Κιβωτός του Κόσμου: Το όνομα της πτώσης

Ας μην κάνουμε τους έξυπνους ή τους «σταλεγάκηδες». Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που αυτή τη στιγμή, στ’ αλήθεια, όχι απλώς ζει το κλισέ και πέφτει από τα σύννεφα, αλλά απολύτως ειλικρινά υποφέρει και αποκαρδιώνεται από τις καταγγελίες εναντίον της «Κιβωτού του Κόσμου».

Ήταν τόσο απερίγραπτα οδυνηρές οι αλλαγές σε όλα τα πεδία της ζωής μας την τελευταία 20ετία, απουσίαζαν τόσο οι μεγάλες προσωπικότητες, ένα κάποιο όραμα, οι παρηγορητικές κινήσεις, η πραγματική, ανυστερόβουλη αγάπη, το κούρνιασμα, που το μόνο εύκολο ήταν ο κόσμος να πιστέψει σε κάποιον που ευαγγελιζόταν ότι φέρει όλα τα παραπάνω.

Είναι ανθρώπινο να νιώθουν έτσι όσοι στήριξαν και βοήθησαν με την καρδιά τους τόσο το πρόσωπο όσο και το όραμα. Γι’ αυτό και κάνει τέτοιο κρότο η πτώση.

Φυσικά και σε όλο αυτό έχουμε ευθύνη και οι δημοσιογράφοι. Το καλό πουλάει όσο και το κακό και ύστερα, ικανοποιούμε και μία προσωπική ανάγκη να το αναδεικνύουμε. Όταν μιλάμε με κάποιον που φαίνεται να πρεσβεύει όσα λείπουν από τη ζωή μας εδώ και χρόνια, όταν γράφουμε για, φαινομενικά, σπουδαίες πράξεις –ειδικά όταν αυτές αφορούν παιδιά- κάπως λίγο περισσότερο αντέχουμε όλα τα άλλα, τα βάρβαρα της δουλειάς μας, κάπως θέλουμε να πιστέψουμε ότι ακουμπάμε πάνω σε ιστορίες σύγχρονης αγιοσύνης.

Όταν,  μάλιστα, αυτές οι ιστορίες γιγαντώνονται και περιβάλλονται από την εμπιστοσύνη, όχι μόνο του απλού κόσμου, αλλά και διεθνών φορέων, δημιουργείται το τέλειο παραπέτασμα, υφαίνεται το πλέον ανθεκτικό πλέγμα που τελικά προστατεύει την αληθινή φρίκη και παραμένει για καιρό αδιαπέραστο.

Όμως, καμιά ασχήμια δεν κρύβεται για πάντα. Και επειδή, δυστυχώς, άγιοι δεν υπάρχουν, οτιδήποτε «ανθρώπινο», χωρίς έλεγχο, παραμένει ανθρώπινο, δηλαδή ατελές, κάποτε σκοτεινό και απολύτως προβληματικό. Κι όταν αυτό το ανθρώπινο καλείται να υποκαταστήσει το Πολιτειακό –για να μην πούμε το κρατικό, το χάος είναι έξω από την πόρτα.

Για παράδειγμα, εδώ και χρόνια γνωρίζουμε για την ύπαρξη παιδιών στα αζήτητα, στο έλεος διάφορων δομών, όμως καμία κυβέρνηση δεν κατάφερε να αναλάβει αποτελεσματικά την ευθύνη αρκετών, αλλά όχι τόσων πολλών παιδιών που να «μπατάρουν» τον κρατικό μηχανισμό ή προϋπολογισμό.

Για να το πούμε απλά: πέρα από τις θεωρίες συνωμοσίας του «γιατί τώρα;», ήταν θέμα χρόνου να μας βρει κάτι τέτοιο.

Το θέμα προσφέρεται για «πολιτική μπάλα», όμως, δεν πρέπει να εξελιχθεί έτσι. Μέσα στον ζόφο είναι το momentum να επαναπροσδιοριστούν στην πράξη έννοιες πασπαλισμένες με ανθρωπισμό και μπόλικα χρήματα, όπως η «φιλανθρωπία» ή –ακόμα χειρότερα- η αλληλεγγύη. Να απαιτηθούν άμεσα σοβαρές αλλαγές: δομές, ελεγκτικοί μηχανισμοί, υπηρεσίες που θα προστατεύουν το παιδί με κάθε κόστος, ανατροπή εδώ και τώρα στο ισχύον μοντέλο.

