αν ξέρεις κάποιον ψυχοθεραπευτή/ψυχίατρο που τον εμπιστεύεσαι, να του μιλήσεις σχετικά, και (αν έχετε τέτοιου είδους σχέση) να βγείτε έστω για κανέναν καφέ οι τρεις σας να σου πει πώς βλέπει τα πράγματα (αναγκαστικά η πρόθεση σου θα είναι εν αγνοία του φίλου σου, αλλά τί να κάνουμε). Αν όντως υπάρχει πρόβλημα, ακόμα και ο φίλος σου να μην εκδηλώνεται, μπορεί να εμφανίζει κάποια σημάδια που ο ειδικός να ξέρει να τα διακρίνει. Από εκεί και έπειτα, ανάλογα με το τί θα σου πει, μπορείς να το σκεφτείς διαφορετικά το πράγμα και να κρίνεις ανάλογα...#3 Μεγάλωσα με μια παρέα, από δώδεκα χρονών περίπου, πέντε κορίτσια (Sex and the City +1), αυτοκόλλητες, και η αδερφή μου μαζί. Εκεί στα είκοσι-εικοσιδύο, δεν την πάλευα άλλο, ήθελα ανανέωση. Δε σου λέω ότι δεν ήταν καλές κοπέλες-τις λάτρευα, και ακόμα τις λατρεύω, και παρέα κάνουμε. Εϊχαμε και τους τσακωμούς μας και τις χαρές μας. Αλλά κατάλαβα ότι αυτό το "έχω μία οικογένεια από φίλους" δεν είναι για εμένα. Η αδερφή μου το συνεχίζει. Το Sex and the City μας έκλεισε το κανονικό του "καρέ" (η αδερφή μου είναι η Σάρλοτ, πριν ρωτήσεις) Αλλά απλά εγώ δεν έχω την αντοχή. Δεν έχω την αντοχή να μιλάω κάθε μέρα επί 5 ώρες στο σκάιπ, μία για την κάθε μία, να πρέπει να σκέφτομαι τουλάχιστον μια ημέρα την εβδομάδα να έχω ελεύθερη για να βρισκόμαστε, να βρίσκω χρήματα να πηγαίνουμε διακοπές όλες "πακέτο", να βρίσκω διάθεση να ακολουθώ σε μαγαζιά μέρη, κλπ που δε μου αρέσουνε "για να μη χαλάσει η παρέα". Η αδερφή μου κάπως το κάνει. Εγώ από την άλλη κάπως το χάνω. Και θα σου πω και τη μαύρη μου αλήθεια, βαριέμαι. Βαριέμαι να μιλάω συνέχεια με τους ίδιους ανθρώπους, συνέχεια για τα ίδια θέματα. "Χωρίσαμε" επεισοδιακά με αυτή την παρέα. Τα άκουσα όλα. Από το ότι δεν έχω την ικανότητα να δεσμεύομαι (τί έκανα δέκα χρόνια;), ότι δεν μπορώ να αγαπάω τους ανθρώπους όπως είναι, ότι "αυτή η διάθεση απόρριψης που έχω θα μου βγει και στις σχέσεις μου", ότι θες. Δε μπορώ να σου πω μέχρι που μπορεί να είχαν δίκιο. Μπορώ να σου πω όμως ότι βρήκαμε καινούργιες ισορροπίες, και ότι εγώ περνάω καλύτερα χωρίς να έχω μια "οικογένεια από φίλους" (χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι δεν έχω κοντινούς και κολλητούς). Δε σου λέω βέβαια ότι αν θες το καρέ της ντάμας να πάψεις να το ψάχνεις. Μπορεί και να είναι για εσένα, και όπως εγώ άργησα να το χάσω, εσύ να αργήσεις να το βρεις. Αλλά σου δίνω την εικόνα της αντίπερα όχθης.