Ναι, το χάρηκα. Δηλαδή όλοι οι «απέναντι» το χαρήκαμε, ακόμα κι όσοι γκρινιάξαμε επειδή έμοιαζε πολύ ωραίο για να είναι αληθινό, να προέκυψε, δηλαδή, από τις αγνότερες προθέσεις. Ήταν, όμως, όσο να πεις, μια ανάταση ψυχής να βλέπεις τον εγχώριο wannabe Φυρερίσκο και τα πρωτοκλασάτα τσιράκια του, αυτό τον καραμπινάτο υπόκοσμο με τις λεοντές βουλευτών, να σύρονται σιδηροδέσμιοι στον εισαγγελέα με πετσοκομμένο τσαμπουκά και μόνο πια σύμμαχο τον κάποτε καλύτερο φίλο τους, τον φόβο. Να βλέπεις τα σπίτια-οπλοστάσια και τα γραφεία-άντρα τους να γίνονται φύλλο και φτερό, τις «άκρες» τους να ξηλώνονται, τη συμμορίτικη δράση τους να ξεσκονίζεται. Καλά τους κάνανε – και λίγα είναι! Κι ας γνωρίζουμε καλά οι περισσότερο υποψιασμένοι ότι αυτή την πρωτοφανή (και πόσο καθυστερημένη, αλήθεια...) επιχείρηση-σκούπα κατά των εγκληματικών δραστηριοτήτων της Χ.Α. δεν προκάλεσε μια ξαφνική έκρηξη δημοκρατικής ευαισθησίας, ούτε, δυστυχώς, κάποια συνειδητή, μαζική μεταστροφή των ψηφοφόρων της. Ότι μεγάλο ρόλο έπαιξαν οι πολιτικές σκοπιμότητες, η διεθνής πίεση εν όψει και της ελληνικής προεδρίας της Ε.Ε., η απώλεια κάθε «ελέγχου» και, βέβαια, το ασφυκτικό, πλέον, κλίμα που δημιούργησε η δολοφονία του 34χρoνου Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι. Που, όπως δείχνουν οι καταγραμμένοι από την ΕΥΠ τηλεφωνικοί διάλογοι, ήταν, πιθανότατα, μια ενέργεια «εκτός γραμμής», δηλαδή η ίδια η Χρυσή Αυγή χαντάκωσε εαυτήν στην τελική, επειδή ο βλάκας αρχηγός της παρέβλεψε ότι η ωμή, χύμα βία είναι ασκός του Αιόλου που σαν τον ανοίξεις, εξυπακούεται πως στην πορεία θα πάρει και θα σηκώσει κι εσένα τον ίδιο.
Όχι βέβαια πως έχει σημασία αν τελικά ο φόνος ήταν «σκόπιμος» ή όχι – είχαν, άλλωστε, προηγηθεί πλήθος εγκληματικές ενέργειες κατά μεταναστών, αντιφασιστών, ακόμα και ομοφυλοφίλων όπως έχει καταγγελθεί. Σε ορισμένες, μάλιστα, από καθαρή τύχη δεν είχαμε άλλο νεκρό (π.χ. οι παλιότερες περιπτώσεις του Κουσουρή και του Καλοφωλιά αλλά και οι εκατοντάδες άγρια κακοποιημένοι ξένοι φτωχοδιάβολοι, χώρια κάτι «μυστήρια» φονικά...), σε άλλες πάλι, όπως του 26χρονου Πακιστανού Σαχτζάτ Λουκμάν, το κακό δεν αποφεύχθηκε (δεν έχει ακόμα αποδειχτεί εδώ η ενοχή της Χ.Α., αλλά όλα τα στοιχεία τα Τάγματα Εφόδου της «φωτογραφίζουν). Συμπέρασμα 1: Η πολιτεία ΗΞΕΡΕ. Γι' αυτό και όταν χρειάστηκε έδρασε άμεσα και αποτελεσματικά (ok, στο «περίπου»). Το γιατί τόσα χρόνια κώφευε, γιατί κατηγορούνταν πως υπέθαλπε κιόλας, είναι ερωτήματα ιδιαίτερα άβολα τόσο για την κυβέρνηση όσο και για την ελληνική δημοκρατία γενικότερα.
