Χρήστος Χρυσόπουλος

Χρήστος Χρυσόπουλος Facebook Twitter
4
Χρήστος Χρυσόπουλος Facebook Twitter
Ήθελα απλώς να φύγω. Να βρεθώ σ' έναν τόπο όπου θα μπορούσα να βγάλω το κοστούμι του συγγραφέα. Να γίνω κάποιος άλλος. Μηδένισα τον λογαριασμό μου στην τράπεζα και ξεκίνησα... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

Με τον συγγραφέα Χρήστο Χρυσόπουλο επικοινώνησα για πρώτη φορά πριν από δύο περίπου χρόνια για να του ζητήσω να απαντήσει στο ερωτηματολόγιο του Προυστ που δημοσιεύαμε τότε κάθε εβδομάδα στο LΙFO.gr. Εξαιτίας κάποιων ακυρώσεων, ο προγραμματισμός της στήλης είχε πάει πίσω και γι' αυτό τον είχα παρακαλέσει να συμπληρώσει το ερωτηματολόγιο μέσα σε δύο μέρες. Μόλις λίγες ώρες μετά, οι απαντήσεις του είχαν ήδη φτάσει στο mail μου και από εκείνη τη στιγμή σχηματίστηκε στο μυαλό μου η εικόνα ενός ανθρώπου εύστροφου και μεθοδικού, με εκείνη τη σπάνια ετοιμολογία που δύσκολα δικαιολογεί δεύτερες σκέψεις.

Χρήστος Χρυσόπουλος Facebook Twitter
Ήθελα να ταξιδεύω αργά, απαλλαγμένος από την ανάγκη της εξερεύνησης. Δεν μου αρέσουν τα κλασικά αξιοθέατα ενός τόπου... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

Την ίδια εντύπωση μου αφήνει και τώρα που τον ακούω να μιλάει καθισμένος απέναντί μου, στο παλιό καφενεδάκι που βρίσκεται χωμένο στη μικρή στοά δίπλα στο υπουργείο Οικονομικών, φορώντας μια μαύρη μακό μπλούζα κι ένα τζιν παντελόνι. Αφορμή για τη συνάντησή μας στάθηκε η κυκλοφορία του νέου του βιβλίου Το σώμα του Τιρθανκάρα. Ένα ταξιδιωτικό, αναστοχαστικό μυθιστόρημα που επιχειρεί να ζωντανέψει τα πρόσωπα, τις συναντήσεις και τις εικόνες που συνέλεξε στο διάστημα των επτά εβδομάδων κατά τις οποίες περιπλανήθηκε στο βόρειο τμήμα της Ινδίας, τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 2012. Ένα ταξίδι που προέκυψε περισσότερο ως μία ανάγκη διαφυγής και αποφόρτισης από τη διαδικασία συγγραφής του προηγούμενου βιβλίου του με τίτλο Φακός στο Στόμα (εκδόσεις Πόλις). «Ο Φακός ήταν μια διαρκής επένδυση χρόνου και προσοχής στην Αθήνα και στον τρόπο με τον οποίο εγώ συνδέομαι μαζί της. Δεν ξέρω, αισθάνθηκα μια κλειστοφοβία. Ήθελα απλώς να φύγω. Να βρεθώ σ' έναν τόπο όπου θα μπορούσα να βγάλω το κοστούμι του συγγραφέα. Να γίνω κάποιος άλλος. Μηδένισα τον λογαριασμό μου στην τράπεζα και ξεκίνησα» λέει για την απόφασή του να πραγματοποιήσει αυτό το ταξίδι.

Για μένα, το ταξίδι είναι πάντα η αναπόλησή του. Γυρνώντας πίσω, μου γεννήθηκε ουσιαστικά η ανάγκη να συνειδητοποιήσω τι σήμαινε αυτό το ταξίδι

Προορισμός του ήταν το βόρειο κομμάτι της Ινδίας, που είναι και το πιο δύσκολο για τους ξένους επισκέπτες. Από το Ρατζαστάν, που βρίσκεται στα σύνορα με το Πακιστάν, κινήθηκε ευθύγραμμα προς το Βαρανάσι, ως την πολιτεία της Ουτάρ Πραντές, κοντά στα σύνορα με το Νεπάλ. «Ήθελα να ταξιδεύω αργά, απαλλαγμένος από την ανάγκη της εξερεύνησης. Δεν μου αρέσουν τα κλασικά αξιοθέατα ενός τόπου. Είχα εξαρχής κάποια πράγματα στο μυαλό μου. Κάποια σημεία που ήθελα να δω. Όπως η Γκάλτα, ένα φαράγγι στο Ρατζαστάν, έξω από την Τζαϊπούρ. Εκεί βρίσκεται ένα αρχαίο κέντρο μελέτης σανσκριτικών και ένας σπουδαίος ναός αφιερωμένος στον Χανουμάν που είναι ο πιθηκόμορφος θεός του ινδουιστικού πάνθεον. Έχει γράψει ένα βιβλίο γι' αυτό ο Οκτάβιο Παζ με τίτλο The Monkey Grammarian (σ.σ. στα ελληνικά κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παρατηρητής με τίτλο Ο Γραμματικός Πίθηκος). Εκεί, καθώς πέφτει ο ήλιος και σουρουπώνει, κατεβαίνουν εκατοντάδες πίθηκοι από τα γύρω βουνά: μακάκοι, καπουτσίνοι, διάφορα είδη. Κυκλώνουν το μέρος και είναι απολύτως εξοικειωμένοι με τους επισκέπτες. Έρχονται δίπλα σου, αγγίζουν τα ρούχα σου, ψάχνουν την τσάντα σου. Είναι απίστευτο. Ένα άλλο σημείο ήταν το Βαρανάσι. Ουσιαστικά, πρόκειται για έναν τόπο αναχώρησης. Δεν πηγαίνουν μόνο οι ινδουιστές, αλλά και βουδιστές ή ζαϊνιστές, γιατί υποστηρίζουν πως αν πεθάνεις εκεί, "απελευθερώνεσαι". Είναι μια πόλη μελλοθάνατων και ταυτόχρονα μια πόλη ολοζώντανη, όπου το εμπόριο ανθεί».

Χρήστος Χρυσόπουλος Facebook Twitter
Στο μεγάλο Τζαμί στο Δελχί. Φωτό: Χρήστος Χρυσόπουλος

Όπως μου εξηγεί, η εμπειρία που βίωσε στο ταξίδι ήταν αυτή που έφερε το βιβλίο και όχι το αντίθετο. «Για μένα το ταξίδι είναι πάντα η αναπόλησή του. Γυρνώντας πίσω, μου γεννήθηκε ουσιαστικά η ανάγκη να συνειδητοποιήσω τι σήμαινε αυτό το ταξίδι για μένα. Αυτό που βγήκε στην επιφάνεια ήταν οι συναντήσεις με τα πρόσωπα που βρέθηκαν στον δρόμο μου. Το ταξίδι ήταν οι άνθρωποι που συνάντησα και οι μικρές ιστορίες που μάζεψα. Αυτό το βιβλίο δεν είναι για την Ινδία. Η Ινδία είναι το φόντο, η σκηνή πάνω στην οποία συμβαίνουν όλα αυτά».

Η ψαλίδα είναι πολύ μεγάλη. Βλέπεις κόσμο που ζει στον δρόμο χωρίς να έχει τίποτα, παρά μόνο ένα ύφασμα επάνω του

