Πέθανε ο Ιταλός συγγραφέας και φιλόσοφος Ουμπέρτο Έκο στα 84 χρόνια του

Πέθανε ο Ιταλός συγγραφέας και φιλόσοφος Ουμπέρτο Έκο στα 84 χρόνια του Facebook Twitter
11
Πέθανε ο Ιταλός συγγραφέας και φιλόσοφος Ουμπέρτο Έκο στα 84 χρόνια του Facebook Twitter

Ο σημαντικός Ιταλός συγγραφέας Ουμπέρτο Έκο πέθανε χθες στις 22.30. Η είδηση του θανάτου του έγινε γνωστή πριν λίγα λεπτά. Ήταν 84 χρονών. Έπασχε από καρκίνο.

Ο Έκο γεννήθηκε στην Αλεσσάντρια του Πιεμόντε το 1932. Από το 1975 έχει την έδρα του Καθηγητή Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, ενώ από το 1988 είναι πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Μελετών Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρίνο. Είναι συγγραφέας πολλών μελετών και δοκιμίων, που έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί σε πολλές γλώσσες ανά τον κόσμο. Το πρώτο του βιβλίο εκδόθηκε το 1965, ενώ το πρώτο του μυθιστόρημα (Το όνομα του Ρόδου) το 1980, και τιμήθηκε με το βραβείο Strega (1981), και το Medicis Etranger (βραβείο που δίνεται στον καλύτερο ξένο λογοτέχνη στην Γαλλία) το 1982.
Φημολογείται ότι το επώνυμο Εκο είναι το αρκτικόλεξο των λέξεων Ex Coelis Oblatus, που σημαίνει «θεϊκό δώρο».
Με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο Εκο και η μητέρα του μετακόμισαν σε ένα χωριό στα βουνά του ιταλικού βορρά. Εκεί ο μικρός Ουμπέρτο παρακολουθούσε τις μάχες ανάμεσα στους φασίστες και στους παρτιζάνους με ανάμεικτα συναισθήματα - συνεπαρμένος μεν από τη δράση, αισθανόταν εν μέρει ευγνώμων που ήταν τόσο μικρός για να αναμειχθεί. Ο ίδιος θυμάται εκείνη την εποχή «σαν ένα μικρό γουέστερν. Αυτοί οι λόφοι είναι στη μνήμη μου το θέατρο των στρατιωτικών επιχειρήσεων, στις οποίες ήμουν αυτόπτης μάρτυρας, στην ηλικία των 12 ετών».

Με τα ακαδημαϊκά γραπτά του ο Έκο εστιάζει στη σημειολογία και στις επιπτώσεις της στην κοινωνία. Μελέτησε σε βάθος τις κοινωνίες από τον Μεσαίωνα ως σήμερα και τα κοινά στοιχεία ανάμεσα στις γλώσσες, στα σύμβολα και στην κοινωνική ανάπτυξη. Από τότε ως σήμερα έχει γράψει δεκάδες δοκίμια («Πώς γίνεται μια διπλωματική εργασία», «Μεταξύ ψεύδους και ειρωνείας», «Κήνσορες και θεράποντες» (πρωτότυπος τίτλος στα ιταλικά "apocalittici e integrati), «Ο υπεράνθρωπος των μαζών», «Θεωρία της σημειωτικής», «Η Αποκάλυψη του Ιωάννη», «Πέντε ηθικά κείμενα», «Δεύτερο ελάχιστο ημερολόγιο», «Η ποιητική του Τζέιμς Τζόις», «Τι πιστεύει αυτός που δεν πιστεύει» κ.ά.), ενώ παράλληλα συνεργάστηκε με πολλές εφημερίδες.

