Όσο περνά ο καιρός διαπιστώνουμε πως τόσο λιγότερα μας χωρίζουν
SWEET NOTHING
Ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα είναι η τεμπελιά. Το θεωρώ πολύ άδικο και κάποια στιγμή αυτή η αδικία πρέπει να αποκατασταθεί.
Τα φίλτρα στο Instagram είναι όλα αισθητικής vintage. Βγάλαμε το φιλμ από τη ζωή μας και βάλαμε φίλτρα που κάνουν τις φωτογραφίες να μοιάζουν σαν να είναι τραβηγμένες με φιλμ.
SWEET NOTHING ΠΙΟ ΠΡΟΣΦΑΤΑ
Η καλοσύνη των ξένων
Στο σούπερ-μάρκετ, στο ταξί, στο περίπτερο, όσα δίνεις, τόσα παίρνεις.
Οι πιο δύσκολες κουβέντες είναι αυτές που θα κάναμε με τον 18χρονο εαυτό μας
Ξεκινάς αυτό το ταξίδι με πολύ καλές προθέσεις και, κυρίως, με πολλά όνειρα. Και έρχονται ξαφνικά οι μπόρες.
Το αέναο κυνήγι της ευτυχίας
Ή πώς να κάψετε τον εγκέφαλό σας προσπαθώντας να γίνετε ευτυχισμένοι, χωρίς να καταφέρετε τίποτα
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας: Το στίγμα, εμείς και οι άλλοι
Οι ψυχικές ασθένειες είναι κάτι πολύ κοντινό σε όλους μας, δεν κάνουν διακρίσεις και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να στιγματίζουν
Με αφορμή τον Ζακ: Η υποκειμενική πραγματικότητα είναι η ίδια η πραγματικότητα
Ο κόσμος είναι γεμάτος τραγωδίες. Μερικές γίνονται πιο προσωπικές, άρα (ακόμα και αν αυτό είναι λάθος) για κάποιους ανθρώπους πιο τραγικές.
Το κανονικό και το μη κανονικό
Από το 2010 μέχρι σήμερα έχουμε ζήσει και ταυτόχρονα αποδεχτεί τόσο σουρεαλισμό που δεν έχει μείνει τίποτα πια που να μας εκπλήσσει.
Οι ζωές των άλλων
Όπου βλέπω «σκαστούς» από την πόλη, θέλω να μου πουν αν πέτυχε αυτό που είχαν στο μυαλό τους. Και πάντα μου λένε το ίδιο: «ήταν η καλύτερη απόφαση που έχουμε πάρει».
Η ζωή, ο θάνατος και η ζωή μετά του Μιχάλη Καραβίδη
Μέρος τρίτο (και τελευταίο): Η κηδεία
Ήξερα ότι ήθελα να χωρίσω, αλλά δεν ήξερα τον τρόπο
Όταν ξεκινάς μια κοινή ζωή με έναν άλλο άνθρωπο, συνειδητά ή ασυνείδητα δημιουργείς ένα σωρό προσδοκίες
Η ζωή, ο θάνατος και η ζωή μετά του Μιχάλη Καραβίδη
Ο Ανδρέας Λουκάκος γράφει μια ιστορία για την πρώτη μεταθανάτια βόλτα ενός φανταστικού χαρακτήρα
Κανείς δεν σε προετοιμάζει για τη στιγμή που θα κάνεις παιδί
Ο Ανδρέας Λουκάκος θυμάται τις ημέρες που γεννήθηκαν τα δύο του παιδιά και πιστεύει ότι δεν υπάρχει κανένα manual που να εξηγεί σε έναν γονιό τι ακριβώς έρχεται
Οι υπέροχες μέρες στο ΤΕΒΕ ή ο χαλασμένος printer...
Ο Ανδρέας Λουκάκος αφηγείται την φρικτή εμπειρία της εγγραφής του στο ΤΕΒΕ που, όπως λέει, τον έκανε αυτόν τον αδυσώπητα σκληρό άνθρωπο που είναι σήμερα
Οι σπουδές και η ζωή μετά
Νέοι, 16 και 17 ετών, καλούνται να πάρουν μια πολύ σημαντική απόφαση ζωής σε μία ηλικία που τα δεδομένα που χρησιμοποιούν για να πάρουν αυτή την απόφαση είναι ελάχιστα
Το σπίτι του παππού μου
Τα παλιά εξοχικά σπίτια τα αγαπάμε γιατί, νομίζω, όλοι μας αγαπάμε πολύ το μικρό παιδί που ήμασταν κάποτε
Το τέλος της εφηβείας
Η ελληνική κοινωνία προ δέκα ετών δέχτηκε ένα χτύπημα από αυτά που δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστούν από καμία κοινωνία, πόσο μάλλον από μια κοινωνία που επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό και από το συναίσθημα.
Οι εφηβικές φιλίες που σε καθορίζουν και δεν τελειώνουν ποτέ
Τα ανέμελα χρόνια μας και όλα αυτά που ζήσαμε παρέα είναι μέσα μας για πάντα, είναι συνέχεια μαζί μας και με έναν ιδιαίτερο τρόπο μας κάνουν να είμαστε αυτοί που είμαστε
H γενιά του άγχους
Ζούμε τη δική μας ιστορία, την ιστορία της κατάρρευσης της εύκολης ζωής.
Κοιτώντας γύρω σας, πόσους ανθρώπους μπορείτε να χαρακτηρίσετε ευτυχισμένους;
Αναζητώντας μια ουτοπία
Μια πασχαλινή ιστορία
O Κώστας, το βαφτιστήρι της μάνας μου, ίσως και να υπήρξε το πιο αστείο παιδί όλων των εποχών
