Θυμάμαι πόσο είχα ξινίσει –για λογαριασμό τους– όταν είχαν κάνει εκείνη την γκεστ-σταρ εμφάνιση στον τρίτο κύκλο του «House of Cards» τα δύο από τα τρία γνωστά παγκοσμίως μέλη της art punk/prank φράξιας Pussy Riot, η Ναντέζντα (ή Νάντια, γνωστή στους «σεξιστές» και ως «the cute one») Τολοκονίκοβα και η Μάσα Αλιόχινα. Ντυμένες με τουαλέτες προσκαλούνται επίσημα –αντί να κάνουν αντάρτικο ντου με καπνογόνα και μπαλακλάβες, σύμφωνα με το επίσημο καταστατικό τους– στη δεξίωση του Φρανκ Άντεργουντ για να την "πουν" στον Δανό ηθοποιό Λαρς Μίκελσεν που υποδύεται έναν φανταστικό Ρώσο Πρόεδρο, που, όμως, κατά διαβολικό τρόπο, έχει τα ίδια αρχικά (Βίκτορ Πετρόφ) και μπόλικη από την ιδιοσυγκρασία του πραγματικού. Μάλλον μάγκας προέκυψε τελικά ο χαρακτήρας του Προέδρου από τη συνάντηση (και την παρουσία του στη σειρά εν γένει) και οπωσδήποτε πρόκειται για μία από τις πιο αξιοπρεπείς ενσαρκώσεις Ρώσου στη σύγχρονη δυτική μυθοπλασία ταινιών και σειρών, όπου οι συμπατριώτες του Πούτιν απεικονίζονται αποκλειστικά σχεδόν ως γκροτέσκα στερεότυπα και χονδροειδείς καρικατούρες, πολύ περισσότερο και από την εποχή του Ρόκι 3 – αδίστακτοι ολιγάρχες ή/και μαφιόζοι, αγροίκοι, σκληροτράχηλοι μπράβοι κ.λπ. Για τους γυναικείους χαρακτήρες, ας μην το συζητήσουμε καν.
Τα πράγματα ζόρισαν με την (αέναη) επικράτηση του Πούτιν και το κανάκεμα των χειρότερων συντηρητικών ενστίκτων μιας, έτσι κι αλλιώς, συντηρητικής κοινωνίας και τα μέλη των Pussy Riot βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των –δυτικού τύπου– κινηματικών εκδηλώσεων εναντίον του καθεστώτος.
Ήταν κανένας χρόνος μετά την αποφυλάκισή τους –η τρίτη καταδικασθείσα, Κατερίνα Σαμούτσεβιτς, είχε «συγχωρεθεί» πολύ νωρίτερα– και αποτελούσαν ήδη διεθνές cause célèbre εξαιτίας της διετούς φυλάκισής τους με την κατηγορία του «χουλιγκανισμού με υποκίνηση θρησκευτικού μίσους» ως αποτέλεσμα της πιο τολμηρής δημόσιας, καταστασιακού ύφους, δράσης τους: τα 30 δευτερόλεπτα χάους και στοχευμένης ιεροσυλίας στην πίστα μπροστά από το ιερό του κεντρικού ορθόδοξου Καθεδρικού της Μόσχας, καταγγέλλοντας την αμέριστη συμπαράσταση του επίσημου κλήρου προς τον Πούτιν και τον σφιχτό εναγκαλισμό κράτους και Εκκλησίας. Ο ναός είχε κατεδαφιστεί το 1931 από το σοβιετικό καθεστώς και είχε μετατραπεί σε δημοτική πισίνα (είχε και τα καλά του ο κομμουνισμός, να τα λέμε κι αυτά), για να ανεγερθεί εκ νέου μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Αυτής της πρώιμης μετασοβιετικής περιόδου απελευθερωμένα τέκνα είναι και οι Pussy Riot που βρήκαν, μέσα στο γενικό μπάχαλο, το πλαίσιο για να εκφραστούν στην πρώτη γραμμή της πρώτης γενιάς ακτιβισμού (εικαστικού, οικολογικού, φεμινιστικού, LGBT ή άλλου) στη νέα εποχή της Ρωσίας. Τα πράγματα ζόρισαν όμως με την (αέναη) επικράτηση του Πούτιν και το κανάκεμα των χειρότερων συντηρητικών ενστίκτων μιας, έτσι κι αλλιώς, συντηρητικής κοινωνίας και τα μέλη των Pussy Riot βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των –δυτικού τύπου– κινηματικών εκδηλώσεων εναντίον του καθεστώτος, τεστάροντας με την αιρετική, επιθετική πανκ σλογκανολογία τους τα όρια της ανοχής του. Τελικά, κατάφεραν να τα υπερβούν με την «Πανκ Προσευχή» στο άβατο της Εκκλησίας της Ρωσίας.
Κι όλα τούτα, μάλιστα, με την πλήρη συμπαράσταση των γονιών τους (ο μπαμπάς της Νάντια, ειδικά, είναι υπόδειγμα γοητευτικού, ώριμου μποέμ και ελαφρώς κλονισμένου άντρα), όπως είχε αποκαλύψει το 2014 –και ενώ ακόμα η Νάντια και η Μάσα ήταν στη φυλακή– το ντοκιμαντέρ του HBO, Pussy Riot - A Punk Prayer. Η ταινία εστιάζει χρονικά και θεματικά στη δίκη, παρουσιάζει όμως συνολικότερο ενδιαφέρον, όχι μόνο ως προφίλ των τριών επιφανών μελών της κολεκτίβας αλλά και ως μικρή ξενάγηση στους «πολιτιστικούς» πολέμους και στις λεπτές ισορροπίες της Ρωσίας του Πούτιν, για τον οποίο αποκτά κανείς την αίσθηση ότι ναι μεν λειτουργεί κατ' ουσίαν ως δικτάτορας, αλλά ξέρει ακριβώς μέχρι πού να τραβήξει το σκοινί για να μη φανεί απολύτως σκοταδιστής.
Έρχονται, λοιπόν, στην Αθήνα οι Pussy Riot ή, μάλλον, δύο μέλη που εκπροσωπούν τη «συλλογικότητα», η εκ της διάσημης τριάδας Μάσα Αλιόχινα και η Σάσα Μπογκίνο, ένα από τα φρέσκα μέλη, υποθέτει κανείς από την ηλικία της (γεν. το 1995). Η Νάντια δεν θα είναι παρούσα, αφού την έχει φάει η Αμερική, όπου κλιμακώνει τον αγώνα, εναντίον του Τραμπ αυτήν τη φορά (για τον οποίο δήλωσε ότι είναι πιο εύκολος στόχος από τον Πούτιν), προμοτάροντας το βίντεο για το κομμάτι των Pussy Riot «Make America great again». Μέχρι και στο πάρτι για τα δέκα χρόνια λειτουργίας του γνωστού κλαμπ της Νέας Υόρκης The Box (τίτλος του πάρτι «Ten years of decadence») εμφανίστηκε πριν από λίγες μέρες. Αυτά είναι, δηλαδή. Κι ο μπαμπάς της, που είχε δηλώσει ότι «εμείς ήμασταν αντικαθεστωτικοί, αλλά μεγαλώσαμε μια μικρή μπολσεβίκα», τι θα λέει τώρα άραγε;