Κι ύστερα, είναι τόσο ντροπή να το συνειδητοποιείς, αλλά μετά και το πρόσφατο αδιάκοπο σερί ειδησεογραφίας για συστηματική κακοποίηση παιδιών, μοιραία λαμβάνεις το μήνυμα που αρνείσαι να διαβάσεις: για κάποιον λόγο η ανηλικότητα περιφρονείται βαθιά. Δεν αντιμετωπίζεται ως το πιο τρυφερό σημείο της ανθρώπινης ζωής και το πιο καθοριστικό για την εξέλιξη του ανθρώπου, αλλά ως μία ενδιάμεση, άβολη, ενοχλητική κατάσταση, η οποία ας περάσει όπως – όπως και ας μην ανοίξει και ρουθούνι. Ανάμεσα στο ένα «όπως» και στο άλλο «όπως», ως παιδί, μπορεί να σου κάνουν πάντα και πολύ πολύ συχνά να μην τιμωρηθεί ποτέ κανείς για τις πράξεις του, πράξεις που σε σφράγισαν, σε πήγαν πίσω, κάποτε σε ισοπέδωσαν.

Μιλάμε για τέτοια περιφρόνηση, που, ώρες ώρες αναρωτιόμαστε, αν όλα αυτά που γνωρίζουμε για τα παιδιά (την αγάπη που τούς οφείλουμε, τη μάχη να διαφυλαχθεί η αθωότητά τους, την υποχρέωσή μας να διασφαλιστούν όλα αυτά), μήπως τα ονειρευτήκαμε μόνο, μήπως υπήρχαν σε κάποια άλλη ζωή μας, αλλά σίγουρα όχι σε ετούτη εδώ.

Από την Παρασκευή, αν εξαιρέσεις την ανεξήγητα άγρια χαρά κάποιων με απολύτως θολές προθέσεις για τα όσα καταγγέλλονται, όλοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουμε κάνει την αυτοκριτική μας – για το αν και κατά πόσο με τις πραγματικά αγνές προθέσεις μας συνεισφέραμε στο να φτιαχτεί μία καινούρια κόλαση αποκλειστικά για παιδιά.

Και αυτό που πρέπει τώρα να μας νοιάζει (εκτός από την εξονυχιστική έρευνα των καταγγελιών και την παραδειγματική τιμωρία των εμπλεκομένων) είναι μόνο αυτά. Μόνο το μέλλον των παιδιών που βρίσκονται ακόμη σε δομές της «Κιβωτού» σε διάφορα σημεία της χώρας. Και ακριβώς επειδή από τώρα γνωρίζουμε ότι από τις εξελίξεις θα κριθεί η τύχη αυτών των παιδιών, τώρα είναι που πρέπει να ζητάμε ανακλαστικά, διαχείριση και λύσεις.

Ειρήνη Παπαδάκη: «Όσοι αποφασίζουν να υιοθετήσουν, αλλάζουν την κοινωνία προς το καλύτερο»

Το θέμα προσφέρεται για «πολιτική μπάλα», όμως, δεν πρέπει να εξελιχθεί έτσι. Μέσα στον ζόφο είναι το momentum να επαναπροσδιοριστούν στην πράξη έννοιες πασπαλισμένες με ανθρωπισμό και μπόλικα χρήματα, όπως η «φιλανθρωπία» ή –ακόμα χειρότερα- η αλληλεγγύη. Να απαιτηθούν άμεσα σοβαρές αλλαγές: δομές, ελεγκτικοί μηχανισμοί, υπηρεσίες που θα προστατεύουν το παιδί με κάθε κόστος, ανατροπή εδώ και τώρα στο ισχύον μοντέλο.

Είναι ίσως η μοναδική ευκαιρία όχι απλώς να μιλήσουμε, αλλά να πράξουμε για τα παιδιά που δεν φταίνε ποτέ. Για τα παιδιά που μέρες τώρα ακούν ότι «κουνιόντουσαν», ότι είναι «παραβατικά», ότι «προκάλεσαν», στο πιο ασύλληπτο victim blaming ανηλίκων που έχουμε ζήσει ποτέ ως χώρα.

Δεν υπάρχουν άγιοι. Υπάρχουν κινήσεις που πρέπει να γίνουν και για χρόνια δεν τις κάνει κανείς.

Τώρα που όλη αυτή η πτώση έχει όνομα –όχι ένα, πολλά-, τώρα είναι η στιγμή και δεν πρέπει με τίποτα να χαθεί.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News