Αθηναίος της προηγούμενης εβδομάδας ήταν ο σχεδιαστής μόδας Βασίλης Ζούλιας. Με αφορμή την εξομολογητική συνέντευξη που έδωσε στον M. Hulot, η Vivi L. σχολιάζει: «Πάντα χαίρεσαι όταν ένας άνθρωπος βρίσκει την περπατησιά του και ειδικά όταν αυτός ο άνθρωπος έχει τόσο ταλέντο! Δυστυχώς, αν και οι δημιουργίες του είναι χάρμα οφθαλμών, είναι δυσπρόσιτες έως απρόσιτες ως προς την τιμή τους. Ο κ. Ζούλιας, όμως, ξανάφερε τον αέρα μιας αλλοτινής αισθητικής και γι' αυτό τον ευχαριστούμε. Κύριε Hulot, για μία ακόμα φορά ευφράνατε την ψυχή μας!».
☛ Με τη συνέντευξη του Κώστα Μπακογιάννη στον Γιάννη Πανταζόπουλο έκλεισε ο κύκλος των συνεντεύξεων της LiFO με τους υποψηφίους για τον δήμο Αθηναίων. Ο/Η sonath σημειώνει: «Νομίζω πως αυτή η εμμονή με τα τζάκια έχει καταλήξει σε ένα ιδιότυπο αντανακλαστικό που μας κάνει να απορρίπτουμε άκριτα οποιονδήποτε υποψήφιο έχει από πίσω του μια οικογένεια με πολιτικό παρελθόν. Ο Μπακογιάννης υπήρξε όντως τυχερός (το επισημαίνει στη συνέντευξή του), αλλά εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τις δυνατότητες που του δόθηκαν, σπούδασε, δούλεψε, αξιοποίησε τις διασυνδέσεις του και κατάφερε να αναπτύξει ένα δικό του προσωπικό πολιτικό προφίλ που και νέο είναι και αποτελεσματικό.
»Οι ερωτήσεις που θα πρέπει να απευθύνουμε στον εαυτό μας ως πολίτες και ψηφοφόροι είναι: (α) ποιο είναι το σχέδιο και οι προτάσεις του; Συμφωνούμε ή διαφωνούμε με αυτές; (β) Τι σχετικό έχει πράξει έως τώρα; Διαθέτει την κατάλληλη εμπειρία; Μέχρι εκεί. Τα υπόλοιπα καλό είναι να λαμβάνονται υπόψη, αλλά δεν μπορούν να αποτελούν μοναδικό κριτήριο για την άποψη ή την απόφασή μας. [...] Προσωπικά, προτιμώ ξεκάθαρα έναν πολιτικό που κατάγεται από τζάκι, αλλά έχει αποδείξει την αξία του, από έναν που από τα μαθητικά του χρόνια υπηρετεί πιστά το κόμμα και εξαργυρώνει την αφοσίωσή του με την πολιτική του ανέλιξη. Α, και να μην ξεχάσω: δεν τρέχουν αυθορμήτως να μας σώσουν οι πολιτικοί. Διεκδικούν την ψήφο μας κι εμείς τους επιλέγουμε για να διαχειριστούν την καθημερινότητά μας».
☛ Αποκαλυπτικό ήταν το ρεπορτάζ του Άκη Κατσούδα για τα ηλεκτρικά πατίνια σχετικά με τις παραβιάσεις του ΚΟΚ και τα κενά στις προϋποθέσεις χρήσης τους. Ο/Η ομόκεντρα γράφει: «Μέσα στην άναρχη Αθήνα της χαώδους κυκλοφορίας, να σου και τα πατίνια... Θα θρηνήσουμε πολλές ζωές με αυτόν τον τροχήλατο μίνι δούρειο ίππο, αν δεν υπάρξουν ειδικές λωρίδες/διαδρομές για πατίνια και ποδήλατα και αν η χρήση τους δεν ενταχθεί σε έναν νέο ΚΟΚ, προσεκτικά μελετημένο για τη νέα αυτή πραγματικότητα στις μετακινήσεις. Ας κάνουν π.χ. πεζοδρόμηση στην Πανεπιστημίου, όπως λένε χρόνια τώρα, με λωρίδα για πατίνια και ποδήλατα, κι ας επεκτείνουν την ιδέα αυτή και σε άλλους δρόμους του κέντρου. Ή ό,τι άλλο τους φωτίσει... Μέχρι τότε, και τουλάχιστον για την Αθήνα, επιβάλλεται να απαγορευτούν τα πατίνια, ώστε να μη χυθεί κι άλλο αίμα αθώων στην άσφαλτο μιας παρηκμασμένης τερατούπολης που έχει καταντήσει ανεξέλεγκτα εχθρική απέναντι στους κατοίκους της».
☛ Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας έγραψε για την ιταλική συμμετοχή στον φετινό διαγωνισμό της Eurovision, με την επιλογή του Ιταλοαιγύπτιου Mahmood να αποτελεί δυνατό πολιτικό statement. O/H Dry Salami συμφωνεί: «Έτυχε να τον ακούσω στο ραδιόφωνο και μου έμεινε όλη την ημέρα. Μου κίνησε την περιέργεια, είδα το βίντεο, το οποίο είναι εξαιρετικό, και μετά διάβασα σχεδόν τα πάντα γι' αυτόν. Οι δε στίχοι είναι αυτοβιογραφικοί και μιλάνε για τη σχέση του με τον πατέρα του, ο οποίος τους εγκατέλειψε και επέστρεψε μόνο όταν χρειάστηκε χρήματα (soldi). Ο Mahmood έχει άστρο, έχει φωνή (σε πολλά σημεία θυμίζει Ραμαζότι), ωραία, μετρημένη σκηνική παρουσία και, ενώ είναι ένας κούκλος, δείχνει να μην το ξέρει ή να μην τον νοιάζει και τόσο.
»Στις συνεντεύξεις του είναι ιδιαίτερα συνεσταλμένος και όταν κέρδισε στο San Remo ήταν σαν να μην το πίστευε ούτε ο ίδιος. Το δε τραγούδι του διαφέρει μακράν από τα υπόλοιπα "γιουροβιζιονέζικα" και θα παιχτεί πολύ και παντού το φετινό καλοκαίρι, ασχέτως του αν θα νικήσει». Ο Χαρμίδης έχει αντίθετη άποψη: «Σοβαρά τώρα, ακούσατε το ζωντανό βίντεο που συνοδεύει αυτό το άρθρο και η φωνή σάς θύμισε... Ραμαζότι; Το τραγούδι είναι πιασάρικο και ραδιοφωνικό, αλλά το παιδί δεν τα λέει, ούτε έχει καμιά παρουσία πάνω στη σκηνή. Και η Eurovision είναι ζωντανός διαγωνισμός πρώτα απ' όλα. Αυτός ήταν και ο λόγος που το ιταλικό κοινό τού γύρισε την πλάτη και κέρδισε χάρη σε μια επιτροπή από δημοσιογράφους».
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια