Το μεγαλύτερο πολιτικό πρότζεκτ: Η Διεθνής της Ακροδεξιάς

Το μεγαλύτερο πολιτικό πρότζεκτ: Η Διεθνής της Ακροδεξιάς Facebook Twitter
Eίναι γεγονός ότι η εκλογή Τραμπ επέδρασε απενοχοποιητικά και απελευθερωτικά, με έναν τρόπο που είναι ακόμα δύσκολο να διαγνωστεί. Τώρα πια τίποτα δεν είναι απίθανο, όλα μπορούν να συμβούν.
21

Στη Βραζιλία ένας απίθανος τύπος, πρώην αλεξιπτωτιστής, πήρε 47% στον πρώτο γύρο των εκλογών. Ο Μπολσονάρου δεν είναι soft ακροδεξιός: χαρακτηρίζει «παράσιτα» τους ιθαγενείς, προτιμά να τον συγκρίνουν με τον Χίτλερ παρά να τον πουν ομοφυλόφιλο, προτιμά να δει το παιδί του νεκρό παρά γκέι. Ζητά να τουφεκιστούν οι κομμουνιστές αντίπαλοί του. Κλείνει το μάτι στον στρατό, δηλώνοντας πως δεν θα αναγνωρίσει νίκη άλλη εκτός από τη δική του.

Έφτασε εδώ με μια μεγάλη καμπάνια «μετα-αλήθειας»: η Βραζιλία της διαφθοράς και της εγκληματικότητας πρέπει να γυρίσει στην αίγλη της στρατιωτικής δικτατορίας. Τον είπαν «Τραμπ των τροπικών». Η σύγκριση αδικεί ακόμα και τον Τραμπ. Όμως είναι γεγονός ότι η εκλογή Τραμπ επέδρασε απενοχοποιητικά και απελευθερωτικά, με έναν τρόπο που είναι ακόμα δύσκολο να διαγνωστεί. Τώρα πια τίποτα δεν είναι απίθανο, όλα μπορούν να συμβούν.

Παρά τις διαφορές ανά χώρα, το υπόβαθρο είναι κοινό. Ένα μείγμα από «λευκή υπεροχή», απομονωτισμό, αντισημιτισμό, ξενοφοβία, ισλαμοφοβία, σεξισμό, ομοφοβία, δεξιό λαϊκισμό, διάχυτη μνησικακία, αντι-διαφωτισμό, ιστορικό αναθεωρητισμό. Χωράνε εκεί εθνικιστές, παλαιοσυντηρητικοί, «αναρχοκαπιταλιστές», χριστιανοί φονταμενταλιστές, νεομοναρχικοί, νεοναζί και καθαρόαιμοι φασίστες.


H alt-right, η νέα δεξιά, εξαπλώνεται. Παρά τις διαφορές ανά χώρα, το υπόβαθρο είναι κοινό. Ένα μείγμα από «λευκή υπεροχή», απομονωτισμό, αντισημιτισμό, ξενοφοβία, ισλαμοφοβία, σεξισμό, ομοφοβία, δεξιό λαϊκισμό, διάχυτη μνησικακία, αντι-διαφωτισμό, ιστορικό αναθεωρητισμό. Χωράνε εκεί εθνικιστές, παλαιοσυντηρητικοί, «αναρχοκαπιταλιστές», χριστιανοί φονταμενταλιστές, νεομοναρχικοί, νεοναζί και καθαρόαιμοι φασίστες. Ο Τραβέρσο κάνει λόγο για «μεταφασισμό», ένα εν εξελίξει φαινόμενο με συνέχειες (παρακαταθήκες του κλασικού φασισμού) και ρήξεις (χαλαρή ιδεολογία, μείγμα λαϊκισμού και ξενοφοβίας).

Άλλοτε μοιάζει με τυχαιότητα λόγω συγκυρίας, άλλοτε με ντόμινο, οργανωμένο κύμα. Σε εμβληματική μορφή του επιδιώκει να αναδειχτεί ο Στίβεν Μπάνον, πρώην υπεύθυνος πολιτικής στρατηγικής του Τραμπ. Αναμείχθηκε στις εκλογές της Βραζιλίας, ήρθε στην Ευρώπη και δημιούργησε το Κίνημα/The Movement. Σκοπός του να ρίξει λεφτά και fake news, να μοχλεύσει τον πολτό, την ακροδεξιά λάσπη, εν όψει ευρωεκλογών.

Παρακολουθούμε ένα από τα μεγαλύτερα διεθνή πολιτικά πρότζεκτ, τη δημιουργία της Διεθνούς της ακροδεξιάς. Σε αυτό το παιχνίδι δεν είναι αμέτοχη η Ρωσία. Θέλει την αποσταθεροποίηση. Εξάλλου, δομικά γνωρίσματα της «ανελεύθερης δημοκρατίας» του Πούτιν είναι αρκετά από τα χαρακτηριστικά της νέας δεξιάς.

