Η Σαγρή στην αυλή της Αθήνας

Η Σαγρή στην αυλή της Αθήνας Facebook Twitter
Φωτό: Σπύρος Στάβερης
0

Στις 17 Νοεμβρίου του 1997 η Γεωργία Σαγρή, πρωτοετής της Σχολής Καλών Τεχνών, γδύθηκε, τυλίχτηκε με γάζες και μπήκε σ’ ένα κουτί με πλέξιγκλας απέναντι από το Πολυτεχνείο. Ήταν η αρχή μιας αμφιλεγόμενης καριέρας στην performance art, ένα είδος που έτσι κι αλλιώς βλέπουμε σπάνια στην Ελλάδα. Το 2006, έχοντας ήδη λάβει όλα τα βραβεία και τις υποτροφίες που θα μπορούσε να λάβει ένας νέος εικαστικός (βραβείο ΔΕΣΤΕ, υποτροφίες Fulbright, Ωνάση, Λεβέντη), η Σαγρή μετακομίζει στη Νέα Υόρκη. Η δουλειά της παραμένει πολιτική - η ίδια μάλιστα δηλώνει πως δεν ξεχωρίζει την τέχνη της από τη δράση της στην κοινωνία της και την πολιτική. Δεν αποτέλεσε έκπληξη, λοιπόν, όταν μαθεύτηκε ότι ήταν από τους πρωτεργάτες του Occupy Wall Street. Την προηγούμενη εβδομάδα επέστρεψε στην Αθήνα για μια ατομική έκθεση (συνοδευόμενη από τρεις διώρες περφόρμανς) με τίτλο «Αυλές» στην γκαλερί Αndreas Melas / Ηelena Papadopoulos.

 

Τι είναι οι «Αυλές»;

Είναι ένα έργο που είναι πολλά κομμάτια το ένα μέσα στο άλλο. Αποτελείται από πολλούς χαρακτήρες, οι οποίοι δεν είναι χαρακτήρες θεάτρου αλλά σωματικές σεκάνς. Έχουν κάποια συγκεκριμένη χρονική διάρκεια - φαντάσου ένα ενιαίο έργο μέσα στο οποίο μπαίνουν εμβόλιμα διάφορες σωματικές συνθήκες. Αυτές οι σωματικές διαπραγματεύσεις συγκρούονται μεταξύ τους κατά τη διάρκεια του έργου - αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι όλο το έργο έχει ενιαίο χαρακτήρα. Εγώ στηρίχτηκα κυρίως σ’ ένα κείμενο του Alain Badiou που μιλά για την αγάπη. Το έργο έχει να κάνει με τη διαχείριση του χρόνου ή με τον τρόπο που μέσα από όλες αυτές τις σωματικές συνθήκες παράγεται και προκύπτει μια αλήθεια. Αυτό λέει και ο Badiou, ότι η αγάπη είναι ο τόπος διαπραγμάτευσης του παράδοξου και αυτός ο τόπος του παράδοξου είναι η αλήθεια. Σε μια ενδιάμεση στιγμή οι θεατές αρχίζουν και στοχάζονται σε σχέση με τη δική τους συνθήκη. Με το που αρχίζω να τροφοδοτώ κάποιες σωματικές τάσεις ή δυναμικές, ξαφνικά ο θεατής παρατηρεί, όχι, όμως, εμένα.

 

Δηλαδη, σκέφτεται τον εαυτό του;

Ναι, το βασικό είναι να σκεφτεί τον εαυτό του -πώς κάθεται, το ότι αυτός δεν κάνει κάτι, ενώ εγώ βρίσκομαι σε εγρήγορση-, να χειραφετηθεί και να γίνει ένας μη παθητικός θεατής. Εξάλλου, είμαι κι εγώ θεατής μαζί με τους υπόλοιπους. Αφουγκραζόμαστε τι συμβαίνει κι εκεί παράγονται τα πράγματα που βλέπει και ο ίδιος ο θεατής στην παράσταση. Το έργο έχει κάποια εργαλεία. Ξέρω πού πάνε κάποια πράγματα, αλλά δεν πιέζομαι. Δεν είναι θέατρο, τίποτα δεν είναι σκηνοθετημένο. Υπάρχουν εργαλεία, οδηγίες, και μετά γεμίζω και τροφοδοτούμαι από αυτό που συμβαίνει. Είναι δύσκολη κατάσταση, γιατί εγώ εξαρτώμαι...

