Στο σημερινό ‘Α, μπα’: μήπως κυνηγάω μία πολυτέλεια;

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: μήπως κυνηγάω μία πολυτέλεια; Facebook Twitter
28


________________
1.


Στην Ελλάδα, το εσωτερικό του αυτοκινήτου είναι ιδιωτικός ή δημόσιος χώρος; Επιτρέπονται οι ερωτικές συνευρέσεις μέσα σε αυτό, ή σε συλλαμβάνει η αστυνομία εάν σε αντιληφθεί;- Άστεγοι


Αυτή την ερώτηση έπρεπε να τη στείλεις εδώ.


Αλλά αν κρίνω από τα νεύρα που έχουν όλοι στο δρόμο, ο καθένας θεωρεί το εσωτερικό του αυτοκινήτου του πιο ιδιωτικό χώρο και από την τουαλέτα του, και αυτό βγαίνει και προς τα έξω.


________________
2.


Αγαπητή α μπα! Δεν θα ήθελα να κουρασω με κοπλιμέντα, διαβάζω τη στήλη σου ανελλιπώς και αυτό τα λέει όλα. Γι' αυτό λοιπόν άκου και τη δική μου απορία. Είμαι 23 χρονών, έχω τελειώσει τη σχολή που επέλεξα με τον κλασσικό τρόπο (πανελλήνιες- παναγία μου), σχολή από τις πιο απαιτητικές και δύσκολες κατα γενική ομολογία, χωρίς να καθυστερήσω, κανένα ωστόσο ενδιαφέρον για το αντικείμενο. Η επιλογή της σχολής έγινε με πρακτικά κριτήρια, ήμουν καλή στα θεωρητικά, δεν μου άρεσαν κθλ κάποιες σχολές από κει και έμεινε μία. Ακολούθησε η πρακτική ασκηση (στην οποία και πόνταρα, έλεγα θα βρω εκεί ενδιαφέρον, στην πράξη) αλλά δυστυχώς και από κει τζίφος. Αποφάσισα λοιπόν μετά από πολύ σκέψη να προετοιμαστώ για κατατακτήριες σε νέα σχολή, το αντικείμενο της οποίας μ αρέσει πολύ, καμία σχέση με την πρώτο μου πτυχίο, δυσκολίες και κει με διαβασμα αλλά είμαι στο παρα 5 και εύχομαι να μπω. Οι δικοί μου αρκετά υποστηρικτικοί πλέον, ζορίζονται όμως όπως όλοι με τα οικονομικά και το βλέπω ξεκάθαρα. Λόγω ωραρίου της νέας σχολής ενδεχομένως μια part time εργασία να μην είναι εφικτή. Και ερωτώ: ατενίζοντας άλλη μια 4ετία σπουδών έτσι όπως έχουν τα πράγματα σήμερα μήπως κυνηγάω μία πολυτέλεια? Μήπως θα έπρεπε να ψάχνω δουλεια με το πρώτο πτυχίο και να φροντισω να σταθώ στα πόδια μου μια ώρα αρχύτερα? Σιχαίνομαι την σκέψη ότι θα είμαι βάρος στους ανθρώπους που έχουν ήδη περάσει τα ζόρια του φοιτητικού μου με ό,τι συνεπάγεται και η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι και μία ενοχή για το πτυχιο που έχω (τι τζάμπα ίδρωσες να το πάρεις? - κλασσική ερώτηση). Σ' ευχαριστώ, ελπίζω να μην κούρασα (που θα κούρασα είμαι σίγουρη ;-)- δεσποινίς παρακαλώ

Φαίνεσαι έξυπνο παιδί, αλλά επειδή το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται, μου φαίνεται ότι είναι πιθανό να κάνεις για δεύτερη φορά το ίδιο λάθος.


Το «αντικείμενο» που σε ενδιαφέρει πολύ, οι σπουδές ενός αντικειμένου και η εργασιακή πραγματικότητα είναι εντελώς, μα εντελώς διαφορετικά πράγματα.


Αν εγώ είμαι καλή στα μαθηματικά του σχολείου, δε σημαίνει ότι πρέπει να σπουδάσω μαθηματικά, και αν σπουδάσω μαθηματικά, δε σημαίνει ότι θα είμαι (πχ) καλή καθηγήτρια μαθηματικών.


Αν από μικρή έπαιζα σε σκετς, δε σημαίνει ότι έχω ταλέντο στην ηθοποιία – μπορεί να σημαίνει ότι είμαι νάρκισσος. Αν έχω κολλήσει με το CSI, δε σημαίνει ότι πρέπει να σπουδάσω εγκληματολογία, μπορεί να σημαίνει ότι δεν έχω ανακαλύψει ακόμα καλύτερα σήριαλ. Αντιστοίχως, αν στην πρακτική άσκηση δε βρήκα ενδιαφέρον, δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει. Μπορεί να σημαίνει και ότι δεν έκανα την κατάλληλη επιλογή στην πρακτική άσκηση.


