Οι αφόρητοι κράχτες της Ερμού

Οι αφόρητοι κράχτες της Ερμού Facebook Twitter
32

Μικροπωλητές πάντα υπήρχαν στην Ερμού. Αλλά από την αθώα εποχή των πωλητών γυαλιών και αρωμάτων που σταματούσαν τους περαστικούς λίγο πριν την πλατεία Καπνικαρέα και έλεγαν συνωμοτικά «Έχουμε ωραία γυαλιά/αρώματα», τα οποία και κρατούσαν σε σακουλάκι στο χέρι, η επιστήμη της πώλησης στο δρόμο έχει εξελιχθεί ραγδαία. Έντεκα η ώρα το πρωί της Δευτέρας με σταμάτησαν εφτά διαφορετικοί άνθρωποι από το Συνταγμα μέχρι την όδο Βουλής. Και (τι έκπληξη!) όλοι τους ηθελαν κάτι.

 

 

Περίπτωση 1η:
Κρέμα μαλλιών και γιαούρτια στις στοές

Κατηφορίζοντας, συναντάω όχι ένα αλλά δυο άτομα από διαφορετικές εταιρείες που κάνουν έρευνα αγοράς, ο καθένας μπροστά από μια στο. Όπως θα διαπιστώσω αργότερα, είναι οι μόνοι που κάνουν όντως αυτό που λένε οτι κάνουν: με απασχολούν δηλαδή για μια έρευνα αγοράς. Απαντάω σε δυο ερωτηματολόγια, το ένα για γιαούρτια, το άλλο για κρέμες μαλλιών.

Περιπτωση 2η:
Στυλό, συνταγές και προσωπικά δεδομένα

Στη γωνία Ερμού και Βουλής βρίσκεται μια ολοκαίνουργια προσθήκη στη γειτονιά: κυρίες που μοιράζουν βιβλία συνταγών και στυλό. «Να σας δώσουμε δωράκι ένα στυλό/ενα βιβλίο συνταγές;» με ρωτάει μια κυρία γυρω στα 40. Πάω να πάρω ένα στυλό, αλλά το κρατάει πεισματικά. «Μόνο τη διεύθυνσή σας βάλτε, αλλιώς δεν μπορώ να σας το δώσω». Σκύβοντας για να συμπληρώσω τη διεύθυνση, αντιλαμβάνομαι πως πρέπει να δώσω όνομα, τηλέφωνο, διεύθυνση, και να υπογράψω. Ο σκοπός είναι απλός: «Ουσιαστικά, αυτοί οι άνθρωποι με ένα στυλό ή με ένα βιβλίο συνταγών της πλάκας αγοράζουν τα προσωπικά μας δεδομένα, όσο κι αν αυτό απαγορεύεται, για να πουληθούν μετά φυσικά σε κάποια εταιρεία, η οποία θα μας βομβαρδίζει με τηλεφωνήματα και διαφημιστικά» υποστηρίζει η κ. Λία Κεκελέκη, γενική γραμματέας του Ινστιτούτου Προστασίας Καταναλωτών. Όσο για την υπογραφή; Δεν ειναι τιποτα άλλο παρά η άδεια για να πουληθούν τα στοιχεία μου.

