O πιο υπεράνθρωπος ρόλος της ανθρωπότητας

O πιο υπεράνθρωπος ρόλος της ανθρωπότητας Facebook Twitter
Η μεγαλύτερη, βασικότερη και πιο θεμελιώδης διαφορά μεταξύ των δύο αυτών αρχέγονων ρόλων είναι το αίσθημα ευθύνης, το βάρος της επίλυσης των πρακτικών θεμάτων που ακόμα και σε πολύ προοδευτικά ζευγάρια το αναλαμβάνει, από μόνη της τις περισσότερες φορές, η γυναίκα. Εικονογράφηση: Subin Yang
10

Αν με ρωτήσει κάποιος τι θα ήθελα να είμαι, αν δεν ήμουν αυτό που είμαι, θα δυσκολευτώ λίγο να απαντήσω άμεσα, γιατί μου φαίνονται ελκυστικά ένα σωρό πράγματα.

Θα ήταν ωραίο να ήμουν ποδοσφαιριστής σε μεγάλη ομάδα (κατά προτίμηση στη Λιβερπουλάρα και αν δεν κάτσει αυτή η μεταγραφή, θα ενδιαφερόμουνα και για Ατλέτικο στη θέση του Γκριεζμάν), να έπαιζα σε μια ροκ μπάντα ή να ήμουν εισοδηματίας, ένα επάγγελμα που από μικρό παιδί μου προκαλούσε μεγάλο θαυμασμό. Αν, από την άλλη, με ρωτούσαν τι δεν θα ήθελα να είμαι, θα απαντούσα κατευθείαν: μάνα.


Να εξηγήσω πριν αρχίσουν να προκαλούνται τρομερές αναταραχές στο κέντρο της Αθήνας με κίνδυνο εξάπλωσης σε όλη την επικράτεια και ίσως και στον υπόλοιπο πλανήτη: δεν λέω ότι το να είσαι μάνα είναι κακό πράγμα, το αντίθετο. Αλλά είναι κάτι που μου φαίνεται αδιανόητα δύσκολο και τρομερά αγχωτικό. Θα μου πείτε «σιγά, αφού εσύ είσαι πατέρας» και θα σας απαντήσω «καμία, μα καμία σχέση».


Η μεγαλύτερη, βασικότερη και πιο θεμελιώδης διαφορά μεταξύ των δύο αυτών αρχέγονων ρόλων είναι το αίσθημα ευθύνης, το βάρος της επίλυσης των πρακτικών θεμάτων που ακόμα και σε πολύ προοδευτικά ζευγάρια το αναλαμβάνει, από μόνη της τις περισσότερες φορές, η γυναίκα.

Αν κάτι χρωστάω στη μάνα των παιδιών μου είναι ότι λόγω των παραπάνω πήρα τον ρόλο του διασκεδαστή και αυτός είναι ένας ρόλος που μου άρεσε τόσο πολύ, που συνεχίζω να τον παίζω, ακόμα και τώρα που τα παιδιά είναι πλέον στο δημοτικό. Αν όμως για κάτι νιώθω άσχημα είναι που δεν μπορούσε αυτή, αλλά και σχεδόν όσες μάνες ξέρω, να έχουν την άνεση, την ξεκούραση και κυρίως την ηρεμία και την έλλειψη συσσωρευμένου άγχους για να πάρουν και εκείνες αυτό τον ρόλο.

Όταν είχα μωρά παιδιά, έκανα τα πάντα. Τα άλλαζα, τα τάιζα, τα έπλενα, τα πήγαινα βόλτα και δεν είναι κάνα κατόρθωμα όλα αυτά, είναι αυτά που κάνουν οι περισσότεροι μπαμπάδες της εποχής μας ή, τουλάχιστον, έτσι θέλω να ελπίζω.