Πέθανε ο Ιταλός συγγραφέας και φιλόσοφος Ουμπέρτο Έκο στα 84 χρόνια του Facebook Twitter

Από το 1962 ως το τέλος του 1970 ο Έκο ανέπτυξε τη δική του θεωρία στην Σημειολογία. Το 1965 εξελέγη καθηγητής Οπτικών Επικοινωνιών στη Φλωρεντία και το 1966 μετακόμισε στο Μιλάνο, όπου και έγινε καθηγητής της Σημειολογίας στο εκεί πολυτεχνείο. Το ακαδημαϊκό του ενδιαφέρον άρχισε να στρέφεται σε πολιτιστικές μελέτες και αρχίζει να ερευνά τον ρόλο της γλώσσας και της λογοτεχνίας στην κοινωνία, καθώς και την επίδραση της κοινωνίας στη λογοτεχνία και στη γλώσσα. Το 1971 το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια του προσέφερε τη θέση του τακτικού καθηγητή της Σημειολογίας και το 1974 ο Έκο οργάνωσε τον Διεθνή Σύνδεσμο Σημειολογικών Μελετών.

Οι μεγάλες αλλαγές που έφερε η δεκαετία του 1970 στην ιταλική κοινωνία επηρέασαν και τα γραπτά του Ουμπέρτο Έκο. Άρχισε, λοιπόν, να γράφει μυθιστορήματα (Το όνομα του Ρόδου - 1980, Το Εκκρεμές του Φουκώ - 1988, Το νησί της προηγούμενης μέρας - 1994, Μπαουντολίνο - 2001, Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα - 2006, Το κοιμητήριο της Πράγας - 2010, Το φύλλο μηδέν- 2015). Όταν έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα «Το όνομα του Ρόδου», οι εκδότες του υπολόγιζαν τις πωλήσεις γύρω στα 30.000 αντίτυπα. Και, φυσικά, δεν φαντάζονταν ποτέ τα 9.000.000 αντίτυπα που πώλησε τελικά το βιβλίο, σε διεθνές επίπεδο, το οποίο έκανε τον συγγραφέα γνωστό στον εξωακαδημαϊκό κόσμο.

(Στοιχεία από τη wikipedia)



11

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μυστήριο 188 ΤΟ ΦΩΣ»: Μια έκθεση για τον «Μορφωτικό και Εκπολιτιστικό Σύλλογο Ελευσίνος»

LiFO X 2023 ΕΛΕVΣΙΣ / «Μυστήριο 188 ΤΟ ΦΩΣ»: Μια έκθεση για τον «Μορφωτικό και Εκπολιτιστικό Σύλλογο Ελευσίνος»

Ο Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με έναν εκ των ιδρυτικών μελών της, τον Θανάση Λεβέντη, μια ξεχωριστή και πολύπλευρη προσωπικότητα, άρρηκτα συνδεδεμένη με την πόλη.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιατί παραιτήθηκε ο διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου

Culture / Γιατί παραιτήθηκε ο διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου;

Μια συνταρακτική υπόθεση συστηματικής κλοπής αρχαιοτήτων βρίσκεται μονάχα στην αρχή των αποκαλύψεων. Πώς έφτασαν να λείπουν μέχρι και 1,500 αντικείμενα από την συλλογή του Βρετανικού Μουσείου, πώς μερικά από αυτά κατέληξαν στο eBay, και το παρασκήνιο μιας παραίτησης που κρύβει πολλά.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΚΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
Ζαμέ Κορωπί: Λίγες αλήθειες για το μοχθηρό language barrier που κάποτε μας έχει τρολάρει όλους

Οπτική Γωνία / Ζαμέ Κορωπί: Λίγες αλήθειες για το μοχθηρό language barrier που κάποτε μας έχει τρολάρει όλους

Το πάθημα του συνηγόρου της Εύας Καϊλή, Μιχάλη Δημητρακόπουλου, ακριβώς, όπως παλαιότερα «τα αγγλικά του Τσίπρα», πέρα από τα ανέκδοτα και τα, δικαίως, μοχθηρά πειράγματα, έχουν πολλά να πουν για το γλωσσικό εμπόδιο και την υπερβολική αυτοπεποίθησή μας, όταν καλούμαστε να εκφραστούμε σε μία ξένη γλώσσα...
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
Αννα Ροκόφυλλου: «Στον ΟΠΑΝΔΑ θέλουμε να αναδείξουμε την ιστορικότητα της Αθήνας»