Περιπτωση 3η:
To
τρίγωνο των ινστιτούτων Φιλελλήνων/Ερμού και Νίκης

Αυτην τη στιγμή στην Ερμού δεν δραστηριοποιείται ένα, αλλά τρία ινστιτούτα αδυνατίσματος - το καθένα με τη δική του τακτική. Η λιγότερο επιθετική από τις τρεις εξασκείται μπροστά από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Με πλησιάζει μια πολύ ομορφη και πολύ καλοντυμένη κοπέλα. «Θέλετε μια δωροεπιταγή των 100ευρώ;» ρωτάει. Μου εξηγεί πού μπορεί να χρησιμοποιηθεί, τι θεραπείες κάνουν, κρατάει το όνομα και το τηλέφωνό μου και με αφήνει να φύγω. Στην απέναντι γωνία ακριβώς βρίσκονται οι πρωτοι διδάξαντες από άλλο ινστιτούτο ομορφιάς: τρεις τέσσερις κοπέλες περιμένουν το θύμα τους φορτωμένες με πολύχρωμα δωράκια. Διαλέγουν τον υποψήφιο πελάτη, πολλές φορές πριν καλά καλα διασχίσει τη διάβαση της πλατείας Συντάγματος και τον κυνηγούν ανελέητα. Ο πελάτης διαλέγει ένα δωράκι και μετά πρέπει να ανέβει πάνω για να το πάρει - η ιστορία μετα είναι λίγο πολύ γνωστή. Λίγο πιο κάτω, Ερμού και Νίκης γωνία, με σταματάει μια κοπέλα ντυμένη στα άσπρα. «Να σε ρωτήσω κάτι; Παρακολουθείς το τηλεοπτικό κανάλι ψ;». Σαστισμένη απαντάω πως ναι, καμιά φορά το βλέπω «Είμαστε από το ινστιτούτο Χ. Μας έχεις ακούσει; Διαφημιζόμαστε στο ψ κάθε πρωί». Με οδηγεί σε ένα ξύλινο κουβούκλιο, τοποθετημένο πρόχειρα στο πεζοδρόμιο. «Διάλεξε εδώ» μου λέει και μου δείχνει ένα ψάθινο καλάθι γεμάτο πολύχρωμα χαρτάκια περιτριγυρισμένο από πολύχρωμες συσκευασίες δώρων. Διαλέγω ένα κιτρινο χαρτάκι. Μόλις κέρδισα 150 ευρώ. «Τυχερό χέρι έχει η κυρία» λέει κάποιος (αναρωτιέμαι για πόσο ηλίθια με περνάει). «Συγχαρητήρια, κερδίσατε» μου λέει η κοπέλα όλο ενθουσιασμό. «Ελάτε μαζί μου να πάμε τωρα να πάρουμε το κουπόνι σας από τη ρεσεψιόν». Την ακολουθώ δυο δρόμους πιο κάτω, ενώ εκείνη με ψαρεύει απροκάλυπτα. Πόσο χρόνων είμαι, («Δεν σας φαίνεται, ούτε για 22 δεν μοιάζετε»), τι δουλειά κάνω, πού σπούδασα.

