Αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν, έβαλαν τα 6 παιδιά τους σε ένα τζιπ και έπεσαν στον γκρεμό

Αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν, έβαλαν τα 6 παιδιά τους σε ένα τζιπ και έπεσαν στον γκρεμό Facebook Twitter
29

Υπόθεση ομαδικής αυτοκτονίας - δολοφονίας φαίνεται πως είναι το πολύνεκρο τροχαίο που είχε συγκλονίσει πέρυσι την Καλιφόρνια, όταν δύο μητέρες είχαν σκοτωθεί μαζί με τα έξι υιοθετημένα τους παιδιά. 

Όπως όλα δείχνουν, η πτώση του πανάκριβου SUV στον γκρεμό, στις 26 Μαρτίου του 2018, κάθε άλλο παρά δυστύχημα ήταν. 

Το πολύνεκρο είχε τότε «παγώσει» την κομητεία του Μεντοσίνο αλλά, όπως αποκαλύπτεται τώρα, η μοιραία πτώση που παρέσυρε στον θάνατο και τα έξι ανυποψίαστα παιδιά ήταν προσχεδιασμένη από τις δύο μητέρες.

Τις ημέρες που προηγήθηκαν του τροχαίου, η μία από τις δύο γυναίκες είχε επανειλημμένως αναζητήσει στο διαδίκτυο τρόπους αυτοκτονίας με πνιγμό και η σύντροφός της φαίνεται να πάτησε συνειδητά το γκάζι για να στείλει το αυτοκίνητο στο γκρεμό, σύμφωνα με την κατάθεση αυτόπτη μάρτυρα. 

Αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν, έβαλαν τα 6 παιδιά τους σε ένα τζιπ και έπεσαν στον γκρεμό Facebook Twitter

Σύμφωνα με το ομόφωνο σκεπτικό των ενόρκων, που διάβαζαν επί μία ώρα την απόφασή τους στο δικαστήριο την Πέμπτη, η Τζένιφερ και η Σάρα Χαρτ είχαν αποφασίσει να αυτοκτονήσουν εκείνη την ημέρα, σκοτώνοντας τα έξι υιοθετημένα παιδιά, ηλικίας 12 έως 19 ετών. 

Οι αρχές υποπτεύονταν εξ αρχής ότι η πτώση ήταν σκόπιμη, αλλά περίμεναν και από τους ενόρκους να βγάλουν τη δική τους απόφαση βάσει των ευρημάτων. 

Το φονικό είχε σοκάρει τις ΗΠΑ, μετά και τις καταγγελίες για κακοποίηση των παιδιών από τις δύο γυναίκες. Ένα από τα νεκρά παιδιά, ο 15χρονος Ντεβόντε Χαρτ, είχε γίνει viral το 2014, όταν είχε φωτογραφηθεί να αγκαλιάζει δακρυσμένος έναν αστυνομικό, κατά τη διάρκεια μιας επεισοδιακής διαδήλωσης στο Πόρτλαντ του Όρεγκον.  

Αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν, έβαλαν τα 6 παιδιά τους σε ένα τζιπ και έπεσαν στον γκρεμό Facebook Twitter

Η πτώση σημειώθηκε λίγες μόνο ημέρες μετά την έναρξη μία ακόμη έρευνας από την Πρόνοια, για κακοποίηση των παιδιών από τις δύο γυναίκες. Η οικογένεια είχε εγκαταλείψει το σπίτι στο οποίο έμεναν, στις 23 Μαρτίου, μετά από επίσκεψη των κοινωνικών λειτουργών. Παρά τα αλλεπάλληλα χτυπήματα στην πόρτα, κανείς δεν τους είχε ανοίξει εκείνη την ημέρα. 

Όπως προκύπτει από το ιστορικό περιήγησης στο κινητό της, ενώ βρίσκονταν όλοι μαζί μέσα στο αυτοκίνητο, η Σάρα Χαρτ αναζητούσε στο διαδίκτυο τρόπους αυτοκτονίας με πνιγμό, Benadryl και άλλες μεθόδους υπερδοσολογίας ουσιών, σύμφωνα με τον επιθεωρητή Τζέικ Σλέιτς. 

Είχε μάλιστα αναζητήσει στο Google και κατά πόσο ο θάνατος από πνιγμό στην θάλασσα είναι επίπονος. Οι αρχές κατάφεραν να ανακτήσουν τις διαγραμμένες, ηλεκτρονικές αναζητήσεις της.  

«Είχαν και οι δύο αποφασίσει ότι αυτό θα ήταν το τέλος», πρόσθεσε ο Σλέιτς στην κατάθεσή του που υπήρξε καθοριστική για το πόρισμα των ενόρκων. «Είχαν αποφασίσει πως αν εκείνες δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα παιδιά, κανείς άλλος δεν θα τα υιοθετούσε». 

Τα πτώματα των αδελφών Μαρκίς, Τζερεμάια και Άμπιγκεϊλ είχαν βρεθεί την ίδια μέρα της μοιραίας πτώσης, κοντά στο αυτοκίνητο. Μέσα στο όχημα είχαν εντοπιστεί μόνο οι μητέρες ενώ εβδομάδες αργότερα, η σορός της Σιέρα Χαρτ ανασύρθηκε από τα ανοικτά του Ειρηνικού Ωκεανού. Η Χάνα Χαρτ ταυτοποιήθηκε ακόμη πιο μετά, με έλεγχο DNA.

