Tο έγκλημα της παιδοκτονίας και η Μήδεια του Αλίμου

Στον Άλιμο, λίγα μέτρα μετά το Witchwort, το ημιυπόγειο τζαζ μπαρ με τον πολύ κεντροαθηναϊκό αέρα, θα συναντήσετε στη γωνία Θουκυδίδου και Μεγίστης ένα κτίριο που μοιάζει με εγκαταλελειμμένη οικοδομή, με ξεχασμένα μπετά. Πιθανόν να το έχετε ήδη περάσει όσοι βολτάρετε στην ευρύτερη περιοχή της παραλίας των Νοτίων Προαστίων και να μην το έχετε προσέξει- και καλά κάνετε- δεν έχει τώρα τίποτα το ιδιαίτερο.

Το 1961, όμως, σε εκείνη ακριβώς τη γωνία του Καλαμακίου, υψώνεται η μονοκατοικία στην οποία η Νίτα Μπέικερ, η 28χρονη Αμερικανίδα σύζυγος του Αμερικανού Λοχία στη βάση Ελληνικού, Τζόελ Μπέικερ, σκοτώνει με φρικτό τρόπο τα τρία τους παιδιά, μια πολύ ανοιξιάτικη βραδιά Μαΐου, επειδή ο σύζυγος της την απατά.

Το έγκλημα έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα πιο στυγερά εγκλήματα που συγκλόνισαν τα Νότια Προάστια και η Μπέικερ είναι γνωστή μέχρι σήμερα ως «Μήδεια του Καλαμακίου». Η ιστορία της ενέπνευσε και τον Ζυλ Ντασέν να κινηματογραφήσει ένα σενάριο ελαφρά ανασκευασμένο και να γυρίσει την «Κραυγή Γυναικών» με τη Μερκούρη το 1978. Μια ταινία που έχω δει τέσσερις φορές, όχι γιατί τη θεωρώ αριστούργημα, αλλά γιατί κάπως τολμάει να θίξει ένα ζήτημα τρομακτικά αντιδημοφιλές το 1978, τότε που δεν είχαμε στην Ελλάδα αρχίσει ακόμα να συζητάμε για το δικαίωμα στην έκτρωση και το δικαίωμα ψήφου δεν είχε καν ενηλικιωθεί στα γυναικεία χέρια : Ότι η γυναικεία ζήλια διδάσκεται. 

Σήμερα ξαναθυμήθηκα την ιστορία της Μπέικερ, λόγω της είδησης της μητέρας στις ΗΠΑ που συνελήφθη για τη δολοφονία των τριών παιδιών της, και τα τρία κάτω των 3 ετών. Και θυμάμαι την ιστορία της Μήδειας του Καλαμακίου κάθε φορά που περνάω από γωνία Μεγίστης και Θουκυδίδου και αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν μια γυναίκα να οδηγηθεί σε μία τόσο φρικτή πράξη και, βασικά, τι είναι αυτό που γυρνάει τόσο βίαια τη βίδα στο μυαλό των ανθρώπων και τους οδηγεί σε μια τέτοια πράξη.

Η ψυχική ασθένεια είναι πολλές φορές η απάντηση σε αυτές τις ιστορίες, όπως ίσως ήταν και για την Μπέικερ. Αλλά υπάρχουν και άλλες ιστορίες γυναικών, ιστορίες όπως αυτές που έχουμε ζήσει στην Ελλάδα πολύ τα τελευταία χρόνια και για τις οποίες έχουμε μάθει να μη μιλάμε, αφήνουμε τον χρόνο να θάψει τις υποθέσεις και προτιμάμε να μην ονομάζουμε για να ξορκίσουμε το κακό.

Όπως με τις ιστορίες των κοριτσιών το 2018, η μια στην Πετρούπολη και η άλλη στη Νέα Σμύρνη, 19 και 22 χρονών αντίστοιχα, όπου η πρώτη πέταξε το μωρό που μόλις γέννησε σε κάδο απορριμμάτων και η δεύτερη σε ακάλυπτο της πολυκατοικίας της. Ή αυτή η φρικτή ιστορία στον Νέο Κόσμο με τη μητέρα που έπεσε, δύο χρόνια πριν, το 2019, από τον 5ο όροφο της πολυκατοικίας της μαζί με το παιδί της. Όλα στην Ελλάδα, όλα λίγα χρόνια πριν.

Η ιστορία της γυναίκας στις ΗΠΑ θα πάρει τον δικό της δρόμο, τα κίνητρά της μπορεί να είναι πολύ ατομικά και καθόλου να μην αφορούν το κράτος, το σύστημα και την πατριαρχία.

Υπάρχει, όμως, τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα μια σιωπηλή βία που αφορά τις υποθέσεις αυτές και ξεκινά από την έλλειψη σεξουαλικής αγωγής, την έλλειψη ενημέρωσης για την αντισύλληψη και την πρόσβαση στην έκτρωση. Υπάρχει και το αφήγημα της γυναίκας που κάνει περιστασιακό σεξ χωρίς να την ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις και χρησιμοποιεί την έκτρωση ως εκ των υστέρων αντισύλληψη. Της γυναίκας που πρέπει να πληρώσει την ευχαρίστηση με τη ζωή και το σώμα της.

Οι ιστορίες αυτές, σε αντίθεση με αυτή της Μπέικερ, δεν ανήκουν σε ξεχασμένες οικοδομές του 60΄αλλά σε σύγχρονες πολυκατοικίες, στις γωνίες των πολύ σύγχρονων γειτονιών μας. Και ορισμένες φορές ξεφεύγουν από τον άλεκτο κύκλο της οικογενειακής τραγωδίας και μπαίνουν στον κύκλο της κοινωνικής τραγωδίας, ως αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που δαιμονοποιεί για να μην αγγίξει, που φτιάχνει Μήδειες και που διδάσκει τη γυναικεία ζήλια ως επιβιωτικό μηχανισμό της καλύτερης. 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News