Άλλη μία γυναικοκτονία στη Δάφνη, μετράτε ακόμη;

Τι να γράψουμε για τη γυναικοκτονία στη Δάφνη;

Όταν κάτι γίνεται καθε εβδομάδα, οι παρατηρήσεις που μπορούν να γίνουν είναι περιορισμένες. Τα σχόλια έχουν ήδη γίνει. Το σοκ έχει ήδη δημιουργηθεί τις περασμένες φορές. Οι άνθρωποι απλώς δεν μπορούμε να σοκαριζόμαστε κάθε εβδομάδα. Από ένα σημείο και μετά, δεν ξέρω ποιο, συνηθίζουμε.

“Νεκρή μέσα σε μια λίμνη αίματος”.

Ο γυναικοκτόνος δήλωσε ότι τη σκότωσε γιατί “τη ζήλευε”. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη αν αυτό εντάσσεται στον οδηγό Μπαλάσκα. Ίσως πάρει πόντους για την ειλικρίνεια;

Υπάρχει αυτό το ρητό που αποδίδεται στον Στάλιν : “Όταν πεθαίνει ένας είναι τραγωδία, όταν πεθαίνει ένα εκατομμύριο είναι στατιστική”. Υπάρχει μια θεωρία, αυτή της “κατάρρευσης της συμπόνιας” (compassion collapse). Αυτό που λέει πάνω κάτω είναι ότι ως άνθρωποι έχουμε εξελιχθεί έτσι ώστε να απομακρυνόμαστε συναισθηματικά από τραγωδίες και φρικαλεότητες που αφορούν χιλιάδες ανθρώπους. Μπορεί για παράδειγμα να συνδεθούμε συναισθηματικά με μια άστεγη και να τη βοηθήσουμε αλλά το συνολικό πρόβλημα των άστεγων δεν μας αγγίζει ή μάλλον, όταν το σκεφτόμαστε είναι τέτοιο το μέγεθος που μουδιάζουμε.

Ο Paul Slovic, ένας ψυχολόγος που έχει ασχοληθεί εκτεταμένα με το φαινόμενο και έχει γράψει εκτενώς για την “αριθμητική της συμπόνιας” έχει πει πώς “όσο περισσότεροι πεθαίνουν, τόσο λιγότερο μας νοιάζει”.

Αυτή τη στιγμή, ενώ οι περισσότερες θυμόμαστε το “να μην υπάρξει άλλη Ελένη” (παρεμπιπτόντως, λόγω του αδέκαστου χαρακτήρα που απαιτούμε απ’την εισαγγελική αρχή η Αριστοτελεία Δόγκα έχει παραπεμφθεί στο πειθαρχικό του Αρείου Πάγου επειδή πήρε θέση), έχουμε φρέσκιες φρέσκιες μία Γαρυφαλλιά, μία Καρολάιν, μία Κωνσταντίνα.

Να είναι καλά οι γυναίκες στα παρατηρητήρια που κάθονται και μετράνε τις υπόλοιπες, τις ανώνυμες, αυτές που ούτε θα μάθουμε ποτέ, ούτε θα μάθουν εκείνες τι ζωή θα μπορούσαν να έχουν. Γιατί έτσι. Γιατί άντρες.

Αν δεν είχα λίστες με γυναικοκτονίες απ’το 2018 μέχρι σήμερα, δε νομίζω να θυμόμουν περιστατικά ή ονόματα. Η πραγματικότητα που σκιαγραφείται όταν κοιτάω τις λίστες μου είναι τέτοια που προτιμώ να τις ξεχνάω. Και κάθε φορά που ξεχνάω, όχι γιατί θέλω αλλά γιατί με βολεύει για να είμαι λειτουργική, σκάει καινούργια νεκρή που πρέπει να γίνει συλλογική ανάμνηση.

Δεν ξέρω αν οδεύουμε προς την αναισθητοποίηση απέναντι στις γυναικοκτονίες.

Ξέρω σίγουρα ότι ο φεμινισμός θεωρείται υπερβολικός.

Ξέρω ότι η λέξη “φεμινίστρια” είναι κακιά λέξη και εκλαμβάνεται ως “μίσανδρη”.

Ξέρω ότι οι γυναίκες, όταν λένε ότι φοβούνται να βγουν ραντεβού με κάποιον που δεν ξέρουν, όταν λένε ότι προτιμούν να μην μπουν στο αμάξι κάποιου, όταν λένε ότι κοιτάνε πίσω ανά τρία βήματα το βράδυ, όταν λένε ότι έγιναν παρά λίγο θύματα βιασμού σε χώρους διασκέδασης, προσθέτουν ακόμη το “εννοείται δεν είναι όλοι έτσι”.

Σιγά την ποιότητα των ανθρώπων που προσπαθούμε να μην προσβάλλουμε. Σιγά τον τύπο της επικοινωνίας που ρισκάρουμε να χάσουμε αν προσβληθούν. Σιγά την ευφυία ή την ευαισθησία ή την κοινωνική αντίληψη που θα χάσουμε αν προσβληθούν που “τσουβαλιάζουμε”.

Ένας ακόμη άντρας δολοφόνησε μια ακόμη γυναίκα σήμερα.

Ζήλευε άρα δεν την χώρισε, δεν πήγε σε ψυχολόγο, δεν το συζήτησε. Έκανε το αντρίκιο και τη σκότωσε.

Τίποτα να σχολιαστεί επ’αυτού που δεν έχει γραφτεί για την Καρολάιν. Την Ελένη. Την Γαρυφαλλιά. Την ανώνυμη γυναίκα της Αγίας Βαρβάρας. Την ανώνυμη της Μακρακωμής. Την Κωνσταντίνα. Την 28χρονη Αντζελίνα-αλήθεια, θυμόμαστε την γυναικοκτονία στην Κέρκυρα επειδή το περιουσιακό στοιχείο του πατέρα τα’φτιαξε με Αφγανό και τόλμησε να έχει άποψη; Την Αντριάνα; Tην 21χρονη απ’την Καστοριά που χώρισε τον “φίλο” της και αυτός τη δολοφόνησε με 78 μαχαιριές στην καρδιά όταν της ζήτησε να βγουν για να μιλήσουν για τη σχέση τους; Τον Κατσιλάμπρο, τον μουσικό που τσιμέντωσε τη γυναίκα του τον θυμάστε; Aν όχι δεν πειράζει. Έχει ήδη αποφυλακιστεί κι είναι ψηλός, πιθανόν να τον θυμηθούμε σύντομα, οι γυναικοκτόνοι έχουν πέραση.

Τουλάχιστον, στο θετικό της υπόθεσης, είναι τόσες πολλές οι νεκρές που ακόμη και τα mainstream μέσα έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούν τον όρο γυναικοκτονία. Οι φεμινίστριες πανηγυρίζουν το θρίαμβο καθώς ετοιμάζονται με τα κεράκια τους να αποτίσουν φόρο τιμής σε μια ακόμη νεκρή. Καμιά εκατοστή ακόμη κι ίσως ακούσουμε και στρέιτ άντρες πολιτικούς να χρησιμοποιούν τη λέξη. Αυτό κι αν θα είναι νίκη.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News