Μία από τις συναντήσεις που περιγράφει στο βιβλίο και χαράχτηκε εντονότερα στη μνήμη του, ίσως επειδή ήταν και η πρώτη που ανέφερε όταν τον ρώτησα σχετικά, είναι η γνωριμία του με τη μικρή Μπιρίτι στην Τζαϊπούρ. «Πήγα στην Ινδία χωρίς ρούχα. Πήρα μόνο ένα τζιν κι ένα πουκάμισο. Το κάνω αυτό συνήθως. Αγοράζω ρούχα στα μέρη όπου πάω για να μπορέσω να εγκλιματιστώ καλύτερα. Έτσι, ένα απόγευμα κατέβηκα στα μαγαζιά της Τζαϊπούρ, ψάχνοντας για ρούχα. Στην Ινδία υπάρχει παντού κόσμος που θέλει να σου πουλήσει πράγματα ή να σου ζητήσει ελεημοσύνη. Είσαι διαρκώς το κέντρο της προσοχής. Η πρώτη παρόρμηση που έχεις όταν σου μιλάνε, είναι να μη γυρίσεις. Κάποια στιγμή, λοιπόν, καθώς περπατούσα, άκουγα πίσω μου μια ψιλή, τσιριχτή φωνή που μου μιλούσε, ενώ συνέχιζε να με ακολουθεί για δυο-τρία τετράγωνα. Κάποια στιγμή, λέω: "Δεν γίνεται, θα γυρίσω να της πω να φύγει". Γυρνάω και βλέπω μια κοπέλα δεκαπέντε χρονών που πoυλούσε πλεχτά ταγάρια. Ήταν πολύ γοητευτική και ο τρόπος που μιλούσε και χαμογελούσε με έκανε να πάρω το ταγάρι. Με το που το πήρα, άρχισε να μου κάνει ερωτήσεις. "Από πού είσαι;", "Aπό την Ελλάδα". Μου λέει "δεν ξέρω πού είναι η Ελλάδα. Της απαντάω ότι είναι δίπλα στη θάλασσα. Κι αυτή μου απαντάει "δεν ξέρω τι είναι η θάλασσα". Προσπαθούσα να της δώσω να καταλάβει. Κάποια στιγμή, και ενώ κουβεντιάζαμε, πήγαμε δίπλα σε έναν πλανόδιο πωλητή και την κέρασα χυμό γλυκολέμονο. Υπόψη, όταν κάνεις κάτι τέτοιο, πρέπει να γίνεται με τρόπο διακριτικό και εμφανή σε όλους, ώστε να μην μπορεί να εννοηθεί κάτι άλλο, γιατί εγώ είμαι Δυτικός και αυτή είναι ένα κοριτσάκι δεκαπέντε χρονών. Η Μπιρίτι ήταν αυτό που λένε στην Ινδία "δοσμένο παιδί". Η οικογένειά της δεν μπορούσε να τη συντηρήσει και την είχε δώσει αντί ενός ποσού κάποιων χιλιάδων ρουπιών σ' έναν βιοτέχνη. Έβλεπε την οικογένειά της σπάνια. Δεν πήγαινε σχολείο, αλλά είχε μια μέρα τη βδομάδα που ξεκουραζόταν. Έπρεπε να δουλέψει εκεί μέχρι να ξεχρεώσει αυτό το ποσό και μετά θα ήταν ελεύθερη. Ήταν μια συνάντηση που κράτησε πολύ λίγο, αλλά αισθάνθηκα ότι για εκείνο το μικρό χρονικό διάστημα υπήρξε μια ουσιαστική ανταλλαγή. Κάτι έδωσα στην Μπιρίτι και κάτι πήρα πίσω».

