Η δασκάλα που δεν φοβήθηκε τη Χρυσή Αυγή γράφει για όσα έγιναν στο σχολείο στο Πέραμα

Η δασκάλα που δεν φοβήθηκε τη Χρυσή Αυγή γράφει για όσα έγιναν στο σχολείο στο Πέραμα Facebook Twitter
6

Τη δική της άποψη για τα όσα συνέβησαν στο σχολείο στο Πέραμα, τη στιγμή της εισβολής μελών της Χρυσής Αυγής, κατέγραψε μέσα από ένα ψύχραιμο κείμενο της που έγινε viral, η εκπαιδευτικός και Συντονίστρια Εκπαίδευσης Σχιστού, Ελένη Καραγιάννη.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της εκπαιδευτικού, έτσι όπως το ανάρτησε στην προσωπική της σελίδα Facebook -και μετά τις αντιδράσεις που έχουν ξεσπάσει, τόσο για την πρωτοβουλία της Χρυσής Αυγής, όσο και για τη συμπεριφορά κάποιων γονέων απέναντι στα παιδιά των προσφύγων.

«Αυτό το κείμενο όπως και όλα τα άλλα, αναρτήθηκε στην ανοικτή, δημόσια και ελεύθερη σελίδα μου σε αυτόν εδώ το χώρο, με πολύ θάρρος και παρρησία. Την τελευταία φορά που έγραψα για την εκπαίδευση των παιδιών των προσφύγων δέχθηκα "προειδοποιήσεις". Είμαι επικηρυγμένη βλέπετε στις σελίδες της Χρυσής Αυγής και στις σελίδες της "σοβαρής" Χρυσής Αυγής. Αλλά δυστυχώς δεν φοβάμαι. Δυστυχώς. Γι' αυτό θα συνεχίσω να μιλάω. Ξέρω. Δεν επιτρέπεται αυτήν την εποχή. Ιδιαίτερα σε γυναίκες. Όμως θα το κάνω. Δεν μπορώ να μην το κάνω. Γιατί θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και η ψυχή μου θα με ρωτήσει: "Μίλησες ; Υπερασπίστηκες τον αδύναμο;" Σήμερα ήμουν μάρτυρας σε μια από τις πιο θλιβερές εικόνες της ζωή μου.

Προπηλακισμοί. Χαστούκια. Μπουνιές. Βρισιές. Ουρλιαχτά. Υστερίες. Τεντωμένα πρόσωπα. Υψωμένες γροθιές. Μέσα και έξω από τον ιερό χώρο ενός σχολείου. Γιατί; Για να μην έρθουν στην απογευματινή βάρδια ενός δημόσιου ελληνικού σχολείου κάπου 20-25 παιδιά του πολέμου. Παιδιά που έχουν επιβιώσει από οβίδες, από μισαλλοδοξία, από φανατισμό, από πείνα, από δίψα, από το κρύο, από τη θάλασσα. Παιδιά τραυματισμένα στη ψυχή και στο σώμα. Παιδιά . Παιδιά. Παιδιά γαμώτο. Παιδιά. Δεν θα πω πολλά όμως για τον Υπόδικο. Παρά μόνο πως ούτε επιθετικότητα ήταν αυτό που έκανε. Ούτε καν βία. Ήταν ένα χορευτικό. Μια περφόρμανς. Ένα σκετς. Αγανακτισμένος έσπρωχνε την πόρτα του σχολείου για να μπει τελικά μέσα, να κάνει μια στροφή σα να χόρευε ζεϊμπέκικο και στη συνέχεια να αποχωρήσει. Το ξύλο στις δασκάλες και στους δασκάλους το έριξαν οι συνοδοί του. Όλα αυτά που σας περιγράφω έγιναν μπροστά στα μάτια κάποιων παιδιών που δεν είχαν προλάβει να αποχωρήσουν από το σχολείο. Έκλαιγαν αυτά τα παιδιά. Είδαν τον Κύριο και την Κυρία τους, τους δασκάλους τους, να τρώνε σφαλιάρες και σπρωξίματα.

