Υπόθεση παιδοβιασμού: Η τηλεόραση που δεν μας αξίζει

Ένα απονήρευτο μυαλό, καθόλου κομματικά στρατευμένο, καθόλου εκπαιδευμένο σε συνθήκες και τακτικές ελληνικής τηλεόρασης, θα έλεγε ότι σε κάθε παρουσιαστή και παρουσιάστρια που αυτές τις ημέρες αναλαμβάνει να κρατήσει συγκεκριμένα «κάστρα», ενυπάρχει μία γερή δόση μαζοχισμού.

Το ίδιο απονήρευτο μυαλό σίγουρα θα απορούσε με ανθρώπους όπως ο γνωστός για τις απόψεις του, Στράτος Μπαλάσκας, ο οποίος και ανέλαβε από την πρώτη στιγμή να εξάρει τον παιδοβιαστή Μίχο, χρησιμοποιώντας χαρακτηρισμούς όπως «καλός άνθρωπος», «οικογενειάρχης» και «καλή γυναίκα» για τη σύζυγό του που προσέφερε χρήματα, προκειμένου να βουλώσει στόματα – και πάει λέγοντας, ως προσκεκλημένος σε εκπομπή του ΣΚΑΪ (έχει κι αυτό τη σημασία του. Ας μην ξεχνάμε ότι ήταν το κανάλι που έδωσε βήμα στον Μητροπολίτη Δωδώνης για τις γνωστές δηλώσεις περί βιασμού…).

Το ίδιο απονήρευτο μυαλό σίγουρα θα απορούσε πώς είναι δυνατόν μία έμπειρη -και, αλίμονο, μη εξαιρετέα- παρουσιάστρια σαν την Τατιάνα Στεφανίδου να συναινεί στο να βρίσκονται δημοσιογράφοι και συνεργείο της εκπομπής της έξω από το σπίτι του κοριτσιού. Πώς είναι δυνατόν να αφήνει να διαρρεύσουν φωτογραφίες της μικρής, έστω και «πειραγμένες», στον τηλεοπτικό αέρα.

Το ίδιο απονήρευτο μυαλό θα απορούσε και με τον τρόπο που καλύπτει –καιρό τώρα- τέτοια θεματολογία η εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα», μια εκπομπή που σε ένα παράλογο άλμα υπέπεσε στο ολέθριο για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα σφάλμα να συνδέσει την υπόθεση του παιδοβιαστή με τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και τις ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητες, όπως ολόσωστα αναφέρει στο εξαιρετικό άρθρο του ο Πάνος Μιχαήλ.

Αυτό το απονήρευτο μυαλό θα απορούσε βασικά για το πώς αναλαμβάνουν όλοι οι παραπάνω με τόση προθυμία να γίνουν τα «μαύρα πρόβατα» μιας ολόκληρης κοινωνίας. Θα απορούσε αν αφουγκράζονται κι αν έστω και λίγο διαβάζουν τα όσα τους γράφουν έξαλλοι από πόνο και πίκρα οι πολίτες στα social media. Αν έστω και λίγο αισθάνονται στενοχώρια ή ντροπή που συγκεντρώνουν όλο το ανάθεμα μιας κοινωνίας που δεν αντέχει πια τη σαπίλα των αποκαλύψεων. Από τι υλικό είναι φτιαγμένοι άραγε αυτοί οι άνθρωποι που αντέχουν να μιλούν με ωραία λόγια για το κατακάθι του βαρελιού..! Άγνωστο.

Κι αν η τηλεόραση –λίγη και ελλειμματική χρόνια τώρα απέναντι σε υποθέσεις έμφυλης βίας, ενδο-οικογενειακής κακοποίησης, κάλυψης γυναικοκτονιών- έχει χάσει από καιρό τον δρόμο της, το να τον χάνουμε και εμείς, δεν μας καθιστά παραπλανημένους πολίτες και τηλεθεατές, κατόχους μιας τηλεοπτικής πραγματικότητας που δεν μας αξίζει. Συνενόχους μας καθιστά και συνιδρυτές μιας κοινωνίας που μισεί τα παιδιά και τα σπρώχνει στην πιο σκοτεινή άβυσσο.