Χρήστος Χρυσόπουλος Facebook Twitter
Παλιό Δελχί. Φωτό: Χρήστος Χρυσόπουλος

Η Ινδία αναφέρεται συχνά ως «η μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου». Μια φράση που έρχεται σε ξεκάθαρη σύγκρουση με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι Ινδοί τους ντάλιτ, δηλαδή τους 170.000.000 περίπου συμπατριώτες τους οι οποίοι έχουν γεννηθεί έξω από κάθε κάστα και θεωρούνται απόβλητοι, μιαροί. Αυτή η φράση υπάρχει και στο βιβλίο και αναπόφευκτα ρωτάω τον κ. Χρυσόπουλο πόσο δημοκρατική μπορεί να θεωρηθεί μια τέτοια χώρα. «Ουσιαστικά, πρόκειται για επίφαση δημοκρατίας. Γι' αυτό είχαν αναπτυχθεί και διάφορα επαναστατικά κινήματα στο παρελθόν. Η ψαλίδα είναι πολύ μεγάλη. Βλέπεις κόσμο που ζει στον δρόμο χωρίς να έχει τίποτα, παρά μόνο ένα ύφασμα επάνω του. Αν πας τα βράδια στις μουσουλμανικές περιοχές όπου υπάρχει η ισλαμική παράδοση της φιλανθρωπίας, όλα τα εστιατόρια, πριν κλείσουν, προσφέρουν το φαγητό τους στους ανθρώπους του δρόμου. Οι άνθρωποι στριμώχνονται ο ένας δίπλα στον άλλο, γονατιστοί, κοιτώντας προς τα πάνω επάνω, και μετά βγαίνει ο καταστηματάρχης κρατώντας ινδικά ψωμιά, τις λεγόμενες "παράθες", και τις δίνει στον καθένα ξεχωριστά. Αυτοί το παίρνουν, το βάζουν ολόκληρο στο στόμα τους και φεύγουν. Μπορεί να είναι το μόνο πράγμα που θα φάνε όλη μέρα. Στις τοπικές εφημερίδες υπάρχουν αρκετές σελίδες στο τέλος του φύλλου που έχουν φωτογραφίες νεκρών οι οποίοι βρέθηκαν στον δρόμο και κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι. Είναι φοβερό! Υπάρχει μια πολύ μεγάλη θρησκευτική γιορτή που ονομάζεται "Κουμπ Μέλα" και γίνεται σε τέσσερις διαφορετικές πόλεις. Πολλές οικογένειες που δεν μπορούν να συντηρήσουν τα παιδιά και τους ηλικιωμένους γονείς τους τούς παίρνουν μαζί, τους αφήνουν εκεί, φεύγουν κι εκείνοι χάνονται μέσα στο πλήθος. Έχω έναν φίλο Γάλλο που έχει κάνει ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τους χαμένους του Κουμπ Μέλα».

Χρήστος Χρυσόπουλος Facebook Twitter
Τζαϊπούρ. Φωτό: Χρήστος Χρυσόπουλος

Όσο μιλάμε, περνάει από τα τραπέζια ένας ταλαιπωρημένος, μεσήλικος κύριος, με καφετί καπαρντίνα, ζητώντας μερικά ψιλά. Σκέφτομαι φευγαλέα πως ίσως αυτός είναι ο δικός μας απόβλητος, ένας καθαρά ελληνικός ντάλιτ, αλλά μετά από λίγο επιστρέφω στη συζήτηση ρωτώντας τον κ. Χρυσόπουλο αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι που ταξιδεύουν, που αναπτύσσουν τέτοιου είδους περιέργεια για τον κόσμο δεν συνδέονται με τίποτα, δεν απλώνουν ρίζες πουθενά. «Νομίζω πως ναι. Ο βασικός δεσμός που έχω είναι ο δεσμός μου με το γράψιμο. Αυτή είναι η πιο μακρόχρονη δέσμευση που είχα και έχω. Δεν έχω παιδιά, δεν είμαι παντρεμένος, δεν έχω αγοράσει σπίτι. Δεν έχω ούτε καν αυτοκίνητο. Αν αναγνωρίζω μια μακρά δέσμευση, αναγνωρίζω εν τέλει αυτή. Το ίχνος το οποίο υπάρχει σε αυτήν τη διαδρομή είναι το γράψιμο». Και υπάρχει κάτι για το οποίο μετανιώνουν οι άνθρωποι αυτοί; «Φοβάμαι μήπως μετανιώσω που δεν έγινα πατέρας».