Το ότι τα καταφέρνεις στις σπουδές, κάτι σημαίνει, αλλά δε θα το βρεις με το να αλλάζεις σπουδές. Δε μας λες και πολλά, οπότε δε μπορούμε να σου πούμε και πολλά. Δεν ξέρω αν εξάντλησες τις πιθανότητες, αν ξεζούμισες αυτό που σπούδασες, τι φαντάζεσαι ότι είναι «ενδιαφέρουσα» δουλειά, αν χρειαζόταν αλλαγή κατεύθυνσης ή ένα κατάλληλο μεταπτυχιακό, ή αν είσαι ρομαντική ή υπερβολικά γοητευμένη από τον εαυτό σου.

________________
3.


Από φανατικός αναγνώστης, έχω εξελιχθεί τα τελευταία 5-6 χρόνια σε κουρασμένο τηλεθεατή σειρών από UK & US (προσπαθώ τουλάχιστον να βλέπω μόνο τα ποιοτικά). Τέρμα οι πολύωρες επισκέψεις στα βιβλιοπωλεία, να ψάχνεις το επόμενο βιβλίο που θα σε ταξιδέψει. Τέρμα η μυρωδιά του χαρτιού. Τέρμα οι στοίβες δίπλα στο κομοδίνο.

Φταίει που στο τέλος κάθε μέρας είμαι πολύ κουρασμένος από την δουλειά και τις αγγαρείες στο σπίτι (εξαντλημένος στην πραγματικότητα) και δεν έχω το κουράγιο πλέον. Επίσης τα παιδιά απαιτούν την προσοχή μου και μέχρι να κοιμηθούν δεν μπορώ να πιάσω βιβλίο. Είναι και η κρίση και το μειωμένο εισόδημα που έχει κάνει τα βιβλία είδος πολυτελείας.

Επέλεξα λοιπόν την εύκολη και ευκολοχώνευτη οδό αν και ντρέπομαι για αυτό. Μερικές μέρες όμως σχεδόν νιώθω το IQ μου να πέφτει, καθώς ο εγκέφαλος μου στερείται ποιοτικής τροφής και λιμοκτονεί. Για εμένα τα βιβλία ήταν πάντα το παράθυρο μου στον κόσμο και αισθάνομαι σαν να μην θέλω να κοιτάξω πλέον έξω και δεν μου αρέσει αυτό το αίσθημα.

Θα μπορέσω λες να ξαναγυρίσω ποτέ ξανά πίσω στις πρώτες μου αγάπες;

Ναι, ναι. Όλοι οι αναγνώστες, νομίζω, περνάνε φάσεις. Νομίζω όμως επίσης ότι η ασχολία με τα παιδιά είναι μια διαδικασία που μπορεί να σου ανεβάσει το IQ. Tα παιδιά πρέπει να φάνε, να πλυθούν και να κοιμηθούν, αλλά αυτό που χρειάζονται περισσότερο από εσένα είναι η εμπειρία σου, οι γνώσεις σου, όσα έχεις μάθει από τα βιβλία, και η μετάδοση αυτής της αγάπης. Ο ρόλος που έχεις τώρα είναι πολύ σημαντικός, και ο εγκέφαλός σου πρέπει να ανταποκριθεί σε πολύ σημαντικά ζητήματα, πιο σημαντικά από την δική σου εξέλιξη. Θα έρθει η ώρα που τα παιδιά δε θα σε χρειάζονται τόσο, και θα έχεις το χρόνο να διαβάσεις, μη βιάζεσαι...


________________
4.


Λένα μου,
κατ ρχήν συγχαρητήρια για την άψογη απάντησή σου σε ερώτηση σχετικά με την εθνική υπερηφάνεια που "πρέπει" να έχουμε ως Έλληνες..Με καλυψες τόσο απόλυτα που σοκαρίστηκα..είχε τύχει σε κουβέντα με καλούς μου φίλους να προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι δε νιώθω καθόλου εθνικά υπερήφανη..ούτε για τις επιτυχίες της Ελλάδας στον αθλητισμό ούτε για την Ακρόπολη που έχτισαν πριν δυο χιλιάδες χρόνια αυτοί που τότε έμεναν στην ίδια περιοχή με εμένα τώρα..και ότι αν δεν έχω συμμετάσχει ενεργά σε κάτι δεν μπορώ να αισθανθώ περηφάνια για την επιτυχή καταληξή του και με κοιτούσαν σαν ούφο.ευτυχώς που το διάβασα κι από σένα είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι.στο θέμα μας τώρα: spoiler alert για homeland και true blood..είναι δυνατόν;;; επαναλαμβάνω.seriously?τους έφαγαν έτσι και τους δύο;να μου σκοτώσουν τον έρικ έστω και γυμνό στα βουνά μετά από τόσα και τόσα (μέχρι κι από τα νύχια της Σούκι γλίτωσε το μανάρι μου) αλλά και τον νίκολας;δε βλέπω πώς θα συνεχίσουν αυτές οι σειρές.καλά και οι βρικόλακες τελειώνουν, η άλλη εγκυμοσούσα και διπολική τι θα κάνει μου λες;έξαλλη σου λέω είμαι.και στα λέω γιατί μια και είσαι αμερική θα είσαι προφανώς στα μέσα και στα έξω κάνε δυο τηλέφωνα πες μου πώς θα τον αναστήσουν τον κρεμάσμένο...επίσης τα λέω γιατί αν ξαναδιαβάσω ερώτηση δεν τον ήθελα-με ήθελε-με παράτησε-τον θέλω πίσω θα ουρλιάξω..p.s. loving your instagram account-kiku