2.120 ευρώ οι 4 συνεδρίες δεσποινίς

Ανεβαίνουμε στον 6ο όροφο μιας κοντινής πολυκατοικίας, στο «ινστιτούτο». Απαλός φωτισμός, πολυέλαιοι, ρεσεψιονίστ ντυμένες με άσπρες μπλούζες. Η κοπέλα γίνεται καπνός - ούτε κουβέντα περί κουπονιού. Πριν καλά καλά το καταλάβω, κάθεται δίπλα μου ένα μάλλον λαϊκό παιδί, ντυμένο με «καλό κουστούμι», που συστήνεται ως κ. Παναγιώτης. «Γεια σας, καλωσήρθατε στο χώρο μας». Παίρνει το όνομα και το τηλέφωνό μου. «Τι θα θέλατε να αλλάξετε στον εαυτό σας; Πού να επικεντρωθούμε; Στο πρόσωπο ή στο σώμα;» μου λέει με άκρως εξασκημένο χαμόγελο. Απαντάω διστακτικά πως μάλλον το σωμα μου έχει ανάγκη από βελτίωση. «Μάλιστα» μου λέει όλο χαμόγελο. «Περάστε να σας κάνουμε μια ενημέρωση» και με οδηγεί σε ένα σομόν γραφείο που έχει απ' έξω και ταμπέλα: «Γραφείο ενημέρωσης». Πίσω από το άδειο γραφείο κάθεται η ξανθομαλλούσα κ. Ναταλία. Η συζήτηση αρχίζει μέσα στις γλύκες. Προσπαθεί να με κάνει να αισθανθώ άνετα. Μιλαμε λίγο για την κυτταρίτιδα. Με βάζει να σηκώσω τη φούστα μου για να δει «ποιο στάδιο κυτταρίτιδας έχω». Αποφαίνεται οτι χρειάζομαι 4 συνεδρίες λέιζερ. Μετά φτάνουμε στο στάδιο της «επιστημονικής ενημέρωσης». Με βομβαρδίζει με επιστημονικές πληροφορίες για το πώς δημιουργείται η κυτταρίτιδα χρησιμοποιώντας ψευδοεπιστημονικούς όρους όπως «βομβαρδισμός των λιποκυττάρων» και «ρήξη της άνω στιβάδας της επιδερμίδας» και επιμένοντας πως πρόκειται για «ιατρική πράξη» που θα γίνει από γιατρούς. Ζωγραφίζει μάλιστα και αυτό που θα συμβεί στα λιποκύτταρά μου, όταν θα μου κάνουν θεραπεία λέιζερ. Μου τονίζει ξανά και ξανά ότι πρόκειται για ιατρική πράξη. «Και πόσο κάνει;». «Μισό λεπτό» μου απαντάει και προσποιείται ότι πατάει κουμπιά στο πανάρχαιο κομπιούτερ, υποτίθεται για να υπολογίσει πόσο θα μου κοστίσουν 4 συνεδρίες λέιζερ. «Πού θα πας διακοπές;» με ρωτάει ξαφνικά με το χέρι μετέωρο πάνω από το κομπιούτερ κι αρχίζει μια ακατάσχετη φλυαρία για το τις διακοπές της στην Πάτμο. Σύντομα καταλαβαίνω ότι η κουβέντα για τις διακοπές ειναι ο τρόπος της να με ψαρέψει για να δει πόσα λεφτά έχω. («Ώστε θα πας διακοπές στην Αστυπάλαια. Έχω ακούσει ότι ειναι πανέμορφα. Από κει είσαι;». «Όχι, όχι. Από την Κέρκυρα είμαι». «Πας συχνά;». «Μπα, όχι, έχω χρόνια να πάω». «Δεν έχεις κάποιο εξοχικό κι έτσι δεν σε έχει τραβήξει;». «Όχι, όχι δεν έχουμε εξοχικό» λέω). «Λοιπόν θα σου κοστίσει 2.120 ευρώ» μου λέει. «Μα δεν έχω τόσα λεφτά» απαντάω εγώ. «Θα σου αφαιρέσουμε το ποσό που κέρδισες;». «Μα, και πάλι, είναι πάρα πολλά λεφτά».

Και κάρτες βγάζουμε...

Με ρωτάει πώς κινούμαι «μετρητά, κάρτα ή επιταγές;». Φωνάζει το βαρύ πυροβολικό, τον κ. Παναγιώτη. Κάθονται και οι δυο απέναντί μου. Τώρα αρχίζει το σκληρό παζάρι. Το ποσό κατεβαίνει στα 880 ευρώ. Η πίεση γίνεται ασφυκτική. «Θέλεις να λύσω το πρόβλημα τώρα; Σήμερα;» με ρωτάνε μια ο ένας μια ο άλλος. «Πρόκειται για ιατρική πράξη» επαναλαμβάνει ξανά και ξανά ο κ. Παναγιώτης. Προτίθενται να μου βγάλουν κάρτα στην τράπεζα («μια μέρα θα μας πάρει») ή να με διευκολύνουν, βάζοντάς με να υπογράψω συμβόλαιο. «Θα πληρώνεις μόνο 18 ευρώ το μήνα». «Μα για πόσο καιρό θα πληρώνω 18 ευρώ; Θα μου πάρει χρόνια να τα ξεπληρώσω» απαντάω (τέσσερα χρόνια υπολογίζω μετά). «Μα τι είναι αυτά που λες;» με καθησυχάζει ο κ. Παναγιώτης. «Αφήστε με να το σκεφτώ». «Γιατί είσαι κατά του συμβολαίου; Την έχεις πατήσει με τα συμβόλαια στο παρελθόν;». «Είναι πολλά τα 20 ευρώ; Είναι;» αντιτείνει η κ. Ναταλία. «Μην τρελαθούμε τώρα! Δεν φροντίζεις καθόλου την εμφάνιση σου;». Αρπάζω την τσάντα μου και φεύγω τρέχοντας .

