☛ «Το Απόλλων και το Αττικόν μπορεί να επιστρέψουν, η παλιά "κανονικότητα" όμως κάηκε ολοσχερώς» έγραψε ο Δημήτρης Πολιτάκης, με τον χρήστη acantholimon να σχολιάζει σχετικά: «Πολλοί βιώσαμε εκείνα τα γεγονότα ως προσωπικό πένθος και μια κατάθλιψη που είναι δύσκολο να περιγραφούν σε κάποιον που δεν το έζησε έτσι και δεν έγραψε το ίδιο μέσα του. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να προχωρήσουμε. Κι ας μην ξαναγίνουν ποτέ όλα όπως πριν. Έτσι είναι. Δεν σβήνουν οι μνήμες αλλά κάποτε βρίσκουμε το κουράγιο να κάνουμε τόπο σε καινούργιες χαρές και να ξαναβρούμε το νόημα, όταν έχουμε φτάσει στη ματαίωση. Να ζήσουμε. Και από κάπου πρέπει να αρχίσουμε. Έτσι όπως οι θλιμμένοι, εκείνοι που πενθούν μια απώλεια, σηκώνονται μια μέρα και λένε "θα πάρω έναν άνθρωπο να μου φρεσκάρει το σπίτι / παντρεύω το παιδί μου, να πάω να πάρω ένα καινούργιο ρούχο". Και το χρωστάμε και στους επόμενους να ξεφύγουμε από τη μαυρίλα. Ο κόμπος θα υπάρχει. Τα πράγματα δεν θα ξαναγίνουν όπως τα ξέραμε. Και πολλοί έφαγαν τόσο γερή κατραπακιά τα προηγούμενα χρόνια, που ίσως να μην ανακάμψουν ποτέ. Αλλά δεν μπορούμε να κρατάμε τη ζωή πίσω. Με ποιο δικαίωμα; Κι αν κάποιοι επιθυμούν τον κόσμο καθημαγμένο, μέσα στα αποκαΐδια, στη μιζέρια, στην ασχήμια, χωρίς ελπίδα για κάτι καλύτερο, δεν μπορούμε να τους το επιτρέψουμε. Δεν είναι θέμα κανονικότητας. Κανονικότητα είναι να ζεις και με ένα επίδομα και να περιμένεις στην ουρά για δωρεάν τρόφιμα. Όταν γίνει η ρουτίνα σου και το συνηθίσεις, κανονικότητα είναι. Το ζητούμενο είναι να ξαναγεννηθεί η επιθυμία για το κάτι παραπάνω, το κάτι καλύτερο. Κι αυτά τα μικρά, τα καθημερινά, όπως ένα φροντισμένο πάρκο, μια καθαρή πλατεία, ένα κτίριο που ανακαινίζεται, ένα καινούργιο μαγαζί στη γειτονιά, που μπορεί να μην αγγίζουν άμεσα κανέναν, βοηθάνε. Ό,τι χάσαμε, χάσαμε. Και πόνεσε. Και πονάει. Ε, δεν θα αφήσουμε ορισμένους να μας επιβάλλουν τη μιζέρια τους αιώνια».
☛ Η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη μίλησε με τον Φατίχ Μεχμέτ Ματσόγλου, τον πρώτο κομμουνιστή δήμαρχο της Τουρκίας, και ο χρήστης ΦΩΤΕΙΝΗ υποστήριξε: «Οι άνθρωποι δεν χωρίζονται ανάλογα με το χρώμα του δέρματος ή τη γλώσσα που μιλούν, οι άνθρωποι χωρίζονται με βάση την οικονομική τους κατάσταση. Ο πλούσιος, άσπρος ή μαύρος, Έλληνας ή Τούρκος, ζει καλή ζωή, ενώ ο φτωχός ζει δύσκολα. Αλλά στην καπιταλιστική κοινωνία στην οποία ζούμε, παραδείγματος χάριν, ένας φτωχός Έλληνας πιστεύει ότι έχει περισσότερα κοινά με έναν πλούσιο Έλληνα απ' ό,τι μ' έναν φτωχό Τούρκο. Και, φυσικά, αυτό βολεύει τον πλούσιο Έλληνα, ο οποίος με αυτόν τον τρόπο δεν βρίσκει τον φτωχό απέναντί του».
☛ Ο Δημήτρης Πολιτάκης έγραψε για την Γκρέτα Τούνμπεργκ και τη συζήτηση για την περιβαλλοντική συνείδηση στις δυτικές κοινωνίες, με τον χρήστη Haifischnet να σημειώνει μερικούς δραστικούς τρόπους αντιμετώπισης, σύμφωνα με τον ίδιο, της κλιματικής αλλαγής: «Βγήκε πρόσφατα ένας υπουργός να μας πει να ανακυκλώνουμε τα σκουπίδια μας για να μη φάμε πρόστιμα από την Ε.Ε. Ναι, τσούζει το πρόστιμο, αλλά μόνο όταν βγαίνει κατευθείαν από την τσέπη σου. Ας δώσει κίνητρα ο κύριος υπουργός για να ανακυκλώνουν οι πολίτες, γιατί είμαστε περιβαλλοντικά αναλφάβητοι. Κίνητρο οικονομικό, ανταποδοτικό. Και πρόστιμο απευθείας στον παραβάτη, όχι σε ολόκληρη τη χώρα, επειδή κάποιοι κάγκουρες δεν συμμορφώνονται. Όχι να πληρώνουμε τις πλαστικές σακούλες στο σούπερ μάρκετ, να καταργηθούν! Τέλος! Να αναγκαστεί ο πελάτης να αγοράσει την πλεκτή με 60 και 80 λεπτά, γιατί θα λυπηθεί να την πετάξει μετά στα σκουπίδια, ή την πάνινη με 1 ευρώ, που είναι και κομψή και θα την έχει πάντα μαζί του. Να επιστρέφονται οι πλαστικές συσκευασίες (σαμπουάν, απορρυπαντικά κ.λπ.) έναντι σεβαστού αντιτίμου. Όχι στο τζάμπα, ούτε με κουπόνι έναντι αγορών. Με αληθινό χρήμα. Να δεις πόσα πιτσιρίκια θα ξαμοληθούν να μαζέψουν πλαστικά για χαρτζιλίκι. Να χρεώνεται κάθε νοικοκυριό ή κάθε πολυκατοικία χωριστά και με το ζύγι για την ποσότητα απορριμμάτων που στέλνει στη χωματερή. Να δεις για πότε θα γίνει η διαλογή. Να έχει και το τελευταίο σπίτι κάδο κομποστοποίησης – να επιληφθούν οι δήμοι, χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις. Το πολύ μπλα μπλα καταντάει βαρετό. Πρέπει να πέσει και λίγη ράβδος».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