Δεν ξέρω τι ακριβώς απάντησα, αλλά δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω καθόλου την έννοια της εθνικής υπερηφάνειας – τον πατριωτισμό τον δέχομαι, ως ανάγκη του να ανήκεις κάπου και να νιώθεις μέρος μιας ομάδας, ως χώρο στον οποίο αναπτύχθηκες και εξαιτίας αυτού έχεις ορισμένα χαρακτηριστικά. Η λέξη «υπερηφάνεια» με προβληματίζει αρκετά βέβαια, γιατί γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και λαϊκισμού, αλλά αυτό χρειάζεται δοκίμιο για να αναλυθεί. Η υπερηφάνεια μοιάζει σαν αντανακλαστικό στην πεποίθηση ότι κάποιος σε υποτιμάει ή ότι υποφέρεις από εσωτερικές αμφιβολίες, και πάει στο ψυχαναλυτικό το θέμα.


Για το True Blood τώρα, ήταν καλό στην πρώτη σεζόν, αλλά πολύ σύντομα έγινε παρωδία του εαυτού του. Στην τέταρτη σεζόν ψάχναμε με κόπο να βρούμε κάποιον που δεν είναι βρικόλακας/λυκάνθρωπος/μάγισσα/νεράιδα/ούρουκ χάι. Έχω τη θεωρία ότι η κατηγορία Fantasy είναι μόνο για βιβλία, η τηλεόραση κάνει αυτό το είδος χειροπιαστό, και εκεί χάνεται η μαγεία.

________________
5.


Α μπα, πονάω.... Μετά από 3 μήνες ... Αυτός με χώρισε ... ήταν τόσο καλό παιδί... Μου έμαθε πως να ζω.. Μου έμαθε να γίνομαι καλύτερη... Και μια μέρα τα πήρε όλα πίσω γιατί κατάλαβε πως τελικά ήθελε κοπέλα από τα μέρη του (ήταν μετανάστης στην Ελλάδα από Ρωσία). Ώρες ώρες μου την έδινε αυτή η προσκόλληση του με την χώρα του αλλά σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να πάρει πίσω όλες τις υποσχέσεις για τον απλούστατο λόγο πως συμπεριφερόταν σαν νεοέλληνας... Τελικά βρήκε μια αρκετά άσχημη και αμόρφωτη κοπέλα από το εκεί χωριό του .. Και εγώ έχω μείνει μαλάκας.. Αυτό που με τρώει μέσα μου είναι μήπως όλες αυτές τις θυσίες που έκανε πολλές φορές για μένα ήταν ψεύτικες ή απλά μια μέρα του γύρισαν τα μυαλά κ εγώ πλέον δεν βρισκόμουν στις επιλογές του? Το καλό είναι πως για μένα ήταν εξ αρχής μια περιπέτεια αλλά αυτός με είχε βάλει στο τρυπάκι να το δούμε πολύ πιο σοβαρά. Και πες πες, με κατάφερε ! Γιατί έμπλεξα εγώ σε αυτή την κατάσταση ? Μήπως γιατί είχα ανάγκη για μία πρώτη σχέση? ίσως να ήταν κ έτσι . Περιμένω από την ειδικό (εσένα) να μου πεις...- Ειρήνη

Δεν έμπλεξες κι όλας, μη λέμε τόσο μεγάλα λόγια, αλλά τέλος πάντων. Έμπλεξες γιατί ήθελες να πιστέψεις αυτά που σου έλεγε, γιατί είναι πιο εύκολο να πιστεύεις τα ωραία λόγια και τις υποσχέσεις παρά να ακούς τα προειδοποιητικά μηνύματα. Τι θυσίες πρόλαβε δηλαδή να κάνει μέσα σε τρεις μήνες; Πάρε το μήνυμα της ζωής: μην πιστεύεις τα λόγια. Αντιθέτως, όσο πιο πολλά λέει κάποιος, τόσο το χειρότερο.


(Αυτό το «αρκετά άσχημη και αμόρφωτη κοπέλα από το χωριό του» δικαιολογείται να το λες στην αρχή για να χωνέψεις την απόρριψη, αλλά κοίτα να το αντιμετωπίσεις κάποτε κατάματα, και αν δεν το καταφέρεις, κράτα αυτή τη σκέψη για τον εαυτό σου.)