Τίποτα δεν είναι τσάμπα

Δεν φεύγουν όλοι τρέχοντας. «Μόλις μπαίνεις πέφτουν επάνω σου - η παραμικρή ατέλεια υπερτονίζεται για να αισθανθείς οτι πρέπει να υπογράψεις ή να βγεις έξω μόνο με μπούρκα πια» λέει η κ. Κεκελέκη . Μέχρι το 2007, μάλιστα, που θεσπίστηκε η νομοθεσία για τα ινστιτούτα αδυνατίσματος, τα δυο μεγαλύτερα ινστιτούτα καταναλωτών της χώρας δέχονταν χιλιάδες καταγγελίες για τα ινστιτούτα ομορφιάς. (Στις αρχές της δεκαετίας τα ινστιτούτα ομορφιά ήταν νούμερο 1 στις καταγγελίες των καταναλωτών, με ποσοστά που άγγιζαν και το 25% στο σύνολο των καταγγελιών.) Οι ιστορίες τρόμου άπειρες, με τα κυριότερα παράπονα να είναι πως τα ινστιτούτα παραπλανούν τους καταναλωτές και αρνούνται τη νόμιμη ακύρωση του συμβολαίου. «Εμείς λέμε πάντα πως καλό είναι οι άνθρωποι που περιδιαβαίνουν στις αγορές να ειναι πάρα πολύ προσεκτικοί με τους ανθρώπους που τους σταματάνε» λέει ο κ. Λεχουρίτης προεδρος του ΙΝΚΑ (Ινστιτούτο Καταναλωτών). «Για μας είναι ανήθικο αυτό που συμβαίνει - σαν χάντρες και καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς» προσθέτει η κ. Κεκελέκη. Τίποτα δεν είναι τσάμπα πια - ούτε η κουβέντα στην Ερμού.

(Αναθεωρημένη έκδοση παλιότερου ρεπορτάζ της LiFO.)

