Η καύλα των άλλων: Αντικειμενοποίησέ με

Η καύλα των άλλων: Αντικειμενοποίησέ με Facebook Twitter
18

 

Λέει «θέλω να σε γλείψω πατόκορφα, θέλω να σε φάω ολόκληρη, να φτάσω στα κόκαλά σου, να κλειστούμε σ' ένα δωμάτιο για μέρες». Κι αυτό είναι φοβερό από μόνο του. Όλο αυτό το τσουνάμι επιθυμίας». Χώνει το χέρι του μέσα από το τζιν, εξάρει το δέρμα. Ανεβαίνει τη ραχοκοκαλιά προς τα πάνω, αλλιώς θα ήμουν αμυντική και το ξέρει. «Και μόνο αυτό είναι αρκετό, είναι καταβύθιση στην ηδονή, θέλω να βυθιστώ κι άλλο μέσα σου», λέει και σκέφτομαι ότι εννοεί να βυθίσει το πουλί του.


«Και δεν εννοώ να βυθίσω το πουλί μου», διευκρινίζει. «Δηλαδή, δεν θα το βυθίσεις;» λέω. Θα προτιμούσα να συμμετέχει κι αυτό. Παραδοσιακά. Με τον κλασικό τρόπο. Καλό είναι το κίνκι, κατανοώ, είμαστε όλοι κατεστραμμένοι από τον χριστιανισμό και τις μαμάδες μας. Τι να σου κάνει και η ψυχοθεραπεία, η λίμπιντο είναι λίμπιντο, δεν αλλάζει: δεν γίνεσαι foot fetishist, γεννιέσαι. Μια φορά ουρολάγνος, για πάντα ουρολάγνος.

«Και δεν εννοώ να βυθίσω το πουλί μου», διευκρινίζει. «Δηλαδή, δεν θα το βυθίσεις;» λέω. Θα προτιμούσα να συμμετέχει κι αυτό. Παραδοσιακά. Με τον κλασικό τρόπο. Καλό είναι το κίνκι, κατανοώ, είμαστε όλοι κατεστραμμένοι από τον χριστιανισμό και τις μαμάδες μας.


Με κοιτάει σοκαρισμένος. Δεν με θυμάται έτσι. Αναπτύσσει λεπτομερώς τι σκοπεύει να κάνει. Και ότι αναφερόταν σε μια επιθυμία πιο ολιστική. «Θέλω να σε κατέχω», λέει. Αρχίζω να ελπίζω σε γάμο. Ή, έστω, σε μια παραδοσιακή αντρική βαρβαρότητα. Ναι: είναι σίγουρα ικανός για λίγη κλασική, ζωώδη βία, όπως μας την εμφύσησαν η θρησκεία και ο Μαρκήσιος ντε Σαντ. Ένα πάτημα εδώ, ένα τραβηγματάκι μαλλιού εκεί, μια προσομοίωση βιασμού παραπέρα - κι όταν λέω προσομοίωση, εννοώ προσομοίωση.


Προς το παρόν, βυθίζει τη γλώσσα στα δόντια. Και να 'μαστε: δύο αντιεξουσιαστές, δύο εντελώς φεμινιστές, δύο του χώρου να φασωνόμαστε εξουσιαστικά μέσα στ' αμάξι. Με καρδιές που χτυπάνε σαν ταμπούρλα. Πίσω στην τρίτη λυκείου: το δέρμα κολλάει στη δερμάτινη επένδυση και δεν το ξανακάνω σ' οτομπιάνκι. Εκτός αν αντικειμενοποιηθώ από κάποιον ιδιοκτήτη οτομπιάνκι.


Λέει, «είσαι με το 'να μάτι έξω απ' το αμάξι, σαν αφηρημένο επαρχιακό φανζίν, με τα μισά γράμματα έξω από τη σελίδα. Πες μου, γαμώ τον Γκι Ντεμπόρ μου μέσα. Τι σκέφτεσαι;». Σκέφτομαι ότι έχω αντικειμενοποιηθεί, ότι εδώ συντρέχουν συνθήκες αντικειμενοποίησης, ότι με βλέπει σαν κρέας και σαν εκείνο το πλάσμα του οποίου την ουσία θες να φορέσεις σαν πουλόβερ, του οποίου το δέρμα θες να σκαλίσεις και να φας, σαν να πρόκειται για την ίδια σου τη μύτη – ε, ναι, κάποιοι άνθρωποι το κάνουν αυτό, το 'χω δει. Σκέφτομαι ότι είναι ίσως ο λόγος για τον οποίο ζούμε, ο λόγος για τον οποίο τραγουδάμε, γράφουμε, κάνουμε δίαιτα, εκτοξεύουμε εξυπνάδες: αυτή η στιγμή που ο άλλος επιθυμεί ξεκάθαρα και κολασμένα το σώμα μας. Που η καύλα καλπάζει.