________________
6.


Πως μετά από 4 χρόνια που μου το έπαιζε σοβαρός και κατασταλαγμένος με μένα, με χώρισε και άρχισε ξαφνικά τα : ακολούθησε την καρδιά σου, ό,τι απόφαση πάρεις κάνε την έπειτα από αληθινά συναισθήματα και συγκινήσεις και ακόμα και αν δεν σε οδηγήσει εκεί που πίστευες, τουλάχιστον θα ήταν μετά από κάτι αληθινό κτλ κτλ.. Τι στο καλό παίχτηκε? Είναι κάποια φάση ανωριμότητας ή ο άνθρωπος απλά τόσα χρόνια μου έδειχνε έναν άλλο εαυτό ? όχι πως θέλω να ξαναγυρίσει αλλά θα ήθελα να ξέρω αν στα 26 χρόνια σου ξαφνικά αρχίσεις να λες τέτοια, το κάνεις γιατί μετακόμισες σε άλλη χώρα και ξέφυγες από την καταπίεση της γιαγιάς σου (όπως στην περίπτωσή του) ή κάτι άλλο?- Μπλοκαρισμενη

Στην περίπτωση του, μάλλον επειδή μετακόμισε σε άλλη χώρα και ξέφυγε από την καταπίεση της γιαγιάς του. Δεν θα βιαζόμουν να τον χαρακτηρίσω ανώριμο όμως. Μόνη σου λες ότι το «έπαιζε» σοβαρός και κατασταλαγμένος. Αν το έπαιζε και δεν ήταν, το έκανε επειδή ήταν ανώριμος και δεν ήξερε ποιος είναι. Τώρα ίσως να έκανε κι ένα βήμα προς την αυτογνωσία. Μην του κρατάς κακία, ήσασταν μικροί, ευτυχώς είσαστε ακόμα.

________________
7.


Ποια είναι η πιο πολύπλοκη συνταγή που έχεις μαγειρέψει; Πώς ήταν το αποτέλεσμα;- γκουρμέ


Ήταν μια συνταγή για λαζάνια με πολύ μικρά κεφτεδάκια. Δεν ακούγεται πολύπλοκη, αλλά ήταν μια συνταγή ενός ελληνοαυστραλού σεφ που ήταν τεράστια, με πάρα πολλά βήματα. Μου έκανε εντύπωση το πώς έκανε κάτι που θεωρητικά ξέρουμε πώς μαγειρεύεται, τόσο δύσκολο, και αποφάσισα να το φτιάξω με όλη αυτή την προετοιμασία, για να δω αν θα γίνει το κάτι άλλο ή αν θα είναι απλώς λαζάνια με πολύ μικρά κεφτεδάκια.


Τελικά, μετά από ατελείωτες ώρες στην κουζίνα (μου πήρε δύο ώρες μόνο για να πλάσω αυτά τα κεφτεδάκια, να τα ΠΛΑΣΩ, όχι να τα μαγειρέψω) τα είχα φτύσει τόσο πολύ, είχα δοκιμάσει τόσες φορές όλα τα επιμέρους συστατικά, που όταν επιτέλους έγινε, δεν είχα ούτε γεύση ούτε όρεξη. Δε θυμάμαι τίποτα από τη γεύση.
Συμπέρασμα: οι συνταγές των σεφ είναι μόνο για τους σεφ.