Ένα άλλο ζήτημα ήταν οι δυνατές «βροχές» που ακολούθησαν τις εξελίξεις. Όχι, δεν έριξε πολλά νερά ο Σεπτέμβρης, είδαμε ωστόσο ένα σωρό πολιτικούς, δημοσιογράφους και λοιπά δημόσια πρόσωπα, αλλά και απλούς πολίτες, να πέφτουν... ομαδικά από τα σύννεφα με τις αποκαλύψεις ότι η Χ.Α. δρούσε σαν μια κανονική ναζιστική παραστρατιωτική οργάνωση. Ότι είχε στρατόπεδα εκπαίδευσης, υψηλές διασυνδέσεις σε στρατό και σώματα ασφαλείας, ότι τα σπίτια πρωτοκλασάτων στελεχών της κοσμούν όπλα, σβάστικες και πορτρέτα του Χίτλερ, ότι ο «σκληρός πυρήνας» της εμπλέκεται κανονικά με το κοινό ποινικό δίκαιο, ότι ακόμα και κάποιες φασαριόζικες «επιτροπές κατοίκων» ήταν, ουσιαστικά, δικά τους παραρτήματα. Όσα, δηλαδή, κατήγγελλε χρόνια τώρα το αντιφασιστικό κίνημα, για να εισπράττει πληρωμένες απαντήσεις περί «δύο άκρων» (αξίζει να μνημονευτούν εδώ όλοι εκείνοι οι κατασυκοφαντημένοι από κράτος και ΜΜΕ αλληλέγγυοι που ρίσκαραν ελευθερία και σωματική ακεραιότητα προτού γίνει «καραμέλα» ο αντιφασισμός...). Ειπώθηκαν πολλά, επίσης, για την «αποφασιστικότητα» και την «πυγμή» που επέδειξαν «έστω και τώρα» ο Αντώνης Σαμαράς και ο Νίκος Δένδιας. Χμ! Πόσο σοβαρά να πάρει κανείς έναν πρωθυπουργό με παρελθόν και περιβάλλον στις παρυφές της εθνικιστικής ακροδεξιάς, που ζητούσε «ανακατάληψη των πόλεών μας από τους λαθρομετανάστες» (!) ή έναν υπουργό Προστασίας του Πολίτη που μέχρι πέρσι αρνούνταν έξαλλος κάθε σχέση ΕΛ.ΑΣ.-Χ.Α., απειλώντας να μηνύσει την «Guardian», επειδή αναφέρθηκε στον βασανισμό 15 συλληφθέντων αντιφασιστών; (Συμμετείχαν σε μοτοπορεία η οποία αντιμετώπισε πέρσι τον Σεπτέμβριο ένα Τάγμα Εφόδου της Χ.Α. στην Αχαρνών, που κάποια ΜΜΕ παρουσίαζαν τότε ως «αγανακτισμένους κατοίκους»). Πώς, πάλι, να εμπιστευτείς το αιφνίδιο αντιφασιστικό μένος κάποιων μεγάλων καναλιών και εφημερίδων (άλλοι... συννεφοπεριπατητές αυτοί), όταν σιγόνταραν ξεδιάντροπα μέχρι χτες τον ρατσιστικό/εθνικιστικό λόγο, έκαναν fashion icon τους χρυσαυγίτες κι έδιναν αβέρτα βήμα στα γαβγίσματά τους, έχοντάς μας όλους καλεσμένους σε μια «κακιά φάρσα σε βάρος του λαού», όπως κατήγγειλε κι ο αγέραστος θείος Νώντας προχθές στην εκπομπή του Pretend-έρη; Συμπέρασμα 2: Σύνεση, φόβος και κοινή λογική εν τέλει επικράτησαν – άπαντες τώρα συναγωνίζονται ποιος θα πετάξει περισσότερες φόλες στο ντόπερμαν της αυλής που ενηλικιώθηκε και «τρελάθηκε». Για να ανακράξουμε, όμως, στομφωδώς πως «η δημοκρατία νίκησε», πρέπει να το αποδείξουν και οι θεσμοί της, οι οποίοι δεν λειτουργούν ακριβώς υποδειγματικά τα τελευταία ταραγμένα αυτά χρόνια.