Culture / Αννα Ροκόφυλλου: «Στον ΟΠΑΝΔΑ θέλουμε να αναδείξουμε την ιστορικότητα της Αθήνας»

Η Άννα Ροκοφύλλου, πρόεδρος του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων, κάνει έναν απολογισμό των δύο πρώτων ετών της θητείας της και δεν κρύβει τον ενθουσιασμό της για το Φεστιβάλ Κολωνού (6-28/9) με το οποίο ο πολιτισμός γίνεται διαθέσιμος σε κάθε δημότη.
ΕΛΕΝΗ ΤΖΑΝΝΑΤΟΥ
Το συγκινητικό βίντεο με τον Μικ Τζάγκερ για την επιστροφή του κοινού στο Άλμπερτ Χολ

Lifo Picks / Το συγκινητικό βίντεο με τον Μικ Τζάγκερ για την επιστροφή του κοινού στο Άλμπερτ Χολ

Your Room Will Be Ready: «Ανυπομονούμε να αρχίσουμε να δημιουργούμε αναμνήσεις μαζί σας με καλλιτέχνες παγκόσμιας κλάσης για άλλη μια φορά. Έχουμε περισσότερη ιστορία να γράψουμε».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κοντσέρτα του Μότσαρτ σε όργανα εποχής από τους μουσικούς της Καμεράτας

Culture / Κοντσέρτα του Μότσαρτ σε όργανα εποχής από τους μουσικούς της Καμεράτας

Η συναυλία του βραβευμένου αθηναϊκού συνόλου, το οποίο φημίζεται για τις ιστορικές πρακτικές ερμηνείας του σε όργανα εποχής, αποτελεί συμπαραγωγή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και των Μουσικών της Καμεράτας.