Παρ' όλα αυτά, δεν είχα κανένα άγχος για τα πρακτικά θέματα, τι ώρα θα φάει το παιδί, τι θα φάει, πότε θα κάνει το επόμενο εμβόλιο και πότε πρέπει να πάει στον γιατρό.

Τα άγχη μου ήταν άλλα, πότε θα μπορέσει να βάλει το πρώτο του γκολ, μην τον πληγώσει καμία «τσούχτρα» στον παιδικό σταθμό και μη μου πέσει όταν τον κρατάω ανάποδα και τρέχουμε σε όλο το σπίτι, μια δραστηριότητα που του φαίνεται τρομερά διασκεδαστική, κι εμένα επίσης.

Αλλά με ανάποδο τρέξιμο σε όλο το σπίτι δεν μεγαλώνουν τα παιδιά, ούτε θωρακίζουν την υγεία τους και γι' αυτά, τα τρομερά σημαντικά, κάποιος άλλος πάντα αγχώνεται.


Αν δεν υπήρχαν οι μανάδες, τα παιδιά θα πεθαίνανε σε βρεφική ηλικία ή, έστω, λίγο αργότερα από έλλειψη τροφής ή έλλειψη ρουχισμού ή άλλων τέτοιων βασικών αναγκών.

Ο μπαμπάς μπορεί να είναι τρομερή πηγή χαράς για ένα μωρό, που το παίρνει στα χέρια του και το πετάει μέχρι το ταβάνι και το πιάνει και το ξαναπετάει και το ξαναπιάνει και το ξαναπετάει (καταλάβατε, νομίζω, την επαναληπτικότητα που μπορεί να έχει μια τέτοια δραστηριότητα), αλλά αν τον αφήσει η γυναίκα του με το παιδί και δεν του πει με κάθε λεπτομέρεια ακριβώς τι πρέπει να κάνει για τα πρακτικά θέματα, όπως π.χ. «το παιδί να φάει στις 3 την κρέμα του, αν κάνει κακά να τον αλλάξεις και όταν ξαπλώσει να το σκεπάσεις με το κουβερτάκι», ο πατέρας θα το κάνει his way, που έλεγε και ο Sinatra ή ο Elvis ή ο Sid Vicious, διαλέχτε και πάρτε.

Οι πιθανότητες είναι να γυρίσει η μάνα σπίτι μετά από δύο ώρες που πήγε να δει την κολλητή της που είχε να την δει από τότε που γέννησε το μωρό και να δει τον άντρα της να βλέπει Λίβερπουλ-Κρίσταλ Πάλας σε επανάληψη (γιατί αυτό έχει η TV, τι να κάνουμε τώρα;), να τρώει ένα τοστ και να έχει δίπλα του στον καναπέ το μωρό, ατάιστο και με βαριά την πάνα, γιατί «είναι ματσάρα και θα το αλλάξω στο ημίχρονο, σ' το υπόσχομαι, έλα μη φωνάζεις, αφού τώρα κατουρήθηκε. Τι; Αν έφαγε; Όχι, δεν πεινούσε, αφού τον ρώτησα και μου είπε "αγκού", κάτσε λίγο άκρη, ρε παιδί μου, βαράει πέναλτι ο Μιλιβόγεβιτς».


Αν κάτι χρωστάω στη μάνα των παιδιών μου είναι ότι λόγω των παραπάνω πήρα τον ρόλο του διασκεδαστή και αυτός είναι ένας ρόλος που μου άρεσε τόσο πολύ, που συνεχίζω να τον παίζω, ακόμα και τώρα που τα παιδιά είναι πλέον στο δημοτικό.

Αν όμως για κάτι νιώθω άσχημα είναι που δεν μπορούσε αυτή, αλλά και σχεδόν όσες μάνες ξέρω, να έχουν την άνεση, την ξεκούραση και κυρίως την ηρεμία και την έλλειψη συσσωρευμένου άγχους για να πάρουν και εκείνες αυτό τον ρόλο.


