Στο ζαχαροπλαστείο: «Σφάξτε εμένα καλύτερα και όχι το αφεντικό!»

Στο ζαχαροπλαστείο: «Σφάξτε εμένα καλύτερα και όχι το αφεντικό!» Facebook Twitter
Πάνε τρία χρόνια τώρα που δεν έχω φάει ούτε έναν μπεζέ. Έχουν πια αποκτήσει για μένα την πικρή γεύση που έχει το γεγονός ότι η απόλαυση του καταστηματάρχη αποκτά μεγαλύτερη σημασία από την απόλαυση του πελάτη.
1

Η καταγωγή της λέξης «τρόπαιο» σχετίζεται με το ότι, μετά τις νικηφόρες μάχες, οι αρχαίοι μάς έστηναν το σχετικό δοξαστικό μνημείο στο σημείο όπου κρινόταν το τέλος της μάχης, εκεί όπου επήλθε η «τροπή» της, με την οπισθοχώρηση του εχθρού ή, ακόμα καλύτερα, εκεί όπου ο εχθρός ετράπη σε φυγή. Έτσι, η λέξη «τρόπαιο» σήμερα χρησιμοποιείται για οτιδήποτε μπορεί να συμβολίζει μια νίκη ή μια επιτυχία. Και άσχετα με το αν αυτή είναι πολεμική, αθλητική ή προσωπική. Θα άξιζε όμως, για τη χαρά της ακριβολογίας και μόνο, να δημιουργηθεί μια απλή παραλλαγή αυτής της λέξης προκειμένου να καλύπτει τις υποπεριπτώσεις των κάπως ασαφών ίσως και λίγο φαντασιακών, μικρών, καθημερινών, προσωπικών επιτυχιών, όπου το «τρόπαιο» είναι κάτι φαγώσιμο. Η πρόταση είναι αυτό το είδος επάθλου να λέγεται «τρόφαιο». Παράδειγμα χρήσης: «μια μεγάλη σαρδέλα ήταν το τρόφαιο της χαριτωμένης φώκιας που επί τρία ολόκληρα λεπτά στριφογύριζε μια μπάλα με τη μύτη της στο Δελφινάριο» ή έτερο παράδειγμα: «Πήγε και πάλι στο ζαχαροπλαστείο, για το τρόφαιο της ημέρας του, που ήταν τέσσερις μπεζέδες».


Επρόκειτο, λοιπόν, για τη γιορτή Κωνσταντίνου και Ελένης και το ζαχαροπλαστείο είχε αυξημένη κίνηση. Συνήθως, όταν κατέφευγα εκεί για το τρόφαιό μου, τύχαινε να είναι σε ώρα που στο ταμείο καθόταν η κόρη του ιδιοκτήτη. Πάντως, είτε βρίσκεται στο ταμείο η κόρη του είτε ο ιδιοκτήτης, η στάση του σώματος τους είναι πανομοιότυπη: η λεκάνη τους μένει σαν βιδωμένη στο ψηλό σκαμπό μπροστά στην ταμειακή και όποιες κινήσεις χρειάζεται να κάνουν προς τα δεξιά, ή τα αριστερά ολοκληρώνονται με μικρές εκτάσεις του κορμού και κάποιο άπλωμα των χεριών. Ποτέ δεν έτυχε να βρεθώ σε αυτό το ζαχαροπλαστείο και να δω τον πατέρα ή την κόρη να μην κάθονται στο σκαμπό.


Με τον πατέρα, τα πράγματα είναι πολύ λιτά όσον αφορά την επαφή με λόγια. Επιπλέον, σαν φιγούρα είναι ενοχλητικός. Φταίνε τα μουστάκια του, που είναι κάπως φουσκοϊσιωμένα και γυριστά προς τα κάτω. Φταίει επίσης το κενό βλέμμα του και το ότι ανασηκώνει τη μεγάλη κοιλιά του και την αποθέτει στο τραπέζι στο οποίο βρίσκεται η μηχανή, με αποτέλεσμα να είναι πάντα κάπως σκυφτός από πάνω της και γενικότερα να μοιάζει πάρα πολύ με θαλάσσιο ελέφαντα στη στεριά.

Είχα μείνει σαστισμένος να παρατηρώ την ουρά πίσω μου να σχολιάζει εις βάρος μου. Βρέθηκα μόνος μου και αδειασμένος από το λαϊκό δικαστήριο των υπόλοιπων καταναλωτών, που ενώ θα έπρεπε να πολεμούν στο πλευρό μου, στήθηκαν απέναντί μου για να με τουφεκίσουν.


Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, που είχε κόσμο λόγω της γιορτής, ο πατέρας στεκόταν στη θέση του και κοιτούσε ατάραχος έξω από την τζαμαρία την κίνηση στον δρόμο, ενώ η μοναδική διαθέσιμη πωλήτρια μετέφερε κάτι τυλιχτά κεράσματα από ένα ταψί στις προθήκες του ψυγείου. Από τακτ οι πελάτες την περιμέναμε υπομονετικά να τελειώσει, επειδή πιστεύαμε ότι αμέσως μετά θα μας εξυπηρετούσε. Όμως αδειάζοντας το πρώτο ταψί, έτρεξε γρήγορα μέσα κι έφερε καινούργιο. Εμείς, πάλι –μα, πόσο κύριοι!– περιμέναμε.


Στο τρίτο ταψί που έφερε η πωλήτρια δεν άντεξα. Σκεφτόμουν όλη εκείνη την ώρα με φωνή βαθιά και συρτή σαν του ζόμπι : «Γιατί μου καθυστερείτε τόσο πολύ το τρόφαιό μου;». Μην αντέχοντας άλλο ξέσπασα και με δυνατή φωνή ζόμπι επιπλήττω τον θαλάσσιο ελέφαντα: «Συγγνώμη, κύριε», του λέω ως εισαγωγή, και ξαφνιάζεται εκείνος γιατί φαίνεται πως δεν του είχε μιλήσει κανείς μέχρι τότε με τέτοια φωνή. Υψώνει, λοιπόν, το φρύδι και κάπως διευθετεί τα μπροστινά του πτερύγια, ώστε να κυκλώσει με αυτά την ταμειακή του. Εγώ ακάθεκτος συνεχίζω: «Έχετε μόνο μία διαθέσιμη πωλήτρια και την έχετε βάλει να γεμίζει το ψυγείο, ενώ εμείς περιμένουμε εδώ με τις ώρες σαν να βρισκόμαστε στο Μητρώο της ΔΟΥ Ψυχικού;».

Συνειδητοποιώ τότε ότι όλοι γύρω μου κάνουν μικρά νεύματα συγχαρητηρίων προς εμένα. Με δικαιώνουν. Ο θαλάσσιος ελέφαντας όμως τα αγνοεί και ανασηκώνοντας λίγο τον σβέρκο του, όπως κάνουν όλοι οι εκνευρισμένοι θαλάσσιοι ελέφαντες, μου λέει θρασύτατα: «Και πώς θα πουλήσω εγώ κύριε αν τα ψυγεία μου είναι άδεια;». «Και γιατί δεν σηκώνεστε από τη θέση σας να γεμίσετε εσείς τα ψυγεία σας, ώστε να απελευθερωθεί η υπάλληλός σας και να εξυπηρετήσει εμάς;» ρωτάω εγώ τώρα, με φωνή πολύ επιτακτική, για να μην πω διατακτική. Οι άλλοι πελάτες γύρω μου προσπαθούν να κατανοήσουν γιατί τα χέρια τους δεν είναι ήδη έτοιμα σε στάση για να με καταχειροκροτήσουν. Τότε όμως πετάγεται η πωλήτρια και χύνοντας το σώμα της πάνω στο ψυγείο, δηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο ένα γελοίο αυτοθυσιαστικό, λέει: «Σφάξτε εμένα καλύτερα και όχι το αφεντικό!» μου φωνάζει σε μελοδραματικό τόνο ιερομάρτυρος:

«Πείτε μου! Πείτε μου τι να σας βάλω!».

«Τέσσερις μπεζέδες!» της φωνάζω εγώ δυνατά.


Και τότε ακούω από πίσω μου μία γραία με φτιαγμένο μαλλί να λέει, δήθεν με απορία: «Μα, για τέσσερις μπεζέδες άνοιξε τέτοιον καβγά;».


Ο θαλάσσιος ελέφαντας καγχάζει και λέει «έλα μου ντε;» και απλώνει κάπως το πτερύγιο προς την πωλήτρια κάνοντάς της ένα δυσερμήνευτο νεύμα, στο οποίο εκείνη τη στιγμή δεν έδωσα σημασία, αλλά ήταν τελικά η έγκριση της καταδίκης μου.

Είχα μείνει σαστισμένος να παρατηρώ την ουρά πίσω μου να σχολιάζει εις βάρος μου. Βρέθηκα μόνος μου και αδειασμένος από το λαϊκό δικαστήριο των υπόλοιπων καταναλωτών, που ενώ θα έπρεπε να πολεμούν στο πλευρό μου, στήθηκαν απέναντί μου για να με τουφεκίσουν.

