Η γραβάτα του Αλέξη Τσίπρα ήταν η επικοινωνιακή κορύφωση της κυβερνητικής πολιτικής της προηγούμενης περιόδου και τώρα περιμένει να δρέψει τους καρπούς για να προχωρήσει στους σχεδιασμούς του επόμενου διαστήματος. Ένα από τα χαρακτηριστικά αυτής της κυβέρνησης, άλλωστε, είναι οι βραχυπρόθεσμοι σχεδιασμοί. Η τακτική του «βλέποντας και κάνοντας». Έτσι πορεύεται από την πρώτη μέρα που πήρε την εξουσία και έτσι συνεχίζει.
Στήθηκε, λοιπόν, από το Μέγαρο Μαξίμου ένα επικοινωνιακό σόου με κεντρικό θέμα τη γραβάτα του Τσίπρα, αποσιωπώντας το πότε και γιατί είχε πει ότι θα την φορούσε. Λογικό, αφού κανείς στην κυβέρνηση δεν θέλει να θυμάται ότι ήταν τις παραμονές των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015, όταν ρωτήθηκε αν θα φορέσει ποτέ γραβάτα. Ήταν τότε που ο Αλέξης Τσίπρας είχε απαντήσει «θα φορέσω γραβάτα όταν κουρέψω το χρέος».
Τελικά την φόρεσε, διοργανώνοντας μια μεγάλη φιέστα γι' αυτό, χωρίς να κουρέψει το χρέος ούτε ένα ευρώ. Αυτό που συμφωνήθηκε με την απόφαση του Eurogroup ήταν ουσιαστικά επιμήκυνση και ελάφρυνση με «ασπιρίνες» στη λογική της συμφωνίας του 2016 και του 2012 του Αντώνη Σαμαρά.
Κατά κοινή ομολογία, πάντως, τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους, τόσο τα παλιότερα που είχε πάρει η κυβέρνηση Σαμαρά όσο και αυτά τώρα, που δόθηκαν στην κυβέρνηση Τσίπρα, δεν προσφέρουν καμία ουσιαστική λύση στο θέμα του χρέους και επιπλέον απαιτούν την πρόσδεση της χώρας στα μνημόνια για πολλά χρόνια ακόμα αλλά και νέα, έξτρα μέτρα κάθε φορά που θα υλοποιείται τμηματικά κάποιο από τα μέτρα της (ανεπαρκούς) ελάφρυνσης
Κάποιοι ξένοι δημοσιογράφοι που παρακολουθούν χρόνια την ελληνική υπόθεση, όπως ο Πίτερ Σπίγκελ των «Financial Times», ισχυρίστηκαν ότι είναι χειρότερη από του 2012 και κάποιοι οικονομολόγοι, όπως ο Κώστας Λαπαβίτσας, που υπήρξε και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη κυβερνητική του περίοδο, υποστήριξε ότι είναι χειρότερη από αυτήν που είχε πάρει το 2016 από τους δανειστές.
Δεν ήταν λίγοι κι αυτοί που θυμήθηκαν τι έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας για την επιμήκυνση (αντί κουρέματος) του χρέους, όταν πανηγύριζε γι' αυτήν ο Αντώνης Σαμαράς, τότε που εκείνος δήλωνε πως «η επιμήκυνση είναι ένα μακρύτερο σχοινί για να κρεμαστούμε».
Κατά κοινή ομολογία, πάντως, τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους, τόσο τα παλιότερα που είχε πάρει η κυβέρνηση Σαμαρά όσο και αυτά τώρα, που δόθηκαν στην κυβέρνηση Τσίπρα, δεν προσφέρουν καμία ουσιαστική λύση στο θέμα του χρέους και επιπλέον απαιτούν την πρόσδεση της χώρας στα μνημόνια για πολλά χρόνια ακόμα αλλά και νέα, έξτρα μέτρα κάθε φορά που θα υλοποιείται τμηματικά κάποιο από τα μέτρα της (ανεπαρκούς) ελάφρυνσης.