Αν και έπινε σπανίως, εκείνη την ημέρα τα επίπεδα αλκοόλ στο αίμα της Τζένιφερ Χαρτ ήταν πάνω από το νόμιμο όριο και οι αστυνομικοί εκτιμούν πως είχε πιει για να πάρει κουράγιο πριν το απονενοημένο βήμα. Η σύντροφός της, Σάρα Χαρτ βρέθηκε με 42 δόσεις Benadryl στον οργανισμό της ενώ και στα παιδιά εντοπίστηκαν υψηλά επίπεδα ηρεμιστικών και υπνωτικών χαπιών στο αίμα τους. 

Ένας αυτόπτης μάρτυρας που έκανε κάμπινγκ κοντά στο σημείο του δυστυχήματος, κατέθεσε πως άκουσε το όχημα να επιταχύνει καθώς έπαιρνε την τελευταία στροφή, στις 3π.μ της 26ης Μαρτίου. 

Το 2011, η Σάρα Χαρτ είχε ομολογήσει την ενοχή της για υπόθεση ενδοοικογενειακής βίας, καθώς είχε χτυπήσει ένα από τα έξι παιδιά. Οι κοινωνικές υπηρεσίες του Όρεγκον είχαν επίσης ανοίξει έρευνα σε βάρος του ζευγαριού το 2013, αλλά την διέκοψαν λίγο καιρό αργότερα χωρίς να προβούν σε κάποια περαιτέρω ενέργεια. 

Αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν, έβαλαν τα 6 παιδιά τους σε ένα τζιπ και έπεσαν στον γκρεμό Facebook Twitter
Αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν, έβαλαν τα 6 παιδιά τους σε ένα τζιπ και έπεσαν στον γκρεμό Facebook Twitter
Αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν, έβαλαν τα 6 παιδιά τους σε ένα τζιπ και έπεσαν στον γκρεμό Facebook Twitter
Διεθνή
29

