Αγαπητή «Α, μπα»: Μέτα την δολοφονία του George Floyd πιστεύεις ακόμα ότι η Αμερική είναι η χώρα της ελευθερίας;

Υπο το φως τον όσων έγιναν με τον George Floyd, οχι οτι ειναι κατι καινουριο που δεν εχουμε ξαναδει, και ακριβως για αυτο Λενα ηθελα να σε ρωτησω αν συνεχιζεις να πιστεύεις οτι στην Αμερικη καταλαβαινεις τι θα πει να εισαι ελευθερος πολίτης, και αν ναι, πώς το αιτιολογεις οταν υπαρχουν Αμερικανοι πολιτες οι οποιοι λογω χρωματος μπορει να δολοφονηθουν επειδη πληρωσαν με πλαστο 20δολαρο ξερω γω, η επειδη εκαναν τζοκινγκ σε λαθος πλουσια περιοχη, η επειδη απλως υπηρχαν. Νιωθεις ελευθερος οντως στην Αμερική ή αυτο συμβαινει αν εισαι λευκος και προνομιουχος; Ζω Λονδινο, εχω ενα σωρο μαύρους φιλους, και οσοι απο αυτους εχουν παει USA ειπαν το ιδιο πραγμα. Το μονο μερος οπου χεζονταν πανω τους μην τους σταματησει η αστυνομια γιατι μπορει να βρεθουν με καμια σφαιρα στο κεφαλι επειδη εβαλαν το χερι στην τσέπη για να δειξουν το διπλωμα οδηγησης. Δεν εχω παει ποτε Αμερικη, οτι ακουω και διαβαζω μονο, και θα ηθελα την αποψη σου.

Επειδή φαίνεται ότι μια απλή φράση λόγω συντομίας μπορεί να είναι δυσνόητη, κι επειδή μερικοί θίχτηκαν και ελαφρώς, θα το αναλύσω λίγο περισσότερο.

Δεν είπα ότι η Αμερική είναι τέλεια, καλή, η καλύτερη, κάπως καλύτερη, έχει λύσει όλα τα προβλήματα, δεν έχει προβλήματα, έχει πετύχει να φέρει την ισότητα ή έχει νικήσει τον καπιταλισμό. Είπα κάτι πάρα πολύ συγκεκριμένο: ΕΓΩ κατάλαβα κάτι. ΕΓΩ, που έχω την ιστορία που έχω. Ως Ελληνίδα, με τη σχέση κράτους/πολίτη που είχα μάθει. Εγώ, κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι ελεύθερος πολίτης – δεν είπα ότι όλοι οι κάτοικοι της Αμερικής ζουν ως ελεύθεροι πολίτες. Είδα πώς είναι όταν οι πολίτες αντιμετωπίζονται ως υπεύθυνοι άνθρωποι που αποφασίζουν για τον εαυτό τους, και πώς γίνεται οι πολίτες να μην ρωτάνε «πού είναι το κράτος» αλλά να αναλαμβάνουν μόνοι τους δράση. Είδα πώς είναι όταν το Κράτος έχει διαχωριστεί πλήρως από την εκκλησία, και πώς γίνεται να είναι πολύ δύσκολη η δωροδοκία δημοσίων υπαλλήλων. Είδα πώς γίνεται να μην πηγαίνεις ποτέ στην εφορία και να μην ξέρεις ποτέ ποιος χειρίζεται την υπόθεση σου από πριν. Είδα πώς γίνεται να είσαι υποχρεωμένος να απαντήσεις σε οποιαδήποτε ερώτηση σχετικά με ένα σπίτι όταν θέλεις να το πουλήσεις, και αν πεις ψέματα, μαύρο φίδι που σε έφαγε. Είδα τι συμβαίνει όταν ο τοπικός δικαστής εκλέγεται και δεν τοποθετείται από ένα υπουργείο, και όταν οποιοσδήποτε πολίτης μπορεί να θέσει ένα ερώτημα σε δημοψήφισμα. Είδα την προσωπική ευθύνη σε δράση, και είδα αποτελέσματα.