 
Οικονομοποίησαν όλοι εκείνοι οι προδότες την ηθική τάξη των πραγμάτων και τη λογική και κατέληξαν ότι οι τέσσερις μπεζέδες είναι πολύ λίγοι για να δικαιούμαι να ομιλώ. Πόσο μάλλον για να απαιτώ συντομία εξυπηρέτησης και κέρδος χρόνου.


Έφυγα γρήγορα και θλιμμένος από το μαγαζί.


Με το που βγήκα από την πόρτα άνοιξα βιαστικά το κουτί για να φάω το τρόφαιό μου. Κι εκεί κατάλαβα τι σήμαινε το νεύμα του θαλάσσιου ελέφαντα προς την υποτακτική πωλήτριά του. Ο μπεζές ήταν τόσο σκληρός και μπαγιάτικος, που ήταν αδύνατον να τον συνθλίψω, πιέζοντάς τον με τη γλώσσα μου στον ουρανίσκο.


Αν μου είχαν μείνει δυνάμεις, θα έπρεπε να έχω επιστρέψει στο μαγαζί και να αποθέσω το κουτάκι με τους μπεζέδες πάνω στην ταμειακή του θαλάσσιου ελέφαντα. Θα έπρεπε όμως να διαθέτω και τις δυνάμεις για μια σύγκρουση του τύπου μόνος εναντίον όλων και εκείνη τη στιγμή δεν ένιωθα ότι θα έπρεπε να σπαταληθώ σε αυτό.


Φτάνοντας σπίτι, πήρα μια καθόλου ικανοποιητική ρεβάνς με το να διαγράψω από τους φίλους μου στο Facebook το ζαχαροπλαστείο του θαλάσσιου ελέφαντα. Τέρμα πια οι ειδοποιήσεις τύπου «τα τσουρέκια μας μόλις βγήκαν από τοn φούρνο» και πάνε τρία χρόνια τώρα που δεν έχω φάει ούτε έναν μπεζέ. Έχουν πια αποκτήσει για μένα την πικρή γεύση που έχει το γεγονός ότι η απόλαυση του καταστηματάρχη αποκτά μεγαλύτερη σημασία από την απόλαυση του πελάτη.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Στήλες
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

1 σχόλια
Ενδιαφερουσα εξιστόρηση, πρωτα ξεκινα με body shamming του "κακου" καπως πρεπει να υπηρετηθει το στερεοτυπο του "κακου" ετσι ωστε να ελαχιστοποιηθει η αμφιβολια περι του ποιον του, μετα ο πελάτης ιδιωτικης επιχειρησης φωνάζει/απαιτει στον ιδιοκτήτη να τον τροποποιήσει τον τροπο λειτουργίας της επιχειρησης του ως αναφαιρετο δικαίωμα! και οι υπολοιποι πελατες είναι "προδοτες'Το να φευγει ο πελατης χωρις σκηνες για αυτην την "ανειπωτη" συμπεριφορα που "υπεστει" απο τον καταστηματαρχη και να κατεληγε κατευθειαν στον "δεν ξανα παταω", που η πλειοψηφία των "προδοτων" κανει, δεν είναι το σωστο;Συγνωμη αγαπητε αλλα μπορει ο καταστηματαρχης να ήταν "θαλασσιος ελεφαντας" αλλα και η συμπεριφορά σας ήταν απαράδεκτη, αιντα μπαινουμε σε ιδ.επιχειρησεις και απαιτουμε φωνάζοντας να μας κανουν τους υπηρετες που θα λειτουργήσουν στους χρονους που εμεις επιθυμουμε και με τροπους που εμεις οριζουμε; Στις ιδιωτικες επιχειρησεις ο ιδιωτης εχει καποιο λογο ή μπα;. Ο καταστηματαρχης "παχυδερμο ζώο", οι υπολοιποι πελάτες "προδοτες"....ή στραβα αρμενίζετε ή στραβος είναι ολοκληρος ο γυαλος. Μια φορα εγω θα είμουν απο τους "προδοτες" και θα επερνα το μερος του "ζωου" και όχι ενος αγνωστου που φωναζει και προσταζει για τεσσερα μπεζεδακια (το γκουγκλαρα να δω το αντικειμενο του ποθου....μα για αυτα; να ήταν κανα σορωπιαστο να παει στ' αναθεμα να δειξω επιεικεια).Αντιλαμβάνομαι την λυρικη διαθεση (και την απολαυσα) αλλα...που να σας αδικουσε κιολας ο ανθρωπος, με το μπαρδον ο θαλασσιος ελεφας.