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

12 σχόλια
(Δεν θέλω να συνεχίσω αλλά θυμήθηκα όταν ήμουν μικρός και μου άρεσε να φτιάχνω ανέκδοτα)Μπαίνει ένας τύπος σε σε ένα εστιατόριο "η ωραία Ραχούλα" το λοιπόν, με έναν γελαστό ιδιοκτήτη και μυρωδιές ψητων και ζητά κατάλογο. Του φέρνουν και στραβωνει. "Είναι φουλ στα κρεατικά. Εγώ, θέλω μόνο μύδια. Έχω δικαίωμα να θέλω ότι θελω." "Οκ του λέει ο κυρ Παντελής, και του τσακώνει δύο μύδια με σάλτσα". "Δεν κατάλαβες, τα μύδια, μου αρέσουν και θέλω αυτά που μου αρέσουν να φαίνονται ΚΑΙ στον επίσημο κατάλογο. Έχω δικαίωμα να θέλω ότι θέλω" ο κυρ Παντελής τύπωσε νέο κατάλογο όπου έγραφε με μεγάλα γράμματα "διαθέτουμε ΚΑΙ μύδια" ο τύπος, που είχε το δικαίωμα να θέλει ότι θέλει, διαμαρτύρεται πάλι "όχι έτσι. Έτσι, στοχοποιούνται οι μυδοφαγοι. Και είσαι τρομερά αναίσθητος που δεν το καταλαβαίνεις. Πάω τώρα στην υπηρεσία φαγητού. Έχω δικαίωμα, άλλωστε." Η υπηρεσία φαγητού έφτασε με κάμερες και κλαπατσιμπαλα που πήραν μια δακρυβρεχτη συνέντευξη από τον πελάτη. Τον παρουσίασε θύμα του συστήματος των κακών θαμώνων της "Ραχούλας". Άμεσα δύο φίλοι του, κατέβασαν υπό επευφημίες την πινακίδα του μίσους και έβαλαν μια άλλη -ακυρη, μα ουδέτερη- "η ωραία βροχουλα". Μάλιστα δε τύπωσαν και καταλόγους σε χρώμα λευκό, όπου έλεγαν φαγητό Α, φαγητό Β φαγητό Γ κλπ. "Ο τόπος μας προοδευσε, επιτέλους" δήλωσε ο δήμαρχος στις κάμερες. ο κυρ Παντελής, άρχισε να μιλά στους πελάτες όλο και λιγότερο υπό τον φόβο της υπηρεσίας του φαγητού οι δε μυρωδιές κάποτε εξαφανίστηκαν. Μέχρι που έντρομος, ένα πρωί βρήκε πάλι την υπηρεσία στην πόρτα του. Ένας κλαμμενος τύπος ούρλιαζε "είμαι αναλφάβητος, ηλίθιε! Θες να με πεθάνεις με τον ηλίθιο κατάλογο σου;"...
Ήντουσαν μερικοί νοματαίοι μαζεμένοι που δεν άφηναν έναν άνθρωπο να φάει. "Γιατί δεν με αφήνετε να φάω, ρε παιδιά; πεινάω!" τους λέει ο άνθρωπος. "Α!" αποκρίθη ο ένας απ' αυτούς "και να φας δεν θα χορτάσεις, οπότε δεν θα σε αφήσω να φας, αλλά θα σου δώσω να κρατάς ένα βάζο και θα σε βάλω να προσέχεις μην σου πέσει ...Πολύ λογικός αντιπερισπασμός.
Το βασικό όμως πρόβλημα με ένα μεγάλο μέρος των (όντως, και όχι ιδεολογικώς) τιρκουάζ, είναι πως κατά βάθος δεν τους αρέσει το χρώμα τους. Έτσι, πχ στο δικό τους βιβλίο συνταγών έχουν αλλάξει μυριάδες φορές την θεωρία της προέλευσης του. Τώρα, κατέληξαν πως δεν θέλουν βιβλιο. Ότι και να λένε έπειτα τόσο κάποιοι ηλίθιοι καζανολογοι πορτοκαλί που λατρεύουν υπερβολικά τα βιβλία, όσο και κάποιοι χαρωποι τιρκουαζενιοι , το πράγμα λίγο ή πολύ ξεφεύγει από τον Γουίλι Γουόνκα και πάει μάλλον προς το διαχρονικοτερον "τα καινούργια ρούχα του βασιλιά": Και κάπου εδώ εισάγονται οι λογίων ντουντουκες ως φυσική άμυνα του οργανισμού.Ναι, άβυσσος οι παλέτες.
Ραμόν τις ταπεινές μου συγνώμες. Τώρα, μόλις, μου ήρθε και εμένα η επιφοίτησις. Όλα τα κολλήματα επιλύονται μ' αυτούς τους τιρκουάζ νοματαίους! Μα πόσο αφελής υπήρξα.(Insert ντουντούκα)Ακούσατε, ακούσατε: Από σήμερα 10/4/2019 όλοι οι τιρκουάζ, κάθε γενεάς, μπορούν να ξεχάσουν το χτες!Οι τιρκουάζ θα εμπιστεύονται τις οικογένειές τους, οι οικογένειες θα αγκαλιάσουν με κατανόηση και αποδοχή, οι συναισθηματικοί και οικονομικοί εκβιασμοί (θα πάθω καρδιά, θα μου δώσεις τον ca+, δεν θα δεις δεκάρα τσακιστή, θα σε πάμε στο ψυχίατρο, θα σου πάρουμε το κινητό, θα σταματήσεις να επικοινωνείς με και να βλέπεις όποιους βλέπεις) και οι εκδιώξεις απ' το σπίτι ανήκουν στο παρελθόν! Τα αυξημένα ποσοστά ψυχ. νόσων και οι λευκές σχέσεις τελειώνουν σήμερα!Στα σχολεία όλα είναι εντάξει, διότι τα παιδιά είναι εντάξει (βλ.https://youtu.be/SyyZ-94Pfn4), τιρκουαζοφοβικό bullying και οι αυτοκτονίες ανήκουν στο παρελθόν! Στο εργασιακό περιβάλλον, και πάλι, σ' όλα τα επαγγέλματα, ανεξαιρέτως, οι τιρκουάζ θα αισθάνονται απόλυτα ελεύθεροι να μην παίζουν κρυφτό και να λουφάζουν όταν οι συνάδελφοι κάνουν στα σοβαρά χιούμορ ή πόλεμο με λάσπη, γιατροί ή πολιτικοί, δάσκαλοι ή πυρηνικοί φυσικοί, υπάλληλοι γραφείου ή οδοκαθαρισταί, νταντάδες ή οικοδόμοι its ok to be turquoise! Επίσης θα ανοίξουν οι δουλειές και για κάποια άτομα μιας ιδιαιτέρας αποχρώσεως τιρκουάζ, για να μην έχουν μόνο τις εξής επιλογές διαβιώσεως δλδ τιρκουαζοπορνεία. Οι τιρκουάζ δεν θα παρενοχλούνται στον δημόσιο χώρο, δεν κινδυνεύετε από τιρκουαζοκράξιμο ή ξύλο, ξαμοληθείτε λέμε! Οι τιρκουάζ θα έχουν πλήρη δικαιώματα και στις σοκολάτες. Οι πορτοκαλί παύουν -δια παντώς- να τους κάνουν πόλεμο, σταματούν να εκβιάζουν πολιτικούς με πορτοκαλοαφορισμούσ και σταματούν να τους λένε για καζάνια με fondue!Ακούσατε, ακούσατε!