Ξανά, δεν λέω ότι δεν υπάρχουν προβλήματα στην Αμερική. Λέω ότι είδα έναν διαφορετικό τρόπο δομής της εξουσίας, με διαφορετικό διαχωρισμό, με διαφορετικές εξουσίες, με διαφορετική φιλοσοφία. Φυσικά έχει βαθιά θέματα η Αμερική, το ένα είναι ο ρατσισμός εναντίον των μαύρων, το άλλο είναι η οπλοκατοχή, και αυτά τα δυο συνδέονται. Δεν έκανα σχολιασμό για όλο το σύστημα. Είδα, μεταξύ άλλων, πώς ένα κράτος μπορεί να οργανωθεί έτσι ώστε να μην λειτουργεί ως μαμά. Δεν αρέσει σε όλους. Είδα κι άλλα, δεν είδα μόνο αυτό. Έχει παρενέργειες, έχει δευτερεύουσες επιπτώσεις, έχει σκληρότητα, έχει ψυχρότητα, έχει τρομαχτική ανισότητα, έχει ένα σωρό. Αλλά εγώ, για μένα μιλάω, εγώ ένιωσα ΚΑΙ ελευθερία. Δεν είπα ότι είναι το μόνο που ένιωσα.

Είμαι προνομιούχα, γι’αυτό βιώνω κυρίως αυτή την πλευρά κι όχι τις άλλες, χαίρω πολύ, το ξέρω. Τουλάχιστον όμως δεν λέω all lives matter, όπως λένε οι ημιμαθείς απολιτίκ πάνω από τον φρέντο τους.

Συμπλήρωση: έκανα μια απόπειρα να εξηγήσω γιατί δεν είναι η Αμερική η χώρα του Κακού, όπως παρουσιάζεται εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα. Μίλησα από την πλευρά μου διότι δεν μπορώ να μιλήσω για τα τριακόσια εκατομμύρια στο τεράστιο χωνευτήρι που είναι αυτή η χώρα, και όχι για να διαχωρίσω τη θέση μου από τα προβλήματα. Δεν είναι ατομισμός να αναγνωρίζεις και να παραδέχεσαι το προνόμιο σου, είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε όλοι μας. Επίσης, όποια ζει στην Ελλάδα ως λευκή στρέιτ ελληνίδα, έχει όσα προνόμια έχω κι εγώ. Ο λόγος που έγραψα αυτά που έγραψα δεν είναι ότι θίχτηκα προσωπικά, αλλά επειδή δεν μου αρέσει ο αντανακλαστικός αντιαμερικανισμός που κάνει κακό στην Ελλάδα.Τέλος, δεν έχω μόνο θετικές εμπειρίες, αλλά εδώ δεν γράφω γι’αυτές. Και ακόμη πιο τέλος, είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κάποιος που έχει μεγαλώσει σε μικρή χώρα πόσο ασαφές είναι να λέμε “στην Αμερική”. Υπάρχουν πενήντα Αμερικές. Οι εμπειρίες κάποιου που ζει στην Πενσιλβάνια δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με κάποιον που μεγάλωσε στην Καλιφόρνια. Κάθε πολιτεία είναι μια χώρα. Τα νέα της Αμερικής που φτάνουν ως ειδήσεις σε άλλες χώρες, φτάνουν και σε πολλούς Αμερικάνους ως ειδήσεις από αλλες “χώρες”. Οπότε όποιος λέει “πώς γίνεται να ζεις καλά όταν στην Αλαμπάμα σκοτώνονται” είναι αυτός που ζει καλά στην Ελλάδα ενώ στη Νότιο Αφρική σκοτώνονται. 

Κι άλλο edit, όσο προχωράνε οι παρανοήσεις, ενώ προσέχω πολύ τι γράφω: δεν είπα “εγώ αισθάνομαι ελεύθερος πολίτης στην Αμερική”. Εγώ δεν αισθάνομαι έτσι, γιατί καταρχάς δεν είμαι πολίτης της Αμερικής για να έχω τέτοια γνώμη, είμαι μετανάστρια, άρα εξ’ορισμού από τους μη-προνομιούχους της χώρας. Είπα ότι κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι ελεύθερος πολίτης θεσμικά, και αυτό σε αντιπαράθεση με όσα ήξερα ως τώρα, χωρίς να εννοώ ότι επειδή το κατάλαβα, η Αμερική το έχει πετύχει στο 100% χωρίς κανένα πρόβλημα. Να δω πόσα ακόμα θα συμπληρώσω μέχρι να αλλάξει η μέρα.

