Μας έφαγε η ηθική υπεροψία

Μας έφαγε η ηθική υπεροψία Facebook Twitter
Ο άνθρωπος αυτός έχει καταφέρει μαγικά τρικ υψηλού ταχυδακτυλουργικού επιπέδου. Όπου, όποτε και όπως καταλήξει η θητεία του, αν μη τι άλλο έχει κατορθώσει ήδη να λέει και να κάνει ό,τι φριχτό τού κατέβει και να μην έχει καμία σημασία – όχι μόνο τι λέει ο ίδιος αλλά τι λέει οποιοσδήποτε.
0

«Μην τολμήσεις να γίνεις μέρος του προβλήματος. Χρειαζόμαστε μια τελική λύση». Αυτή ήταν η προτροπή που αμόλησε στο Twitter μετά τη νέα σφαγή αθώων στο Μάντσεστερ η γνωστή στη Βρετανία τηλεοπτική περσόνα και αρθρογράφος του Mail Online (μίας από τις πιο δημοφιλείς και γιγαντιαίες «ενημερωτικές» πλατφόρμες στον πλανήτη) Katie Hopkins, φανατική διώκτρια των μεταναστών (γενικώς) και της πολιτικής ορθότητας. Κατόπιν καταγγελίας και εμπλοκής των Διωκτικών Αρχών, επέστρεψε γρήγορα και το «τροποποίησε», αλλά ήταν αργά. Ενδέχεται, υποθέτω, να είναι τόσο πανηλίθια και απαίδευτη, ώστε να αγνοεί τους τρομακτικούς συνειρμούς που συνδέονται με τον όρο «τελική λύση», αν και πιθανότατα ήξερε τι έγραφε και το πέταξε έτσι κι αλλιώς για να τα κάνει πουτάνα κι αυτή πάνω στον θρήνο και στον χαμό, από θέση μιντιακής ισχύος και ηθικής υπεροψίας. Τέτοιου είδους άχρηστοι ηλίθιοι –δεν νομίζω ότι ο προσδιορισμός «λαϊκιστής» είναι πολύ χρήσιμος πια, μοιάζει εντελώς αόριστος και ενοχλητικά αντιλαϊκός επίσης– έχουν κατακλύσει τα διεθνή media και τους παρακολουθούμε κι εδώ να αλυχτάνε καθημερινά από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, κρατικά και «ελεύθερα».


Δεν θα προκαλέσει σε κανέναν έκπληξη η πληροφορία ότι η συγκεκριμένη συνάδελφος γουστάρει Τραμπ και τέτοια, άγρια κόλπα. Δικαιολογημένη πλέον η εκτίμηση. Ο άνθρωπος αυτός έχει καταφέρει μαγικά τρικ υψηλού ταχυδακτυλουργικού επιπέδου. Όπου, όποτε και όπως καταλήξει η θητεία του, αν μη τι άλλο έχει κατορθώσει ήδη να λέει και να κάνει ό,τι φριχτό τού κατέβει και να μην έχει καμία σημασία – όχι μόνο τι λέει ο ίδιος αλλά τι λέει οποιοσδήποτε. Έχει πραγματικά πλάκα –νοσηρή και καταθλιπτική κατά βάθος, αλλά είναι και να σε πιάνει νευρικό γέλιο απελπισίας– να βλέπεις αρθρογράφους, πολιτικούς και παρουσιαστές σατιρικών εκπομπών στην Αμερική, αλλά και παντού, να χτυπιούνται κάθε τρεις και λίγο μετά την πιο πρόσφατη επίθεση του Τραμπ στην κοινή λογική και ευαισθησία. Ματαίως χτυπιούνται τα προοδευτικά media. Η αλληλουχία «δημόσιες σχέσεις / προπαγάνδα / spin / fake news / στημένο περιεχόμενο γενικώς» μοιάζει να έχει διαβρώσει σε ολοκληρωτικό βαθμό το μιντιακό πεδίο και γι' αυτό φυσικά δεν ευθύνονται μόνο ο Τραμπ και η «διεθνής επέλαση του λαϊκισμού».

Οι γονείς μου, που έζησαν Κατοχή, δεν έλεγαν «οι ναζί» σαν να επρόκειτο για κάποια εξωγήινη ράτσα ανώμαλων σαδιστών, αλλά «οι Γερμανοί» και παθαίνουν σύγχυση όταν βλέπουν κάτι γομάρια δίπλα μας να ψάχνονται με τελικές λύσεις και να τους λένε ναζί σαν να είναι από άλλο πλανήτη, ενώ είναι μια χαρά Ελληνάρες.


Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος έχει γκώσει τόσο με τον καταιγισμό πληροφορίας και γνώμης που δέχεται από τόσα μέσα καθημερινά. Είναι προφανές ότι στη χώρα μας η κόπωση της κοινής γνώμης και η αγανάκτηση κατά παντός πλέον οφείλονται σε μεγάλο βαθμό και στον βομβαρδισμό αποψάρας και ανάλυσης, επιπέδου στεγνής και στρατευμένης ατζέντας συνήθως, που δέχεται από ένα σύστημα όπου η βελόνα έχει κολλήσει προ πολλού στον ίδιο σκοπό. Ακόμα και η υψηλή τέχνη της πολιτικής γελοιογραφίας στην Ελλάδα μοιάζει να έχει παραδώσει το πνεύμα της (και κάθε διάθεση να προκαλέσει αληθινό, λυτρωτικό γέλιο αντί για νωχελικό μειδίαμα επιδοκιμασίας) στον βωμό μιας προκαθορισμένης ατζέντας και μιας ηθικής υπεροψίας. Στο μεταξύ, εγκληματικές οργανώσεις με κοινοβουλευτικό μανδύα, καθώς και διάφοροι ημιπαράφρονες εθνοκάπηλοι, κατοχυρώνονται σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού ως αντίβαρο στην «περιρρέουσα υποκρισία και σήψη» και μία από τις αιτίες είναι η δυσανεξία μέρους του κοινού προς την ακατάσχετη φλυαρία των «συστημικών» μέσων κάθε απόχρωσης.


Έχουν γίνει αμέτρητες πια οι φορές που έχω ακούσει «κανονικούς» –εκτός του οικείου συναφιού δηλαδή– ανθρώπους, κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας, να αγανακτούν αναφωνώντας λόγου χάρη «ναζί και ναζί, μας ζαλίσατε με τους ναζί, ήρωες τους κάνατε πάλι». «Έλα μωρέ», θα πει κάποιος –το λέει ήδη διαβάζοντας αυτές τις γραμμές–, «κρυφοχρυσαυγίτες είναι όσοι τα λένε αυτά». Δεν νομίζω, φίλε μου. Εκτός των άλλων, κάποιους ανθρώπους τους ξενίζει ο ίδιος ο όρος, όπως χρησιμοποιείται πλέον. Οι γονείς μου, που έζησαν Κατοχή, δεν έλεγαν «οι ναζί» σαν να επρόκειτο για κάποια εξωγήινη ράτσα ανώμαλων σαδιστών αλλά «οι Γερμανοί» και παθαίνουν σύγχυση όταν βλέπουν κάτι γομάρια δίπλα μας να ψάχνονται με τελικές λύσεις και να τους λένε ναζί σαν να είναι από άλλο πλανήτη, ενώ είναι μια χαρά Ελληνάρες.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Shortcut
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