Από τους θεατές και την ενέργειά τους;

Ακριβώς. Η αγάπη και η αλήθεια προκύπτουν από το πόσο μπορούμε ν’ αφεθούμε όλοι μας σε αυτό το έργο. Αυτό είναι το παράδοξο. Δεν γίνεται να κάνω κινήσεις χωρίς να έχω ανταπόκριση, το σχόλιο, τον φόβο, την παρατήρηση, την κυκλοφορία του κόσμου. Δεν γίνεται. Υπάρχει λόγος που οι περφόρμανς που έκανα ήταν τρεις. Πιστεύω πάρα πολύ στον τρόπο που πραγματευόμαστε τη στιγμή της δράσης και ήθελα να δω πώς θα λειτουργούσε σε διαφορετικού τύπου ανθρώπους. Εκεί είναι το παιχνίδι. Στο κατά πόσο αφήνεσαι σε αυτό που δεν μπορείς να εξουσιάσεις.

Και αυτός είναι και ο παραλληλισμός με το κείμενο που λέει ότι με την απουσία των πολιτικών και κοινωνικών ιδεών η αλήθεια προκύπτει μέσα από το συναίσθημα. Πόσο σχέση έχει αυτό το έργο με αυτό που κάνεις στο Occupy στη Νέα Υόρκη;

Εγώ δεν διαχωρίζω τη δράση μου από τα έργα μου. Ως άνθρωπος εμπλέκομαι σε κάποια πράγματα, γίνομαι μέρος μιας κατάστασης, ενός παγκόσμιου γεγονότος. Ζούμε σε μια παγκόσμια συνθήκη, που νομίζω ότι θα μας προβληματίζει για πάρα πολλές δεκαετίες ακόμα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά. Είναι η πρώτη φάση μιας στρατηγικής πολιτικής και οικονομικής σύμπνοιας. Αυτό θα επηρεάσει πολλές γενιές ακόμα. Προσπαθώ, όμως, να μην εικονογραφώ τα έργα μου, να μην τα κάνω προσωπικά.

 

Για ποιον λόγο;

Γιατί έτσι κι αλλιώς, επειδή είναι περφόρμανς, όλα όσα κουβαλάω ως σώμα κι εμπειρία θα βγουν με τη μορφή των έργων. Δεν χρειάζεται να τα εικονογραφώ εγώ, ως καλλιτέχνης ή δημιουργός. Δε θέλω να τα ελέγχω. Το ζήτημα είναι πώς θ’ αφεθείς σε κάτι και θα του επιτρέψεις να προκύψει κιόλας. Αυτό το παράδοξο συνέβη και με τη Wall Street. Kανείς δεν πίστευε ότι θα γινόταν όλο αυτό. Εγώ, όταν πρωτοπήγα στη Νέα Υόρκη και κοιτούσα γύρω-γύρω να δω τι γίνεται από πολιτικής άποψης, έβλεπα ότι ο κόσμος είχε μπει σ’ ένα εξατομικευμένο κανάλι, με φιλοδοξίες για οικονομική και κοινωνική ισχύ, χωρίς καμία πιθανότητα σκέψης ή φαντασίας σε σχέση με κάτι πέρα από αυτά τα κεκτημένα. Κι όμως, το ιδανικό της Νέας Υόρκης συγκροτείται από όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν πίστεψαν ποτέ στο μοντέλο της εξατομίκευσης ή στον πλούτο. Οι καλλιτέχνες που θαυμάζουμε, η Nico, η Laurie Anderson, η Κim Gordon, ζούσαν σε μια Νέα Υόρκη που βασιζόταν μόνο σε φιλίες. Έχουμε ξεχάσει όλες μας τις ιστορικές πάλες ή διαμαρτυρίες. Δεν μπορείς να έχεις ανθρώπους που ζουν στον δρόμο και μετά να έχεις άλλους που μένουν στον 134ο όροφο ενός ουρανοξύστη. Δεν μπορείς πια να πεις πως δεν ισχύει ότι τεράστιες γειτονιές διαλύονται για να χτιστούν condos. Διώχνεις όλο αυτόν τον κόσμο για να πάει πού; Κάθε εποχή δημιουργεί και τους δικούς της τρόπους αντίστασης. Οι δικοί μας δεν ξέρουμε ακόμα ποιοι είναι γιατί είμαστε πολύ στην αρχή. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, πέρα από την αντίσταση. Αν δεν αντισταθούμε, θα δούμε πολλά φρικιαστικά πράγματα. Αυτό διαισθάνομαι και γι’ αυτό χτυπάνε τόσο πολύ το κίνημα, όσο κι αν υπάρχει η εντύπωση ότι είναι πολύ high. Zoύμε σε μια κατάσταση που δεν μπορείς να πεις την άποψη σου. Δεν μπορείς να πεις τίποτα. Ο καπιταλισμός έχει κηρύξει δικτατορία στην πραγματικότητα.

