Μέχρι χθες, όσες φορές κι αν είχε συλληφθεί ή απασχολήσει τις αρχές ο Θέμης Αδαμαντίδης –κυρίως για περιστατικά παράνομου τζόγου, κάποτε για τον ξυλοδαρμό του από αγνώστους και ακόμα πιο παλιά για μια υπόθεση επίθεσης πρώην συντρόφου του στον καλλιτεχνικό του μάνατζερ- πάντα οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης κυμαίνονταν από τον αστεϊσμό στα memes και από την συμπαράσταση στη λύπη.
Από χθες, που ο τραγουδιστής καταγγέλλεται από δύο γυναίκες για συστηματική έμφυλη βία, με καταθέσεις και αποκαλύψεις γεμάτες από σοβαρά περιστατικά επαναλαμβανόμενης βιαιοπραγίας -τα οποία πλέον καλείται να αξιολογήσει η ελληνική δικαιοσύνη- παρατηρείται κάτι που μοιάζει με δοξολογία της διάσημης βίας και στηρίζεται από τη μία στη διαδρομή του τραγουδιστή και από την άλλη στην καταγωγή και την εξωτερική εμφάνιση των καταγγελλουσών.
Γιατί ο Αδαμαντίδης στην εγχώρια λαϊκή κουλτούρα έχει περάσει ως το αυτοφυές και αυτόφωτο ταλέντο που αναδείχθηκε μέσα από το «Να, η ευκαιρία», που έγινε γνωστό μέσα από τις ταινίες του Στάθη Ψάλτη τη δεκαετία του ’80, που αναγνωρίστηκε ακόμα και από τον Καζαντζίδη, που αγαπήθηκε για τα πάθη και τους εθισμούς αναπολογητικά και που ειδωλοποιήθηκε για τις ερμηνείες του.
Τώρα που μιλάμε για παράδειγμα, σε όλο το φάσμα των social media, υπάρχουν γκρουπ που αντιμετωπίζουν με ύποπτα ένθερμη υποστήριξη τον καλλιτέχνη, τον «Αδαμαντίδη τον Θεό» και με χλεύη και υποτίμηση τις «Βουλγάρες», τα αρπακτικά, τις gold diggers, που κατά την υπερασπιστική γραμμή είδαν σ’ εκείνον την «χρυσοτόκο όρνιθα», υποβιβάζοντας τις σοβαρότατες καταγγελίες περί ξυλοδαρμού –και των δύο- και προεξοφλώντας την έκβαση των σοβαρότατων υποθέσεων τους.
Έχουμε να κάνουμε με κάποιο ακατέργαστο –και αβάσιμο- διαδικτυακό αίσθημα δικαίου που στηριζόμενο στον πρότερο βίο –βασικά στα προϊόντα του ταλέντου: τραγούδια, εμφανίσεις, συνεντεύξεις γεμάτες «αυθεντικότητα»- αθωώνει τον διάσημο άντρα και ρίχνει εκ προοιμίου στην πυρά τις συντρόφους του;
Καθόλου. Έχουμε να κάνουμε με την εκπαίδευση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας και τις αταβιστικές αντιδράσεις της, κάθε φορά που πέφτει από τα σύννεφα για τον ιδιωτικό βίο κάποιου διάσημου, συνήθως άντρα. Έχουμε να κάνουμε με τη ριζωμένη πεποίθηση ότι οι γυναίκες θέλουν να ταλαιπωρήσουν, να απομυζήσουν, να εξευτελίσουν και να αποκαθηλώσουν το κεφαλαιοποιημένο αρσενικό.
Εξ ου και οι επιθέσεις στην καταγωγή και στην εξωτερική εμφάνιση των συντρόφων του καλλιτέχνη, που για ένα μεγάλο ποσοστό ανδρών κυρίως, προεξοφλεί και την αξιοπιστία των καταγγελιών τους.
Είναι το ίδιο ποσοστό ανθρώπων – θαυμαστών που αδυνατεί να διαχωρίσει τον άνθρωπο από τον καλλιτέχνη, τον ιδιώτη από τον διάσημο, την κλειστή πόρτα από την ανοιχτή πίστα.
Δεν συμβαίνει μόνο σε εμάς: τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό, η διασημότητα, το ταλέντο, η χτισμένη αξιοπιστία, κάποτε και η ομορφιά ή η οικονομική ευμάρεια, ακόμα κι όταν παραπαίουν ή κατακρημνίζονται, δύσκολα διαχωρίζονται από την πραγματικότητα του χαρακτήρα που μπορεί να είναι τροματικά οδυνηρή και αβάσταχτα άσχημη.
Το πραγματικά επικίνδυνο εδώ είναι το glorification της βίας, το συγχωροχάρτι –πριν ακόμη αποφανθεί η δικαιοσύνη- του «καλά τους έκανε, δεν τις βλέπεις πώς είναι» και η προθυμία να προσπεραστεί αβασάνιστα και χωρίς δεύτερη σκέψη η ανάγκη αντιμετώπισης της έμφυλης βίας, όποια κι αν είναι η αφετηρία της, όποιος κι αν είναι ο κορμός που προέκτασή του μπορεί να είναι το βαρύ χέρι.
Και μετά απ’ όλα αυτά, καλό είναι τα αυτόκλητα δικαστήρια να θυμούνται και τις γονεϊκές ιδιότητες των πρωταγωνιστών αυτής της ιστορίας. Στο ενδιάμεσο και όσο μαίνεται ο πόλεμος των δηλώσεων, των εντυπώσεων και των αφηγημάτων και των δύο πλευρών, υπάρχουν παιδιά, ανήλικα μεν, σε θέση, όμως, να αντιληφθούν την ασχήμια που μαίνεται.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