Ναι, δεν λέω ωραία ταινία ο «willy wonka and the chocolate factory».Κατά τα άλλα, ιδού μερικά παραδείγματα από το άμεσο περιβάλλον της παρούσας πλατφόρμας, εκείνων που βρίσκονται σε "θέση υπό» και από τα «δικα τους συστήματα» Πηγή: www.lifo.grΓια μία υπόθεση, https://www.lifo.gr/now/greece/213198/o-tsipras-apantise-sti-mitera-toy-zak-kostopoyloy(και για μία άλλη, όπου, δεν…απεκκριθείhttps://www.lifo.gr/now/greece/217835/egklima-stoy-filopappoy-epistoli-ston-tsipra-esteile-i-mitera-toy-foititi-poy-dolofonithike ούτε και αυτή βεβαίως-βεβαίως απεκκριθεί https://www.lifo.gr/now/greece/215840/gerovasili-gia-to-porisma-toy-thanatoy-toy-zak-kostopoyloy-tha-apodothei-dikaiosyniβλέπεις, δεν είχαν:https://www.lifo.gr/now/greece/210670/i-elliniki-lgbtqi-koinotita-katethese-ypomnima-ston-voytsi-gia-to-dolofoniko-lintsarisma-toy-zak-kostopoyloy)και για μία τρίτη φρέσκια-φρέσκιαhttps://www.lifo.gr/now/greece/232558/paraitithike-o-proedros-tis-ethnikis-epitropis-gia-ta-dikaiomata-toy-anthropoy-ti-kataggelleiκαληνύχτα σας
Ραμόν, άκου, τώρα, να δεις τι γίνεται με χρωματάκια και σοκολατίστες. Ας πούμε ότι υπάρχουν 2 ομάδες ανθρώπων, οι πορτοκαλί άνθρωποι και οι τιρκουάζ άνθρωποι. Οι πορτοκαλί άνθρωποι προμηθεύονται και τρώνε σοκολάτα, παραδοσιακά θα λέγαμε, και μερικές φορές κάτι δεν πάει καλά με κάποιους απ' αυτούς, έτσι ορισμένες σοκολάτες καταλήγουν θαμμένες στη πίσω αυλή. Ανεξάρτητα απ' αυτά, οι πορτοκαλί άνθρωποι θα προτιμουσαν να είναι το μόνο χρώμα που τρώει σοκολάτα (γιατί υπάρχουν κι άλλα χρώματα) ειδικά τους τιρκουάζ, όμως, δεν τους θέλουν να τρώνε σοκολάτα και κάνουν ότι περνά από το χέρι τους αναφορικά με αυτό, βασίζονται πολλές φορές δε και σε κάτι παλαιές οδηγίες μαγειρικής που δεν αναφέρουν ρητά ότι οι τιρκουάζ με την σοκολάτα είναι ασύμβατες έννοιες, αλλά ότι οι τιρκουάζ είναι άνθρωποι που θα καταλήξουν σε καζάνια από καψαλιστό fondue, πολύ τρομακτικό στην πραγματικότητα (βέβαια, αυτό που επίσης αναφέρουν οδηγίες είναι πως η όποια χρωματική κατηγορία κρίνει το ποια θα είναι αυτή που θα πάθει ολόσωμο έγκαυμα 3ου βαθμού απ' το fondue, μπορεί να βρεθεί στο καζάνι πρώτη, αλλά αυτά είναι στους αστερίσκους). ...Συνεπώς, αρκετές φορές οι πορτοκαλί επιτυγχάνουν τον αποκλεισμό των τιρκουάζ απ' την σοκολάτα αλλά κι από άλλα φαγητά, ενώ μερικές φορές όχι, πλέον, οπότε σε κάποιες περιστάσεις και οι τιρκουάζ άνθρωποι προμηθεύονται και τρώνε σοκολάτα παρά τις αντιξοότητες, αλλά - όπως είναι λογικό και βάσει πιθανοτήτων- δυστυχώς κάτι μπορεί να μην πηγαίνει καλά και με μερικούς από αυτούς, (μερικές φορές φταίει και η απειλή του καψαλιστού fondue, υπό την στενή ή ευρεία έννοια).Το αστείο με τους πορτοκαλί ανθρώπους είναι πως δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν ασκούν -απλά- κριτική στις στραβοτιμονιες των όποιων τιρκουάζ αλλά ασκούν κριτική μέσα από ένα πρίσμα κι ένα σύστημα δικό τους που εξαρχής θέτει σε περιοριστική θέση τους τιρκουάζ. Αντιθέτως, όσο και να ασκούν κριτική οι τιρκουάζ στις στραβοτιμονιές των πορτοκαλί, βρίσκονται σε θέση υπό και σίγουρα τα δικά τους συστήματα δεν θα μπορούσαν ποτέ, ούτε και θα επιχειρούσαν, φυσικά, να εμποδίσουν τους πορτοκαλί από το να προμηθεύονται και να τρώνε σοκολάτες, παραδοσιακά. Επιπλέον, κάποιοι απ' τους πορτοκαλί πάνε μέχρι και σε κηδείες των τιρκουάζ με πλακάτ που λένε: "θα καείτε στα καζάνια των fondue!" και μετά κάποιοι άλλοι πορτοκαλί αναρωτιούνται γιατί μερικοί τιρκουάζ φέρουν πλακάτ που να λένε "αγάπη μόνο" όταν, σαφώς, δεν το εννοούν. "Μα, τι υποκρισία!" σκέπτονται οι καψεροί οι πορτοκαλί στο κεφαλάκι τους μέσα, θεωρώντας κάθε τέτοια περίπτωση άριστη για να συνεχίσουν να πιστεύουν ότι οι τιρκουάζ δεν θα πρέπει να χειρίζονται σοκολάτες ολτουγκέδερ.Αξίζει να αναφερθει πως οι πορτοκαλί πιστεύουν ότι οι τιρκουάζ διαθέτουν μαγικό τιρκουάζ χρώμα ζαχαροπλαστικής σε μεγάλες ποσότητες που το απελευθερώνουν, σιγά, σιγά (ή γρήγορα, γρήγορα) στα υδάτινα αποθέματα όλων των χρωμάτων δημιουργώντας μία τιρκουαζοποίηση του κόσμου.The End.Στην πραγματικότητα οι ιστοριούλες με τα χρωματάκια και τις σοκολατίτσες είναι αρκετά πιο πολύπλοκες γιατί υπάρχουν και άνθρωποι πορτοκαλοτυρκουάζκιτρινομπεζ, πορτοκαλοπορτοκαλοτυρκουάζκοκκινοπράσινοι, τυρκουάζπορτοκαλίθαλασσοκαφέ τυρκουάζμωβροζτυρκουάζπορτοκαλί, σαν τα σημεία του ορίζοντα και σε 360μοίρες της πυξίδας.