Χρήστος Χρυσόπουλος Facebook Twitter
Στον Σούφι τύμβο του Νιζαμουντίν. Φωτό: Χρήστος Χρυσόπουλος
Χρήστος Χρυσόπουλος Facebook Twitter
Ο συγγραφέας με τη Μπιρίτι. Φωτό: Χρήστος Χρυσόπουλος
Χρήστος Χρυσόπουλος Facebook Twitter
Σιχ στην Γκουρντβάρα Σις Σαχίμπ στο Δελχί. Φωτό: Χρήστος Χρυσόπουλος
4

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κύρα Κάπη: «O Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει προσποιηθεί ποτέ κάτι που δεν είναι»

Συνέντευξη / Κύρα Κάπη: H γυναίκα πίσω από το TikTok του πρωθυπουργού

Με αφορμή τη βράβευση της στα «Ermis Awards», η διευθύντρια Επικοινωνίας του πρωθυπουργού μιλά δημόσια για πρώτη φορά και περιγράφει το πώς διαμορφώνει τη δημόσια εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη ενώ απαντά για τα λάθη, την κριτική και τις δύσκολες στιγμές.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δημήτρης Παπαϊωάννου

Συνέντευξη / Δημήτρης Παπαϊωάννου: «Αυτή θα είναι η τελευταία μου φορά στη σκηνή»

Λίγο πριν εμφανιστεί ξανά στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών με το ΙΝΚ, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου κάνει μια αναδρομή σε ολόκληρη την καριέρα του σε μια κουβέντα έξω απ’ τα δόντια με τον Δημήτρη Παπανικολάου, καθηγητή Νεοελληνικών και Πολιτισμικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, για το περιοδικό «Dust», την οποία αναδημοσιεύει σε αποκλειστικότητα η LiFO.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Χρήστος Μαρκογιαννάκης: «Στη Γαλλία είμαι δημιουργικά ελεύθερος, στην Ελλάδα όχι»

Βιβλίο / Χρήστος Μαρκογιαννάκης: «Στη Γαλλία είμαι δημιουργικά ελεύθερος, στην Ελλάδα όχι»

Τα νουάρ μυθιστορήματά του είναι από τα πιο αγαπημένα του γαλλικού αναγνωστικού κοινού: Ο βραβευμένος συγγραφέας και σύγχρονος μετρ του είδους σε μια συζήτηση για το «τέλειο έγκλημα» στη ζωή και στη λογοτεχνία.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Πέτρος Αϊβάζης: «Χρειάζεται αλληλεγγύη ανάμεσα στου ΛΟΑΤΚΙ+ που γερνούν, δεν βγαίνει αλλιώς»

LGBTQI+ / Πέτρος Αϊβάζης: «Χρειάζεται αλληλεγγύη ανάμεσα στους ΛΟΑΤΚΙ+ που γερνούν, δεν βγαίνει αλλιώς»

Από τη σεξεργασία και τα drag shows στην Αμερική ως την τηλεόραση, το σινεμά και τον ΛΟΑΤΚΙ+ εθελοντισμό στην Αθήνα, η «Ελληνίδα Divine» είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος με γεμάτη ζωή και νοιάξιμο για τους άλλους seniors της κοινότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αργύρης Παυλίδης: Η φωνή των παιδικών μας χρόνων

Οθόνες / Αργύρης Παυλίδης: Η φωνή των παιδικών μας χρόνων

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, παρουσιαστής παιδικών εκπομπών όπως οι θρυλικοί «Κόκκινοι Γίγαντες, Άσπροι Νάνοι», πρωτοπόρος της μεταγλώττισης και η φωνή αγαπημένων μας ηρώων σε σειρές και ταινίες κινουμένων σχεδίων. O Αργύρης Παυλίδης σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στη LiFO.
ΜΑΝΟΣ ΝΟΜΙΚΟΣ
ΕΠΕΞ Η Daglara και το θρίλερ του «έθνους»: τρόμος, έρως και βουκολικό σικ

Συνεντεύξεις / Η Daglara στο Φεστιβάλ Αθηνών: Τρόμος, έρως και βουκολικό σικ

Performer, σχεδιάστρια ρούχων, πωλήτρια, φιλότεχνη, ντίβα, τέρας λαγνείας, η Daglara και η τέχνη της διαχέονται με λίκνισμα και γρύλισμα σε ένα σωρό πίστες της καθημερινότητας και της απόδρασης.
ΑΛΕΞΙΝΟΣ ΠΥΡΑΥΛΟΣ
Ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας: «Το μπαρ το ναυάγιο δεν ήταν μπαρ»