#4 Εγώ πάντως νομίζω ότι το κάρμα σου σου λέει νε εξελιχθείς μέσα από την απόλαυση της γκρίνιας. Ξεκίνα κι εσύ να γκρινιάζεις. Αν δεν έχεις προβλήματα (που πολύ αμφιβάλλω), ξεκίνα από την πολιτική και από τον καιρό. (Ναι, ναι, ξέρω, σιχαίνεσαι. Το κόλπο είναι να μην πάρεις την γκρίνια σου πολύ στα σοβαρά, και να κόψεις αντιδράσεις. Γιατί κάτι μου λέει πώς έτσι και ξεκινήσεις, ή θα σκάσουν, ή θα στη σκάσουν, ή θα βρεις τουλάχιστον ένα καινούργιο "χόμπι", το γνωστό "green green green").#6 Ξέρεις τα αντεπιχειρήματα. Μπορεί να μην είναι απολύτως τίποτα. Μπορεί να είναι από την ξαδέρφη του που ήρθε από την επαρχία, μέχρι από μια συνάδελφο που ήρθε να του παραδώσει ένα ντοσιέ, ή τη φίλη ενός φίλου που θέλει να του μιλήσει για τη σχολή Κραβ Μαγκα που θέλει να γραφτεί αυτός και η εκείνη πήγαινε πέρυσι...Δικαιολογίες(;) να φάνε και οι κότες, και που να ξέρεις αν λέει και την αλήθεια ο άνθρωπος. Στη θέση σου εγώ θα το έλεγα. Η εμπιστοσύνη δε χάνεται όταν παραδεχόμαστε την αδυναμία μας, αλλά όταν δείχνουμε στον άλλο ότι είμαστε κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε. Στη θέση του εγώ θα ήθελα η κοπέλα μου να μου το πει. Απλώς μην το κάνεις με θυμό "ποιά είναι αυτή η Πίτσα, η 69...." ούτε με ενοχές "εγώ το βρωμερό σκουλίκι που δε σε εμπιστεύτηκα και έψαξα τα πράγματά σου", αλλά με ειλικρίνεια. "Ήθελα να πάρω ψιλά. Βρήκα αυτό. Ντρέπομαι που δε σε εμπιστεύτηκα, αλλά ανησυχώ και τρώγομαι για το ποιά είναι αυτή...".#7 Εγώ πάντως μετακινήθηκα επάνω στο θέμα και ηρέμισα πάρα πολύ διαβάζοντας Όσσο, Τόλλε και Καστανέντα. Θα μπορούσα να απαρριθμίσω δεκάδες διαμαντάκια που διάβασα, τα οποία ήταν βάλσαμο επάνω στο θέμα, αλλά θα τα βρεις και μόνος σου, είμαι σίγουρη. Ας γελάει ο κόσμος που μου αρέσουνε τόσο αυτοί οι τρεις. Όταν η "βίβλος" μου θα γίνει "Το Μυστικό" και το "Τι στο Μπιπ ξέρουμε", τότε θα ανησυχήσω...
ερωτευμένη τσούχτρα #3 είναι πολύ ωραίο να έχεις μια οικογένεια φίλων, όπως στα φιλαράκια , αλλά στη πραγματική ζωή είναι ουτοπικό. Αυτό από τα 12 έως τα 22 το βρίσκω εντελώς φυσιολογικό γιατί είναι εφηβεία . Το βρίσκω πολύ λογικό που αποφάσισες ότι δεν σου ταιριάζει άλλο γιατί απλά ενηλικιώνεσαι. Σκέψου αν γνώριζες έναν άντρα που πρέπει να βγαίνει ,μιλάει, πάει διακοπές με τους κολλητούς συνέχεια πως θα σου φαινόταν. Διαχωρίζω , όχι να μην έχει φίλους ή να μη βγαίνει μαζί τους ,αλλά για το απόλυτο κολλητιλίκη της εφηβείας (έστω και των φοιτητικών χρόνων).
