Όταν έμαθα τα θλιβερά νέα ότι ο Thierry Manfred Mugler δεν είναι πλέον μαζί μας, μου άφησε μια αίσθηση απώλειας. Στα 73 του, είχε ακόμα χρόνο να ζήσει. Κι ας είχε αποστασιοποιηθεί από το σχεδιασμό για πολλά χρόνια, και κέρδιζε τον επιούσιο από τα δικαιώματά του σε πολλά προϊόντα που έφεραν το σήμα του, από γυαλιά ηλίου μέχρι αρώματα Mugler, αυτά από τα οποία τον είχαμε αγαπήσει πολλές. Κι ας είχε μεταμορφωθεί πλήρως στον υβριδικό bodybuilder Manfred εδώ και μερικές δεκαετίες. Το πρόσωπό του, αγνώριστο μετά από πολλές πλαστικές χειρουργικές επεμβάσεις, κάνει να κυλήσει ένα δάκρυ σε όσους θυμόμαστε την προηγούμενη, συνταρακτική δουλειά του ως νέος και πολλά υποσχόμενος σχεδιαστής στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 στο Παρίσι.
Λεπτός και δυναμικός, τροφοδοτούμενος από μια αδυσώπητη ενέργεια και μια τάση να αναδεικνύει τις ομορφιές των γυναικών-Αμαζόνων, ο Mugler, queer πριν αυτό μπει στο mainstream, έβαλε μια συγκεκριμένη πρόκληση στην πασαρέλα, προώθησε drag-queens και pop είδωλα της δεκαετίας του ’90 και έκανε την Nάντια Άουρμαν σύμβολο με τα κοστούμια του με τους μεγάλους ώμους και τους μεταλλικούς κορσέδες.Όπως κι ο Χέλμουτ Νιούτον, φαινόταν να εκτιμά πραγματικά τη δύναμη των γυναικών.
Θυμάμαι ότι ήταν πραγματικό σοκ όταν τα συζητητήρια μόδας και στυλ πλημμύρισαν στα μέσα της δεκαετίας του 2000 με φωτογραφίες του, τραβηγμένες μπροστά από έναν καθρέφτη, γυμνό και με παντόφλες (!) να υποδύεται έναν ανθρωπο transformer, όλο μυς και διεστραμμένα χαρακτηριστικά. Η λέξη ήταν “Manfred”. Κυκλοφορήσαμε την εικόνα από λογαριασμό email σε λογαριασμό email με τα σαγόνια πεσμένα από τη ζημιά που -όπως φαινόταν- προκάλεσε στον εαυτό του (τόσα ξέραμε, τόσα κάναμε…). Είχε αποσυρθεί από το σχεδιασμό τότε και πούλησε το brand του στην Clarins το 1997. Το Clarins Group ήταν ο πολυτελής όμιλος που συνεργάστηκε μαζί του αρχικά για την παραγωγή των εμβληματικών του αρωμάτων.
Τώρα ξέρουμε καλύτερα από το να κρίνουμε ή να κάνουμε body shaming.
Ο ερημίτης Τιερί προφανώς χρειαζόταν την περσόνα του Μάνφρεντ σε εκείνο το σημείο της ζωής του.
Θυμάμαι επίσης ξεκάθαρα και την πρώτη φορά που δοκίμασα το Angel, καθώς και την πρώτη φορά που δοκίμασα το Innocent, σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα εκεί στο millenium. Έχοντας επιβιώσει από το τραύμα που μου είχε προκαλέσει ένας αυτόκλητος ψεκασμός του αρχικού Angel από έναν κατά τα άλλα πράο πωλητή, το μπουκάλι του Innocent με έκανε να προσέχω οτιδήποτε έβγαινε σε μπλε μπουκάλι και έφερε το λογότυπο Mugler. Με την εκ των υστέρων σοφία, εξακολουθώ να είμαι επιφυλακτική με τα μπλε μπουκάλια, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Το ίδιο το άρωμα είναι ένα χυμώδες μείγμα που θαρρείς μυρίζει κάτι ανάμεσα σε κουφέτα, μαρέγκα και σοκολατένια πραλίνα, που επιπλέει γύρω από μια έντονα γλυκιά και ξινή νότα φραγκοστάφυλου, σαν μαρμελάδα φραγκοστάφυλου, αλλά χωρίς την κολλώδη υφή της. Αντίθετα, η αίσθηση είναι πουπουλένια, σαν σύννεφο από φτερά χήνας που πέφτουν απαλά σε γυμνό δέρμα. Στα χρόνια που μεσολάβησαν ερωτεύτηκα τον αρχικό Άγγελο του Τιερί. Το σοκ του λιγότερο συγκλονιστικό, η ένταση της πραλίνας και του πατσουλί λιγότερο άρρυθμα σε μια αγορά που άρχισε να αγκαλιάζει πιο γλυκά αρώματα.