Όμως η Χ.Α. –που ναι μεν «ξεδοντιάστηκε», ναι μεν τα ποσοστά της χαμήλωσαν, αλλά παραμένει τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα με 7,5-8% ΑΚΟΜΑ και σήμερα, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις– είναι κάτι παραπάνω από μια λούμπεν συμμορία με αντισυστημικό προφίλ. Δηλαδή, αυτή είναι η πραγματική της δυναμική, όπως απέδειξαν και οι μερικές δεκάδες μόνο γραφικοί «αλληλέγγυοι» που έσπευσαν στον Άρειο Πάγο, όμως μην ξεχνάμε πως πρόπερσι την ψήφισαν 450.000 συμπατριώτες μας. Τόσα αποτυπώματα είχε, εξάλλου, πάνω του και το μαχαίρι που έφαγε τον Παύλο... Έχει μεγάλο ενδιαφέρον πού θα στραφεί αυτός ο κόσμος, αν υποθέσουμε ότι αύριο-μεθαύριο η Χ.Α. διαλύεται από τον νόμο, τη φθορά, την αβάσταχτη υποκρισία (καταγγέλλουμε μεν το σύστημα, αλλά παίζουμε άνετα τις κουμπάρες μαζί του όταν χρειάζεται, κάνουμε μαστροπείες, εκβιασμούς και μπραβιλίκια, ανοίγουμε ύποπτες μπίζνες με επιχειρηματίες κι εφοπλιστές, συνεργαζόμαστε μέχρι με «υπάνθρωπους» μετανάστες για να ελέγχουμε κομμάτι του παρεμπορίου) ή τις εσωτερικές έριδες που ήδη υποβόσκουν στην «προίκα» της Ουρανίας Μιχαλολιάκου. Θα ψηφίσει κάποιο άλλο ακροδεξιό μόρφωμα ή θα απορροφηθεί από το «συνταγματικό τόξο»; Σε ποια ακριβώς μεριά του και κουβαλώντας τι «μυαλά»; Συμπέρασμα 3: Ο εθνικιστικός, ρατσιστικός, σεξιστικός, μισαλλόδοξος εν γένει λόγος έχει βαθιές ρίζες σε αυτή την κοινωνία και απαντούν, λίγο-πολύ, σε όλο της το φάσμα. Τον «φούσκωσε» μεν η κρίση, αλλά ήταν τροφαντός κι από πριν. Όσο δεν τον ξεριζώνουμε, τόσο πιθανότερο είναι να δούμε μια επόμενη αυγή ξανά... χρυσή. Γιατί το μίσος που τόσο μεθοδικά έσπειρε εξακολουθεί να αιωρείται εκεί έξω – ήδη κάποιοι μετανάστες φίλοι στα κοινωνικά δίκτυα παρακαλούν «να μην τους ξεχάσουμε» όταν κοπάσει ο θόρυβος και το τέρας αναρρώσει.