28

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

10 σχόλια
#3 Η Α,μπα το έθεσε πολύ ωραία. Όλοι μπορεί να περάσουμε κάποια περίοδο που να μην χωράει στο μυαλό μας ούτε μία σελίδα και που το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να "σβήσουμε" τον εγκέφαλό μας. Οι ποιοτικές σειρές σίγουρα δεν είναι ο χειρότερος τρόπος να το κάνεις.Έχω όμως την εντύπωση ότι αυτά που γράφεις περί παραθύρου στον έξω κόσμο σημαίνουν ότι αυτή η περίοδος για σένα τελειώνει και η ανάγκη σου για διάβασμα θα ξεπεράσει σύντομα την κούραση και τον εθισμό στα ευκολοχώνευτα. Καλή επάνοδο, λοιπόν, και εύχομαι η εικόνα σου ανάμεσα σε βιβλία να δημιουργήσει την ίδια αγάπη για τα βιβλία και στα παιδιά σου (σε μερικούς από μας έπιασε πριν πολλά χρόνια).
#3 Πόσο σε καταλαβαίνω! Χαίρομαι που τελικά δεν είμαι η μόνη στην οποία συμβαίνει αυτό. Κι εγώ το έχω ρίξει στις σειρές τα τελευταία χρόνια μιας και ο εγκέφαλος μου το βράδυ δεν είναι για πολλά. Πόσες φορές λέω να ξεκινήσω ένα βιβλίο, αρχίζω το διάβασμα και μετά από λίγο συνειδητοποιώ ότι δεν έχω καταλάβει τίποτα. Διαβάζω όμως πολύ με τα παιδιά μου, που ευτυχώς αγαπούν πολύ τα βιβλία, οπότε κάπως καλύπτεται η ανάγκη μου για διάβασμα. Το μεγάλωμα των παιδιών είναι μια υπέροχη διαδικασία που όντως απαιτεί όλες μας τις σωματικές και ψυχικές δυνάμεις και αντοχές. Θα μεγαλώσουν όμως τόσο γρήγορα.Λένα, η απάντηση σου ήταν πολύ καθησυχαστική.
#3Για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό ταυτίστηκα με αναγνώστη. Είμαι πατέρας 2 μικρών και υπέροχων παιδιών και νιώθω ότι απορροφούν όλη μου την ενέργεια μέχρι τελευταίας ρανίδας. Έχω στη βιβλιοθήκη μου βιβλία που περιμένουν να διαβαστούν πάνω από δύο χρόνια. Μόνη πηγή χαλάρωσης οι (ευτυχώς αξιόλογες) τηλεοπτικές σειρές. Η απάντησή σου Αμπα, μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω
Μην ανησυχείτε, ούτε εσύ ούτε ο γράφων. Θα επανέλθεις όπως επανήλθα (δριμύτερη) κι εγώ που πέρασα παρόμοια φάση. Τα παιδιά μεγαλώνουν πολύ γρήγορα κι εμείς πολύ γρήγορα επιστρέφουμε στις αγαπημένες μας ασχολίες!
Εμένα μου ρήμαξαν και τις βιβλιοθήκες. Εκεί που τα είχα όλα οργανωμένα ανά είδος και είχα και ράφι με αυτά που δεν είχα διαβάσει ακόμα, τώρα είναι όλα στιβαγμένα όπως-όπως στα ψηλά ράφια για να μην τα φτάνουν. Τερατάκια.Πάντως που και που περνάω από φάσεις που καταβροχθίζω βιβλία και σίριαλ, αλλά μόνο τη νύχτα βρίσκω ησυχία, και την άλλη μέρα κουτουλάω.
Δεν έχετε ιδέα πόσο μα πόσο σας νιώθω όλους! Και να σκεφτείτε ότι παλιότερα αν άκουγα "δεν έχω χρόνο για διάβασμα" κατακεραύνωνα αμέσως όποιον το έλεγε και δεν το δεχόμουν με τίποτα. Ας τα λουστώ τώρα.
Είναι δύσκολο να διαβάσεις τίποτε άλλο εκτός από παιδικά βιβλία με τα μικρά διαβολάκια στο σπίτι. Όταν αισθάνομαι έτσι κουρασμένος αλλά το τραβάει ο οργανισμός μου λίγο διάβασμα για να στανιάρω, κατεβάζω κάποια από τις συλλογές με σύντομα διηγήματα, που έχω διαβάσει 3-4 φορές και ξαναδιαβάζω κάνα δυο από τα αγαπημένα μου στα γρήγορα. Σαν σφηνάκια για αλκοολικό.Έτσι παίρνεις την δόση σου από διάβασμα και επειδή πρόκειται για αναμάσηση ο εγκέφαλος σου δεν καίγεται από την υπερπροσπάθεια να απορροφήσεις νέα λογοτεχνία. Πάντως το τελευταίο δίμηνο κατάφερα να διαβάσω ολόκληρο 1 μυθιστόρημα, και το θεώρησα άθλο. Διάβαζα αφού κοιμόταν όλοι, 3-4 σελίδες την φορά πριν νιώσω το kindle να πέφτει από τα χέρια μου. Το ξαναέπιανα την επόμενη και δεν είχα ιδέα ποιος ήταν αυτός ο χαρακτήρας και τι στο καλό έκανε στην πλοκή της ιστορίας.... τράτζικ...