Διάφορα
32

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

20 σχόλια
Και μόνο ο αδικαιολόγητα αγενής τρόπος με τον οποίο μιλούν σε υποψήφιους πελάτες και η απροκάλυπτη υποτίμηση της νοημοσύνης των τελευταίων θα έπρεπε να είναι υπεραρκετοί λόγοι για να έχουν ήδη ξεμπροστιαστεί τα εν λόγω κέντρα στα κοινωνικά δίκτυα (αφού οι αρχές και οι φορείς που υποτίθεται προασπίζονται τα δικαιώματα των καταναλωτών δεν κάνουν κάτι). Δε μιλάω καν για τη χυδαιότητά τους, στην οποία μετατρέπεται ασκαρδαμυκτί το ψεύτικο χαμόγελο και οι φιλοφρονήσεις όταν τολμάς να τους ξεφύγεις, λέγοντας ότι βιάζεσαι να πας στη δουλειά σου ή ξεκάθαρα δεν ενδιαφέρεσαι για τις υπηρεσίες τους, ρε αδερφέ! Το τι βρισίδια και υποτιμητικές εκφράσεις έχω ακούσει σε τέτοιες περιπτώσεις, ειδικά από την παρεούλα των Mc Donald's δεν περιγράφεται... Τα ίδια ισχύουν και για μια άλλη δημοφιλή κατηγορία κραχτών που εδρεύουν και σε άλλα μέρη. Μιλάω φυσικά για τις μαυροφορεμένες κοπελίτσες που δίνουν (μαϊμού) προϊόντα MAC σε "εξευτελιστικές" τιμές, μετά από κλείσιμο καταστημάτων κλπ. ...και όταν τους λες ότι έχεις επικοινωνήσει με την εταιρία και σου επιβεβαίωσε πως τα προϊόντα της πωλούνται μόνο στα καταστήματα και όχι ξεχωριστά, σπεύδουν να σε βγάλουν τρελή...
Παιδια καποιος να μου εξηγησει ομως τι γινεται με κατι σχετικο... Εμενα ενας ακυρος αντρας μου ειπε στην ερμου "γεια σας κοριτσια" δεν απαντησα και μετα με εμποδιζε να περπατησω, εκανα τουλαχιστον 3 ελιγμους και ερχοταν μπροστα μου σε σημειου που τρομαξα.... Παρακαλω εξηγηστε....
είχα πετύχει 2 άντρες έξω από το μετρό στο περιστέρι πριν κανα μήνα και έλεγαν οτι θα μου έδιναν μια προσφορα για ένα δερματολογικό κέντρο. Επίσης μετά σου έλεγαν να σε ανεβάσουν πάνω στο κέντρο που ήταν 100μ πιο κάτω που ούτε ταμπέλα φαινόταν ούτε τπτ, εννοείται δεν πήγα.
Πριν 4 χρονια (!!!) στην εισοδο μιας συναυλιας μας προτειναν να δωσουμε τα στοιχεια μας για εναν διαγωνισμο απο γνωστοτατο κεντρο αδυνατισματος. Τελειως αβγαλτη τοτε τσιμπησα το παραμυθι και συμπληρωσα την αιτηση ελπιζωντας να ειμαι τυχερη...Να τη η τυχη μου... Εδω και 4 χρονια με παιρνουν τηλεφωνο (ευτυχως μου ειχε κοψει να δωσω κινητο και σταθερο). Εχω μπλοκαρισμενα τουλαχιστον 4 διαφορετικα δικα τους νουμερα και παρολα αυτα συνεχιζουν να με παιρνουν απο αλλα. Απορω πραγματικα ποσα νουμερα εχουν.Εκτός των άλλων δεν ειναι και ευγενικοι. Ποσες φορες εχω πει οτι ειμαι στη δουλεια δε μπορω να μιλησω και αρνουνται να το κλεισουν ή με έχουν ξυπνήσει και ενω με ρωτάνε 'αχ,σας ξυπνησα;' δεν το κλεινουν συνεχιζουν το πρηξιμο.