 

Γίνονται όλα πια πολύ ύπουλα και μετά καταλήγεις σε αυτό που συνέβη στη Naomi Klein, που τη συνέλαβαν με βραδινό φόρεμα στο πεζοδρόμιο της Νέας Υόρκης επειδή έλεγε τη γνώμη της.

Πρέπει να παρακολουθείς τι συμβαίνει και να είσαι ανοιχτός στα ερεθίσματα. Τα βλέπεις στην καθημερινότητά σου, διαβάζεις, ακούς πράγματα. Εγώ ανήκω σ’ έναν κύκλο ανθρώπων που βλέπουν ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Δεν είναι δυνατόν άνθρωποι της ηλικίας μας, στα 30, να μην είναι σε θέση όχι ν’ αγοράσουν αμάξι και σπίτι αλλά ούτε και να σκεφτούν μια ζωή που δεν θα είναι σκέτη επιβίωση.

Πώς ανακατεύτηκες με το Οccupy;

Ήταν ζήτημα συγκυριών. Έγινε μια συνάντηση για να συζητήσουμε για τις ανοιχτές συνελεύσεις που θα κάναμε. Την ιδια περίοδο το καναδικό περιοδικό «Αdbusters» έκανε ένα κάλεσμα για το Occupy Wall Street κι έδεσε κάπως όλο το πράγμα. Για μένα είναι μέρος της καθημερινότητας. Ενημερώνεσαι και προσπαθείς να συμμετέχεις. Παίρνει μερος πολύς κόσμος σε όλο αυτό. Αυτήν τη στιγμή γίνονται πιο πολλά πράγματα από ποτέ. Επειδή καθάρισε η πλατεία, δεν σημαίνει ότι δεν συμβαίνουν πράγματα.

Σου έχει δημιουργήσει προβλήματα στην παραμονή σου εκεί η συμμετοχή σου στο κίνημα του Occupy;

Όχι. Μέχρι τώρα έχω κάνει πολλές εκθέσεις, έχω φίλους στην Αμερική κι ένα πολύ μεγάλο δίκτυο ανθρώπων που με υποστηρίζουν, οπότε σε περίπτωση που δεν θα ανανεωνόταν η βίζα μου, θα έκανα μεγάλη φασαρία. Τώρα ετοιμάζω και μια έκθεση για την Μπιενάλε του Μουσείου Whitney. Είμαι πολύ ευθύς άνθρωπος. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτού του τύπου η σχέση και οι μάχες με την εξουσία πρέπει να γίνονται ανοιχτά.

Στην προηγουμένή μας συνέντευξη το 2007 μου είχες πει: «Αν δεν είσαι καλτ ή κιτς, είναι αδύνατον να κανείς οτιδήποτε στην Ελλάδα».

Όχι, αυτό δεν το πιστεύω καθόλου πια. Έχει σκάσει αυτή η φούσκα, αν και θα ήθελα να δω κόσμο που να πιστεύει στις ικανότητες αυτού του τόπου, όχι εθνικά, αλλά στο τι έχει να δώσει αυτός ο τόπος σε διεθνές επίπεδο. Αυτήν τη στιγμή διεθνώς όλοι κοιτάζουν την Ελλάδα.