Γιατί; Πως θα παρηγορήσουμε αυτά τα παιδιά.; Ποιος θα τους εξηγήσει; Τι να τους εξηγήσει; Για αυτά τα παιδιά δεν γίνεται όλο αυτο; Για να τα προστατεύσουμε;. Γιατί έπρεπε να γίνει όλο αυτό; Το υπόλοιπο μήνυμά μου αφορά στους γονείς του σχολείου. Και κάθε σχολείου. Ιδιαίτερα εκείνους που ήμασταν μαζί στη συζήτηση. Ξέρω πως το σχόλιό μου θα φτάσει στα χέρια τους. Θέλω να τους πω πως δεν έχω θυμό γι΄αυτούς. Έχω θυμό μόνο σε όσους εκμεταλλεύονται τα συναισθήματά τους. Γιατί τα ξέρω τα συναισθήματά τους. Ήμουν κοντά τους τα τελευταία 19 χρόνια. Ήμουν κοντά τους όταν έχασαν τη δουλειά τους. Όταν μαζί με τους άλλους συναδέρφους μαζέψαμε λίγα χρήματα για να τους πληρώσουμε το κομμένο ρεύμα. Ήμουν εκεί κοντά στην μητέρα που κακοποιήθηκε από έναν βάναυσο σύζυγο και με άφησε να της κρατήσω το χέρι. Ήμουν κοντά τους στην αγωνία τους για τον μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. Δεν θα τους κατηγορήσω. Γιατί τους κατανοώ. Ξέρω. Ειλικρινά ξέρω τις δυσκολίες , τις αγωνίες και τον πόνο της ψυχής τους. Και το λέω χωρίς ίχνος ειρωνείας. Ξέρω το βάρος του να μεγαλώνεις παιδιά σε αυτές τις δύσκολες εποχές της χολέρας. Της φτώχειας. Της ψυχικής ανέχειας. Ξέρω. Ήμουν εκεί όταν εκμυστηρεύτηκαν τις αγωνίες τους. Πήρα τα παιδιά τους αγκαλιά όταν μάτωναν τα γόνατά τους στο προαύλιο και ζητούσαν τη μαμά. Μέχρι να έρθει η μαμά, ήμουν εγώ εκεί για εκείνα. Χωρίς φόβο τα πήρα αγκαλιά όταν έβραζαν από πυρετό. Πολλές φορές κόλλησα τις ασθένειές τους. Τις γρίπες τους. Τα δερματικά τους. Τα παράσιτά τους.

Ναι. Τα Ελληνάκια έχουν από όλα αυτά. Αλλά δεν σταμάτησα ούτε στιγμή να είμαι εκεί σαν δεύτερη Μητέρα για αυτά. Τα αγαπάω τα παιδιά τους. Μάλιστα τα πιο μικρά, μερικές φορές μπερδεύονται και με φώναζαν μαμά. Αλήθεια. Το κάνουν αυτό οι πολύ μικροί μαθητές. Και θα συνεχίσω να τα αγαπάω και να διαθέτω την αγκαλιά μου και την ψυχή μου για αυτά. Γιατί έχω επιλέξει να είμαι Δασκάλα. Είναι δύσκολο να είσαι δάσκαλος. Γιατί βλέπεις να κυλάει η ιστορία μπροστά σου και πολλές φορές είναι πέρα από τις δυνάμεις σου να αλλάξεις το ελάχιστο.Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Έτσι νόμιζα. Έτσι ήθελαν να με κάνουν να νομίζω . Ότι είμαι θύμα. Ότι δεν μπορώ να αλλάξω πολλά. Είναι ψέμα όμως. Μπορώ να αλλάξω τη μοίρα μου. Μπορώ να αλλάξω τη μοίρα των μαθητών μου. Μπορώ να συμβάλω λίγο. Ένα μικρο βηματάκι προς μια πιο ανθρώπινη ζωή. Πιο ανθρώπινη ζωή. Και γι αυτόν τον λόγο θα συνεχίζω να αγκαλιάζω τα παιδιά τους όταν έχουν πυρετό και να βρίσκομαι δίπλα στις μητέρες αυτές όταν θα θέλουν υποστήριξη. Θα το κάνω..Με όλη μου την καρδιά. Θα το κάνω όμως και για τα παιδιά των προσφύγων.

Δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση να μην το κάνω και για τα παιδιά των προσφύγων. Ξέρετε γιατί; Για ένα μόνο λόγο. Για να αλλάξω τον κόσμο. Αυτό με ενδιαφέρει μόνο. Δυστυχώς αυτο με ενδιαφέρει μόνο. Γιατί ο Δαρβίνος είπε, πως τα είδη που δείχνουν Συμπόνοια στα αδύναμα μέλη της αγέλης, είναι τα είδη που επιβιώνουν. Είναι τα είδη που κατακτούν το κόσμο. Τα δυνατά είδη. Αυτά τα είδη στο βασίλειο της φύσης επιβιώνουν. Όχι τα βίαια. Όχι εκείνα που αφήνουν πίσω στο πέρασμά τους και έξω από την αγέλη τον αδύναμο. Αλλά αυτά που κάνουν χώρο. Χώρο. Θα ήθελα να είμαστε μαζί σε αυτό το Μεγάλο και Ιερό σκοπό. Μια αγκαλιά. Για να αλλάξουμε τον κόσμο. Για να γίνουμε λίγο πιο δυνατοί και λίγο πιο θωρακισμένοι και προετοιμασμένοι για τα επόμενα δύσκολα χρόνια που έρχονται. Σε αυτές τις φήμες πολέμου και σε αυτό το χωνευτήρι ψυχών που έχει καταντήσει ο κόσμος θέλω ειλικρινά να είμαστε μαζί και να αγκαλιάσουμε τους αδύναμους. Για να αλλάξουμε τον κόσμο. Θα έρθετε;

Ελένη Καραγιάννη - Εκπαιδευτικός εικαστικής αγωγής Συντονίστρια Εκπαίδευσης Σχιστού».

Ελλάδα
6

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ: Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ: Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Καθώς η Ελλάδα περιμένει με πρωτόγνωρη ένταση την απόφαση για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, διατρέχουμε στην αθρογραφία της LIFO, που είναι πυκνή και επίμονη, όλα αυτά τα χρόνια, για το ζόφο της νεοναζιστικής οργάνωσης, τα θύματα και την νοσηρή ιδεολογία της, αλλά και τους ανθρώπους που την αντιμετώπισαν θαραλέα.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

2 σχόλια
δεν ειναι δασκαλα ειναι "εκπαιδευτικος εικαστικης αγωγης". Μια "εκπαιδευτικος εικαστικης αγωγης" που θα συντονισει εκπαιδευτικο εργο. Θεωρητικα οι δασκαλοι θα επρεπε δασκαλοι και να ειναι διγλωσοι και στην γλωσσα διδασκαλιας και στην γλωσσα του εκπαιδευομενου. Εδω μιλαμε για τυπους του πολιτιστικοεικαστκου χωρου. ζωγραφικη θεατρικο παιχνιδι μουσικη και δεν συμμαζευεται. Δεν ειναι εκπαιδευτικες δομες αυτες ειναι πολιτιστικες λεσχες καποιου δημου, που βολευει καποια επιλεγμενα "πολιτιστικοεικαστκά" φρουτα. Τα συμοριτοχρυσαυγουλα τα βαλαν με μια πολιτιστικη λεσχη ουσιαστικα και δεν το εχουν ακομα καταλαβει.
Ποτε δεν ηταν. Δεν γνωριζω να σας πω ποτε αρχισε να ειναι τετοιος ο χαρακτηρισμος τους, και πως και γιατι εμεινε αναπαντητος και ακαταριπτος, και πως και γιατι αφεθηκε να αναπαραγεται ωστε να φτασετε εσεις σημερα να απορειτε. Μπορω να σας πω ομως οτι εκτος απο παιδεια ΔΕΝ ειναι και εκπαιδευση.
Η τεχνη κ ο πολιτισμός δεν αποτελούν παιδεια κ εκπαιδευση... μαλιστα... κριμα που κάποιος ξέχασε να στειλει το memo στους αρχαίους Ελληνες όπως κ σε πολλους αλλους λαούς... οπως λεει κ το nick που σοφά διάλεξες... αστο καλυτερα... δεν το εχεις λυπαμαι...