σχόλια

5 σχόλια
Είναι πολύ κρίμα όταν πεθαίνει κάποιος καλό παράδεισο και στους 2.Προφανώς και ο Έκο αφήνει ένα τεράστιο έργο πίσω ασύγκριτα μεγαλύτερο από του Παντελιδη.Αλλά συγκρίνεις το θάνατο ενός ανθρώπου που πέθανε στα 85 του έχοντας ζήσει τη ζωή του ο οποίος ήταν άρρωστος οπότε δεν πέθανε έτσι ξαφνικά με το θάνατο ενός νέου ανθρώπου 33 χρονών που τώρα ζούσε τη ζωή του και είχε πολλά ακόμα μπροστά του,ο οποίος πέθανε ξαφνικά από το πουθενά από μια ατυχή στιγμή (αν όντως δεν έτρεχε όπως ακουστηκε) ή από βλακεια του (αν έτρεχε) αλλά όπως και να έχει άδικα.Είναι λογικό ο κόσμος να ασχοληθεί περισσότερο με το Παντελιδη γιατί αυτό το ξαφνικό είναι που σε σοκάρει και σε κανει να καταλαβαίνεις από τη μία στιγμή στην άλλη μπορεί να πεθάνεις έτσι απλά .
Δεν συγκρίνω τους δυο θανάτους, αλλά την αντίδραση του κόσμου. Και όχι, ο κόσμος ασχολείται περισσότερο με τον Παντελίδη γιατί δεν ξέρει τον Έκο. Γιατί μέχρι εκεί φτάνει. Μέχρι τον Παντελίδη.
@boxer 20.2.2016 | 22:58Καταλαβαίνω την σύγκριση που κάνεις αλλά είναι άστοχη. Να ξέρεις ότι υπάρχουν σπουδαίοι Έλληνες διανοητές με τεράστιο συγγραφικό, ακαδημαϊκό, πνευματικό ή καλλιτεχνικό έργο οι οποίοι ακούνε λαϊκούς τραγουδιστές όπως ήταν ο Παντελίδης και οι οποίοι (διανοητές) πολλές φορές γοητεύονται ιδιαίτερα ή εμπνέονται από την λαϊκή σοφία και τις ζωές αυτών των λαϊκών ανθρώπων. Και φυσικά υπάρχει και το αντίθετο. Λαϊκοί άνθρωποι να θαυμάζουν έστω και ενστικτωδώς (ακόμη και όταν δεν μπορούν να ερμηνεύσουν αναλυτικά τα βαθύτερα νοήματα), σπουδαίους διανοητές ή καλλιτέχνες. Πολλοί δε εκ των οποίων αναπτύσσουν και δυνατές φιλίες μεταξύ τους. Τις περισσότερες φορές η ετερωνυμία των αντικειμένων ή υποκειμένων και ο συνδυασμός μεταξύ τους είναι αυτό που δίνει ένα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα σε κάθε επίπεδο. Το φιλικό περιβάλλον του Μάνου Χατζιδάκι περιλάμβανε τέτοιες φιλίες. Παράδειγμα η φιλία του με τον Γιώργο Ζαμπέτα. Ο Μίκης Θεοδωράκης ζητούσε πάντα την γνώμη και την άποψη του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ο Δημήτρης Κεχαΐδης, σπουδαίος συγγραφέας και σεναριογράφος σημαντικών λογοτεχνικών και θεατρικών έργων, τόνιζε συνεχώς την λαϊκή σοφία των απλών ανθρώπων με τους οποίους προτιμούσε και επιδίωκε να κάνει στενή παρέα (παρά με διανοητές οι οποίοι παρουσίαζουν μία ρατσιστική υπεροψία, όπως ο ίδιος έλεγε), και από τους οποίους εμπνεύστηκε πολλά από τα έργα του.