Ό,τι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με... πλάκα.

Ό,τι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με... πλάκα. Facebook Twitter
UNFRIEND, BLOCK ΚΑΙ DELETE: Θυμάστε με τι illustration ορμή είχε φτάσει ο Τζήμερος από τον χώρο της διαφήμισης; Τι συνέβη και με την άλλη ηρωίδα της (μάταιης) πολιτικής μας καθημερινότητας, τη Ραχήλ Μακρή, που ήρθε ως Μπουμπουλίνα, είδε και ουσιαστικά απήλθε;
23

Λίγα χρόνια πριν, όταν ξεκινούσε η κρίση κι ήμασταν οι περισσότεροι κάπως αμέριμνοι ακόμα, κάναμε με τον Νίκο Πορτοκάλογλου μια συζήτηση. Κι εκείνος, ίσως γιατί εξασκούσε τον εαυτό του στο παιχνίδι της χαράς, ίσως ακριβώς γιατί ήταν ανυποψίαστος για το μέγεθος της καταστροφής, έκανε μια αισιόδοξη πρόβλεψη: «η κρίση», επέμεινε, «είναι μια ευκαιρία να ξεκαθαρίσει οριστικά η ήρα από το σιτάρι».


Λίγα χρόνια μετά δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι η ήρα δεν έχει αγκαλιάσει και τον τελευταίο εναπομείναντα κόκκο σιταριού. Όσο για τα ξεκαθαρίσματα, ασφαλώς δεν έγιναν όπως τα εννοούσε ο Πορτοκάλογλου. Γίνονται, όμως, καθημερινά και με άγριους όρους: ποτέ η πληροφορία δεν ήταν αμεσότερη και μεγαλύτερη, ποτέ η πληροφορία δεν ήταν πιο χαώδης και ακαριαία αμφισβητήσιμη. Κυρίως, ποτέ δεν πυροδοτούσε τόσο άμεσες και ακραίες διαφωνίες, τόσο ταχείες και πλήρεις αποκαθηλώσεις, τόσα ερείπια. Μάλλον μόνο ερείπια.


Κι ακριβώς αυτό συμβαίνει όσο ο καβγάς του πεζοδρομίου, η αντίδραση του δρόμου, η συζήτηση του καφενείου, η κινητοποίηση του συνόλου, η αντίσταση της πλατείας, η οργή της πόλης, η θλίψη της οικογένειας, η διαφωνία της εφημερίδας, η αντιπολίτευση, η συμπολίτευση, η άποψη, η επιχειρηματολογία, η παπάτζα, η οργή και η σύμπνοια έχουν όλα μετακινηθεί από το κεφάλι, τη σκέψη, τα πόδια και την κινητοποίηση στα ακροδάχτυλα που πληκτρολογούν παρορμητικά και ά-λογα, αναζητώντας μάταια ανακούφιση. Όσο ερημώνει αυτή η πόλη τα βράδια, τόσο αναδίδει την υπόκωφη βουή μιας ακραίας διαφωνίας εσωτερικού χώρου που εξελίσσεται διαρκώς με φρενήρεις ρυθμούς, σαν σεισμός πολλών Ρίχτερ που ισοπεδώνει τα πάντα.

Τι συνέβη και στη διαδρομή όλοι αυτοί οι εκλεκτοί κι εκλεκτικοί παράτησαν το «νέο ήθος» κι άρχισαν να σκούζουν σαν τη Μαντάμ Σουσού που άφησε τα γαλλικά κι έπιασε τα «αγιούτε, χριστιανοί» όταν αντιλήφθηκε ότι πνίγεται;