Η καύλα η μεταδοτική. Η καύλα των άσχημων. Η καύλα των ποθητών. Η καύλα των συμμαθητών για τη μαζορέτα. Η καύλα των γέρων. Η ακυρωμένη καύλα του εραστή που σε βλέπει σαν νεράιδα και αδυνατεί να σε πάρει. Η καύλα που δεν απαντά στη δική σου: η καύλα η αναπάντητη. Η καύλα του διπλανού στο μπαρ. Του αγοριού που σου τραβούσε το σουτιέν στο σχολείο. Καύλα μπλεγμένη με έρωτα. Σκέτη καύλα. Η καύλα δεν είναι απόδειξη έρωτα. Η καύλα είναι απόδειξη καύλας.


Ο Γουόρχολ λέει ότι υπάρχουν αυτοί που περνάν τη ζωή τους αποφεύγοντας την επιθυμία των άλλων κι εκείνοι που τους κυνηγάνε. Οι πρώτοι περνάνε χρόνια ξεσκονίζοντας από πάνω τους τα σάλια των άλλων, τα βλέμματα συμπυκνωμένης λαγνείας, τις ριπές πόθου που τους εκτοξεύονται στο σούπερ μάρκετ σαν Άζαξ από εκείνους που τους βλέπουν ως κομμάτι ζουμερού κρέατος. Με τον καιρό αναπτύσσουν αντισώματα ή και άνεση στην ξένη λαγνεία. Κάποτε, πιο υποψιασμένοι, βασανισμένοι ή πιο αγάμητοι, την εκτιμάνε ανεξαιρέτως. Αυτή την αντικειμενοποίηση. Αντικειμενοποίησέ με. I wanna be your dog. Your thing. Your something.

Πολλοί έχουμε νιώσει αντικείμενα – δυστυχώς, όχι όλοι. Κάποιοι δεν έχουν αγκαλιαστεί ποτέ, από κανέναν – πλην της μάνας τους: δεν ένιωσαν αντικείμενα του πόθου του άλλου. Όπως λέει ο Χριστιανόπουλος: «Εσείς που... έχετε κάποιον να σας σφίγγει τρυφερά το χέρι... είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους;». Που κάνουν οne night stand για λίγη στοργή: ακόμα κι εκεί παίρνεις χάδι, πόθο. Ακόμα κι εκεί, όταν αποχωρίζεσαι, χάνεις τα μάτια που σ' έχουν –για λίγο– ποθήσει, τα χέρια που σ' έχουν χαϊδέψει. Λέει ο Καροτενούτο: «Tο σώμα γίνεται αφανές, εκμηδενίζεται όταν ο άλλος μας πληροφορεί ότι το σώμα μας δεν τον συγκινεί πια». Όσοι το έχουμε ζήσει: Τι πόνος!

Θυμάμαι τη θεία να λέει στα πενήντα πέντε της ότι έρχεται μια στιγμή που οι άντρες δεν σε βλέπουν, δεν υπάρχεις, δεν σε ποθούν, κι αυτή είναι μια τραγική στιγμή στη ζωή μιας γυναίκας. Ενός ανθρώπου, θα έλεγα εγώ, που κοιτάω τους μπαρμπάδες με αδιαφορία, που εκπλήσσομαι από τη λαγνεία τους. Όμως κι αυτοί καυλώνουν. Μερικοί έχουν κάποια που τους ποθεί ακόμα. Ευτυχώς. Η θεία εννοούσε: μια μέρα θα αποαντικειμενοποιηθείς, θα ψάχνεις να σ' αντικειμενοποιήσουν.


«Ωραία είναι», θέλω να πω στον φίλο που είναι ψιλοσέξι-αλλά-δε-θα-τον-ερωτευτώ-κιόλας. Δεν μιλάω, όμως: έτσι κάνει το αντικείμενο, παραμένει αινιγματικό, εάν θέλει να παραμείνει αντικείμενο. «Κι εγώ γουστάρω, φίλα με κι άλλο», λέω τελικά, δεν γαμιέται; Κι αν όχι, γιατί δεν γαμιέται;


Οι γυναίκες στα βιβλία του Χένρι Μίλερ είναι αντικείμενα είναι και υποκείμενα: αντικειμενοποιούν τους άντρες, εφόσον είναι εγωιστικά ηφαίστεια ασυγκράτητης λάβας. Ίσως γι' αυτό μου αρέσει ο Χένρι. Είναι καλό να είσαι αντικείμενο, δεν χρειάζεται να γίνεις η Βαλεντίνα του Κρέπαξ. Γιατί κιόλας να το παίζεις πριγκίπισσα τύπου «μ' αρέσει, αλλά δεν είμαι εύκολη, δεν γαμιέμαι χωρίς λόγο»; Πριγκίπισσες όλου του κόσμου, γαμηθείτε! Δεν χρειάζεται να παντρευτείτε πρώτα. Υπάρχει κι εμβόλιο για τα κονδυλώματα.


Η καύλα των άλλων. Κάτι σου δίνουν, κάτι ζητάνε, πάντως κάτι τους εμπνέεις. Ακόμα κι αν πρόκειται για έναν αυνανισμό στη μέση της νύχτας. Μπορείς να τους σνομπάρεις. Μπορείς να ενοχλείσαι. Αλλά δεν παύει να είναι δώρο: ένα αγαπησιάρικο γράμμα του οποίου είσαι ο παραλήπτης.


Κι αν αύριο πω «όχι στο να γινόμαστε σεξουαλικά αντικείμενα, όχι στο εξουσιαστικό σεξ, τέρμα, και στο εξής θα γαμιόμαστε μόνο στο πλάι, φάτσα με φάτσα, ώστε κανείς να μην είναι από πάνω ή από κάτω», αν μια μέρα το πω αυτό, να ξέρεις ότι μου 'χει πέσει η λίμπιντο στα πατώματα – ή κανείς δεν με αντικειμενοποιεί.

Βιβλίο
18

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ντον Ντελίλο: «Άνθρωπος σε πτώση»

Το πίσω ράφι / «Άνθρωπος σε πτώση»: Το ρεαλιστικό έργο ενός από τους σπουδαιότερους εξερευνητές της μοντέρνας εποχής

Ο πολυβραβευμένος Ντον Ντελίλο γράφει για την ανάγκη των ανθρώπων να ανήκουν κάπου και να επικοινωνήσουν, όταν εισπράττουν από την Ιστορία οδύνη, απώλειες και χιλιάδες ερωτηματικά.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Αντώνης Καραμπατζός: Με έλκει ο μυθιστορηματικός κόσμος του Καραγάτση

The Book Lovers / Αντώνης Καραμπατζός: «Με έλκει ο μυθιστορηματικός κόσμος του Καραγάτση»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τον καθηγητή Αστικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αντώνη Καραμπατζό για το πώς το έργο του Τζότζεφ Κόνραντ, του Φίλιπ Ρόθ ή η ποίηση του Κ.Π. Καβάφη ανοίγουν δρόμους στο συναίσθημα, στις ανθρώπινες σχέσεις και στην ιστορία.
THE LIFO TEAM
Ο θάνατος τής πήγαινε πολύ

Βιβλίο / Κάντι Ντάρλινγκ: Η συγκινητική ιστορία του τρανς ειδώλου και μούσας του Άντι Γουόρχολ

Η Κάντι Ντάρλινγκ προκαλούσε ανέκαθεν συμπάθεια και θαυμασμό, όχι τόσο για τα επιτεύγματά της στη σκηνή και τη μεγάλη οθόνη, όσο για την ομορφιά και την εύθραυστη αύρα της.
THE LIFO TEAM
Η Gen Z αγαπάει τη γιαγιά που πλέκει στο πανηγύρι του χωριού

The Happy Reader / Η Gen Z αγαπάει τη γιαγιά που πλέκει στο πανηγύρι του χωριού

Η Γενιά Ζ γράφει και διαβάζει, καταρρίπτοντας τα στερεότυπα. Βιογραφίες, ταξιδιωτικοί οδηγοί και υγεία οδηγούν τους Ευρωπαίους στα βιβλιοπωλεία. Οι γιοι του Μάρκες, Ροδρίγκο και Γκονζάλες, απολογούνται για το δικαίωμά τους στο έργο του πατέρα τους. Εκδοτικό γεγονός, η μετάφραση του πρώτου μυθιστορήματος του Τζέιμς Μπόλντουιν.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
«Teatro Grottesco»: Η γοτθική σκηνή της ζοφερής απελπισίας

Βιβλίο / «Teatro Grottesco»: Mια συλλογή σκοτεινών διηγημάτων από έναν μετρ του τρόμου

Κάποιοι ίσως τον γνωρίζουν από την πρώτη (και καλύτερη) σεζόν του «True Detective». Η βουτιά στις πλέον σκοτεινές πτυχές της υπαρξιακής φιλοσοφίας, η άκρως ζοφερή ατμόσφαιρα, η εικονοποιία που φλερτάρει με τη γοτθική αισθητική είναι χαρακτηριστικά του έργου του Τόμας Λιγκότι, η απουσία του οποίου από την ελληνική αγορά είναι τρανταχτή.
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΤΣΑΠΡΑΪ́ΛΗΣ
Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

