Απαγορευμένο φιλί στην Ελλάδα της Χούντας
Όταν μου είπε πως κι εκείνη μ' αγαπούσε, λίγο έλειψε να λιποθυμήσω. Πήγαινε ακόμη σχολείο, εγώ είχα μπει ήδη στο Πανεπιστήμιο. Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου ήμασταν και οι δύο στο Παρίσι, αλλά το καλοκαίρι του '73 κάναμε διακοπές στην Αθήνα. Είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε στο Πεδίον του 'Αρεως, μπροστά στο άγαλμα της Μπουμπουλίνας, μία δική μου μάλλον αλλόκοτη ιδέα. Από εκεί θα παίρναμε το λεωφορείο για την Πετρούπολη. Καθώς πλησιάζαμε στους Αγίους Αναργύρους, όρθιοι μέσα στο δημόσιο όχημα, αγκάλιασα τη Μάντα και τη φίλησα. 'Εξαλλος ο οδηγός, ή ο εισπράκτορας -δεν θυμάμαι ποιό ήταν το καθήκι- σταματάει επί τόπου το λεωφορείο, μας κατεβάζει και φωνάζει την αστυνομία. Κανείς δεν βρέθηκε να πάρει το μέρος μας και μας πήγαν κατευθείαν στο αστυνομικό τμήμα, νομίζω με περιπολικό κιόλας. Εκεί ο διευθυντής αρχίζει το κήρυγμα και τις φοβέρες, αλλά μόλις βλέπει τα χαρτιά μας, αλλάζει σκοπό. Για καλή μου τύχη κρατούσα πάνω μου γαλλικό διαβατήριο, και μου φαίνεται πως και η Μάντα είχε γαλλικά χαρτιά επειδή οι γονείς της ήταν πολιτικοί πρόσφυγες. Τι να κάνουν, μας άφησαν. Να τα βάλει το αστυνομικό τμήμα Αγίων Αναργύρων με τη Γαλλία;