Με τι έργο θα πας στην Μπιενάλε του Μουσείου Whitney;

Το έργο βασίζεται σε μια συζήτηση που έχω εδώ και πολλά χρόνια με θέμα τη μη μισθωτή εργασία μ’ έναν από τους καταστασιακούς καλλιτέχνες που ονομάζεται Μουσταφά Καγιατί. Δουλεύω πάνω στην Aπεργία του Σεργκέι Αϊζενστάιν και θα επιμεληθώ κάποιες συζητήσεις με φίλους, ακαδημαϊκούς, ακτιβιστές, τα πρακτικά των οποίων θα γίνουν το υλικό της περφόρμανς.

 

Πώς νιώθεις όταν γυρνάς εδώ σε σχέση με τη δουλειά σου;

Νιώθω περίεργα σε σχέση με παλιότερα. Η Αθήνα είναι πια πολύ πιο ενδιαφέρουσα, σαφώς πιο ενδιαφέρουσα από το Παρίσι, το Βερολίνο, τη Ρώμη. Με τίποτα δεν θα μπορούσα να συγκρίνω αυτές τις πόλεις με την Αθήνα.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κύρα Κάπη: «O Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει προσποιηθεί ποτέ κάτι που δεν είναι»

Συνέντευξη / Κύρα Κάπη: H γυναίκα πίσω από το TikTok του πρωθυπουργού

Με αφορμή τη βράβευση της στα «Ermis Awards», η διευθύντρια Επικοινωνίας του πρωθυπουργού μιλά δημόσια για πρώτη φορά και περιγράφει το πώς διαμορφώνει τη δημόσια εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη ενώ απαντά για τα λάθη, την κριτική και τις δύσκολες στιγμές.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δημήτρης Παπαϊωάννου

Συνέντευξη / Δημήτρης Παπαϊωάννου: «Αυτή θα είναι η τελευταία μου φορά στη σκηνή»

Λίγο πριν εμφανιστεί ξανά στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών με το ΙΝΚ, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου κάνει μια αναδρομή σε ολόκληρη την καριέρα του σε μια κουβέντα έξω απ’ τα δόντια με τον Δημήτρη Παπανικολάου, καθηγητή Νεοελληνικών και Πολιτισμικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, για το περιοδικό «Dust», την οποία αναδημοσιεύει σε αποκλειστικότητα η LiFO.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Χρήστος Μαρκογιαννάκης: «Στη Γαλλία είμαι δημιουργικά ελεύθερος, στην Ελλάδα όχι»

Βιβλίο / Χρήστος Μαρκογιαννάκης: «Στη Γαλλία είμαι δημιουργικά ελεύθερος, στην Ελλάδα όχι»

Τα νουάρ μυθιστορήματά του είναι από τα πιο αγαπημένα του γαλλικού αναγνωστικού κοινού: Ο βραβευμένος συγγραφέας και σύγχρονος μετρ του είδους σε μια συζήτηση για το «τέλειο έγκλημα» στη ζωή και στη λογοτεχνία.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Πέτρος Αϊβάζης: «Χρειάζεται αλληλεγγύη ανάμεσα στου ΛΟΑΤΚΙ+ που γερνούν, δεν βγαίνει αλλιώς»

LGBTQI+ / Πέτρος Αϊβάζης: «Χρειάζεται αλληλεγγύη ανάμεσα στους ΛΟΑΤΚΙ+ που γερνούν, δεν βγαίνει αλλιώς»

Από τη σεξεργασία και τα drag shows στην Αμερική ως την τηλεόραση, το σινεμά και τον ΛΟΑΤΚΙ+ εθελοντισμό στην Αθήνα, η «Ελληνίδα Divine» είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος με γεμάτη ζωή και νοιάξιμο για τους άλλους seniors της κοινότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αργύρης Παυλίδης: Η φωνή των παιδικών μας χρόνων

Οθόνες / Αργύρης Παυλίδης: Η φωνή των παιδικών μας χρόνων

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, παρουσιαστής παιδικών εκπομπών όπως οι θρυλικοί «Κόκκινοι Γίγαντες, Άσπροι Νάνοι», πρωτοπόρος της μεταγλώττισης και η φωνή αγαπημένων μας ηρώων σε σειρές και ταινίες κινουμένων σχεδίων. O Αργύρης Παυλίδης σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στη LiFO.
ΜΑΝΟΣ ΝΟΜΙΚΟΣ
ΕΠΕΞ Η Daglara και το θρίλερ του «έθνους»: τρόμος, έρως και βουκολικό σικ