Ένα άλλο ερώτημα που απασχόλησε κυρίως την Αριστερά ήταν το «σύννομο» των ενεργειών κατά της Χ.Α. –η πρωτοφανής μεταπολιτευτικά διωκτική επιχείρηση εναντίον ενός κατ' επίφαση, έστω, κοινοβουλευτικού κόμματος θεωρήθηκε «υπερβολική», θυμίζοντας σε κάποιους τα αντικομμουνιστικά «ιδιώνυμα»– άλλοι μίλησαν μέχρι και για «πρόβα τζενεράλε» εν όψει γενικευμένης καταστολής. «Ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας δεν έχει παραβιαστεί... η κατηγορία περί σύστασης εγκληματικής οργάνωσης είναι, άλλωστε, αυτόφωρο κακούργημα. Κάθε άλλη αντιμετώπιση των κατηγορουμένων θα φάνταζε μεροληπτική. Την ενοχή τους, βέβαια, θα κρίνει το αρμόδιο δικαστήριο» λέει σχετικά ο δικηγόρος Χρήστος Γραμματίδης, με όλους εμάς τους «απέναντι» να ελπίζουμε πως έχουν στοιχειοθετηθεί αρκετά καλά, ώστε να τους χώσουν για τα καλά στην «μπουζού». Και οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις πριν από την άρση του απορρήτου; «Αυτό διερευνάται... καμιά σκοπιμότητα δεν αξίζει τη θυσία του κράτους δικαίου». Αλήθεια, τι έχει να «φοβηθεί» η Αριστερά από κατηγορίες για δολοφονικές απόπειρες, φόνους, ξέπλυμα χρήματος και εκβιασμούς, όπως αυτές που απευθύνθηκαν στη Χ.Α.; Πιο πιθανή φαίνεται να είναι μια αυστηρότερη καταστολή σε «έκνομες» ακτιβιστικές ενέργειες στο πλαίσιο της «σιδηράς πυγμής» και των «ίσων αποστάσεων». Συμπέρασμα 4: Η Αριστερά μάλλον δεν έχει να φοβάται αντίστοιχο «πογκρόμ», εξάλλου η κινηματική καταστολή είναι ήδη αρκούντως –και σαδιστικά– σκληρή. Νομότυπα έγιναν όλα με τους χρυσαυγίτες, υπάρχουν ωστόσο αστερίσκοι που χρήζουν προσοχής. Σημασία έχει, βέβαια, να «δέσουν» οι κατηγορίες, προκειμένου να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει. Πιθανή αθώωση θα τους ηρωοποιούσε και θα τους «δικαίωνε», φορτίζοντας, ταυτόχρονα, αφάνταστα το κλίμα.
ΥΓ.: Μέσα στις επόμενες μέρες οι προσαχθέντες χρυσαυγίτες θα κληθούν να απολογηθούν και ανάλογα, είτε θα προφυλακιστούν είτε θα αφεθούν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους. Ακολουθεί η κύρια ανάκριση, οπότε το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών θα εκδώσει βούλευμα είτε απαλλακτικό είτε παραπεμπτικό για το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων. Να σημειωθεί ότι ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου χαρακτήρισε εγκληματική οργάνωση όχι σύσσωμο το κόμμα αλλά μέρος της ηγετικής ομάδας, καθώς κι έναν αριθμό στελεχών. Κανείς εφησυχασμός μέχρι τότε, λοιπόν. Άλλωστε «η επανάληψη μιας ιστορικής τραγωδίας σαν φάρσα δεν έχει τίποτα καθησυχαστικό... Η φάρσα δεν καταργεί την τραγωδία, η παρωδία δεν ακυρώνει τη φρίκη. Μπορούν κάλλιστα να συνυπάρχουν και η μία να δείχνει την αλήθεια και το μέλλον της άλλης» (Σάββας Μιχαήλ, Η Φρίκη μιας Παρωδίας). Συμπέρασμα 5: Σκότωσε (καταρχάς) τον φασίστα που έχεις μέσα σου, καμιά αντίρρηση στην παρεξηγημένη προτροπή του Γιάννη Αγγελάκα, φρόντισε όμως να κρατάς και τον έξω σου σε κάποια απόσταση ασφαλείας – σε κάποιες φυλακές υψίστης ασφαλείας, ας πούμε, που να γράφουν απέξω «No pasaran».
σχόλια