Συμβαίνει πολύ καιρό τώρα. Όποτε κατεβαίνω Ελλάδα και περνάω από Ερμού επιταχύνω το βήμα μου γιατί πολλοί άμα σε πλησιάσουν δύσκολα φεύγουν. Θυμάμαι ακόμα όταν ήμουνα 17 που είχα ανέβει σε ένα τέτοιο ινστιτούτο για να πάρω την προσφορά αν και με μεγάλη επιφύλαξη. Η κυρία που καθόταν λοιπόν στο γραφείο της μου πρότεινε να κάνω πολλές θεραπείες και αν μπορώ να πάρω -κρυφά!- κάποια πιστωτική των γωνιών μου -επειδή ήμουνα ανήλικη τότε- σε περίπτωση που δεν συμφωνούσαν. Εγώ έκανα υπομονή μέχρι να τελειώσει και μετά έγινα μπουχός. Κάθε φορά λοιπόν που περνάω από εκεί κάτι η επιμονή, κάτι ότι θυμάμαι αυτό το περιστατικό νευριάζω. Μετά όμως σκέφτομαι ότι αυτοί που δέχονται να κάθονται εκεί και ξεμπροστιάζουν προσπαθώντας να μας πείσουν ίσως να μην βρίσκουν κάτι καλύτερο και να θέλουν μια δουλειά. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τσιμπάμε.
17 χρονών θεσσλονίκη με σταματάει μια κοπελιτσα και με πείθει να ανέβω στο ινστιτούτο μαζί της για ένα δώρο. Εκεί μας υποδέχεται μια φουλ μακιγιαρισμένη τύπισσα όλο χαρά και αρχίζει να μου αναλύει γιατί πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να κάνω θεραπεία για ακμή (κιλά παραπάνω δεν είχα, είχα όμως λίγη ακμή που μου είχε μείνει από εφηβεία). Νου δίνει ένα μεγεθυντικό καθρέφτη και ξεκινάει το σόου:'Μα καλά πώς είσαι έτσι, στεναχωριέμαι κοπέλα μου, πολύ στεναχωριέμαι να βλέπω κοριτσάκια σαν τα κρύα τα νερά να μην αντιλαμβάνονται το πως κυκλοφορούνε''ε, εντάξει δεν είμαι και τέρας. Και επίσης δεν δουλεύω και δεν έχω δικά μου λεφτά για να πληρώσω θεραπείες''Τώρα θέλεις να μου πεις ότι αν πεις τον πατέρα σου να πληρώσει για να μπορεί να κυκλοφορεί η κόρη του, θα σου αρνηθεί; δεν το πιστεύω, κανένας πατέρας δε θα το έκανε....'χαχαχαχαχαχαχαχαχ!!! ακόμα γελάω (και ο πατέρας μου που του το είπα) :)
Νταξει απλα την εχω πατησει με το δηθεν δωρο.Σου πεταν 2 3 κρεμες οτι και καλα σου καναν περιποιηση,βγηκα απο την αιθουσα με κατακοκκινη μαπα και 3 ετοιμογεννα σπυρια τα οποια πριν ηταν σε φυσιολογικη κατασταση,ετοιμα να εξαφανιστουν.Μου χε αφησει τη μασκα σχεδον μια ωρα..Μολις εκανα να παω προς τις σκαλες δηθεν για να μιλησω στο τηλ,(στη πραγματικοτητα οπως ολοι καταλαβαμε ηθελα να τη κανω με ελαφρα μπας και γλιτωσω το γνωστο ψησιμο)εβγαλε τις κεραιες η τυπισσα και αρχισε να με ψαχνει στον οροφο.Εν τελη μπαινοντας στο γραφειο της ταδε,πληκτρολογουσε δηθεν στον υπολογιστη του 1821(γελαει ο κοσμος),προσπαθωντας να μου πουλησει πακετο.Τα οχι που ξεστομισα δεν την πτοησανε καθολου.Μα ειμαι φοιτητρια,παιδι χωρισμενων γονιων,η μανα μου αγνοειται και παει λεγοντας.Τιποτα,υπογραφη και προκαταβολη οτι θα αγορασω πακετο.Φυσικα και δεν εγινε τιποτα απ τα 2.Ε με τα πολλα με αφησε να φυγω.Ενοειται οτι μετα απ αυτο πηγαινω στη δουλεια κανοντας ελιγμους και οταν δε τα καταφερνω δεχομαι το δωρο με ''χαρα'' υποστηριζοντας πως ειμαι ανηλικη μιας κ ευτυχως μικροδειχνω και τους γειωνω,παιρνοντας πισω το δωρακι και εγω να προσποιουμαι τη στεναχωρημενη.''Δε πειραζει του χρονου''
Είχα δει παλιότερα στην τηλεόραση μια γνωστή κυρία (δεν θυμάμαι όνομα) που δούλευε σε ινστιτούτο και έλεγε ότι όλα ένας-δυο τα έχουν και εκείνα τα χρόνια τα λεφτά βγαίνανε βράδυ σε σκουπιδοσακούλες πέρναγε λέει αυτοκίνητο και τα μάζευε. Αν δε κάτι δεν πήγαινε καλά με κάποιο από τα ινστιτούτα, το κλείνανε και ο ίδιος άνθρωπος άνοιγε άλλο με διαφορετικό όνομα