Και αυτός ο ρόλος, ο ρόλος της ευθύνης, είναι κάτι που μένει στις μάνες για μια ζωή. Είναι αυτό που κοροϊδεύουμε πολλές φορές ή άλλες μας κουράζει, είναι το νοιάξιμο, ακόμα και αν είσαι σε ηλικία που δεν το έχεις ανάγκη, είναι το «ζακέτα έβαλες;», το «φάε κάτι», το «μην τσακώνεσαι με την αδερφή σου, πάρ' την ένα τηλέφωνο να τα βρείτε».

Είναι όλο αυτό το τεράστιο βάρος που έχουν στους ώμους τους οι μανάδες, που νιώθω πολλές φορές ότι δεν τις αφήνει να ευχαριστηθούν τον ρόλο τους, είναι αυτό που πίσω από κάθε χαρά βλέπουν εκατό αγωνίες και εκατό πράγματα που πρέπει να προλάβουν, να τα λύσουν, να είναι εκεί πριν από 'σένα, για 'σένα.


Δεν ζηλεύω τον ρόλο της μάνας, δεν θα ήθελα με τίποτα να έχω γεννηθεί γυναίκα και να γίνω μάνα. Όμως τον ρόλο αυτόν το θαυμάζω απεριόριστα και τον σέβομαι όσο λίγα πράγματα. Τον σέβομαι κυρίως γιατί, καλώς ή κακώς, η ζωή δεν είναι ένα πανηγύρι και στα δύσκολα οι μανάδες βγήκανε μπροστά.

Γιατί αν έχεις κάθε μέρα μέσα σου το αίσθημα της ευθύνης, όταν θα έρθουν τα πραγματικά δύσκολα θα πάρεις μια ανάσα και θα κάνεις αυτό που έχεις συνηθίσει να κάνεις, θα βάλεις τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα και θα τραβήξεις από το χέρι αυτούς που σου γκρινιάζανε ότι τους πρήζεις.

ΥΓ.: Η τελευταία παράγραφος ανήκει στη μητέρα μου, που, όποτε ερχόντουσαν τα πολύ δύσκολα (όπως συμβαίνει εξάλλου σε κάθε οικογένεια), μεταμορφωνόταν σε κάτι βαθιά ηρωικό. Δεν ξέρω πώς έκανες όλα αυτά τα μεγάλα που έκανες, αλλά ξέρω πως χωρίς εσένα δεν θα ήταν κανείς μας αυτό που είναι σήμερα.

Αρχείο
10

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Διεθνή / Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων και καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Χαράλαμπος Παπασωτηρίου, εξηγεί πώς μια νίκη του Μπάιντεν θα σηματοδοτήσει την αναβίωση της Δύσης ως κεντρικού παράγοντα στη διεθνή πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