Η ταχύτητα της αποδόμησης, της αποκαθήλωσης και της πανωλεθρίας αυξάνεται σε παράλληλη διαδρομή με την ταχύτητα των εγχειρημάτων ανέγερσης νέων ειδώλων, κομμάτων, κομματαρχών, μικρών πρωταγωνιστών μιας τραγικά βραχείας, σχεδόν θνησιγενούς και πύρρειας νίκης εντυπώσεων: τα τελευταία χρόνια πόσοι εκμεταλλεύτηκαν, συνειδητά ή ασυναίσθητα, στον δημόσιο βίο αυτό που εξέφραζε η ουτοπία του Πορτοκάλογλου, πιστεύοντας ότι ήρθε η ώρα οι ίδιοι να συλλέξουν το σιτάρι, να ξεκαθαρίσουν ό,τι καθείς θεωρούσε ήρα και να φτιάξουν το χωραφάκι τους ωραίο-ωραίο, έτσι όπως το είχαν φανταστεί; Και πόσο γρήγορα αποκαθηλώθηκαν, όχι μόνο γιατί η διαδρομή από την ύβρη στη νέμεση γίνεται πια με υπερηχητικά τζετ αλλά και διότι αυτή η ταχύτητα δεν τους επέτρεψε να είναι πιο διπλωματικοί; Πιο προσεκτικοί. Πιο «ντυμένοι». Στο βασίλειο της παρόρμησης και των λάθος αντανακλαστικών, στο βασίλειο των social media, όλοι θέλουμε να υποδυόμαστε τον ωραιότερο, πιο προοδευτικό, πιο ευτυχή και νοήμονα, πιο χιουμορίστα και σκεπτόμενο, πιο πολιτικό και ηρωικό, τον καλύτερό μας εαυτό, αλλά όλοι την πατάμε και βρισκόμαστε ολόγυμνοι, βορά στην αμείλικτη δημόσια έκθεση. Και μετά... unfriend, block και delete.


Να θυμηθούμε πόσα είχαν ξεκινήσει ωραία; Θυμάστε με τι illustration ορμή είχε φτάσει ο Τζήμερος από τον χώρο της διαφήμισης στον πολιτικό μας βίο ως μία μη πολιτικογενής περίπτωση εναλλακτικού πολιτικού λόγου και μίας κοσμιότητας όσο lifestyle χρειαζόταν; Πώς εκείνο το clean cut χαμόγελο συνετρίβη σε έναν ωκεανό απολιτίκ ανοησίας, δείχνοντας τελικά τα δόντια τσοπανόσκυλου και τα αντανακλαστικά φιλοβασιλικής θείτσας; Θυμάστε με τι πνευματική ανωτερότητα και αστικό εκλεκτικισμό είχε εκρεύσει το Ποτάμι ως άλλη εναλλακτική, πλουραλιστική, ψύχραιμη λύση, προερχόμενη από τον νου υγιών πολιτών; Και πώς έγινε και το Ποτάμι έφτασε από την υψηλή φιλοσοφία του Στέλιου Ράμφου στα κακόγουστα τηλεοπτικά σποτάκια κάκιστης επιθεώρησης («Η Πολιτικάντισσα», «Το Φασιστάκι» κ.λπ.), στα ανορθόγραφα tweets, στις ακατανόητης σύλληψης αφίσες υποστήριξης του Εμανουέλ Μακρόν, στις αγοραίες εξάρσεις του «Λουκά Σιδηρόπουλου» στο Facebook; Και πώς όλα αυτά τα φιλόδοξα και όλοι αυτοί οι «ξεχωριστοί» έφτασαν να καθίσουν τόσο χαμηλά στα ποσοστά, που ούτε οι fitballs να τους ανασηκώνουν; Θυμάστε πόσο καμαρώναμε και δικαιολογούσαμε τις αυταρχικές εξάρσεις της Ζωής Κωνσταντοπούλου, τις συντριπτικές της βεβαιότητες και το εισαγγελικό ύφος, όσο άτεγκτο χρειαζόταν, για να στηρίξουμε σ' αυτό την ελπίδα μιας αντικαπιταλιστικής κάθαρσης; Τι συνέβη κι αυτή η στιβαρή «Αθηνά» μετετράπη σε έξαλλη μαινάδα, έτοιμη να κατασπαράξει και τον Γερμανό πρέσβη και την documenta και τον Γλέζο μαζί; Τι συνέβη και με την άλλη ηρωίδα της (μάταιης) πολιτικής μας καθημερινότητας, τη Ραχήλ Μακρή, που ήρθε ως Μπουμπουλίνα, είδε (ξεκατινιάστηκε με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου) και ουσιαστικά απήλθε − αν και ευελπιστεί πως το Μέτωπό της είναι αυτό της Νίκης. Πώς οι καινούργιοι και άφθαρτοι που έφερναν τον φρέσκο αέρα, μαζί και πολλοί των «παραδοσιακών» κομμάτων, κατέληξαν να ξεμαλλιάζονται στα social media με εκφράσεις που θα ζήλευε ο «μπύθουλας» του Ψαθά; («το ρετάλι του τσίρκου», «λαμόγιο», «Η παρανοϊκή Σουργελότης», «οι τελειωμένοι βλάκες, οι στόκοι..»).