The Book Lovers / Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Ακύλλα Καραζήση για την αναγνωστική διαδρομή του, που ξεκινάει από τον «Τομ Σόγερ» και τη Θεσσαλονίκη, περνάει από τον ρομαντικό κόσμο της Χαϊδελβέργης και φτάνει στην Αθήνα του θεάτρου και των κειμένων.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Βιβλίο / Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Η συγγραφέας και ομότιμη καθηγήτρια Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου μιλά για την εποχή μας, τον χώρο της εκπαίδευσης και την ταυτότητα του νεοέλληνα.   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Βιβλίο / «Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Ο Ντόναλντ Σασούν, ομότιμος καθηγητής Συγκριτικής Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου και άλλοτε στενός φίλος, συνεργάτης και επιμελητής των βιβλίων του Έρικ Χoμπσμπάουμ, μιλά στη LiFO.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Βιβλίο / Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Η συγγραφέας του βιβλίου “Diva”, Ντέζι Γκούντγουιν, τονίζει με άρθρο της στον Guardian ότι το να χαρακτηρίζει κανείς τη ζωή της κορυφαίας τραγουδίστριας τραγική, σημαίνει ότι την αδικεί κατάφωρα.
THE LIFO TEAM
Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Βιβλίο / Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Ο Βρετανός ιστορικός Πολ Κάρτλετζ αποκαθιστά την ιστορική πόλη της αρχαιότητας που αντιμετώπιζαν υπεροπτικά οι Αθηναίοι. Δείχνει πώς τα θηβαϊκά θέματα επιβιώνουν στη σύγχρονη τέχνη, γράφει για τον Επαμεινώνδα που είχε έναν μόνο τραχύ μανδύα, παρουσιάζει την κοινωνία που δημιουργεί τον Ιερό Λόχο, ένα στρατιωτικό σώμα που αποτελείται αποκλειστικά από εραστές και ερώμενους.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ

σχόλια

18 σχόλια
Tο σώμα γίνεται αφανές, εκμηδενίζεται όταν ο άλλος μας πληροφορεί ότι το σώμα μας δεν τον συγκινεί πια». Όσοι το έχουμε ζήσει: Τι πόνος! Η καύλα δεν είναι απόδειξη έρωτα. Η καύλα είναι απόδειξη καύλας.Πόσο αληθινό κείμενο,μιλάει στα βαθύτερα ένστικτα και αναλύει μια οπτική που λίγοι από εμάς είχαμε αντιληφθεί.Ευχαριστούμε για την πρωινή διαφώτιση,μ'εβαλε σε σκέψεις
"Τι να σου κάνει και η ψυχοθεραπεία, η λίμπιντο είναι λίμπιντο, δεν αλλάζει: δεν γίνεσαι foot fetishist, γεννιέσαι. Μια φορά ουρολάγνος, για πάντα ουρολάγνος.": Κι όμως υπάρχουν τόσοι εξωτερικοί παράγοντες στην εποχή μας, που η πορνογραφία είναι τόσο εύκολα προσβάσιμη, ώστε να αναρωτιέται κάνεις αν ο φετιχισμός είναι έμφυτος ή επίκτητος. Και η ψυχοθεραπεία είναι ίσως η μόνη οδός για να βρει κάποιος τις αιτίες που τον έστρεψαν προς μία παραφιλία. Kinky είναι ένας παιχνιδιάρικος χαρακτηρισμός που δίνουμε αβίαστα σε πολλές από αυτές, αλλά μήπως
και τωρα που το ξανασκεφτηκα και το ξαναδιαβασα το κειμενο, να πω οτι ειναι αρτιο, καλαγραμμενο και εκφραζει αρκετο κοσμο ...ειναι λογια και σκεψεις που τα τοποθετησες ομορφα στο χαρτι. Μπραβο.
μ'αρεσει που ειμαι ΚΑΙ αντικειμενο για καποιον. αλλα ειμαι και άλλα 'πραγματα' για καποιον αλλον. οπως κανενας δεν ειναι τα παντα για μενα, δεν ειμαι τα παντα για ενα μοναδικο ατομο... ετσι, ειμαι η μανα καποιου, η συντοφος καποιου, η συναδελφος καποιου, το αντικειμενο καποιου ή και καποιων. το σεξ ειναι οξυγονο. τελεία και κάβλα.
και είναι η πρώτη φορά που διαβάζω τη λέξη καύλα και το νόημά της είναι τόοοσο διαφορετικό..μέσα σε αυτό το κείμενο δε μου κάνει ούτε ρηχή ούτε χυδαία λέξη...
εχω αρχίσει να σφυρίζω αδιάφορα λες και δε με αφορά...κι ομώς με αφορά, είμαι κι εγώ ένα αντικείμενο που θέλει να γίνει κάτι άλλο...ωστόσο και το αντικείμενο έχει τη γοητεία του...