Βλέπω ότι υπάρχουν κάποιοι που δεν θέλουν να καταλάβουν τι θέλω να πω. Θίγομαι, όντως, όχι προσωπικά, αλλά επειδή στενοχωριέμαι για την Ελλάδα. Όταν γράφω για την Αμερική, πάλι για την Ελλάδα γράφω. Ο αυτόματος αντιαμερικανισμός είναι επαρχιωτισμός, όπως είναι και η λατρεία της Αμερικής σε άλλες φτωχές χώρες. Χρειάζεται ψύχραιμη κριτική, και δεν είναι ψύχραιμο να μην προσπαθείς να καταλάβεις πώς μια χώρα είναι υπερδύναμη, και όχι, δεν είναι μόνο επειδή είναι μια αμείλικτη απάνθρωπη μηχανή. Υπάρχουν και άλλοι λόγοι, από τους οποίους μπορούμε να παραδειγματιστούμε. Είναι σύνθετο το φαινόμενο, και στην Ελλάδα φτάνει μόνο μια πτυχή. Προσπαθώ να μιλήσω για άλλες αποχρώσεις που δεν είναι αυτές που κυκλοφορούν σε χώρες που έχουν φάει πολύ σανό σχετικά με τη Δύση, και αυτό τους έχει κάνει μεγάλο κακό.

Θα προσπαθήσω να μείνω εδώ, γράφοντας το εξής. Μετά την δολοφονία του Φλόιντ, ακολούθησαν – ακολουθούν δέκα μέρες τεράστιας κινητοποίησης σε όλη τη χώρα, με συγκεκριμένα αιτήματα. Φαντάζομαι ότι και αυτά τα βλέπετε. Γίνονται δυναμικά, και έχουν ήδη να φαίνονται αλλαγές στη νομοθεσία σε επι μέρους πολιτείες. ΚΑΙ αυτό είναι η Αμερική. Οι κοινωνικοί αγώνες είναι συνταρακτικοί όταν τους ζεις από κοντά, έχουν μια δυναμική που δεν φανταζόμουν, και γίνεται συνέχεια σε όλα τα επίπεδα, ακόμα κι εδώ στο χωριό μας. Δεν λέω ότι λύθηκε το πρόβλημα του ρατσισμού, μιλάω για την σχέση των πολιτών με την εξουσία. Κάποιων πολιτών. Όχι ασήμαντης μερίδας. Προσπαθώ να το πω όσο πιο αναλυτικά γίνεται. Ελπίζω να υπάρχουν κάποιοι που διαβάζουν και αποκομίζουν κάτι. Αυτή είναι η ελπίδα μου. Ουσιαστικά, ασκώ κριτική στην Ελλάδα επειδή την πονάω, δεν είμαι εγώ το θέμα. Η σκέψη είναι πολιτική, και στόχο έχει τον προβληματισμό.

Ο σημερινός τίτλος του editorial board, της διοίκησης δηλαδή της εφημερίδας των New York Times, είναι “δήμαρχε Ντι Μπλάζιο, ξύπνα. Η αστυνομία είναι εκτός ελέγχου”. Οι New York Times δεν είναι ένα αριστερό μπλογκ περιορισμένης εμβέλειας, είναι μέρος του κατεστημένου. ΚΑΙ αυτό είναι η Αμερική.

Κι άλλη μια συμπλήρωση: δεν είπα “η Αμερική είναι η χώρα της ελευθερίας”, δεν είπα “αισθάνομαι ελεύθερη” έτσι γενικώς και αορίστως, είπα “κατάλαβα τι σημαίνει ελεύθερος πολίτης’. Το “κατάλαβα τι σημαίνει” δεν ταυτίζεται με το “είμαι”. Κατάλαβα και τι σημαίνει να είσαι πλούσιος στην Αμερική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι πλούσια. Κατάλαβα και τι σημαίνει να είσαι φτωχός, ούτε φτωχή είμαι. 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News