Τι συνέβη και ό,τι άρχισε ωραίο, τελειώνει με (χοντροκομμένη) πλάκα; Τι συνέβη και στη διαδρομή όλοι αυτοί οι εκλεκτοί κι εκλεκτικοί παράτησαν το «νέο ήθος» κι άρχισαν να σκούζουν σαν τη Μαντάμ Σουσού που άφησε τα γαλλικά κι έπιασε τα «αγιούτε, χριστιανοί» όταν αντιλήφθηκε ότι πνίγεται; Απλώς είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια, πολλώ δε μάλλον κάστρα.


(Διότι ως γνωστόν στη ζωή ξεκινάμε με όνειρα χίλια/ Τα γκρεμίζει ο πόνος, η φτώχεια κι η ζήλια.)

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Πλαγιομετωπικά
23

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Σε ανθρώπινα μέτρα… Aπό την Ναταλί Χατζηαντωνίου

Πλαγιομετωπικά / Σε ανθρώπινα μέτρα… Aπό την Ναταλί Χατζηαντωνίου

Όταν η -περί υγείας- ειλικρίνεια αναφαίνεται σαν γερό μητρικό χαστούκι, έστω και μέσα από τα social media, και αναγκάζει τους πάντες να βάλουν στην άκρη πολιτικές πεποιθήσεις και να ευχηθούν μόνο το καλύτερο
ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
«Tη σκοτεινή σου μελετάμε πείνα, καχύποπτοι, ανύποπτοι και ύποπτοι»*

Πλαγιομετωπικά / «Tη σκοτεινή σου μελετάμε πείνα, καχύποπτοι, ανύποπτοι και ύποπτοι»*

Ο υπουργός Περιβάλλοντος επιμένει ότι η προαγωγή πριν από τη συνταξιοδότηση δεν είναι ατόπημα, θυμίζοντας εκείνη την κουβέντα του Γιώργου Βουλγαράκη περί νόμιμου και ηθικού
ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ένα παρ' ολίγον σοβαρό τροχαίο στην εφηβεία, που μου έγινε μάθημα ζωής

Πλαγιομετωπικά / Ένα παρ' ολίγον σοβαρό τροχαίο στην εφηβεία, που μου έγινε μάθημα ζωής

Όλοι -ως έφηβοι- το 'χουμε σκάσει από το σπίτι για μια κλεφτή βόλτα με το αμάξι ενός φίλου: κάποτε, όμως, τα πράγματα στραβώνουν κι είναι να απορείς γιατί τα ατομικά μας παθήματα δεν γίνονται μαθήματα συλλογικά
ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

