Μία Leica, 600.000 φωτογραφίες και ένα αρχείο αίματος. Αυτά έλεγε ότι ήταν η περιουσία της. Το όνομά της Λετιτσια Μπαταλια και στην Ιταλία την γνώριζαν από βορρά σε νότο, ως τη γυναίκα φωτορεπόρτερ που τόλμησε να φωτογραφήσει τη μαφία και να εμπνεύσει ανθρώπους όπως ο επικηρυγμένος από την Καμόρα, ιταλός δημοσιογράφος, Ρομπέρτο Σαβιάνο.
Η Μπατάλια πέθανε σε ηλικία 87 ετών, αφήνοντας πίσω της μία ιστορία τεράστιας γενναιότητας και μία αληθινή έμπνευση σε όσες μέχρι σήμερα αποφασίζουν να πατήσουν πόδι, όχι μόνο σε ανδροκρατούμενα, αλλά και βαθιά βίαια, εγκληματικά περιβάλλοντα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η Μπατάλια υπήρξε φωτορεπόρτερ της εφημερίδας L’Ora της Σικελίας, που τις δεκαετίας του ’70 και του ’80 έγινε ο βασικός πολέμιος των κτηνωδιών του οργανωμένου εγκλήματος και η φωνή των συγγενών των άγρια δολοφονημένων από τη Μαφία. 600.000 φωτογραφίες ήταν το αποτέλεσμα της δουλειάς της Μπατάλια αυτές τις δύο δεκαετίες, κάνοντας το ένα μετά το άλλο πρωτοσέλιδα τις εκτελέσεις εργαζομένων, δικαστικών, συνδικαλιστών, παιδιών, γυναικών που δεν δέχονταν να συνεργαστούν ή να υποκύψουν στις ορέξεις της μαφίας.
Το 2019 η δράση της έγινε αντικείμενο του ντοκιμαντέρ με τίτλο «Φωτογραφίζοντας τη Μαφία». Εκεί η Μπατάλια θα αποκάλυπτε αυτό που οι συντοπίτες της στη Σικελία γνώριζαν πολύ καλά: δεν υπήρξε μέρα στη ζωή της που να μη φοβήθηκε ότι θα τη σκοτώσουν. Άλλωστε είχε δεχθεί αμέτρητες επιθέσεις, όμως, δεν το έβαλε κάτω ποτέ.
“Ήμουν σίγουρη ότι κάποια στιγμή θα με σκότωναν, όμως, κάθε φωτογραφία κάθε αθώου μου έδινε κουράγιο να συνεχίσω”, είχε πει τότε.
Να σημειωθεί ότι η Μπατάλια έπιασε φωτογραφική μηχανή στα 40 της, ενώ προερχόταν από σκληρά πατριαρχική οικογένεια και έναν αποτυχημένο γάμο που την είχε κάνει να αντιμετωπίζει τους άνδρες στη ζωή της με φόβο μαζί και περιφρόνηση.
Στα 16 της θα την παντρέψουν με έναν πλούσιο, αλλά σχεδόν ηλικιωμένο άντρα. Θα γεννήσει τρεις κόρες, αλλά στο τέλος θα εισαχθεί σε ψυχιατρική κλινική στην οποία θα παραμείνει για σχεδόν δύο χρόνια. Το 1971 χωρίζει οριστικά και το 1985 κερδίζει το βραβείο W. Eugene Smith Grant in Humanistic Photography.
Με τη φωτογραφία ένιωθε ελεύθερη, ωστόσο, το ψυχικό κόστος από τη διαρκή φωτογράφιση νεκρών και κακοποιημένων από τη Μαφία ανθρώπων ήταν τεράστιο για την έτσι κι αλλιώς ευαίσθητη Μπατάλια.
Πολύ πριν αποφασίσει να αφήσει από τα χέρια τη φωτογραφική μηχανή της, θεωρούνταν η μητέρα της ντοκιμαντερίστικης φωτογραφίας, τίτλος που της αξίζει απόλυτα, πολύ πιο σημαντικός απ’ όσα βραβεία και διακρίσεις απέσπασε.
Με στοιχεία από italiachecambia.org
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