Οι αρνητικές εξαιρέσεις ανθρώπων πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν σε όποια κοινωνική τάξη και αν ανήκουν. Μόνο που αυτό είναι θέμα, κυρίως, χαρακτήρων και προσωπικοτήτων. Κανένας δεν είναι λιγότερος από τον άλλο. Το μεγαλείο των σπουδαίων ανθρώπων, κάθε κοινωνικής ή γνωστικής τάξης, έγκειται στο ότι σέβονται και δεν υποτιμούν καταστάσεις και πρόσωπα. Ο καθένας έχει την δική του μοναδική, χρήσιμη, πολλές φορές σε ανύποπτο χρόνο, αξία. Και φυσικά η ίδια η ζωή για τον καθένα και η θέση του σε αυτή, όποιος και αν είναι, είναι μοναδική, ανεκτίμητη και αναντικατάστατη.Για κάποιο περίεργο λόγο, το απολύτως σωστό αξίωμα «ουδείς αναντικατάστατος» οδηγεί πολλές φορές στην ολέθρια διαστρέβλωση: «οποιοσδήποτε μπορεί να αντικαταστήσει οποιονδήποτε». ΛΑΘΟΣ!Υ.Γ.: Θυμάμαι την κινηματογραφική ταινία «Η φανέλα με το 9» του Παντελή Βούλγαρη από το ομότιτλο βιβλίο του Μένη Κουμανταρέα. Έγινε ο χαμός στους κινηματογράφους από το ποδοσφαιρόφιλο "λαϊκό" κοινό που την παρακολούθησε. Σίγουρα δεν γνώριζαν ή συνεχίζουν πολλοί να μη γνωρίζουν τον Μένη Κουμανταρέα αλλά το γεγονός πως η ταινία άρεσε, συνεπώς το ίδιο έργο του Κουμανταρέα και ας μη τον γνωρίζουν, είναι κάτι όμορφο. Όταν το τραγικό γεγονός της δολοφονίας του Μένη Κουμανταρέα προβλήθηκε στα τηλεοπτικά κανάλια, θυμάμαι κάποια στιγμή που ήμουν σε ένα προπατζίδικο, διάφορα αρνητικά σχόλια ακούστηκαν από ορισμένους θαμώνες (τα... ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται...). Ενοχλημένος μπήκα στον πειρασμό και τους απευθύνθηκα εξηγώντας τους πως ήταν ένας πολύ σημαντικός Έλληνας διανοούμενος. Όταν τους είπα πως η ταινία «Η φανέλα με το 9» ήταν δικό του βιβλίο το οποίο στη συνέχεια έγινε κινηματογραφική ταινία (οι περισσότεροι την γνώριζαν, σχεδόν όλοι), τότε διέκρινα ένα «μούδιασμα». Ακολούθησε η έκπληξη μία παύση και μετά η θλίψη.....είμαι σίγουρος, απόλυτα σίγουρος πως μετάνιωσαν για τα... αρνητικά σχόλια.
Nομίζω ότι δεν γίνεται καμία σύγκριση μεταξύ Παντελίδη και Ζαμπέτα, ή Μπιθικώτση. Ο Παντελίδης δεν ήταν σε καμία περίπτωση σπουδαίος και μεγάλος, ήταν ένας τραγουδιστής της σειράς, που αν είχε να ανταγωνιστεί τους προ κρίσης συναδέλφους του θα πήγαινε άπατος. Εκμεταλλεύτηκε τα σόσιαλ μήντια και την - λόγω κρίσης - έλλειψη αντιπάλων και έγινε αυτός που έγινε.Και όταν οι πραγματικά μεγάλοι που ανέφερες, αποδήμησαν εις Κύριον, δεν ακούσαμε τις απύθμενες βλακείες, περί αγγέλων που μας φυλάνε, πατριωτών, αδικημένων, προδομένων, ότι έφυγαν άτρωτοι, ότι τους έφαγε η γλωσσοφαγιά κλπ. Όχι ότι δεν είχαμε βλάκες και τότε, αλλά σήμερα με το διαδίκτυο και τα σόσιαλ μήντια είναι πιο ορατοί από ποτέ. Έξυπνος άνθρωπος είσαι - αυτό έχω καταλάβει από δω μέσα - αντιλαμβάνεσαι πλήρως τι εννοώ.