Συνειδητοποίησα, “Το Angel είναι πραγματικά πολύ, πολύ καλό!”.
Ήταν μια σύνθεση πολύ ιδιαίτερη, ένας πειραματισμός του αρωματοποιού Ολιβιέρ Κρεσπ με ένα πολύ έντονο, γλυκό συστατικό, που ήταν κρυμμένος σε ένα συρτάρι. Μέχρι που ο Τιερί Μυγκλέρ αποφάσισε να ζητήσει ένα άρωμα για την μάρκα του. Όταν ήρθε σε συννενόηση με την Clarins τους περιέγραψε τις παιδικές του αναμνήσεις, από το λούνα παρκ, το τσίρκο, τα καραμελωμένα μηλαράκια, το μαλλί της γριάς, το πριονίδι στα πατώματα, την βαριά οσμή της κουίντας, την αίσθηση της παιδικής αταξίας. Κι εγένετο Angel.
Όταν πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή, το 1992, ήταν πρωτοποριακό. Από το μπουκάλι σε σχήμα αστεριού, μέχρι το μπλε υγρό (πολύ πριν όλα τα αθλητικά αρώματα χρωματιστούν μπλε) και την πολωτική και χαρακτηριστική φόρμουλα με ζάχαρη-βανίλια-φρούτα-πατσούλι όλα σχεδιάστηκαν από την ομάδα Μυγκλέρ και τη Βέρα Στρούμπι , υπεύθυνη του brand, να γίνει ένα σύγχρονο κλασικό. Έπιασε την αγορά τόσο καλά, τόσο τέλεια, αν και χρειάστηκε πολύς χρόνος για να γίνει αυτό, που οδήγησε ακόμη και σε νομική υπόθεση πνευματικών δικαιωμάτων με τον παλιό γαλλικό Molinard για το Nirmala που σε κάποια έκδοσή του έφτασε να μυρίζει πιο αγγελικά από τον ίδιο τον Άγγελο.
Η υψηλή λιανική τιμή αντισταθμίστηκε από ένα επαναστατικό σύστημα «αναπλήρωσης». Αγοραζες το πρώτο μπουκάλι αστέρι και, στη συνέχεια, μείωνες το κόστος συμπληρώνοντας απλώς υγρό από γιγάντιες συσκευές διανομής αρωμάτων Μυγκλέρ στα πολυκαταστήματα, αντί να αγόραζες ξανά το γυάλινο δοχείο. Υπήρχε μια οικολογική διάσταση σε αυτό, καθώς και μια οικονομική διάσταση που ήταν προφητικές. Σήμερα η οικολογική βιωσιμότητα είναι εκ των άνευ στην προώθηση των καταναλωτικών αγαθών.
Αλλά ένα άλλο στοιχείο που ήταν ιδιαίτερο στο λανσάρισμα του κλασικού ήταν η άμεση επικοινωνία με τον καταναλωτή -μια παράδοση που απογαλακτίστηκε από την πρακτική των καλλυντικών Clarins (Kλαρένς), αφού η φίρμα Μυγκλέρ ανήκε στον Όμιλο Clarins εκείνη την εποχή).
Οι κύριοι εξυπηρετήθηκαν επίσης με αρκετές αξιόλογες κυκλοφορίες. Το πρώτο ήταν το A*Men ή Angel for Men, ανάλογα σε ποια χώρα αναφερόμαστε. Όταν ένας δοκιμαστής έφτασε στο πολυκατάστημα οι άντρες φίλοι τρομοκρατήθηκαν. Η μητέρα του ενός, από την άλλη, έκλεψε τα δύο πρώτα μπουκάλια μου και δήλωσε πως είναι ακόμη καλύτερο από τη γυναικεία εκδοχή! Ξεκάθαρα τα αρώματα του Μυγκλέρ πόλωσαν το κοινό του. Συνοδευόμενα από πολλά αστεία για ένα πιθανό τρίτο ανδρικό άρωμα με αλφαβητικό θέμα, το B*Men έφτασε στους πάγκους το 2004 με το θέμα του καφέ παρμένο από τον Yohji Yamamoto (πολλά χρόνια πριν το Black Opium) και τη γλυκόριζα, μια οσμή σαν γλυκάνισο και ούζο. Ήταν μια εμπορική αποτυχία, αλλά ένα αξιολογότατο λανσάρισμα που το θυμόμαστε με νοσταλγία.