Κι εγώ έτσι σκεφτόμουνα, χαίρομαι που συμφωνούμε. Υποθέτω πως έγκειται και στον άνθρωπο. Η αδερφή μου ας πούμε, δεν είχε πρόβλημα, ενηλικιώθηκε κάπως μαζί με τα άλλα κορίτσια. Και εγώ, με άλλους ανθρώπους, επίσης κάπως ταίριαξα. Σίγουρα η εικόνα που μας δίνουν οι σειρές δεν υπάρχει (παρά μόνο στο κεφάλι μας, για προσωπική ταύτιση και ψυχαγωγία) αλλά, παραταύτα υπάρχει διαφορά από το "θέλω να έχω έναν συγκεκριμένο κύκλο ανθρώπων γύρω μου" στο "θέλω να έχω φίλους, αλλά χωρίς να δένω και κόμπο το σ/κ μου".
#1. Πόσο σε καταλαβαίνω!! Δεν αντέχω καθόλου τους ακούσιους ήχους που γίνονται από το στόμα, όσο χαμηλόφωνοι κι αν είναι. Με ενοχλεί αφόρητα αυτό το κλατς κλατς στο μάσημα τσίχλας, το ρούφηγμα, το γκλουπ της κατάποσης, το πλατάγισμα της γλώσσας, το χροντς χροντς σε τραγανά τρόφιμα, λες κι είναι κάστορες και ροκανίζουν ξύλα... Εξοργίζομαι, θέλω εκείνη την ώρα είτε να δείρω είτε να φωνάξω μες στα μούτρα του ενόχου: "άνθρωπέ μου πας καλά τι είναι αυτά που κάνεις;;". Αν στο χώρο υπάρχει αρκετή φασαρία ώστε να καλύπτονται αυτοί οι ήχοι δεν ενοχλούμαι ιδιαίτερα, αλλά αν έχει απόλυτη ησυχία τρελαίνομαι, π.χ. στο σινεμά θέλω να φέρω καπέλο τα ποπ κορν σε αγνώστους! Εννοείται πως όλα αυτά είναι ένα τελείως παράλογο προσωπικό μου θέμα.Δε μπορείς να κάνεις και πολλά. Είναι πολύ εύκολο να χαλάσουν σχέσεις εξαιτίας του προβλήματος αυτού. Μπορείς να εξηγείσαι στους άλλους. Ότι πάσχεις από μια διαταραχή που λέγεται μισοφωνία, ώστε να μη σε παίρνουν και για τελείως φευγάτο/η. Μπορείς να σιγομουρμουρίζεις ή να της κάνεις τράκα μια τσίχλα και να αρχίσεις εσύ κλάτσα κλάτσα σαν κατσίκα (δε σε ενοχλούν οι δικοί σου ήχοι, έτσι δεν είναι;). Μπορείς τέλος να κάνεις το πιο αποτελεσματικό: mp3 ή ωτοασπίδες.
#6: "ψάξε" το πορτοφόλι του αρκετό καιρό μετά (όταν δεις δημοσιευμένη την ερώτηση για παράδειγμα). Είναι ακόμη στην ίδια θήκη καταχωνιασμένο; είναι σε άλλη θέση; δεν υπάρχει καθόλου; ίσως είναι μια ένδειξη. Ρίξε δόλωμα τύπου "Πότε θα καθαρίσεις το πορτοφόλι σου; έχει πιο πολλά σκουπιδάκια από χρήματα!!) Και δες αντιδράσεις. Ίσως να μην είναι κάτι, ίσως και ναι.
