Ούγκο Ροντινόνε - Nude
Ιούν07
 

Ούγκο Ροντινόνε - Nude

Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Σάββατο 02/06/2012

Ο γνωστός Ιταλοελβετός εικαστικός Ούγκο Ροντινόνε, που ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη, δεν αρκέστηκε στο να φέρει τα έργα του στην Αθήνα αλλά θέλησε να επέμβει στον εκθεσιακό χώρο του μουσείου της οδού Νεοφύτου Δούκα, προσαρμόζοντάς τον στο ονειρικό και ατμοσφαιρικό περιβάλλον όπου ήθελε να τα εναποθέσει. Έτσι, μπαίνοντας στον χώρο, και αφού περάσεις ένα τοιχίο-παραπέτασμα το οποίο αποτελείται από οκτώ σανιδένια τμήματα, παρόμοια με εκείνα του δαπέδου, που αποκαλούνται «Μοιρασμένος Παράδεισος», προχωράς στην κυρίως αίθουσα, όπου τόσο το πάτωμα όσο και το χρώμα στους τοίχους και ο φωτισμός από νέον έχουν σχεδιαστεί από τον ίδιο για τη θεματική του. Επτά φιγούρες σε φυσικό ανθρώπινο μέγεθος από κερί, τρεις άντρες και τέσσερις γυναίκες, γυμνοί, καθισμένοι σε στάση ανάπαυσης. Χυτά τα οποία όντως βασίστηκαν σε αληθινά ανθρώπινα μοντέλα - πρόκειται για χορευτές που ξεκουράζονται. Οι γυναικείες φιγούρες, οι οποίες είναι εμφανές ότι παραπέμπουν σε χορεύτριες του κλασικού χορού, η τοποθέτηση των χεριών αλλά και των ποδιών διατηρούν τη χάρη και την πλαστικότητα όσων ασχολούνται με το μπαλέτο. Στις αντρικές φιγούρες η κόπωση είναι πιο ευδιάκριτη, τα μέλη πιο βαριά, οι παγιωμένες στάσεις πιο άκαμπτες. Καθώς τα τμήματα των σωμάτων ξεχωρίζουν σε διαφορετικές αποχρώσεις του καφέ, του γκρι και του μαύρου και οι αρθρώσεις των ειδώλων τους είναι έτσι φτιαγμένες ώστε ν’ αναπαριστούν μανεκέν-κούκλες βιτρίνας, σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι αν για τον καλλιτέχνη ο άνθρωπος δεν είναι παρά μια μαριονέτα στα χέρια μιας αόρατης δύναμης. Ο ίδιος ο Ροντινόνε έχει δηλώσει ότι τα μοντέλα που χρησιμοποίησε ήταν νέοι χορευτές που βρίσκονται στο απόγειο της δυναμικής και σωματικής τους διάπλασης, ώστε να τονίσει την αντίθεση με τις επιλεγμένες στάσεις χαλάρωσης που σχηματίζουν αυτά τα σώματα. Από τι ξεκουράζονται, λοιπόν;

Από τη ζωή; Έχουν δική τους ζωή οι φιγούρες αυτές; Το αιώνιο ερώτημα του καλλιτέχνη σε κάθε εποχή αλλά και στη δεδομένη έκθεση, το υπαρξιακό αίνιγμα για το εφήμερο της ανθρώπινης ζωής. Άραγε, ο άχρονος μηχανισμός ρολογιού-lightbox χωρίς ωροδείκτες που θυμίζει βιτρό, τοποθετημένος στον τοίχο, δίνει την απάντηση; Υπάρχει απάντηση;

 

Χρήστος Παρίδης

 
 
 
 
I WAS THERE