Πώς να δικαιολογήσει, λοιπόν, η κυβέρνηση Τσίπρα μια συμφωνία που χαρακτήριζε «σχοινί για να κρεμαστούμε» και πώς να δικαιολογήσει όσα έλεγε τα προηγούμενα χρόνια του συμβιβασμού, όταν υποστήριζε πως έκανε όσα της ζητούσαν οι δανειστές για να πετύχει λύση για το χρέος; Όταν, τελικά, όχι μόνο δεν πέτυχε τίποτα περισσότερο από το 2012 αλλά πλέον το χρέος πλησιάζει το 180% του ΑΕΠ.
Η στάση της κυβέρνησης Τσίπρα, ειδικά το τελευταίο διάστημα, κάνει αριστερούς και δεξιούς να την χαρακτηρίζουν «την πιο πειθήνια μνημονιακή κυβέρνηση» ή «την καλύτερη μνημονιακή κυβέρνηση», κάτι που για άλλους αποτελεί έπαινο και για άλλους ψόγο. Το βέβαιο είναι ότι οι δανειστές, και ειδικά το Βερολίνο, αλλά και οι ΗΠΑ, δεν κρύβουν την ικανοποίησή τους για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Όχι ότι θα είχαν πρόβλημα με μια κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά σε κάθε περίπτωση η ΝΔ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης θεωρείται πολύ πιο βολική, αφού μηδενίζεται ο κίνδυνος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής που έχει επιβληθεί.
Αυτήν τη στιγμή εφαρμόζεται το τέλειο σενάριο για τους δανειστές: μια απολύτως συνεργάσιμη «αριστερή» κυβέρνηση που περνάει τις απαιτήσεις τους και τις πολιτικές που θέλουν, χωρίς αναταράξεις, και μια βολική αντιπολίτευση που δεν έχει καμία πρόθεση να αμφισβητήσει την πολιτική αυτή επί της ουσίας και να ξεσηκώσει τα λαϊκά στρώματα για να εξεγερθούν.
Ο ιδανικός συνδυασμός δηλαδή. Με παρόμοιο τρόπο σκέφτεται και η οικονομική ελίτ της χώρας που στηρίζει ξεκάθαρα την κυβέρνηση Τσίπρα, με τα ισχυρότερα ονόματα της ελληνικής «ολιγαρχίας» να την επικροτούν και δημοσίως.
Και πώς να μη χαίρονται, αφού η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. τους εξασφάλισε συνέχιση της σκληρής λιτότητας (που θα ανέτρεπε) ως το 2022 τουλάχιστον όπως και της άγριας υπερφορολόγησης που έχει επιβάλει κυρίως σε μεσαία και χαμηλά στρώματα, ώστε να πετυχαίνει τα θηριώδη υπερπλεονάσματα (που κάποτε κατήγγελλε).
Στο ίδιο πλαίσιο έχει δεσμευτεί για την υλοποίηση δομικών αλλαγών («μεταρρυθμίσεις») νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Βερολίνου. Οι μόνοι, λοιπόν, που έχουν λόγο να πανηγυρίζουν είναι οι δανειστές και κανένας άλλος, πλην εκείνων που θεωρούν ότι με αυτό τον τρόπο διασφαλίζουν την παραμονή τους στην εξουσία.
Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Όλαφ Σολτς, που τελικά διέψευσε τις ελπίδες όσων περίμεναν να ακολουθήσει διαφορετική πολιτική από του Σόιμπλε, δεν έκρυβε την ικανοποίησή του, παρουσιάζοντας την εξέλιξη αυτή της ελληνικής υπόθεσης ως ένα καλά σχεδιασμένο πλάνο του Βερολίνου.
Όσοι αμφισβητούσαν το ότι οι Γερμανοί είχαν πάντα το πάνω χέρι αποδείχτηκαν αφελείς, όπως και όσοι περίμεναν να γίνει αποδεκτή η γαλλική πρόταση (η οποία συνέφερε την Ελλάδα) για τον μηχανισμό που θα συνέδεε την εξυπηρέτηση του χρέους με την ανάπτυξη.
σχόλια