Είναι προς τούτο εύλογη η λατρεία της ελληνικής ακροδεξιάς και αξιοσημείωτη η ανοχή ή ισχυρή συμπάθεια πολλών άλλων (και αριστερών) συμπατριωτών μας προς τον ηγέτη του «ξανθού γένους».


Καθώς η Ευρώπη βυθίζεται σε βαθιά κρίση αντιπροσώπευσης, ενισχύεται η εθνική περιχαράκωση και η αναδίπλωση σε σκληρά ταυτοτικά σχήματα. Η νέα ευρωπαϊκή δεξιά επιτίθεται στην αποκαμωμένη δημοκρατία φωνάζοντας: «Εμείς είμαστε η δημοκρατία».

Χαρακτηριστική η δήλωση Σαλβίνι μετά τη συνάντηση με τη Λεπέν: «Δεν πιστεύω σε μια Ευρώπη χωρίς κανόνες, αλλά σε αυτήν που θα επενδύσει στις δουλειές, στην ευτυχία, στην εξάλειψη της δουλείας και στα κοινωνικά, δικαιώματα. Εγώ και η Λεπέν συγκεντρώνουμε την κοινωνική κληρονομιά της αριστεράς που πρόδωσε τις αξίες της και υπερασπιζόμαστε το αβέβαιο που έχει ξεχάσει η αριστερά». Με άλλα λόγια, ήρθαμε να σας κερδίσουμε στο γήπεδό σας.

Το μεγαλύτερο πολιτικό πρότζεκτ: Η Διεθνής της Ακροδεξιάς Facebook Twitter
Σε εμβληματική μορφή της alt-right επιδιώκει να αναδειχτεί ο Στίβεν Μπάνον, πρώην υπεύθυνος πολιτικής στρατηγικής του Τραμπ. Φωτο: EPA/MARTIN DIVISEK
 

Η ακροδεξιά γίνεται «λανθάνουσα» επιλογή για μέρος του δημοκρατικού κοινού. Κακώς αντιμετωπίζεται ακόμα με όρους ψήφου διαμαρτυρίας. Επηρεάζει την ατζέντα, συνδιαμορφώνει πολιτικές. Παίζει το χαρτί της θεσμικής κανονικότητας. Οι ερχόμενες ευρωεκλογές απειλούν να γίνουν πλατφόρμα σχηματισμού μιας δύναμης που θα λειτουργεί στην αρχή σαν άμμος στους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων και φιλοδοξεί στη συνέχεια να δράσει με όρους ηγεμονίας. Δεν είναι παρένθεση, απειλεί να γίνει κανονικότητα.


Οι ευρωπαϊκές ελίτ, οι mainstream διαμορφωτές κοινής γνώμης, διανοούμενοι, κόμματα και παραδοσιακά ΜΜΕ κάνουμε ό,τι μπορούμε για να επιβεβαιώσουμε το ακροδεξιό αφήγημα. Εκτοξεύουμε την κατηγορία του λαϊκισμού, αφορίζουμε τους «καθυστερημένους», καμαρώνουμε με το μονοπώλιο του ορθού λόγου. Από τη δήλωση Σαλβίνι και μόνο θα έπρεπε να καταλάβουμε ότι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.


Οι κάποτε κραταιοί «φορείς αντιλαϊκισμού» βυθίζονται σε βαθιά ανυποληψία. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έπαθε Pasokification, πληρώνοντας την πολιτική «There is no alternative». Τώρα μάλλον έρχεται η σειρά της κεντροδεξιάς. Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα αμφισβητείται από τη σκληρή, εθνικιστική δεξιά. Ο Όρμπαν μιλάει για το τέλος της φιλελεύθερης δημοκρατίας, που θα αντικατασταθεί από τη χριστιανική δημοκρατία.


Δεν είναι, ωστόσο, προδιαγεγραμμένη η εξέλιξη. Το δείχνουν τα νέα από τη Γερμανία. Η τεράστια διαδήλωση το Σάββατο κατά του ρατσισμού στο Βερολίνο θυμίζει ότι υπάρχουν ακόμα πολύ ισχυρά αντανακλαστικά. Επιπλέον, οι εκλογές στη Βαυαρία επιβεβαίωσαν το προφανές: τρώγεται από την ακροδεξιά όποιος αγκαλιάζει την ατζέντα της. Γιατί να αγοράσει ιμιτασιόν όποιος μπορεί να πάρει το αυθεντικό; Έδειξαν και κάτι ακόμα: η κρίση των παραδοσιακών κομμάτων δεν οδηγεί μονοσήμαντα στην ακροδεξιά. Οδηγεί εκεί στον βαθμό που δεν υπάρχει άλλος ορίζοντας, άλλη προοπτική. Σε αυτήν τη μάχη με την ακροδεξιά είναι φανερές οι αδυναμίες της ευρωπαϊκής αριστεράς. Είναι όμως, φοβάμαι, η μόνη που δίνει ουσιαστικά αυτήν τη μάχη.