Η τραγικότητα των περιστατικών δολοφονίας-αυτοκτονίας (murder-suicide) είναι διπλή και δη με τόσα θύματα, πολύ θλιβερό και απογοητευτικό. Σχετικά, όμως, με την "ανατροπή" του τίτλου θυμάμαι πως και όταν συνέβησε το περιστατικό οι πιθανότητες που δίδονταν για "δυστύχημα" ήταν, μάλλον, μικρές και όλα έδειχναν πως ήταν ηθελημένη η πτώση.Απομονώνω κάποια σημεία ενδιαφέροντος, παρακάτω, απ' ένα άρθρο με πολλά testimonies από γείτονες της οικογένειας και ουχί μόνον. Αν και αξίζει να διαβάσει, κανείς, όλο το κείμενο για το ιστορικό αυτής της περίπτωσης, είναι λίγο μεγάλο μεν αλλά διαφωτιστικό δε, γι' αυτούς τλχ που ενδιαφέρονται να έχουν μία πιο πλήρη εικόνα (και δεν αρκούνται σε εκφράσεις-ξεκαύλωμα του θυμικού "μητέρα-τέρας" κ.λπ. ή σε politics κατά των υιοθεσιών από πρόσωπα με συγκεκριμένο σεξ. προσανατολισμό ...και αλλού τουμπεκί ψιλοκομμένο)]. https://www.google.com/amp/s/www.glamour.com/story/hart-family-tragedy-jen-and-sarah-hart-case/amp---Η υπόθεση πως ένα ζεύγος (λευκών μεσοαστών αμερικανίδων γυναικών) θα  υιοθετούσε 6 παιδιά μ' αυτά τα background, για τα όποια οικονομικά οφέλη μου φαίνεται μάλλον παράλογη, αν και μπορεί να τα βρήκαν μπαστούνια με τα έξοδα προοδευτικά. Το κράτος-υπηρεσίες έχουν πολύ challenging περιπτώσεις στα χέρια τους που δυσκολεύοται να βγάλουν εκτός ιδρυμάτων και foster care: Τα παιδιά του ζεύγους ήταν μαύρα (υπερεκπροσώπηση στο σύστημα των ιδρυμάτων, χαμηλή ζήτηση) ήταν 3 και 3 αδέρφια (δύσκολο να υιοθετηθούν τα αδέρφια μαζί) και σίγουρα κάποια από αυτά ήταν "drug babies" που σε συνδυασμό με τα εντελώς ακατάλληλα προηγούμενα περιβάλλοντα διαβιώσεως είχαν διάφορα προβλήματα(*). Παρ' ολ' αυτά η θεία της 2ης τριπλέτας παιδιών ήθελε τα παιδιά (**) και είναι θέμα γιατί δεν τα πήρε... Στις ΗΠΑ επίσης επιτρέπεται το homeschooling, έτσι υπάρχει, περαιτέρω, δυσκολία να αναγνωρισθούν και να "τσιμπηθούν" προβληματικές περιπτώσεις απομόνωσης- κακοποίησης παίδων (Τα παιδιά δεν ήταν homeschooled εξαρχής). Δυστυχώς οι δύο γυναίκες αποδείχθηκαν εντελώς ανεπαρκείς στο εξαιρετικά δύσκολο έργο που είχαν αναλάβει και το "γιατί θα έπρεπε να καταλήξουν τα πράγματα τόσο μα τόσο τραγικά" το άρθρο παραθέτει μία σειρά από πιθανές αιτίες, π.χ: "Sarah constantly took calls from her wife who said the kids were "making her crazy." Sarah had told colleagues that Jen struggled with depression and anxiety, and often stayed in bed to cry" (...) "Once, Sarah told a coworker she wished someone had told her it was OK not to have a big family, because she never would have adopted children at all".Σημαντική και η εικόνα που ήθελε να περάσει το ζεύγος και πώς επηρέασε αυτό την οπτική του κόσμου. Πιθανότατα, δεν ήταν και "όλα κακά" για τα παιδιά, αλλά το τι ακριβώς ήταν καλό και κυρίως πόσο consistent ήταν αυτό, δεν ξέρουμε. Τι, όμως, ήθελε να επιτύχει το ζεύγος; (μία εικόνα τελειότητας; ότι τα πάντα είναι δυνατά;) δεν ξέρουμε, ακριβώς. Το θέμα της ψυχικής υγείας μου φαίνεται πολύ προβληματικό, στην περίπτωσή τους, και δεν εννοώ μόνο την κατάθλιψη.Hannah Scott, Ph.D., a professor of criminology at the University of Ontario Institute of Technology, may be the only one who is not surprised by the disparity between the Harts’ public and private lives. "It's very important for abusers to manage their public identity, so if a victim says, 'I'm being abused,' people may have trouble believing that," she says. She coauthored the only known study on female "family annihilators," or people who kill multiple members of their family. Sometimes "the motive can be around loyalty. If the female offender is suicidal, she believes she cannot leave the children behind [because] there are no caregivers after she’s gone."(...)Here's what we do know: The system failed these kids. "When I bring up this case in the professional community, there is a heaviness," Dinwoodie says. "We all feel guilty, because it's the professionals' fault." And perhaps more chilling, the smoke and mirrors of a compelling digital narrative clouded our sense of civic responsibility. Markis, Hannah, Devonte, Abigail, Jeremiah, and Sierra died because everyone saw something different when they looked at them—the "perfect" family; some lucky, rescued kids; a symbol for postracial kumbaya. Few saw six young people in desperate need of help. No one saw there was no paint on the paintbrushes until it was too late.