Όμως, απονήρευτα μυαλά δεν υπάρχουν πια. Δεν μας το επιτρέπουν οι συγκυρίες και αυτό που βρωμάει και είναι ακριβώς δίπλα μας, στο κέντρο του σαλονιού μας. Δεν είναι το politically correct, ούτε η νέα ορολογία. Δεν είναι καν το περί δικαίου αίσθημα που θίγεται σε ώρα κοινής ησυχίας, μιας «ησυχίας» που δεν αφήνει πια στην ησυχία τους ούτε τα παιδιά.

Είναι ακριβώς ότι μιλάμε για παιδιά. Θα μπορούσαν να είναι τα δικά σας, τα δικά μου, του φίλου μας, της συναδέλφου. Είναι η βαθιά περιφρόνηση για την τρυφερότητα της ανήλικης ζωής που βγάζει τον κόσμο έξαλλο στα κάγκελα και βρίζει δίχως μετανιωμό. Άραγε, τι ατζέντα να υπηρετείται, όταν δίνεται βήμα σε έναν άνθρωπο που έχει πει αυτό εδώ; Τι ακριβώς σκέφτεται εκείνη την ώρα ο αρχισυντάκτης της εκπομπής, όταν τον καλεί και τι μόρα κυβερνά κεφάλι, ψυχή και σώμα των συνομιλητών του, που δεν τον σταματούν.

Διάβαζα χθες ένα άρθρο που από την αρχή μέχρι το τέλος το διέτρεχε η λέξη «πελάτες». Και πάλι. Και ξανά. Προφανώς και ο αρθρογράφος είχε καλές προθέσεις, ωστόσο, «πελατεία» για βιασμούς παιδιών δεν υπάρχει. Υπάρχει μαστροπός και παιδοβιαστές ή δυνάμει παιδοβιαστές. Μπαίνω στον πειρασμό να σκεφτώ την παρωχημένη δημοσιογραφική γλώσσα που έτσι κι αλλιώς μας ταλαιπωρεί. Έτσι κι αλλιώς μας γδέρνει . Και πάλι, όμως, χάνουμε το δέντρο μέσα στο σάπιο δάσος.

Εκείνο που θα έπρεπε να μας απασχολεί τώρα, θα έπρεπε να είναι κατά προτεραιότητα η προστασία του παιδιού και κατά δεύτερον η χρήση της δύναμης του Μέσου για ισχυρές πιέσεις προς λύσεις. Να, ας πούμε, έτσι πρόχειρα, θα έπρεπε να μας νοιάζει μια λίστα προσβάσιμη από τους πολίτες με κατ’ επανάληψη sex offenders για να ξέρουν γονείς και κάθε ευαισθητοποιημένος ενήλικας ποιος κυκλοφορεί δίπλα μας, δίπλα στο παιδί μας…

Θα μπορούσε η τηλεόραση να πιέζει προς αυτή την κατεύθυνση ή προς την άλλη που λέει ότι δεν έχει κανένα νόημα ο εγκλεισμός πολλών “αρπακτικών” στο ίδιο σωφρονιστικό κατάστημα. Τι είδους σωφρονισμός είναι αυτός κατά τη διάρκεια του οποίου μπορείς να ανταλλάξεις πρακτικές με άλλους του συναφιού σου;

Τώρα, τώρα που μιλάμε και είναι ακόμη νωπό το τραύμα, θα είχε αξία μία ηχηρή παρέμβαση της ΕΣΗΕΑ και του ΕΣΡ για τα αίσχη των δύο τελευταίων ημερών. Γιατί ούτε απονήρευτα μυαλά υπάρχουν πια ούτε άλλος χρόνος να χαθεί.

Κι αν η τηλεόραση –λίγη και ελλειμματική χρόνια τώρα απέναντι σε υποθέσεις έμφυλης βίας, ενδο-οικογενειακής κακοποίησης, κάλυψης γυναικοκτονιών- έχει χάσει από καιρό τον δρόμο της, το να τον χάνουμε και εμείς, δεν μας καθιστά παραπλανημένους πολίτες και τηλεθεατές, κατόχους μιας τηλεοπτικής πραγματικότητας που δεν μας αξίζει.

Συνενόχους μας καθιστά και συνιδρυτές μιας κοινωνίας που μισεί τα παιδιά και τα σπρώχνει στην πιο σκοτεινή άβυσσο.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News