Συνεντεύξεις / Η Daglara στο Φεστιβάλ Αθηνών: Τρόμος, έρως και βουκολικό σικ

Performer, σχεδιάστρια ρούχων, πωλήτρια, φιλότεχνη, ντίβα, τέρας λαγνείας, η Daglara και η τέχνη της διαχέονται με λίκνισμα και γρύλισμα σε ένα σωρό πίστες της καθημερινότητας και της απόδρασης.
ΑΛΕΞΙΝΟΣ ΠΥΡΑΥΛΟΣ
Ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας: «Το μπαρ το ναυάγιο δεν ήταν μπαρ»

Μουσική / Μια ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας: «Το μπαρ το ναυάγιο δεν ήταν μπαρ»

Μια ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας στον δημοσιογράφο και ραδιοφωνικό παραγωγό Μιχάλη Γελασάκη το 2009, όπου μιλάει για τον τελευταίο της δίσκο, τα «αδικημένα» τραγούδια της, τους νέους, τους φραγκοφονιάδες της γενιάς της και αφηγείται την ιστορία του τραγουδιού το «Μπαρ το ναυάγιο», που δεν ήταν μπαρ! Δημοσιεύεται στo Lifo.gr για πρώτη φορά, έξι χρόνια μετά τον θάνατό της.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Γιώργος Καστανάς: «Ε, ναι! Είμαι Έλληνας κι ας με πίκρανε ο νόμος»

Συνέντευξη / Γιώργος Καστανάς: «Ε, ναι! Είμαι Έλληνας κι ας με πίκρανε ο νόμος»

Ο νεαρός που έγινε viral στο TikTok όταν πήρε στα χέρια του την ελληνική ταυτότητα μετά από 5 χρόνια αναμονής, μιλά αποκλειστικά στη LIFO για όλη του τη ζωή στην Ελλάδα του ρατσισμού, αλλά και της άφατης καλοσύνης.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Διονύσης Τεμπονέρας: «Να μην δούμε ξανά το χάρτη όλο μπλε»

Βασιλική Σιούτη / Το πολιτικό άστρο του Διονύση Τεμπονέρα μόλις αναδύθηκε ― Μια συζήτηση

Ο Διονύσης Τεμπονέρας παρέμενε σχεδόν άγνωστος την εποχή της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ και αναδείχθηκε μόλις πρόσφατα, στην πτώση, όταν κλήθηκε να βοηθήσει με κεντρικό ρόλο την τελευταία στιγμή. Κατά κοινή ομολογία τα πήγε καλά, αλλά το αποτέλεσμα είχε κριθεί προ πολλού. Δεν είναι ο αγαπημένος της ελίτ ούτε των κομματικών μηχανισμών, όμως πολλοί πιστεύουν ότι το πολιτικό του άστρο μόλις αναδύθηκε, κι ας αρνήθηκε να είναι υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματος.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Εικαστικά / Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Η διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση επιστρέφει στη γενέτειρά της με τη διπλή ιδιότητα της καλλιτεχνικής διευθύντριας της νέας μεγάλης έκθεσης ψηφιακής τέχνης «Plásmata II: Ioannina» και της συνδημιουργού ενός από τα πιο εντυπωσιακά έργα της.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Οι Αθηναίοι / Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Η δημοσιογράφος, συγγραφέας, και βουλευτής ΚΚΕ μιλάει για όλα τα μεγάλα κεφάλαια της ζωής της - από τα περιοδικά μέχρι την τηλεόραση, και από τα βιβλία μέχρι την πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δήμητρα Δασκαλάκη: «Δεν είναι δυνατόν να αποτελείς κύτταρο της κοινωνίας και να μη στηρίζεις τις γυναίκες και τη μητρότητα»

The Upfront Initiative / Δήμητρα Δασκαλάκη: «Δεν είναι δυνατόν να αποτελείς κύτταρο της κοινωνίας και να μη στηρίζεις τις γυναίκες και τη μητρότητα»

Η Γενική Διευθύντρια Οργανωσιακής Ανάπτυξης και Επικοινωνίας της METRO ΑΕΒΕ μιλά στη LIFO για την ισότητα στην πράξη και για τα μέτρα στήριξης και ενδυνάμωσης των γυναικών εργαζομένων στην εταιρεία, αλλά και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