σχόλια

18 σχόλια
Αυτοί παντα ίδιοι ήταν. Η μη διαυγεια πνεύματος που διέκρινε το σύνολο εκείνη την εποχή τους είχε ανακηρύξει σε σωτήρες. Και αλίμονο σε όποιον τολμούσε να επισημάνει τα προβλήματα εκείνη την εποχή! Φραστικό ξύλο μέχρι θανάτου!Δίδαγμα: ο νέος δεν είναι πάντα ωραίος.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση σε αυτό το άρθρο είναι κυρίως η ηττοπάθεια και μοιρολατρία που αποπνέει. Στο κάτω κάτω της γραφής ο Πορτοκάλογλου έχει δίκαιο: Με την κρίση θα ξεκαθαρίσει η ήρα από το σιτάρι. Το βλέπουμε ήδη να συμβαίνει, καθώς αποδείχθηκε πόσο άσχετοι με την πραγματικότητα ήταν οι αντιμνημονιακοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Και ο κόσμος, παρότι συνεχίζεται η παραπληροφόρηση από το μιντιακό/διαπλεκόμενο κατεστημένο, αντιλαμβάνεται ότι όταν μόνο εμείς βουλιάζουμε ενώ όλα τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη (με μνημόνιο ή χωρίς, με ευρώ ή χωρίς) πάνε εξαιρετικά καλύτερα από εμάς, κάτι κάνουμε στραβά εμείς. Υπάρχουν βέβαια και μερικοί που ακόμα πιστεύουν σε ανοησίες αλλά ο αριθμός τους όλο και μειώνεται. Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση είναι η εξίσωση προς τα κάτω, κάτι που και άλλοι σχολιαστές επισήμαναν, και μια συνηθισμένη απάντηση των αποτυχημένων. Λοιπόν τι σχέση έχει ο Τζήμερος που όπως αποδείχθηκε από την αρχή της κρίσης λέει αλήθειες, με τις επίσης αποδεδειγμένα άσχετες με την πραγματικότητα Μακρή και Κωνσταντοπούλου; Ο Τζήμερος έχει γράψει εκατοντάδες άρθρα (εδώ ένα πρόσφατο http://www.capital.gr/arthra/3219723/epitelous-i-saria-gkremizetai-meso-strasbourgou ) και έχει δώσει δεκάδες συνεντεύξεις και ομιλίες (εδώ μια πρόσφατη συνέντευξη https://www.youtube.com/watch?v=EzlMBh-Ny38&t=1805s ) μιλώντας με δεδομένα και με επιχειρήματα. Το διαπλεκόμενο κατεστημένο που απειλείται από τις αλήθειες που λέει τον έχει θάψει κάτω από ποτάμια λάσπης και περιφρόνησης – αλλά ο άνθρωπος συνεχίζει να αγωνίζεται για την αλήθεια και να επιμένει ότι η αλήθεια μας συμφέρει. Καλό είναι ο πολίτης να ψάχνει κατευθείαν εκείνους που διεκδικούν την ψήφο του, και να μην παρασύρεται από αυτούς που αποδεδειγμένα τον έχουν παραπληροφορήσει από την αρχή της κρίσης.Τέλος μου έκανε εντύπωση ότι η αρθρογράφος δεν αναφέρει τίποτα για αυτούς που καθιέρωσαν το αντιμνημονιακό ψέμα στην χώρα μας και έτσι έσυραν την χώρα μας στα χάλια που βρισκόμαστε. Πολιτικοί που εκμεταλλεύθηκαν την κρίση προς ίδιο όφελος όπως Σαμαράς, Τσίπρας, Καμμένος, Κουβέλης – και δημοσιογράφοι που παραβίασαν το καθήκον τους να πληροφορούν ορθά την κοινή γνώμη όπως Τράγκας, Αφτιάς, Παπαδάκης, Χατζηνικολάου, Τσαπανίδου, Πρετεντέρης, κοκ – η λίστα είναι μεγάλη. Το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός παραπληροφορήθηκε μέχρι επιπέδου ψεκασμού αποδεικνύεται από το ότι στα μέσα του 2014 σε μια δημοσκόπηση το 75% του κοινού συμφώνησε με την πρόταση “η κρίση της ελληνικής οικονομίας ήταν προσχεδιασμένη από διάφορα εξωθεσμικά κέντρα” (πηγή http://bit.ly/kathimerini-mythoi ). Το ίδιο κοινό μερικούς μήνες αργότερα έφερε στην εξουσία τους Τσίπρα και Καμμένο για να μας φορτώσουν 100 δις (ή 30.000 ευρώ ανά οικογένεια) επιπλέον κόστος Διανέλος Γεωργούδης, μέλος της Εθνικής Επιτροπής της Δημιουργίας, ξανά!προσωπική σελίδα: http://bit.ly/fb-Dianelos blog: http://mnimonio.info
Πολυ σωστά τα λέτε κ Νάταλι! Με τι θρασος τολμαει ο κ Θάνος Τζημερος , απο την στιγμη που δεν είναι ένα ανεπάγγελτο παιδί του κομματικού σωλήνα, που δεν εχει αναρριχηθεί στα γρανάζια της εξουσίας κολλώντας αφίσες ή φωνάζοντας έστω "και Α και Ού" , που τόλμησε να δημιουργήσει μια εταιρία προσλαμβάνοντας υπαλλήλους αντί να γίνει συνδικαλιστής σε έναν δημόσιο οργανισμό, να ασχοληθεί με την πολιτικη ;;;
Τέτοιου είδους φαινόμενα υπάρχουν παντού στον κόσμο. Εδώ ψηφίστηκε ένας Τράμπ. Το ζήτημα είναι ότι στην Ελλάδα έχουν διάρκεια και είναι πολλοί δυσανάλογα με τον πληθυσμό μας.
Μερικά σχόλια :1. Τζήμερος: Ο άνθρωπος αυτός από ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΣ δάσκαλος κιθάρας έγινε ( δηλαδή κατάντησε) διαφημιστής. Δηλαδή από την ουσία στον "κοπανιστό αέρα". Έτυχε πριν από πολλά χρόνια (πάνω από 30 χρόνια - όταν και οι δύο ήμασταν πιτσιρικάδες) να τον έχω δάσκαλο κιθάρας. Ξαναλέω ήταν ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΣ δάσκαλος αλλά και αυτοκαταστροφικός. Έτσι είναι και τώρα!2. Στ. Ράμφος: Δεν τον θεωρώ τόσο φιλόσοφο . Φιλόσοφοι με την στενή ή ευρύτερη έννοια ήταν ο Καζαντζάκης, ο Κακριδής , ο Μ. Χατζιδάκης. Ο Ράμφος μάλλον κομιστής πολύ συγκεκριμένων και "κλειστών" ιδεών είναι. 3. ΠΟΤΑΜΙ: Πρόκειται για έναν φορέα χωρίς ιδεολογικό βάθος. Πρόκειται για μια βιτρίνα (που σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι) . Πέραν τούτου ουσία μηδέν! Για ποιο λόγο να ψηφίσει κάποιος ΠΟΤΑΜΙ και όχι ΠΑΣΟΚΝΔ;4. Ζωή και Ραχήλ: Το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο ιερεύς. Την υπερβολή δεν την αντέχει κανείς. Κορίτσια ξεκολλάτε και προχωρείστε παρακάτω!
Είναι διαφορετικό πράγμα Το Ποτάμι,διαφορετικός ο Τζήμερος(αμφότεροι δεν συγκρίνονται με τις άλλες 2)και τελείως διαφορετικό πράγμα Ραχήλ και Ζωή.Το να τους τσουβαλιάζεις όλους μαζί και να λες πως όλοι μαζί μας απογοήτευσαν(ποιος ακριβώς ήλπιζε σε Ζωή και Ραχήλ;)και να κάνεις γαργάρα το θλιβερό τσίρκουλο που μας κυβερνά δεν υποκρύπτει σίγουρα την ψύχραιμη αποτύπωση μιας κατάστασης.