(Για τα πινέλα και τι εννοεί, δείτε στο link)(*)In a Facebook post, Jen dramatically described her first night as a mother of three: Abigail "urinated everywhere" and gashed her chin falling down the stairs; Hannah smeared feces on the wall and "gorged herself with food until she…needed the Heimlich, resulting in episodes of projectile vomiting." Markis, she said, hit his head on a closet wall and, "in multiple voices," claimed to be possessed by demons.(Μπορεί και να ψεύδονταν για κάποια από αυτά, μπορεί και όχι, όπως και να έχει κάποιες συμπεριφορές παιδιών neglected and abused είναι παρατηρημένες και εξτρήμ. Δεν είναι ένα joyride ...  βλ.και "Adoption: why the system is ruining lives.Troubled children are driving many adoptive parents to nervous breakdowns – or worse – because the social services aren't giving them adequate support" https://www.google.com/amp/s/amp.theguardian.com/society/2012/oct/31/adoption-why-system-ruining-lives)(**)In early 2009, even though Priscilla Celestine—Devonte, Jeremiah, and Sierra’s aunt—had been fighting for custody for more than two years, the women adopted the siblings. (...) "Because of pressure from the states [for permanent homes for foster kids], adoption does become transactional," says April Dinwoodie, former chief executive of the New York City–based Donaldson Adoption Institute, who is familiar with cases like the Harts'. "Once you're in the system, it's easier to go back to parents who are already been proven".----Ως επίλογο θα πω πως είναι απολύτως τραγικό οι υπηρεσίες να απομακρύνουν παιδιά απ' ένα περιβάλλον που θεωρούν ακατάλληλο κι αυτά να καταλήγουν νεκρά... μαζί με τους θετούς γονείς. Είναι απολύτως σίγουρο ότι έγιναν λάθη, από όλες οι μεριές. Όμως η κριτική απ' έξω και κατόπιν εορτής είναι το μόνο εύκολο. Δέκα φορές είχε προσέλθει ο ένας υιός για να ζητήσει τρόφιμα από τους γείτονες (Dana) μέχρι να φτάσουν να κάνουν καταγγελία (η δικαιολογία για προηγούμενες σποραδικές απαιτήσεις των παιδιών για φαγητό στο σχολείο ή στους γείτονες, απ' τη μεριά του ζεύγους ήταν ότι τα παιδιά πάσχουν από διατροφικές διαταραχές και θέλουν να τρώνε συνέχεια κ ανεξέλεγκτα):"On Friday, March 23, after 10 visits from Devonte, Dana called Child Protective Services. That afternoon a CPS worker coming to visit the Hart house saw Jen's Yukon pull into the driveway. But when she rang the bell minutes later, no one answered, so she left her card in the door. (...) Και η ίδια η καταγγελία (που έπρεπε να γίνει, φυσικά) μπορεί να ήταν ο καταλύτης: Should she (Dana) have called CPS sooner? Was it that very phone call that set into motion the events that ended with a Yukon over a cliff?
"Πόσο" τί;; Εξηγήσου Ραμόν.Παρακολούθησε την υπόθεση λοιπόν και μετά τα ξαναλέμε. Οι τύπισες διατρανώνουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν την ευτυχία" της ειδικής τους οικογένειας. Με πλακάτ αγάπης, με μπλουζάκια, με διαδηλώσεις. Free hugs, think differently, spread love σε συγκεκριμένες ΔΡΆΣΕΙΣ και τα συναφή. Σορι Ραμόν αυτό έχει ονοματεπώνυμο και λέγεται ακτιβισμός. Βασικά αρκεί μόνο μια αναζήτηση εικόνων στον Google. Πόσο δηλαδή; Πόσο;
Και κάτι άλλο: Ένα τέτοιο γεγονός, είναι δύο φορές τραγικό όταν έχεις ανθρώπους πού έχουν πραγματοποιήσει μια αληθινή μικρή εκστρατεία για να πείσουν πως είναι η τέλεια αψεγάδιαστη οικογένεια. Αν και έχω την αίσθηση πως εμπλέκονται και κάποια επιδόματα στην μέση...
Πόσο προκατειλημμένος πρέπει να είναι κανείς για να συμπεριλάβει σε ένα τέτοιο τραγικό γεγονός τον ακτιβισμό ως γενικευμένη μομφή (παρά τις όποιες ενστάσεις - δικαιολογημένες ή μη - μπορεί να έχει κανείς για τον ακτιβισμό ως φαινόμενο), ενοχοποιώντας τον ως πρακτική για αυτούς τους θανάτους. Γιατί είναι προφανές ότι το ζουμί του σχολίου σου είναι ακριβώς αυτό.
Καμία σχέση δεν έχει. Είναι ντροπή να συγχέουμε με τον ακτιβισμό έτσι γενικά και αόριστα ένα συγκεκριμένο τραγικό συμβάν που έχει να κάνει προφανέστατα με ψυχοπαθολογικές καταστάσεις και έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατο 8 ανθρώπων (υπονοώντας εμμέσως πλην σαφώς ότι ευθύνεται ο ακτιβισμός ως φαινόμενο και πρακτική για τον θάνατό τους) επειδή εμείς δεν γουστάρουμε τον ακτιβισμό και τους ακτιβιστές εν γένει. Και φανερώνει βαθιά, πολύ βαθιά προκατάληψη και νοοτροπία που θυμίζει μαύρες μέρες.
Ραμόν σαφώς και δεν συνδέω τον ακτιβισμό με την πράξη. Αυτό είναι δικό σου . Όμως, στην πράξη αποδεικνύεται πως πίσω από πλακάτ και μπλουζάκια ακτιβισμού μπορεί να κρύβεται διαστροφή. Αυτό, ίσως, σε ενοχλεί σαν σκέψη..
Αυτοαναιρείσαι.Αυτό που λες δεν λέει τίποτε επί της ουσίας. Διαστροφή μπορεί να κρύβεται παντού. Κατ' εξοχήν σε μέρη που υποτίθεται ότι στεγάζουν "ηθική". Εκκλησίες, ιδρύματα, μοναστήρια κλπ.
Ακριβώς. Την υποκρισία καταδεικνύω. Αν όμως έλεγα αντίστοιχα "...πόση διαστροφή κρυμμένη πίσω από χριστιανικά χαμόγελα" δεν θα είχες κανένα πρόβλημα Ραμόν και δεν θα άνοιγες καν στιχομυθία: ως εκ θαύματος υποθέτω δεν θα με παρανοουσες εξαρχής...
Ξέρεις, δεν το έκανα εγώ το σχόλιο για τα "ακτιβιστικά" χαμόγελα. Και αν όντως ήθελες να καταδείξεις την υποκρισία θα μπορούσες να το κάνεις χωρίς να σχολιάσεις ότι τα χαμόγελα είναι "ακτιβιστικά". Θα μπορούσες απλώς να παραλείψεις αυτόν τον προσδιορισμό, πράγμα που θα έκανε το σχόλιο σου να φαίνεται ειλικρινές. Δεν φαίνεται όμως. Αντιθέτως, μοιάζει ακριβώς με αυτό που επισημαίνεις. Υποκριτικό. Γιατί αυτό που φαίνεται πραγματικά να σε ενδιαφέρει δεν είναι τόσο η τραγικότητα του περιστατικού, αλλά το να εστιάσεις στο ότι η οικογένεια ήταν "ακτιβιστική" (φτου, κακά!), αφήνοντας στον αέρα μια γενικευμένη και αόριστη μομφή για τον ακτιβισμό και τους εκπροσώπους του ανεξαιρέτως. Και αν όντως είναι έτσι (και σόρρυ προκαταβολικά για την αιχμηρότητα), τότε αυτό που ουσιαστικά καταδεικνύεις δεν είναι η δική τους υποκρισία, αλλά η δική σου. Ακόμα και αν αυτή είναι ακούσια, ακόμα κι αν δεν την συνειδητοποιείς. Όσον αφορά τα "χριστιανικά χαμόγελα", εννοείται ότι δεν θα σε παρανοούσα (και νομίζω πως δεν θα ήμουν ο μόνος), μια και τα παραδείγματα διαστροφής και παράνοιας - εν αντιθέσει με αυτό που σχολιάζουμε εδώ - είναι άπειρα και συνεχή. Από αυτά που υπάρχουν στα ιερά κείμενα (και των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών) μέχρι και στο τι συνέβαινε και εξακολουθεί να συμβαίνει από κληρικούς και μη πίσω από τις κλειστές πόρτες του Βατικανού, των εκκλησιαστικών ιδρυμάτων, των μοναστηριών, και πάει λέγοντας. Μιλάμε για πολύ ιστορία...
ΣΑΦΩΣ και η υποκρισία/τραγικότητα/ειρωνεία της υπόθεσης έχει να κάνει με το background τους Ραμόν! Στο λέω πέντε σχόλια τώρα... Έχει ένα ενδιαφέρον που σε νοιάζουν τόσο τα υπόγεια κίνητρα μου και η δυνητική ανάγνωση πίσω από τις γραμμές και όχι οι ίδιες οι γραμμές. Όσο ειρωνικό είναι να κακοποιούνται παιδάκια στο "οίκο του Κυρίου", τόσο ειρωνικό είναι να δολοφονούνται έξι (!) υιοθετημένα παιδιά αυτής της οικογένειας*. Μου κάνει εντύπωση που χρειάζεται να φτάσεις μέχρι τον Απόστολο Πέτρο για να (μήν) παραδεχτείς αυτήν την απλή διαπίστωση. "Τέρατα" κρύβονται πίσω από χριστιανικά ή ακτιβιστικά χαμόγελα: Οι πεποιθήσεις αλλάζουν. Όχι οι άνθρωποι.*Αλλά, επειδή δομικά η σύγκριση ιδρύματος οικογένειας είναι ελαφρώς άκυρη, Food for thought σε πραγματική αναλογία: Αν μία θρησκόληπτη κυρία βγει στους δρόμους και αρχίσει να φωνάζει "αλληλούια στο σπίτι μου κατοικεί η αγάπη του Θεού, κοιτάξτε με όλοι πόσο ωραίες αγκαλιές μοιράζουμε, και τί αγάπη σκορπουμε αμήν!", εγώ, θα κούνουσα με εξαιρετική δυσπιστία το κεφάλι και θα αναρωτιόμουν ευλογοτατα για την ψυχική τους -και όχι μόνο- υγεία...
"Τέρατα" κρύβονται πίσω από χριστιανικά ή ακτιβιστικά χαμόγελα: Οι πεποιθήσεις αλλάζουν. Όχι οι άνθρωποι. Πηγή: www.lifo.grΔεν τα λέω εγώ. Μόνος σου τα λες. Εξισώνεις τον ακτιβισμό με τη θρησκεία και την σκοτεινή της ιστορία. Εξισώνεις τον ορυμαγδό διαστροφής και παράνοιας που υπάρχει εκ γεννέσεως και εξ ορισμού στην χριστιανική (και ιουδαϊκή και μουσουλμανική) θρησκεία, στους εκπροσώπους της και σε πολλές περιπτώσεις στους πιστούς, με ένα συγκεκριμένο συμβάν που έχει σαφείς ψυχοπαθολογικές προεκτάσεις και αφορά μια οικογένεια που τυχαίνει να είχε ακτιβιστικό background, περνώντας υποδορίως το suggestion ότι ο ακτιβισμός (φτου, κακά!) ως έννοια και πρακτική έχει αιτιακή σχέση με την ψυχοπαθολογία που οδήγησε στον θάνατο των 8 αυτών ανθρώπων. Συγνώμη, αλλά εγώ αυτό καταλαβαίνω. Δράττεσαι από ένα συγκεκριμένο περιστατικό για να το χρεώσεις σε μια έννοια και παρομοιάζεις μήλα με κατσαβίδια χρησιμοποιώντας μια κοινοτοπία, κάνοντας ακόμα πιο "δύσπεπτη" την θέση σου. Τέρατα μπορεί να υπάρχουν παντού. Αυτό δεν λέει τίποτε επί της ουσίας.ΥΓ: προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, δεν είμαι ακτιβιστής, ούτε τρέφω καποια ιδιαίτερη συμπάθεια στο φαινόμενο. Με κάποια συμφωνώ, με πολλά διαφωνώ.