Μουσική / Μια ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας: «Το μπαρ το ναυάγιο δεν ήταν μπαρ»

Μια ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας στον δημοσιογράφο και ραδιοφωνικό παραγωγό Μιχάλη Γελασάκη το 2009, όπου μιλάει για τον τελευταίο της δίσκο, τα «αδικημένα» τραγούδια της, τους νέους, τους φραγκοφονιάδες της γενιάς της και αφηγείται την ιστορία του τραγουδιού το «Μπαρ το ναυάγιο», που δεν ήταν μπαρ! Δημοσιεύεται στo Lifo.gr για πρώτη φορά, έξι χρόνια μετά τον θάνατό της.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Γιώργος Καστανάς: «Ε, ναι! Είμαι Έλληνας κι ας με πίκρανε ο νόμος»

Συνέντευξη / Γιώργος Καστανάς: «Ε, ναι! Είμαι Έλληνας κι ας με πίκρανε ο νόμος»

Ο νεαρός που έγινε viral στο TikTok όταν πήρε στα χέρια του την ελληνική ταυτότητα μετά από 5 χρόνια αναμονής, μιλά αποκλειστικά στη LIFO για όλη του τη ζωή στην Ελλάδα του ρατσισμού, αλλά και της άφατης καλοσύνης.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Διονύσης Τεμπονέρας: «Να μην δούμε ξανά το χάρτη όλο μπλε»

Βασιλική Σιούτη / Το πολιτικό άστρο του Διονύση Τεμπονέρα μόλις αναδύθηκε ― Μια συζήτηση

Ο Διονύσης Τεμπονέρας παρέμενε σχεδόν άγνωστος την εποχή της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ και αναδείχθηκε μόλις πρόσφατα, στην πτώση, όταν κλήθηκε να βοηθήσει με κεντρικό ρόλο την τελευταία στιγμή. Κατά κοινή ομολογία τα πήγε καλά, αλλά το αποτέλεσμα είχε κριθεί προ πολλού. Δεν είναι ο αγαπημένος της ελίτ ούτε των κομματικών μηχανισμών, όμως πολλοί πιστεύουν ότι το πολιτικό του άστρο μόλις αναδύθηκε, κι ας αρνήθηκε να είναι υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματος.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Εικαστικά / Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Η διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση επιστρέφει στη γενέτειρά της με τη διπλή ιδιότητα της καλλιτεχνικής διευθύντριας της νέας μεγάλης έκθεσης ψηφιακής τέχνης «Plásmata II: Ioannina» και της συνδημιουργού ενός από τα πιο εντυπωσιακά έργα της.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Οι Αθηναίοι / Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Η δημοσιογράφος, συγγραφέας, και βουλευτής ΚΚΕ μιλάει για όλα τα μεγάλα κεφάλαια της ζωής της - από τα περιοδικά μέχρι την τηλεόραση, και από τα βιβλία μέχρι την πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δήμητρα Δασκαλάκη: «Δεν είναι δυνατόν να αποτελείς κύτταρο της κοινωνίας και να μη στηρίζεις τις γυναίκες και τη μητρότητα»

The Upfront Initiative / Δήμητρα Δασκαλάκη: «Δεν είναι δυνατόν να αποτελείς κύτταρο της κοινωνίας και να μη στηρίζεις τις γυναίκες και τη μητρότητα»

Η Γενική Διευθύντρια Οργανωσιακής Ανάπτυξης και Επικοινωνίας της METRO ΑΕΒΕ μιλά στη LIFO για την ισότητα στην πράξη και για τα μέτρα στήριξης και ενδυνάμωσης των γυναικών εργαζομένων στην εταιρεία, αλλά και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

σχόλια

4 σχόλια