Στήλες
21

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Οι γυναίκες της Κου Κλουξ Κλαν και ο ρόλος τους στην ιστορία του αμερικανικού λευκού μίσους

Διεθνή / Οι γυναίκες της Κου Κλουξ Κλαν και ο ρόλος τους στην ιστορία του αμερικανικού λευκού μίσους

Στη δεκαετία του 1920, οι γυναίκες σχημάτισαν το δικό τους τμήμα της KKK. Μισό εκατομμύριο γυναίκες συμμετείχαν στην ομάδα μίσους η οποία συγκαλύφθηκε ως κοινωνική λέσχη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

3 σχόλια
Η απάντηση της κέντροαριστερας στην πασοκοποιηση δεν μπορεί να είναι ο Κορμπιν και η ΣΥΡΙΖοποιηση. Κόμματα δηλαδή διαμαρτυρίας (όπως έγιναν οι εργατικοί) που κοντραρουν σε αντιελιτισμο την αλτ δεξιά. Το "θα πούμε ότι θέλουν να ακούσουν και ότι κάτσει μετά τις εκλογές" αντί να κατακρίνεται δυστυχως βαφτίζεται ως μάχη με την καλπάζουσα δεξιά. Και από την άλλη θεωρούμε τον εξαιρετικό Σουλτς χλιαρο και ενδοτικό.
Σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Κόρμπιν έχει πραγματικό πρόγραμμα (μεταξύ άλλων κατάργηση διδάκτρων σε πανεπιστήμια, εθνικοποιήσεις...)και το υποβάλλει στην αγγλική κοινωνία. Πιθανότατα δεν θα την πείσει, αλλά θα έχει προσπαθήσει και θα προσπαθεί και μετά την ήττα να αλλάξει τις νοοτροπίες. Τώρα αν εσύ θεωρείς τον Σουλτς εξαιρετικό, τι να πω...
…η κρίση των παραδοσιακών κομμάτων δεν οδηγεί μονοσήμαντα στην ακροδεξιά. Οδηγεί εκεί στον βαθμό που δεν υπάρχει άλλος ορίζοντας, άλλη προοπτική. Σε αυτήν τη μάχη με την ακροδεξιά είναι φανερές οι αδυναμίες της ευρωπαϊκής αριστεράς. Είναι όμως, φοβάμαι, η μόνη που δίνει ουσιαστικά αυτήν τη μάχη. Πηγή: www.lifo.grΚάνετε ένα πολύ βασικό λάθος που αποδυναμώνει εν συνόλω το κείμενο σας και την «λύση» που προτείνετε στον επίλογο. Γιατί η λύση δεν βρίσκεται στην ενίσχυση των δύο άκρων του πολιτικού φάσματος, στην συνεχή και ανεξέλεγκτη ταλάντωση μεταξύ τους και στις ολέθριες συνέπειες που μπορεί να επιφέρει το αποτέλεσμα αυτής της συνεχώς αυξανόμενης ταλάντωσης. Βρίσκεται στην κατά το δυνατόν μεγαλύτερη ενίσχυση και σταθερότητα του κέντρου βάρους που μπορεί να εξουδετερώσει τις ταλαντώσεις και να επαναφέρει το απόλυτο ζητούμενο, στον βαθμό που αυτό είναι εφικτό: την ισορροπία. Αυτήν που τόσο απεχθάνονται τα άκρα. Το ζήτημα δεν είναι να ενισχυθεί ο αριστερός βραχίονας της τραμπάλας. Το ζήτημα είναι να συνέλθουμε, να έρθουμε στα συγκαλά μας, να κατέβουμε από την τραμπάλα και να πατήσουμε σταθερά στο έδαφος με τα πόδια μας. Στην ουσία, αυτό για το οποίο μοιάζει να ενδιαφέρεστε εσείς είναι η οικειοποίηση και μετακίνηση του “there is no alternative” προς τα αριστερά. Μέγα – και τραγικό – λάθος που όχι μόνο δεν λύνει αλλά, αντιθέτως, επιδεινώνει το πρόβλημα.ΥΓ: όσον αφορά τα εν Ελλάδι τεκταινόμενα, αντιγράφω από πρόσφατο σχόλιο μου στο άρθρο του Δημήτρη Πολιτάκη «Φόβος και παράνοια στην Ομόνοια» που περιέχει παρόμοια “suggestions” με το δικό σας κείμενο:Θα πρέπει ίσως πολλοί από τους (αυτο)αποκαλούμενους φιλελεύθερους, σοδιαλδημοκράτες, κεντρώους κ.