Τελικά, η κόλαση είναι οι Γάλλοι ‒σύμφωνα με τη νόστιμη ελληνική παράφραση του σαρτρικού «η κόλαση είναι οι άλλοι»‒ και η παραδοσιακά «σαδομαζό» αντίληψή τους περί φλερτ και ερωτισμού γενικώς ή μήπως οι Γάλλοι (και κυρίως οι Γαλλίδες εν προκειμένω) θα μας σώσουν από τον «νέο πουριτανισμό» και τις αγκυλώσεις μιας άτεγκτης πολιτικής ορθότητας; Ιδού το ερώτημα που σέρνεται στις παρέες τον τελευταίο καιρό με αφορμή την παρέμβαση κατά της ποινικοποίησης του «αρχέγονου» αντρικού πεσίματος, όπως εκφράστηκε μέσω της «κίνησης Ντενέβ».
Πολλοί (και πολλές – είμαστε κι εμείς άσχημα μπλεγμένοι στα ελληνικά με την απόλυτη κυριαρχία του αρσενικού γένους στον λόγο) έσπευσαν να χαιρετίσουν με ενθουσιασμό και ανακούφιση την αντίδραση αυτή στις υπερβολές και στις παράπλευρες απώλειες του #metoo και του «time's up», ήταν όμως περίπου βέβαιο εξαρχής ότι θα εκτεθούν στην πορεία της συζήτησης, από τη στιγμή που το αντεπιχείρημα είναι τόσο ισχυρό και δίκαιο: εδώ κάναμε τόσο αγώνα για να ανοίξει επιτέλους η πόρτα της καταγγελίας των κεκτημένων πρακτικών σεξουαλικής παρενόχλησης και βίας, ειδικά στο πλαίσιο αντρικής εξουσίας που κυριαρχεί στους εργασιακούς χώρους, κι εσείς μαντάμ πάτε να την κλείσετε με τις ρετρό ενστάσεις σας; Σιλάνς, σιλβουπλέ.
Από την άλλη πλευρά, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδεχτεί κανείς τον ρόλο της Αμερικής ως φωτεινού και απόλυτου υποδείγματος κάθαρσης σάπιων και βίαιων συμπεριφορών (και το δηλώνω εγώ, ένα σεσημασμένο «παπαγαλάκι του αμερικανισμού», lol), την ώρα που η μισή χώρα ρέπει προς τη βαρβαρότητα και την αντίδραση. Όποιος έχει επισκεφτεί τη χώρα άλλωστε κι έχει συναναστραφεί κόσμο σε ποικίλα περιβάλλοντα, μπορεί, νομίζω, να πιστοποιήσει το χάσμα που χωρίζει την ακατάστατη καθημερινότητα από τον μύλο των πάσης φύσεως politics, όπως παρουσιάζεται στα media.
Πρόκειται για το ιδανικό δόλωμα για κλικ κι εμείς κλικάρουμε σαν μαλάκες για να πάρουμε λίγο μάτι από τα «άπλυτα» των σταρ, ασχέτως του αν οι καταγγελίες περιέχουν ίχνος σοβαρότητας ή τεκμηρίωσης.
Δυστυχώς, το ζήτημα της σεξουαλικής παρενόχλησης και της βροχής καταγγελιών κατά επωνύμων εμπεριέχει από τη φύση του και ένα έντονα «πικάντικο» και κουτσομπολίστικο στοιχείο. Μετά από τόσο καιρό, εξακολουθεί να μην περνά μέρα που να μη δουν το φως της δημοσιότητας αποκαλύψεις για σκιώδεις, αρπακτικές και επιθετικές ερωτικές συμπεριφορές κάποιου επιφανούς εκπροσώπου του χώρου του θεάματος και των μέσων κυρίως. Πρόκειται για το ιδανικό δόλωμα για κλικ κι εμείς κλικάρουμε σαν μαλάκες για να πάρουμε λίγο μάτι από τα «άπλυτα» των σταρ, ασχέτως του αν οι καταγγελίες περιέχουν ίχνος σοβαρότητας ή τεκμηρίωσης.
Πιο πρόσφατο παράδειγμα η περίπτωση του γνωστού Αμερικανού κωμικού Αζίζ Ανσάρι, ο οποίος έχει «ξεφωνηθεί» στους τίτλους πολλών έγκυρων μέσων τις τελευταίες μέρες ως υπαίτιος περιστατικού κακοποίησης. Μπαίνει, λοιπόν, κανείς να δει τι είχε κάνει αυτός ο αλήτης και διαβάζει αποσπάσματα από το ανώνυμο κείμενο μιας γυναίκας με την οποία είχε βγει ραντεβού πριν από χρόνια (εκείνη είχε ξεκινήσει τη διαδικασία του «φλερτ») ένα βράδυ, πήγαν σε εστιατόριο (εκείνη θα προτιμούσε λευκό αντί κόκκινο κρασί, αλλά το άφησε να περάσει) και μετά σπίτι του για τα περαιτέρω, έκαναν έρωτα, αλλά μετά της έμεινε μια λίγο «στιφή» γεύση από την όλη φάση, χωρίς να κατονομάζει κάποια, έστω και αμυδρά, επιθετική συμπεριφορά.
Απλώς δεν ήταν ακριβώς ο τέλειος άντρας που περίμενε κι αυτό κάπως την τραυμάτισε ανεπανόρθωτα. Μα την Παναγία, αυτά λέει και μάλιστα ανώνυμα, γεγονός που ουδόλως εμπόδισε τόσα μέσα να παρουσιάσουν τον ηθοποιό στον τίτλο και στο lead άρθρων τους ως υπόλογο και «καταζητούμενο» για περιστατικό άγριας σεξουαλικής παρενόχλησης. Δεν βαριέσαι, άντρας είναι, διάσημος είναι, κωμικός είναι(!), θα μπορούσε να το έχει κάνει.
Πολυτελείας κουβέντες, θα πει κανείς, και δικαίως εν μέρει, ειδικά αν αναλογιστεί τη χυδαία, ψωροπερήφανη και αγρίως συμπλεγματική ματσίλα που επικρατεί παντού στη δική μας χώρα. Παντού, εκτός από τον «πολιτισμένο» κύκλο μας, όπως όλοι, λίγο-πολύ, θέλουμε να πιστεύουμε.