@boxer 21.2.2016 | 18:04Αν δεν κάνω λάθος έκανες την σύγκριση μεταξύ του λαϊκού κόσμου και του μη λαϊκού, όπως είθισται να διαχωρίζεται. Του κόσμου που δεν γνωρίζει τον Έκο και του κόσμου που γνωρίζει τον Παντελίδη και καθόλου τον 'Εκο γιατί μέχρι εκεί φτάνει... Σωστά; Κι εγώ εκεί εστίασα. Σε αυτόν τον κόσμο, σε αυτή την σύγκριση που έκανες. Τα παραδείγματα των καλλιτεχνών που ανέφερα αφορούν αυτούς τους δύο κόσμους. Δεν συμφωνώ με την υποτίμηση (ή την υπερτίμηση) κανενός. Ο καθένας έχει το ρόλο του και την αξία του. Όσο αφορά τον Παντελίδη δεν νομίζω πως ήταν εκτός ανταγωνισμού. Η μισή Ελλάδα, αν όχι ολόκληρη, ειδικά τώρα με την κρίση, θέλει ασχοληθεί επαγγελματικά με το τραγούδι σε όλες του τις μορφές και εκφράσεις. Το YouTube είναι γεμάτο από εκκολαπτόμενους τραγουδιστές και μουσικούς. Το ίδιο παρατηρείται και στα τηλεοπτικά σόου/εκπομπές ανάδειξης -και καλά- μουσικών ταλέντων. Οπότε οι αντίπαλοι, αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι, ήταν πολλοί, πάρα πολλοί. Και φυσικά έχει σημασία τι ζητάει την δεδομένη στιγμή ο κόσμος. Ε αυτή την δεδομένη στιγμή ο λαϊκός κόσμος είχε ανάγκη από έναν Παντελή Παντελίδη. Σε εκείνον αντικατοπτρίστηκε το λαϊκό συναίσθημα. Ψυχή εν σώματι. Ένα λαϊκό παιδί, κυριολεκτικά, της διπλανής πόρτας. Σήμερα με αυτό τον τρόπο, σε αυτά τα πρόσωπα εκφράζεται η επιθυμία λαϊκής-μουσικής κουλτούρας. Ανά διαστήματα, σε διαφορετικές συνθήκες, πάντα σε δύσκολες κοινωνικές περιόδους (Α΄ παγκόσμιος πόλεμος & μικρασιατική εκστρατεία/μικρασιατική καταστροφή 1914-1922, μεσοπόλεμος 1922-1940, μετεμφυλιακή Ελλάδα 1950-1967), το λαϊκό συναίσθημα εκφράστηκε με τους αντίστοιχους, τότε, λαϊκούς τραγουδιστές και στιχουργούς. Χαρακτηριστικά ονόματα ανά περιόδους ήταν οι: Αντώνης Διαμαντίδης (ή Νταλγκάς), Ρόζα Εσκενάζυ, Ρίτα Αμπατζή, Κώστας Ρούκουνας (ή Σαμιωτάκης), Μάρκος Βαμβακάρης (ο πατριάρχης του ρεμπέτικου), Βασίλης Τσιτσάνης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Μαρίκα Νίνου, Σωτηρία Μπέλλου, Τάκης Μπίνης, Απόστολος Καλδάρας, Γιώργος Ζαμπέτας, Μανώλης Χιώτης, Γιώργος Μητσάκης, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Στέλιος Καζαντζίδης, Μανώλης Αγγελόπουλος, Βαγγέλης Περπινιάδης, Πάνος Γαβαλάς, Σπύρος Ζαγοραίος, Στράτος Διονυσίου, Καίτη Γκρέυ, Γιώτα Λύδια, Πόλυ Πάνου και πολλοί άλλοι έως και σήμερα, γνωστοί και μη εξαιρετέοι.Χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων αυτών ήταν η λαϊκή καταγωγή τους. Ήταν άνθρωποι της διπλανής πόρτας, της λαϊκής συνοικίας. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, με δύσκολα παιδικά χρόνια, μεγαλωμένοι στη φτώχεια και την ανέχεια εξέφρασαν μέσω της τέχνης τους το λαϊκό συναίσθημα, τους πόνους, τους καημούς, τις επιθυμίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ζωή του Μάρκου Βαμβακάρη, λίγο πολύ, παρόμοια με τις εμπειρίες ζωής των περισσότερων όσων αναφέρθηκα. Γεννημένος στις 10 Μαίου του 1905, στην Άνω Χώρα της Σύρου, έρχεται το 1917 στον Πειραιά όπου εργάζεται αρχικά σαν φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι και στην συνέχεια σαν εκδορέας στα σφαγεία. Μπουζούκι άρχισε να παίζει το 1925 όταν έκανε την στρατιωτική του θητεία. Συχνάζει στα ουζερί και τους τεκέδες του Πειραιά, που εκείνα τα χρόνια θεωρείται ως το κέντρο της φτώχειας, της παρανομίας, των ναρκωτικών και της πορνείας. Διώχτηκε και πολεμήθηκε πολύ από την τότε διανόηση και αστική τάξη (αν υποθέσουμε ότι είχαμε -που δεν είχαμε ποτέ- αστική τάξη...).Αυτό που εγώ προσωπικά αντιλαμβάνομαι σήμερα είναι πως και ο Παντελίδης (και ο κάθε Παντελίδης), τον ίδιο διώχθηκε και διώκεται. Διαφέρουν οι τρόποι και τα μέσα -τα ίδια από τα από τα οποία καθιερώθηκε- (διαδίκτυο, τηλεόραση, έντυπα), αλλά η ουσία είναι η ίδια. Η γνώμη μου είναι πως ήταν ένα καλό παιδί, ένας καλός χαρακτήρας με συμπαθητική φυσιογνωμία. Όμορφος, λιγότερο όμορφος; Με λίγα ή περισσότερα κιλά; (Ή ό,τι άλλο, κακεντρεχώς, λέγεται, γράφεται). Έχει σημασία άραγε αυτό; Υποκρισία. Από τη μία κατακρίνουμε τα "Αδωνιακά" επιβαλλόμενα πρότυπα και από την άλλη κατακρίνουμε τον καθένα σαν να είμαστε εμείς οι τέλειοι, οι αψεγάδιαστοι, οι άψογοι, οι άμπεπτοι... Προφανώς, προφανέστατα γιατί δεν είμαστε. Πιστεύω πως αυτός ο πολύ νέος άνθρωπος αν δεν έφευγε από τη ζωή θα εξελισσόταν σε κάτι καλό κάτι θετικό για το είδος της τέχνης που εκπροσωπούσε όπως πολλοί άλλοι άξιοι, ευρέως αποδεχτοί και σεβαστοί από κάθε κοινωνική βαθμίδα, λαϊκοί καλλιτέχνες, κυρίως, για το ήθος και τον χαρακτήρα τους. Κλείνοντας να σημειωθεί ο ιδιαίτερα αρνητικός ρόλος των εγχώριων μουσικών εταιριών (κάποτε δισκογραφικών, σήμερα αναμιγνύονται και επιβάλλονται σχεδόν στα πάντα, από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση μέχρι την... κόμμωση και το μανικιούρ...), που διαχειρίζονται, ή πιο σωστά, μεταχειρίζονται τους εκάστοτε καλλιτέχνες με κύριο σκοπό το κέρδος παραγκωνίζοντας τις προσωπικές πεποιθήσεις και απόψεις των καλλιτεχνών επιβάλλοντας μόνο εκείνες τους κανόνες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πολύχρονη διαμάχη του Στέλιου Καζαντζίδη με την δισκογραφική του εταιρία. (Και ας λέει τώρα ο ιδιοκτήτης της εταιρίας τα δικά του...).Σ.Σ.: Το μπουζούκι και η νοοτροπία η οποία το συνόδευε κατακρίθηκε και από τον ίδιο τον Μάνο Χατζιδάκι. Είναι και ο κύριος λόγος που ήθελε και επιδίωκε να αντικαταστήσει το μπουζούκι με το μαντολίνο. Στο τέλος όμως το μπουζούκι νίκησε και μάλιστα με μία δυνατή φιλία μεταξύ εκείνου και του Γιώργου Ζαμπέτα. Αυτό όμως είναι μια άλλη μεγάλη και ενδιαφέρουσα ιστορία.