λπ. να εξετάσουν κάποια στιγμή πιο κριτικά τις «στρατηγικές» έστω παρέες τους. Πηγή: www.lifo.grΗ γιαγιά μου έλεγε "αυτά κι αυτά φέραν' ετούτα." Όταν λοιπόν κάνεις πάρτυ με τους μαύρους φασίστες στην πλατεία της αγανάκτησης (επειδή χωρίς αυτούς δεν υπάρχεις, όπως και αυτοί δεν υπάρχουν χωρίς εσένα), δεν δικαιούσαι να έχεις κανένα παράπονο όταν έρθει η κρίσιμη ώρα και ο κόσμος επιλέξει τους μαύρους φασίστες για να τον σώσουν από σένα που είσαι κόκκινος και τα έκανες μαντάρα (αφενός επειδή είσαι αυτός που είσαι και μοιάζεις με κακή απομίμηση, αφετέρου επειδή ο μαύρος ο φασίστας είναι οριτζινάλε κατάσταση και δεν πουλάει ευαισθησίες και ηθικά πλεονεκτήματα). Ουσιαστικά, εσύ ο ίδιος το προκάλεσες αυτό. Μόνο που μαζί με τα ξερά (εσένα δηλαδή και αυτούς που σε υποστηρίζουν) συνήθως καίγονται και τα χλωρά. Δηλαδή οι φιλελεύθεροι, οι σοσιαλδημοκράτες, οι κεντρώοι (που είναι ελάχιστοι και η πραγματική τους δύναμη είναι μηδαμινή) και όσοι δεν τρέφονται από τον λαϊκισμό και την προπαγάνδα που πουλάς και εσύ, σκάβοντας τον λάκκο σου. Και τον δικό μας. Δεν είναι καθόλου περίεργο αυτό που συμβαίνει στην Βραζιλία. Δυστυχώς. Και η εξήγηση είναι προφανής. Την λέτε άλλωστε και μόνος σας: για να εμποδιστεί η πορεία της χώρας προς την πλήρη "μαδουροποίηση". Αν μη τι άλλο, αυτό κάτι θα έπρεπε να σας λέει... * Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, ο ενικός δεν απευθύνεται στον αρθρογράφο.
Επίσης, εξαιρετικό είναι το άρθρο του κ. Σεβαστάκη "Το αυταρχικό φθινόπωρο της Βραζιλίας", απ' όπου και δανείζομαι την παρακάτω παράγραφο:Για λόγους σχετικούς με τη νοοτροπία και τις παραδοσιακές της κλίσεις, η αριστερά δεν μπορεί να διαπραγματευτεί κάποια από αυτά τα σκληρά ζητήματα. Δεν μπορεί να τα αντέξει χωρίς μεγάλα ρήγματα στην ταυτότητά της. Υπάρχουν παραδόσεις στο εσωτερικό της που επιμένουν να βλέπουν την τήρηση του νόμου ή και την επιβολή του νόμου ως κάτι «δεξιό», αν όχι αντιδραστικό. Το σνομπάρισμα για τον νόμο και την ευταξία γίνεται έτσι το μεγάλο όπλο δημαγωγίας για τους διαφόρους τυχοδιώκτες της νέας δεξιάς. Αυτό έχει ένα τραγικό αποτέλεσμα που νομίζω ότι θα το συναντήσουμε και στην Ευρώπη (ήδη το συναντούμε): ενώ η ακροδεξιά είναι ξένη προς την έννοια του κράτους δικαίου και της δημοκρατικής νομιμότητας, σφετερίζεται και διαστρέφει αυτές τις αξίες και τις πουλάει μαζί με τα δικά της «όνειρα αυτοδικίας» και στρατοκρατίας. Πηγή: www.lifo.gr
Ο αρθρογράφος δεν προτείνει καμία λύση (οπότε και δεν αποδυναμώνεται το εξαιρετικό άρθρο του). Απλώς παρατηρεί -και μάλιστα προς μεγάλη του λύπη- ότι οι μόνοι που φαίνεται να δίνουν αυτή τη στιγμή τη μάχη κατά της ακροδεξιάς είναι η Αριστερά (η οποία, όπως πολύ σωστά και πάλι παρατηρεί, έχει τα χάλια της αλλά, παρόλα αυτά, τη δίνει τη μάχη).Σε πληροφορώ ότι οι -στοιχειωδώς εχέφρονες- Αριστεροί δεν αισθάνονται διόλου καλά όταν δίνουν την μάχη ενάντια στον φασισμό μόνοι τους. Γιατί, σε αυτήν την μάχη, κανένας δημοκράτης δεν περισσεύει και, χωρίς τη συστράτευση όλων των δημοκρατών, πολύ συχνά αυτή η μάχη αποδεικνύεται χαμένη (Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Χιλή...) Τον τελευταίο καιρό έχω εντυπωσιαστεί ευχάριστα από τη στάση του Ποταμιού και του αρχηγού του (τους οποίους ελάχιστα εκτιμούσα) σε ζητήματα δημοκρατικών αξιών, τη στιγμή που ολοένα περισσότεροι πολιτικοί μας ρέπουν προς την ακροδεξιά και εθνικιστική ρητορική (ξεχνώντας ότι ο κόσμος προτιμάει πάντα το αυθεντικό αντί για το γιαλατζί). Κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη η συστράτευσή τους στον αγώνα ενάντια στην ακροδεξιά.