6 σχόλια
εν γενει,ποσο μας αρεσει να κολακευουμε,τελικα,τον εαυτο μας...εν προκειμενω,η αυταρεσκεια της "ελληνιδας μανας" και των αυλικων της(των παιδιων της,ντε),ο εμμεσος και τοσο αηδιαστικα υπουλος τροπος με τον οποιο γλυφει τον εαυτο της,και διδαξε και τους απογονους της να το πρατουν,με ξεπερναει...
Οι άντρες ασχολούνται με την τέχνη και άλλα κενά διότι δεν μπορούν να δημιουργήσουν ζωή.Μόνο η γυναίκες είναι προικισμενες με το δώρο της δημιουργίας. Όλα τα άλλα είναι μπλαμπλα.Το τραγικότερο είναι ότι μια φράξια του φεμινισμού έχει σχετικοποιήσει ακόμα και την τεκνοποιΐα. Έχει βάλει ακόμα κι αυτό στη ζυγαριά του μίσους. "Εγώ θα γεννήσω, θα θηλάσω αλλά μετά δικό σου", "στις βόρειες χώρες..." όπως λέμε στη χώρα του ποτέ.No wonder που η Ελλάδα έχει τον πιο γηρασμένο πληθυσμό. Εκτός από κρίση κτλ κτλ έχουμε και την χειρότερη ποιότητα φεμινισμού.
Όλο το άρθρο είναι λάθος (και, παρεπιπτόντως, ένα είναι ένα λάθος τρομερά μισογυνικο). Η αλήθεια είναι η εξης: Η μητέρα κυοφορεί, γεννάει, και θηλάζει το παιδί. Όλα τα άλλα μια χαρά μπορεί να τα κάνει και ο πατέρας. Απλά, εδώ και πάρα πολλά χρόνια οι ρόλοι των γονιών μοιράζονταν ως εξης: ο πατέρας έβγαζε τα λεφτά για να συντηρήσει οικονομικά τα παιδιά και η μητέρα μεγάλωνε τα παιδιά. Τις τελευταίες δεκαετίες που οι γυναίκες έχουν αρχίσει σιγά σιγά να βγάζουν και αυτές λεφτά και να συντηρούν οικονομικά τα παιδιά, έχουν αρχίσει και οι άντρες σιγά σιγά να μεγαλώνουν τα παιδιά. Φυσικά, για υπάρξει πλήρης ισότητα χρειάζονται αιώνες, αλλά πχ στις χώρες της βόρειας Ευρώπης ήδη υπάρχουν ζευγάρια που η γυναίκα φέρνει τα λεφτά στο σπίτι και ο πατέρας έχει αναλάβει τα πρακτικά θέματα, να μεγαλώσει δηλαδή τα παιδιά. ΥΓ Και μια και φέρνετε ως παράδειγμα για όσα υποστηρίζετε την δική σας οικογένεια, να σας πω ότι στην δική μου οικογένεια τα πράγματα δεν ήταν ετσι: ο πατέρας μου δεν ήταν απλά διασκεδαστής για εμένα και την αδελφή μου. Αυτός μας ξύπναγε και μας ετοίμαζε οσο είμαστε μικρά για να πάμε στο σχολείο, αυτός μας πήγαινε στον παιδίατρο, αυτούς μας διάβαζε σε πολλά μαθήματα κτλ κτλ.
ναι,φωτεινη,αλλα οταν μεγαλωσει αυτο το παιδι που το ανελαβε ο πατερας,επειδη η μαμα δουλευε,και το ρωτησουν "ποιον αγαπας πιο πολυ,μαμα ή μπαμπα;" και απαντησει "μπαμπα",μη το πεις αχαριστο που δεν αναγνωριζει την "θυσια" της μαμας,ε;
Νομίζω ότι είναι πολύ εύστοχο το κείμενο. Έτσι έχουν τα πράγματα και υπάρχουν και λόγοι για αυτό. Καλώς ή κακώς όταν μεγαλώνεις έναν άνθρωπο μέσα στο σώμα σου για τόσους μήνες και ύστερα στον βγάζεις από αυτό (καθόλου εύκολη διαδικασία όποιον τρόπο και αν ακολουθήσεις) πολύ δύσκολα τον βλέπεις σαν κάτι ξεχωριστό από εσένα. Το αίσθημα ευθύνης είναι πολύ πιο ιδιαίτερο από αυτό του πατέρα. Πρέπει να το κρατήσεις ζωντανό, ταϊσμένο, ντυμένο, ζεστό ,ευτυχισμένο. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς , είναι κάτι σαν παρόρμηση που δεν είναι πάντα ευχάριστη αλλά ακόμα και τη στιγμή που για διακοσιοστή φορά έχεις τρέξει στο κλάμα του και ορκίζεσαι οτι αν ξανακλάψει θα το πνίξεις, κλαίει και πας και λες και ένα τραγούδι γιατί αν δεν το κάνεις θα σκάσεις. Είναι ένας πολύ παράξενος δεσμός αυτός που δεν μπορείς να τον μοιραστείς καμιά φορά ούτε και να τον εξηγήσεις. Και δυστυχώς η καθημερινότητα όντως πολλές φορές σου στερεί τον ρόλο του διασκεδαστή γιατί ακόμα και οι καλύτερες δεν μπορούν να τα κάνουν όλα. Γιατί ενστικτωδώς κολλάς στο ζην και όχι στο ευ ζην και ας μην σου αρέσει.Και το πιο σκοτεινό μυστικό της μητρότητας που κανείς δεν σου λέει είναι οτι μόλις αποκτήσεις ένα παιδί δεν θα ξανακοιμηθείς ήρεμη ποτέ, δεν θα είσαι μια ελεύθερη μονάδα ποτέ. Η έννοια θα είναι μαζί σου πάντα και για πάντα. Και δίπλα σου να κοιμάται θ'αναρωτιέσαι τι ονειρεύεται.Α και επίσης ότι όλα τα κλισέ είναι αλήθεια.
Και γιατί αφού η μητέρα είναι τόσο δεμένη με το παιδί της δεν ενδιαφέρεται καθόλου να δουλέψει πιο πολύ και να βγαλει πιο πολλά λεφτά για να έχει μια καλύτερη ζωή το παιδί; Αντίθετα, απαιτεί μόνο από τον πατέρα να φέρνει στο σπίτι τα χρήματα. Τι συμβαίνει λοιπόν, στο θέμα ΛΕΦΤΑ ξαφνικά η έννοια της μανουλας για το παιδί σταματάει;
Και ποιος σου είπε οτι οι μαμάδες δεν δουλεύουνε. Απλώς είτε δουλεύεις είτε όχι κάνεις και όλα τα άλλα που πρέπει να κάνεις όσων αφορά το παιδί. Αν ξέρεις εσύ καμιά μάνα να κοιμάται νύχτα που το παιδί έχει πυρετό έχει δεν έχει δουλειά το πρωί, είναι δεν είναι ξύπνιος ο πατέρας να μου την δείξεις. Και επίσης το να δουλεύει μια μαμά, τη δουλειά θα κάνει και με ποιες προϋποθέσεις είναι κάτι που δεν περιλαμβάνει μόνο τον πατέρα αλλά και τη γιαγιά, τον παιδικό ,το σχολείο κτλ,γιατί κάποιος πρέπει να μείνει και με το παιδί. Μια χαρά δουλεύουν και οι μανούλες ακριβώς γιατί τις μέρες μας με ένα μέσο μισθό δεν πας πουθενά, αλλά δεν πραγματώνουν την επαγγελματική τους φαντασίωση απλά κουράζονται διπλά. Το κείμενο περιγράφει (σωστό ή λάθος) αυτό που συμβαίνει σε πάρα πολλά σπίτια , να μην πω τα περισσότερα, ως εκ τούτου είναι αληθινό.
Χαριτωμένη τοποθέτηση, αλλά λίγο μου φαίνεται σαν εξύμνηση μιας ανεμελιάς που δεν είναι αυτονόητο ότι μπορείς να έχεις εις βάρος της συντρόφου σου.Αν χρειαζόταν, ο μη γένοιτο, να είσαι μόνος μπαμπάς, θα τα αναλάμβανες αναγκαστικά όλα, και τα πρακτικά, και τα άγχη μαζί.Δες σχετικά: https://www.theguardian.com/world/2017/may/26/gender-wars-household-chores-comic – Έχει να κάνει περισσότερο με chores, αλλά το concept είναι για το mental load, το οποίο σχεδόν αυτόματα ανατίθεται στις γυναίκες/μανάδες.Λίγη τροφή για σκέψη.
Η ταπεινή πρακτική μου εμπειρία είτε άμεση είτε έμμεση δεν έχει σχέση με την ανωτέρω περιγραφή, η οποία -μολαταυτα- είναι απόλυτα αναγνωρίσιμη σαν συμπεριφορικό πρότυπο.