Συμφωνούμε σε πολλά πράγματα, αλλά θα μου επιτρέψεις να επιμένω ότι ο Παντελίδης δεν ήταν ένας καλός τραγουδιστής. Ούτε κόλλησα στην εμφάνιση του, ούτε στο αν ήταν δημοφιλής, ούτε αν ήταν σεμνός και χαμηλών τόνων.Μια χαρά παιδί ήταν και κρίμα που έφυγε νέος. Δεν είχε όμως καμία σχέση με τους παλιούς λαϊκούς τραγουδιστές. Και δεν ήταν ένας λαϊκός τραγουδιστής. Για μένα - και κάθε άλλη άποψη σεβαστή - ήταν η συνέχεια του δηθενισμού του μπουζουκόβιου σταρ-σύστεμ όπως αυτό επιβλήθηκε από τα 90's μέχρι σήμερα. Δεν μπορεί να συγκριθεί όχι μόνο με τους παλιούς, αλλά ούτε με νεώτερους εν ζωή ή μη, όπως με τον Μητροπάνο, ή τον Μητσιά.Ήταν ένας χαβαλετζής τραγουδιστής της σειράς, που έγραφε και τραγούδια όπως το ανεκδιήγητο με την γκόμενα στα κατεχόμενα. Μεταξύ μας, όταν πρωτοδιάβασα για το τραγούδι αυτό - δεν το άκουσα καν - το μυαλό μου δεν πήγε καν στο ότι οι κύπριοι θα θύμωναν, ή ότι έθιξε εθνικές ευαισθησίες. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι έχουμε να κάνουμε με μια κατάσταση ίδια με το "είμαι πολύ φερέγγυος, μείνε μαζί μου εγκυος", ή "στα βράχια της Αλόννησου βρήκα το παντελόνι σου". Αυτό ήταν ο Παντελίδης. Η Δημουλίδου του τραγουδιού. Τραγουδούσε σκουπίδια πασπαλισμένα με χρυσόσκονη. Γιαυτό 5 μέρες μετά οι μόνοι που ασχολούνται ακόμα είναι οι πρωινατζούδες/μεσημεριανατζούδες. Σε ένα μήνα δεν θα μιλάει κανείς γιαυτόν.
απλά δεν τους κάνουν όπως παλιά... αντιγραφω απο αλλο άρθρο, ποιος σημερα θα τολμουσε να το πει αυτο; "Πριν ακόμα εκδηλωθεί η κρίση χρέους, το πρόβλημα της ασθενούς Ευρωπαϊκής ταυτότητας όπως είχε περιγραφεί από τον Έκο ήταν προφανές. Για παράδειγμα: " Όταν το Ευρωσύνταγμα απορρίφθηκε στα δημοψηφίσματα. Το κείμενο είχε γραφτεί από πολιτικούς. Ήταν αδύνατον στον οποιονδήποτε καλλιεργημένο και μορφωμένο άνθρωπο να συμμετάσχει στη διαδικασία (σύνταξής του) και δεν συζητήθηκε ποτέ με το εκλογικο σώμα. Το πρόβλημα ήταν ακόμα προφανές όταν τα νέα χαρτονομίσματα που τυπώθηκαν, δεν απεικόνιζαν καμία προσωπικότητα αλλά τ'ασαφή τοπία του Ντε Κίρικο. Ή μήπως το πρόβλημα της ταυτότητας πρέπει ν'αναχθεί στο Θεό όταν οι ΗΠΑ γίνονται όλο και πιο θρησκευάμενες και η Ευρώπη απορρίπτει όλο και περισσότερο τη θρησκεία;"Έτσι είναι. Εκείνες τις ημέρες οταν ο Πάπας Βοϋτίλα ήταν ακόμα ζωντανός, έγινε μια τεράστια συζήτηση για το αν οι θρησκευτικές ρίζες της Ευρώπης, έπρεπε να δηλώνονται στο Σύνταγμα. Οι κοσμικοί αντέδρασαν και επικράτησαν και έτσι δεν έγινε καμία αναφορά σ'αυτό. Η εκκλησία αντέδρασε. Όμως υπήρχε κι ένας τρίτος τρόπος, ο δυσκολότερος. Κι αυτός θα ήταν να μιλήσουμε στο Σύνταγμα για όλες τις ευρωπαϊκές μας ρίζες: τις Ελληνορωμαϊκές, τις Εβραιοχριστιανικές. Στις ευρωπαϊκές μυθολογίες, υπάρχει τόσο η Αφροδίτη όσο και ο Εσταυρωμένος, η Βίβλος αλλα και η Νορβηγική Μυθολογία που επιβιώνει στα χριστουγεννιάτικα δέντρα και σ'ενα πλήθος εορτών όπως της Αγίας Λουκίας, του Αγίου Νικολάου. Πηγή: www.lifo.gr"