Ο αρθρογράφος κατά την γνώμη μου προτείνει λύση - εμμέσως μεν, σαφώς και προφανώς δε. Επίσης το ότι μόνο η αριστερά δίνει (ή φαίνεται να δίνει) μάχη κατά της ακροδεξιάς είναι εξαιρετικά ισοπεδωτικό και αναληθές νομίζω. Εκτός αν ως μάχη εννοούμε τις συμπλοκές σώμα με σώμα. Νομίζω επίσης πως ένας σωστός δημοκράτης οφείλει να μάχεται εναντίον κάθε φασισμού, κάθε χρώματος. Ο φασισμός δεν είναι μόνο μαύρος.
Δεν διαφωνώ με το πνεύμα. Διαφωνώ με την μονομέρεια.Ο Λούλα ήταν ευλογία και τούτος δω είναι ο σατανάς; Ο Τσάβες κι ο Μαδούρο ευλογία; Τα ID politics ευλογία; Ο παντός είδους και επί παντός επιστητού ακτιβιστικός δικαιωματισμός ευλογία; Όλα αγιασμένα για χρόνια και μες στην νημεμία φυτρώνουν οι ακροδεξιοί; Λες και η ΧΑ δεν είναι ένα συνειδητό δημιούργημα του Σύριζα (α) προς άγραν αντιπάλου και άρα συσπείρωσης και (β) για να κόβει ψηφαλάκια από τα δεξιά της ΝΔ. Λες και δεν συμβαίνει παντού στον κόσμο το ίδιο. Λες και το Τραμπ δεν βγήκε από την αηδία του κόσμου για την Χίλαρι, την ιέρεια των ID politics και -παράλληλα- την διοργανώτρια της σφαγής στη Συρία.Όταν έχεις ανοίξει τον δρόμο για τον τσαμπουκά συνήθως τον βλέπουν κι άλλοι. Και γίνεται λεωφόρος. Και άντε μετά να το μαζέψεις.
Το γεγονός ότι τον ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση τον βολεύουν οι ακροδεξιές εκτροπές της ΝΔ και η Χρυσή Αυγή έτσι ώστε να συγκρατεί τους πολλαπλώς απογοητευμένους ψηφοφόρους του δεν μας επιτρέπει να δηλώνουμε ξεκάρφωτα ότι η ΧΑ είναι "συνειδητό δημιούργημα του ΣΥΡΙΖΑ". Ακροδεξιό δυναμικό ανέκαθεν υπήρχε στη χώρα (ενσωματωμένο και ελεγχόμενο κατά κύριο λόγο στη ΝΔ λόγω της κουτάλας της εξουσίας), ΧΑ υπήρχε -και χτυπούσε- ακόμα και όταν στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε ο μικρός, χλιαρός και άτολμος Συνασπισμός. Απλά, με την πολύπλευρη κρίση αυτονομήθηκε και γιγαντώθηκε... Κατά τα άλλα, έχεις δίκιο ότι στην απέναντι πλευρά σπανιότητα κυριαρχούσαν άτομα εξαιρετικού ήθους και ποιότητας : από Λούλα (όχι η χειρότερη περίπτωση) έως Χίλαρι (εξαιρετικά ελεεινή) και από Ολάντ και Ρέντζι έως Μέρκελ. Όμως, σε μια εποχή εξαιρετικά μειωμένων προσδοκιών και υψηλής αλητείας,αυτό δεν είναι λόγος να μην αξιοποιούμε την δυνατότητα να επιλέξουμε το "μη χείρον βέλτιστο" (κατά προτίμηση -ή εάν αυτό είναι όντως δυνατόν-αφού προηγουμένως έχουμε αγωνιστεί για κάτι το πραγματικά αξιοπρεπές και έχουμε αποτύχει).
Απλά, με την πολύπλευρη κρίση αυτονομήθηκε και γιγαντώθηκε... Πηγή: www.lifo.gr...με την αμέριστη βοήθεια του ΣΥΡΙΖΑ, την ατζέντα του οποίου εξυπηρετούσε τα μάλλα - όπως φυσικά και το αντίστροφο. Το 'να χέρι νίβει τ' άλλο, που λέει και η γνωστή παροιμία...
Η ΧΑ στο μέγεθος και στην ένταση που υπάρχει σήμερα εξετράφη από τον ΣΥΡΙΖΑ.Της έδινε πάντα μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές που είχε. Βαφτίζε όλο και περισσότερους φασίστες σπρώχνοντάς τους στην αγκαλιά των πραγματικών φασιστών.Μέχρι που σήμερα την συντηρεί στη ζωή γιατί όσο να ναι όλο και κάτι κόβει από τη ΝΔ. Και ναι προτιμώ οι ακροδεξιοί να είναι κρυμμένοι και φιμωμένοι μέσα στη ΝΔ παρά να έχουν δικό τους μαγαζί.