Δεν συμφωνώ με την εξίσωση των πάντων προς τα κάτω. Παρά τις όποιες επικοινωνιακές αστοχίες του το Ποτάμι δεν εκφράζει ρατσιστικές ιδέες, δεν αναλώνεται σε άσκοπες αντιπαραθέσεις με άλλα κόμματα και κοινωνικούς φορείς και δεν μοιράζει ψόφιυς. Τα βιντεάκια ήταν σατιρικά και δεν απευθυνόταν σε κάποιον συγκεκριμένο παρά μόνο σε όποιον έβλεπε τον εαυτό του σε κάποιον από αυτούς τους χαρακτήρες. Όσο για τη δημοσκοπική πορεία του...αυτή είχε αρχίσει να είναι κακή πολύ πριν τα χιουμοριστικά βιντεάκια για τα fake news (γιατί σάτιρα της διάδοσης ψευδών ειδήσεων ήταν όλο αυτό) και τα fitness balls. Υπάρχει όμως πρόγραμμα και προτάσεις για έξοδο από την κρίση μέσω της αναδιάρθρωσης, εξορθολογισμού της λειτουργίας και αποκομματικοποίησης του δημοσίου τομέα. Όλα αυτά ειπώθηκαν στην πρώτη εκδώλωση του Ινστιτούτου Π2 στην οποία ήταν παρόντες και πρώηνυπουργοί και ο πρόεδρος του ΙΟΒΕ και επιχειρηματίες. Δεν είμαστε γραφικοί που θέλουν να κάνουν ντου στη βουλή, μοιράζουν ψόφους ή επιδίδονται σε συμβολικές κινήσεις εντυπωσιασμού.
Από που και ως που εξισώνετε το Ποτάμι του Κύρκου και του Γραμματικάκη και τώσων άλλων άξιων ανθρώπων με Τζήμερο Ραχήλ και Ζ. Κωνσταντοπούλου? Ατυχής σύγκριση που μάλλον εμπάθεια προδίδει παρά πολιτική ανάλυση...
Κατ' αρχήν, δεν θα έβαζα το Ποτάμι στην ίδια κατηγορία με Τζήμερο, Κωνσταντοπούλου και Μακρή.Άλλο η πολιτική αδυναμία και οι λανθασμένες κινήσεις και άλλο η πολιτική χυδαιότητα και βαναυσότητα.Κατά τα άλλα, νομίζω τα τελευταία 40 χρόνια επικράτησε σταδιακά στην πολιτική μας ζωή το "φαίνεσθαι" από το "είναι".Και αυτό συνέβη γιατί και κοινωνικά-οικονομικά συνέβη το ίδιο για πολλούς, αφού οι συνθήκες το ευνοούσαν. Νομίζω οι περισσότεροι εξηντάρηδες καταλαβαίνουν γιατί το λέω. Μόνο που το "φαίνεσθαι" έχει τίμημα. Μοιραία γίνεται η κοινωνία πιο "ρηχή", χωρίς κριτική σκέψη και αισθητική.Και έτσι φτάνουμε στο επίπεδο των πολιτικών που δημιουργούν τα "σώους". Στην "ρηχή" κοινωνία απευθύνονται αυτοί και σε αυτό το επίπεδο θέλουν να μείνει, για να είναι χειραγωγήσιμη. Πρέπει να γυρίσουμε στην οξύνοια που είχαν οι παππούδες μας και ας μην είχαν ακαδημαϊκή μόρφωση.Να μην "τσιμπάμε".
Ούτε τον Τζήμερο θα έβαζα μαζί με Κωνσταντοπούλου και Μακρή. Μπορεί κάποιες φορές να παρασύρεται με συναισθηματικές εξάρσεις ή να τσιμπάει με προκλήσεις, αλλά δεν έχει το ακαταλόγιστο ούτε τραμπουκίζει τους άλλους όπως οι εν λόγω κυρίες.