Το Alien ήταν επίσης μπεστ-σέλερ, με δύο εκδοχές, για άντρες και γυναίκες, αλλά και πολλές επιμέρους εκδοχές και περιορισμένες εκδόσεις για τους φανατικούς αρωματολάτρεις και συλλέκτες. Το γυναικείο Alien αναφέρεται σταθερά στις δημοσκοπήσεις των καταναλωτών ως ένα από τα πιο δημοφιλή αρώματα που κατέχουν και φορούν, και το οποίο προκαλεί κοπλιμέντα από τον περίγυρο.
Και μετά ήρθε το Womanity. Όταν διάβασα για πρώτη φορά για το όνομα και την ιδέα, κρίντζαρα λίγο. Η έννοια του συσχετισμού μιας μυρωδιάς με ένα συγκεκριμένο είδος σεξουαλικότητας δεν είναι ξένη στο λανσάρισμα αρωμάτων. Μετά από μια σειρά από φαινομενικά άνευ φύλου αρώματα στη συλλογή Les Miroirs, η κυκλοφορία του Womanity ήταν παράδοξη. Το άρωμα, που συνδυάζει το σύκο και το χαβιάρι, ήταν περίεργο στο χαρτί και όχι τόσο συγκλονιστικό στο δέρμα. Η τρελιάρα ιστοσελίδα, το περίεργο όνομα κι η ίδια η αρωματική σύνθεση εκτόξευσαν πραγματικά τις προσδοκίες ψηλά στον ουρανό.
Σύκα και χαβιάρι παρέπεμπαν σε ένα γιγαντιαίο αιδοίο που κρυβόταν κάτω από το σύνθημα «οι γυναίκες ενώνουν» (φεμινιστικό κι εμπνευσμένο, ομολογώ) και τον… Κήπο της Εδέμ.
Η πραγματικότητα ήταν πολύ λιγότερο συγκλονιστική, ένα αλμυρό υδατικό άρωμα με μια νότα πράσινου σύκου, σαν ένα θαλασσινό θυμίαμα, μια σταχτένια και φρέσκια όψη των φύλλων συκής. Αναρωτήθηκα τι θα σκεφτόταν ο Μυγκλέρ ο ίδιος, κι αν κάτι τέτοιο φανταζόταν για τις γυναίκες, ιδιαίτερα έχοντας δουλέψει με μερικές από τις πιο δυναμικές γυναίκες της εποχής του.
Η κυκλοφορία του Aura φάνηκε να ενισχύει το ήθος Μυγκλέρ στη συλλογή και ο Κήπος της Εδέμ πήρε εδώ την αληθινή του μορφή. Κάθε μεγάλη κυκλοφορία Μυγκλέρ ισορροπεί πάντα στο χείλος του να είναι συγκλονιστικό, οι άνθρωποι περιμένουν κάτι πραγματικά νέο, όχι απαραίτητα περίεργο (δεν υπάρχει πρόβλημα με το «παράξενο» στη σύγχρονη αρωματοποιία, αλλά δυστυχώς πολύ συχνά δεν συμβαίνει σημαίνει “καλό”), αλλά με νόημα, που δεν σε μπερδεύει, αλλά σε εκπλήσσει. Το λανσάρισμα του Aura eau de parfum, παρά το χαοτικό διαφημιστικό κείμενο, δημιούργησε έναν ιδιαίτερο δεσμό με τον καταναλωτή. Ήταν η γλυκύτητα του Angel που την έφερε εκ νέου μέσα από ένα πράσινο πρίσμα που διέσπασε τις πιο αποπνικτικές πτυχές σε κάτι τόσο φαρμακευτικό από την μία, όσο και σαν κομμένο γρασίδι στη ζούγκλα από την άλλη.
Ήταν σαν ο αστικός Άγγελος να είχε δραπετεύσει στο τροπικό δάσος. Με λίγα λόγια, υπέροχο…
Τώρα που ο Τιερί Μυγκλέρ πέθανε κι η επωνυμία του άλλαξε χέρια από τους αρχικούς δημιουργούς των κλασικών του στην εταιρεία L’Oreal, ήρθε η ώρα να σκεφτούμε και να τιμήσουμε αυτό που μας χάρισε. Την τάση για τόλμη, την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας να μην φοβόμαστε. Την αυτοπεποίθηση να φοράμε ό,τι μας αρέσει. Και την συνειδητοποίηση ότι ακόμη και η ασχήμια μερικές φορές μπορεί να έχει μια μαγευτική επίδραση στη ζωή μας.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αχ αυτό το Angel…. Ακόμα το φοράω!