#6: Εγώ θα πρότεινα να του μιλήσεις. Παραδεχόμενη το δικό σου λάθος μπορείς να του εξηγήσεις τι έγινε και να ρωτήσεις τι παίζει, με τον τόνο που τα περιγράφεις κ σε μας. Όχι σε στυλ κατηγορώ αλλά σε στυλ "πρέπει να ανησυχώ;". Μπορεί και να μην είναι τπτ και να ηρεμήσεις αλλά ακόμα και αυτοί που δικαιώματα δεν δίνουν μπορούν να έχουν την φωλιά τους λερωμένη, ποτέ δεν ξέρεις. Αλλά κάτι τόσο σημαντικό που μπορεί να επαναπροσδιορίσει τη σχέση σας σε επίπεδο εμπιστοσύνης, αξίζει να το συζητάς με άσχετους και όχι με τον σύντροφό σου;
#2 Έχω βρεθεί στη θέση σου, δυστυχώς δεν γνώριζα κανέναν από το συγγενικό του περιβάλλον. Για μένα οφείλεις να τους μιλήσεις και να τους εξηγήσεις τι έχεις παρατηρήσει πάνω του, για πιο λόγο ανησύχησες. Στην αρχή μπορεί να σε παρεξηγήσουν αλλά η προσοχή τους θα στραφεί πάνω του και αυτό είναι το πιο σημαντικό.
#7Ο θάνατος κοντινών μας ανθρώπων αποτελεί μια απώλεια, και κάθε είδους απώλεια προκαλεί πόνο, θρήνο, και ένα διάστημα κακής ψυχολογικής κατάστασης. Αυτή είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Είναι προτιμότερο να διαχειρίζεσαι τα συναισθήματά σου όταν αυτά δημιουργούνται, παρά να προσπαθείς να τα αποφύγεις και αυτά να εκφράζονται στην συνέχεια με χειρότερο τρόπο. Δυστυχώς ο θάνατος αγαπημένων μας προσώπων είναι κάτι που όλοι θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε αργά ή γρήγορα στην ζωή μας, και για κανέναν δεν θα είναι εύκολο. Ο χρόνος είναι σίγουρα ένας βοηθητικός παράγοντας ο οποίος μπορεί να απαλύνει τον πόνο, όμως είμαστε καταδικασμένοι να εντάξουμε στην ζωή μας την ψυχική οδύνη της απώλειας. Παρ'όλα αυτά, εάν αισθάνεσαι πως επηρεάζεσαι περισσότερο από το "φυσιολογικο", μπορείς να απευθυνθείς σε έναν ειδικό ώστε να το συζητήσεις καλύτερα μαζί του.
Α, παρεμπιπτόντως, έχω αφήσει το τηλέφωνο μου στη ρεσεψιόν. Αν γίνει κανένα πάρτυ στα σχόλια, όπως αυτά του καλοκαιριού, που έβλεπα χθες ξεφυλλίζοντας τις Α,μπα που έχασα όσο έλειπα, να με ειδοποιήσετε. Τι στο καλό, μόνο στα δυσάρεστα θα βρισκόμαστε;
Δε συμβιβάζεσαι ποτέ. Με τι να συμβιβαστείς; Υπάρχει κάτι ποιο ωραίο από τη ζωή που να το γνωρίζουμε για να πούμε "δεν πειράζει ας μη ζω". Προσωπικά αν μπορούσα να χαρίσω τη ζωή μου σε κάποιον δικό μου, σε μια μάνα ή σ'ένα παιδί, θα το έκανα, μου φαίνεται πιο ωραίο νομίζω. Το λέω βέβαια χωρίς να έχω παιδιά και ξέροντας ότι μάλλον είναι απίθανο να γίνει.Παύεις νομίζω να τον φοβάσαι όταν βιώσεις μια απώλεια για την οποία δεν είχες καμία υποψία ότι μπορεί να συμβεί. Όταν κυριολεκτικά καταλάβεις ότι η ζωή μας κάνει πλάκα και πως αυτό δεν είναι απλώς ένα κλισέ.