#2Εγώ τείνω να διαφωνήσω. Επειδή κι εγώ βρίσκομαι εδώ και πολύ καιρό σε αντίστοιχη κατάσταση, ίσως και χειρότερη, νιώθω να με πιάνει απελπισία γιατί βλέπω τη ζωή μου να έχει πάρει άλλο δρόμο από αυτόν που θέλω. Και μετά η απελπισία περνάει. Και μένει ο ουσιώδης προβληματισμός. Οπότε δύο είναι τα τινά: Πρώτον. Αυτό το ρημάδι το σύστημα που σε βάζει να διαλέξεις στα 16 είναι αχαρακτήριστο και απόλυτα λάθος για αυτούς που είναι πιο πολύπλευροι και ψάχνονται. Δεύτερον. Για αρκετούς ανθρώπους το επάγγελμα είναι πολύ σημαντικό στη ζωή τους. Όντας ένας από αυτούς, νομίζω ότι πρώτα απ'όλα οφείλουμε να μην απογοητεύσουμε τον εαυτό μας. Αυτό σημαίνει να έχουμε τη δύναμη να συνειδητοποιούμε πότε είμαστε εκεί που θέλουμε στη ζωή μας και πότε πρέπει να βρούμε μέσα μας το κουράγιο να ξεκινήσουμε από το μηδέν. Άσε που τίποτα δεν πάει χαμένο: ό,τι έμαθες καλό σου κάνει, γιατί σου προχωράει το μυαλό και σε ωριμάζει. Μετά λοιπόν την κρίση λογοδιάρροιας που με έπιασε, καταλήγω: νομίζω πως πρέπει να βρίσκουμε το πάθος μας και να το ακολουθούμε με κάθε κόστος.
Κάποτε διάβασα ένα βιβλίο του 60-70, ενός αμερικανού αστρολόγου συγγραφέα που μελετούσε τα στάδια της (πνευματικής) ανάπτυξης του ανθρώπου με βάση το ζωδιακό κύκλο (όσοι σνομπάρετε την αστρολογία απλά μην διαβάσετε το σχόλιο). Στο σημείο που αξιολογούσε τα εκπαιδευτικά συστήματα κατά την ηλικία αυτή των 16 περίπου (όπως λες), συμφωνούσε ότι είναι πρόωρο να απαιτείς από έναν έφηβο να έχει κατασταλάξει το τι επάγγελμα θα ακολουθήσει. Πρότεινε, λοιπόν, μετά την αποφοίτηση από το γυμνάσιο ο μαθητής να εντάσσεται σε ένα πρόγραμμα εκπαιδευτικής αμειβόμενης εργασίας σε διάφορους τομείς για δυο-τρία χρόνια ώστε να αποκτήσει κάποια επαγγελματική εμπειρία μαζί με τις δεξιότητες που αφενός θα τον καταστήσουν έτοιμο να ανταποκριθεί σε ένα πραγματικό επαγγελματικό περιβάλλον στο μέλλον και αφετέρου να αποφασίσει τι είναι αυτό που του ταιριάζει επαγγελματικά. Έτσι, μετά το πέρας της περιόδου αυτής, να συνεχίζει ένα είδος λυκειακής/προπανεπιστημιακής εκπαίδευσης στον κλάδο που επέλεξε.
Όντως είναι νωρίς και πολύ φλου το όλο θέμα, παρόλο που αποτελεί ένα τόσο σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή ενός ανθρώπου (και ο υποτυπώδης επαγγελματικός προσανατολισμός που υπήρχε στα κατά τόπους ΓΡΑΣΕΠ καταργήθηκε λόγω κρίσης κι εξοικονόμησης χρημάτων!;). Πολύ καλή και η ιδέα της εκπ/κής αμοιβόμενης εργασίας. Θυμάμαι στην τελευταία τάξη δημοτικού στη Γερμανία, προκειμένου να επιλέξουμε 2η ξένη γλώσσα για το Γυμνάσιο είχαν έρθει καθηγητές της κάθε ξένης γλώσσας ξεχωριστά και μας έκαναν κάποιες ''δοκιμαστικές'' ώρες - γνωριμίας με την ξένη γλώσσα και πολιτισμό..Και όλα αυτά απλά για να επιλέξουμε ποιά ξένη γλώσσα θα θέλαμε στο Γυμνάσιο! Κι εδώ με τόση σοβαρότητα αντιμετωπίζουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις όλα τα εκπ/κά ζητήματα..
#2Αντί για 4 χρόνια νέων σπουδών, κάνεις ένα μονοετές μεταπτυχιακό που συνδυάζει αυτό που σπούδασες με αυτό που θέλεις τώρα να σπουδάσεις. Υπάρχουν όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί. πχ σπουδάζεις κοινωνιολογία και θέλεις να δουλέψεις με τα δελφίνια; Κάνεις μεταπτυχιακό στην κοινωνικες δομές των θηλαστικών. Όλα γίνονται. Όπως επίσης και όλα αλλάζουν: σήμερα σου ταιριάζει αυτό, αύριο το άλλο, το κόλπο είναι η αναπροσαρμογή στο παρόν, όχι η απόλυτη διαγραφή του παρελθόντος.