Γράφων, μονομέρεια φαίνεται να υπάρχει και στο δικό σου σχόλιο όταν αναφέρεσαι στα ID politics και στον δικαιωματισμό με τον ισοπεδωτικό τρόπο που το κάνεις, θεωρώντας και τις δύο έννοιες ως κάτι κακό εξ ορισμού και γενικεύοντας αδιακρίτως (αυτό τουλάχιστον καταλαβαίνω εγώ). Το να διεκδικεί κάποιος ακόμα και με ακτιβιστικό ή "ακτιβιστικό" τρόπο την ταυτότητα του και δικαιώματα που στερείται (ή θεωρεί ότι στερείται) δεν δικαιολογεί αυτή την μονομέρεια και την ισοπέδωση. Ούτε και το να γίνει κάποιος ακροδεξιός ή να ανέχεται την ακροδεξιά ως αντίδραση σε αυτές τις διεκδικήσεις, όσο και αν υπάρχουν πιθανές υπερβολές ή ακόμα και παραλογισμοί σε αυτά τα αιτήματα, τόσο όσον αφορά την ουσία τους, όσο και το ύφος με το οποίο θέτονται (αν και μερικές φορές η υπερβολή είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος για να γίνει κανείς ορατός μέσα σε ένα ομοιογενές σύνολο και να καταφέρει να ακουστεί και εκείνος). Δεν την δικαιολογεί ακόμα και αν κάποιοι εκμεταλλεύονται και υποστηρίζουν αυτές τις διεκδικήσεις προς ίδιον όφελος και προς άγραν ψήφων. Μία τέτοια αντιδραστική συμπεριφορά δεν αποδεικνύει τίποτε άλλο παρά αυτήν ακριβώς την ισοπεδωτική μονομέρεια της ελλιπούς αντίληψης και ελλειμματικής ενσυναίσθησης εκείνου που αντιδρά με τέτοιον τρόπο. Δεν φταίει αυτός που διεκδικεί τα δικαιώματα του (μέσα σε λογικά πλαίσια) αν κάποιος άλλος γίνεται φασίστας από αντίδραση. Το λειψό του το μυαλό φταίει. Εξίσου απλουστευτική είναι νομίζω και η αναφορά σου στον Τραμπ και την Χίλλαρυ. Ο δε χαρακτηρισμός "ιέρεια" που της αποδίδεις (ότι κι αν είναι η Χίλλαρυ) προδίδει και την δική σου μονομέρεια. Εκτός και αν όλα αυτά είναι δική μου παρανόηση.
@ Ανώνυμος/η 19.10.2018 | 22:59 Πηγή: www.lifo.grΝομίζω ότι χάνεις το δίκιο σου όταν γίνεσαι τόσο ισοπεδωτικός και ανελαστικός. Δεν αντιλέγω ότι υπάρχουν υπερβολές και παραλογισμοί, δεν απορρίπτω όμως αδιακρίτως και άκριτα. Δεν είναι όλα άσπρο - μαύρο. Αν μια κοινωνία αντιμετωπίζει θέμα διάλυσης επειδή κάποιοι διεκδικούν κάποια δικαιώματα που πιθανόν δικαιούνται ως μέλη της κοινωνίας, τότε αυτή η κοινωνία έχει πολύ, πολύ βαθύτερο πρόβλημα, το οποίο ο εύλογος δικαιωματισμός προφανώς κάνει περισσότερο ευδιάκριτο. Και η αρχή της πλειοψηφίας δεν είναι πανάκεια όταν η πλειοψηφία εκμεταλλευόμενη την ισχύ της λειτουργεί αδίκως και καταπιεστικά προς τα επιμέρους υποσύνολα που ούτως ή άλλως υπάρχουν. Η πλειοψηφία δικαιώνει την ύπαρξη και την υπεροχή της όταν μπορεί (τουλάχιστον) να ανέχεται τις διαφορετικές από εκείνην μειοψηφίες και να τους αναγνωρίζει κατ' αρχήν το δικαίωμα ύπαρξης ως ισότιμων μελών της κοινωνίας. Το ότι η πλειοψηφία κάνει ότι γουστάρει δεν είναι ούτε δημοκρατία, ούτε πολιτισμός. Το ότι η πλειοφηφία έχει πάντα δίκιο δεν είναι γραμμένο πουθενά. Και δεν αποκλείει κανείς ότι η πλειοψηφία δεν μπορεί να αποτελείται από απαράδεκτα συντηρητικούς, φανατισμένους θρησκόληπτους, απολίτιστους ούγκανους, επιρρεπείς στον λαϊκισμό ή απλώς φασίστες ή οπαδούς οποιουδήποτε ολοκληρωτισμού. Τον Χίτλερ η πλειοψηφία τον έβγαλε στην εξουσία. Μην τα ξεχνάμε αυτά.ΥΓ 1: ενδιαφέρον το λινκ. "The moral energy surrounding identity has, of course, had many good effects. Affirmative action has reshaped and improved corporate life. Black Lives Matter has delivered a wake-up call to every American with a conscience. Hollywood’s efforts to normalize homosexuality in our popular culture helped to normalize it in American families and public life."https://tinyurl.com/y7xjqxv8ΥΓ 2: αυτό το "αυτά που σε πεισαν ότι είναι ιερά" δεν χρειαζόταν. Είναι αρκετά υποτιμητικό και προσβλητικό χωρίς λόγο. Δεν νομίζω ότι έχω δείξει ότι άγομαι και φέρομαι από τον οποιονδήποτε. Σου το ξαναλέω, χάνεις το δίκιο σου.ΥΓ 3: δεν είπα κάτι εγώ για τον Ρέντσι. ΥΓ 4: τι εννοείς όταν μιλάς για την αρχή της αναλογικότητας;