Με αφορμή την 3, κι αρκετές ακόμη που έχουν εμφανιστεί κατά καιρούς: Λέμε συχνά ότι οι romcom και τα σίριαλ δημιουργούν στους ανθρώπους υπερβολικές/μη ρεαλιστικές προσδοκίες για τις ερωτικές σχέσεις, αλλά και τα bromcom δεν πάνε πίσω. Συχνά νιώθουμε ότι είμαστε από κατώτερη ράτσα όταν συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε κατορθώσει να βρούμε τον περίφημο κολλητό/κολλητή που μπορούμε να του ρίξουμε ένα τηλέφωνο και αμέσως ν' αφήσει οικογένεια-παιδιά-σκυλιά, να δώσει όλες τους τις οικονομίες για αεροπορικό εισιτήριο και να έρθει σούμπιτος στη Γη του Πυρός να μας κάνει πατ πατ επειδή έληξε άδοξα το τελευταίο πενθήμερο ρομάντζο μας. Και αρκετοί που έχουν καλούς φίλους σκάνε που αυτοί δεν είναι όλοι φίλοι μεταξύ τους να κυκλοφορούν σαν τα πεντάδυμα του Καναδά και να ξημεροβραδιαζόμαστε στο Central Perk. Όμορφα είναι όλα αυτά, όμορφο είναι και να σε κορτάρει ο άλλος ραίνοντάς σε με ροδοπέταλα με το ιδιωτικό του ελικόπτερο, αλλά δεν είναι κάτι αυτονόητο που η απουσία του θα έπρεπε να μας προβληματίζει...
Πραγματικά προβληματίστηκα. Θυμάμαι πόσο τίποτα νιώθαμε, πόσο φτωχοί, άσχημοι και καταδικασμένοι σε μια ανιαρή ζωή, κάθε φορά που τελείωνε ένα επεισόδιο του Χτυποκάρδια (στο Μπέβερλι Χιλς). Αλλά ήμασταν 15 χρονώ παιδιά. Όντως μπορεί να επηρεάζει τη ζωή και τον τρόπο σκέψης, να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, ένα σήριαλ; Σε ενήλικες; Δεν το λέω ειρωνικά, απορώ.
Πόντια, για να πειστείς κοίτα απλά τα σχόλια του χτεσινού Α, μπα και πως οι περισσότεροι λένε στην κοπέλα της ερώτησης 7 να μην πάει ταξίδι γιατί «είδες τι έγινε στην τάδε ταινία»… Το ότι επηρεαζόμαστε από την τηλεόραση και τον κινηματογράφο είναι δεδομένο για όλες τις ηλικίες. Η Α, μπα λέει συνέχεια σταματήστε να βλέπετε romcom, η Ίρις από πάνω bromcom κι εγώ χτες ήθελα να πω σταματήστε να βλέπετε θρίλερ και ΣΚΑΙ :-P
@Πόντια Κοίτα, δεν επηρεάζονται όλοι το ίδιο, και φυσικά κάποιοι επηρεάζονται ως τα 20, 25, κάποια στιγμή το ξεπερνάνε. Αλλά εδώ που τα λέμε τα σίριαλ, οι ταινίες και τα βιβλία - και ειδικά όσα υποτίθεται ότι μιλούν για "καθημερινούς ανθρώπους", όχι για την Ντενέρις Ταργκάρυεν ή την Αλέξις Κάρινγκτον - έστω και ασυνείδητα μας δημιουργούν κάποια ιδεατά πρότυπα, με τα οποία πολλοί ενδόμυχα συγκρίνονται. Και πάντως το συγκεκριμένο άτομο όταν λέει "μεγάλο μου απωθημένο είναι να είμαι μέλος μιας παρέας που θα μεγαλώνουμε μαζί, κάτι σαν δεύτερη οικογένεια, κάτι που δεν είχα ποτέ, πάντα είχα σκόρπιους φίλους", δεν είναι λογικό που κάνει τη Λένα (κι εμένα) να πιστεύουμε ότι έχει κολλήσει στο σύμπαν των Friends και του S&TC; :)