Ωραίο άρθρο, αλλά κρίμα που μένει μόνο στην (ορθή κατά τη γνώμη μου) παρατήρηση και στο ερώτημα, αλλά δεν προσφέρει μια απάντηση (έστω ως αφορμή συζήτησης).Θα έλεγα πως φταίει (ανάμεσα σε άλλα) η mediοποίηση της πολιτικής. Τα πάντα για το φαίνεσθαι - η πολιτική είναι απλά ένα σώου. Όλα αυτά τα tweets του Τζήμερου, τα επικοινωνιακά τρικ του Ποταμιού, οι γραφικότητες της Κωνσταντοπούλου και της Μακρή, είναι κενές χειρονομίες, τις περισσότερες φορές καταδικαστέες. Δεν είναι δύσκολο για κάποιον που κατακλύζεται από πληροφορίες, να καταλάβει πως όση δημιουργική δύναμη είχαν όλοι αυτοί (και μαζί και οι Συριζαίοι, και οι Νεοδημοκράτες) αναλώθηκε σε μια κενή επικοινωνιακή πολιτική. Φταίνε μόνο αυτοί; Όχι, φταίει και ο ψηφοφόρος. Όταν αντιμετωπίζεις την πολιτική του τόπου, όπως αντιμετωπίζεις το Survivor, λογικό είναι πως κάθε τι νέο θα παρακμάζει γρήγορα ή θα αποδεικνύεται πως ήταν χαλασμένο ξαναζεσταμένο φαγητό. Όταν ψηφίζεις Χρυσή Αυγή ως αντίδραση, χωρίς να σκέφτεσαι το "πώς ένας αγράμματος τραμπούκος, θα μπορέσει να διαχειρισθεί την πολυπλοκότητα της οικονομίας;" τότε η ίδια η κοινωνία πάσχει και απλά ο Τζήμερος και η Ζωή είναι καθρέφτης μας.Δυστυχώς η πολιτική γίνεται με αριθμούς. Με σχέδιο. Με πρόγραμμα. Με εφικτούς στόχους. Ένα βήμα τη φορά. Γίνεται με μετριοπάθεια, σύνεση, ψυχραιμία. Ούτε "με ένα νόμο κι ένα άρθρο", ούτε με tweets, ούτε με γραφικότητες. Ο πολιτικός που χρειαζόμαστε (και πιστεύω πως θα είχε έρεισμα, όχι στους ψηφοφόρους, αλλά στο ποσοστό της αποχής), θα έπρεπε να δίνει την μάχη του, όχι τουιτάροντας όλη μέρα, αλλά στο πόστο του, ήσυχα και αθόρυβα, κι ας μην μάθουμε ποτέ στο facebook τα κατορθώματά του.
Δεν είναι το Ποτάμι το πρόβλημά μας, κ. Χατζηαντωνίου, ούτε τα υπόλοιπα κόμματα μας παρουσίασαν κάτι που δεν ξέραμε. Είναι αυτός ο αντιαισθητικός, αμόρφωτος και υψιπετής εσμός που κυβερνά και πολιτεύεται ανερυθρίαστα. Η Ζωή και η Ραχήλ είναι ψυχοπαθολογικές, κραυγαλέες περιπτώσεις. Τον τόνο δίνουν όλοι οι υπόλοιποι, οι καθημερινοί (μα ούτε ένας;), πού όταν δεν μας διαολίζουν, μας βγάζουν από τα ρούχα μας και μας ντροπιάζουν με τον αμοραλισμό τους.
Ε τι να κάνουμε; Δεν μπορούν να είναι όλοι σαν το Σύριζα που όχι μόνο δεν σας διέψευσε, αλλά απέδειξε και στην πράξη το ηθικό του πλεονέκτημα.
Συμφωνώ μαζί σας ότι εκφράζουν τα υπέρμετρα εγώ τους, εκφράζουν ωστόσο και σύνολο ψηφοφόρων (ελπίζω πλέον όχι πολυάριθμα). Είναι ενδεικτικό της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η πολιτική ζωή στη χώρα, όταν μπροστά στους αναφερόμενους -Κωνσταντοπούλου, Μακρή και Τζήμερο- και σε κάποιους που λείπουν από το άρθρο (Βαρουφάκης, Λαφαζάνης, Στρατούλης και άλλοι της ΛΑΕ), ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν ... όαση σιγουριάς.