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Proportionality_(law)Ο δικαιωματισμός έχει κάνει την εξής μαγκιά, και αυτός είναι ο πυρήνας της διαλυτικοτητάς του. Τα αναγάγει όλα σε συναίσθημα. Πώς νιώθεις. Αν προσβλήθηκες. Αν νιώθεις άντρας ή γυναίκα ή μη δυϊκό ον.Τα πάντα γίνονται ένας υποκειμενικός πολτός. Χωρίς αρχή, μέση και τέλος.Δεν θέτει τους ίδιους κανόνες για όλους. Καταργεί το κράτος δικαίου. Θέλει θετικές διακρίσεις για τα ιδιαίτερα κομματάκια του. Άλλες για τις γυναίκες, άλλες για τους gay, άλλες για τις gay γυναικες.Το δίκιο σου δεν το βρίσκεις στον δικαιωματισμό. Αλλά στη δημοκρατία. Και ναι μπορεί να πληγωθείς. Και ναι μπορεί να μη ληφθούν τα συναισθήματα κάποιου υποψη. Αλλά θα έχουμε μια λειτουργική κοινωνία που θα σέβεται όλα της τα μέλη. Και θα τα ακούει. Δεν θα ακούει περισσότερο όσα μελη διατείνονται ότι έχουν πιο θιγμένα συναισθήματα.Τα συναισθήματα είναι το πεδίο δράσης του ψυχολόγου πρώτιστα. Όχι του νομοθέτη.
@ ΓράφωνΕγώ πάντως δεν μιλώ για υποκειμενισμούς, συναισθήματα και σίγουρα όχι για διακρίσεις εις βάρος κάποιων άλλων. Μιλώ για την ικανότητα της κοινωνίας να αφουγκράζεται και τους ήχους χαμηλότερων συχνοτήτων και να μην πατάει το mute. Για αντικειμενικά δικαιώματα που πιθανόν στερούνται ως τώρα και πιθανόν δικαιούνται κάποια μέλη της κοινωνίας. Για το δικαίωμα π.χ. του αυτοπροσδιορισμού που μπορεί να το επιτρέπουμε ας πούμε σε εθνικές οντότητες αλλά μπορεί να το αρνούμαστε σε κοινωνικές ομάδες ή ακόμα και σε ατομικό επίπεδο. Η κοινωνία ως έννοια (στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον) δεν έχει τελεολογικό χαρακτήρα νομίζω. Δεν είναι ένα τοτέμ που δεν αλλάζει ποτέ στάση. Εξελίσσεται και μπορεί να αλλάξει οπτική και γνώμη σε ορισμένα θέματα που παλαιότερα μπορεί να φαίνονταν ταμπού. Αρκεί να ανατρέξουμε μόλις λίγες δεκαετίες πριν προς επιβεβαίωση, ειδικά όσον αφορά την ελληνική πραγματικότητα. Μία ανελαστική κοινωνία είναι μια κοινωνία άρρωστη νομίζω. Εγώ προσωπικά δεν το θεωρώ πρόβλημα μείζονος σημασίας και δεν έχω κανένα πρόβλημα με το πως θέλει να αυτοπροσδιορίζεται κάποιος ή κάποιοι, αρκεί φυσικά να μην θεωρεί ότι εξ αιτίας αυτού του αυτοπροσδιορισμού δικαιούται προνομίων που αποβαίνουν εις βάρος άλλων, ή του συνόλου εν γένει. Και να σέβεται φυσικά τις υποχρεώσεις του ως μέλος του κοινωνικού συνόλου. Όπως και να 'χει, βρίσκω τα περί διάλυσης υπερβολικά. Και επαναλαμβάνω πως αν μια κοινωνία αντιμετωπίζει τέτοιο θέμα επειδή κάποιοι διεκδικούν κάποια δικαιώματα που πιθανόν δικαιούνται ως μέλη αυτής της κοινωνίας, τότε αυτή η κοινωνία έχει πολύ, πολύ βαθύτερο πρόβλημα. Και ο κατακερματισμός της έχει μάλλον πολύ βαθύτερες ρίζες.ΥΓ: γνωρίζω φυσικά τι είναι η αρχή της αναλογικότητας. Αυτό που ρωτώ είναι τι εννοείς εσύ αναφερόμενος σε αυτήν, συσχετίζοντας την με το συγκεκριμένο θέμα.