Περπάταγα με τον αδερφό μου σε πεζόδρομο και βλέπω το γνωστό σουλούπι κοπέλας να πλησιάζει οπότε τον βζάζω από την πλευρά της γιατί είναι πετσί και κόκκαλο οπότε δεν είχαν να του πούνε για αδυνάτισμα. Έρχεται η κοπέλα -"να σας κάνουμε δώρο αποτρίχωση"-"Δεν έχω τρίχες" λέει ο αδερφός μου-"Αποκλείεται!"-"Άμα σου λέω.."
Είναι περιπτώσεις και περιπτώσεις...Έχω πάει σε ινστιτούτο ομορφιάς (από "δωράκι" που είχαν κρατήσει τα στοιχεία μου. Πήγα με συγκεκριμένο σκοπό όμως) για αδυνάτισμα (είμαι 1,70, είχα φτάσει 77 κιλά και δεν μπορούσα να τα χάσω). Το πρόγραμμα κράτησε περίπου ένα χρόνο, με συνεδρίες ανα βδομάδα, διαιτολόγο, μετρήσεις, μηχανήματα, συντήρηση και παρακολούθηση μετά κλπ. Και ήμουν πολύ ικανοποιημένη. Έχασα 16 κιλά και περίπου 3 χρόνια μετά έχω ξαναπάρει μόνο λίγα και το ελέγχω.Έμαθα και να τρώω σωστά. Πρέπει να μου κόστισε 800 ευρώ ή κάτι τέτοιο. Δε θυμάμαι γιατί μου το έκανε δώρο η μητέρα μου. Αυτή είναι η καλή εκδοχή σε τέτοιες περιπτώσεις.Η κακή εκδοχή είναι αυτή που περιγράφει το άρθρο.Σε αυτή την περίπτωση η κατκική που ακολουθώ - και συνιστώ σε όσες έχουν αντοχές- είναι η εξής:Αν το δώρο είναι κάτι αξιόλογο, π.χ μια περιποίηση προσώπου ή μασάζ ή κάτι τέτοιο δίνω στοιχεία και πάω. Πριν το δώρο πέφτει το ψηστήρι. Όλα αυτά τα "ωραία" που περιγράφονται παραπάνω. Παρακολουθώ με "ενδιαφέρον", ρωτάω κλπ (γιατί ας πούμε αν κάποια στιγμή έχω την δυνατότητα πράγματι θα ήθελα να κάνω πλήρη αποτρίχωση ή δε ξέρω κι εγώ τι) και όταν έρεθ η ώρα του "συμβολαίου" έρχεται κ η σκληρή αλήθεια...Εγώ-"ξέρετε, είμαι άνεργη και σε αυτή τη φάση δεν παίζει να μπορώ να κλείσω κάτι".Ινστιτούτο-"οι γονείς σας..."Εγώ-"αρκετά έχουν πληρώσει οι γονείς"Ινστ-"Πιστωτική..."Εγώ-"Ξέρετε, δε ξέρω αν σας το έχουν πει αλλά τα λεφτά που χαλάς με την πιστωτική δεν στα χαρίζουν, πρέπει να τα πληρώσεις κι αυτά. Και συνεχίζω να είμαι άνεργη"Ινστ-"..."Και για να μην τους "στενοχωρήσω"--> "πάντως ήταν πολύ ενδιαφέροντα αυτά ου μου είπατε και μόλις μπορέσω θα έρθω για...".Μέχρι στιγμής δεν με έχουν πετάξει έξω χωρίς να κάνω την θεραπέια-δώρο. Οπότε..."μουχαχαχα! και στα μούτρα σας bitches!!!" (όχι εσάς κορίτσια, προς Θεού!):D
Πριν κάτι μήνες είχα κερδίσει μια δωροεπιταγή και εγώ σε ένα από τα γνωστά Ινστιτούτα της Μητροπόλεως. Με ανεβάσαν πάνω αλλά αρνήθηκα να δώσω το τηλέφωνό μου ή οποιοδήποτε άλλο προσωπικό στοιχείο. Πάραυτα δέχτηκαν να μου δώσουν την επιταγή αν συμφωνούσα να καλέσω τη συγκεκριμένη υπάλληλο. Φυσικά κ δεν πήρα ποτέ, απλά αποφάσισα να περάσω μια μέρα από κει. Το αποτέλεσμα; Για να πάρω το δώρο μου έπρεπε οπωσδήποτε να δώσω το τηλέφωνό μου, για να κοπεί τάχα μου η απόδειξη, αλλίως θα έπρεπε να το πληρώσω. Αρνήθηκα κ έφυγα. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Και γιατί με το ύφος μας δεν τους στέλνουμε κανονικά, δεν καταλαβαίνω...Μην τυχόν και μας κακοχαρακτηρίσουν ή μπας και χάσουμε την ευκαιρία της ζωής μας;Γελοίοι μαγαζάτορες και ενοχλητικά τσιράκια (μεροκαματιάρηδες, δε λέω, αλλά...)