-Όχι. Καταρχήν, δεν συζητάω για την Τόρα, το κοράνι και την Γραφή ούτε θα ήθελα να το κάνω τώρα: Είναι άσχετα, εκτός εάν θεωρείς πως υπάρχει σχετική οδηγία κακοποίησης ανηλίκου στο Ευαγγέλιο. Επειδή μάλλον έχεις προαποφασίσει τι ακριβώς θέλεις να καταλάβεις διευκρινίζω πως, πιστεύω πως, ούτε η θρησκεία ούτε ο ακτιβισμός είναι ΔΟΜΙΚΑ τόποι και τρόποι διαστροφής. Αλλά, όταν αυτό συμβαίνει στα χωράφια τους, δεν θα διστάσω να το πω καταλογίζοντας υποκρισία. Εσύ πάλι, ΔΕΝ θα το έκανες για ένα από τα δύο. -Η (παρα)θρησκεία και μόρφες ακτιβισμού, εφάπτονται αρκετά στις επιμέρους πρακτικές (συλλογική δράση, κοινός σκοπός/νόημα, συχνά τόποι θεραπευτικής επαναφοράς «παραστρατημένων» μελών της κοινωνίας, συμπαγείς ιδεολογικά ομάδες, καταφύγιο απροσάρμοστων εφήβων, πρόγραμμα, εσχατολογική ή ουτοπική αντίστοιχα προσμονή κλπκλπ). Δεν είναι κακά όλα αυτά, δομικά, ξαναλέω. Συχνά ωστόσο, γίνονται ΤΟΠΟΙ εκδήλωσης ή στέγης προυπάρχουσων παθολογιών.--------Λοιπόν εκεί που αρχίσαμε γιατί πάμε να το χάσουμε:https://edition.cnn.com/2018/04/12/us/hart-family-911-call-signs/index.html(...)In photos, the Hart family was all smiles, projecting an image of a diverse, modern family with two white mothers and six adopted children.(...)The family of eight smiled, wrapped their arms around each other and sometimes held feel-good signs like: "Love is always beautiful" and "Free hugs."(...)But beneath the veneer, there were cries for help from the kids, reports from neighbors and allegations of child abuseΝαι λοιπόν: «Πόση διαστροφή κρύβεται πίσω από ΑΚΤΙΒΙΣΤΙΚΑ χαμόγελα» περί αυτού ακριβώς πρόκειται (υποθέτω πως οι πινακίδες άλλωστε δεν ήταν με την αστερόεσσα στον φόντο αλλά με άλλου είδους σημαία). Πήγαινε τώρα νοερά στον αστερίσκο της προηγούμενης παραγράφου. «Πόση διαστροφή κρύβεται πίσω από ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ χαμόγελα» Όχι παντού κι πάντα. Εδώ.Απλή πρόταση σε μερικές λέξεις. Τίποτε λιγότερο τίποτε περισσότερο. Ούτε δράκοι ούτε μεσαίωνες ούτε φασίστες ούτε σκοτεινές εποχές. Βλέπεις ραμόν, ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, ή, αλλιώς, οι μεγάλες ιδέες φέρνουν και τους μεγαλύτερους εκτροχιασμούς. Καμιά φορά.Υ.Γ. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, είμαι Χριστιανός και έχω υπάρξει μάλλον εκείνο που ονομάζουμε ακτιβιστής.
Επιμένω στο εξής: το γεγονός ότι δύο άνθρωποι, γονείς, αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν παίρνοντας μαζί τους τα παιδιά τους (εκτός και αν δεν τους κυνηγούν οι Τούρκοι για να αναγκαστούν να πέσουν σε κανένα γκρεμό χορεύοντας), ανάγεται αυτομάτως σε επίπεδο ψυχικής υγείας, ψυχοπαθολογίας ή όπως τέλος πάντων λέγεται. Επειδή τέτοια περιστατικά δυστυχώς συμβαίνουν (και έχουμε και πολύ πρόσφατα παραδείγματα) και επειδή υποθέτω πως σε όλες αυτές τις οικογένειες θα υπάρχουν φωτογραφίες με ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές που προφανώς θα κρύβουν πίσω τους τα οικογενειακά δράματα, το να εστιάζουμε στο αν αυτά τα χαμόγελα είναι ακτιβιστικά ή χριστιανικά ή οτιδήποτε άλλο, αφαιρεί το focus από την τραγικότητα του εκάστοτε συμβάντος και την μεταφέρει στην ιδιότητα, στο "τί ήταν" η οικογένεια, πράγμα που εντέλει μοιάζει να είναι και το ζητούμενο. Αυτό λέω εξ αρχής. Το αν είναι όντως έτσι και γιατί, το ξέρει εκείνος που κάνει το σχόλιο. Ελπίζω να είμαι σαφής.ΥΓ: Λες "επειδή μάλλον έχεις προαποφασίσει τι ακριβώς θέλεις να καταλάβεις διευκρινίζω πως, πιστεύω πως, ούτε η θρησκεία ούτε ο ακτιβισμός είναι ΔΟΜΙΚΑ τόποι και τρόποι διαστροφής. Αλλά, όταν αυτό συμβαίνει στα χωράφια τους, δεν θα διστάσω να το πω καταλογίζοντας υποκρισία. Εσύ πάλι, ΔΕΝ θα το έκανες για ένα από τα δύο."Απαντώ: "Τέρατα μπορεί να υπάρχουν παντού. Αυτό δεν λέει τίποτε επί της ουσίας."