@ ΓράφωνΘα με ενδιέφερε όταν βρεις τον χρόνο να μου δώσεις μια απάντηση πάνω σε αυτό που σε ρώτησα όσον αφορά την αρχή της αναλογικότητας και τι εννοείς αναφερόμενος σε αυτήν, συσχετίζοντας την με το συγκεκριμένο θέμα. Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να κατανοήσω τον συσχετισμό και προτιμώ να μην δώσω αυθαίρετες ερμηνείες.
Μα τον νομοθέτη δεν πρέπει να τον απασχολεί ο αυτοπροσδιορισμός της μονάδας! Αυτό είναι η αρχή του φασισμού.Ο νομοθέτης οφείλει να δημιουργεί ίσες ευκαιρίες για όλους. Τελεία. Ο αυτοπροσδιορισμός της κάθε μονάδας δεν πρέπει να τον αφορά. Τα έθνη αυτοπροσδιοριζομενα στοχεύουν σε εδαφική οντότητα και πολιτική ανεξαρτησία.Το παραμύθι αυτοπροσδιορισμού της μονάδας, για το οποίο η αριστερά παλιά έδινε αγώνες για να μην αφορά το κράτος, στοχεύει ακριβώς στο ίδιο.Αποκόπτει τις μονάδες που συναποτελούν την κοινωνία, τον πληθυσμό ενός κράτους, και δημιουργεί μικρές νησίδες, ασύνδετες μεταξύ τους. Άλλο πράγμα οι γυναίκες άλλο οι vegan άλλο οι οικολόγοι.Παραβίαση αρχής αναλογικότητας: σκοτώνεται ο Χ. Συλλαμβάνονται και δικάζονται οι δολοφόνοι. Γίνονται πορείες διαμαρτυρίας ενώ ο νόμος εφαρμόζεται. Ποιο είναι το αιτούμενο;Η μόνιμη απόπειρα είναι μια: η εικόνα της εξερμενης κοινωνίας. Των καταπιεσμένων ομάδων που υποφέρουν από την πλειοψηφία. Ενώ η αλήθεια είναι ότι απλά θα ήθελαν να είναι πλειοψηφία. Και δεν είναι.
@ ΓράφωνΛάθος. Τον καλό νομοθέτη θα πρέπει να τον απασχολεί και η μονάδα, σε συνάρτηση φυσικά με το σύνολο, ούτως ώστε να υπάρχει η κατά το δυνατόν αρμονικότερη συνύπαρξη όλων, πλειοψηφίας, μειοψηφίας και μονάδας. Η μονάδα δεν είναι αμελητέα και ανάξια προσοχής. Μία από τις κατακτήσεις του δυτικού κόσμου είναι ότι μπορεί να δίνει αξία στην μονάδα και να της παρέχει την ελευθερία που δικαιούται. Και επειδή οι εποχές αλλάζουν και οι κοινωνίες εξελίσσονται, η προσοχή του νομοθέτη πρέπει να εστιάζεται κατ' αναλογίαν στην ευζωία του συνόλου και όχι μόνο της πλειοψηφίας. Και θα πρέπει να προβλέπει για αυτό. Το ζήτημα είναι οι νησίδες αυτές να παραμένουν συνδεδεμένες με την ενδοχώρα της κοινωνίας, παρά την διαφορετικότητα τους. Η συγκολλητική ουσία, η γέφυρα αν θέλεις, θα πρέπει να είναι ο νομοθέτης. Το κράτος. Και επιμένω ότι αν μια κοινωνία κινδυνεύει με διάλυση από μερικές μονάδες ή μερικά μειοψηφικά υποσύνολα μονάδων που απλώς διεκδικούν τον δικό τους χώρο χωρίς να θέτουν σε αμφισβήτηση την ύπαρξη και την ευζωία του συνόλου, τότε αυτή είναι μια κοινωνία ήδη σαθρή. Και θα πρέπει να αναζητήσει αλλού τις αιτίες της αποσάθρωσης και του κατακερματισμού της. Στην στενομυαλιά της ίσως. Τέλος, ο επίλογος σου μου φαίνεται πως είναι μια εξαιρετικά απλουστευτική και ισοπεδωτική γενίκευση. Γιατί ενώ όντως υπάρχουν τέτοιες μειοψηφικές ομάδες ή κάποια μέλη αυτών των ομάδων που μπορεί και να ήθελαν να είναι πλειοψηφία, αυτό νομίζω δεν είναι απαραίτητα ο κανόνας. Στην πραγματικότητα αυτοί κάνουν περισσότερο ζημιά παρά ωφελούν, ακριβώς γιατί ισοπεδώνουν κι εκείνοι. Πάντως η ισοπέδωση προς όφελος της μονάδας ή της μειοψηφίας ή της πλειοψηφίας ή ενός απόλυτα ομογενοποιημένου συνόλου, απ' όποιον κι αν υποστηρίζεται, μοιάζει όντως με αρχή ολοκληρωτισμού. Κάπως έτσι σκέφτονται όλοι οι φανατικοί νομίζω.