Ναι σε κάποιες περιπτώσεις γίνεται. Αλλά αν για παράδειγμα είναι αρχιτέκτονας και θέλει να γίνει γιατρός; Ίσως να κάνει μεταπτυχιακό στις ανεγέρσεις νοσοκομείων... :-)Ή αν είναι κτηνίατρος και θέλει να σπουδάσει νομική; Εκεί τι κάνεις;Αν πραγματικά θέλει να κάνει κάτι άλλο και δεν θέλει να επιβαρύνει τους γονείς της, ίσως μπορεί να ψαχτεί σοβαρά για κάποια υποτροφία.
Βρίσκεις τον λόγο που θέλεις να κάνεις κάτι και αναπροσαρμόζεις τα άλλα. πχ. είσαι αρχιτέκτονας και θέλεις να γίνεις γιατρός για να μειώσεις τον ανθρώπινο πόνο; Ναι, εξειδικεύεσαι στην έρευνα/κατασκευή ειδικών δωματίων/κτηρίων για άτομα με ειδικές ανάγκες, για ασθενείς που νοσούν σε συνθήκες υγρασίας κοκ. Δηλαδή κρατάς το περιεχόμενο (= αυτό που σε κινεί) και αλλάζεις την μορφή. Ισως για κάποιο "πάθος" θα χρειαζόταν κάτι άλλο, ακόμα και άλλα 4 χρόνια σπουδών, αλλά δεν μπορώ να εκλάβω ως πάθος την φράση "νέα σχολή, το αντικείμενο της οποίας μ αρέσει πολύ". Όταν έχεις πάθος δεν μιλάς για "αντικείμενα" ούτε χρησιμοποιείς το ρήμα "αρέσει". Όταν έχεις πάθος, δεν κρατιέσαι, δεν μετράς τίποτα, δεν τελειώνεις την προηγούμενη σχολή σαν καλό παιδί, δεν στέλνεις καν ερώτηση στην Α μπα γιατί ό,τι και να σου απαντήσει, εσύ ήδη ξέρεις: στο πάθος δεν υπάρχουν 2 επιλογές, υπάρχει κατευθείαν η απόφαση. Το μόνο που ψάχνεις εκεί είναι τρόπους για να μειώσεις τις αρνητικές συνέπειες της απόφασής σου (στον εαυτό σου και στους άλλους). Ως εκεί.
@Open S. Wow, dude. Κάτσε. Δίκιο έχεις, δε λέω. Το πάθος είναι πάθος. Όμως δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο. Το ότι άργησε να το βρει, φοβήθηκε να το κυνηγήσει, διστάζει να επιβαρύνει τους δικούς της κοκ δεν σημαίνει ότι δεν το'χει. Απλά σημαίνει ότι δεν είναι όλοι τόσο αυθόρμητοι όσο -πιθανόν- εσύ. Ή ότι η θεωρία είναι ευκολότερη απ'την πράξη. Ή, με μια λέξη, γκρι.
Sweet and Sour, δεν άργησε να το βρει. Στα 20κάτι δεν έχεις αργήσει για τίποτα. Δοκιμές κάνουμε στα 20, trial-error. Απλώς θεωρώ ότι η κάθε δοκιμή δεν χρειάζεται να κρατάει κάθε φορα 4 χρόνια επιπλέον και ότι δεν φάνηκε από το κείμενό της να ονειρεύεται το καινούργιο της "αντικείμενο". Το έχω ξαναπεί σε αυτήν τη στήλη, έχασα πολλά χρόνια σε σπουδές και μεταπτυχιακά μόνο και μόνο για να καθυστερήσω να μιλήσω ειλικρινά με τον εαυτό μου γι' αυτό που ονειρεύομαι. Μια δουλειά ως βοηθός βοηθού ή εθελοντής σε αυτό που νομίζεις πως σου ταιριάζειι μπορεί να σου δώσει πιο πολλά στοιχεία/εργαλεια για το "αντικείμενο" και για εσένα σε σχέση με αυτό. Από τα 25 και μετά, πρώτα δοκιμάζεις και μετά σπουδάζεις ξανά (αν χρειαστεί). Έχεις δίκιο πάντως, ήμουν κάπως αφοριστική...
#7 Γεια στο στόμα σου α μπα μου! Αυτές οι συνταγές που θέλουν 88 υλικά σε πολύ συγκεκριμένες δόσεις, που πρέπει να χτυπάς κάτι μισή ώρα με το χέρι σε μπεν μαρί, που ψήνονται για επακριβώς 23' λεπτά στους 180 και για 15' στους 125 και και και... Άμα κάτσεις και το μαγειρέψεις όλο αυτό, μετά πλέον ελπίζεις να θεραπεύσεις όχι την πείνα σου, αλλά τουλάχιστον τον καρκίνο! Βρε άντε από κει! Φακές!
Έτσι είναι. Ενώ μου αρέσει πολύ η μαγειρική, από όλους τους τηλεοπτικούς σεφ εσωτερικού και εξωτερικού, τελικά κατέληξα ότι ο μόνος που μου ταιριάζει 100% είναι ο Jamie Oliver. Έμφαση στην γεύση και στο ποιοτικό φαγητό, χωρίς πολλές πολλές φιοριτούρες. Όλα τα άλλα τα βρίσκω μαγειρικά "ακροβατικά" για λίγους και "καλογυμνασμένους".
