Κατώτατος μισθός: Μαστίγιο, καρότο και σύνδρομο της Στοκχόλμης

Κατώτατος μισθός: Μαστίγιο, καρότο και σύνδρομο της Στοκχόλμης Facebook Twitter
«Μη σταματάς όταν κουράζεσαι, σταμάτα όταν έχεις τελειώσει τη δουλειά»: αυτό είναι το σλόγκαν που επικρατεί και συνοδεύεται με χαμογελαστό emoticon.
7

Δεν είναι μόνο καταθλιπτική αλλά και πολλαπλώς εξοργιστική σε όλες τις εκφάνσεις της αυτή η ιστορία με την αύξηση του κατώτατου μισθού που ακόμα δεν λέει να φτάσει το συμβολικό όριο που είχε τεθεί για την αείμνηστη «γενιά των 700 ευρώ» τα πρώτα χρόνια της κρίσης, όταν οι ψευδαισθήσεις ακόμα τότε βρίσκονταν σε πλήρη ανάπτυξη και οι συνθήκες παραλυτικής επισφάλειας δεν είχαν αποκαλυφθεί ακόμα στο τρομακτικό τους μέγεθος.


Μαστίγιο και καρότο σε συνδυασμό με σύνδρομο της Στοκχόλμης: αυτό βιώνουν οι περισσότεροι εργαζόμενοι, κυρίως οι νέοι, οι αποκαλούμενοι «millennials», οι μεγαλύτεροι των οποίων κοντεύουν πια τα σαράντα και έχουν φάει ήδη μία δεκαετία από την επαγγελματική τους «καριέρα» (μαζί με ολόκληρα σχεδόν τα νιάτα τους) περιμένοντας να πραγματωθεί το όραμα της ανάπτυξης.


Και η σχιζοφρένεια εντείνεται, αν συνυπολογίσει κανείς σ' αυτές τις συνθήκες ένδειας και επισφάλειας τη βαθιά διείσδυση στη σύγχρονη εργασιακή κουλτούρα της λατρείας της εργασιομανίας (χωρίς τις αντίστοιχες υλικές ανταμοιβές) που προέρχεται από την Αμερική κυρίως, και –για να μην αδικούμε ολόκληρη τη χώρα– ειδικά από τους ιθύνοντες των τεχνολογικών πολυεθνικών που έχουν κατακυριεύσει το σύμπαν.

Δεν αρκεί να ανέχεσαι την εργασία σου ούτε απλώς να σου αρέσει, πρέπει να τη λατρεύεις. Και όχι μόνο να τη λατρεύεις, αλλά να κοινοποιείς πόσο τη λατρεύεις στα social media.


«Μη σταματάς όταν κουράζεσαι, σταμάτα όταν έχεις τελειώσει τη δουλειά»: αυτό είναι το σλόγκαν που επικρατεί και συνοδεύεται με χαμογελαστό emoticon. Η έκσταση του μόχθου δεν πρέπει να σταματά ποτέ, ούτε το πάρτι που κάνουν οι ενδορφίνες όταν βρίσκεσαι σε ντελίριο δημιουργικού κάματου (και βλέπεις κύκλους από την υπερφόρτιση του σκληρού στον εγκέφαλό σου).

Δεν αρκεί να ανέχεσαι την εργασία σου ούτε απλώς να σου αρέσει, πρέπει να τη λατρεύεις. Και όχι μόνο να τη λατρεύεις, αλλά να κοινοποιείς πόσο την λατρεύεις στα social media, συγχωνεύοντας έτσι απολύτως την προσωπικότητά σου (την ταυτότητά σου) με αυτήν της εργοδοσίας.

Δεν πρόκειται για μαρξιστικό λυρισμό αλλά για τη στεγνή πραγματικότητα. Κάποτε κοροϊδεύαμε το κορπορατικό μοντέλο των Γιαπωνέζων που θύμιζε τόσο έντονα αίρεση και τώρα το λουζόμαστε όλοι ανά τον πλανήτη.

Δεν φτάνει που ο μέσος εργαζόμενος έχει καταντήσει σταχανοβίτης χωρίς αιτία, χωρίς όραμα και συνήθως χωρίς προοπτική, πρέπει να συμμετέχει ενεργά και στην κουλτούρα αποθέωσης του μόχθου και παρουσιάζει σχεδόν ως «glamorous» την εμμονή με το εργασιακό αντικείμενο, ακόμα κι αν πρόκειται για την πιο ανούσια και μηχανική δουλειά του κόσμου.

Κι όλα αυτά σε πείσμα των επίσημων στοιχείων που δείχνουν ότι οι ατέλειωτες ώρες εργασίας δεν ενισχύουν ούτε τη δημιουργικότητα ούτε την παραγωγικότητα, το αντίθετο μάλιστα.


Δεν ήταν άγγελοι, φυσικά, αλλά μου λείπουν όλο και πιο έντονα οι παλιοί μεγιστάνες και πλουτοκράτες, όσο αμφιλεγόμενες και σκληρές κι αν ήταν οι μεθοδεύσεις τους, όχι μόνο επειδή ήταν πιο ειλικρινείς όσον αφορά τα κίνητρά τους αλλά επίσης επειδή δεν σέρβιραν διαρκώς τις δραστηριότητές τους ως «φιλανθρωπικές» και απαραίτητες για την εξέλιξη της ανθρωπότητας.


Οι σύγχρονοι κροίσοι της τεχνολογίας επιθυμούν να βλέπουμε τις εταιρείες τους ως αγαθοεργές αιρέσεις και το «κάψιμο» των εργαζομένων ως δημιουργική έκσταση.

Ο Έλον Μασκ δήλωσε πρόσφατα ότι «κανείς δεν άλλαξε τον κόσμο δουλεύοντας 40 ώρες την εβδομάδα... το σωστό νούμερο είναι 80 ή 100, ανάλογα με το άτομο – πάνω από τις 80 ώρες, τα επίπεδα πόνου αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο».

Τι είναι ο πόνος, όμως, μπροστά στην έκσταση του δημιουργικού μόχθου; Η δουλειά είναι αυτοσκοπός, η αμοιβή δεν έχει σημασία.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

 

Shortcut
7

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