ακριβως....στο περιπου. συνταγη σεφ δε το λες αλλα καλλιστα θα μπορουσε να ειναι βασανιστηριο σε εξορια. προσπαθησα να κανω καλαμαρακια γεμιστα. 3 ωρες εφαγα για να βαλω τη γεμιση. στο τελος οχι να τα φαω δεν ηθελα αλλα ουτε να τα βλεπω.
Χαχαχα, παιδιά, είστε ωραίοι και συμφωνώ με όλους σας! Δεν μπορώ τις συνταγές που απαιτούν μια περίπλοκη προεργασία, ακριβείς δοσομετρικούς και χρονικούς υπολογισμούς (με το μάτι, βρε, λέγαν οι σοφοί "παλιοί") και τελικά αφήνουν ένα χάος στον πάγκο της κουζίνας από χρησιμοποιημένα ταψιά και κατσαρολικά. Το σκέφτομαι και απλά με λυπάμαι. Πού είναι η απόλαυση της διαδικασίας, πού είναι η χαρά της δημιουργίας; Σε μια ξεθεωμένη "Βασίλισσα της Κουζίνας"; Εύκολες, γρήγορες και πεντανόστιμες συνταγές: πραγματικά ευγνωμονώ κάθε άνθρωπο (σεφ ή όχι) που με βοήθησε με τις προτάσεις και τις ιδέες του να κερδίσω χρόνο στην κουζίνα και στη ζωή και να απολαμβάνουν έτσι οι δικοί μου άνθρωποι ένα καλό φαγητό και μια χαρούμενη συντροφιά (ήτοι, μια όσο το δυνατόν ξεκούραστη Σανάνθη!)Γιατί. ως γνωστόν, έχουμε κι άλλες δουλειές!:) :)
''Εύκολες, γρήγορες και πεντανόστιμες συνταγές..να κερδίσω χρόνο στην κουζίνα και στη ζωή και να απολαμβάνουν έτσι οι δικοί μου άνθρωποι ένα καλό φαγητό και μια χαρούμενη συντροφιά'' Ε, δώσε μας κι εμάς καμιά ιδέα ρε Σανάνθη που δεν προλαβαίνουμε πια να κλ@σουμε-με το συμπάθιο!
@Nandja: Πρέπει να σκανάρω το τεφτέρι μου και να στο στείλω (250+σελίδες). Φαγητά, γλυκά, ό,τι θες. Είναι γεμάτο συνταγές (από φίλους, βιβλία,τηλεόραση και διαδίκτυο), δοκιμασμένες στην πράξη και με δικές μου υποσημειώσεις: "εύκολο", "πανεύκολο", "αστραπιαίο","μούρλια","συνταγή Μαρίας, Έλσας, Χάρη, Άκη, κλπ", ζωγραφιές, σχέδια (για κουλουράκια, τσουρέκια, τυροπιτάκια), φατσούλες, καρδούλες, λουλούδια και θαυμαστικά! Αντέχεις τέτοιο νηπιαγωγείο;!:D
Εγώ αντέχω, αλλά φοβάμαι πως όπως οι άλλοι δε βρίσκουν πια χρόνο για βιβλία (τς, καλά, μιλάμε για υπερπολυτέλεια) εγώ θα ξαναβρώ για μαγειρική (της προκοπής και όχι άρπα κόλα) όταν τα παιδιά μου πάνε Πανεπιστήμιο..!
#3 Μπράβο Λένα για την απάντηση!!!Πολλές φορές διανύουμε μεγάλη ανηφόρα για να φτάσουμε στο στόχο μας, που μέχρι να φτάσουμε στην κορυφή κ να θαυμάσουμε τη θέα, χάνουμε το κουράγιο μας. Χρειαζόμαστε κάποιον να μας πει μια καλή κουβέντα, να μας ενθαρρύνει, να μας πει πως δεν κοπιαζουμε για το τίποτα.
#2Από όσα γράφεις, αν και δεν δίνεις αρκετές πληροφορίες, μοιάζει να τέλειωσες νομική... αν είναι έτσι, όντως από την άσκηση μπορεί να απογοητευτείς, γιατί δυστυχώς εξαρτάται και πού θα πέσεις... μην κρίνεις όμως το επάγγελμα μόνο από την περίοδο αυτή - μπορεί να υπάρχει κάποιο παρακλάδι της νομικής που να δεις ότι σε ενδιαφέρει.Σε κάθε περίπτωση, μιλώντας από την εμπειρία ως κατατακτήρια και βαθύτατα ενοχική, υπολόγιζε ότι αν είσαι υπόδειγμα φοιτήτριας και περνάς πολλά μαθήματα σε κάθε εξεταστική μπορείς να τελειώσεις σε 2.5 χρόνια (γιατί μπαίνεις στο 2ο έτος)... αν και πάλι θες να επιβαρύνεις τους δικούς σου το λιγότερο δυνατόν, βρες δουλειά προσωρινά για να μαζέψεις χρήματα ή βρες δουλειά που να συνδυάζεται με το ωράριο της νέας σχολής. Το ότι η οικογένεια σε υποστηρίζει, ψυχολογικά τουλάχιστον, είναι πολύ σημαντικό... καλή επιτυχία